herhaald miskraam

[floddertje]

hallo allemaal,

ik ben nieuw hier, dus hier even mijn verhaal.
ik heb al jaren een kinderwens. ik heb echt mijn partner maar 2,5 jaar geleden leren kennen. daarvoor was ik al aan het overwegen om alleenstaande moeder te worden, maar toen leerde ik mijn partner kennen. kinderwens even opgeborgen (want je begint niet meteen aan kinderen), maar ze bleef wel aanwezig. vorige zomer hebben we dan samen beslist om eraan te beginnen.

gezien mijn partner erectieproblemen heeft, was dat echter niet zo eenvoudig. bezoek aan het fertiliteitscentrum van uz gent leerde ons dat zijn sperma ok is, en dat zwanger worden via zelfinsiminatie geen probleem zou mogen zijn. ze vertelden ons ook hoe we dat moesten doen.

en ja, bij de vierde keer proberen hadden we prijs. wij blij! ons geluk was echter van korte duur: op 6,5 weken (begin mei) kreeg ik een miskraam. verdriet alom. ik had het erg moeilijk: voor mij was ik 'mijn kindje' verloren. mijn partner begreep dat niet goed, maar na er veel over te babbelen kon hij toch begrip opbrengen en mij steunen. de gyn vertelde dat dit niets wou zeggen, dat het 'gewoon' een slecht vruchtje was, dat we ons geen zorgen hoefden te maken. één cyclus voorbij laten gaan, en dan mochten we terug proberen.

zo gezegd, zo gedaan. en jawel, bij de eerste keer proberen bleek ik terug zwanger! al had ik al meteen reserves: mijn hgc was erg laag... dat was de vorige keer ook zo... zou het terug zo eindigen? 1,5 week later: krampen, zeer hevige krampen. een 2e miskraam kondigde zich aan. en ja, het was weer zo, miskraam 2 op 16 juli.
de gyn zei dat het medisch gezien nog altijd toeval was, maar dat ze onze zorgen begreep. want ditmaal hadden we een heel ander gevoel: zou het ooit wel lukken?

en met dat gevoel zit ik nog steeds. ondertussen zijn we op het moment gekomen dat we terug mogen proberen, maar ik ben bang. en ondertussen worden al mijn vriendinnen wel zwanger. ik vind het zo onrechtvaardig: waarom zij wel en ik niet? ik heb ook het gevoel dat ik bij niemand terecht kan: zij die kinderen hebben snappen niet wat het is als het niet lukt, en zij die geen kinderen hebben, hebben ook geen kinderwens. mijn partner heeft het zelf ook moeilijk, dus ik wil hem ook niet nog eens beladen met mijn verdriet. ik voel me zo alleen met mijn vedriet...

[annik]

Floddertje

Ik heb nu niet zoveel tijd, maar ik wou je toch even zeggen dat hetgeen je voelt volkomen normaal is.
Laat je verdriet komen wanneer je er nood aan hebt en hoe je het ook draait of keert: je moet er als koppel door!

Ik laat nog iets van me horen de komende dagen.
Veel sterkte alvast!

Annik

[babe1978]

Hey,

Je bent niet alleen hoor. Mijn man en ik zijn sinds 2.5 jaar bezig om kinderen te krijgen. na een viertal maanden was ik voor het eerst zwanger. Begin oktober na 7-8 weken een miskraam. Het jaar erop in mei testte ik weer positief maar met veel bruinverlies. Een onverklaarbare zwangerschap (vruchtje niet teruggevonden) hcg heeft nog 6 wkn gestegen. juli 2009 eindelijk terug mijn maandstonden. Augustus 2009 positieve test, paar dagen later negatief. Oktober 2009 positief getest. na 5wkn miskraam. Sinds toen zijn we hulp gaan zoeken. volgens gyne is er geen verband of oorzaak. Alles is normaal bij ons en het moet geen probleem zijn om kinderen te krijgen. Inseminatie zou helpen om alles mooi te kunnen opvolgen. 3 mislukte beurten. nadien een overreactie op de spuitjes en een vroegtijdige ovulatie. Poging vier is dus niet gebeurd. Nu zijn we begonnen met ivf en ben nu 4wkn en 1 dag zwanger. Maar ooo zooo bang! Het lijkt alsof ik gemaakt ben voor miskramen. Dus rustig zijn en genieten zit er niet in! We blijven volhouden...en wachten!

Veel moed!

[B3rtj3n]

Dag iedereen. Ik ben net nieuw hier maar na het lezen van het verhaal van floddertje heb ik me aangemeld.
Onze zwangerschapswens begon 2,5 jaar terug. Daarvoor had ik wel al enkele problemen gehad met cyste op de eierstokken. Toch maakte ik me nergens zorgen om. Na 7mnd waren we voor het eerst zwanger. Bij mijn controle op 12w bleek plots het hartje niet meer te kloppen. De eerste pech van de natuur. Of dat is wat wij dachten.

Enkele maanden later lag ik op spoed. Een nieuwe grote cyste had zich rond zijn as gedraaid. Mijn ene eierstok werd operatief verwijderd. Toen begon ik me een klein beetje zorgen te maken. Maar de gyn stelde ons meteen gerust.

Een aantal maanden na die operatie was ik opnieuw zwanger. Dolgelukkig gingen we naar de eerste controle op 6w maar het geluk was van korte duur. Toen al bleek dat er geen hartslag was. Onze 2de miskraam was een feit.

Na een moeilijke periode gaven we het nog niet op. Na 4mnd bleek we opnieuw in blijde verwachting te zijn. Afgelopen woensdag gingen we op controle. We waren toen bijna 10w. Ik had nooit verwacht opnieuw een tegenslag te krijgen. Maar het lot besliste daar anders over. Overmorgen krijg ik mijn 3de curretage. Het verdriet nu is onomschrijfelijk.

Daarna volgen allerlei genetische testen. De vraag of wij ooit kinderen zullen krijgen steekt meer en meer de kop op. Al probeer ik daar nu zo weinig mogelijk aan te denken...

Heeft iemand van jullie hier ook ervaring in? Wat houden die testen precies in? En wat doe je met de resultaten hiervan?

[nogeenkeer]

Hoi Floddertje, B3rtj3n en babe1978,

mijn verhaal vertoont veel gelijkenissen met dat van jullie. Met een levensgroot en wezenlijk verschil: ik heb een zoontje van 2. Waarmee ik eigenlijk maar wil zeggen dat je niet mag wanhopen. Herhaalde miskramen en toch een gezond kindje: het kan!
In het kort mijn verhaal:
eind 2008: miskraam ontdekt bij de 12 weken-echo. mijn wereld stortte in
eind 2009: ons geluk kon niet op. Bevallen van een gezonde zon
september 2010: buitenbaarmoederlijke zwangerschap met verwijdering van linkereileider
januari 2011: miskraam na 8 weken
mei 2011: miskraam na 6 weken

Na mijn laatste miskraam hebben ze ook alle mogelijke testen gedaan en daaruit kwam een lichte stollingsafwijking voor. Ze willen niet gezegd hebben dat dat de oorzaak is van de miskramen want daarvoor was ze niet "significant" genoeg, maar het zou kunnen... Op dit moment ben ik terug zwanger, nu woensdag normaal 8 weken. Ik neem buiten Folavit, aspirine100 om mijn bloed wat te verdunnen en utrogestan om de innesteling te bevorderen. Dat laatste geven ze zowiezo bij herhaalde miskramen dus kan je zeker achter vragen. Vorige donderdag had ik bruinverlies dus dacht dat het weer gedaan was, maar op de echo klopte het hartje nog steeds, dus ben nu op verplichte rust gezet. Schrik blijft, een kindje of niet, gerust zwanger zijn zal je wschl niet kunnen, maar het kan dus wel allemaal positief uitdraaien.

Al die testen vallen trouwens best wel mee. Zijn vnl bloedtesten om erfelijke factoren uit te schakelen, bloedstolling te bepalen enz. Volgens mijn gynaecoloog is de kans dat ze iets vinden slechts 5 procent en daarvan kunnen ze dan nog eens de helft effectief helpen. Van die cijfers werd ik een beetje moedeloos, maar het is toch de moeite om te weten dat er niets essentieel mis zit!
Floddertje, wat je zegt over alleen staan met je verdriet klinkt heel bekend. Sinds ik op deze website af en toe mijn hart kan uitstorten gaat het me beter af, gewoon omdat je hier begrepen wordt en je vehaal kwijt kan. En je ook ziet dat je niet alleen staat, ook al lijkt dat vaak wel zo!

Ik duim voor jullie alledrie dat het héél snel een keertje mag lukken.
Babe 1978, ik brand een kaarsje voor je prille zwangerschap. Veel succes!

Knuf,
nogeenkeer.

[B3rtj3n]

Hoi nogeenkeer,

Proficiat met je zwangerschap. Ik duim voor je dat alles positief mag verlopen !

Jouw berichtje gaf me zeker wat positieve moed. Al blijft het nu nog moeilijk om het te aanvaarden. Morgen heb ik mijn curretage en ik kijk er absoluut niet naar uit. Wat wel heel logisch is natuurlijk.

Het verhaal van de bloedstolling hoor je wel vaker en is op zich relatief eenvoudig op te lossen. Ergens hoop ik nu dat het bij mij ook zoiets is. Het blijft wel gissen. Hopelijk zijn die testen snel achter de rug, weet ik wat er effectief aan de hand is en kunnen we met vol goede moed opnieuw verder gaan met de kinderwens.

Hou ons op de hoogte van je aankomende spruit... Dat zorgt zeker voor een positieve nood

Gr. b3rtj3n

[lotje83]

hey B3rtj3n,

ik ken een vrouw die ook drie miskramen heeft gehad, telkens rond de 10e week. Bij een kijkoperatie hebben ze gezien dat ze een tussenschot in de baarmoeder heeft. Dit verdeelt de baarmoeder in een kleine en grote helft. Oorzaak bij haar was waarsch dat de innesteling telkens in het kleine gedeelte was. Nu is ze terug zwanger en moet ze in april bevallen. Alles verloopt erg goed, ze moet zich wel koest houden.
Wij zijn nog nooit zwanger geweest,ik kan het me niet voorstellen, drie miskramen, het moet vreselijk zijn. Ik hoop dat je snel duidelijkheid krijgt.
liefs

[B3rtj3n]

Gisteren heb ik mijn curretage gehad. Een verschrikkelijke dag ...

Ook al klopte het hartje niet meer, het was toch ergens een troost dat ons kleintje nog bij mij was. Er zijn heel wat dokters en verpleegsters langs geweest om me opnieuw hoop te geven. En ik geloof best wel dat het ooit wel eens gaat lukken. Maar nu, een dag na de curretage, voel ik me zo leeg.

Dat gevoel zal tijd nodig hebben om weg te gaan. Maar als ik rondom mij kijk lijkt iedereen wel zwanger of is iedereen bezig met kinderen. Zelfs in bijna elk tv-programma... Dat maakt het in ieder geval niet gemakkelijker om alles te verwerken. Hopelijk zijn we snel een aantal weken verder, zijn de resultaten van de testen positief en met een beetje geluk tegen de zomer opnieuw zwanger...

[mietje]

B3rtj3n:

Ik wil je héél véél sterkte toewensen in deze ontzettend moeilijke periode.. Ik kan goed begrijpen met welk gevoel je momenteel zit..heb zelf ook vorig jaar een miskraam meegemaakt,gelukkig géén currettage..maar toch het gevoel van leegte,teleurstelling,toekomstplannen die in elkaar vallen..alles weg!Was een moeilijke tijd..en nu bijna een jaar later denk ik er nog aan terug..hélaas sta ik vandaag de dag nog altijd even ver van mijn grootste doel..maar geloof dat het toch ooit eens zal lukken en goed blijven gaan, dat heeft me kracht om toch verder te kijken in de toekomst..en op sommige momenten is het moeilijk om anderen te zien en te horen praten over hun "zorgeloze zwangerschap"..Sterkte

[B3rtj3n]

Dag mietje,

Het lot is jou ook niet goed gezind geweest. Het mag dan wel een jaar geleden zijn, ook voor jou heel veel sterkte toegewenst ! Je mag de moed zeker niet opgeven. Tss mijn eerste en tweede zwangerschap (of beter gezegd miskraam) zat ook een jaar tussen. Ze hebben me wel geholpen met het opvolgen van mijn cyclus. Telkens als ik bijna mijn eisprong kreeg, kreeg ik telkens 2 spuiten pregniel 5000. Dat versterkt de eisprong en je weet (voelt) ook precies wanneer die is. Misschien is dit een oplossing voor jou? Heb je er al over gesproken met je gyn?

Voor mij gaan de dagen traag en moeilijk voorbij. Ik ben ook grafisch ontwerpster en vaak komen ze langs voor geboortekaartjes. Telkens tonen dat je blij bent voor hun wordt moeilijker en moeilijker. Bij de vorige 2 miskramen ging dat nog vrij goed. Maar nu kan ik wel in tranen uitbarsten. De babybezoeken stel ik langer en langer uit. Voor mijn 3de miskraam vond je me nooit thuis. Ik was altijd ergens anders te vinden. Sinds ik het slechte nieuws vernomen heb, wil ik absoluut niet meer buiten komen. Ik probeer me er wel toe te dwingen maar plezier heb ik er niet aan. Hopelijk gaat de tijd sneller vooruit als ik maandag terug start met werken. We zien wel.

Alvast bedankt voor je berichtje. Het klinkt raar maar het doet toch een beetje goed om te horen dat je niet alleen voor staat. Al wens ik iedereen uiteraard het beste toe en zo snel mogelijk een nieuwe zwangerschap !