Lieve Audrey,
Ik denk dat we ons ongeveer hetzelfde voelen. En er komt eigenlijk veel terug van drie jaar geleden als ik je hoor vertellen.
Ja, er is een angst voor nadien ... en deels klopt ze ook. Je weet dat je ergens je draad moet oppikken. Nu mocht de wereld stilstaan, maar nu moeten we verder. Hoe?
In het begin wilde ik vooral de oude draad terug oppikken, maar dat is iets wat niet meer kan. Ons verdriet staat hiervoor in de weg. Geef jezelf tijd, veel tijd ... en je zal merken dat je anders denkt over bepaalde zaken. Het leven heeft een andere draai gevonden. Soms moeilijk om terg met anderen om te gaan, omdat je voelt dat ze zijn blijven hangen. Moeilijk om uitleggen, maar ergens zit je op een andere golflengte. Na een tijdje mindert het wel, en geraak je terug op diezelfde golflengte, maar het heeft tijd en veel gesprekken gevraagd. Nu staan we drie jaar verder, en ja ik voel me zeker beter in m'n vel. Kan ik gemakkelijk praten over ons Inke*, maar besef ook dat niet iedereen hiervoor open staat. Dat heb ik moeten leren aanvaarden. Maar hoe je het ook draait of keert, je hebt er veel tijd voor nodig. Maar 'geniet' (klinkt misschien vreemd maar vind geen ander woord) ook van die tijd die je nu krijgt. Achteraf gezien, een hele kostbare tijd. Tijd om te praten, om SAMEN erdoor te komen. SAMEN dingen kiezen voor Renéetje. Het is iets dat jullie voor altijd bindt.
Voor Inke* haar begrafenis had ik bloemen besteld bij m'n lievelingsbloemenwinkel. Ik zei dat we het nodig hadden voor de begrafenis ... Achteraf ben ik het gaan betalen, en er kwam een heel lief gesprek. Ze vertelde over haar gevoelens toen ze m'n nieuws hoorde. In plaats van één van haar klanten te zijn, kregen we allemaal een naam. En dat is ook zo gebleven. Er is een soort van werderzijds respect gekomen. Ze vraagt ook regelmatig of ik langs m'n dochtertje nog ga etc ... heel moeilijke vragen voor de 'buitenwereld', bij ons heel gewoon. Zo'n gesprekken geven me terug een warm gevoel. Zo blijven ze bij ons hé. Maar één ding kan ik je echt verzekeren. Vergeten doe je echt nooit, dat was mijn grootste angst.
Ik wens je heel veel moed toe Audrey. Ook heel fijn dat Maurits een eigen tekstje schreef. M'n man is niet zo'n prater en schrijver, maar hij heeft haar in en uit de kerk gedragen. Dat was het laatste dat hij kon doen. Zo voel je dat die mannen zich vooral onbehulpzaam voelen. Ze weten niet wat het is om een kindje te dragen, te voelen, de geboorte, het afstaan. Ze voelen zich op zo'n momenten een buitenstaander en ook alleen, maar zeker heel betrokken bj dit alles. En zo'n tekstje of gebaar is zo intens ...
Kusjes, en weet dat je ons steeds mag contacteren ! Je zal veel rust (lichaamlijk maar ook psychisch) nodig hebben, maar soms wil je het ook uitschreeuwen ! Zeker doen !!!
Kathleen
Afscheid van Renéetje
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
Reneetje
Hi Anneleen en Kathleen,
Ben echt blij jullie terug te lezen. t Is gek maar het is inderdaad of je op een andere lijn zit dan de rest van de wereld en je het gevoel hebt dat je er enkel met 'ervaringsgenoten' deftig over kan praten. Mijn vriendinnen en vrouwelijke collega's doen echt hun best en
willen langskomen en met me praten, en ik apprecieer dat heel erg, maar 'k heb het gevoel dat ik km's van hun wereld afsta. Ik wil dan ook mijn best doen om het gesprek een beetje luchtig te houden, ook al weet ik dat ze dat niet van mij verwachten...maar het lijkt gewoon of ik ineens op een andere baan rond de aarde ben gekatapulteerd en alles vanuit een anders gezichtspunt en vanop afstand bekijk. Praat dan ook liefst met Maurits of met jullie.
Verschillende mensen hebben ons ook al gevraagd of we foto's hebben, en dan verstijf ik want ik wil die niet tonen...Ik wil niet dat iemand ook maar iets verkeerd zegt van Reneetje, ik wil mijn schatteke niet zo maar aan iedereen 'exposeren'. ik weet niet waar dat gevoel vandaan komt...
Ik voel me gek genoeg sinds de begrafenis zeer rustig, al overvalt me wel af en toe een diep gevoel van bedroefheid. had gedacht dat dat gevoel constant als een zwaar deken rond me heen zou hangen, maar het is eerder een gevoel van vervreemding, zoals je schrijft, van een zoeken hoe je plaats weer in de 'normale wereld' in te nemen. Hoe je verder kan gaan en je kindje kan koesteren, zonder pijn, maar ook zonder te vergeten. Hoe je verder kan gaan, als mama nu, ook al zal de buitenwereld je zo niet zien. Hoe je terug kan genieten en lachen, zonder je schuldig te voelen.
Leuk dat je zo'n betrokken reacties van mensen kreeg. Ik moet zeggen dat de mensen waar ik het tegen vermeld ofwel dit gegeven gewoon negeren ofwel - door 'nieuwsgierigheid' gedreven - vragen beginnen stellen. Of ineens plompverloren zeggen dat we de juiste beslissing genomen hebben, en dan word ik echt boos, want dat geeft mij het gevoel dat die mensen mijn dochtertje niet goed genoeg vonden voor deze wereld en dat doet misschien nog het meeste pijn van al. Dat en haar niet meer kunnen vasthouden. Haar alleen nog maar in mijn herinneringen kunnen zien, nu nog haarscherp, maar de vrees is dat die herinneringen zullen vervagen.
Mijn man zei ook dat de band moeder kind toch echt iets uniek is en dat hij zich de afgelopen dagen geregeld een 'schlemiel' voelde die er ook nog ergens bijhing. Maar Renéetje, die kleine schat, heeft ons ook dichter bij elkaar gebracht en ons respect voor elkaar doen toenemen.
Ik hoop dat ik met al mijn 'gezaag' geen wonden terug bij jullie openhaal. 'k Ben blij met jullie gezelschap.
Knuffel,
Audrey
Ben echt blij jullie terug te lezen. t Is gek maar het is inderdaad of je op een andere lijn zit dan de rest van de wereld en je het gevoel hebt dat je er enkel met 'ervaringsgenoten' deftig over kan praten. Mijn vriendinnen en vrouwelijke collega's doen echt hun best en
willen langskomen en met me praten, en ik apprecieer dat heel erg, maar 'k heb het gevoel dat ik km's van hun wereld afsta. Ik wil dan ook mijn best doen om het gesprek een beetje luchtig te houden, ook al weet ik dat ze dat niet van mij verwachten...maar het lijkt gewoon of ik ineens op een andere baan rond de aarde ben gekatapulteerd en alles vanuit een anders gezichtspunt en vanop afstand bekijk. Praat dan ook liefst met Maurits of met jullie.
Verschillende mensen hebben ons ook al gevraagd of we foto's hebben, en dan verstijf ik want ik wil die niet tonen...Ik wil niet dat iemand ook maar iets verkeerd zegt van Reneetje, ik wil mijn schatteke niet zo maar aan iedereen 'exposeren'. ik weet niet waar dat gevoel vandaan komt...
Ik voel me gek genoeg sinds de begrafenis zeer rustig, al overvalt me wel af en toe een diep gevoel van bedroefheid. had gedacht dat dat gevoel constant als een zwaar deken rond me heen zou hangen, maar het is eerder een gevoel van vervreemding, zoals je schrijft, van een zoeken hoe je plaats weer in de 'normale wereld' in te nemen. Hoe je verder kan gaan en je kindje kan koesteren, zonder pijn, maar ook zonder te vergeten. Hoe je verder kan gaan, als mama nu, ook al zal de buitenwereld je zo niet zien. Hoe je terug kan genieten en lachen, zonder je schuldig te voelen.
Leuk dat je zo'n betrokken reacties van mensen kreeg. Ik moet zeggen dat de mensen waar ik het tegen vermeld ofwel dit gegeven gewoon negeren ofwel - door 'nieuwsgierigheid' gedreven - vragen beginnen stellen. Of ineens plompverloren zeggen dat we de juiste beslissing genomen hebben, en dan word ik echt boos, want dat geeft mij het gevoel dat die mensen mijn dochtertje niet goed genoeg vonden voor deze wereld en dat doet misschien nog het meeste pijn van al. Dat en haar niet meer kunnen vasthouden. Haar alleen nog maar in mijn herinneringen kunnen zien, nu nog haarscherp, maar de vrees is dat die herinneringen zullen vervagen.
Mijn man zei ook dat de band moeder kind toch echt iets uniek is en dat hij zich de afgelopen dagen geregeld een 'schlemiel' voelde die er ook nog ergens bijhing. Maar Renéetje, die kleine schat, heeft ons ook dichter bij elkaar gebracht en ons respect voor elkaar doen toenemen.
Ik hoop dat ik met al mijn 'gezaag' geen wonden terug bij jullie openhaal. 'k Ben blij met jullie gezelschap.
Knuffel,
Audrey
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
Anneleen en Katleen,
Hier een korte krabbel van de papa van reneetje: Ik heb de afgelopen tijd jullie en Au3's reacties (mee) gelezen en hier ook veel aan gehad. Eerst voelde het wat raar voor Au3 en ook voor mij, een beetje alsof je een dagboek van iemand leest, maar het is erg goed om zoveel te herkennen en je eigen gevoelens te wat meer te begrijpen aan de hand van andere (jullie) ervaringen. Ik herken ook de vaderlijke onmacht en de trek naar 'lotgenoten' heel goed. Thx, voor jullie reacties in iedergeval, ik ga zeker blijven meelezen over Au3's schouder.. ;> .
Maurits
Ik voel …… niets …. even helemaal niets
Alle hoop van afgelopen maanden
alle dromen, van jou spelend in de tuin
van vieze voeten kraaiend in de kamer,
bedolven onder puin
Ik wil niet denken aan: ‘alles heeft een reden’
Ik wil geen troost of ‘time will tell’
Ik wil alleen maar... jou terug
en graag een beetje snel
En als dat niet mocht lukken,
Door een of ander bagatel
Dan wil ik je Mama weer zien lachen
en graag een beetje snel
Maar niets te willen heb ik,
dat heb ik wel geleerd,
Alsof hunkering geen waarde heeft,
en liefde alleen niet telt
En toch …. was het heerlijk je te voelen,
klopsignalen vanuit mama’s buik
Als een prenatale morse, met Mama als tolk
Reneetje wil naar de Zee, naar de dierentuin
Ik zal je missen zonder je ooit te kennen
zonder te weten hoe je klinkt of voelt
Ik zal met je spelen in gedachten,
al moet ik leren hoe dat moet
Als ik na de juiste hoeveelheid dagen,
aan je denken kan zonder pijn,
dan zie ik je spelen in de tuin van mijn gedachten
waarin je altijd mijn meisje zal zijn
Lieve Reneetje, neusje van je mama,
voetjes van je Opa en mij
Te klein voor 24 weken,
maar ‘larger than life’ voor mij
Papa
Hier een korte krabbel van de papa van reneetje: Ik heb de afgelopen tijd jullie en Au3's reacties (mee) gelezen en hier ook veel aan gehad. Eerst voelde het wat raar voor Au3 en ook voor mij, een beetje alsof je een dagboek van iemand leest, maar het is erg goed om zoveel te herkennen en je eigen gevoelens te wat meer te begrijpen aan de hand van andere (jullie) ervaringen. Ik herken ook de vaderlijke onmacht en de trek naar 'lotgenoten' heel goed. Thx, voor jullie reacties in iedergeval, ik ga zeker blijven meelezen over Au3's schouder.. ;> .
Maurits
Ik voel …… niets …. even helemaal niets
Alle hoop van afgelopen maanden
alle dromen, van jou spelend in de tuin
van vieze voeten kraaiend in de kamer,
bedolven onder puin
Ik wil niet denken aan: ‘alles heeft een reden’
Ik wil geen troost of ‘time will tell’
Ik wil alleen maar... jou terug
en graag een beetje snel
En als dat niet mocht lukken,
Door een of ander bagatel
Dan wil ik je Mama weer zien lachen
en graag een beetje snel
Maar niets te willen heb ik,
dat heb ik wel geleerd,
Alsof hunkering geen waarde heeft,
en liefde alleen niet telt
En toch …. was het heerlijk je te voelen,
klopsignalen vanuit mama’s buik
Als een prenatale morse, met Mama als tolk
Reneetje wil naar de Zee, naar de dierentuin
Ik zal je missen zonder je ooit te kennen
zonder te weten hoe je klinkt of voelt
Ik zal met je spelen in gedachten,
al moet ik leren hoe dat moet
Als ik na de juiste hoeveelheid dagen,
aan je denken kan zonder pijn,
dan zie ik je spelen in de tuin van mijn gedachten
waarin je altijd mijn meisje zal zijn
Lieve Reneetje, neusje van je mama,
voetjes van je Opa en mij
Te klein voor 24 weken,
maar ‘larger than life’ voor mij
Papa
-
Anneleen
- Berichten: 203
- Lid geworden op: 14 juni 2007, 22:52
Maurits,
Wij (mijn man en ik) hebben hier enkele traantjes weggepinkt bij 't lezen jouw tekst voor Renée.
Vol bewondering voor die mooie woorden.
Je hebt 't zo treffend verwoord.
Al onze dromen, onze verwachtingen, alles wat er al was en wat nog moest komen ... Plots van ons afgenomen.
Mijn man schrijft vaak brieven aan onze zoontjes. ik vind 't steeds heel fijn om die te lezen. En stiekem benijd ik hem dan omdat ook hij 't vaak zo goed verwoord.
Renéetje, als ik 't zo lees heb jij echt een geweldige papa !
Audry,
Eerst en vooral: denk nooit meer dat je zaagt tegen ons. Dus niet meer verontschuldigen hé, nergens voor nodig
Ik heb dat ook zo sterk met die foto's. Echt net hetzelfde. Ik vind 't ook heel moeilijk om die aan anderen te tonen. Zo bang dat ze verkeerd zouden reageren, al is 't met een scheve blik. Zo bang dat ze onze kindjes lelijk zouden vinden. Zoals je zegt: je wil je kindje niet zomaar exposeren. Tot hier toe hebben nog maar weinigen de foto's 'mogen' zien van mij. Terwijl mijn man ze aan iedereen zou tonen. Enkel bij andere sterrenmama's heb ik er niet zo'n probleem mee.
Weet je, eigenlijk heb ik zelf steeds een dubbel gevoel bij die foto's. Langs de ene kant ben ik echt ongelooflijk trots op mijn 2 kleine kabouters. Langs de andere kant doet 't mij nog steeds heel veel pijn en verdriet als ik ernaar kijk. Vooral de foto's waar ze volledig opstaan, met hun beentjes bloot. Dan word ik plots weer geconfronteerd met hoe 'perfect' ze al wel waren. Ondanks 't feit dat ze onvolgroeid waren. Ik kan nog steeds niet naar de foto's kijken zonder te huilen.
De hand- en voetafdrukjes laat ik wel aan veel mensen zien. Vooral dan om hen duidelijk te maken dat ik niet 'zomaar' een miskraam van een hoopje cellen heb gehad. (Waarmee ik miskramen NIET wil minimaliseren).
De eerste weken na de bevalling leefden wij echt op een andere planeet. Alles ging gewoon aan ons voorbij, als in een roes. En nu nog steeds heb ik 't gevoel dat mijn wereld trager of toch anders draait dan bij anderen. Gesprekken die collega's onderling voeren komen mij nu zo banaal over. Ook de dingen waar anderen zich zo druk in maken, kunnen mij gestolen worden. 't Lijkt allemaal zo onbelangrijk. Eigenlijk wil ik ook nog helemaal niet met al die aardse beslommeringen bezig zijn.
Momenteel vind ik 't heel erg moeilijk om me te concentreren op 't werk. Mijn geheugen en concentratie is barslecht en ik functioneer nog maar op halve kracht. Maar ik probeer 't te accepteren. Ik hoop dat ik binnen enkele maanden weer wat vlotter kan meedraaien
Terug aan 't werk gaan, was de eerste week voor mij een ramp. Zovelen die mij voorbij liepen, die niks vroegen of zeiden. Wat voelde ik me slecht.De tweede week heb ik dan eens alles in een brief neergeschreven aan mijn collega's. Die brief heb ik voorgelezen op de vergadering. Ik heb daarin aangegeven dat mijn rouwproces nog een hele poos in beslag zal nemen. Maar vooral ook dat ik 't fijn zou vinden als ze me niet onweken en dat ik er geen probleem mee had om over onze kindjes te praten. Ik moeten zeggen dat ik van de meeste collega's, buiten ééntje, zeer positieve reacties heb gekregen op die brief. Hopelijk blijft 't toch even nazinderen. Want er zijn echt dagen dat ik een ongelooflijke behoefte voel om iets te zeggen over onze zoontjes. En als 't nu al moet doodgezwegen worden (na amper 3 maanden), houd ik 't niet lang vol.
Natuurlijk mag je boos worden op mensen die zeggen dat je de juiste beslissing hebt genomen. Hoe kan dat nu ? Je hebt je dochtertje moeten afgeven. 't Mooiste wondertje... Mensen denken dan vaak dat ze , door zoiets te zeggen, jouw verdriet wat zullen verzachten. En dat doet 't nu net niet.
Renée, lieve meid , heb je je plekje gevonden tussen de wolken ? Ik denk dat 't vorig weekend daarboven een serieus feestje was en dat al die engeltjes op hun wolkje aan 't springen waren. Zoveel sneeuwvlokjes dat hier naar beneden dwarrelden !
Inke, tof hé, dat die dame van de bloemenwinkel nog naar jou vraagt ! Zeg, en je bent al 3 jaar geworden. Dan was dat 'sneeuwfeestje' voor jou ?
Liefs,
Anneleen
Wij (mijn man en ik) hebben hier enkele traantjes weggepinkt bij 't lezen jouw tekst voor Renée.
Vol bewondering voor die mooie woorden.
Je hebt 't zo treffend verwoord.
Al onze dromen, onze verwachtingen, alles wat er al was en wat nog moest komen ... Plots van ons afgenomen.
Mijn man schrijft vaak brieven aan onze zoontjes. ik vind 't steeds heel fijn om die te lezen. En stiekem benijd ik hem dan omdat ook hij 't vaak zo goed verwoord.
Renéetje, als ik 't zo lees heb jij echt een geweldige papa !
Audry,
Eerst en vooral: denk nooit meer dat je zaagt tegen ons. Dus niet meer verontschuldigen hé, nergens voor nodig
Ik heb dat ook zo sterk met die foto's. Echt net hetzelfde. Ik vind 't ook heel moeilijk om die aan anderen te tonen. Zo bang dat ze verkeerd zouden reageren, al is 't met een scheve blik. Zo bang dat ze onze kindjes lelijk zouden vinden. Zoals je zegt: je wil je kindje niet zomaar exposeren. Tot hier toe hebben nog maar weinigen de foto's 'mogen' zien van mij. Terwijl mijn man ze aan iedereen zou tonen. Enkel bij andere sterrenmama's heb ik er niet zo'n probleem mee.
Weet je, eigenlijk heb ik zelf steeds een dubbel gevoel bij die foto's. Langs de ene kant ben ik echt ongelooflijk trots op mijn 2 kleine kabouters. Langs de andere kant doet 't mij nog steeds heel veel pijn en verdriet als ik ernaar kijk. Vooral de foto's waar ze volledig opstaan, met hun beentjes bloot. Dan word ik plots weer geconfronteerd met hoe 'perfect' ze al wel waren. Ondanks 't feit dat ze onvolgroeid waren. Ik kan nog steeds niet naar de foto's kijken zonder te huilen.
De hand- en voetafdrukjes laat ik wel aan veel mensen zien. Vooral dan om hen duidelijk te maken dat ik niet 'zomaar' een miskraam van een hoopje cellen heb gehad. (Waarmee ik miskramen NIET wil minimaliseren).
De eerste weken na de bevalling leefden wij echt op een andere planeet. Alles ging gewoon aan ons voorbij, als in een roes. En nu nog steeds heb ik 't gevoel dat mijn wereld trager of toch anders draait dan bij anderen. Gesprekken die collega's onderling voeren komen mij nu zo banaal over. Ook de dingen waar anderen zich zo druk in maken, kunnen mij gestolen worden. 't Lijkt allemaal zo onbelangrijk. Eigenlijk wil ik ook nog helemaal niet met al die aardse beslommeringen bezig zijn.
Momenteel vind ik 't heel erg moeilijk om me te concentreren op 't werk. Mijn geheugen en concentratie is barslecht en ik functioneer nog maar op halve kracht. Maar ik probeer 't te accepteren. Ik hoop dat ik binnen enkele maanden weer wat vlotter kan meedraaien
Terug aan 't werk gaan, was de eerste week voor mij een ramp. Zovelen die mij voorbij liepen, die niks vroegen of zeiden. Wat voelde ik me slecht.De tweede week heb ik dan eens alles in een brief neergeschreven aan mijn collega's. Die brief heb ik voorgelezen op de vergadering. Ik heb daarin aangegeven dat mijn rouwproces nog een hele poos in beslag zal nemen. Maar vooral ook dat ik 't fijn zou vinden als ze me niet onweken en dat ik er geen probleem mee had om over onze kindjes te praten. Ik moeten zeggen dat ik van de meeste collega's, buiten ééntje, zeer positieve reacties heb gekregen op die brief. Hopelijk blijft 't toch even nazinderen. Want er zijn echt dagen dat ik een ongelooflijke behoefte voel om iets te zeggen over onze zoontjes. En als 't nu al moet doodgezwegen worden (na amper 3 maanden), houd ik 't niet lang vol.
Natuurlijk mag je boos worden op mensen die zeggen dat je de juiste beslissing hebt genomen. Hoe kan dat nu ? Je hebt je dochtertje moeten afgeven. 't Mooiste wondertje... Mensen denken dan vaak dat ze , door zoiets te zeggen, jouw verdriet wat zullen verzachten. En dat doet 't nu net niet.
Renée, lieve meid , heb je je plekje gevonden tussen de wolken ? Ik denk dat 't vorig weekend daarboven een serieus feestje was en dat al die engeltjes op hun wolkje aan 't springen waren. Zoveel sneeuwvlokjes dat hier naar beneden dwarrelden !
Inke, tof hé, dat die dame van de bloemenwinkel nog naar jou vraagt ! Zeg, en je bent al 3 jaar geworden. Dan was dat 'sneeuwfeestje' voor jou ?
Liefs,
Anneleen
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
Reneetje
Hi Anneleen,
Ze zijn inderdaad al zo perfect af he, onze kleine schatten. Wij hebben kaartjes laten maken en daar staat vooraan een foto op van Reneetjes handje op mijn vingers..en dat is zo'n perfect mooi klein volledig af handje, dat ik er steeds vol trots naar kijk, maar tegelijkertijd de tranen me ook in de ogen schieten. Maar heb ook schrik dat andere mensen toch zullen schrikken of raar reageren want haar gezichtje was het enige dat nog niet echt 'af' was. En ik ben tot vlak voor de begrafenis foto's blijven trekken en toen was Renéetje al een week.
Ben je al lang terug aan het werk ? en snel terug aan het werk gegaan of ook een tijdje thuis ? Ik zou half december terug moeten gaan werken en heb absoluut geen zin daarin. Zit op een plateau met 60 collega's en vrees ook wat voor reacties. Niet van mijn directe collega's, maar eerder van de heimelijke blikken van andere. En dinsdag toen wij Reneetje begraven hebben, is een van mijn collega's bevallen van haar eerste kindje. Werk was altijd zo belangrijk voor mij en betekent nu helemaal niks meer. Vraag mij af of ik mij ooit terug ga kunnen motiveren.
Moet zeggen dat ik dat heel knap vind van die brief. 'k Weet niet of ik er het lef voor zou hebben, maar 't is inderdaad beter om dit duidelijk te stellen. En ik voel inderdaad ook de behoefte om over Renéetje te praten, voor mij is ze echt een persoontje met een eigen karaktertje. Sowieso praat ik nog veel met haar, als ik opsta en ga slapen en ook gewoon tussendoor. 'k ga ook elke dag naar haar grafje en daarstraks kwam er zowaar een konijntje voorbij gehuppeld. Was alsof ze even dag kwam zeggen de kleine schat. tijdens de zwangerschap zijn we vaak naar konijntjes gaan kijken en ook haar knuffel die mee begraven is, is een konijn.
Dus snap perfect dat jij na amper 3 maanden het niet uithoudt als je erover zou moeten zwijgen. Ondanks dat het misgelopen is, blijft het toch wel een van de mooiste dingen die je kan meemaken, de zwangerschap en de liefde voor je kind dan...
'k hoop dat je wat kan bekomen dit weekend, want kan me voorstellen dat werken nu extra energie vergt...
knuffel,
Audrey en Renéetje*
Ze zijn inderdaad al zo perfect af he, onze kleine schatten. Wij hebben kaartjes laten maken en daar staat vooraan een foto op van Reneetjes handje op mijn vingers..en dat is zo'n perfect mooi klein volledig af handje, dat ik er steeds vol trots naar kijk, maar tegelijkertijd de tranen me ook in de ogen schieten. Maar heb ook schrik dat andere mensen toch zullen schrikken of raar reageren want haar gezichtje was het enige dat nog niet echt 'af' was. En ik ben tot vlak voor de begrafenis foto's blijven trekken en toen was Renéetje al een week.
Ben je al lang terug aan het werk ? en snel terug aan het werk gegaan of ook een tijdje thuis ? Ik zou half december terug moeten gaan werken en heb absoluut geen zin daarin. Zit op een plateau met 60 collega's en vrees ook wat voor reacties. Niet van mijn directe collega's, maar eerder van de heimelijke blikken van andere. En dinsdag toen wij Reneetje begraven hebben, is een van mijn collega's bevallen van haar eerste kindje. Werk was altijd zo belangrijk voor mij en betekent nu helemaal niks meer. Vraag mij af of ik mij ooit terug ga kunnen motiveren.
Moet zeggen dat ik dat heel knap vind van die brief. 'k Weet niet of ik er het lef voor zou hebben, maar 't is inderdaad beter om dit duidelijk te stellen. En ik voel inderdaad ook de behoefte om over Renéetje te praten, voor mij is ze echt een persoontje met een eigen karaktertje. Sowieso praat ik nog veel met haar, als ik opsta en ga slapen en ook gewoon tussendoor. 'k ga ook elke dag naar haar grafje en daarstraks kwam er zowaar een konijntje voorbij gehuppeld. Was alsof ze even dag kwam zeggen de kleine schat. tijdens de zwangerschap zijn we vaak naar konijntjes gaan kijken en ook haar knuffel die mee begraven is, is een konijn.
Dus snap perfect dat jij na amper 3 maanden het niet uithoudt als je erover zou moeten zwijgen. Ondanks dat het misgelopen is, blijft het toch wel een van de mooiste dingen die je kan meemaken, de zwangerschap en de liefde voor je kind dan...
'k hoop dat je wat kan bekomen dit weekend, want kan me voorstellen dat werken nu extra energie vergt...
knuffel,
Audrey en Renéetje*
-
kathleenchris
- Berichten: 371
- Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59
Lieve Audrey en Maurits,
ik vind het heel fijn dat jullie deze berichtjes 'deugd' doen. Ik voelde me drie jaar geleden eenzaam met m'n gevoelens, want je kan ze inderdaad niet aan iedereen zomaar kwijt. Ook als koppel hebben we het zwaar gehad ... Toen kwam ik in een praatgroep terecht en dat deed echt deugd. Te voelen, te horen en te lezen dat m'n gevoelens, vragen, bedenkingen heel gewoon waren. Toch heb ik moeten leren om 'gewoon' om te gaan met een doodgeboren kindje. Opmerkingen die steenhard zijn en recht naar je hart gaan, zijn absoluut niet zo bedoeld, alleen wordt het niet altijd correct geformuleerd. Nu kan je er gewoon niet op reageren omdat het te gevoelig ligt. Maar stilletjes aan leer je hiermee omgaan met 'vreemden'. Want ik moet het helaas ook steeds uitleggen op het school dat m'n zoontje een zusje heeft. Toen Lars van school veranderde vroegen de ouders hoe oud m'n dochter was ... moeilijk en ik ondervond dat ze niet meer met me praatten. Puur uit schaamte. Ik moest iets overwinnen om toch over hun drie kinderen te kunnen praten en mee in de discussies te kruipen of ze nog wel een vierde wilden. Als ik dit niet doe, begin ik echt op een eilandje te wonen. Natuurlijk moet je dit nu nog niet doen hé. Kijk nu eerst naar jezelf, en tuurlijk wees maar boos over die 'domme' opmerkingen ... bij mij heeft het ook lang geduurd om de klik te maken en daar is echt niets mis mee. Dat is het verschil in golflengte die met de tijd zich terug wat aanpast
Over de foto's, bij ons op de slaapkamer staat er eentje. Ik wil het ook bewust niet in de living omdat iedereen het dan ziet, en het is toch te confronterend of het wekt misschien te veel nieuwsgierigheid op. Wel heeft een hele goede steunende vriendin de foto gezien. Ik schaamde me dood, maar ik had het toch gedaan. Heel lief ging ze hiermee om. Ik heb alleen heel veel spijt dat ik geen detail foto heb zoals een handje ... dat is heel lief, maar ook minder triestig, ook voor jezelf na een tijdje. M'n moeder kan bv moeilijk naar foto's kijken van de eerste dag omdat ik er steeds ook op sta. Ze vindt het heel erg voor mij en daarbij komt het gemis naar dit kleinkindje. Ik heb iedereen van de fam (broers en ouders) een foto gegeven, maar uitdrukkelijk gezegd dat ze zich niet verplicht moeten voelen om het ergens te zetten, maar puur als herinnering. Nu na drie jaar liggen de foto's in de kasten, maar in plaats van de foto's staat er plots een mooi beeldje, kaarsje ... neen, zeker niet vergeten. Maar ze wordt nu op een warme manier herinnerd. Zoals de sneeuw in november (ook al veroorzaakte ze megafiles).
Audrey en Anneleen, ik denk dat jullie nog heeel veeel aan elkaar gaan hebben. Je zal merken dat jullie gevoelens op dezelde manier evolueren. En neen Audrey, geen probleem als je heir je verhaal komt doen. Soms vind ik het heel moeilijk om alles oner de juiste woorden te bregen, maar ik geloof dat we elkaar (ook Anneleen bedoeld) wel een beetje verstaan. Het ligt soms zo moeilijk hé.
Heel veel succes, moed, doorzetten, maar zeker niet opkroppen.
Kus en vlinderkusjes.
Kathleen
ik vind het heel fijn dat jullie deze berichtjes 'deugd' doen. Ik voelde me drie jaar geleden eenzaam met m'n gevoelens, want je kan ze inderdaad niet aan iedereen zomaar kwijt. Ook als koppel hebben we het zwaar gehad ... Toen kwam ik in een praatgroep terecht en dat deed echt deugd. Te voelen, te horen en te lezen dat m'n gevoelens, vragen, bedenkingen heel gewoon waren. Toch heb ik moeten leren om 'gewoon' om te gaan met een doodgeboren kindje. Opmerkingen die steenhard zijn en recht naar je hart gaan, zijn absoluut niet zo bedoeld, alleen wordt het niet altijd correct geformuleerd. Nu kan je er gewoon niet op reageren omdat het te gevoelig ligt. Maar stilletjes aan leer je hiermee omgaan met 'vreemden'. Want ik moet het helaas ook steeds uitleggen op het school dat m'n zoontje een zusje heeft. Toen Lars van school veranderde vroegen de ouders hoe oud m'n dochter was ... moeilijk en ik ondervond dat ze niet meer met me praatten. Puur uit schaamte. Ik moest iets overwinnen om toch over hun drie kinderen te kunnen praten en mee in de discussies te kruipen of ze nog wel een vierde wilden. Als ik dit niet doe, begin ik echt op een eilandje te wonen. Natuurlijk moet je dit nu nog niet doen hé. Kijk nu eerst naar jezelf, en tuurlijk wees maar boos over die 'domme' opmerkingen ... bij mij heeft het ook lang geduurd om de klik te maken en daar is echt niets mis mee. Dat is het verschil in golflengte die met de tijd zich terug wat aanpast
Over de foto's, bij ons op de slaapkamer staat er eentje. Ik wil het ook bewust niet in de living omdat iedereen het dan ziet, en het is toch te confronterend of het wekt misschien te veel nieuwsgierigheid op. Wel heeft een hele goede steunende vriendin de foto gezien. Ik schaamde me dood, maar ik had het toch gedaan. Heel lief ging ze hiermee om. Ik heb alleen heel veel spijt dat ik geen detail foto heb zoals een handje ... dat is heel lief, maar ook minder triestig, ook voor jezelf na een tijdje. M'n moeder kan bv moeilijk naar foto's kijken van de eerste dag omdat ik er steeds ook op sta. Ze vindt het heel erg voor mij en daarbij komt het gemis naar dit kleinkindje. Ik heb iedereen van de fam (broers en ouders) een foto gegeven, maar uitdrukkelijk gezegd dat ze zich niet verplicht moeten voelen om het ergens te zetten, maar puur als herinnering. Nu na drie jaar liggen de foto's in de kasten, maar in plaats van de foto's staat er plots een mooi beeldje, kaarsje ... neen, zeker niet vergeten. Maar ze wordt nu op een warme manier herinnerd. Zoals de sneeuw in november (ook al veroorzaakte ze megafiles).
Audrey en Anneleen, ik denk dat jullie nog heeel veeel aan elkaar gaan hebben. Je zal merken dat jullie gevoelens op dezelde manier evolueren. En neen Audrey, geen probleem als je heir je verhaal komt doen. Soms vind ik het heel moeilijk om alles oner de juiste woorden te bregen, maar ik geloof dat we elkaar (ook Anneleen bedoeld) wel een beetje verstaan. Het ligt soms zo moeilijk hé.
Heel veel succes, moed, doorzetten, maar zeker niet opkroppen.
Kus en vlinderkusjes.
Kathleen
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
Reneetje
Goh Kathleen, ik vind het spijtig om te lezen dat je drie jaar geleden zo eenzaam was. Spijtig dat ik je toen nog niet kende en met je kon praten. Want onze 'virtuele babbels' doen me zoals gezegd veel deugd. Dat en praten met Maurits. Anders zou ik inderdaad ook de muren oplopen van eenzaamheid, niet vanwege de afwezigheid van mensen, maar wegens 't ontbreken van begrip, iemand die je verstaat. Kan me voorstellen dat een praatgroep dan wel deugd doet. Zijn het allemaal mensen die kindjes verloren zijn of dierbaren ? Voor mij helpen de babbels met onze psychologe ook. Niet dat we anders niet praten, maar zij kan soms een ander licht op de zaak werpen.
Tja en de relatie en gesprekken met andere mensen, als de pijn en het gemis wat wegebben, dan veronderstel ik, hoop ik dat dat ook terug wat normaler verloopt. Maar mijn grootste vrees is dat Renéetje 'doodgezwegen' wordt of moet worden. Daarom dat we ook die kaartjes gemaakt hebben, een grafje willen en ik hoop dat mijn familie reageert zoals de jouwe. ik zou oh zo graag hebben dat mijn ouders gewoon over haar praten zoals ze doen over mijn nichtje dat net 1 jaar geworden is, maar dat zal waarschijnlijk nooit gebeuren en dat zijn eigenlijk dingen die mij nog meer pijn doen dan de foute zaken die mensen onbewust zeggen. Renéetje leeft voort in mijn gedachten, in mijn woorden, in mijn hart, maar doet ze dat ook bij anderen ?? en mag ik dat verwachten ? (Anneleen, wij hebben onze viering helemaal zelf geschreven, alleen als slottekst de tekst uit droomkinderen genomen die jij hier op forum hebt gezet, omdat die inderdaad mijn grootste wens weergeeft...noem haar naam en vergeet haar niet.)
En verder, nu kan ik elke dag naar haar grafje gaan, maar als ik terug begin te werken.. hoe ga ik om met dat schuldgevoel, met het gevoel haar in de steek te laten, nog maar eens...hoe kan ik ooit 't gevoel hebben dat ik haar alles gegeven heb of geef dat ze verdient, mijn dapper meiske. Sorry maar nu schiet ik weer even helemaal vol en krijg ik geen deftige uitleg meer op papier. Enkel dit nog, Kathleen & Inke* en Anneleen en Tibbe&Sietse*, ik heb nu al heel veel aan jullie en hoop dat ik er ook voor jullie kan zijn. Dikke, dikke knuffel, Audrey (met Renéetje* in m'n hart)
Tja en de relatie en gesprekken met andere mensen, als de pijn en het gemis wat wegebben, dan veronderstel ik, hoop ik dat dat ook terug wat normaler verloopt. Maar mijn grootste vrees is dat Renéetje 'doodgezwegen' wordt of moet worden. Daarom dat we ook die kaartjes gemaakt hebben, een grafje willen en ik hoop dat mijn familie reageert zoals de jouwe. ik zou oh zo graag hebben dat mijn ouders gewoon over haar praten zoals ze doen over mijn nichtje dat net 1 jaar geworden is, maar dat zal waarschijnlijk nooit gebeuren en dat zijn eigenlijk dingen die mij nog meer pijn doen dan de foute zaken die mensen onbewust zeggen. Renéetje leeft voort in mijn gedachten, in mijn woorden, in mijn hart, maar doet ze dat ook bij anderen ?? en mag ik dat verwachten ? (Anneleen, wij hebben onze viering helemaal zelf geschreven, alleen als slottekst de tekst uit droomkinderen genomen die jij hier op forum hebt gezet, omdat die inderdaad mijn grootste wens weergeeft...noem haar naam en vergeet haar niet.)
En verder, nu kan ik elke dag naar haar grafje gaan, maar als ik terug begin te werken.. hoe ga ik om met dat schuldgevoel, met het gevoel haar in de steek te laten, nog maar eens...hoe kan ik ooit 't gevoel hebben dat ik haar alles gegeven heb of geef dat ze verdient, mijn dapper meiske. Sorry maar nu schiet ik weer even helemaal vol en krijg ik geen deftige uitleg meer op papier. Enkel dit nog, Kathleen & Inke* en Anneleen en Tibbe&Sietse*, ik heb nu al heel veel aan jullie en hoop dat ik er ook voor jullie kan zijn. Dikke, dikke knuffel, Audrey (met Renéetje* in m'n hart)
-
kathleenchris
- Berichten: 371
- Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59
Nog een hele vlugge reactie, maar ik dacht hier nog aan toen ik in m'n bed lag gisteren.
De eerste feestdagen waren moeilijk om er zelf een weg in te vinden. Maar toch wilde ik de feestdagen meevieren, op een rustige manier.
Toen heb ik mooie sfeer foto gemaakt met kaarsjes. Dat kaarsje stond voor Inke*. Op alle kaartjes die ik verstuurde zette ik een stempeltje. niet haar naam omdat ik (nog steeds) moeite heb met een * erbij te zetten en dat vond ik zo vreemd. Maar zo bleef ze aanwezig. Sommigen wisten wat het stempeltje wilde zeggen anderen niet, maar ze was er. En nu ieder jaar staat er wel een kaarsje op de kerstfoto's ... Door m'n zoontje zijn de gesprekken overz'n zus blijven voortgaan. Als hij hierover begon, reageerde iedereen echt met grote ogen naar mij. Ik heb er nooit op gereageert, maar wel naar Lars toe. Gewoon erover babbelen en dan begonnen de andere mensen ook. Langs de familiekant van m'n man is het veel moeilijker. Haar naam valt nooit meer. Ze doen wel ieder jaar een herdenkingsmis, maar zie dat meer als een 'uitvlucht' om er niet over te praten. En ja dat doet pijn. Maar om het heel cru te zeggen, het zijn echt boerenmensen die niet te veel tralala verkopen. Zelfs met m'n schoonvader praten we er zelden over omdat hij een half jaar voor Inke* z'n vrouw verloor en ondertussen heeft hij iemand anders. Dus m'n man staat hier soms wel echt alleen bij (enigst kind). Hij laat het niet vaak uitschijnen, omdat hij zelf niet zo'n prater is. Hij kan er zelf moeilijk over beginnen. Wel tov mij, maar niet tov zijn familie. En dat doet bij hem wel pijn, ik ben hier opener in (soms te) maar hierdoor komt het gesprek ook wel terug en neen eigenlijk wordt ze zeker niet vergeten, maar doodzwijgen geeft je hetzelfde gevoel hé.
De praatgroep waren allemaal ouders die kindjes verloren hadden, een grott deel hadden een kindje verloren tijdens de zwangerschap.
Dat grafje vind ik ook heel mooi. Het is iets blijvend voor iedereen ... in het begin ging ik er vaak naartoe, nu is het ook minder. Als ik weg moest (vakantie, terug werken) ging ik altijd iets speciaals bij haar zetten en dat helpt. Gewoon het voorbereiden, het zoeken en dan brengen geeft je meer vrede als je terug moet gaan werken iof als je even weg gaat. Heb jij nu zwangerschapsverlof?
Je hebt je misboekje zelf geschreven hé. Achteraf gezien is dat het beste wat je kan doen. Het is dan je eigen persoonlijk afscheid waar je je heel goed bij voelt. Je baby'tje krijgt dan echt een naam en wordt echt je kindje. Voor mij heeft dit heel veel betekend. Heel confronterend, maar je verwerkt dan heel veel, vind ik, omdat je er ook heel bewust een eerlijk in omgaat. Anders wordt je weer geleefd (zoals in het ziekenuis tijdens de bevalling ... )
groetjes, moet nu echt verder werke !
Kathleen
De eerste feestdagen waren moeilijk om er zelf een weg in te vinden. Maar toch wilde ik de feestdagen meevieren, op een rustige manier.
Toen heb ik mooie sfeer foto gemaakt met kaarsjes. Dat kaarsje stond voor Inke*. Op alle kaartjes die ik verstuurde zette ik een stempeltje. niet haar naam omdat ik (nog steeds) moeite heb met een * erbij te zetten en dat vond ik zo vreemd. Maar zo bleef ze aanwezig. Sommigen wisten wat het stempeltje wilde zeggen anderen niet, maar ze was er. En nu ieder jaar staat er wel een kaarsje op de kerstfoto's ... Door m'n zoontje zijn de gesprekken overz'n zus blijven voortgaan. Als hij hierover begon, reageerde iedereen echt met grote ogen naar mij. Ik heb er nooit op gereageert, maar wel naar Lars toe. Gewoon erover babbelen en dan begonnen de andere mensen ook. Langs de familiekant van m'n man is het veel moeilijker. Haar naam valt nooit meer. Ze doen wel ieder jaar een herdenkingsmis, maar zie dat meer als een 'uitvlucht' om er niet over te praten. En ja dat doet pijn. Maar om het heel cru te zeggen, het zijn echt boerenmensen die niet te veel tralala verkopen. Zelfs met m'n schoonvader praten we er zelden over omdat hij een half jaar voor Inke* z'n vrouw verloor en ondertussen heeft hij iemand anders. Dus m'n man staat hier soms wel echt alleen bij (enigst kind). Hij laat het niet vaak uitschijnen, omdat hij zelf niet zo'n prater is. Hij kan er zelf moeilijk over beginnen. Wel tov mij, maar niet tov zijn familie. En dat doet bij hem wel pijn, ik ben hier opener in (soms te) maar hierdoor komt het gesprek ook wel terug en neen eigenlijk wordt ze zeker niet vergeten, maar doodzwijgen geeft je hetzelfde gevoel hé.
De praatgroep waren allemaal ouders die kindjes verloren hadden, een grott deel hadden een kindje verloren tijdens de zwangerschap.
Dat grafje vind ik ook heel mooi. Het is iets blijvend voor iedereen ... in het begin ging ik er vaak naartoe, nu is het ook minder. Als ik weg moest (vakantie, terug werken) ging ik altijd iets speciaals bij haar zetten en dat helpt. Gewoon het voorbereiden, het zoeken en dan brengen geeft je meer vrede als je terug moet gaan werken iof als je even weg gaat. Heb jij nu zwangerschapsverlof?
Je hebt je misboekje zelf geschreven hé. Achteraf gezien is dat het beste wat je kan doen. Het is dan je eigen persoonlijk afscheid waar je je heel goed bij voelt. Je baby'tje krijgt dan echt een naam en wordt echt je kindje. Voor mij heeft dit heel veel betekend. Heel confronterend, maar je verwerkt dan heel veel, vind ik, omdat je er ook heel bewust een eerlijk in omgaat. Anders wordt je weer geleefd (zoals in het ziekenuis tijdens de bevalling ... )
groetjes, moet nu echt verder werke !
Kathleen
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
Reneetje
Lieve Kahtleen,
Dank je voor je reactie. Geef je man straks maar een dikke knuffel van ons, want moet pijn doen als je niet bij je eigen familie terecht kan.
Ik ben nu in ziekteverlof,voorgeschreven door gyn en ziekenhuis, want pas vanaf een kindje van 26 weken heb je recht op zwangerschapsverlof, kraamgeld, mag je kindje aangeven enz. Wij vielen voor alles net uit de boot, maar dat had ook zijn voordelen, want zo mochten we Reneetje zelf ophalen in crematorium en mee naar huis nemen. Thuis hebben we dan ook de viering gehouden (mijn man is niet gelovig opgevoed dus zag een misviering niet zitten). We hebben muziek uitgezocht (is voor mij nu Renéetjes CD'tje dat momenteel ook opstaat) en teksten geschreven en die zelf voorgelezen. En Maurits heeft er maandag nacht nog een hele tijd aan zitten layouten. Naderhand wel te horen gekregen dat het echt heel mooi was. Renéetjes kistje stond op een tafel in onze living, met een kaars, een bos bloemen, haar kaartje en haar knuffels die niet meer in haar kistje konden. Dan zijn we zelf met haar naar het kerkhof gereden, heeft iedereen een roosje op haar kistje gelegd en hebben we allemaal te samen de 20 balonnen opgelaten...Was percies of we haar naar engeltjes land zagen vertrekken.
Ik blijf het zo mooi vinden dat je zoontje nog steeds over Inke praat en kan me inderdaad al de verschrikte reacties van mensen voorstellen. Maar voor mij is het een heel natuurlijke mooie manier om er mee om te gaan en om Inke een plaatsje te geven.
Een kaartje met kaarsjes is inderdaad mooi. Wij hadden van een tante van Maurits een noveen kaars gekregen die we samen hebben aangestoken toen we thuiskwamen van het ziekenhuis. Ze is gisterenavond uit gegaan, maar ik ga me sevens een andere halen want ik mis dat vlammetje, dat voor mij symbool staat voor Renéetjes aanwezigheid (en een andere kaars durf ik niet dag en nacht laten branden). Ben intussen ook al aan het denken aan een geschikt sinterklaas kado voor Renéetje. Was er ook over aan het denken om iedere keer kadocheques van Plan international te kopen of zo. Dan worden er dankzij Renéetje andere kindjes geholpen.
Tot slot, net zo min als ik Renéetje zal vergeten, zal ik Inke vergeten.
Anneleen, dat geldt evenzeer voor Tibbe en Sietse en Skael, idem dito voor Thomas en Tjorven.
Audrey & Renéetje
Dank je voor je reactie. Geef je man straks maar een dikke knuffel van ons, want moet pijn doen als je niet bij je eigen familie terecht kan.
Ik ben nu in ziekteverlof,voorgeschreven door gyn en ziekenhuis, want pas vanaf een kindje van 26 weken heb je recht op zwangerschapsverlof, kraamgeld, mag je kindje aangeven enz. Wij vielen voor alles net uit de boot, maar dat had ook zijn voordelen, want zo mochten we Reneetje zelf ophalen in crematorium en mee naar huis nemen. Thuis hebben we dan ook de viering gehouden (mijn man is niet gelovig opgevoed dus zag een misviering niet zitten). We hebben muziek uitgezocht (is voor mij nu Renéetjes CD'tje dat momenteel ook opstaat) en teksten geschreven en die zelf voorgelezen. En Maurits heeft er maandag nacht nog een hele tijd aan zitten layouten. Naderhand wel te horen gekregen dat het echt heel mooi was. Renéetjes kistje stond op een tafel in onze living, met een kaars, een bos bloemen, haar kaartje en haar knuffels die niet meer in haar kistje konden. Dan zijn we zelf met haar naar het kerkhof gereden, heeft iedereen een roosje op haar kistje gelegd en hebben we allemaal te samen de 20 balonnen opgelaten...Was percies of we haar naar engeltjes land zagen vertrekken.
Ik blijf het zo mooi vinden dat je zoontje nog steeds over Inke praat en kan me inderdaad al de verschrikte reacties van mensen voorstellen. Maar voor mij is het een heel natuurlijke mooie manier om er mee om te gaan en om Inke een plaatsje te geven.
Een kaartje met kaarsjes is inderdaad mooi. Wij hadden van een tante van Maurits een noveen kaars gekregen die we samen hebben aangestoken toen we thuiskwamen van het ziekenhuis. Ze is gisterenavond uit gegaan, maar ik ga me sevens een andere halen want ik mis dat vlammetje, dat voor mij symbool staat voor Renéetjes aanwezigheid (en een andere kaars durf ik niet dag en nacht laten branden). Ben intussen ook al aan het denken aan een geschikt sinterklaas kado voor Renéetje. Was er ook over aan het denken om iedere keer kadocheques van Plan international te kopen of zo. Dan worden er dankzij Renéetje andere kindjes geholpen.
Tot slot, net zo min als ik Renéetje zal vergeten, zal ik Inke vergeten.
Anneleen, dat geldt evenzeer voor Tibbe en Sietse en Skael, idem dito voor Thomas en Tjorven.
Audrey & Renéetje
-
Anneleen
- Berichten: 203
- Lid geworden op: 14 juni 2007, 22:52
Audry,
Is er geen mogelijkheid dat je tot het einde van het jaar thuisblijft ?
Tegen mij zei iedereen steeds maar weer dat ik toch beter terug kon beginnen te werken. Ik werd er stapelzot van. Want ik voelde zelf dat ik er echt niet aan toe was. Ik heb dus niet toegegeven aan die sociale druk in 't begin. 'Mag ik aub zelf beslissen wanneer ik eraan toe ben ?'. Ik ben ong 10 weken na de bevalling terug gestart. Maar voorlopig werk ik eventjes halftijds ipv voltijds. En ik voel me daar nu eigenlijk wel goed bij. Nu heb ik de kans om de dagen dat ik thuis ben even op adem te komen en terug wat tijd te nemen voor mezelf, mijn man en onze kleine kaboutertjes (want zo noemen we Tibbe en Sietse vaak).
Dus kijk naar jezelf en je partner en als je kan, zou ik aanraden om zo lang je 't zelf nodig vindt, thuis te blijven.
Die hele wetgeving is zo stom hé. Waarom pas vanaf 26 weken ? Ik begrijp wel dat ze ergens een grens moeten trekken. Maar waarom moet die zo strikt toegepast worden ?
Ik weet dat er voorstellen op tafel liggen om de wetgeving omtrent erkenning van doodgeboren kindjes aan te passen. Er is namelijk een voorstel om de grens te verlagen van 180 naar 140 dagen (dacht ik). Maar ja, wanneer dat voorstel er ooit doorkomt, is nog een groot vraagteken. En daar ben jij nu niks mee.
Ik heb 't vooral moeilijk met 't feit dat wij onze kindjes officieel geen naam mogen geven en dat ze dus niet als onze kindjes erkend worden. Eerlijk gezegd, die premies hoef ik niet. Maar wat mij en mijn man ongelooflijk zou helpen in ons verwerkingsproces, is die erkenning.
In 't ziekenhuis heeft de sociaal verpleegkundige ons gezegd dat wij gerust zelf de namen in ons trouwboekje mogen bijschrijven. En 't is misschien heel stom, maar we gaan dat dan ook doen. Dat trouwboekje heeft nooit echt veel betekenis gehad voor ons. Tot nu dan. Maar nu voelen we toch de behoefte om onze jongens erbij te schrijven.
Ik vind 't echt ongelooflijk van jullie dat jullie zelf een hele viering in elkaar hebben gestoken. En dan nog zelf tekstjes voorlezen ... slik ... ik zou 't niet kunnen. Maar ik vind 't dan ook zo mooi dat jullie dat hebben gedaan voor Renée.
Kathleen, wij hebben ook zo'n spijt dat we geen close-up foto van de handjes hebben. Goh, als we 't allemaal hadden geweten toen hé... Ik denk dat ik zo'n foto ook wel sneller aan anderen zou durven tonen dan een foto waar ze volledig opstaan.
De laatste dagen lukt 't me al eens om naar hun foto's te kijken zonder onmiddellijk te huilen.
Dit jaar maken we zelf onze kerstkaartjes. De beeldjes die we bij de urne hebben laten maken, staan er mee op met een kaarsje. Dus zullen Tibbe en Sietse er sowieso stiekem opstaan, hihi .
Kathleen, mag ik vragen welk stempeltje jij gebruikt hebt op je kaartjes ? Wij waren nog op zoek naar een mooi stempeltje met een sterretje of een vlindertje, maar tot hiertoe nog niks deftigs gevonden.
Dat is dus nog zoiets waar wij voortdurend over struikelen. Alles wat we willen kopen voor Tibbe en Sietse, lijkt net niet mooi genoeg. Een fotoalbum, een kadertje, een herinneringsdoos , ... Ja, mooi, maar net niet mooi of perfect genoeg voor hen.
Renée, Inke, Thomas en Tjörven, Tibbe en Sietse,
Wat zijn jullie toch schatjes ! Toen ik daarstraks bij de acupunctuur lag, scheen plots de zon door het veluxraam, recht op mijn koude teentjes. Goh, wat deed dat deugd zeg, die warmte op m'n voeten. Bedankt hé, lieve kleine wondertjes !
Ik ben er zeker van dat jullie er voor iets tussen zaten. Hebben jullie 't gezien toen ik even naar de wolkjes knipoogde ?
Liefs,
Anneleen
Is er geen mogelijkheid dat je tot het einde van het jaar thuisblijft ?
Tegen mij zei iedereen steeds maar weer dat ik toch beter terug kon beginnen te werken. Ik werd er stapelzot van. Want ik voelde zelf dat ik er echt niet aan toe was. Ik heb dus niet toegegeven aan die sociale druk in 't begin. 'Mag ik aub zelf beslissen wanneer ik eraan toe ben ?'. Ik ben ong 10 weken na de bevalling terug gestart. Maar voorlopig werk ik eventjes halftijds ipv voltijds. En ik voel me daar nu eigenlijk wel goed bij. Nu heb ik de kans om de dagen dat ik thuis ben even op adem te komen en terug wat tijd te nemen voor mezelf, mijn man en onze kleine kaboutertjes (want zo noemen we Tibbe en Sietse vaak).
Dus kijk naar jezelf en je partner en als je kan, zou ik aanraden om zo lang je 't zelf nodig vindt, thuis te blijven.
Die hele wetgeving is zo stom hé. Waarom pas vanaf 26 weken ? Ik begrijp wel dat ze ergens een grens moeten trekken. Maar waarom moet die zo strikt toegepast worden ?
Ik weet dat er voorstellen op tafel liggen om de wetgeving omtrent erkenning van doodgeboren kindjes aan te passen. Er is namelijk een voorstel om de grens te verlagen van 180 naar 140 dagen (dacht ik). Maar ja, wanneer dat voorstel er ooit doorkomt, is nog een groot vraagteken. En daar ben jij nu niks mee.
Ik heb 't vooral moeilijk met 't feit dat wij onze kindjes officieel geen naam mogen geven en dat ze dus niet als onze kindjes erkend worden. Eerlijk gezegd, die premies hoef ik niet. Maar wat mij en mijn man ongelooflijk zou helpen in ons verwerkingsproces, is die erkenning.
In 't ziekenhuis heeft de sociaal verpleegkundige ons gezegd dat wij gerust zelf de namen in ons trouwboekje mogen bijschrijven. En 't is misschien heel stom, maar we gaan dat dan ook doen. Dat trouwboekje heeft nooit echt veel betekenis gehad voor ons. Tot nu dan. Maar nu voelen we toch de behoefte om onze jongens erbij te schrijven.
Ik vind 't echt ongelooflijk van jullie dat jullie zelf een hele viering in elkaar hebben gestoken. En dan nog zelf tekstjes voorlezen ... slik ... ik zou 't niet kunnen. Maar ik vind 't dan ook zo mooi dat jullie dat hebben gedaan voor Renée.
Kathleen, wij hebben ook zo'n spijt dat we geen close-up foto van de handjes hebben. Goh, als we 't allemaal hadden geweten toen hé... Ik denk dat ik zo'n foto ook wel sneller aan anderen zou durven tonen dan een foto waar ze volledig opstaan.
De laatste dagen lukt 't me al eens om naar hun foto's te kijken zonder onmiddellijk te huilen.
Dit jaar maken we zelf onze kerstkaartjes. De beeldjes die we bij de urne hebben laten maken, staan er mee op met een kaarsje. Dus zullen Tibbe en Sietse er sowieso stiekem opstaan, hihi
.Kathleen, mag ik vragen welk stempeltje jij gebruikt hebt op je kaartjes ? Wij waren nog op zoek naar een mooi stempeltje met een sterretje of een vlindertje, maar tot hiertoe nog niks deftigs gevonden.
Dat is dus nog zoiets waar wij voortdurend over struikelen. Alles wat we willen kopen voor Tibbe en Sietse, lijkt net niet mooi genoeg. Een fotoalbum, een kadertje, een herinneringsdoos , ... Ja, mooi, maar net niet mooi of perfect genoeg voor hen.
Renée, Inke, Thomas en Tjörven, Tibbe en Sietse,
Wat zijn jullie toch schatjes ! Toen ik daarstraks bij de acupunctuur lag, scheen plots de zon door het veluxraam, recht op mijn koude teentjes. Goh, wat deed dat deugd zeg, die warmte op m'n voeten. Bedankt hé, lieve kleine wondertjes !
Ik ben er zeker van dat jullie er voor iets tussen zaten. Hebben jullie 't gezien toen ik even naar de wolkjes knipoogde ?
Liefs,
Anneleen
-
kathleenchris
- Berichten: 371
- Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59
Hallo Audrey en Anneleen en iedereen die meeleest.
Nu dacht ik echt dat die grens dus veel korter lag hé en net op 26 weken (toch laat hé). Ja 'dom' dat deze bestaat. Maar hoe jullie die viering gedaan hebben. Echt mooi, zoiets doet heel veel deugd, ook achteraf nog. Het moet niet iets in een kerk zijn, maar er gewoon met z'n allen er stil bij zijn en stilstaan over wat er gebeurd is, en heel intiem afscheid nemen.
Ik hunkerde naar werk en ben eerder begonnen van thuis uit, maar iedereen is daar zo verschillend in dat je zoiets echt zelf moet aanvoelen. Uiteindelijk heeft m'n verwerkingsproces heel lang geduurd ... mede omdat ik zo snel begon vermoed ik.
ivm de stempeltjes: het is van de reeks: http://www.paperclip-int.com/webPage.ph ... be-friends. Ik wilde vooral iets vrolijk, maar echt iets voor kindjes.
Het is ook leuk om iets te zoeken voor de sint en de feestdagen hé. Ik heb toevallig kerstballen gevonden (glazen precies zeepbellen) waar een engeltje op zit. Datzelfde engeltje staat tijdens de feestdagen ook bij haar. Zo voelt het allemaal minder eenzaam aan hé. En ja nu kan ik er met een knipoog naar kijken.
Anneleen: ook een mooi idee voor de kerstkaarten. Zo probeer je steeds onopvallend iedereen op de kaartjes te hebben hé. Anders voelen de kaartjes ook zo oneerlijk aan als niet iedereen erop staat. Maakt niet uit hoe. En het lukt een beetje om te werken? Kan je je concentreren, daar had ik vooral moeite mee. Het eerste half jaar dat ik werkte is een 'black box' en ik heb normaal gezien daar nogal een sterk geheugen in. Kon je uiteindelijk nog iets regelen voor de eindejaarsperiode? en ga je iets speciaals doen? Iets samen met je man?
Ivm de officiële namen: er bestaat een manier om de naam van onze engeltje ergens 'officieel' te registreren in sterretjes. Ik had het destijds gelezen, maar kon de moed niet vinden om door te zetten. Maar ik weet iemand die hier meer van weet. Vraag het zeker na en laat jullie iets weten.
heel veel groetjes, ben doodop. De laatste nachten sliep ik heel slecht en nu had ik supergoed geslapen. Met andere woorden, eigenlijk nog vermoeider dan de dagen voordien
.
Kathleen, mama van Inke* en slapende Lars, papa onderweg naar huis in de koude en in de file ... Wij denken aan jullie !!!
Anneleen, Tibbe en Sietse, Renéetje, Audrey en Maurits
En met Sinterklaas ... ergens zet ik hele kleine mini schoentjes klaar onder de heldere hemel .. en wie weet zit het de volgende dag vol met mooie gedachten, mooie dromen en een toekomst warin we terug kunnen geloven samen met al onze kindjes in ons hart !
Dikke kus
Kathleen
Nu dacht ik echt dat die grens dus veel korter lag hé en net op 26 weken (toch laat hé). Ja 'dom' dat deze bestaat. Maar hoe jullie die viering gedaan hebben. Echt mooi, zoiets doet heel veel deugd, ook achteraf nog. Het moet niet iets in een kerk zijn, maar er gewoon met z'n allen er stil bij zijn en stilstaan over wat er gebeurd is, en heel intiem afscheid nemen.
Ik hunkerde naar werk en ben eerder begonnen van thuis uit, maar iedereen is daar zo verschillend in dat je zoiets echt zelf moet aanvoelen. Uiteindelijk heeft m'n verwerkingsproces heel lang geduurd ... mede omdat ik zo snel begon vermoed ik.
ivm de stempeltjes: het is van de reeks: http://www.paperclip-int.com/webPage.ph ... be-friends. Ik wilde vooral iets vrolijk, maar echt iets voor kindjes.
Het is ook leuk om iets te zoeken voor de sint en de feestdagen hé. Ik heb toevallig kerstballen gevonden (glazen precies zeepbellen) waar een engeltje op zit. Datzelfde engeltje staat tijdens de feestdagen ook bij haar. Zo voelt het allemaal minder eenzaam aan hé. En ja nu kan ik er met een knipoog naar kijken.
Anneleen: ook een mooi idee voor de kerstkaarten. Zo probeer je steeds onopvallend iedereen op de kaartjes te hebben hé. Anders voelen de kaartjes ook zo oneerlijk aan als niet iedereen erop staat. Maakt niet uit hoe. En het lukt een beetje om te werken? Kan je je concentreren, daar had ik vooral moeite mee. Het eerste half jaar dat ik werkte is een 'black box' en ik heb normaal gezien daar nogal een sterk geheugen in. Kon je uiteindelijk nog iets regelen voor de eindejaarsperiode? en ga je iets speciaals doen? Iets samen met je man?
Ivm de officiële namen: er bestaat een manier om de naam van onze engeltje ergens 'officieel' te registreren in sterretjes. Ik had het destijds gelezen, maar kon de moed niet vinden om door te zetten. Maar ik weet iemand die hier meer van weet. Vraag het zeker na en laat jullie iets weten.
heel veel groetjes, ben doodop. De laatste nachten sliep ik heel slecht en nu had ik supergoed geslapen. Met andere woorden, eigenlijk nog vermoeider dan de dagen voordien
. Kathleen, mama van Inke* en slapende Lars, papa onderweg naar huis in de koude en in de file ... Wij denken aan jullie !!!
Anneleen, Tibbe en Sietse, Renéetje, Audrey en Maurits
En met Sinterklaas ... ergens zet ik hele kleine mini schoentjes klaar onder de heldere hemel .. en wie weet zit het de volgende dag vol met mooie gedachten, mooie dromen en een toekomst warin we terug kunnen geloven samen met al onze kindjes in ons hart !
Dikke kus
Kathleen
-
kathleenchris
- Berichten: 371
- Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59
Ik merk net dat de link niet werkt
homepage is http://www.paperclip-int.com/
Het is dat beertje, de giraf en het schaapje ... van Let's be friends.
groetjes
kathleen
homepage is http://www.paperclip-int.com/
Het is dat beertje, de giraf en het schaapje ... van Let's be friends.
groetjes
kathleen
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
Reneetje
Lieve Anneleen en Kathleen,
Oh wat ben ik gefrustreerd. Deze morgen een lange mail naar jullie geschreven maar die is weer eens in cyberspace verdwenen. En dan de rest van de dag op zoek naar lettertreintje voor Renéetje en ofwel kenden ze dat niet, ofwel niet voldoende letters voorradig ofwel niet mooi. En 'k zou dat zo graag op haar grafje zetten met sinterklaas. En ja Anneleen, heel herkenbaar, niks is percies goed of mooi genoeg voor onze kleine schatten. Denk dat het bij mij een soort van overcompensatie is voor het schuldgevoel dat ik haar het allermooiste, het leven, niet heb kunnen geven.
Ik hoop dat jullie beiden toch een leuke werkdag achter de rug hebben. Kathleen, ik kan me inderdaad voorstellen dat je geheugen je in de steek laat, want ik heb hetzelfde voor. Loop soms rond gelijk een kieken zonder kop en krijg percies niets gedaan op een dag. 'k Zou dus inderdaad liefst zeker tot eind dit jaar thuisblijven, want ik wil echt mijn tijd nemen. Toen ik vorig jaar een maand thuiszat met huidkanker ben ik van thuis uit blijven werken. Na miskraam dikke maand later ook weer heel snel aan de slag. En toen kreeg ik in juni de weerbots, kon geen letterlijk niet meer vooruit. volgens mijn huisarts een duidelijk teken van mijn lichaam dat het rust nodig had. Ik probeer hier dus nu bewuster mee om te gaan, maar hoe dan ook kan ik me voorstellen dat de verwerking van 't verlies van je kindje nu eenmaal heel veel tijd vergt.
Ik kan ook nadien part time terug aan de slag, met een stukje ziekteverlof dan. Heb jij vaste dagen Anneleen of kan je flexibel indelen ?
Die kaartjes zijn een heel mooi idee. Daarstraks nog stempeltjes zien liggen bij 'in de olifant' in leopoldstraat in Antwerpen (ondermeer een vlinder en een hartje). Ik denk dat ik Renéetje gewoon mee op het kaartje ga zetten, tenminste naar onze vrienden en familie. Ik kan haar naam percies niet genoeg schrijven. Vast mijn angst dat ze vergeten zou worden.
Dus Kathleen, moest je nog informatie hebben over officiele registratie, graag ! En anders schrijf ik ons Renéetje ook zelf in ons trouwboekje
Anneleen, kan je urne mee naar huis nemen of moet die ook op een begraafplaats ? In leuven hadden ze ons gezegd dat je geen urne meekreeg.
Wat de viering betreft, ik heb mezelf ook wel verrast dat ik alles zelf heb kunnen voorlezen. Ik ben normaal nogal een sentimentele huilebalk. Maar 'k had nu wel op voorhand al heel der zeeen tranen vergoten en ik tegen mezelf gezegd dat dit mijn enige kans was om die woorden, recht uit mijn hart, zelf tegen Renéetje te zeggen. Ze kunnen ons nogal kracht geven he, die kleine hummeltjes.
Ik kan goed begrijpen dat jullie spijt hebben van die 'handjes'. Ik weet niet goed hoe ik dit moet zeggen maar als jullie willen stuur ik jullie het kaartje met Renéetje haar handje. Helemaal niet de bedoeling om jullie kindjes nog maar proberen te vervangen, maar gewoon als een teken van solidariteit en omdat wij die kaartjes gestuurd hebben naar mensen die ons de afgelopen tijd gesteund hebben en daar horen jullie zeker bij. Maar zie maar of je dit ziet zitten.
Die 26 weken is inderdaad een 'stomme' grens maar blijkbaar ingeven door de levensvatbaarheid bij vroeggeboorte. Maar vind zelf ook vooral de erkenning het belangrijkste.
Nog even vermelden dat mijn broer gisteren zei dat hij en zijn vrouw heel blij waren dat ze toch nog naar het ziekenhuis gekomen zijn om Renéetje te zien omdat ze zo voor hen ook een echt persoontje geworden is. Was echt blij om dat te horen.
Het zonneke, dat hebben onze schatten inderdaad gestuurd. Ik stond gisteren toen net aan het grafje van Renéetje en kon de warmte voelen. En ben zeker dat onze engeltjes die mini-schoentjes van jou Kathleen vol moois zullen laden. Lieve schatjes, kunnen jullie aub morgen ook nog even schijnen en de hartjes van jullie mama's verwarmen ? Dikke knuffel voor alllemaal, Audrey & Renéetje*
Oh wat ben ik gefrustreerd. Deze morgen een lange mail naar jullie geschreven maar die is weer eens in cyberspace verdwenen. En dan de rest van de dag op zoek naar lettertreintje voor Renéetje en ofwel kenden ze dat niet, ofwel niet voldoende letters voorradig ofwel niet mooi. En 'k zou dat zo graag op haar grafje zetten met sinterklaas. En ja Anneleen, heel herkenbaar, niks is percies goed of mooi genoeg voor onze kleine schatten. Denk dat het bij mij een soort van overcompensatie is voor het schuldgevoel dat ik haar het allermooiste, het leven, niet heb kunnen geven.
Ik hoop dat jullie beiden toch een leuke werkdag achter de rug hebben. Kathleen, ik kan me inderdaad voorstellen dat je geheugen je in de steek laat, want ik heb hetzelfde voor. Loop soms rond gelijk een kieken zonder kop en krijg percies niets gedaan op een dag. 'k Zou dus inderdaad liefst zeker tot eind dit jaar thuisblijven, want ik wil echt mijn tijd nemen. Toen ik vorig jaar een maand thuiszat met huidkanker ben ik van thuis uit blijven werken. Na miskraam dikke maand later ook weer heel snel aan de slag. En toen kreeg ik in juni de weerbots, kon geen letterlijk niet meer vooruit. volgens mijn huisarts een duidelijk teken van mijn lichaam dat het rust nodig had. Ik probeer hier dus nu bewuster mee om te gaan, maar hoe dan ook kan ik me voorstellen dat de verwerking van 't verlies van je kindje nu eenmaal heel veel tijd vergt.
Ik kan ook nadien part time terug aan de slag, met een stukje ziekteverlof dan. Heb jij vaste dagen Anneleen of kan je flexibel indelen ?
Die kaartjes zijn een heel mooi idee. Daarstraks nog stempeltjes zien liggen bij 'in de olifant' in leopoldstraat in Antwerpen (ondermeer een vlinder en een hartje). Ik denk dat ik Renéetje gewoon mee op het kaartje ga zetten, tenminste naar onze vrienden en familie. Ik kan haar naam percies niet genoeg schrijven. Vast mijn angst dat ze vergeten zou worden.
Dus Kathleen, moest je nog informatie hebben over officiele registratie, graag ! En anders schrijf ik ons Renéetje ook zelf in ons trouwboekje
Anneleen, kan je urne mee naar huis nemen of moet die ook op een begraafplaats ? In leuven hadden ze ons gezegd dat je geen urne meekreeg.
Wat de viering betreft, ik heb mezelf ook wel verrast dat ik alles zelf heb kunnen voorlezen. Ik ben normaal nogal een sentimentele huilebalk. Maar 'k had nu wel op voorhand al heel der zeeen tranen vergoten en ik tegen mezelf gezegd dat dit mijn enige kans was om die woorden, recht uit mijn hart, zelf tegen Renéetje te zeggen. Ze kunnen ons nogal kracht geven he, die kleine hummeltjes.
Ik kan goed begrijpen dat jullie spijt hebben van die 'handjes'. Ik weet niet goed hoe ik dit moet zeggen maar als jullie willen stuur ik jullie het kaartje met Renéetje haar handje. Helemaal niet de bedoeling om jullie kindjes nog maar proberen te vervangen, maar gewoon als een teken van solidariteit en omdat wij die kaartjes gestuurd hebben naar mensen die ons de afgelopen tijd gesteund hebben en daar horen jullie zeker bij. Maar zie maar of je dit ziet zitten.
Die 26 weken is inderdaad een 'stomme' grens maar blijkbaar ingeven door de levensvatbaarheid bij vroeggeboorte. Maar vind zelf ook vooral de erkenning het belangrijkste.
Nog even vermelden dat mijn broer gisteren zei dat hij en zijn vrouw heel blij waren dat ze toch nog naar het ziekenhuis gekomen zijn om Renéetje te zien omdat ze zo voor hen ook een echt persoontje geworden is. Was echt blij om dat te horen.
Het zonneke, dat hebben onze schatten inderdaad gestuurd. Ik stond gisteren toen net aan het grafje van Renéetje en kon de warmte voelen. En ben zeker dat onze engeltjes die mini-schoentjes van jou Kathleen vol moois zullen laden. Lieve schatjes, kunnen jullie aub morgen ook nog even schijnen en de hartjes van jullie mama's verwarmen ? Dikke knuffel voor alllemaal, Audrey & Renéetje*
-
Skael
- Berichten: 40
- Lid geworden op: 5 februari 2007, 9:44
Dag iedereen,
Geef eerlijk toe dat ook ik het heel moeilijk heb dat mijn twee schatten van jongens niet erkent zijn, wij hebben onze wondertjes verloren op drie dagen minder dan 5 maand zwangerschap. ik heb al van iemand te horen moeten krijgen, waarom zijn jullie verdrietig als er niets geweest is, sorry voor te zeggen maar we leven in een klein dorp en dit dan nog van iemand die zijn dochtertje verloren heeft na 6 maand zwangerschap en wel dus erkent is. Ik weet dat dit een harde taal is en dat de buitenwereld hard is, maar toch, het is heel pijnlijk.
Zelfs de tweede dag na het verlies van onze jongens werd ik al met het officiële geconfronteerd, ik moest meedelen aan het ziekenhuis dat we onze jongens wilden laten cremeren zodat we ze daarna naar huis konden laten komen, ik vroeg achter de tweeling op naam van mijn echtgenoot, eigenlijk stom van me, maar voor mij toch o zo logisch, hij is papa geworden en ik ben mama geworden, als onze kinderen op een latere leeftijd geboren waren kregen ze de naam van mijn echtgenoot, hun vader maar mijn echtgenoot heeft officieel geen kinderen verloren, ik ook niet, maar het verschil tussen ons is dat ik een tweelingfoetus verloren heb op mijn naam zo staat in het ziekenhuisdossier, maar mijn echtgenoot. Het is echt heel hard, het verlies is al moeilijk op zich om te verwerken.
Wat kan het nu kwaad dat we onze kinderen een echte naam kunnen geven voor de buitenwereld, wie doen we daar kwaad mee? Persoonlijk denk ik toch niemand of ben ik mis? Spijtig genoeg krijgen we onze jongens er niet mee terug, maar voor ons zou het heel veel doen, waarom als personen hun kinderen (voor de wet foetussen tussen 3 maand en 6 maand) verliezen, waarom ze dan niet een naam laten geven, wanneer je kinderen gestorven zijn. Iemand anders wou weten of onze jongens recht hadden op een plaatsje in onze trouwboek. Op de bevolkingsdienst wisten ze me ook te zeggen dat ik mijn twee schatten niet in ons trouwboekje mocht schrijven, want ze bestaan niet officieel, en eigenlijk moet je de wet volgen of je bent strafbaar. Dit wil zeggen dat als we ooit eens het geluk ouders te worden van een levend kindje dat dat kindje dan ons eerste kindje zou zijn, sorry maar ik heb wel mijn twee jongens verloren.
Zoals jullie ook jullie kindjes heb verloren.
Eigenlijk ben ik wel al blij dat we onze jongens hebben kunnen laten cremeren hebben en dat ze nu bij ons thuis zijn, maar toch. Je moet papieren tekenen dat je verantwoordelijk bent als ouder, maar officieel bestaan onze jongens niet, sorry voor het te zeggen maar dit vind ik tegenstrijdigheden. Ik hoop echt dat de wet gaat veranderen en dat ze terug in de tijd gaan voor erkenning, het zou denk ik voor vele onder ons een hele opluchting zijn en een pluspunt zijn in de verwerking in het verlies van onze kinderen. Persoonlijk duim ik ervoor en hoop dat de hogere van het land gaan nadenken over het verlies van kinderen eender welke leeftijd, want het verliezen is volgens mij het ergste wat je kunt meemaken.
Audrey, ik ben ook bevallen in ghb en heb alles laten
regelen door een begravenisondernemer, wegens wij alles zelf geregeld hebben, heb ik thuis nu een urne staan van mijn jongens, geef je eerlijk toe dit brengt me tot rust. Vooral als je heel de dag gaan werken bent,is het een "goed gevoel", sorry voor het zo te schrijven dat ik naar huis kan gaan, naar mijn gezin.
Als Ghb zelf alles regelt dan worden de kindjes automatisch gecremeerd om ze daarna te laten uitstrooien op de foetusweide van Leuven.
Ook ik heb spijt dat ik bepaalde dingen niet heb
kunnen doen, maar ik troost me ook al klinkt dit heel hard, wij hebben iets van onze kindjes,
iemand die me heel dierbaar is, heeft meer dan twintig jaar geleden ook haar tweeling verloren voor 6 maand zwangerschap en zij heeft spijtig genoeg
helemaal niks, geen foto's, geen afdrukje, wij hebben onze jongens nog bij ons gekregen, zij niet.
De wet is nog niet helemaal in orde, maar toch al iets beter,maar het zou nog veel beter kunnen zijn.
Ik hoop dat het een beetje gaat, dat het een beetje lukt om een klein beetje verder te gaan.
Geef eerlijk toe ik sta zelf meer op automatische piloot dan iets anders, de tranen vloeien nog altijd dagelijks,ik ga wel alle dagen werken, durf niet echt thuis te blijven omdat ik schrik heb dat ik dan niet meer ga werken.'k Weet dat we verder moeten,
zoals jullie ook verder moeten na het verlies van Inke,Tibbe en Sietse,Renéetje, ook al is het niet eenvoudig.
Het besef dat wij onze Thomas en Tjörven verloren hebben en het verdriet om Thomas en Tjörven worden steeds groter en groter.
Ik ben blij voor je dat je familie zo omgaat met
het verlies van jullie Renéetje, hier gaat het leven gewoon verder zijn gangetje, de meeste tijd heb ik het gevoel dat enkel ik nog bezig ben met het verlies
van onze twee schatten, maar ja het leven is nu eenmaal hard en we moeten verder, kan er niks aan veranderen spijtig genoeg.
Heel veel moed en sterkte gewenst aan ieder van jullie,groetjes
skael, mama van Thomas* en Tjörven
Geef eerlijk toe dat ook ik het heel moeilijk heb dat mijn twee schatten van jongens niet erkent zijn, wij hebben onze wondertjes verloren op drie dagen minder dan 5 maand zwangerschap. ik heb al van iemand te horen moeten krijgen, waarom zijn jullie verdrietig als er niets geweest is, sorry voor te zeggen maar we leven in een klein dorp en dit dan nog van iemand die zijn dochtertje verloren heeft na 6 maand zwangerschap en wel dus erkent is. Ik weet dat dit een harde taal is en dat de buitenwereld hard is, maar toch, het is heel pijnlijk.
Zelfs de tweede dag na het verlies van onze jongens werd ik al met het officiële geconfronteerd, ik moest meedelen aan het ziekenhuis dat we onze jongens wilden laten cremeren zodat we ze daarna naar huis konden laten komen, ik vroeg achter de tweeling op naam van mijn echtgenoot, eigenlijk stom van me, maar voor mij toch o zo logisch, hij is papa geworden en ik ben mama geworden, als onze kinderen op een latere leeftijd geboren waren kregen ze de naam van mijn echtgenoot, hun vader maar mijn echtgenoot heeft officieel geen kinderen verloren, ik ook niet, maar het verschil tussen ons is dat ik een tweelingfoetus verloren heb op mijn naam zo staat in het ziekenhuisdossier, maar mijn echtgenoot. Het is echt heel hard, het verlies is al moeilijk op zich om te verwerken.
Wat kan het nu kwaad dat we onze kinderen een echte naam kunnen geven voor de buitenwereld, wie doen we daar kwaad mee? Persoonlijk denk ik toch niemand of ben ik mis? Spijtig genoeg krijgen we onze jongens er niet mee terug, maar voor ons zou het heel veel doen, waarom als personen hun kinderen (voor de wet foetussen tussen 3 maand en 6 maand) verliezen, waarom ze dan niet een naam laten geven, wanneer je kinderen gestorven zijn. Iemand anders wou weten of onze jongens recht hadden op een plaatsje in onze trouwboek. Op de bevolkingsdienst wisten ze me ook te zeggen dat ik mijn twee schatten niet in ons trouwboekje mocht schrijven, want ze bestaan niet officieel, en eigenlijk moet je de wet volgen of je bent strafbaar. Dit wil zeggen dat als we ooit eens het geluk ouders te worden van een levend kindje dat dat kindje dan ons eerste kindje zou zijn, sorry maar ik heb wel mijn twee jongens verloren.
Zoals jullie ook jullie kindjes heb verloren.
Eigenlijk ben ik wel al blij dat we onze jongens hebben kunnen laten cremeren hebben en dat ze nu bij ons thuis zijn, maar toch. Je moet papieren tekenen dat je verantwoordelijk bent als ouder, maar officieel bestaan onze jongens niet, sorry voor het te zeggen maar dit vind ik tegenstrijdigheden. Ik hoop echt dat de wet gaat veranderen en dat ze terug in de tijd gaan voor erkenning, het zou denk ik voor vele onder ons een hele opluchting zijn en een pluspunt zijn in de verwerking in het verlies van onze kinderen. Persoonlijk duim ik ervoor en hoop dat de hogere van het land gaan nadenken over het verlies van kinderen eender welke leeftijd, want het verliezen is volgens mij het ergste wat je kunt meemaken.
Audrey, ik ben ook bevallen in ghb en heb alles laten
regelen door een begravenisondernemer, wegens wij alles zelf geregeld hebben, heb ik thuis nu een urne staan van mijn jongens, geef je eerlijk toe dit brengt me tot rust. Vooral als je heel de dag gaan werken bent,is het een "goed gevoel", sorry voor het zo te schrijven dat ik naar huis kan gaan, naar mijn gezin.
Als Ghb zelf alles regelt dan worden de kindjes automatisch gecremeerd om ze daarna te laten uitstrooien op de foetusweide van Leuven.
Ook ik heb spijt dat ik bepaalde dingen niet heb
kunnen doen, maar ik troost me ook al klinkt dit heel hard, wij hebben iets van onze kindjes,
iemand die me heel dierbaar is, heeft meer dan twintig jaar geleden ook haar tweeling verloren voor 6 maand zwangerschap en zij heeft spijtig genoeg
helemaal niks, geen foto's, geen afdrukje, wij hebben onze jongens nog bij ons gekregen, zij niet.
De wet is nog niet helemaal in orde, maar toch al iets beter,maar het zou nog veel beter kunnen zijn.
Ik hoop dat het een beetje gaat, dat het een beetje lukt om een klein beetje verder te gaan.
Geef eerlijk toe ik sta zelf meer op automatische piloot dan iets anders, de tranen vloeien nog altijd dagelijks,ik ga wel alle dagen werken, durf niet echt thuis te blijven omdat ik schrik heb dat ik dan niet meer ga werken.'k Weet dat we verder moeten,
zoals jullie ook verder moeten na het verlies van Inke,Tibbe en Sietse,Renéetje, ook al is het niet eenvoudig.
Het besef dat wij onze Thomas en Tjörven verloren hebben en het verdriet om Thomas en Tjörven worden steeds groter en groter.
Ik ben blij voor je dat je familie zo omgaat met
het verlies van jullie Renéetje, hier gaat het leven gewoon verder zijn gangetje, de meeste tijd heb ik het gevoel dat enkel ik nog bezig ben met het verlies
van onze twee schatten, maar ja het leven is nu eenmaal hard en we moeten verder, kan er niks aan veranderen spijtig genoeg.
Heel veel moed en sterkte gewenst aan ieder van jullie,groetjes
skael, mama van Thomas* en Tjörven
-
Anneleen
- Berichten: 203
- Lid geworden op: 14 juni 2007, 22:52
Audry,
Echt heel tof van je broer ... Geeft toch een zalig gevoel als je zoiets te horen krijgt hé. Ik ben mijn moeder en mijn zus nog steeds heel dankbaar dat ze uit eigen beweging naar 't ziekenhuis zijn gekomen en vol bewondering naar onze kleien ventjes hebben gekeken.
Wij hebben de urne mee naar huis genomen. We wilden onze zoontjes dicht bij ons hebben. Goh, dat is echt een persoonlijke keuze hé.
Ik heb via een ander forum iemand leren kennen die ook 2 zoontjes heeft verloren onlangs. Zij hebben gekozen voor een grafje. En af en toe brengen we nu eens een bezoekje aan dat kerkhof. Op een of andere manier doet me dat dan ook wel eens goed. Om daar in de stilte te kijken naar die windmolentjes, die beertjes, die mooie bloemetjes, ...
We hadden oorspronkelijk een witte urne gekregen van 't crematorium, maar die vonden we niet zo mooi. Dus hebben we door een kennis van een vriendin een nieuwe urne laten maken in keramiek. We hebben zelf 't ontwerp mee kunnen bepalen. En we zijn heel blij nu dat we 't zo gedaan hebben. Toch iets dat we konden doen voor onze zoontjes. We hebben ook 2 grappige beeldjes laten maken voor bij de urne. Als je wil, stuur ik je eens een foto door.
Oh ja, als jij 't zelf ziet zitten, wil ik héééél erg graag de foto van de handjes van Renéetje zien. Zou 't zelf niet hebben durven vragen, en ben dus heel blij dat je 't zelf voorstelt.
Wat die namen in 't trouwboekje betreft. Zoals Skael schrijft, is 't officieel niet toegelaten om ze erin te schrijven. Maar dat kan ons nu eens geen bal schelen, zie . Wij zijn inderdaad mama en papa geworden. Net als al die andere gelukkige koppels, die de geboorte van hun kindje gaan aangeven bij de burgerlijke stand.
Trouwens, hoe vaak heb je dat trouwboekje nodig? In 't beste geval moeten we dat ooit nog eens afgeven omdat we 't geluk hebben dat we nog een kindje/kindjes krijgen. En wat gaan ze dan doen ? Een rechtzaak aanspannen ? Ons een nieuw boekje laten betalen ? De namen eruit verwijderen ?
Pfff, ze moeten eens riskeren er ook maar iets over te zeggen.
En in 't slechtste geval komen er hier geen kindjes meer bij en dan moeten we dat trouwboekje toch nooit ergens laten zien.
Echt, ik ben van mening: als 't ons een goed gevoel geeft of toch een beetje een troost mag betekenen, dan ga ik dat niet laten verpesten door één of andere domme wet hoor.
Gewoon je gevoel volgen.
Maar Skael, je hebt wel groot gelijk als je zegt dat er nu toch al wel veel veranderd is in positieve zin tov van vroeger.
Ik ken iemand die ong 20 jaar geleden een kindje verloor op 6 maanden zwangerschap. Ze hebben haar toen afgeraden om 't kindje een begrafenis en een grafje te geven. Dus werd hun kindje toen anoniem begraven. En die vrouw heeft daar nu nog steeds heel veel spijt van. Want ze voelt soms erg de behoefte om , op moeilijke moemnten, eens langs dat grafje te kunnen gaan. En dan heeft ze niks ...
De dokters hebben ons ook onmiddellijk aangeraden om de kindjes te zien, foto's te nemen, afdrukjes, om hen namen te geven. Dat zou vroeger ook helemaal anders zijn geweest.
Vandaag weer op stempeljacht geweest. En we hebben 2 toffe stempeltjes gevonden: een sterretje en een ballon.
Audry, goeie tip trouwens van Den Olifant. Ik ga daar zeker ook nog eens kijken dan. Al weet ik niet echt of ik dat nu al aankan, al dat kinderspeelgoed. En dan zeker in deze periode.
Dat ga je nu altijd zien, hé. Net die letters die je nodig hebt zijn dan uitverkocht, ofwel zijn ze er nog maar dan niet in een mooie versie. Ik hoop dat je de komende week toch nog iets kan vinden.
Ik werk ong 2 Ã 3 dagen in de week. 1 dag vast en de andere wisselen een beetje. Er wordt van ons wel een beetje flexibiliteit verwacht. Maar ja, waar niet ?
Maar ik moet zeggen dat 't mij nu beter begint te gaan, 't werken althans. Ik ben echt wel blij dat ik voor deze oplossing gekozen heb. Want direct voltijds terug werken, vind ik toch wel veel.
Ik heb ook nog steeds heel veel moeite om mij te concentreren, ben soms erg verstrooid en word nog snel moe van al de prikkels die op me af komen.
's Avonds ben ik content om dan thuis te komen en direct bij 't binnenkomen de urne met de beeldjes te zien. (Al had ik nog véél liever 2 kleine bengeltjes in een wiegje gezien
)
Liefs,
Anneleen
Echt heel tof van je broer ... Geeft toch een zalig gevoel als je zoiets te horen krijgt hé. Ik ben mijn moeder en mijn zus nog steeds heel dankbaar dat ze uit eigen beweging naar 't ziekenhuis zijn gekomen en vol bewondering naar onze kleien ventjes hebben gekeken.
Wij hebben de urne mee naar huis genomen. We wilden onze zoontjes dicht bij ons hebben. Goh, dat is echt een persoonlijke keuze hé.
Ik heb via een ander forum iemand leren kennen die ook 2 zoontjes heeft verloren onlangs. Zij hebben gekozen voor een grafje. En af en toe brengen we nu eens een bezoekje aan dat kerkhof. Op een of andere manier doet me dat dan ook wel eens goed. Om daar in de stilte te kijken naar die windmolentjes, die beertjes, die mooie bloemetjes, ...
We hadden oorspronkelijk een witte urne gekregen van 't crematorium, maar die vonden we niet zo mooi. Dus hebben we door een kennis van een vriendin een nieuwe urne laten maken in keramiek. We hebben zelf 't ontwerp mee kunnen bepalen. En we zijn heel blij nu dat we 't zo gedaan hebben. Toch iets dat we konden doen voor onze zoontjes. We hebben ook 2 grappige beeldjes laten maken voor bij de urne. Als je wil, stuur ik je eens een foto door.
Oh ja, als jij 't zelf ziet zitten, wil ik héééél erg graag de foto van de handjes van Renéetje zien. Zou 't zelf niet hebben durven vragen, en ben dus heel blij dat je 't zelf voorstelt.
Wat die namen in 't trouwboekje betreft. Zoals Skael schrijft, is 't officieel niet toegelaten om ze erin te schrijven. Maar dat kan ons nu eens geen bal schelen, zie . Wij zijn inderdaad mama en papa geworden. Net als al die andere gelukkige koppels, die de geboorte van hun kindje gaan aangeven bij de burgerlijke stand.
Trouwens, hoe vaak heb je dat trouwboekje nodig? In 't beste geval moeten we dat ooit nog eens afgeven omdat we 't geluk hebben dat we nog een kindje/kindjes krijgen. En wat gaan ze dan doen ? Een rechtzaak aanspannen ? Ons een nieuw boekje laten betalen ? De namen eruit verwijderen ?
Pfff, ze moeten eens riskeren er ook maar iets over te zeggen.
En in 't slechtste geval komen er hier geen kindjes meer bij en dan moeten we dat trouwboekje toch nooit ergens laten zien.
Echt, ik ben van mening: als 't ons een goed gevoel geeft of toch een beetje een troost mag betekenen, dan ga ik dat niet laten verpesten door één of andere domme wet hoor.
Gewoon je gevoel volgen.
Maar Skael, je hebt wel groot gelijk als je zegt dat er nu toch al wel veel veranderd is in positieve zin tov van vroeger.
Ik ken iemand die ong 20 jaar geleden een kindje verloor op 6 maanden zwangerschap. Ze hebben haar toen afgeraden om 't kindje een begrafenis en een grafje te geven. Dus werd hun kindje toen anoniem begraven. En die vrouw heeft daar nu nog steeds heel veel spijt van. Want ze voelt soms erg de behoefte om , op moeilijke moemnten, eens langs dat grafje te kunnen gaan. En dan heeft ze niks ...
De dokters hebben ons ook onmiddellijk aangeraden om de kindjes te zien, foto's te nemen, afdrukjes, om hen namen te geven. Dat zou vroeger ook helemaal anders zijn geweest.
Vandaag weer op stempeljacht geweest. En we hebben 2 toffe stempeltjes gevonden: een sterretje en een ballon.
Audry, goeie tip trouwens van Den Olifant. Ik ga daar zeker ook nog eens kijken dan. Al weet ik niet echt of ik dat nu al aankan, al dat kinderspeelgoed. En dan zeker in deze periode.
Dat ga je nu altijd zien, hé. Net die letters die je nodig hebt zijn dan uitverkocht, ofwel zijn ze er nog maar dan niet in een mooie versie. Ik hoop dat je de komende week toch nog iets kan vinden.
Ik werk ong 2 Ã 3 dagen in de week. 1 dag vast en de andere wisselen een beetje. Er wordt van ons wel een beetje flexibiliteit verwacht. Maar ja, waar niet ?
Maar ik moet zeggen dat 't mij nu beter begint te gaan, 't werken althans. Ik ben echt wel blij dat ik voor deze oplossing gekozen heb. Want direct voltijds terug werken, vind ik toch wel veel.
Ik heb ook nog steeds heel veel moeite om mij te concentreren, ben soms erg verstrooid en word nog snel moe van al de prikkels die op me af komen.
's Avonds ben ik content om dan thuis te komen en direct bij 't binnenkomen de urne met de beeldjes te zien. (Al had ik nog véél liever 2 kleine bengeltjes in een wiegje gezien
)Liefs,
Anneleen
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast