Hoi allemaal,
Ik ben hier nieuw dus ik ken zeker niet alle verhalen van dit forum.
Ik vroeg me af of er ook dames hier zijn die "veel" miskramen hebben gehad. Uiteraard is iedere mk er 1 teveel, maar ik heb in juli mijn 7e miskraam gehad. (Wij hebben nadien besloten een punt te zetten achter onze kinderwens.)
Ben benieuwd of er mensen zijn die ook als het ware alleen maar miskramen.
Veel liefs en groetjes,
Janneke
7 miskramen
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
He Janneke,
Er zijn hier een aantal mensen in hetzelfde geval.Ik heb er tot op heden 4 gehad en 1 doodgeboorte...een aantal daarvan waren te wijten aan chromosoomafwijkingen. Is er bij jullie een reden of blijft het onverklaarbaar ?
Een dikke knuffel want moet niet makkelijk zijn om een punt achter je kinderwens te zetten,
Sterkte, Audrey
Er zijn hier een aantal mensen in hetzelfde geval.Ik heb er tot op heden 4 gehad en 1 doodgeboorte...een aantal daarvan waren te wijten aan chromosoomafwijkingen. Is er bij jullie een reden of blijft het onverklaarbaar ?
Een dikke knuffel want moet niet makkelijk zijn om een punt achter je kinderwens te zetten,
Sterkte, Audrey
-
Janneke123
- Berichten: 3
- Lid geworden op: 2 oktober 2009, 14:01
Dank je wel, Audrey.
Zo, jij/jullie hebben ook al genoeg voor de kiezen gehad dus. Heftig hoor...
Zijn jullie nog bezig met zwanger worden?
Nee, dat was inderdaad misschien wel de moeilijkste beslissing tot nu toe in mijn leven. Maar goed, dit was voor ons de enige logische keuze.
Helaas is er nooit een doorslaggevende oorzaak gevonden. Wel heb ik de ziekte van Hashimoto (auto-immuunziekte van de schildklier) die in principe kà n zorgen voor miskramen, maar het is absoluut niet zo dat die ziekte maakt dat je alleen maar miskraamt, zoals ik. Het is dus eigenlijk onverklaard gebleven (heel frustrerend trouwens).
Mochten er mensen zijn die in hetzelfde schuitje zitten (of je nou gestopt bet met proberen zw te worden of niet), en je wilt het er over hebben, dan lees ik het graag.
Zo, jij/jullie hebben ook al genoeg voor de kiezen gehad dus. Heftig hoor...
Zijn jullie nog bezig met zwanger worden?
Nee, dat was inderdaad misschien wel de moeilijkste beslissing tot nu toe in mijn leven. Maar goed, dit was voor ons de enige logische keuze.
Helaas is er nooit een doorslaggevende oorzaak gevonden. Wel heb ik de ziekte van Hashimoto (auto-immuunziekte van de schildklier) die in principe kà n zorgen voor miskramen, maar het is absoluut niet zo dat die ziekte maakt dat je alleen maar miskraamt, zoals ik. Het is dus eigenlijk onverklaard gebleven (heel frustrerend trouwens).
Mochten er mensen zijn die in hetzelfde schuitje zitten (of je nou gestopt bet met proberen zw te worden of niet), en je wilt het er over hebben, dan lees ik het graag.
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
Janneke,
Goh, vervelend dat men geen oorzaak vindt, want dan is het ook moeilijk om een remedie te zoeken he. En kan me voorstellen dat het dan ook niet makkelijk is om dit alles een plaats te geven. Maar er zit inderdaad een grens op wat je emotioneel en fysiek aankan...'k hoop dat jullie beslissing jullie toch een zekere gemoedsrust brengt.
Misschien moet je je berichtje ook plaatsen op 'verder zonder kinderen. Daar zijn een aantal mensen die iets gelijkaardigs meegemaakt hebben. Ook bij 'adoptie' ken ik er.
Ik ben momenteel 18,5weken zwanger. Deze keer hebben wij IV/PGD geprobeerd, in de hoop dat dan de herhaalde chromosoomafwijkingen een beetje gecontroleerd konden worden. We weten dat het geen waterdicht systeem is in ons geval. Tot nu toe gaat alles goed, maar zal toch blij zijn als de structuur echo geen afwijkingen laat zien. Vorig jaar mochten we de zwangerschap stopzetten op 24 weken en dat wil ik echt niet meer meemaken.
Ik wens je heel veel rust toe. Als je nog verder wil babbelen, doe gerust, maar kan me voorstellen dat ik misschien op dit moment voor jou niet de juiste persoon ben om mee te praten...ook goed dan. Liefs Audrey
Goh, vervelend dat men geen oorzaak vindt, want dan is het ook moeilijk om een remedie te zoeken he. En kan me voorstellen dat het dan ook niet makkelijk is om dit alles een plaats te geven. Maar er zit inderdaad een grens op wat je emotioneel en fysiek aankan...'k hoop dat jullie beslissing jullie toch een zekere gemoedsrust brengt.
Misschien moet je je berichtje ook plaatsen op 'verder zonder kinderen. Daar zijn een aantal mensen die iets gelijkaardigs meegemaakt hebben. Ook bij 'adoptie' ken ik er.
Ik ben momenteel 18,5weken zwanger. Deze keer hebben wij IV/PGD geprobeerd, in de hoop dat dan de herhaalde chromosoomafwijkingen een beetje gecontroleerd konden worden. We weten dat het geen waterdicht systeem is in ons geval. Tot nu toe gaat alles goed, maar zal toch blij zijn als de structuur echo geen afwijkingen laat zien. Vorig jaar mochten we de zwangerschap stopzetten op 24 weken en dat wil ik echt niet meer meemaken.
Ik wens je heel veel rust toe. Als je nog verder wil babbelen, doe gerust, maar kan me voorstellen dat ik misschien op dit moment voor jou niet de juiste persoon ben om mee te praten...ook goed dan. Liefs Audrey
-
kathleenchris
- Berichten: 371
- Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59
Lief Janneke,
Ik wil je een warme knuffel geven en ik hoop dat je ergens rust kan vinden in julli beslissing/lot.
Wij hebben twee kindjes verloren op 20 en 30 weken. De oorzaken zijn gekend en bij de twee doodgeboortes waren de oorzaken totaal verschillend. Ik besef maar al te goed dat een oorzaak kennen, meer 'rust' geeft, maar tegelijk is het bij ons het bewijs dat je geen garantie hebt dat het niet nog een keer kan gebeuren om een andere reden.
Wij beginnen nu aan een nieuwe IVF-poging, maar ik voel dat we ergens een 'grens' bereiken en we bekijken het stap voor stap. Temeer omdat ik een dappere lieve zoon Lars heb. Hij verdient ook een beetje aandacht en onze zorgjes en een 'normaal' leven. Hij is op een leeftijd gekomen dat ook hij heel goed begrijpt wat er allemaal gebeurd.
Janneke, heel veel moed en rust in jullie beslissing !!!
liefs
Kathleen
Ik wil je een warme knuffel geven en ik hoop dat je ergens rust kan vinden in julli beslissing/lot.
Wij hebben twee kindjes verloren op 20 en 30 weken. De oorzaken zijn gekend en bij de twee doodgeboortes waren de oorzaken totaal verschillend. Ik besef maar al te goed dat een oorzaak kennen, meer 'rust' geeft, maar tegelijk is het bij ons het bewijs dat je geen garantie hebt dat het niet nog een keer kan gebeuren om een andere reden.
Wij beginnen nu aan een nieuwe IVF-poging, maar ik voel dat we ergens een 'grens' bereiken en we bekijken het stap voor stap. Temeer omdat ik een dappere lieve zoon Lars heb. Hij verdient ook een beetje aandacht en onze zorgjes en een 'normaal' leven. Hij is op een leeftijd gekomen dat ook hij heel goed begrijpt wat er allemaal gebeurd.
Janneke, heel veel moed en rust in jullie beslissing !!!
liefs
Kathleen
-
Kel12
- Berichten: 3
- Lid geworden op: 13 oktober 2009, 12:05
Hey Janneke,
Ik heb zelf 5 miskramen achter de rug, zonder oorzaak. Ik ben nu voor de 6de keer zwanger (6 weken dus erg pril), en ze volgen alles goed op, maar ook dat is geen garantie dat het goed gaat deze keer. De kans op een normale zwangerschap daalt elke keer, en soms zakt de moed me echt in de schoenen. Ik had me voorgenomen na 3 miskramen te stoppen, maar ondertussen zitten we op 5 en elke keer weer denk ik, nog 1 keer proberen... Ik ben er nog niet aan toe om mijn kinderwens op te bergen...Wellicht zal ik daar nooit klaar voor zijn, en de vraag is nu idd, waar stopt het...Fysiek en emotioneel wordt het erg zwaar, en kan nu ook niet zeggen dat ik echt blij en gelukkig zwanger ben! Daarvoor is de angst nog veel te groot!
Je bent dus zeker niet de enige die hier door moet, ik moet zeggen dat ik je beslissing erg moedig vind en hopelijk kan je hier rust in vinden!!
Gr,
Kel
Ik heb zelf 5 miskramen achter de rug, zonder oorzaak. Ik ben nu voor de 6de keer zwanger (6 weken dus erg pril), en ze volgen alles goed op, maar ook dat is geen garantie dat het goed gaat deze keer. De kans op een normale zwangerschap daalt elke keer, en soms zakt de moed me echt in de schoenen. Ik had me voorgenomen na 3 miskramen te stoppen, maar ondertussen zitten we op 5 en elke keer weer denk ik, nog 1 keer proberen... Ik ben er nog niet aan toe om mijn kinderwens op te bergen...Wellicht zal ik daar nooit klaar voor zijn, en de vraag is nu idd, waar stopt het...Fysiek en emotioneel wordt het erg zwaar, en kan nu ook niet zeggen dat ik echt blij en gelukkig zwanger ben! Daarvoor is de angst nog veel te groot!
Je bent dus zeker niet de enige die hier door moet, ik moet zeggen dat ik je beslissing erg moedig vind en hopelijk kan je hier rust in vinden!!
Gr,
Kel
-
Janneke123
- Berichten: 3
- Lid geworden op: 2 oktober 2009, 14:01
Hoi Kel12,
Van harte meid. Ik hoop heel hard voor je dat het deze keer wel goed mag gaan. De spanning neemt alle lol en geluk weg, hè?! Dat had ik ook elke keer. Maar hopelijk is het deze keer gewoon wel goed en krijg je een mooi kleintje.
Nee, wij konden ook geen afscheid nemen van onze kinderwens, tot ik nummer 7 kreeg. Toen was voor ons ineens de grens bereikt. Ik kon gewoon niet meer, en mijn man ook niet. Veel mensen zeggen tegen ons dat we het mogelijk over een jaartje ofzo nog eens kunnen proberen, maar voor mij is het definitief. De grens is bereikt. Ik moet er niet aan denken om nog een mk te krijgen, of die spanning rond een zwangerschap te hebben met de wanhoop als toetje.
Voor ons is het echt einde.
Van harte meid. Ik hoop heel hard voor je dat het deze keer wel goed mag gaan. De spanning neemt alle lol en geluk weg, hè?! Dat had ik ook elke keer. Maar hopelijk is het deze keer gewoon wel goed en krijg je een mooi kleintje.
Nee, wij konden ook geen afscheid nemen van onze kinderwens, tot ik nummer 7 kreeg. Toen was voor ons ineens de grens bereikt. Ik kon gewoon niet meer, en mijn man ook niet. Veel mensen zeggen tegen ons dat we het mogelijk over een jaartje ofzo nog eens kunnen proberen, maar voor mij is het definitief. De grens is bereikt. Ik moet er niet aan denken om nog een mk te krijgen, of die spanning rond een zwangerschap te hebben met de wanhoop als toetje.
Voor ons is het echt einde.
-
tanja
Hoi Janneke en Kel,
Kel, alle duimen staan hier omhoog dat deze zwangerschap wél tot een goed einde komt ! Al kan ik begrijpen dat de roze wolk vér te zoeken is... echt héél véél succes.
Hier 4 miskramen en een pakje biochemische zonder oorzaak (ze vermoeden wel iets maar dat is het dan ook).
Feit is wel dat wij ,net zoals Janneke, definitief met behandelingen gestopt zijn (we zijn wel met adoptie bezig al weiger ik dat als het ultieme vervangmiddel te zien). Wij hebben het stoppen in fases gedaan. Eerst natuurlijk geprobeerd, dan iui. In die iuifases kwamen dan de zwangerschappen en vervolgens de miskramen. Manlief en ik hadden dan besloten om wel icsi te proberen maar niet ten koste van alles. We konden echter niet op voorhand zeggen wanneer het genoeg zou zijn (precies of iemand kan dat
). Na tweede cryopoging was het voor één van beiden genoeg geweest maar niet voor de andere. We hebben dan ook nog een tweede icsipoging gedaan. Toen was het voor beiden genoeg geweest (in zoverre dat kan)... en zijn we definitief met elke behandeling gestopt. Net als Janneke zijn we er van overtuigd dat we nooit nog onszelf een zwangerschap toe "wensen" ..laat maar ,is het eerste wat er bij ons op komt, hoe hard ook.
Kel, alle duimen staan hier omhoog dat deze zwangerschap wél tot een goed einde komt ! Al kan ik begrijpen dat de roze wolk vér te zoeken is... echt héél véél succes.
Hier 4 miskramen en een pakje biochemische zonder oorzaak (ze vermoeden wel iets maar dat is het dan ook).
Feit is wel dat wij ,net zoals Janneke, definitief met behandelingen gestopt zijn (we zijn wel met adoptie bezig al weiger ik dat als het ultieme vervangmiddel te zien). Wij hebben het stoppen in fases gedaan. Eerst natuurlijk geprobeerd, dan iui. In die iuifases kwamen dan de zwangerschappen en vervolgens de miskramen. Manlief en ik hadden dan besloten om wel icsi te proberen maar niet ten koste van alles. We konden echter niet op voorhand zeggen wanneer het genoeg zou zijn (precies of iemand kan dat
). Na tweede cryopoging was het voor één van beiden genoeg geweest maar niet voor de andere. We hebben dan ook nog een tweede icsipoging gedaan. Toen was het voor beiden genoeg geweest (in zoverre dat kan)... en zijn we definitief met elke behandeling gestopt. Net als Janneke zijn we er van overtuigd dat we nooit nog onszelf een zwangerschap toe "wensen" ..laat maar ,is het eerste wat er bij ons op komt, hoe hard ook.-
Kel12
- Berichten: 3
- Lid geworden op: 13 oktober 2009, 12:05
Hoi iedereen,
Niet zo'n goei nieuws gekregen gisteren... Het is te zeggen, ronduit slecht, want ook de 6e keer loopt het fout. De gyne hoorde geen hartactiviteit, wat moet op 7,5wk en ook zag hij iets raar in de vruchtzak, soort van placentaweefsel dat niet op zijn plek zit. Dus maandag curretage, wéér een reeks onderzoeken,terug naar Jette, hysteroscopie achteraf... Pff, ik weet niet of ik dit nog allemaal wel wil, het is zo moeilijk. Maar mijn vriend wil verder, hij wil nog niet opgeven en eventueel overgaan naar IVF (zou volgens Dr. Verpoest kunnen helpen bij de innesteling). Ik weet het allemaal niet meer, geen ervaring met IVF...
Ik hoop van harte dat jullie wel ergens goed nieuws te brengen hebben... Ik kan wel wat opgebeurd worden
Niet zo'n goei nieuws gekregen gisteren... Het is te zeggen, ronduit slecht, want ook de 6e keer loopt het fout. De gyne hoorde geen hartactiviteit, wat moet op 7,5wk en ook zag hij iets raar in de vruchtzak, soort van placentaweefsel dat niet op zijn plek zit. Dus maandag curretage, wéér een reeks onderzoeken,terug naar Jette, hysteroscopie achteraf... Pff, ik weet niet of ik dit nog allemaal wel wil, het is zo moeilijk. Maar mijn vriend wil verder, hij wil nog niet opgeven en eventueel overgaan naar IVF (zou volgens Dr. Verpoest kunnen helpen bij de innesteling). Ik weet het allemaal niet meer, geen ervaring met IVF...
Ik hoop van harte dat jullie wel ergens goed nieuws te brengen hebben... Ik kan wel wat opgebeurd worden
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
Kel, een dikke knuffel...kan me voorstellen dat je geen zin hebt in heel dat gedoe nu en je rustig even tot jezelf wil komen.
Bij ons heeft IVF met PGD geholpen, maar ons probleem was wel anders. Ik kreeg miskramen en doodgeboorte omwille van verschillende chromosoomafwijkingen. Juist omdat het iedere keer een andere was, was het ook niet eenvoudig om er iets aan te doen...maar het ziet er naar uit dat het deze keer wel in orde komt.
Op een ander forum heb ik ook gelezen van een dokter in Gent die bepaalde baxters geeft, die zwangerschap zouden bevorderen. Ik dacht dat dat ook ondermeer met innesteling te maken had.
Sterkte, Audrey
Bij ons heeft IVF met PGD geholpen, maar ons probleem was wel anders. Ik kreeg miskramen en doodgeboorte omwille van verschillende chromosoomafwijkingen. Juist omdat het iedere keer een andere was, was het ook niet eenvoudig om er iets aan te doen...maar het ziet er naar uit dat het deze keer wel in orde komt.
Op een ander forum heb ik ook gelezen van een dokter in Gent die bepaalde baxters geeft, die zwangerschap zouden bevorderen. Ik dacht dat dat ook ondermeer met innesteling te maken had.
Sterkte, Audrey
-
Kel12
- Berichten: 3
- Lid geworden op: 13 oktober 2009, 12:05
Ik heb gisteren info gevraagd over die baxters, maar volgens mijn gyn is dat allemaal redelijk experimenteel... En daar werkt hij niet graag aan mee. Ik ga sowieso alles even 'on hold' zetten tot na de feestdagen, heb even tijd nodig om te bekomen en de opties te bekijken die we nu hebben.
Ik hou jullie op de hoogte! Bedankt voor de steun, het is fijn om dit te kunnen delen met 'lot'genoten, vrienden en familie zijn er wel, maar die voelen het toch anders...
xx
Ik hou jullie op de hoogte! Bedankt voor de steun, het is fijn om dit te kunnen delen met 'lot'genoten, vrienden en familie zijn er wel, maar die voelen het toch anders...
xx
-
Freken
- Berichten: 48
- Lid geworden op: 26 september 2008, 10:23
Hoi allemaal
Ik ben "blij" te lezen dat ik niet de enige ben.
Al 6 mk gehad ondertussen, eerste keer na 7e IUI, nadien na ICSI. Wel telkens in een vroeg stadium (max 7w) maar ook zonder oorzaak.
Ik lees dat sommige van jullie al een stuk verder gevorderd waren en dat zal wrschl nog erger zijn, al is het ook voor ons toch telkens opnieuw een heel zware dobber...
De laatste keer (in augustus) had ik mezelf voorgenomen om ervan uit te gaan dat het niet ging lukken, maar ergens blijf je toch met een sprankeltije hoop zitten (anders zou je natuurlijk stoppen met de behandelingen) en dus sloeg het weer in als een bom.
Ondertussen op reis geweest en besloten om verder te doen. In nov beginnen we aan 4e 'verse' poging.
Ik heb ook al vaak gedacht aan ophouden omdat het mentaal (en fysiek) heel zwaar om dragen is, zowel de behandelingen als de mk. Maar ik kan me een leven zonder kinderen momenteel echt niet voorstellen: geen verjaardagsfeestjes, nieuwjaarsbrieven, moederdag vieren, spelende kindjes in de tuin....
En later, geen kleinkinderen....dan komt al die pijn opnieuw bikkelhard naar boven.
Of stel dat er met mij of mn man iets gebeurd ... dan blijft die andere helemaal alleen achter... ik word al ziek van het idee alleen.
Ik hoop dus dat het voor ons toch ooit nog eens mag lukken of dat ik eens met volle overtuiging kan zeggen: nu is het genoeg. Zolang we twijfelen, gaan we door. Eerlijk gezegd, denk ik dat ik niet sterk genoeg ben om die beslissing te nemen. Stoppen, en dan?
Soms heb ik het gevoel dat ik op automatisch piloot leef, van één poging naar de andere. Behandelen, afwachten, mislukken, verwerken (voor zover dit echt kan) en dan alle moed bijeenrapen en opnieuw beginnen ...alsof ik geen andere keuze heb.
Mss zullen we er eens echt bij stil staan als onze 6 pogingen 'opgebruikt' zullen zijn. Hoewel, deze week bekroop me een heel angstig gevoel toen ik besefte dat dit onze 4e poging zou zijn, en dit dus heel dicht bij de laatste komt ...
En soms denk ik dat het makkelijker zou zijn als ze ons zouden zeggen dat we echt nooit zw zouden kunnen blijven, mss is die beslissing dan iets makkelijker te nemen?
@ Janneke en Tania
Ik vind het heel moedig van jullie om echt te stoppen. Ik hoop dat echt dat jullie kunnen 'berusten' in jullie keuze. Ik denk dat het gemis zal blijven, maar hopelijk kunnen jullie je leven nu op een andere, even waardevolle manier invullen met jullie partners.
@ alle anderen
veel moed en succes in jullie huidige en volgende pogingen.
Ik ben "blij" te lezen dat ik niet de enige ben.
Al 6 mk gehad ondertussen, eerste keer na 7e IUI, nadien na ICSI. Wel telkens in een vroeg stadium (max 7w) maar ook zonder oorzaak.
Ik lees dat sommige van jullie al een stuk verder gevorderd waren en dat zal wrschl nog erger zijn, al is het ook voor ons toch telkens opnieuw een heel zware dobber...
De laatste keer (in augustus) had ik mezelf voorgenomen om ervan uit te gaan dat het niet ging lukken, maar ergens blijf je toch met een sprankeltije hoop zitten (anders zou je natuurlijk stoppen met de behandelingen) en dus sloeg het weer in als een bom.
Ondertussen op reis geweest en besloten om verder te doen. In nov beginnen we aan 4e 'verse' poging.
Ik heb ook al vaak gedacht aan ophouden omdat het mentaal (en fysiek) heel zwaar om dragen is, zowel de behandelingen als de mk. Maar ik kan me een leven zonder kinderen momenteel echt niet voorstellen: geen verjaardagsfeestjes, nieuwjaarsbrieven, moederdag vieren, spelende kindjes in de tuin....
En later, geen kleinkinderen....dan komt al die pijn opnieuw bikkelhard naar boven.
Of stel dat er met mij of mn man iets gebeurd ... dan blijft die andere helemaal alleen achter... ik word al ziek van het idee alleen.
Ik hoop dus dat het voor ons toch ooit nog eens mag lukken of dat ik eens met volle overtuiging kan zeggen: nu is het genoeg. Zolang we twijfelen, gaan we door. Eerlijk gezegd, denk ik dat ik niet sterk genoeg ben om die beslissing te nemen. Stoppen, en dan?
Soms heb ik het gevoel dat ik op automatisch piloot leef, van één poging naar de andere. Behandelen, afwachten, mislukken, verwerken (voor zover dit echt kan) en dan alle moed bijeenrapen en opnieuw beginnen ...alsof ik geen andere keuze heb.
Mss zullen we er eens echt bij stil staan als onze 6 pogingen 'opgebruikt' zullen zijn. Hoewel, deze week bekroop me een heel angstig gevoel toen ik besefte dat dit onze 4e poging zou zijn, en dit dus heel dicht bij de laatste komt ...
En soms denk ik dat het makkelijker zou zijn als ze ons zouden zeggen dat we echt nooit zw zouden kunnen blijven, mss is die beslissing dan iets makkelijker te nemen?
@ Janneke en Tania
Ik vind het heel moedig van jullie om echt te stoppen. Ik hoop dat echt dat jullie kunnen 'berusten' in jullie keuze. Ik denk dat het gemis zal blijven, maar hopelijk kunnen jullie je leven nu op een andere, even waardevolle manier invullen met jullie partners.
@ alle anderen
veel moed en succes in jullie huidige en volgende pogingen.
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 9 gasten