Stopzetten zwangerschap en hoe verder

[MA]

Hallo allemaal,

Wij zullen waarschijnlijk noodgedwongen de zwangerschap moeten laten beëindigen op 22 weken. Kindje heeft zware zeldzame chromosoomafwijking, intussen is er ook groei achterstand en beginnende zwangerschapsvergiftiging. en het unanieme advies van de dokters : stoppen. Terwijl ik mijn kleintje voel bewegen en niets liever zou willen dan doorgaan. Wie heeft hier ervaring mee, hoe verwerk je dat..hoe geraak je door die dag of paar dagen waarin de beëindiging plaats vindt ? Krijg je je kindje mee naar huis en kan je haar begraven ? Net ook kleedjes gekocht...Hoe kan je dit jezelf vergeven ?

Groetjes,

[Anneleen]

Hallo,

Eerst en vooral wil ik jullie veel sterkte wensen in deze enorm moeilijke en loodzware beslissing. Ik hoop dat je snel reactie krijgt van lotgenoten. Ik zou je al wel willen adviseren om je aan te melden bij 'Met lege handen'.
Zelf hebben wij 'het geluk' gehad dat de natuur voor ons beslist heeft. Wij hadden geen keuze, onze jongetjes zijn geboren owv een infectie op de vliezen.
Neem vooral je tijd om afscheid te nemen. Wat ik nadien heel erg miste, was dat ik geen foto's had van mijn buik , geen opname van de harttoontjes, ... Er is echter geen juiste moment om afscheid te nemen van je kindje.
Maar je mag jezelf geen schuldgevoel aanpraten. Al herken ik dat heel goed. Jij treft absoluut geen schuld aan het verlies van je kindje.
Normaal gezien krijg je alle info ivm begrafenis/crematie van de sociaal verpleegkundige in het ziekenhuis. Je mag zelf kiezen of je je kindje wil laten begraven of cremeren, of je een afscheidsdienst wil, ...
Hebben jullie al een naam voor jullie kindje ?

Probeer zoveel mogelijk zelf te beslissen, samen met je partner, hoe je graag afscheid neemt van jullie kindje. Zijn er familieleden die ook graag afscheid willen komen nemen? Dan zou ik dat zeker aanraden. Als ze jullie kindje hebben gezien, is 't heel tastbaar voor hen. En dat maakt 't nadien makkelijker om over jullie kindje te praten.

Wat kleertjes betreft: jullie kindje zal nog heel klein zijn, waarschijnlijk te klein voor de mooie kleertjes die je al gekocht hebt. Ik wil je zeker niet kwetsen, maar misschien kan je eens kijken tussen poppenkleertjes ? Dan kunnen jullie zelf kiezen wat jullie kindje kan aandoen bij de geboorte.Bij ons in 't ziekenhuis doen ze de kindjes kleine schortjes aan. Dat vond ik ook heel mooi. In andere ziekenhuizen wikkelen ze de kindjes in doeken. Ik weet dus niet hoe dat bij jullie gaat. Misschien kan je dat al eens vragen ?

Er staan jullie zeer moeilijke dagen te wachten. Ik wens jullie oprecht heel veel moed en sterkte toe !

Liefs,

Anneleen
mama van Tibbe* en Sietse*

[MA]

Beste Anneleen,

Dank je voor je snelle reactie. Zijn net terug van Gasthuisberg en daar inderdaad wel een hele hoop vernomen. Foto's van mijn buik heb ik deze morgen reeds genomen. Ziekenhuis maakt desgewenst foto's en hand en voetafdrukjes en regelt begrafenis. Was heel blij te vernemen dat ze bij ons in Reet begraven kan worden. Het is ons 4de kindje in 1,5 jaar tijd dat we verliezen, maar het eerste dat het 'zo lang vol gehouden heeft'. Vorig jaar april ons eerste kindje op 6 weken, februari dit jaar onze tweeling op 8 weken. Ben langs een kant ook blij dat ik nu eindelijk een kindje kan begraven, al klinkt dit waarschijnlijk raar. Maar eindelijk een kindje dat misschien door de buitenwereld ook als kindje gezien wordt, niet als een onvolgroeide foetus. Eentje waar je om mag rouwen, en waar ze niet van zeggen 'ah maar alle, je weet niet dat je zwanger kan worden'. Intussen hoop ik dat de natuur ons een handje helpt, want zou mij daar beter bij voelen.
En ja, ons meisje heeft een naam, Renée, waarmee we ook onze 3 andere kindjes wilde herdenken.

Ik hoop dat jij intussen jouw miskraam een plaats hebt kunnen geven, maar merk dat je zoontjes duidelijk in je hart aanwezig zijn.

Groetjes,

Audrey

[Anneleen]

MA,

Ik ben blij te lezen dat je veel info hebt gekregen in GHB.
Jij hebt duidelijk ook al veel te verwerken gekregen.4 kindjes verliezen op zo'n korte tijd, hoeveel kan een mens dragen ?
En ik begrijp je heel goed als je zegt dat 't je troost biedt dat je dit kindje wel een naam kan geven, dat je Renée kan laten begraven, ... Gelukkig kan 't ook dicht bij jullie.

Ikzelf heb 3 jaar geleden een miskraam gehad op 11 weken. Daar heb ik niets meer van (geen echo, geen geslachtsbepaling...). Alsof 't er nooit geweest is.

Maar 't verlies van onze tweeling, Tibbe en Sietse, zie ik liever niet benoemd als miskraam (sorry, hoop dat je 't me niet kwalijk neemt). Dat is natuurlijk heel persoonlijk, maar ik heb 't in deze situatie zeer moeilijk met het woord miskraam. Omdat ik van mijn miskraam 3j geleden niet bevallen ben. Daar kregen we geen hand-en voetafdrukjes van, 't kreeg geen kleedjes aan en is niet gecremeerd. Onze jongetjes waren inderdaad nog niet levensvatbaar. Maar 't waren wel al echte kleine mensjes met alles erop en eraan. Maar vooral, 't zijn onze kindjes waar we ontzettend naar uitkeken, onze kindjes die wij al heel graag zagen.

Ik hoop dat je de komende dagen veel steun krijgt vanuit je omgeving. Indien de natuur niet wil meewerken, hebben jullie dan al een datum in gedachten om jullie kindje geboren te laten worden ? Je hoeft hier niet op te antwoorden hoor, als dat te moeilijk is.

Nogmaals , vééél sterkte.

Anneleen

[MA]

Hi Anneleen,

Vooreerst sorry, ik snap dat je niet alles onder noemer miskraam wil plaatsen. Hoeveel weken waren je zoontjes ? Als je het erover wil hebben natuurlijk. Is er nog verder onderzoek verricht ? Wij hebben na onze tweeling een genetisch onderzoek laten doen, werd gezien als 3 miskramen.

wat de datum betreft, van het moment dat onze beslissing genomen wordt, is er nog een bedenkperiode van 6 dagen. Dus kan in de loop van volgende week. Zou het langs een kant zo lang mogelijk willen uitstellen, maar mijn man houdt lang wachten niet meer vol. Het eerste slechte nieuws hebben wij gekregen op 22 augustus en toen zijn we begonnen aan vlokkentest, vruchtwaterpunctie en tenslotte navelstrengpunctie en hebben goed en slecht nieuws elkaar afgewisseld. Echo s waren steeds ok, tot vandaag, puncties altijd slecht. Nu we te horen hebben gekregen dat er ook op echo vrij ernstige afwijkingen te zien zijn, tja...hoe graag ik ook een kindje wil en hoezeer ik Reneetje al in mijn hart gesloten heb, hoezeer ik me al verzoend had met idee dat ze lichamelijke en mentale achterstand zou hebben,de bijkomende complicaties lijken me haar levenskwaliteit (als al levensvatbaar) ernstig aan te tasten. Denk dus dat beslissing voor een van de dagen zal zijn.

Sorry voor de indiscrete vraag en je moet er ook niet op antwoorden, maar hebben ze bij jou bevalling dan ook in gang moeten zetten ? en heeft dit lang geduurd ? hoe kom je die dagen door ?

Bedankt om hierover te mailen. Doet deugd om met iemand te kunnen praten die pijn begrijpt. En die niet zegt, dat ik realistisch moet zijn enz.

Groetjes, Audrey

[Anneleen]

Audry,

Ik neem't je helemaal niet kwalijk hoor. Dat is echt iets persoonlijks, dat woord 'miskraam'.Maar soit;

Mensen lief, wat een nachtmerrie moeten jullie doormaken. Zolang zweven tussen hoop en wanhoop, jullie zijn echt sterke mensen.

Ik zal proberen ons verhaal hier kort te schrijven (wil je daar nu niet mee belasten of vermoeien). Na 8IUI's en 3 verse IVF-pogingen bleken wij onverwacht zwnger van een tweeling, tot onze grote vreugde. Alles ging goed, ondaks de grote angst die ik de ganse zwangerschap voelde. Tot op een avond ik plots een slijmprop verloor (althans achteraf bleek dit de slijmprop te zijn). ik had enorme rugpijn, echte krampen en belde in paniek naar de gyneacoloog. Ik hoefde niet ongerust te zijn, dat was bandenpijn. Een dag later was de pijn nog veel erger maar op de spoed zeiden ze dat dat normaal was. Tot ik 's namiddags plots een vruchtzak voelde ... ik kon 't niet meer tegenhouden. De vruchtzak scheurde. Geen bandenpijn dus , maar weeën. In 't ziekenhuis stelden ze vast dat er zich een plotse infectie op de vliezen had gezet. Onze kindjes waren niet meer te redden. Tibbe zat al zonder vrchtwater en maakte dus al geen kans meer. Sietse die bewoog nog vrolijk in mijn buik. Ik heb geen keuze gekregen van de dokters. de tweeling moest geboren worden of de infectie zou zich razendsnel uitbreiden, mij doodziek maken met alle gevolgen vandien. Ik heb zo gesmeekt om mijn kindjes te redden. Ik zou alles gedaan hebben voor onze jongens. Hadden ze me gezegd dat ze mijn been moesten amputeren om de kindjes te redden, ik had 't zelfs gedaan. Klinkt misschien raar en overdreven, maar ik meen 't nog steeds.
De bevalling is ingeleid. De dokter zei dat 't 24uur of langer kon duren, maar gelukkig zijn na 7u onze kindjes geboren. We hebben er dus niet lang op moeten wachten. Onze jongetjes werden geboren op 17 weken zwangerschap, véél te vroeg dus.
Zo'n infectie komt, volgens de artsen zelden voor en al zeker niet zo vroeg in de zwangerschap. We hebben voor de zoveelste keer maar eens pech gehad.

Nogmaals, ik denk dat 't heel moeilijk voor jullie is om te beslissen wanneer de bevalling zal ingeleid worden. 't Lijkt me zo'n immens moeilijke beslissing. Langs de ene kant zou ik 't ook zo lang mogelijk willen uitstellen. Maar ik kan je man ook zo goed begrijpen ...

Ik hoop dat jullie er samen uitgeraken.
Ik had 't al eens geschreven hé, maar ik zou je echt aanraden om je aan te melden op 't Forum van 'Met lege handen'. Wij hebben er al enorm veel steun aan gehad.

Liefs,

Anneleen

[MA]

Mijn lieve Anneleen,

Wat vind ik dit verschrikkelijk erg voor jullie. Je zal je wel ongelooflijk machteloos gevoeld hebben. Ik snap best dat je alles zou doen voor je kinderen. Ik ervaar dat nu ook heel sterk en ben echt verbaasd over die hele intense moedergevoelens. Dat maakt beslissen denk ik voor mij moeilijker dan voor mijn man, dat en je kindje voelen bewegen. Ik hoop dat ze je in het ziekenhuis hebben bijgestaan om dit te verwerken, want als je zo naar kinderen verlangd en dan dit voorhebt...ik voel met je mee. Al lijken die woorden zo weinig te zeggen.

Gek genoeg had ik ook de eerste 8 weken een onbestemd 'slecht' gevoel bij de zwangerschap. Ik wilde het liefst niet te veel mensen vertellen omdat ik het gevoel had dat het 'not meant to be' was. Toen de vreugde om de goeie nekplooimeeting en volgende dag al direct een grote domper omwille van dramatisch slechte bloeduitslag. Maar toen werd ik een mama, eentje die ging vechten voor haar kind en die er in wilde geloven. En voor mij is ons Reneetje ook een dappere meid, eentje dat zich al tot hier geknokt heeft en die ik dan ook liefst alle kansen zou geven. Maar een darm, urine en genitaal stelsel dat 1 misvormd niet functionerend kluwen is..tja, dat wens ik haar echt niet toe.

Beslissing zal niet te lang meer op zich laten wachten. Ik weet dat het moet, maar moet nog even wennen aan het idee, aan het loslaten, er niet meer voor te gaan maar te aanvaarden.

Weet niet goed hoe dit te zeggen, maar ik hoop van ganser harte dat jullie kinderwens vervuld mag worden, als jullie dit nog steeds beogen.

En nogmaals, ben blij dat ik er over kan mailen, bedankt. Zal straks ook eens naar andere forum gaan.

Groetjes,

[Tiny]

Liefste Ma,

in de eerste plaats zou ik jou en je partner heel veel sterkte willen toewensen. Beslissen om je kind na 22 weken te laten geboren worden is loodzwaar.
Wij maakten dit 2 jaar geleden ook mee na een zwangerschap van 14 weken. Bij de echo werd toen vastgesteld dat ons kindje geen schedelbeenderen had en dus ook geen overlevingskans.
Wij beslisten toen om de zwangerschap stop te zetten. Op dat moment, in die dagen leefde ik op automatische piloot, bijna in een soort van roes, alsof ik het allemaal van mij af wilde zetten.
Toch heb ik geprobeerd om de zeer korte tijd dat ik ons kindje nog bij mij had te beleven als moeder en zoveel mogelijk info te vragen.
De hoofdverpleegkundige heeft ons daarbij zeer goed begeleid. Zo kan je inderdaad zelf beslissen wat je met je kindje doet. Je kan het laten cremeren, laten begraven op een kerkhof in de buurt van het ziekenhuis, op een kerkhof in je gemeente of zelfs in je eigen tuin.
Wij hebben toen een aanvraag ingediend (via het ziekenhuis geregeld) om ons kindje in onze gemeente te laten begraven. Elke gemeente is dat trouwens verplicht. Wij kregen de toestemming om het te laten begraven op het kerkhof in onze parochie, op wandelafstand van ons huis. Wij hebben toen een diaken gevraagd om bij die mini-begrafenis aanwezig te zijn. Hij had toen een een heel mooi tekstje geschreven en ons kindje daar nog gedoopt.
Nog geregeld ga ik langs bij ons kindje ; zijn verjaardag in oktober, Allerheiligen, Kerst of gewoon om alleen te zijn en met hem te praten,...
Hoe hard het ook blijft, voor mij is zijn aanwezigheid zeer belangrijk, zelfs een troost.
Het is belangrijk dat je (zoals Anneleen zegt) nu heel veel dingen zelf beslist. Wat jullie zelf hier en nu willen is belangrijk.
En gun jezelf zeker de tijd om dit een plaatsje te geven. Je kindje zal je altijd meedragen in je hart.

[Tiny]

(vervolg)

Ook de pijn. En ook die zal je een plaats moeten geven.
Heel veel sterkte !

Tiny

[Havanne]

Ik heb geen woorden voor wat jullie overkomt en overkomen is. Ik kan me niet voorstellen door welke hel jullie moeten gaan. Welk impact het heeft op je leven. Welke gevoelens er loskomen. Ik heb alleen veel respect voor de manier waarop jullie, jullie lot dragen.

Heel veel sterkte in deze moeilijke dagen. Heel veel sterkte in de toekomst, zorg goed voor elkaar. Jullie zijn stuk voor stuk sterke ouders. Jullie kinderen kunnen fier op jullie zijn.

Dikke kus en knuffel

[MA]

Tiny,

Wat erg van je zoontje. Ik hoop dat intussen de liefde voor je kindje de pijn overschaduwd in je hart.
Bedankt om te reageren. Klinkt beteke gek maar het doet deugd te weten dat er nog mensen dit meemaken en er weer bovenop geraken. Dat er iemand die immense pijn kan begrijpen en je het gevoel geeft niet alleen te staan.

Groetjes, Audrey

[kathleenchris]

Lieve Audrey,

Eerst en vooral mijn bewondering voor de tijd die je neemt voor je beslissing. Ook bij ons heeft moeder natuur ervoor beslist, wij zijn ons meisje na 30 weken verloren (in de knoop geraakt met de navelstreng).
Omdat het ons zo overviel, moesten we heel veel beslissen op heel korte tijd over iets wat we niet kende ... Maar ik heb totaal geen spijt van onze beslissingen en keuzes die we gemaakt hebben.
Toen we hoorden dat ons kindje overleden was, werd m'n bevalling ingeleid. Een keizersnede deden ze niet omdat dit te veel schade brengt aan je lichaam. Je herstelt veel gemakkelijk bij een 'normale' bevalling ... Deze werd dus ingeleid en het was heftig, heel heftig ... vooral omdat je kindje nog moet indalen. Maar er wordt in deze omstandigheden vooral gekeken naar jouw eigen comfort. Ik heb dus met andere woorden een hele zware epidurale verdoving gekregen. Het voordeel is dat ik de tijd had om te verwerken, en de verpleging had tijd om extra hormonen toe te dienen zodat het indalen niet al te lang duurde (begonnen om 10.00h, bevallen om 23.00h). Op zich had ik er wel moeite mee, want je wilt het toch ergens bewust meemaken en ervoor vechten, maar achteraf gezien een hele goede keuze. De bevalling op zich was vrij 'licht'omdat het helaas een klein kindje was. Maar ik was blij dat de spuit toevallig was uitgewerkt en dat de anesthesist juist was weggeroepen voor een noodgeval. Ik heb de bevalling min of meer bewust kunnen doen.
Je hebt natuurlijk 'schrik' voor wat komt omdat ze nog zo klein zijn, maar geloof me, het zijn echt mooie kindjes !!!! Je kan ze knuffelen, en je kan tijd nemen voor het afscheid.
Spijt hebben we omdat we heel weinig foto's hebben; We rekende erop dat het ziekenhuis ook foto's gingen nemen, maar dat lukte niet. Dus neem foto's !!!!! Ook van de handjes en de voetjes, eventueel met je handen erbij, kleine details ... Prachtig later voor wit zwart foto's.
De volgende dag is m'n familie gekomen. Heel moeilijk, maar achteraf gezien heel fijn geweest. Zo krijgt ook dit kindje een plaats bij je familie.
We hebben ons dochterje ook ingeschreven in ons trouwboekje. De mis hebben we van a tot z zelf voorbereid (onze parochie had geen ervaring met zo'n engelenmissen, dus we moesten wel !). Maar het heeft gemaakt dat m'n baby'tje, m'n dochter Inke* werd. Ze kreeg een naam en iedereen steunde ons enorm.
Ook heb ik op het werk suikerbonen uitgedeeld. We hadden ze toch al gekocht, maar op zich fijn, omdat je zo toch de aankondiging kan doen. Ook in de engelenmis hebben we suikerbonen uitgedeeld.
Er was dan na de mis een koffietafel thuis. vraag me niet hoe, maar er kon blijkbaar 45 man in m'n huis ... Ik weet niet goed hoe ik het juist moet omschrijven, dus sorry als het wat vreemd klinkt. Maar profiteer van de 'aandacht' die je krijgt rond deze periode, later wordt het terug een groter taboe, vooral omdat de meesten niet meer weten wat zeggen of hoe ze met je moeten omgaan. Dus praat veel, heel veel rond deze periode en probeer je niet te veel af te zonderen, je zal snel voelen wie er open voor staat en die je ook echt kunnen steunen op lange termijn en ga er ook op in !!
Later heb ik het grafsteentje ook zelf ontworpen voor ons meisje. Ik wilde iets voor kindjes, maar niet met veel knuffels etc ... uiteindelijk is het een kroontje geworden, een princesje. En ik heb er veel positieve reacties op gekregen.
Ondertussen is het bijna 3 jaar geleden, en november is nooit meer november zoals voordien. Vandaar dat ik ook zo laat reageer, omdat ik bewust niet veel op deze website ben momenteel. Deze maand is voor ons. 1 november vind ik wel altijd een gruwelijke dag. Een aankondiging van deze maan en de dag waarop we aan onze dierbaren MOETEN denken, terwijl we ze elke dag missen ! Toch doet het deugd als er terug bloemetjes staan die niet van ons komen. Het grafje is een plaatsje waar ik in het begin heel vaak kwam. Een plaats waar ik terug tot rust kwam. De nood is geminderd, het verlies heeft een betere plaats gekregen, maar het gemis blijft.
Op iedere verjaardag (voelt in het begin heel dubbel, want onze kindjes zijn niet dat jaar uitgeteld, en is dit een verjaardag ???? ze hebben geen keuze gehad) nemen we verlof en is het een hele intieme dag. ieder jaar laten we balonnen op, dit jaar drie .... De feestdagen komen er dan snel aan. Het eerste jaar hebben we uiteindelijk toch een kersboompje gezet, een heel kleintje, en ja dit jaar kunnen we het voor de vierde keer zetten. De feestdagen zijn niet groots, maar ik wil ze toch niet missen. Ik wil dan bij m'n familie zijn. De eerste keer was het wel vreemd. Wij één uur rijden van ons dochterje, zij alleen in het donker. Nu kan ik er wel beter mee om. Het kerstverhaal is een verhaal dat ik niet naar kan luisteren, maar het gaat er mij om dat ik kort bij m'n man kruip en alles over me heen laat gaan. Rust en warmte.

Audrey, heel veel steun voor deze moeilijke periode. Krop je gevoelens zeker niet op en indien je vragen hebt, blijf ze stellen. Probeer samen met je man erdoor te komen, niet alleen nu, maar ook de weken, maanden, jaren nadien ... Het is niet een kindje dat jullie uit elkaar moet halen, maar juist kort bij elkaar. Jullie verbetenis aan elkaar.
Heel veel sterkte en moed. Indien je nog vragen hebt, of je wilt gewoon iets kwijt aarzel dan niet om met ons contact op te nemen.

Liefs
Kathleen
mama van Lars, engelendochter Inke* en een groeiend droompje.

[MA]

Lieve Kathleen,

Ik heb je verhaal met tranen in mijn ogen gelezen. Triest, vind het echt heel erg van je dochtertje..maar ook mooi hoe je het een plaats geeft en er heel bewust mee omgaat. Dank ook om te beschrijven hoe jullie dit 'aangepakt' hebben. Geeft inspiratie (vooral die ballonnen vind ik zo mooi). Wil ook graag van dit toch wel heel pijnlijke moment iets kostbaar mooi maken. Bedankt ook om in deze voor jou moeilijke maand te reageren.

Wij hebben net onze datum vastgelegd. Nog nooit zo'n 'bizarre' afspraak moeten maken, heel bevreemdend. 17 november...Dan heb ik nog 10 dagen tijd om afscheid te nemen van mijn dochter, om nog een paar leuke dingen met haar te doen (hoe gek dat ook mag klinken) en om eindelijk toch nog een beetje van mijn zwangerschap proberen te genieten of er toch heel bewust mee bezig te zijn (want met alle tests en spanning van afgelopen weken...). Daarstraks in het prachtige najaarszonnetje gaan wandelen tussen de paarden en de koeien en - hopelijk heeft niemand me bezig gezien - maar 'k heb honderd uit verteld tegen Reneetje over al die beestjes. 'k kan maar 1 keer afscheid nemen van mijn meisje en daar wil ik mijn tijd voor nemen.

Ik hoop dat ik het goed gelezen heb en dat ik je proficiat mag wensen. Ik wens het je in ieder geval van harte toe.

Dikke knuffel, Audrey

[Anneleen]

Audry,
Langs de ene kant ben ik opgelucht dat jullie een datum hebben vastgelegd. Maar langs de andere kant voelt 't ook zo enorm triest aan.
Geniet in de komende week van je dochtertje , doe nog zoveel mogelijk fijne dingen met haar, praat verder met haar zoals je nu ook al deed en vertel haar zoveel mogelijk, ... Ik vind 't echt heel mooi en ontroerend hoe je je afscheid beschrijft.
Lukt 't jullie om de voorbereidingen te treffen ?
17 november, We gaan die dag zeker aan jullie denken, maar ik kom hier deze week nog eens een kijkje nemen.

Kathleen,
Fijn dat je hier ook iets bent komen schrijven, al is 't voor jou nu ook weer een heel moeilijke periode .

Liefs,

Anneleen
mama van engeltjes Tibbe* en Sietse*

[MA]

Hi Anneleen,

Blij je weer te lezen. Hoe gaat het nu met jou ?

Wij hebben t vandaag even over de begrafenis gehad, maar het lijkt allemaal zo onwerkelijk. We willen er graag iets mooi van maken, en zou liefst een paar mooie teksten lezen aan grafje en wat muziek, maar dan stuit je al snel op praktische problemen. Een soort van viering bij ons thuis eerst lijkt ook zo beladen. Moeilijk en emotioneel. Hebben jullie toen zelf contact genomen met begrafenis ondernemer of heeft ziekenhuis dat allemaal geregeld ? Hadden jullie nog andere mensen uitgenodigd ?

Intussen nog volop bezig met afscheid nemen. Deze morgen nog een uitgebreide fotosessie (na het eten want mijn buik begint kleiner te worden). Gisteren met ons drietjes naar de zoo geweest en was eigenlijk heel gezellig. Ook nog even naar gyneacoloog en t begint nu wel echt achteruit te gaan. Bijna geen vruchtwater meer, en de groei gaat achteruit. Normaal was bevalling voor 10/3, maandag al opgeschoven naar 23/3, zaterdag nr 30/3....Ook het hartje begint er afwijkend uit te zien. Erg, maar langs de andere kant ook een soort van troost, want heb nu het gevoel dat de natuur en niet ik beslist heeft, dat ik mijn dochter alle tijd gegeven heb. Dat het gewoon niet mocht zijn.

Momenteel voel ik mij ook heel rustig, maar heb schrik voor die paar dagen in het ziekenhuis en vooral voor het grote zwarte gat nadien, voor de veranderingen in je lichaam en het veranderen van de hormonen..en dat net in deze periode van het jaar, donker, sinterklaas, kerst...

Blij dat je er weer was, nog een mooie zondagavond,

Audrey
Mama van Renéetje