Tweemaal doodgeboorte: 21 en 23 weken

[mrijkie]

Hey,

In oktober is ons dochtertje dood geboren na 21 weken, begin augustus ons zoontje na 23 weken.
Ik zou heel graag iemand spreken die dit ook meemaakte (en die nu een gezond en levend kindje heeft rondlopen..?)

De klap de eerste keer was diep, de tweede keer surrealistisch, dezelfde nachtmerrie die zich afspeelt. Twee keer 5 maanden zwanger zijn, de tweede keer bijna dagelijks ongerust of alles wel OK was. En uiteindelijk twee bevallingen waarvoor je niets in de plaats krijgt, en nu hebben we twee kindjes op het kerkhof liggen en weten we totaal niet wat de toekomst brengt. Bij het eerste kindje was er een genetische oorzaak vastgesteld, een zeer uitzonderlijke ziekte die toevallig ontstaan was, dus we hadden brute pech gehad en de kans op herhaling was niet groter dan bij andere koppels.. en toch..
Wat de oorzaak bij ons zoontje is geweest, weten we nog niet, we wachten nog op resultaat van de onderzoeken.
Ik zou zo graag de garantie krijgen dat er een derde zwangerschap komt die goed afloopt...

Groetjes,

Marijke

[MA]

Marijke,

Vooreerst een heel heel dikke troostknuffel en proficiat met je 2 kindjes. Ik heb ook een dochtertje op 24 weken verloren aan een uiterst zelfdzame chromosoomafwijking. Verder nog 4 miskramen evenzeer door diverse chromosoomafwjikingen. Ik ben uiteindelijk zwanger geworden met IVF/PGD en ben in februari bevallen van een gezonde dochter Fleur. Sorry, maar een kort berichtje maar zit nog op werk. Dikke troostknuffel

[mrijkie]

MA,

Heel erg bedankt voor je reactie en proficiat met je dochter Fleur.
Nog 4 miskramen na de doodgeboorte.. dat moet niet meevallen..
Vonden ze telkens een andere chromosomale afwijking, of dezelfde? En als het niet steeds dezelfde is, hoe kunnen ze dit dan oplossen met IVF/PGD? Kunnen ze op alle mogelijke afwijkingen screenen dan?
En waarom wachtten de artsen om IVF/PGD te doen tot je al 5 keer tevergeefs zwanger bent geweest? Wordt dit nooit vroeger voorgesteld?
Veel vragen..

Groetjes

[MA]

Heb eerst een miskraam gehad, dan een dubbele, dan doodgeboorte, dan opnieuw miskraam. Eerste miskraam wordt gezien als een normaliteit. Na miskraam van twee eïge tweeling is er onderzoek gedaan, bij Renéetje is het de eerste keer ontdekt bij bloedproef 12w maar uiteindelijk pas definitief vastgesteld rond 22w. Daarna snel terug zwanger geworden maar heel snel ook misgelopen.
Wij wilden zelf ook nog eerst spontaan proberen. Maar na die laatste miskraam beslist om toch IVF/PGD te proberen dat in ons geval - gezien de verschillende afwijkingen - inderdaad geen waterdichte oplossing is. Maar zo kon men ineens een idee krijgen van de kwaliteit van mij eicellen. Men kan op ongeveer een 5tal afwijkingen testen op een celletje (meer is technisch niet mogelijk). Bij ons hebben ze dan een selectie gemaakt van de meest voorkomende in de natuur, gecombineerd met die van ons Renéetje (die van onze tweeling zijn niet meegenomen).

Ik stond al eerder op de lijst maar toen ben ik op huwelijkreis zwanger geworden van ons Renéetje..

Vuur maar af, zal zien of ik tussendoor even kan antwoorden

[mrijkie]

Heb je dan ook nog een vlokkentest of vruchtwaterpunctie laten doen?
Kon je een beetje genieten van je zwangerschap?
Hoe lang ben je ongeveer thuis gebleven na de geboorte van Renéetje?
Ik ben een maand thuis geweest. 'k Heb niet de indruk dat je veel vooruitgang boekt door thuis te zijn, maar een mens heeft rust en privacy nodig he. Vandaag terug beginnen werken.. ik weet alleen nog niet hoe ik moet antwoorden op de vraag "hoe is't"..

[MA]

vlokken, vruchtwater en navelstreng...

ik heb bij fleur 4 maand moeten platliggen maar verder is het mij wel gelukt om de angst buiten te houden en het fijne van de zwangerschap te benadrukken...maar dat ging niet altijd vanzelf

ik ben 2 maanden thuisgebleven...om dan 7 maanden later terug thuis te zitten omdat ik plat moest liggen (en dan nu bijna een jaar terug aan werk). Merk nu wel dat dat jaar me toch wel deugd gedaan heeft, heeft helpen verwerken, mijn lichaam fysiek en mentaal tot rust heeft doen komen...vergt echt wel tijd.

en viel het wat mee je eerste werkdag ? hopelijk niet te veel pijnlijke reacties ?...hoe is't...ik antwoordde altijd 'op en af'...

ken je www.metlegehanden.Be ? is speciaal voor mensen die kindje verloren zijn tijdens of na zwangerschap. Is een gesloten forum, waarvoor je moet aanmelden

sorry ik moet naar de creche crossen maar ik probeer straks van thuis uit verder te mailen

[liezeke]

marijke,

eerst en vooral proficiat met de geboorte van je kindje en meteen ook een dikke knuffel omdat je je kindje meteen moest afgeven.

als je wil kan je altijd je verhaal kwijt hier of op 'met lege handen' een gesloten forum (dat geeft een beetje een koesterend gevoel).

leef met jullie mee,

liesje (moeke van matéo* 28/04/2010)

[kathleenchris]

Marijke

een dikke knuffel. Ik ben een mama van een gezonde zoon van 7 en mama van Inke* 30 weken (21/11/2005), Jelle* 20 weken (05/01/2009) en sneeuwvlokje* 8 weken (22/12/2009).
De redenen waarom we Inke en Jelle moesten afgeven zijn verschillend. De eerste keer was het de navelstreng, de tweede keer een infectie. Wat je vertelt over de bezorgdheid en de nachtmerries zijn zo herkenbaar. Ik heb dit jaar enorm veel last van geblokkeerde spieren in m'n rug. Sinds een paar dagen gaat het terug iets beter omdat ik besef dat de m'n nachten er iets voor tussen zitten. Ik sliep ongelooflijk slecht. een homeopatisch middeltje helpt me nu, het gaat al een stuk beter.
We zijn uiteindelijk gestopt met behandelen, omdat het te veel vroeg van m'n lichaam, maar vooral omdat we onze zoon Lars hebben. Hij beseft het nu allemaal heel goed en ik wil z'n rugzakje niet zwaarder maken.
Maar we hebben altijd heel diep gezocht naar de oorzaken, en tot vandaag ben ik er nog steeds mee bezig en draag ik de gevolgen ervan. Maar ik weet tenminste waar ik sta. Moesten we Lars niet hebben, zouden we waarschijnlijk wel verder gegaan zijn.
Een hele dikke knuffel meid !!!
En weet dat je niet alleen bent met deze gevoelens!!!!!
Kathleen

[prutske14]

Ik krijg koud als ik dit hier allemaal lees en ik besef dat we enorm veel geluk gehad hebben. Ik ben bevallen op 27 weken door HELLP-syndroom en het is zeer nipt geweest voor ons beiden. De dokters vertelden me nadien dat ze geen uur meer konden wachten... Ik begon namelijk al te stuipen. Ons dochtertje woog slechts 750gram bij de geboorte, we hebben een enorm zware periode achter de rug en nog altijd heb ik het met bepaalde zaken enorm moeilijk maar we zijn zo blij dat ze (en ik ook) het overleeft heeft. Ze is nu 5,5maanden ongeveer en weegt net geen 4kg. Het enige dat we nog wat zorgen over hebben dat zijn haar oogjes, ze is geopereerd omdat ze anders blind zou komen maar momenteel zeggen ze dat alles in orde is, maar het is natuurlijk nog wat afwachten.

Wij hebben eigenlijk zelden begrip gevoelt in het ziekenhuis en van de mensen rondom, met uitzondering van elke mensen. Dus het moet voor jullie nog 1000 keer erger geweest zijn.

Veel sterkte toegewenst!!!

[liezeke]

prutske,

heel lief dat je meeleeft. dat doet deugd, meid.

waar jij doorgegaan bent is ontzettend zwaar. ik heb geen levende kinderen dus kan niet vertellen hoe het ervaart maar heb wel een tijd op een neonatale afdeling gewerkt en veel gezien en meegeleefd. al is dat laatste nooit hetzelfde als je het zelf hebt meegemaakt. knuffel meid.
ik ben expres bevallen in een ziekenhuis waar een klinisch pad was voor 'speciale' bevallingen en ben ont-zet-tend content van die keuze. om eerlijk te zeggen vind ik de geboorte van mijn zoontje het mooiste moment van mijn leven. dat dat moment heel goed is omkaderd (want traumatisch is zo'n bevalling ook) vind ik nog steeds zo een goeie akte van mezelf (en het team natuurlijk).
een neonatale afdeling op zich is een ontzettend stressy omgeving, ik noemde het zelf een beetje 'star trek' maar dan in de enge zin, kan er inkomen dat het voor moeders een ongelooflijk zware ervaring moet zijn om je kind over te laten.

sterkte,

liesje

[prutske14]

Ja inderdaad, iedere keer moet je je kindje achterlaten en ook die geluiden van die machines... Er was in telefacts een tijdje terug een reportage daarover maar we wisten het niet en we bekeken alle zenders eens en ik had nog niets gezien maar ik hoorde al DAT geluid en wist meteen wat het was. Dat geluid gaat door heel mijn lichaam. En dan de momenten dat er een alarm ging, de gedachte: het is toch niet bij ons kindje of stopt het...

Maar het moet nog veel erger zijn wat jullie meemaken!

DIKKE KNUFFEL!!!!!!!

[kathleenchris]

Marijke

en toch wil ik je de eerlijke vraag stellen 'hoe is het nu met je echt?'.
heel vaak antwoord ik heel gewoon met 'goed'. Sommigen weten het al, en vragen er dan echt bij 'neen, hoe gaat het echt met je' en dan geef ik ook een echt antwoord. En soms kan ik nu al eens zeggen 'jaja, goed!' .

Gewoon een lieve knuffel aan een speciaal iemand !

kathleen

[klavertje4]

op dit moment heb ik niet veel moed om veel neer te pennen....maar aan iedereen een oprechte knuf x

Kathleenchris...er verscheen even een lachje op mijn gezicht... zoooo herkenbaar (je laatste berichtje)

Marijke veel sterkte x

elske

[amélise]

Dag Marijke,

ik heb ook 2 kindjes verloren. Ik ben bevallen op 36 weken van een tweeling: Louise is doodgeboren en Amélie heeft ongeveer 16 uur geleefd. Bij ons is er geen oorzaak gevonden. Waarschijnlijk is er een transfusiereactie geweest tussen de beide kindjes omdat ze maar 1 placenta voor hen beiden hadden (één-eïge tweeling). Maar hier zijn geen fysieke bewijzen voor gevonden.

Wij hebben nu -na enige twijfel- besloten om voor een broertje of zusje te zorgen. Gewoon omdat onze kinderwens zo groot is. Voor ons is het sowiezo IVF. Ik heb ook wel schrik dat de geschiedenis zich misschien gaat herhalen, maar ik zou ook zo graag een kindje groot brengen. Een nieuwe zwangerschap zal niet makkelijk zijn, maar oud worden zonder kinderen is ook geen optie voor mij. Ik heb dit al uitgebreid met mijn gyn besproken en hij begrijpt onze ongerustheid. Dat doet veel, gewoon weten dat hij altijd voor mij zal klaarstaan, dat hij mijn zwangerschap extra extra goed gaat opvolgen, samen met nog andere collega's.

Ik wil jullie veel sterkte en goede moed wensen. Ooit zal de zon weer schijnen...
Groetjes, de mama van Amélie en Louise

[Ive36]

héél veel moed en sterkte wil ik iedereen hier toewensen.
Als ik al deze ervaringen lees, verbleken mijn eigen problemen in het niets.

Ik hoop dan ook dat ik als man hier een beetje steun kan bijbrengen.

Mvg, Ive36