Miskraam 'eigen schuld'???

[Lacta]

Ik weet dat t ver gezocht is, maar toch vraag ik me af en toe af of mijn miskraam niet mn 'eigen schuld' was.
Ik heb absoluut 'volgens het boekje' geleefd enzo, dus daar ligt het niet aan......

Maar kunnen innerlijke twijfels de oorzaak zijn????

Ik zou eigenlijk het traject voor alleenstaande doen (na mislukte pogings mét partners...al sinds begin 1996) en in eerste instantie zou ik daarvoor een 'anonieme' donor gebruiken.
Maar toen ik weer een relatie kreeg en hij aanbood mijn donor te worden, vond ik dat natuurlijk fantastisch. Op een gegeven moment ging het mis tussen ons (was geen plaats voor mij in zijn leven), maar besloten we het traject wel samen voort te zetten. Wel met de afspraak dat hij wel echt de váder zou zijn als het zou lukken.
We groeiden weer naar elkaar toe en ik raakte zwanger......en beiden waren we écht blij!!

Ondanks dat het tussen ons weer steeds beter leek te gaan, merkte ik dat ik twijfelde of ik wel de goede keuze gemaakt had door hem als donor (en dus vader) te kiezen. En écht ik was écht superblij met de zwangerschap, maar vanaf het moment dat ik wist dat ik een miskraam zou krijgen, heb ik me afgevraagd of het niet mis was gegaan ómdat ik zo twijfelde......

Kan het kindje mn twijfels gevoeld hebben en daardoor 'weggegaan' zijn????

Ben ik de enige met dit soort twijfels????

x Lacta

PS de relatie is uiteindelijk toch stukgelopen, omdat hij er niet voor me was met de miskraaam

[kathleenchris]

Lacta,

Soms stel ik me die vraag ... vooral bij m'n derde en vierde zwangerschap. M'n tweede is geëindigd met een doodgeboorte en daarna nog twee keer zwanger geweest door IVF. Ik stel me de vraag of we niet te ver gingen, wensten we niet te veel? en eens terug zwanger, kon ik maar 30 min genieten van goed nieuws en komen er terug angsten.
Maar de reden waarom het misliep was steeds verschillend en jezelf er de schuld aangeven, is uiteindelijk jezelf kwellen. Je kan moeilijk die kleine wezentjes er de schuld aan geven. En een arts ... tja het gebeurd in jouw lichaam. Maar geloof me, het zijn spoken die ons achtervolgen en die we zelf maken, maar we kunnen er echt niets aan doen. Twijfelen aan je relatie, wilt zeker niet zeggen dat je twijfelt aan je kind. Zeker niet als je al zo'n lange weg hebt afgelegd.
Dikke knuffel ...

[Lacta]

Katleenchris,

Dank je voor je lieve reactie!! Wat jullie hebben door moeten maken , is wel héél erg heftig....pfff....

Het is op zich niet zo zeer dat ik mezelf echt de schuld geef, zo zwart/wit is het niet.
Het is meer dat ik me afvraag welke 'omstandigheid' niet goed was, waardoor het niet goed gegaan is, waardoor mijn kleintje niet verder gegroeid is. Ik weet dat hier geen antwoord op zal komen, helaas.....
Jammer, want anders had ik er misschien voor kunnen zorgen dat alles de volgende keer wél klopt en dat mn kleintje het wel aandurft/wil/kan om te komen.......

Ik ben nl. in de veronderstelling dat een kindje zijn eigen mama (en evt. papa) uitkiest....

Maar ik hoop dat mijn rotsvaste overtuiging dat IK er (ook nu ik weer alleen ben) écht klaar voor ben om er voor mijn kindje te zijn, genoeg is......
En dat zij/hij de volgende keer wel écht komt......zij/hij is zoooooo welkom!!!!!!
(en dat wes hij/zij nu ook al idd!!)

x Lacta