miskraam op 17 jaar

[iemand]

ik was 17 toen plots men regels uit bleven ik had toen een relatie van iets meer dan 2 jaar.ik had enkele maanden voordien tussentijdse bloedingen dit vertelde ik tegen men moeder ze dacht meteen dat men pil te licht was of dergelijke waardoor we naar de gynaecoloog belden.deze had echter pas 3 maanden later een plaats voor mij vrij had.we probeerden een vroegere datum te krijgen omdat het zich toch om iets belangrijks handelde maar die kregen we niet.na een maan hadden zich echter geen problemen meer voorgedaan waardoor we dit hele voorval war uit het oog waren verloren.tot ik enkele maanden later misselijk werd en dit heel de dag door zonder verklaarbare reden.ik had zin in alle soorten eten (wat echter niet verwonderlijk is want dat heb ik altijd)maar deze keer nam ik er een hap van en ik mocht rechtstreeks naar de wc lopen.mijn maandstonden bleven echter komen en ik nam de pil ook nog altijd.ik dacht eerst dat ik een voedselvergiftiging had of dergelijke tot mijn vriend me vertelde dat hij het vermoeden had dat ik zwanger was.dit bleef ik afwimpelen dit kon gewoon niet dit mocht niet ik was veel te jong en wilde nog naar school gaan en wat zouden men ouders hier wel niet van zeggen.de maanden nadien bleef ik altijd maar meer zwangerschapsklachten krijgen pijnlijke borsten overmatig plassen overgeven bij alles en nog wat (drinken eten of gewoon zomaar)ik werd een prof in ontkennen tegenover men vriend dat dit allemaal niet kon.niemand in mijn omgeving had ook maar iets door van mijn zwangerschap omdat ik erg mager was viel het niet op dat ik een buikje kreeg.Op een gegeven moment heeft men vriend me overhaalt om een test te doen om dat hij zekerheid wilde.maar deze wilde ik eigenlijk helemaal niet ik wilde niet met men neus o de feiten geduwd worden.Ik besloot samen met hem de test toch maar te doen ik had veel te veel schrik om te kijken wat de uitslag was gelukkig was men vriend er om me te steunen en te helpen en ja daar stond het wit op roos ZWANGER.ik barstte meteen in tranen uit men vriend troosten me en zei dat het allemaal niet zo erg was en dat we er wel samen uit zouden geraken. hij ging helemaal op in het gedacht dat hij papa zou worden maar ik bleef er nuchter bij en wist niet of ik mijn leven kon delen met hem ik zag hem super graag maar hij was tevens ook niet de beste man op aarde hij was enorm lui ik moest hem altijd pushen en werk zoeken deed hij al helemaal niet kan je met zo iemand een kind krijgen kan je met zo iemand heel je leven samen blijven?maar ik wilde ook geen abortus.en mijn ouders?na al deze vragen waren er weer enkele weken voorbij gegaan en maar wachten tot het goede moment er was om het tegen men ouders te vertellen maar ergens moet ik toegeven misschien klinkt dit raar maar ik heb dit voor mijn omgeving zo goed kunnen verbergen dat ik op een gegeven moment zelf geloofde dat dit allemaal niet kon en dat ik niet zwanger was gewoon omdat het niet mocht.natuurlijk kom je op een gegeven moment bedrogen uit.men vriend en ik hebben in deze periode veel hierover gepraat en ik wist dat hij dit allemaal heel rooskleurig.In juni gingen men vriend en ik en men ouders op vakantie men moeder begon zich vragen te stellen waarom ik zo een ronde buik had maar ik durfde de waarheid niet te vertellen en op een nacht gebeurde het dan ik kreeg plots felle buikkrampen men vriend probeerde me te sussen maar het werd als maar erger hij haalde men ouders en wat bleek ja het waren weeën ik ben meteen naar het ziekenhuis gegaan daar heb ik veel pijnstillers gekregen en de vruchtzak kwam naar buiten waardoor er meteen gehandeld moest worden er werd eerst nog een echo gedaan waardoor de artsen zagen dat het kindje dood was het was al een week dood waardoor men lichaam zich op een natuurlijke wijze van kind wilde 'ontdoen' na een operatie van 12 uur waar heel veel complicaties bij waren omdat de placenta aan de baarmoeder was vastgegroeid en de dokters deze niet meteen los kregen moest men mij 7 bloedtransfusies geven de artsen waren toen nog naar men ouder gegaan om te zeggen dat het kon zijn dat ze men baarmoeder moesten verwijderen omdat het zo kritiek om me stond maar ze wilden eerst nog eens proberen omdat ze me veel te jong vonden om zo een drastische ingreep te doen de artsen hebben dan nog een keer geprobeerd en het was gelukkig uiteindelijk gelukt buiten enkele restjes maar dat ging later nog eens beken worden.uiteindelijk ben ik ook 1 keer helemaal weg geweest.toch ben ik blij dat de artsen zo hun best voor me hebben gedaan en dat ze zo vriendelijk waren.hierna heb ik een heel zware pil gekregen zodat de laatste resten op die wijze zouden verdwijnen wat uiteindelijk ook gelukt is.men moeder begreep niet waarom ik dit niet had gezegd en ze had ook heel veel verdriet dat het kindje dood was.ik was 28 weken ver en het was een meisje bij de autopsie bleek dat het kerngezond was.men heeft me gezegd dat dit wel vaker bij jonge meisje voorkomt en dat ik hier veel kans op maakte omdat het in de familie lag.bij mijn ouders is het eigenlijk meteen terug en taboe thema geworden en niemand mocht het weten.na een 1 jaar en enkele maanden heb ik de relatie met men vriend verbroken niet omdat ik hem niet meer graag zag maar omdat ik wist dat we geen toekomst hadden.we zijn nog steeds vrienden en om de datum dat ik men miskraam had gaan we altijd samen een kaarsje branden voor het kindje dat er dan toch niet mocht zijn.Ik weet dat ik veel fouten heb gemaakt en dat een groot deel mijn schuld is dat het zover is kunnen komen en ik denk hier regelmatig aan maar ik zou zo graag met iemand willen praten die het zelfde heeft meegemaakt met men ex praten is anders als met iemand die ongeveer het zelfde heeft meegemaakt en ben ik de enige die dit op zo'n leeftijd meegemaakt heb???

[Hanne.lore]

Wat een super triest verhaal.

Je maakt jezelf onnodig verwijten. Je kindje is niet gestorven omdat je er op dat moment nog niet mentaal klaar voor was. Het is wrede pech.

Hou je sterk.

H.

[Tiny]

Hoe langs draag je deze pijn al mee ? Is er iemand in je omgeving waarbij je terecht kan ?
Een miskraam leidt steeds tot veel emoties, maar in jouw geval waarschijnlijk nog veel meer.

Ik wil je veel sterkte wensen. Als je er zelf niet uit komt, kan je misschien op zoek gaan naar professionele hulp. bv. via je huisarts.

Liefs
Tiny

[ilse..]

Dag iemand,

ik begrijp dat je daar ondersteboven van bent en er met iemand over wil praten... zeker doen, zou ik zeggen. Je kan misschien eens op de website van de verdwaalde ooievaar kijken bij de psychologen die daar vermeld staan?
Dat heb ik ook gedaan en ik heb er veel aan gehad (was wel een andere situatie hoor).

Maar 1 ding is inderdaad zeker: je mag jezelf niets verwijten. Het is niet fout gegaan omdat je er niet klaar voor was! Het is inderdaad een wrede samenloop van omstandigheden...


Veel succes,
Ilse