Hallo allemaal,
Als je dit leest heb je waarschijnlijk van ver of dichtbij te maken met het verlies van een vruchtje. Ik wens je alle tijd, moed en sterkte om het verlies te verwerken.
In maart dit jaar had ik een miskraam. Het hartje van ons net geen tien weken oude vruchtje klopte niet meer. Niet alleen was de klap groot, ik was ook teleurgesteld in de manier waarop de "medische wereld" ermee omging. Ik kreeg weinig info over wat er in mijn lijf te gebeuren stond, hoe mijn hormonen zouden reageren, wat de curettage exact inhield, hoe lang het zou duren eer mijn lichaam zich zou herstellen,... Veel vragen, weinig tijd en ruimte om ze te stellen. Enkele dagen na de curettage moest ik zelfs op controle komen in de... verloskamer. Zeer confronterend.
Ik werd en word heel goed opgevangen door mijn omgeving, maar wat met mensen die niet dat geluk hebben, of die al zo lang proberen een kindje te krijgen en dan de klap te verwerken krijgen? Deze gedachte heeft me aan het denken gezet en sindsdien heb ik een idee om dit verlies voor de toekomstige vrouwen en hun partners (iets) dragelijker te maken, om meer info te verschaffen, zowel op medisch als emotioneel vlak.
Om dit project te verwezelijken heb ik nu eerst en vooral jullie mening nodig. Hoe werd jij opgevangen na je miskraam? Kon je terecht bij je dokter of kreeg je het gevoel dat je "de zoveelste" was? Zou meer informatie het iets dragelijker maken?
Kortom: wat zijn/waren jullie behoeften tijdens en vlak na je miskraam?
Alvast hartelijk dank voor jullie openhartigheid! Hopelijk groeit er gauw iets moois uit dit project én in jullie buik!
Eva
jullie behoeften tijdens/na pril zwangerschapsverlies
-
evav
- Berichten: 1
- Lid geworden op: 14 juni 2010, 19:53
-
kristin
- Berichten: 1
- Lid geworden op: 16 juni 2010, 13:18
Hallo Eva,
Inderdaad, je wordt niet altijd op de juiste manier opgevangen. Ik had mijn miskraam in het buitenland en dat waren nogal middeleeuwse toestanden. Het thuisfront was telefonisch niet bereikbaar: pre-gsm periode! Thuisgekomen was het 1 grote ontgoocheling: iedereen dacht dat, door slechts 1 enkele maal mijn verhaal te vertellen, alles opgelost zou zijn. Niks is minder waar.
Mijn behoefte indertijd was: er over praten en een luisterend oor vinden. Die vond ik enkel bij mijn partner. Het schrikt de mensen af denk ik.
Wat kan helpen misschien: een folder met nuttige adressen en tips waar je terecht kan met je vragen, of een gesprek.
Mijn miskraam gebeurde meer als 30 jaar geleden en toen moest je van de "medische wereld" zeker niks verwachten. Het betekent niet dat het nu niet anders kan.
Goed idee van je! Je weet maar wat een miskraam betekent als je het zelf meegemaakt hebt. Ik denk dat veel koppels daar hulp en steun in zullen vinden. Ook het emotionele is een vaak over het hoofd geziene factor.
Succes!
Inderdaad, je wordt niet altijd op de juiste manier opgevangen. Ik had mijn miskraam in het buitenland en dat waren nogal middeleeuwse toestanden. Het thuisfront was telefonisch niet bereikbaar: pre-gsm periode! Thuisgekomen was het 1 grote ontgoocheling: iedereen dacht dat, door slechts 1 enkele maal mijn verhaal te vertellen, alles opgelost zou zijn. Niks is minder waar.
Mijn behoefte indertijd was: er over praten en een luisterend oor vinden. Die vond ik enkel bij mijn partner. Het schrikt de mensen af denk ik.
Wat kan helpen misschien: een folder met nuttige adressen en tips waar je terecht kan met je vragen, of een gesprek.
Mijn miskraam gebeurde meer als 30 jaar geleden en toen moest je van de "medische wereld" zeker niks verwachten. Het betekent niet dat het nu niet anders kan.
Goed idee van je! Je weet maar wat een miskraam betekent als je het zelf meegemaakt hebt. Ik denk dat veel koppels daar hulp en steun in zullen vinden. Ook het emotionele is een vaak over het hoofd geziene factor.
Succes!
-
logost
- Berichten: 981
- Lid geworden op: 18 november 2009, 10:49
Hey Eva,
Ik vind het heel mooi dat je zo'n initiatief neemt om dat vlak.
Ik heb zelf een miskraam gehad op 6 weken. Heel pril allemaal maar ik merk dat ik er nu (1 jaar later) veel anders over spreek omdat het sociaal aanvaardbaarder is. Als mensen me nu vragen naar mijn voorgeschiedenis (ik ben nu opnieuw zwanger 33 weken maar heb nog steeds zoveel schrik) dan zeg ik: ik heb een miskraam gehad, maar maar op 6 weken hoor. Alsof ik er zelf geen drama van wil maken.
Terwijl ik er wel heel veel verdriet over gehad heb. Ook ik kon bij niemand terecht, ook omdat ik het niemand wou vertellen maar deels ook omdat ik merkte hoe er werd gepraat over andere mensen die een miskraam meemaakten. Oké 6 weken is pril, maar we wisten het pas op de dag van de eerste echo dat het mis zou lopen. Je zit dan vol verwachting naar die eerste echo te kijken en je ziet.... geen hartslag... De gyn heeft ons toen eerlijk gezegd dat het er niet goed uitzag en dat was dat.
Waar ik nood aan had/heb: iemand die zegt dat het heel veel pijn kan doen. Hoe pril ook, zeker als je dan net hoorde dat zwanger worden moeilijk zou zijn. Ik zou willen dat het taboe van een miskraam de wereld uit zou gaan. Al was het maar door een wereld-miskraam dag of zoiets. Ik wist van niemand in de vriendenkring of zij dat al hadden meegemaakt. Niemand heeft me dat ooit verteld, ik had het gevoel helemaal alleen te zijn met dat verdriet.
Ik vind het heel mooi dat je zo'n initiatief neemt om dat vlak.
Ik heb zelf een miskraam gehad op 6 weken. Heel pril allemaal maar ik merk dat ik er nu (1 jaar later) veel anders over spreek omdat het sociaal aanvaardbaarder is. Als mensen me nu vragen naar mijn voorgeschiedenis (ik ben nu opnieuw zwanger 33 weken maar heb nog steeds zoveel schrik) dan zeg ik: ik heb een miskraam gehad, maar maar op 6 weken hoor. Alsof ik er zelf geen drama van wil maken.
Terwijl ik er wel heel veel verdriet over gehad heb. Ook ik kon bij niemand terecht, ook omdat ik het niemand wou vertellen maar deels ook omdat ik merkte hoe er werd gepraat over andere mensen die een miskraam meemaakten. Oké 6 weken is pril, maar we wisten het pas op de dag van de eerste echo dat het mis zou lopen. Je zit dan vol verwachting naar die eerste echo te kijken en je ziet.... geen hartslag... De gyn heeft ons toen eerlijk gezegd dat het er niet goed uitzag en dat was dat.
Waar ik nood aan had/heb: iemand die zegt dat het heel veel pijn kan doen. Hoe pril ook, zeker als je dan net hoorde dat zwanger worden moeilijk zou zijn. Ik zou willen dat het taboe van een miskraam de wereld uit zou gaan. Al was het maar door een wereld-miskraam dag of zoiets. Ik wist van niemand in de vriendenkring of zij dat al hadden meegemaakt. Niemand heeft me dat ooit verteld, ik had het gevoel helemaal alleen te zijn met dat verdriet.
-
cimoca
- Berichten: 1972
- Lid geworden op: 19 april 2010, 8:40
Hallo,
ik had bijna 2 jaar geleden een miskraam. ik was 12 weken ver, was net van plan om het over de daken te schreeuwen dat ik opnieuw zwanger was. Het was een serieuze klap.
Ik kreeg bloedverlies op mijn werk toen ik op punt stond vroeger naar huis te gaan om een collega die net papa was geworden te gaan bezoeken met de cadeau van de collega's. Op dat moment dacht ik nog niet direct aan een miskraam maar omdat ik toch naar de kliniek ging, sprong ik binnen bij de gyn. De assistente bleef maar zoeken met de echo maar neen, het hartje klopte niet meer. Zo onwezelijk. Mijn man werkte in buitenland, mijn mama was met mijn twee dochtertjes aan zee en ik moest nog op bezoek bij mijn collega ( stond daar met een enorme ruiker bloemen). Ik ben naar huis gereden, heb een uur onder de douche gestaan, al huilend, al schreeuwend... En ben toen op bezoek geweest. Verschrikkelijk...
De curetage was gepland voor de volgende maandag en mijn man kon geen verlof krijgen. Mijn mama zat nog aan zee, zij wou wel afkomen maar dat betekende de meisjes teleurstellen en hen ook moeten uitleggen waarom mama naar de kliniek moest. Dus ben ik alleen geweest. Ik heb het nooit zo koud gehad als toen. Uiteindelijk bleek dat ik achteraf niet zelf naar huis mocht rijden dus heb ik nog een ambulance moeten bellen om naar huis te geraken. En daarna zat ik een ganse week alleen thuis.
Op dat moment was ik echt van plan de stekker uit mijn huwelijk te trekken want dat hij mij toen alleen gelaten heeft, heeft toch serieuze wonden veroorzaakt. Ik weet nu één ding, dat ik niet op hem moet rekenen als ik ooit zwaar ziek zou worden.
Nu 2 jaar later lijkt het een boze droom, enkele maanden na die miskraam is mijn mama heel plots overleden. Nog een paar maanden later was ik onverwacht zwanger met een pracht van een zoon als gevolg.
Maar wat ik nooit vergeet is het uitzichtloze gevoel, de eenzaamheid, de kilte die in elke porie kruipt,...
Ik heb wel een goede begeleiding van de gyn gehad: toen ik de operatiekamer inkwam, was zij er, ze veegde mijn tranen weg, ze zei me dat ik geen enkele maar dan ook geen enkele schuld had aan de miskraam, dat niets wat ik gedaan of gelaten zou hebben de miskraam kon vermeden hebben. Gelukkig was zij er.
Met mijn man spreek ik er nooit meer over. Ik heb hem achteraf tijdens een ruzie ooit gezegd hoeveel pijn het doet te beseffen dat er niemand is die je graag genoeg ziet om je op zo'n moment niet in de steek te laten. Blijkbaar kwam dat heel hard aan bij hem. Maar emoties zijn niet zijn ding.
Mijn meisjes heb ik het nooit verteld, ik vond ze toen te jong, wou hen afschermen van verdriet. Wist ik veel dat ze een paar maand later het enorme verlies van mijn mama moesten verwerken. Mijn oudste dochtertje was erbij toen ze stierf. Er werd toen in de klas veel over verlies en rouwen gesproken ( ik ben de juffen nog altijd dankbaar voor hun inzet om mijn meisjes te begeleiden; mama is gestorven op de speelplaats terwjl ze ze ging ophalen). Mijn oudste kreeg toen de opmerking van een klasgenootje dat haar mama een miskraam had gehad en dat dat veel erger was. Toen vroeg ik me af of ik het niet beter wel had gezegd, gewoon voor mezelf.
De behoeften bij een miskraam zijn volgens mij zo divers, praten, niet praten, troost, doorgaan? Eerlijk, ik weet het niet
cinne
ik had bijna 2 jaar geleden een miskraam. ik was 12 weken ver, was net van plan om het over de daken te schreeuwen dat ik opnieuw zwanger was. Het was een serieuze klap.
Ik kreeg bloedverlies op mijn werk toen ik op punt stond vroeger naar huis te gaan om een collega die net papa was geworden te gaan bezoeken met de cadeau van de collega's. Op dat moment dacht ik nog niet direct aan een miskraam maar omdat ik toch naar de kliniek ging, sprong ik binnen bij de gyn. De assistente bleef maar zoeken met de echo maar neen, het hartje klopte niet meer. Zo onwezelijk. Mijn man werkte in buitenland, mijn mama was met mijn twee dochtertjes aan zee en ik moest nog op bezoek bij mijn collega ( stond daar met een enorme ruiker bloemen). Ik ben naar huis gereden, heb een uur onder de douche gestaan, al huilend, al schreeuwend... En ben toen op bezoek geweest. Verschrikkelijk...
De curetage was gepland voor de volgende maandag en mijn man kon geen verlof krijgen. Mijn mama zat nog aan zee, zij wou wel afkomen maar dat betekende de meisjes teleurstellen en hen ook moeten uitleggen waarom mama naar de kliniek moest. Dus ben ik alleen geweest. Ik heb het nooit zo koud gehad als toen. Uiteindelijk bleek dat ik achteraf niet zelf naar huis mocht rijden dus heb ik nog een ambulance moeten bellen om naar huis te geraken. En daarna zat ik een ganse week alleen thuis.
Op dat moment was ik echt van plan de stekker uit mijn huwelijk te trekken want dat hij mij toen alleen gelaten heeft, heeft toch serieuze wonden veroorzaakt. Ik weet nu één ding, dat ik niet op hem moet rekenen als ik ooit zwaar ziek zou worden.
Nu 2 jaar later lijkt het een boze droom, enkele maanden na die miskraam is mijn mama heel plots overleden. Nog een paar maanden later was ik onverwacht zwanger met een pracht van een zoon als gevolg.
Maar wat ik nooit vergeet is het uitzichtloze gevoel, de eenzaamheid, de kilte die in elke porie kruipt,...
Ik heb wel een goede begeleiding van de gyn gehad: toen ik de operatiekamer inkwam, was zij er, ze veegde mijn tranen weg, ze zei me dat ik geen enkele maar dan ook geen enkele schuld had aan de miskraam, dat niets wat ik gedaan of gelaten zou hebben de miskraam kon vermeden hebben. Gelukkig was zij er.
Met mijn man spreek ik er nooit meer over. Ik heb hem achteraf tijdens een ruzie ooit gezegd hoeveel pijn het doet te beseffen dat er niemand is die je graag genoeg ziet om je op zo'n moment niet in de steek te laten. Blijkbaar kwam dat heel hard aan bij hem. Maar emoties zijn niet zijn ding.
Mijn meisjes heb ik het nooit verteld, ik vond ze toen te jong, wou hen afschermen van verdriet. Wist ik veel dat ze een paar maand later het enorme verlies van mijn mama moesten verwerken. Mijn oudste dochtertje was erbij toen ze stierf. Er werd toen in de klas veel over verlies en rouwen gesproken ( ik ben de juffen nog altijd dankbaar voor hun inzet om mijn meisjes te begeleiden; mama is gestorven op de speelplaats terwjl ze ze ging ophalen). Mijn oudste kreeg toen de opmerking van een klasgenootje dat haar mama een miskraam had gehad en dat dat veel erger was. Toen vroeg ik me af of ik het niet beter wel had gezegd, gewoon voor mezelf.
De behoeften bij een miskraam zijn volgens mij zo divers, praten, niet praten, troost, doorgaan? Eerlijk, ik weet het niet
cinne
-
roisin
- Berichten: 1009
- Lid geworden op: 22 januari 2010, 16:40
hey Eva,
Ik zelf heb een miskraam gehad op 8 weken. Ik voelde al op week 7 dat er iets mis was (gespannen borsten weg, twijfel die de kop op stak) maar besloot te wachten omdat ik toch een afspraak had met gyn op week 8.
Tijdens de echo werd mijn vermoeden bevestigd: het hartje klopte niet. De curretage zou de dag nadien al kunnen doorgaan.
Ik moet zeggen dat ik heel goed opgevangen ben geweest door gyn en medisch personeel in kliniek. Daar kan ik niets op aanmerken: veel uitleg, begrijpend, meelevend.
Van mijn ongeving kreeg ik ook veel steun: man, ouders, broer, vrienden die op de hoogte waren...
Wat ik onderschat heb, is het verwerkingsproces. Het duurt toch allemaal veel langer dan je zou denken. Ergens is het wel normaal natuurlijk, maar ik heb het gevoel dat ik nu soms meer nood heb aan een babbel. Ik wil mijn omgeving er ook niet telkens mee lastig vallen,dus het is niet altijd evident om er zo maar over te beginnen. Mensen durven er ook niet meer naar vragen. In de eerste weken doen ze dat wel nog, maar nu niet meer.
Ik zelf heb een miskraam gehad op 8 weken. Ik voelde al op week 7 dat er iets mis was (gespannen borsten weg, twijfel die de kop op stak) maar besloot te wachten omdat ik toch een afspraak had met gyn op week 8.
Tijdens de echo werd mijn vermoeden bevestigd: het hartje klopte niet. De curretage zou de dag nadien al kunnen doorgaan.
Ik moet zeggen dat ik heel goed opgevangen ben geweest door gyn en medisch personeel in kliniek. Daar kan ik niets op aanmerken: veel uitleg, begrijpend, meelevend.
Van mijn ongeving kreeg ik ook veel steun: man, ouders, broer, vrienden die op de hoogte waren...
Wat ik onderschat heb, is het verwerkingsproces. Het duurt toch allemaal veel langer dan je zou denken. Ergens is het wel normaal natuurlijk, maar ik heb het gevoel dat ik nu soms meer nood heb aan een babbel. Ik wil mijn omgeving er ook niet telkens mee lastig vallen,dus het is niet altijd evident om er zo maar over te beginnen. Mensen durven er ook niet meer naar vragen. In de eerste weken doen ze dat wel nog, maar nu niet meer.
-
wolfie
- Berichten: 7
- Lid geworden op: 13 januari 2008, 19:25
Hallo
Wij maken nu voor de 2e keer op 3 maanden tijd een prille miskraam mee. De 1e keer na 9 weken zwangerschap en nu na 7 weken.
We hebben een zoontje van 15 maanden dat er kwam na 2 jaar hopen, wachten, dromen. Toen eindelijk duidelijk werd waarom het bij ons niet lukte, werd ik zwanger via IUI. De zwangerschappen die eindigden in een miskraam waren ook tot stand gekomen via IUI.
Gelukkig heb ik nu vakantie (sta in het onderwijs) en hoef ik geen werkgever op de hoogte van wat er gebeurd is. Toch heb ik een enorme behoefte aan verhalen van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.
Al besef ik heel goed dat ik heel veel geluk heb met die fantastische zoon ik heb. Mijn verdriet zou veel zwaarder om dragen zijn als dit voor zijn komst was gebeurd.
Ik probeer verder te gaan en heb alleen aan een paar mensen die heel dicht bij me staan verteld wat er gebeurd is. Ik weet niet of dit de juiste manier is.
Ik wil hier graag over praten, maar wil er niet op elk mogelijk moment over aangesproken worden door om het even wie.
Wij maken nu voor de 2e keer op 3 maanden tijd een prille miskraam mee. De 1e keer na 9 weken zwangerschap en nu na 7 weken.
We hebben een zoontje van 15 maanden dat er kwam na 2 jaar hopen, wachten, dromen. Toen eindelijk duidelijk werd waarom het bij ons niet lukte, werd ik zwanger via IUI. De zwangerschappen die eindigden in een miskraam waren ook tot stand gekomen via IUI.
Gelukkig heb ik nu vakantie (sta in het onderwijs) en hoef ik geen werkgever op de hoogte van wat er gebeurd is. Toch heb ik een enorme behoefte aan verhalen van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.
Al besef ik heel goed dat ik heel veel geluk heb met die fantastische zoon ik heb. Mijn verdriet zou veel zwaarder om dragen zijn als dit voor zijn komst was gebeurd.
Ik probeer verder te gaan en heb alleen aan een paar mensen die heel dicht bij me staan verteld wat er gebeurd is. Ik weet niet of dit de juiste manier is.
Ik wil hier graag over praten, maar wil er niet op elk mogelijk moment over aangesproken worden door om het even wie.
-
Lacta
- Berichten: 188
- Lid geworden op: 21 augustus 2010, 13:51
Hoi Eva,
Nog steeds voornemens om je project te gaan starten of heeft het zelfs al wat meer vorm?
Ik werd in het ziekenhuis op zich goed opgevangen en vond de betrokkenheid van de arts heel fijn. Wel had ik graag van te voren meer geweten over de mogelijkheid dat het zó heftig kon zijn. Hier heb ik haar ook op aangesproken en ze rekende het zichzelf ook echt aan dat ze me dus niet beter voorbereid had.
Nou had ik ook de pech dat het een héle zware miskraam was....
Ze heeft me nog wel de mogelijkheid aangeboden om met de ziekenhuispsycholoog te praten, maar ik heb met die man héle vervelende ervaringen (met de intake voor het IUI traject), dus dat aanbod heb ik maar afgeslagen.
Omdat ik al zó lang bezig was (14,5 jaar in totaal) en onder behandeling in het ziekenhuis (IUI), wist bijna iedereen in mijn omgeving dat ik zwanger was.
Mijn ouders en zus hebben me heel goed gesteund (en nog), maar vrienden en andere bekenden weten duidelijk niet hoe ze ermee om moeten gaan.....en dus beperkt hun belangstelling zich tot mail/hyves/sms/kaartjes. Bellen doet bijna niemand, en al helemaal nÃemand komt langs.....waardoor ik dus bijna 24/7 alleen zit (ben ook nog niet aan het werk).
Vind dat érg moeilijk allemaal.....maar wat doe je er aan.....
x Lacta
Nog steeds voornemens om je project te gaan starten of heeft het zelfs al wat meer vorm?
Ik werd in het ziekenhuis op zich goed opgevangen en vond de betrokkenheid van de arts heel fijn. Wel had ik graag van te voren meer geweten over de mogelijkheid dat het zó heftig kon zijn. Hier heb ik haar ook op aangesproken en ze rekende het zichzelf ook echt aan dat ze me dus niet beter voorbereid had.
Nou had ik ook de pech dat het een héle zware miskraam was....
Ze heeft me nog wel de mogelijkheid aangeboden om met de ziekenhuispsycholoog te praten, maar ik heb met die man héle vervelende ervaringen (met de intake voor het IUI traject), dus dat aanbod heb ik maar afgeslagen.
Omdat ik al zó lang bezig was (14,5 jaar in totaal) en onder behandeling in het ziekenhuis (IUI), wist bijna iedereen in mijn omgeving dat ik zwanger was.
Mijn ouders en zus hebben me heel goed gesteund (en nog), maar vrienden en andere bekenden weten duidelijk niet hoe ze ermee om moeten gaan.....en dus beperkt hun belangstelling zich tot mail/hyves/sms/kaartjes. Bellen doet bijna niemand, en al helemaal nÃemand komt langs.....waardoor ik dus bijna 24/7 alleen zit (ben ook nog niet aan het werk).
Vind dat érg moeilijk allemaal.....maar wat doe je er aan.....
x Lacta
Laatst gewijzigd door Lacta op 26 augustus 2011, 11:41, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Yago
- Berichten: 1145
- Lid geworden op: 7 mei 2010, 17:35
hey Lacta,
het is heel begrijpelijk dat mensen er niet goed mee omkunnen....mensen vinden het wel erg maar weten niet hoe ze dit moeten uitdrukken..
de sms'sjes en kaartjes tesamen kan ik hier op 1 hand tellen hoor enkel ons ouders zijn al op bezoek geweest....
kvind dat op zich niet zo erg dat ik nu even geen bezoek krijg.... altijd mijn verhaal doen aan mensen die toch niet weten hoe het voelt, daar heb ik geen zin in.
zie er al tegenop om binnen 2 weken te gaan werken, mensen gaan onbewust foute opmerkingen maken
het is heel begrijpelijk dat mensen er niet goed mee omkunnen....mensen vinden het wel erg maar weten niet hoe ze dit moeten uitdrukken..
de sms'sjes en kaartjes tesamen kan ik hier op 1 hand tellen hoor enkel ons ouders zijn al op bezoek geweest....
kvind dat op zich niet zo erg dat ik nu even geen bezoek krijg.... altijd mijn verhaal doen aan mensen die toch niet weten hoe het voelt, daar heb ik geen zin in.
zie er al tegenop om binnen 2 weken te gaan werken, mensen gaan onbewust foute opmerkingen maken
-
Lacta
- Berichten: 188
- Lid geworden op: 21 augustus 2010, 13:51
Hai Yago,
Dat is ook zo hoor, de kans dat mensen (goedbedoeld....of iig onbedoeld) 'foute' opmerkingen gaan maken zit er in ja. En dan is het goed om eerst zelf wat tot rust gekomen te zijn, zodat je zelf ook weer wat 'steviger' in je schoenen staat en dus dat soort opmerkingen beter kunt relativeren en ook inziet dat mensen het niet verkeerd bedoelen.
Ik heb de insteek om volgende week weer te gaan werken. Heb het thuis wel een beetje gehad zo, al die dagen alleen.
Vorige week was ik echt nog bezig met lichamelijk (en geestelijk) herstellen. En nu merk ik dat het lichamelijk weer wat beter gaat en ik probeer ik mn activiteiten ook echt weer op te bouwen.
Geestelijk zal het allemaal nog wel even duren, al merk ik dat ook daar al sterker in word. Natuurlijk is het verdriet er ook nog (absoluut!!), maar er komt ook weer (voorzichtig) vertrouwen bij dat het me uiteindelijk gaat lukken!!
Ik hoop dat jij dat vertrouwen ook (weer) krijgt!!
x Lacta
Dat is ook zo hoor, de kans dat mensen (goedbedoeld....of iig onbedoeld) 'foute' opmerkingen gaan maken zit er in ja. En dan is het goed om eerst zelf wat tot rust gekomen te zijn, zodat je zelf ook weer wat 'steviger' in je schoenen staat en dus dat soort opmerkingen beter kunt relativeren en ook inziet dat mensen het niet verkeerd bedoelen.
Ik heb de insteek om volgende week weer te gaan werken. Heb het thuis wel een beetje gehad zo, al die dagen alleen.
Vorige week was ik echt nog bezig met lichamelijk (en geestelijk) herstellen. En nu merk ik dat het lichamelijk weer wat beter gaat en ik probeer ik mn activiteiten ook echt weer op te bouwen.
Geestelijk zal het allemaal nog wel even duren, al merk ik dat ook daar al sterker in word. Natuurlijk is het verdriet er ook nog (absoluut!!), maar er komt ook weer (voorzichtig) vertrouwen bij dat het me uiteindelijk gaat lukken!!
Ik hoop dat jij dat vertrouwen ook (weer) krijgt!!
x Lacta
-
Yago
- Berichten: 1145
- Lid geworden op: 7 mei 2010, 17:35
Hey Lacta,
ik ben blij dat ik nu toevallig twee weekjes verlof heb (normaal moest ik al terug na 1,5 weken gaan werken)
lichamelijk voel ik mij al vrij goed maar de onzekerheid knaagt enorm. vanmorgen weer bloedname gehad en mijn HCG-waarden zijn na de operatie nauwelijks gedaald....morgen bespreking met de gyn.
zolang ik niet opnieuw kan starten is het moeilijk om het positief te zien...maar ben er wel van overtuigd dat het wel zal lukken als alles lichamelijk weer in orde is!
groetjes Yago
ik ben blij dat ik nu toevallig twee weekjes verlof heb (normaal moest ik al terug na 1,5 weken gaan werken)
lichamelijk voel ik mij al vrij goed maar de onzekerheid knaagt enorm. vanmorgen weer bloedname gehad en mijn HCG-waarden zijn na de operatie nauwelijks gedaald....morgen bespreking met de gyn.
zolang ik niet opnieuw kan starten is het moeilijk om het positief te zien...maar ben er wel van overtuigd dat het wel zal lukken als alles lichamelijk weer in orde is!
groetjes Yago
-
Lacta
- Berichten: 188
- Lid geworden op: 21 augustus 2010, 13:51
Succes morgen met je bespreking! Ik hoop dat het je wat duidelijkheid kan geven. En dan idd.....snel weer verder hè (die behoefte heb ik ook)
Ik had overigend vorige week weer 'moeten' beginnen, maar heb me dus ziek gemeld....kon vorige week ook écht niet hoor (was toen echt nog overleven).
Sterkte!
xc
Ik had overigend vorige week weer 'moeten' beginnen, maar heb me dus ziek gemeld....kon vorige week ook écht niet hoor (was toen echt nog overleven).
Sterkte!
xc
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 9 gasten