Een half jaar geleden is onze zoon gestorven ; hij was net een jaar geworden. Enkele maanden na zijn geboorte bleek hij een stofwisselingziekte te hebben. Eerst hadden we nog goede hoop maar na enkele maanden bleek de ernst van de ziekte toch te groot. Overlevingskansen had hij niet, hij takelde enkel verder af.
En nu zijn we 6 maanden verder. Je leeft, je werkt, en alles gaat voort. Ook je plannen voor een nieuw gezinnetje, voor broertjes en zusjes van onze lieve jongen. Dus besloten we opnieuw zwanger te worden via IVF. En hopsakee, de eerste IVF poging was raak, ik was zwanger. We konden ons geluk niet op. Maar op 6 weken bleek het fout te gaan. Een miskraam.
De volgende IVF poging was weer raak. Goed he, of toch weer niet... want ook deze keer een miskraam op 5 weken zwangerschap.
Ik doe zo mijn best om na het verlies van ons kind terug te vechten en te overleven. Maar nu ook nog eens twee miskramen verwerken vind ik erg zwaar om dragen. Het voelt alsof ik tot het uiterste wordt getest. En intussen gaat voor iedereen het leven door.
liefs,
Inzy
Rouwen en hopen tegelijkertijd
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
Lieve meid,
Een hele dikke knuffel. Kan me voorstellen dat je het moeilijk hebt...Je kind verliezen is zowat het ergste wat je kan overkomen en als je je droom dan niet kan realiseren en er altijd op zo'n pijnlijke manier een einde aan komt....
Weet niet of je er verder over wil praten, maar is er een verband tussen de miskramen en de stofwisselingsziekte of is het wat dokters 'gewoon brute pech' noemen ?
Wij zijn zelf 4 kindjes verloren via miskraam en ons Renéetje is dood geboren en dat was steeds te wijten aan verschillende chromosoomafwijkingen (volgens de dokters dus een geval van brute pech).
Bij ons was niet zozeer het zwanger worden een probleem (bij jou blijkbaar ook niet ?), maar het zwanger blijven. Wij hebben nu geopteerd voor IVF met PGD en dat lijkt goed te gaan.
Ik hoop dat jullie snel een broertje of zusje voor jullie zoontje in je armen mogen houden..hij of zij zal jullie eerste kindje nooit kunnen vervangen, maar wel helpen om alles een plaatsje te geven. Mag ik vragen hoe je zoontje heet ?
Dikke knuffel Audrey
Een hele dikke knuffel. Kan me voorstellen dat je het moeilijk hebt...Je kind verliezen is zowat het ergste wat je kan overkomen en als je je droom dan niet kan realiseren en er altijd op zo'n pijnlijke manier een einde aan komt....
Weet niet of je er verder over wil praten, maar is er een verband tussen de miskramen en de stofwisselingsziekte of is het wat dokters 'gewoon brute pech' noemen ?
Wij zijn zelf 4 kindjes verloren via miskraam en ons Renéetje is dood geboren en dat was steeds te wijten aan verschillende chromosoomafwijkingen (volgens de dokters dus een geval van brute pech).
Bij ons was niet zozeer het zwanger worden een probleem (bij jou blijkbaar ook niet ?), maar het zwanger blijven. Wij hebben nu geopteerd voor IVF met PGD en dat lijkt goed te gaan.
Ik hoop dat jullie snel een broertje of zusje voor jullie zoontje in je armen mogen houden..hij of zij zal jullie eerste kindje nooit kunnen vervangen, maar wel helpen om alles een plaatsje te geven. Mag ik vragen hoe je zoontje heet ?
Dikke knuffel Audrey
-
Lady babywish
- Berichten: 27
- Lid geworden op: 24 oktober 2009, 10:17
Oh wat erg seg.
Ik kan het me niet voorstellen, maar mijn zusje vertelde me ook verhalen van vroegtijdige doodgeboortes en zo, ik kreeg meteen angsgevoelens.
Ik heb al 2 miskramen achter de rug en mijn leven is niet altijd rozegeur geweest maar ik zei haar dat ik het zelf niet overleef als mij dit moet overkomen.
Maar goed dat jullie elkaar hebben en elkaar kunnen steunen.
Meid ik geloof wel dat vroeg of laat het wel zal lukken en je een gezonde baby op de wereld gaat brengen maar de angsten als moeder zullen er altijd zijn, zeker na zo een verlies en na die miskramen....
Ik heb het bij deze zwangerschap ook dat ik ontzettend bezorgd ben, dat doe je automatisch.
Mijn beste vriendin was zwanger van een tweeling en eentje is ook doodgeboren, het was maar een paar uurtjes dat het dood was, ik was daar ook kapot van maar ze trekt zich aan haar dochtertje op die het wel gehaald heeft en we verwennen haar met alles wat kan.
Sterkte meid en veel goede moed en niet opgeven...
Ik kan het me niet voorstellen, maar mijn zusje vertelde me ook verhalen van vroegtijdige doodgeboortes en zo, ik kreeg meteen angsgevoelens.
Ik heb al 2 miskramen achter de rug en mijn leven is niet altijd rozegeur geweest maar ik zei haar dat ik het zelf niet overleef als mij dit moet overkomen.
Maar goed dat jullie elkaar hebben en elkaar kunnen steunen.
Meid ik geloof wel dat vroeg of laat het wel zal lukken en je een gezonde baby op de wereld gaat brengen maar de angsten als moeder zullen er altijd zijn, zeker na zo een verlies en na die miskramen....
Ik heb het bij deze zwangerschap ook dat ik ontzettend bezorgd ben, dat doe je automatisch.
Mijn beste vriendin was zwanger van een tweeling en eentje is ook doodgeboren, het was maar een paar uurtjes dat het dood was, ik was daar ook kapot van maar ze trekt zich aan haar dochtertje op die het wel gehaald heeft en we verwennen haar met alles wat kan.
Sterkte meid en veel goede moed en niet opgeven...
-
Inzy
- Berichten: 3
- Lid geworden op: 25 oktober 2009, 14:47
Bedankt voor jullie reacties!
Ik weet dat ik de moed niet mag opgeven. Maar het is verdomme toch moeilijk soms.
De gynaecologe weet niet waarom het twee keer fout liep. Ze vermoed dat het louter toevallig is, chromosoomafwijkingen. Aangezien we zo goed opgevolgd worden, weten we ook heel vlug dat we zwanger zijn.
Het zou echter ook mogelijk zijn dat ik een infectie heb, maar dat denkt de gynaecologe niet omdat ik erg goed ben opgevolgd. Derde mogelijkheid is mijn eigen "gezondheid". Het is erg onduidelijk of ik zelf de stofwisselingsziekte van onze zoon heb of niet (in lichte gradatie dan). Uit genetisch onderzoek blijkt van niet, maar ik heb wel klachten die de kinderartsen vorig jaar op het spoor hebben gezet van de stofwisselingsziekte bij onze zoon.
Omdat de kans op herhaling van de stofwisselingsziekte te groot is, probeer ik zwanger te worden met de eicellen van mijn partner. Mijn vrouw ziet een zwangerschap niet echt zitten en ik wil het dolgraag nog eens doen. In principe zijn haar eicellen "goed" dus zou het niet mis mogen gaan...
Ik weet dat ik de moed niet mag opgeven. Maar het is verdomme toch moeilijk soms.
De gynaecologe weet niet waarom het twee keer fout liep. Ze vermoed dat het louter toevallig is, chromosoomafwijkingen. Aangezien we zo goed opgevolgd worden, weten we ook heel vlug dat we zwanger zijn.
Het zou echter ook mogelijk zijn dat ik een infectie heb, maar dat denkt de gynaecologe niet omdat ik erg goed ben opgevolgd. Derde mogelijkheid is mijn eigen "gezondheid". Het is erg onduidelijk of ik zelf de stofwisselingsziekte van onze zoon heb of niet (in lichte gradatie dan). Uit genetisch onderzoek blijkt van niet, maar ik heb wel klachten die de kinderartsen vorig jaar op het spoor hebben gezet van de stofwisselingsziekte bij onze zoon.
Omdat de kans op herhaling van de stofwisselingsziekte te groot is, probeer ik zwanger te worden met de eicellen van mijn partner. Mijn vrouw ziet een zwangerschap niet echt zitten en ik wil het dolgraag nog eens doen. In principe zijn haar eicellen "goed" dus zou het niet mis mogen gaan...
-
kathleenchris
- Berichten: 371
- Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59
Lieve Inzy,
Soms voelen we ons 'eenzaam' in het gevecht voor onze kinderen, en dan kom je weer een nieuw iemand tegen en dan vloek je (sorry voor mijn woordgebruik) dat er toch weer een engeltje bijkomt.
Eerst en vooral wil ik je een dikke knuffel geven. De weg die jullie al aflegde is niet gemakkelijk en we weten niet waar ze eindigt. Het is soms zoeken, terwijl je niet goed weet waarnaar te zoeken,...
Probeer zoveel mogelijk met je partner te bespreken (en zo te zien is er al heel wat besproken en uitgevoerd) en probeer zo sterk mogelijk te staan tov de gyneacologen zodat je al die onderzoeken en nieuwe wegen samen kunt belopen.
Ik hoop van harte dat je een manier vind.
Soms voelen we ons 'eenzaam' in het gevecht voor onze kinderen, en dan kom je weer een nieuw iemand tegen en dan vloek je (sorry voor mijn woordgebruik) dat er toch weer een engeltje bijkomt.
Eerst en vooral wil ik je een dikke knuffel geven. De weg die jullie al aflegde is niet gemakkelijk en we weten niet waar ze eindigt. Het is soms zoeken, terwijl je niet goed weet waarnaar te zoeken,...
Probeer zoveel mogelijk met je partner te bespreken (en zo te zien is er al heel wat besproken en uitgevoerd) en probeer zo sterk mogelijk te staan tov de gyneacologen zodat je al die onderzoeken en nieuwe wegen samen kunt belopen.
Ik hoop van harte dat je een manier vind.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast