Hoi,
ik ben op zoek naar mensen om mee te babbelen. Iedereen wil me wel steunen, maar ik heb het gevoel dat ik meer moet babbelen met mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt.
Ik zal even 'kort' mijn verhaal vertellen.
In november '01 ben ik gestopt met de pil omdat we heel graag een kindje wilden. al gauw bleek dat het uitblijven van mijn regels geen zwangerschap als reden had, maar hormonale problemen, ik heb PCO. Hormoonbehandelingen volgden, maar geen zwangerschap...IVF/ICSI waren het gevolg. De tweede "verse" poging leek een succes, zwanger, maar bleek buitenbaarmoederlijk te zijn, volgende cryopoging net hetzelfde, weer zwanger, maar weer buitenbaarmoederlijk, deze keer beide eileiders weggenomen. nog enkele cryo's en een verse poging volgden, maar deze keer geen "succes". Eind 2006 onze vierde verse ICSI-poging, wij waren zwanger en het zat goed, maar onze dochter is iets meer dan 16 weken te vroeg geboren...in het buitenland...omdat ik op "babybrabbel" had gelezen dat onze baby vanaf 23 weken levensvatbaar is, heeft mijn man gestreden tot ze voor onze dochter wilde zorgen...ze was sterk en wilde leven, ze heeft meer dan een jaar in het ziekenhuis gelegen en is 6 weken bij ons thuis geweest, maar uiteindelijk bleek haar lichaam niet te voldoen om haar sterk karakter te kunnen volgen, ze was 14maanden en 14 dagen jong toen ze in juli 2008 een engeltje werd.
mijn ventje wilde daarna graag "snel" terug proberen om zwanger te worden, maar ikzelf zag dat eerst niet zitten. Ik was super bang om ooit nog eens zo onvoorwaardelijk van iemand te houden en die dan weer te verliezen, maar na een tijdje kwam dat grote verlangen toch weer terug en gingen we terug proberen.
Een cryopoging mislukt maar onze vijfde icsi-poging lukte terug, we waren weer zwanger en wat nog straffer was, het was gelijklopend met de dat van onze dochter alleen twee jaar later, het leek alsof ze haar toestemming gaf.
Maar jammer genoeg kregen we op 11 weken te horen en te zien dat het hartje gestopt was met kloppen en ons nieuw geluk viel weer aan diggelen...
Onze eerste reactie was dat we nooit nog terug zouden proberen om zwanger te worden, wat zouden we nog allemaal moeten meemaken. Maar naarmate de tijd weer verder gaat komt die kriebel weer terug en wil ik toch graag weer proberen om zwanger te worden.
Als ik al die zwangere buiken rond mij zie, dan wil ik proberen om dat toch ook zelf te beleven. Ik ben nog altijd bang, maar mijn verlangen is toch nog groter. ik wil nog niet direct gaan proberen, pas volgend jaar ten vroegste, maar het houdt me nu al wel bezig.
En ik wil eerst efkes terug op mijn plooi komen. Ik voel me nog niet helemaal goed en 'volledig'. Ik denk dat het belangrijk is om me eerst beter te voelen.
ik heb hier op het forum al wat verhalen gelezen en ik denk dat het me goed zal doen om er met jullie over te babbelen, want praten doet me goed, maar ik houd me precies te veel in voor mijn omgeving. Ik wil hen precies ontzien, maar alles opkroppen lijkt me niet goed.
LEE
Op zoek
-
kathleenchris
- Berichten: 371
- Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59
Lieve Lee,
Ik zie je berichtje pas nu, maar je bent hier zeker welkom.
Ergens versta ik je 100% ... die tweestrijd: kinderwens of stoppen. Gezond verstand (maar is dat wel je gezond verstand????) of je hart, je gevoel.
In 2000 gestopt met de pil na ons huwelijk. Na 2 jaar en net op het punt staan om verdere stappen te ondernemen waren we natuurlijk zwanger (ondertussen ook twee IUI's gehad). Flinke zoon in 2003, een echte rakker van bijna 6. En toen geraakte ons geluk op. Schoonmoeder had kanker, overleden in 2005 ... onverwacht snel zwanger (natuurlijk) na 6 maanden proberen. Zou het nu terug beter gaan? In weekend voor 21 november 2005 besloop me het idee dat ik m'n dochtertje heeeeel weinig voelde. Op 21 november werd m'n angsten werkelijkheid. geen hartslag op de echo. Ons meisje Inke is diezelfde dag nog geboren. De navelstreng was afgeklemd onder haar armpje. Brute pech. Ongeloof, onmacht ... daarna volgden drie lange jaren. Naar fertiliteit gestapt, 3 IUI's gehad en 1 IVF en zwanger !!! Op 5 januari dit jaar ben ik bevallen van een zoon, een hele dappere levendige zoon Jelle, maar ik was maar 20 weken. Ik had een infectie gekregen in de baarmoeder. Bevallen was een resolute hevige reactie van m'n lichaam. Hijzelf bleek achteraf ook een longontsteking te hebben.
Nu zitten we ook met de vraag: wat nu, toekomst ??? Iedere keer als ik m'n regels krijg (en vooral als ik te laat ben) wringt te kinderwens ... dus ik weet dat ik het niet wil opgeven. Maar ten koste van wat? Ons gezin, m'n partner, m'n leven? We zijn tenslotte ook van 2000 bezig. 9 lange jaren waarin iedere maand een sprankeltje hoop is. 9 lange jaren waar dikke buiken van vrienden, kindjes van vrienden komen ... zonder de zorgen. 9 lange jaren waar je je sociaal toch minder sterk bent, ... Jelle heeft ons dit wel doen inzien, dat we terug verder willen. Morgen heb ik m'n gesprek met fertilteit, en ergens hoop ik iedere keer dat iemand anders de beslissing kan nemen, maar dat is natuurlijk zo niet.
We zitten met twee gevoelens. Ons verdriet van de engeltjes en het verdriet om niet gemakkelijk zwanger te geraken.
Hoe het gesprek ook verloopt morgen, ik ga ook pas in behandeling na de zomervakantie. We willen nog een reisje doen en genieten van een zomer (die er hopelijk zal zijn in België). En inderdaad even tot rust komen.
Tuurlijk mag je hier je verhaal kwijt en eventueel via persoonlijke berichten ... geen probleem. Ik weet zelf hoe belangrijk het is om je niet alleen te voelen en een paar zielsverwanten te vinden.
Heel veel liefs.
Kathleen
mama van Lars, Inke* en Jelle*
Ik zie je berichtje pas nu, maar je bent hier zeker welkom.
Ergens versta ik je 100% ... die tweestrijd: kinderwens of stoppen. Gezond verstand (maar is dat wel je gezond verstand????) of je hart, je gevoel.
In 2000 gestopt met de pil na ons huwelijk. Na 2 jaar en net op het punt staan om verdere stappen te ondernemen waren we natuurlijk zwanger (ondertussen ook twee IUI's gehad). Flinke zoon in 2003, een echte rakker van bijna 6. En toen geraakte ons geluk op. Schoonmoeder had kanker, overleden in 2005 ... onverwacht snel zwanger (natuurlijk) na 6 maanden proberen. Zou het nu terug beter gaan? In weekend voor 21 november 2005 besloop me het idee dat ik m'n dochtertje heeeeel weinig voelde. Op 21 november werd m'n angsten werkelijkheid. geen hartslag op de echo. Ons meisje Inke is diezelfde dag nog geboren. De navelstreng was afgeklemd onder haar armpje. Brute pech. Ongeloof, onmacht ... daarna volgden drie lange jaren. Naar fertiliteit gestapt, 3 IUI's gehad en 1 IVF en zwanger !!! Op 5 januari dit jaar ben ik bevallen van een zoon, een hele dappere levendige zoon Jelle, maar ik was maar 20 weken. Ik had een infectie gekregen in de baarmoeder. Bevallen was een resolute hevige reactie van m'n lichaam. Hijzelf bleek achteraf ook een longontsteking te hebben.
Nu zitten we ook met de vraag: wat nu, toekomst ??? Iedere keer als ik m'n regels krijg (en vooral als ik te laat ben) wringt te kinderwens ... dus ik weet dat ik het niet wil opgeven. Maar ten koste van wat? Ons gezin, m'n partner, m'n leven? We zijn tenslotte ook van 2000 bezig. 9 lange jaren waarin iedere maand een sprankeltje hoop is. 9 lange jaren waar dikke buiken van vrienden, kindjes van vrienden komen ... zonder de zorgen. 9 lange jaren waar je je sociaal toch minder sterk bent, ... Jelle heeft ons dit wel doen inzien, dat we terug verder willen. Morgen heb ik m'n gesprek met fertilteit, en ergens hoop ik iedere keer dat iemand anders de beslissing kan nemen, maar dat is natuurlijk zo niet.
We zitten met twee gevoelens. Ons verdriet van de engeltjes en het verdriet om niet gemakkelijk zwanger te geraken.
Hoe het gesprek ook verloopt morgen, ik ga ook pas in behandeling na de zomervakantie. We willen nog een reisje doen en genieten van een zomer (die er hopelijk zal zijn in België). En inderdaad even tot rust komen.
Tuurlijk mag je hier je verhaal kwijt en eventueel via persoonlijke berichten ... geen probleem. Ik weet zelf hoe belangrijk het is om je niet alleen te voelen en een paar zielsverwanten te vinden.
Heel veel liefs.
Kathleen
mama van Lars, Inke* en Jelle*
-
LEE
- Berichten: 5
- Lid geworden op: 18 maart 2009, 20:11
Amaai Kathleen,
dat is ook nogal een verhaal...hoe lang was je zwanger van Inke*? en Jelle* 20 weken!
voor de meesten is een zwangerschap spannend de eerste drie maanden, maar als je al vroeggeboortes hebt meegemaakt, dan blijf je altijd ongerust he.
zo willen dat iemand anders die beslissing voor je neemt, ik ken dat gevoel...maar als ik dan iemand hoorde zeggen na mijn laatste miskraam "ja, nu is't echt wel genoeg geweest he, ge moogt dat uw eigen ni meer aan doen", ook al had ik op dat moment die gevoelens, ik wilde dat absoluut niet horen van iemand anders. Mijn haren kwamen toen recht en het voelde voor mij alsof die persoon het me niet gunde, terwijl die het eigenlijk wel goed bedoelde. Beslissen moet je zelf doen, maar het is ongelooflijk zwaar!
Ik ben in ieder geval nog niet helemaal klaar om te zeggen dat ik het zelf niet meer wil proberen... ik heb hier nog pregnyl liggen die tot 2011 goed is, dus dat is mijne deadline
ik las op het andere item dat je ook vaak over hen droomt? wel ik doe dat de laatste tijd ook heel veel, tenminste ik kan het me nu herinneren... Vannacht nog droomde ik van mijn kleine meisje, alsof ze groter en flinker wordt in mijn dromen, ze kon al wat woordjes zeggen enzo, ik was supertrots en vond het superfijn, maar als ik dan wakker word en besef dat er niets meer is, dan krijg ik weer die klop, voel ik me super moe ook al heb ik goed geslapen... ik vind van mezelf dat ik er super slecht uitzie en ik wil er iets aan doen, maar ik heb er totaal geen fut voor, als ik wist waar ik de fut terug kon vinden, dan direct, maar het zit er precies niet meer in. En mezelf laten gaan, dat wil ik absoluut niet!
dus alle tips zijn welkom
groetjes
Lee
dat is ook nogal een verhaal...hoe lang was je zwanger van Inke*? en Jelle* 20 weken!
voor de meesten is een zwangerschap spannend de eerste drie maanden, maar als je al vroeggeboortes hebt meegemaakt, dan blijf je altijd ongerust he.
zo willen dat iemand anders die beslissing voor je neemt, ik ken dat gevoel...maar als ik dan iemand hoorde zeggen na mijn laatste miskraam "ja, nu is't echt wel genoeg geweest he, ge moogt dat uw eigen ni meer aan doen", ook al had ik op dat moment die gevoelens, ik wilde dat absoluut niet horen van iemand anders. Mijn haren kwamen toen recht en het voelde voor mij alsof die persoon het me niet gunde, terwijl die het eigenlijk wel goed bedoelde. Beslissen moet je zelf doen, maar het is ongelooflijk zwaar!
Ik ben in ieder geval nog niet helemaal klaar om te zeggen dat ik het zelf niet meer wil proberen... ik heb hier nog pregnyl liggen die tot 2011 goed is, dus dat is mijne deadline
ik las op het andere item dat je ook vaak over hen droomt? wel ik doe dat de laatste tijd ook heel veel, tenminste ik kan het me nu herinneren... Vannacht nog droomde ik van mijn kleine meisje, alsof ze groter en flinker wordt in mijn dromen, ze kon al wat woordjes zeggen enzo, ik was supertrots en vond het superfijn, maar als ik dan wakker word en besef dat er niets meer is, dan krijg ik weer die klop, voel ik me super moe ook al heb ik goed geslapen... ik vind van mezelf dat ik er super slecht uitzie en ik wil er iets aan doen, maar ik heb er totaal geen fut voor, als ik wist waar ik de fut terug kon vinden, dan direct, maar het zit er precies niet meer in. En mezelf laten gaan, dat wil ik absoluut niet!
dus alle tips zijn welkom
groetjes
Lee
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
Lee,
Vooreerst gewoon een hele dikke knuffel. Je verhaal heeft me echt ontroerd. Jij hebt gedaan wat ik had willen doen maar iedereen verklaarde mij gek. Je dochter geboren laten worden en samen haar ervoor vechten....Mag ik vragen of jullie soms naar Nederland zijn uitgeweken ?
Mijn verhaal is iets anders dan het jouwe en 'korter in doorlooptijd' maar resulteert ongeveer in hetzelfde.
Wij zijn aan kinderen begonnen in juni 2006 maar al snel op een heel laag pitje wegens te hoge bloeddruk en nadien huidkanker. In mrt 2007 echt van start gegaan en onmiddellijk zwanger, maar miskraam. Nadien heel onregelmatige cyclus en dan maar hormonen, clomid, gevolgd door menopur. Na eerste menopur onmiddellijk zwanger van tweeling maar wederom miskraam in febr 2008. Juni 2008 spontaan zwanger, maar in augustus bleek dat ons dochtertje een uiterst zeldzame chromosoomafwijking had wat uiteindelijk - na bijkomende complicaties - geresulteerd heeft in een zwangerschapsbeëindiging in november. 2008. Afgelopen februari terug zwanger maar weer miskraam. Ik voel me intussen een soort van legbatterij van kapotte eieren. Ik geraak wel steeds zwanger, maar ik blijf het nooit. Intussen rijst de vrees dat er misschien toch wel iets structureel aan de hand is..Maar 1 ding weet ik zeker, ik zou zielsgraag een kindje hebben. En ben er terug volop voor aan het gaan. Alleen geeft mijn lichaam momenteel allerhande uitputtingssignalen..maar de drang is zo verschrikkelijk groot.
Ik begrijp je dus wel een beetje, alleen kan ik natuurlijk niet meespreken van alle vruchtbaarheidsbehandelingen.
Een dikke knuffel Audrey
Vooreerst gewoon een hele dikke knuffel. Je verhaal heeft me echt ontroerd. Jij hebt gedaan wat ik had willen doen maar iedereen verklaarde mij gek. Je dochter geboren laten worden en samen haar ervoor vechten....Mag ik vragen of jullie soms naar Nederland zijn uitgeweken ?
Mijn verhaal is iets anders dan het jouwe en 'korter in doorlooptijd' maar resulteert ongeveer in hetzelfde.
Wij zijn aan kinderen begonnen in juni 2006 maar al snel op een heel laag pitje wegens te hoge bloeddruk en nadien huidkanker. In mrt 2007 echt van start gegaan en onmiddellijk zwanger, maar miskraam. Nadien heel onregelmatige cyclus en dan maar hormonen, clomid, gevolgd door menopur. Na eerste menopur onmiddellijk zwanger van tweeling maar wederom miskraam in febr 2008. Juni 2008 spontaan zwanger, maar in augustus bleek dat ons dochtertje een uiterst zeldzame chromosoomafwijking had wat uiteindelijk - na bijkomende complicaties - geresulteerd heeft in een zwangerschapsbeëindiging in november. 2008. Afgelopen februari terug zwanger maar weer miskraam. Ik voel me intussen een soort van legbatterij van kapotte eieren. Ik geraak wel steeds zwanger, maar ik blijf het nooit. Intussen rijst de vrees dat er misschien toch wel iets structureel aan de hand is..Maar 1 ding weet ik zeker, ik zou zielsgraag een kindje hebben. En ben er terug volop voor aan het gaan. Alleen geeft mijn lichaam momenteel allerhande uitputtingssignalen..maar de drang is zo verschrikkelijk groot.
Ik begrijp je dus wel een beetje, alleen kan ik natuurlijk niet meespreken van alle vruchtbaarheidsbehandelingen.
Een dikke knuffel Audrey
-
kathleenchris
- Berichten: 371
- Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59
Hallo Lee,
Lukt het een beetje?
M'n dochtertje was 30 weken oud. Zij is dus wettelijk erkend. Omdat zij begraven kon worden is Jelle nu ook bij haar. Blij dat onze gemeente dit toeliet. Maar eigenlijk doet het er niet veel toe, hoe ver of hoe oud ze waren. We moeten ze gewoon voor altijd missen.
Is er een reden geweest waarom je vroeg bevallen bent van je dochtertje?
Vandaag weer een gesprek gehad op fertiliteit. Ik heb nog 3 embryo's. Uiteindelijk een hele goede feedback gekregen en ik heb het gevoel dat ik een gezicht heb gekregen en geen nummer meer. En we beginnen terug wat te hopen op een toekomst. Maar eerst moet ik weer een hoop testen ondergaan.
Toen je dochtertje geboren was, dachten jullie dan ooit aan een nummertje twee? De kinderwens is iets heel vreemd. Vandaag ook weer bloed laten trekken. Toevallig was het de verpleegster die me ook had opgevangen na de pick-up. Ik was volledig in slaap gedaan en was heel emotioneel wakker geworden bij de pick-up. Ik miste Inke op dat moment heel hard, en de fysische pijn van gemis kwam terug boven. Heel vreemd. Zij had me opgevangen en ik had haar het hele verhaal gedaan. Ze herinnerde het zich zo goed en we babbelde zo terug over de pick up en over de zwangerschap en bevalling. Heel vreemd, maar toevallig de juiste mensen gezien zeker? Ik vertelde ook dat ik nog steeds die kinderwens had, en zij vond die opmerking helemaal niet vreemd. Goh en dat deed deugd.
Ik ga nu wel alle testen 'rustig' ondergaan en we plannen verdere behandelingen, sowieso na de zomerstop. De druk van snel een kindje is er nog niet. Eerst wil ik nog van de zomer genieten, verlof, zon, energie. Nu voel ik me nog te 'leeg' en te moe.
Maar de vraag van hoe verder te gaan? Die vraag stel ik me gewoon niet meer. Ik bekijk alles maar stap voor stap. Toch wil ook de knop omdraaien en verder gaan zonder al die zorgen, maar dat is iets wat ons nooit meer zal lukken. Onze bagage blijft ons achtervolgen. Ondertussen zie ik daar ook wel al de positieve zaken. We koesteren iets, iets van ons tweetjes, iets heel intiem. En ik blijf zoiets echt wel koesteren. Soms is het zwaar, maar ik ben blij dat ik Inke en Jelle heb gehad. Voor geen geld van de wereld heb ik spijt gehad om verder te gaan voor kindjes.
In ieder geval wens ik je veel lentekriebels en energie toe . Iets wat we allemaal zo hard nodig hebben.
Dikke knuffel van ons allen !
Kathleen
Lukt het een beetje?
M'n dochtertje was 30 weken oud. Zij is dus wettelijk erkend. Omdat zij begraven kon worden is Jelle nu ook bij haar. Blij dat onze gemeente dit toeliet. Maar eigenlijk doet het er niet veel toe, hoe ver of hoe oud ze waren. We moeten ze gewoon voor altijd missen.
Is er een reden geweest waarom je vroeg bevallen bent van je dochtertje?
Vandaag weer een gesprek gehad op fertiliteit. Ik heb nog 3 embryo's. Uiteindelijk een hele goede feedback gekregen en ik heb het gevoel dat ik een gezicht heb gekregen en geen nummer meer. En we beginnen terug wat te hopen op een toekomst. Maar eerst moet ik weer een hoop testen ondergaan.
Toen je dochtertje geboren was, dachten jullie dan ooit aan een nummertje twee? De kinderwens is iets heel vreemd. Vandaag ook weer bloed laten trekken. Toevallig was het de verpleegster die me ook had opgevangen na de pick-up. Ik was volledig in slaap gedaan en was heel emotioneel wakker geworden bij de pick-up. Ik miste Inke op dat moment heel hard, en de fysische pijn van gemis kwam terug boven. Heel vreemd. Zij had me opgevangen en ik had haar het hele verhaal gedaan. Ze herinnerde het zich zo goed en we babbelde zo terug over de pick up en over de zwangerschap en bevalling. Heel vreemd, maar toevallig de juiste mensen gezien zeker? Ik vertelde ook dat ik nog steeds die kinderwens had, en zij vond die opmerking helemaal niet vreemd. Goh en dat deed deugd.
Ik ga nu wel alle testen 'rustig' ondergaan en we plannen verdere behandelingen, sowieso na de zomerstop. De druk van snel een kindje is er nog niet. Eerst wil ik nog van de zomer genieten, verlof, zon, energie. Nu voel ik me nog te 'leeg' en te moe.
Maar de vraag van hoe verder te gaan? Die vraag stel ik me gewoon niet meer. Ik bekijk alles maar stap voor stap. Toch wil ook de knop omdraaien en verder gaan zonder al die zorgen, maar dat is iets wat ons nooit meer zal lukken. Onze bagage blijft ons achtervolgen. Ondertussen zie ik daar ook wel al de positieve zaken. We koesteren iets, iets van ons tweetjes, iets heel intiem. En ik blijf zoiets echt wel koesteren. Soms is het zwaar, maar ik ben blij dat ik Inke en Jelle heb gehad. Voor geen geld van de wereld heb ik spijt gehad om verder te gaan voor kindjes.
In ieder geval wens ik je veel lentekriebels en energie toe . Iets wat we allemaal zo hard nodig hebben.
Dikke knuffel van ons allen !
Kathleen
-
LEE
- Berichten: 5
- Lid geworden op: 18 maart 2009, 20:11
Hoi,
eventjes geleden maar heb het eventjes druk gehad.
@Ma:
wij zijn niet uitgeweken naar Nederland hoor. Een zwangerschap van maar 23 weken krijgt daar (wettelijk) helemaal geen kans. Ik ben bevallen in Spanje op vakantie en ondanks dat ze daar ook pas op 25à 26 weken voor de kindjes gaan zorgen, hebben ze het uiteindelijk dan toch gedaan (volgens mij omdat we toeristen waren en ze haar toch niet veel kansen gaven, maar ze ons toch het gevoel wilden geven dat ze het goed bedoelden) en wonder boven wonder deed ons meisje het heel goed. Daarna is ze naar UZA gegaan maar daar gaven ze haar op omdat ze haar maar niet van de beademing kregen en ze een slechte mri had gehad en ze het zinloos vonden om voor een kind te vechten dat mogelijk een handicap zou hebben. Na 8 maanden intensief voor haar te leven kon ons dat echt niet schelen, we zagen haar graag eender wat ze wel of niet zou kunnen in de toekomst en vonden onze gelijken in UZ Leuven. Veel meer menselijkheid en een wonder geschied, op minder dan een maand zonder beademing en onze kleine meid kon écht een baby worden. dus of de dokters meevechten hangt veel van het ziekenhuis af én hoe vastbesloten de ouders zijn. het minste dat sommigen twijfel ruiken, zo sneller willen ze je over de streep trekken.
Er zullen zeker mensen zijn die ons "gek" verklaarden, maar wij zijn er niet de mensen naar om zo maar iets op te geven waar je al jaren voor vecht en zeker niet als het dan misschien iets zou hebben waardoor het niet perfect is. Dus trokken we ons zo weinig mogelijk aan van die mensen al was dat niet altijd even gemakkelijk.
@Kathleen:
ik had altijd graag 2 of 3 kindjes gewild, dus de wens was er wel. Toen ons dochtertje er was, wilde ik ook nog altijd voor een volgend kindje gaan. Misschien zelfs nog meer dan voor we zwanger waren. Nu had ik ook nog eens de drang om te laten zien (vooral naar mezelf toe) dat ik het wél tot een goed einde kon brengen. Toen ons meisje overleed, toen zag ik het absoluut niet meer zitten. De intense pijn die ik toen voelde. Dat was echt het ergste wat ik ooit had meegemaakt. Ik dacht toen dat ik er beter niet meer aan begon omdat ik dat geen tweede keer meer zou aan kunnen. Maar naarmate de tijd verder gaat en ook omdat mijn man heel graag terug wilde proberen, ben ik dan toch weer van gedacht veranderd en zijn we terug gaan proberen. Na de miskraam heb ik weer een dikke twee weken gezegd dat ik het niet meer wilden, maar ondertussen is die drang er toch weer. Ben maandag naar de gyn geweest en die verstond dat heel goed. Ik ben "nog maar net 30" en heb nog tijd. voor de rest denkt iedereen nu dat we nooit meer gaan proberen en misschien is dat ook niet zo slecht. maar die drang is dus hier ook nog heel sterk aanwezig. Ik denk dat we er inderdaad nooit helemaal vanaf gaan geraken.
Mag ik vragen waar jullie de behandelingen volgen? Wij in Jan Palfijn in Gent. Het zijn daar ook heel lieve mensen. Heb ook mijn hele verhaal kunnen doen, maar dan tijdens het infuusprikken.
ik denk dat ze weten dat er toch veel nog terug komen ook na tegenslagen, want bij ons zeiden ze nu ook "laat het eerst maar bezinken en beslis dan maar of jullie nog willen proberen)
Hoe neemt jouw man alles op? en hoe stond hij tegenover terug opnieuw beginnen?
Mijn man was in eerste instantie altijd tegenovergesteld. Toen ons dochtertje er nog was, wilde hij het niet, toen ze overleed, direct wel en nu ook eerst niet, maar ja, ik bereid hem al stilletjes voor op wel, maar pas over een jaartje.
moet jullie laten
tot later
Lee
eventjes geleden maar heb het eventjes druk gehad.
@Ma:
wij zijn niet uitgeweken naar Nederland hoor. Een zwangerschap van maar 23 weken krijgt daar (wettelijk) helemaal geen kans. Ik ben bevallen in Spanje op vakantie en ondanks dat ze daar ook pas op 25à 26 weken voor de kindjes gaan zorgen, hebben ze het uiteindelijk dan toch gedaan (volgens mij omdat we toeristen waren en ze haar toch niet veel kansen gaven, maar ze ons toch het gevoel wilden geven dat ze het goed bedoelden) en wonder boven wonder deed ons meisje het heel goed. Daarna is ze naar UZA gegaan maar daar gaven ze haar op omdat ze haar maar niet van de beademing kregen en ze een slechte mri had gehad en ze het zinloos vonden om voor een kind te vechten dat mogelijk een handicap zou hebben. Na 8 maanden intensief voor haar te leven kon ons dat echt niet schelen, we zagen haar graag eender wat ze wel of niet zou kunnen in de toekomst en vonden onze gelijken in UZ Leuven. Veel meer menselijkheid en een wonder geschied, op minder dan een maand zonder beademing en onze kleine meid kon écht een baby worden. dus of de dokters meevechten hangt veel van het ziekenhuis af én hoe vastbesloten de ouders zijn. het minste dat sommigen twijfel ruiken, zo sneller willen ze je over de streep trekken.
Er zullen zeker mensen zijn die ons "gek" verklaarden, maar wij zijn er niet de mensen naar om zo maar iets op te geven waar je al jaren voor vecht en zeker niet als het dan misschien iets zou hebben waardoor het niet perfect is. Dus trokken we ons zo weinig mogelijk aan van die mensen al was dat niet altijd even gemakkelijk.
@Kathleen:
ik had altijd graag 2 of 3 kindjes gewild, dus de wens was er wel. Toen ons dochtertje er was, wilde ik ook nog altijd voor een volgend kindje gaan. Misschien zelfs nog meer dan voor we zwanger waren. Nu had ik ook nog eens de drang om te laten zien (vooral naar mezelf toe) dat ik het wél tot een goed einde kon brengen. Toen ons meisje overleed, toen zag ik het absoluut niet meer zitten. De intense pijn die ik toen voelde. Dat was echt het ergste wat ik ooit had meegemaakt. Ik dacht toen dat ik er beter niet meer aan begon omdat ik dat geen tweede keer meer zou aan kunnen. Maar naarmate de tijd verder gaat en ook omdat mijn man heel graag terug wilde proberen, ben ik dan toch weer van gedacht veranderd en zijn we terug gaan proberen. Na de miskraam heb ik weer een dikke twee weken gezegd dat ik het niet meer wilden, maar ondertussen is die drang er toch weer. Ben maandag naar de gyn geweest en die verstond dat heel goed. Ik ben "nog maar net 30" en heb nog tijd. voor de rest denkt iedereen nu dat we nooit meer gaan proberen en misschien is dat ook niet zo slecht. maar die drang is dus hier ook nog heel sterk aanwezig. Ik denk dat we er inderdaad nooit helemaal vanaf gaan geraken.
Mag ik vragen waar jullie de behandelingen volgen? Wij in Jan Palfijn in Gent. Het zijn daar ook heel lieve mensen. Heb ook mijn hele verhaal kunnen doen, maar dan tijdens het infuusprikken.
ik denk dat ze weten dat er toch veel nog terug komen ook na tegenslagen, want bij ons zeiden ze nu ook "laat het eerst maar bezinken en beslis dan maar of jullie nog willen proberen)
Hoe neemt jouw man alles op? en hoe stond hij tegenover terug opnieuw beginnen?
Mijn man was in eerste instantie altijd tegenovergesteld. Toen ons dochtertje er nog was, wilde hij het niet, toen ze overleed, direct wel en nu ook eerst niet, maar ja, ik bereid hem al stilletjes voor op wel, maar pas over een jaartje.
moet jullie laten
tot later
Lee
-
kathleenchris
- Berichten: 371
- Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59
Hallo Lee,
Ik begrijp je heel goed. De kinderwens blijft, ze wordt door omstandigheen op 'hold' gezet, maar daarna groeit het verlangen terug. Ik vind het toch heel vreemd. In ik wist niet dat ik zo'n gevoelensmens was. En als je inderdaad nog maar net 30 bent, heb je het gevoel dat je nog een tijdje kan proberen, gelukkig met de nodige rustpauzes want die zijn nodig hé.
Ik zit in behandeling in Leuven. Volgende maand moet ik opnieuw allerlei testen ondergaan, maar ik sta volledig achter de testen. Ik voel me deze keer echt 'opgevangen'.
M'n man is ergens m'n rots in de branding. Als we Inke en Jelle kregen, hebben we ook moeilijke momenten samen gekend, maar hij steunt me eigenlijk in heel veel zaken. Hij is alleen geen prater en dat maakt het soms wat moeilijker.
Waar we wel opletten is dat onze kindrwens niet meer de drive van ons leven wordt. Anders wordt je zo opgeslorpt en verlies je op termijn toch veel sociale contacten. We proberen er bewust mee om te gaan. Gelukkig is het bij ons heel bspreekbaar omdat iederee heel goed wet wat er gebeurd is. Ik hoop dat jullie omgeving ook wat positief staat tov jullie beslissingen.
Moet er vandoor ...
heel veel groetjes
Kathleen
Ik begrijp je heel goed. De kinderwens blijft, ze wordt door omstandigheen op 'hold' gezet, maar daarna groeit het verlangen terug. Ik vind het toch heel vreemd. In ik wist niet dat ik zo'n gevoelensmens was. En als je inderdaad nog maar net 30 bent, heb je het gevoel dat je nog een tijdje kan proberen, gelukkig met de nodige rustpauzes want die zijn nodig hé.
Ik zit in behandeling in Leuven. Volgende maand moet ik opnieuw allerlei testen ondergaan, maar ik sta volledig achter de testen. Ik voel me deze keer echt 'opgevangen'.
M'n man is ergens m'n rots in de branding. Als we Inke en Jelle kregen, hebben we ook moeilijke momenten samen gekend, maar hij steunt me eigenlijk in heel veel zaken. Hij is alleen geen prater en dat maakt het soms wat moeilijker.
Waar we wel opletten is dat onze kindrwens niet meer de drive van ons leven wordt. Anders wordt je zo opgeslorpt en verlies je op termijn toch veel sociale contacten. We proberen er bewust mee om te gaan. Gelukkig is het bij ons heel bspreekbaar omdat iederee heel goed wet wat er gebeurd is. Ik hoop dat jullie omgeving ook wat positief staat tov jullie beslissingen.
Moet er vandoor ...
heel veel groetjes
Kathleen
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast