Wachten op een miskraam

MA · Bericht door MA » 11 januari 2010, 10:22

Bieke, veel sterkte meisje...Ik hoop dat je volgende zwangerschap probleemloos mag verlopen. Audrey

bieke01 · Bericht door **bieke01** » 11 januari 2010, 10:23

ja wat moeten we anders hÃ© ...
het is zo al ondraaglijk genoeg
en elk moment van de dag voel je die leegte

voor we deze 5de poging startten hadden we zelfs niet meer gerekend, gehoopt op een terugplaatsing,
maar toen die er wel was hadden we weer hoop...
en toen het hcg er was nog meer hoop,
het 'eindelijk!'-gevoel:
eindelijk zullen we compleet zijn
eindelijk na al die misÃ©rie.
we hoopten, verlangden,
voelden ons kindje al in onze armen ...
we hadden weer een echte glimlach op ons gezicht

en dan het slechte nieuws,
dat beetje bij beetje binnenspijpelt
de leegte die er komt
en de wanhoop dat we nooit meer zover zullen geraken

voor deze poging hadden we al het gevoel dat we misschien wel met ons tweetjes zouden blijven,
en we konden er een beetje vrede in vinden: beter met zijn tweetjes dan alleen, want sommige mensen hebben het geluk niet een levenspartner te vinden en zijn eenzaam

maar nu konden we proeven van een aantal weekjes geluk ...
en het verlangen is nu meer dan ooit,
het tekort is meer dan ooit
en de leegte en het verdriet is meer dan ooit...

niets is genoeg en zal ooit genoeg zijn om dat op te vullen

kathleenchris · Bericht door **kathleenchris** » 11 januari 2010, 11:11

Hallo Bieke,

pfff zo herkenbaar. Wij hebben het slechte nieuws te horen gekregen net voor kerstmis. En nu heb ik soms echt het gevoel alles gehad te hebben. Ik ben begonnen met een gezonde knaap, daarna doodgeboorte op 30 weken, daarna IVF infectie op 20 weken en daarna IVF miskraam op 8 weken. Het voelt zo oneerlijk aan. En een 'miskraam' (hÃ© ik gebruik die woorden echt niet graag !!) is altijd zo ongeweten en onverstaan bij anderen. Niemand verstaat (zeker na behandelen) dat het toch wel ferm pijn doet in ons hart.
Al m'n kindjes hebben een naam gekregen, ook ons laatste, dat is 'sneeuwvlokje' geworden. Gewoon, het maakt het iets bespreekbaarder ...
En ja ondertussen is ons huis ook in orde (nieuwe vloer, verven ... ) en zijn we terug op reis geweest met de vlieger.
Je verhaal kwam me daarom heel herkenbaar over !! We hebben gelukkig een grote broer, maar m'n andere kindjes blijf ik nog steeds hard missen.
Een hele dikke knuffel.
Lukt het lichaamlijk ook een beetje?

Liefs
Kathleen

Noa09 · Bericht door **Noa09** » 27 maart 2010, 15:48

Hoi...

Op 08/02 kreeg ik te horen dat ik eindelijk zwanger was, na een zware operatie voor weghalen endo, 4 IUI's, 2 IVF-pogingen en 1 TP (2j MMM).
Het HCG stond laag (31) maar de eerste 3 bloednames waren goed.
Bij de 4de BN liep het echter mis, het HCG was ineens niet meer verdubbeld...
Wat volgde waren 19 eindeloze dagen vol angst en onzekerheid (BBZ? Spontane miskraam?).
De ene echo volgde de andere op en het bleek al snel dat er geen vruchtje aanwezig was en de zwangerschap zich dus niet normaal ontwikkelde...
Na 19 dagen afwachten met zware bloedingen (en een alsmaar stijgend HCG dat de dokters voor een raadsel stelde) werd alsnog overgegaan tot een curettage.
De dag van de curettage heb ik goed doorstaan.
Ik dacht dat ik het al deels verwerkt had, een plaatsje gegeven had in die 19 'wachtdagen', maar de laatste dagen word ik steeds vaker overvallen door een enorm triestig gevoel, een gevoel van leegte.
Ik heb een gedichtje afgeprint en ingekaderd en er konijntjes opgekleefd, en heb een steunkaartje van mijn ouders erlangs gezet, maar ik weet niet wat ik verder kan doen om mijn verdriet concreet te maken...
Ik heb geen partner dus mis enorm een troostknuffel, erover praten gaat ook niet echt of toch niet altijd.
Hoe hebben jullie je MK enigszins een plaatsje kunnen geven?
Misschien moet ik mezelf (veel) meer tijd gunnen, de wonde is nog vers...

Liefs,

Noa09

cara · Bericht door **cara** » 27 maart 2010, 21:48

Noa

Het is zeer pijnlijk om na een lange periode van wachten en hopen eindelijk zwanger te zijn en dan te horen te krijgen dat het mis zal gaan.
Er gaan heel wat dromen, verlangens,... plots de dieperik in. Alleen al daarom is een miskraam altijd een stukje rouwen. En rouwen, dat is niet van de ene op de andere dag voorbij. Dus gun jezelf zeker de tijd.

Bij mijn eerste miskraam heb ik vooral veel gehuild. Ik stelde me veel vragen, ik vond mijn draai niet, ik wist niet wat ik moest doen.
Uiteindelijk heb ik besloten om een bedelarmbandje te kopen met betekenisvolle bedeltjes. EÃ©n bedeltje was voor mijn vriend, eentje voor onze kat en een bedeltje voor ons vruchtje dat we veel te vroeg moesten afgeven.
Ondertussen staat dat laatste bedeltje jammer genoeg voor twee vruchtjes en hangt er ook nog een bedeltje bij voor ons veel te vroeg geboren zoontje.

Ik heb door mijn ervaringen geleerd dat iedereen anders rouwt, maar vooral ook dat je zelf ook anders reageert op bepaalde omstandigheden. Mijn tweede miskraam voelde niet meer zo aan als een ramp. Ik heb toen ook gehuild, maar ik worstelde niet meer met vragen, want daarvoor had ik de eerste keer al mijn tijd genomen.

Ook bij mijn verdriet om mijn zoontje zoek ik mijn eigen weg. Ik heb wel het geluk dat ik een partner heb waar ik ongelooflijk op kan steunen en bij wie ik altijd terecht kan. Verder krijg ik veel raad/opmerkingen van andere mensen, maar velen van hen kunnen me niet helpen. Enkel mensen die exact hetzelfde hebben meegemaakt, kunnen je begrijpen en zelfs dan reageer je soms nog anders.
Het belangrijkste is wel dat je begrepen wordt en dat je niet alleen staat met je verdriet.

Dus neem zeker je tijd. Stel alle vragen die je je moet stellen. Praat veel met mensen die om je geven. Verwerk het op je eigen manier, je vindt wel je weg. Maar vooral, denk nooit dat jij verkeerd bezig bent. Je mag verdrietig zijn en je moet er niet op een bepaald moment over zijn. Doe gewoon wat goed lijkt te voelen en hou je voorlopig weg van wat je meer pijn lijkt te doen.

Heel veel sterkte, meisje!

bieke01 · Bericht door **bieke01** » 28 maart 2010, 16:53

veel sterkte allemaal

Prins22 · Bericht door **Prins22** » 30 april 2010, 8:45

Dit onderwerp ligt al even stil maar de titel is zo spreken voor mijn situatie dat ik toch even op dit forum schrijf.

Dinsdag kreeg ik na 13 weken zwangerschap te horen dat het vruchtje in de groei was blijven steken op 3 cm en dat het hartje niet meer klopte. Een klap recht op mijn hoofd, want ik had zoiets gedroomd toen ik 10 weken zwanger was.

Aangezien het vruchtje al een beetje aan het loskomen was, mocht ik kiezen voor de spontane miskraam met behulp van enkele medicijnen. Was niet zo happig op een onmiddellijke curettage, het blijft toch een operatieve ingreep met een volledige narcose.

Sinds dinsdag zit ik dus te wachten, te wenen, mij machteloos te voelen. Ik kan het nog steeds niet geloven dat de gynaecoloog de waarheid sprak en dat het leventje in mijn buik geen leventje meer is. Ik zie constant het vruchtzakje voor mij als ik in bed lig, met een embryo'tje erin dat armpjes en beentjes krijgt.

Bovendien kreeg ik de laatste echofoto niet mee naar huis en dat beklaag ik me nu.

Het is alsof er een pletwals over mijn borst rijdt, het doet zoveel pijn

moppie 1974 · Bericht door **moppie 1974** » 30 april 2010, 11:36

he prins,

wat je laatste echo betreft.. heb je deze gevraagd en kreeg je hem niet mee? of ben je , wat niet meeer dan normaal is op dat moment, vergeten te vragen.. dit was bij mij het geval.. en heb naar de gynocoloog gebeld een dikke week later en gevraagd of ze die nog hadden en zoja of ik die mocht hebben.. die doen ze normaal bij jou dossier stoppen hoor zodus heb je daar recht op hoor.. ik zou toch eens horen als ik van jou was.. in mijn laatste echo waar ons schatje spijtig genoeg gestorven is zien wij allebei een lachend gezichtje en dat geeft ons best veel steun.. raar mss voor sommige maar wij voelen ons daar goed bij.. wens je echt veel sterkte.. liefs moppie xxx

Prins22 · Bericht door **Prins22** » 30 april 2010, 11:48

Ik was dat idd door alle emoties vergeten te vragen. Had er vannacht nog zo vaak aan gedacht dat ik vanmorgen al m'n moed bijeen geraapt heb en naar het ziekenhuis gebeld heb. De gynaecoloog zou me deze namiddag terugbellen, maar hij belde al een kwartier later terug.
Was geen probleem, moest het hem nog eens herinneren woensdag als ik ga. Voorts adviseerde hij me toch van nog door te bijten voor de spontane miskraam. Het is hÃ©Ã©l emotioneel, ik heb vannacht echt maar een paar uur geslapen en voorts continu nagedacht, geweend en me vooral afgevraagd waarom, waarom, waarom???

Ik zie mezelf in geen geval eind volgende week terug gaan werken. Dit gaat toch echt wel meer tijd vergen dan ik dacht. Het zou geen slecht idee zijn tot hemelvaart thuis te blijven, denk ik.

Maar desondanks voel ik heel veel steun van mijn fantastische collega's, echt, ik ben zo blij dat ik daar werk en niet ergens anders. Het doet enorm veel deugd. Dit forum verdient trouwens ook een trofee (of liever de lieve mensen die het forum zo waardevol maken).

Straks komt mijn moeder, gelukkig maar want alleen zijn is niet gemakkelijk. Heb lichte buikpijn, mss is dat een teken dat het komt? Het zal hard zijn maar tegelijk denk ik ook een opluchting. En ja, het in de tuin begraven lijkt me niet zo'n slecht idee. Mijn man gaf ook aan dat we dat mss zouden kunnen doen. Nu nog maar hopen dat hij er is als het afkomt. Liever vanavond of in het weekend als we mogen kiezen. Ik wil dat mijn moeder niet aandoen straks.

Bedankt voor alle steun!!!

moppie 1974 · Bericht door **moppie 1974** » 30 april 2010, 14:38

komt allemaal goed wel lieve meid.. veel sterkte in ieder geval.. en weet dat je hier terecht kunt.. toch goed dat je de echo nog kunt hebben he..
veel liefs moppie x

bieke01 · Bericht door **bieke01** » 30 april 2010, 23:34

veel sterkte prinske
hopelijk heb je niet te veel pijn
sowieso voel je pijn, emotioneel dan bedoel ik
maar ik maakte me zo boos dat het dan nog eens lichamelijk pijn moest doen ook,
ik kon het ook maar niet geloven wat de gyne zeiden,
ik dacht altijd dat ze misschien toch nog gemist hadden, dat ons klein mirakeltje nog iets in petto had, zich ergens verstopte voor de echo, zelfs nu zou ik dat nog denken...tegen beter weten in,
maar zo moeten horen 'dat het niets is' (niet dat ze mij dat zo echt letterlijk zeiden, maar daar komt het wel op neer) ...
niets is zo leeg, zo echt 'niets'
terwijl jijzelf al volop 'mama' aan het worden bent, en je vol loopt van gevoelens

het leven is niet eerlijk, en dat geldt spijtig genoeg voor vele mensen...

dikke knuffel en veel sterkte !

Prins22 · Bericht door **Prins22** » 1 mei 2010, 12:13

@ Bieke: Het is verpletterend om dit te moeten meemaken, ik hoop echt dat ik dit geen 2de keer gebeurt. Vooral het wachten is zo zwaar, als er maandag nog geen beweging in zit, bel ik naar het ziekenhuis voor een curettage. Ik kan dit niet langer aan.

Ik heb ook dat gevoel van "maar nee, ze hebben zich vergist, ik ben gewoon nog zwanger, hij was aan 't slapen tijdens de echo". En toch moeten we 't aanvaarden.

Voor de fysieke pijn ben ik ook bang, je weet niet wat er gaan gebeuren en hoe lang het zal duren.

Heb nog 2 pillen, en een gyn die ik ken heeft daarnet ad foon gezegd dat ik die gerust nog vaginaal mag opsteken vandaag. Ik denk dat ik dat maar zal doen. Het moet eruit en het kan niet blijven duren. Liever dit weekend met mijn ventje erbij dan daarna alleen, al of niet in het ziekenhuis.

Noa09 · Bericht door **Noa09** » 1 mei 2010, 13:46

Lieve Prins22,

Ik heb onlangs zelf drie weken moeten wachten op een spontane miskraam, ze wilden mij geen pilletjes geven en liever geen curettage doen.
Tegen het eind van die periode was ik echt een wrak, vooral emotioneel...
Als het naar jouw gevoel te zwaar wordt, zou ik een curettage vragen.
De curettage op zich valt goed mee qua herstel en pas dan kan je het een beetje beginnen te verwerken heb ik gemerkt.
Heel veel sterkte!

Noa09

Prins22 · Bericht door **Prins22** » 2 mei 2010, 10:19

Noa, 3 weken wachten, dat moet echt verschrikkelijk zwaar geweest zijn!

Gisteren heb ik mijn 2 laatste tabletten vaginaal opgestoken. Een uur later had ik al licht bloedverlies.
Deze morgen om 8.45 is het foetusje er uit gekomen. Het deed geen pijn, was gewoon rond 6u deze morgen wakker geworden met af en toe een pijnscheut alsof ik mijn regels zou krijgen. Ik ben erg blij dat ik het heb kunnen opvangen zodat we er samen naar konden kijken. Het was helemaal niet macaber, ik was ook erg kalm op dat moment.
Je zag heel duidelijk kleine handjes met alle vingertjes eraan, beentjes ook. Heel erg klein maar toch een ongelooflijk wonder. Het leek alsof hij/zij naar ons wuifde!

Ik ga het morgen even tonen aan de dokter en daarna begraven in onze tuin, denk ik.

Momenteel bloed ik nog erg na, loop om de 10 minuten naar de wc, maar da's een goed teken, laat ons hopen dat we op die manier geen curettage meer moeten hebben.

Sorry voor de details, ik wil niet morbide doen, maar voor mij is dit echt een ongelooflijke opluchting! Het zal nog even moeilijk zijn, maar ik voel me al zoveel beter dan de voorbije 5 dagen van wachten en niet weten wat er zou gebeuren.

Bedankt voor de steun!!!

moppie 1974 · Bericht door **moppie 1974** » 2 mei 2010, 11:33

he prinsje

ben blij voor je dat je wat opgelucht bent nu.. ook omdat je dit met z'n tweetjes samen hebt kunnen doorstaan.. nu kun je eigenlijk een beetje aan je rouwprocesje beginnen.. wens jullie samen veel sterkte toe en dat je een mooi afscheid kunt nemen van hem/haar..
liefs moppie xxx

Wachten op een miskraam

Wie is er online