20 weken en zwangerschap moeten afbreken...

[MA]

Goh Bar, ik begrijp je gevoel heel goed. Je hebt de eerste maanden het gevoel of iedereen in een sneltrein voorbij raast en jij daar eenzaam en alleen op een verlaten perron staat waar misschien ooit wel eens een stoptrein zal stoppen.
Helemaal verschrikkelijk als iedereen in je vriendenkring dan zwanger wordt. Zelfs nu heb ik het daar nog steeds moeilijk mee, hoewel ik nu zelf ook zwanger ben. 't confronteert je zo met het feit dat het ook helemaal anders had kunnen gaan he.

't verdriet moet er inderdaad uit...laat het maar komen, sta er even bij stil...dat is echt nodig en iets helemaal anders dan je in je verdriet wentelen. Maar als je het wegstopt constant, zoekt het uiteindelijk toch een weg naar buiten...

Dikke knuffel, hoop dat je snel een beteke rust voelt

[Bar]

Dat heb je inderdaad heel treffend beschreven. Zo voelt het inderdaad. Vanmiddag weer urenlang naar de babyverhalen van een vriendin geluisterd die net bevallen is. Ik kan wel gillen, loop echt tegen de muren op. Fijn dat er toch nog mensen zijn die het begrijpen. Dank je!

[kathleenchris]

De wereld draait wel terug samen met ons, alleen is het aan een totaal andere snelheid/manier in vergelijking met vroeger.
Heel moeilijk te aanvaarden, maar het zal nooit meer worden als voorheen.
Na een tijdje kan je dat een beetje een plaats geven en kan je die nieuwe weg terug zoeken.
Geef jezelf er tijd voor ...
liefs kathleen

[Bar]

Dank je Kathleen! Ja, ik geef mezelf ook tijd. Het is alleen zo moeilijk om nog van andere dingen te genieten nu. Het leven heeft zo weinig kwaliteit op het moment. het gaat door omdat het door moet gaan. Ik weet uit eerdere processen dat dat vanzelf weer komt, maar toch...nu voelt het zo en aangezien we er knap beroerd voor staan kan dat nog wel eens heel lang gaan duren. Blijf wel goede moed houden hoor! Hoe gaat het met jou op het moment?

[kathleenchris]

Hallo iedereen,

gisteren lag er een uitnodiging van gasthuis voor de herdenkingsviering van onze schatten van het voorbije jaar. Het deed heel vreemd ... het lijkt zo lang geleden. De kappel daar ligt me toch nog steeds nauw aan het hart ...
Zijn er nog die in gasthuis waren en die een uitnodiging ontvangen hebben?

groetjes
kathleen

[MA]

Gasthuisberg ? Renéetje was al jaar daarvoor maar daar heb ik ook nooit een uitnodiging voor ontvangen.

[kathleenchris]

Helabakes

De pastorale dienst had me er wel al over verteld. Misschien iets nieuws? Want ze zijn ook later dan ik had verwacht?

groetjes

[kathleenchris]

Hallo,

ik hoop dat ik niemand gekwetst heb. Het leek me zo vreemd om bij de herdenking naast elkaar te zitten en achteraf pas te beseffen dat we ekaars verhaal kennen.
Toch blijf ik het moeilijk vinden om er naar toe te gaan. Het lijkt zo iets intiems dat weer meer open besproken wordt.

Ik ben blij dat de sneeuw weg is, en als ik naar huis rijd dat het niet meer zo donker is. Wel merk ik dat ik precies in een ballon leef. Ik geraak niet meer uit m'n woorden (heel vervelend bij interne vergadering) en ergens heb ik weer dat geheugenverlies. De voorbije maanden zijn weer een black box geweest, terwijl ik iemand ben die gemakkelijk details kan onthouden. Super vervelend, maar het geeft m'n zelfvertrouwen een ferme deuk. En ik voel dat er weer vragen opkomen bij mezelf, twijfels ... Ik weer dat ik wel niet meer terug zal komen op m'n beslissing maar toch ... De rust van een paar weken geleden is weer omgeslagen naar onrust. Zal het ooit eens gemakkelijk gaan? Zonder vragen, zonder twijfels, zonder het gevoel te hebben dat je geleefd wordt door wat er gebeurd is? PFF moest het even kwijt. Het was weer zo'n hectische week ...
Geniet van het weekend
Kathleen

[MA]

Kathleen,

Ik herken heel wat van wat je schrijft...Concentratieproblemen, geheugenproblemen (ik die anders een dossier uit mijn hoofd kende, vind nu nog amper de juiste papieren terug), motivatieproblemen, gevoelen van lusteloosheid of vertwijfeling. Ik denk dat dat waarschijnlijk ook onderdeel is van een soort van rouwproces. 'k Heb wel gemerkt dat een hele tijd thuis kunnen zijn (al was het op een heel vervelende manier) mij wel deugd heeft gedaan. Omdat toch even die druk van moeten en willen presteren op het werk, terwijl je hoofd niet meet wil, weg was.
'k Hoop dat je een deugddoend weekend hebt, waarin je wat rust vindt....knuffel Audrey

[cara]

Kathleen

Net als Audrey herken ik ook wat jij nu schrijft: concentratieproblemen, niet meer uit mijn woorden kunnen komen, stomme dingen vergeten of aan dingen twijfelen (heb ik nu de deur vastgedaan of niet?),...
Maandag moet ik opnieuw aan het werk en ik kan me de namen van mijn leerlingen niet allemaal meer herinneren. En dat voor de leerkracht die altijd als één van de eerste alle nieuwe namen uit haar hoofd kent.

Ik denk dus ook dat dit deel uitmaakt van het rouwproces. Je bent altijd in je achterhoofd ergens mee bezig (ik toch, vaak nog heel bewust, maar soms ook onbewust) en kleine details lijken niet zo belangrijk meer. Ik kan me er dus ook gewoon niet op concentreren. Laat dit dus niet op je zelfvertrouwen werken, dat is nergens voor nodig.

Jij hebt ook een heel moeilijke beslissing gemaakt. Daar is veel moed voor nodig, ik weet niet of ik het zou kunnen. Dat je daar soms op terugkijkt en dat je het moeilijk hebt, is heel normaal, denk ik.
Ik hoop dat het je toch wat geholpen heeft om hier je hartje te kunnen luchten. Ik hoop ook dat je kan genieten van je weekend en dat je daarbij wat meer rust kan vinden.

Een hele dikke knuffel

Cara

[kathleenchris]

Heikes,

bedankt voor je reacties. Ik herkend het wel, maar toen kreeg ik 'begrip', allé ja ik kon op begrip rekenen van derden. Nu veel minder of eerlijk gezegd niets. Je geraakt het op een bepaalde moment echt wel moe ... weer moet er dat stukje aanvaarden/verwerking komen bij ons vrees ik. Alhoewel ik dacht dat die er was. Maar heel onbewust ben je ermee bezig... Nu misschien minder met de kinderwens op zich, maar jaloersheid naar gezinnen die afgerond zijn, en die in zo'n stroomversnelling doordraaien. Niet dat die het beter hebben, maar vooral een soort jaloersheid naar de onbezorgdheid. Of juist de bezorgheid omdat alles zo snel gaat ... Ach ik hunker gewoon naar de lente, terug buiten, genieten van de zon op je vel .

Liefs

[Bar]

Ja, wat een herkenning. Ben ook zo verward. Pak iets uit de kast, zet het naast me neer en ga het dan opnieuw zoeken. Kan dingen ook niet meer goed doordenken, kom niet meer op woorden. Mijn hoofd zit zo vol met andere zaken. En juist daardoor verlang ik ook zo naar de zon, net als jij, Kathleen. Ik denk erover om een vakantie te boeken. Even ontspannen onder de warme stralen. Vandaag over een week zou Jelte geboren worden. Ik had zo gehoopt dat ik dan terug zwanger zou zijn. Dat had misschien een beetje troost en hoop kunnen geven in die moeilijke dagen. 4 vriendinnen van mij zijn deze maand zwanger geworden. Sommige weten nog niet eens zeker of ze er wel blij mee zijn. Mijn vriend en ik hadden er werkelijk alles voor over gehad om die positieve test in handen te hebben. Het steekt... Hoe vaak je op een dag wel niet geconfronteerd wordt met hoe je er voor staat. Iedereen lijkt maar zwanger te worden alsof het niks is. En dat die kindjes dan ook nog gezond ter wereld komen wordt ook als vanzelfsprekend gezien. En eigenlijk is het ook normaal... Dat maakt het extra zwaar te accepteren hoe het bij ons is gegaan...

[MA]

Bar, dat is inderdaad zeer moeilijk als dat zo kort na jouw grote verdriet komt...En als ze dan nog niet weten of ze er blij mee zijn, dan zou ik helemaal iets krijgen denk ik.
Wij zijn vorig jaar in januari een weekje naar Egypte geweest en dat heeft ons toen echt deugd gedaan. Er even tussenuit, zon, warmte, gewoon wat rusten, zwemmen, tijd voor elkaar, toch ook even weg uit je vertrouwde omgeving waar alles je aan je engeltje doet denken....Ik kan het ten zeerste aanbevelen

[Lin]

Ik dacht dat het te maken had met het feit dat ik mijn geheugen bijna niet meer train dat ik alle kwaaltjes heb die jullie hierboven opnoemen. Ook ik kon vroeger bijna elk woord van een conversatie herhalen. Nu zijn er gesprekken waar ik mij niets meer van herinner. Hopelijk gaat dit met de tijd weg want ik vind het heel vervelend.

Ook ik mis de het onbezorgd leven, niet die zware last van het verdriet mee te sleuren. De gedachte dat dat nooit meer zal veranderen maakt me soms wanhopig.
Gewoon maar om te zeggen dat ik je volledig begrijp, Kathleen.

Een dikke knuffel aan iedereen!

[Bar]

Ik denk dat het leven ooit wel weer zachter gaat voelen hoor, Lin. Het heeft alleen flink wat tijd nodig. Mijn broer verongelukte op 16 jarige leeftijd en mijn ouders hebben hun leven ook weer kunnen oppakken. Het heeft minstens 10 jaar geduurd maar nu heeft het leven toch weer kwaliteit. Naïef en onbezorgd, nee, dat nooit meer. Maar ik heb de indruk bij jullie allemaal dat jullie van te voren toch al niet dachten dat het leven alleen maar leuk zou moeten zijn. Vergeten, dat gaan we allemaal nooit doen, maar dat is ook niet de bedoeling...