Heel herkenbaar allemaal!
De vriendin van mijn ex (we waren 2 jaar getrouwd) is uitgerekend op 13okt en Elize moest geboren worden rond 14okt. Zij verwachten ook een meisje! Weet je wat het ergste van alles is? MIJN mama wordt meter van hun kleintje!
Ik kijk NIET uit naar de geboorte van dat baby'tje!
Dit doet zoveel pijn en mijn mama (die me na de scheiding en ook nu niet gesteund heeft) beseft het niet eens! Ik hoop dat ik een andere mama wordt... X
Wanneer stopt de pijn???
-
Lacta
- Berichten: 188
- Lid geworden op: 21 augustus 2010, 13:51
O Nellie, wat erg!!!
't is al heftig als zo snel na de MK je relatie op de klippen loopt (weet er alles van), maar als hij dan al zo snel een ander heeft die dan ook nog eens zo snel zwanger is.....
En dat ze dan rond dezelfde tijd uitgerekend is als jij zou zijn én JOUW moeder daar meter van wordt.....dat vind ik zelfs wreed
Echt vreselijk voor je meid!!
Héééééél veel sterkte!!!
x Lacta
't is al heftig als zo snel na de MK je relatie op de klippen loopt (weet er alles van), maar als hij dan al zo snel een ander heeft die dan ook nog eens zo snel zwanger is.....
En dat ze dan rond dezelfde tijd uitgerekend is als jij zou zijn én JOUW moeder daar meter van wordt.....dat vind ik zelfs wreed
Echt vreselijk voor je meid!!
Héééééél veel sterkte!!!
x Lacta
-
Inas
- Berichten: 130
- Lid geworden op: 11 april 2009, 8:32
Hey lacta
Dat lege, eenzame gevoel... ik had me nog nooit zo gevoeld en ik hoop het nooit meer te moeten voelen, maar het verdwijnt langzaam. Die verdrietige momenten gaan minderen en plots ben je terug meer vrolijk dan triest. Je zal het tijd moeten geven.
Mijn zoontje is ongeveer een jaar na mijn miskraam geboren. Dat gelukkig moment was zo overheersend dat ik er zelfs niet bij stilstond dat ik het jaar ervoor ook in het ziekenhuis lag voor Vincent*. Langs de ene kant is dat heel positief maar tegelijk maakt het mij wel triest. Het is misschien de moment maar zo zie je dat het toch nooit volledig verdwijnt. Het is echt een stukje van jezelf dat zijn plaats moet krijgen.
Ik hoop dat je toch voldoende steun hebt in je omgeving en dan kom je er wel. Weet dat wat je voelt heel normaal is.
Sterkte
Dat lege, eenzame gevoel... ik had me nog nooit zo gevoeld en ik hoop het nooit meer te moeten voelen, maar het verdwijnt langzaam. Die verdrietige momenten gaan minderen en plots ben je terug meer vrolijk dan triest. Je zal het tijd moeten geven.
Mijn zoontje is ongeveer een jaar na mijn miskraam geboren. Dat gelukkig moment was zo overheersend dat ik er zelfs niet bij stilstond dat ik het jaar ervoor ook in het ziekenhuis lag voor Vincent*. Langs de ene kant is dat heel positief maar tegelijk maakt het mij wel triest. Het is misschien de moment maar zo zie je dat het toch nooit volledig verdwijnt. Het is echt een stukje van jezelf dat zijn plaats moet krijgen.
Ik hoop dat je toch voldoende steun hebt in je omgeving en dan kom je er wel. Weet dat wat je voelt heel normaal is.
Sterkte
-
Lacta
- Berichten: 188
- Lid geworden op: 21 augustus 2010, 13:51
Hai Inas,
Dank je voor je reactie!!
Het is morgen precies 2 maanden geleden.....en ik ben weer redelijk op de rit. Heb zeker nog mn verdrietige en gefrustreerde momenten en mis mn kleintje nog dagelijks! Maar ik wil en moet door.
Maandag ga ik weer starten met de IUI en daarvoor is het voor mn gevoel belangrijk dat er weer ruimte is voor een zwangerschap en ik dus niet blijf hangen in/bij de miskraam......al zal het idd altijd een plekje blijven houden en dat is ook goed.
Ben ook blij met de tattoo (vlinder op mn onderarm) die ik een maand geleden heb laten zetten.....daardoor is er toch nog wat moois overgebleven aan de zwangerschap.
Hopelijk ben ik snel weer zwanger......
x Lacta
Dank je voor je reactie!!
Het is morgen precies 2 maanden geleden.....en ik ben weer redelijk op de rit. Heb zeker nog mn verdrietige en gefrustreerde momenten en mis mn kleintje nog dagelijks! Maar ik wil en moet door.
Maandag ga ik weer starten met de IUI en daarvoor is het voor mn gevoel belangrijk dat er weer ruimte is voor een zwangerschap en ik dus niet blijf hangen in/bij de miskraam......al zal het idd altijd een plekje blijven houden en dat is ook goed.
Ben ook blij met de tattoo (vlinder op mn onderarm) die ik een maand geleden heb laten zetten.....daardoor is er toch nog wat moois overgebleven aan de zwangerschap.
Hopelijk ben ik snel weer zwanger......
x Lacta
-
Inas
- Berichten: 130
- Lid geworden op: 11 april 2009, 8:32
Hey Lacta
Goed dat je weer verder doet en een mooie herinnering hebt. Ik voel dat je er weer bovenop komt al zullen er inderdaad dagen zijn waarop het minder lukt. Maar die verscheurende pijn van gemis en eenzaamheid wordt milder hoor. Als ik er nu aan terugdenk heb ik nog steeds geen woorden voor zoveel verdriet. Het is gewoon stom dat ne mens daar door moet. Ik was steeds blij als ik in slaap viel en als ik dan wakker werd drong dat de eerste 10 sec nog niet tot me door. Maar plots valt dan weer dat zwaar gevoel op je neer waar je niet onderuit kan
.
Ik weet niet of dat bij jou ook zo is maar ik twijfelde nadien heel erg aan mezelf. Vroeg me af wat ik mis had gedaan en kon niet geloven dat het ooit zou lukken. Wat achteraf natuurlijk allemaal overbodig was. Waarmee ik maar wil zeggen, je kan er niks aan doen, geloof in jezelf en er zal gewoon een reden zijn dat de natuur er zo over beslist. Als ik ervan uitging dat er een reden voor was, en het niet gewoon bruusk werd weggenomen van mij, maakte dat mij rustiger en kon ik het beter aanvaarden.
Ik duim voor een snelle en vooral mooie zwangerschap
Groetjes
Goed dat je weer verder doet en een mooie herinnering hebt. Ik voel dat je er weer bovenop komt al zullen er inderdaad dagen zijn waarop het minder lukt. Maar die verscheurende pijn van gemis en eenzaamheid wordt milder hoor. Als ik er nu aan terugdenk heb ik nog steeds geen woorden voor zoveel verdriet. Het is gewoon stom dat ne mens daar door moet. Ik was steeds blij als ik in slaap viel en als ik dan wakker werd drong dat de eerste 10 sec nog niet tot me door. Maar plots valt dan weer dat zwaar gevoel op je neer waar je niet onderuit kan
.Ik weet niet of dat bij jou ook zo is maar ik twijfelde nadien heel erg aan mezelf. Vroeg me af wat ik mis had gedaan en kon niet geloven dat het ooit zou lukken. Wat achteraf natuurlijk allemaal overbodig was. Waarmee ik maar wil zeggen, je kan er niks aan doen, geloof in jezelf en er zal gewoon een reden zijn dat de natuur er zo over beslist. Als ik ervan uitging dat er een reden voor was, en het niet gewoon bruusk werd weggenomen van mij, maakte dat mij rustiger en kon ik het beter aanvaarden.
Ik duim voor een snelle en vooral mooie zwangerschap
Groetjes
-
Lacta
- Berichten: 188
- Lid geworden op: 21 augustus 2010, 13:51
Hoi Inas,
Ik heb idd mn twijfelmomenten ook gehad, vooral in het begin (zie ook mijn topic 'miskraam eigen schuld'). Maar heb dat wel los kunnen laten gelukkig. Het kindje was méér dan gewenst en ik heb netjes 'volgens t boekje' geleefd....dus daar heeft t ook niet aan gelegen.
Ik ga morgen weer starten met de hormonen (voor IUI), erg spannend, omdat ik het nu met een onbekende donor ga doen.....
Maar ik heb goede hoop!!
x Lacta
Ik heb idd mn twijfelmomenten ook gehad, vooral in het begin (zie ook mijn topic 'miskraam eigen schuld'). Maar heb dat wel los kunnen laten gelukkig. Het kindje was méér dan gewenst en ik heb netjes 'volgens t boekje' geleefd....dus daar heeft t ook niet aan gelegen.
Ik ga morgen weer starten met de hormonen (voor IUI), erg spannend, omdat ik het nu met een onbekende donor ga doen.....
Maar ik heb goede hoop!!
x Lacta
-
Babs01
- Berichten: 99
- Lid geworden op: 26 juli 2010, 16:31
Hoi allemaal,
ik heb hier nog niet gereageerd, maar had het topic al vaak gezien en al vaak zin om hier eens iets te komen schrijven.
Ik heb op het onderwerp 'eindelijk zwanger, en dan een miskraam' al eens uitgebreid m'n verhaal gedaan. Ik wilde al een hele tijd kinderen, een paar jaar, maar m'n vriend had wat meer tijd nodig. Toen we er uiteindelijk aan begonnen, bleek al snel dat het niet zou lukken. Ik heb PCOS en er loopt vanalles mis in m'n hormoonhuishouding. Na een goed jaar behandelen (eerst clomid, dan menopur) was ik eindelijk zwanger. Ik had een goeie echo op 8 en op 10,5 weken, het hartje klopte, alles zat goed. Ik zou in januari bevallen. Maar toen voor de belangrijke echo van 12 weken ging, bleek dat ons kindje heel kort daarvoor, op exact 12 weken, gestorven was. Ik heb 2,5 dagen in het ziekenhuis gelegen om het te laten geboren worden. Dat is begin juli gebeurd. Daarna is voor mij een heel pijnlijke periode begonnen.
De eerste weken heb ik m'n verdriet heel intens beleefd en ben ik er echt mee bezig geweest op een manier die me veel deugd deed. Daarna ging ik even werken, en dan had ik verlof. Na dat verlof zouden we er terug aan beginnen, wat ook gebeurd is begin september. Ik dacht dat dat me zou helpen om opnieuw hoop te krijgen en vooruit te kunnen denken. Maar ik heb het echt onderschat. Door al die moeite opnieuw te moeten doen, is de pijn in alle hevigheid teruggekomen, en ik heb het nu al 1,5 maand bijzonder moeilijk. Ik heb het gevoel dat ik alle vertrouwen kwijt ben ik de goeie afloop, dat ik ook mama zou kunnen worden, dat ik zwanger zou kunnen zijn, ... Ik heb het moeilijk om positief te zijn, moed te vinden, hoopvol te zijn. Ik heb hoogstens een paar goeie dagen na elkaar, maar dan komt er altijd weer iets waardoor ik totaal uit m'n broze evenwicht ben. Het wemelt van de zwangeren rondom mij. Sinds mijn miskraam zijn er minstens 5 bijgekomen, bovenop de anderen die ofwel net bevallen zijn (3 eind augustus, 2 in juli, ... ) of bijna moeten bevallen (2 in november). Dat confronteert me elke keer zo vreselijk hard dat ik bijna niet weet hoe ik hier ooit door ga geraken. Ik kan nergens meer komen zonder met m'n neus op de feiten gedrukt te worden. Het is vooral daarmee dat ik het zo lastig heb.
Ik hou me recht, ga werken, doe wat ik moet doen, maar voel me o zo moe vanbinnen. Misschien zou ik een rustpauze moeten inlassen, maar dat kan ik niet in m'n hoofd, iets in mij wilt toch doorgaan, ondanks alles. De laatste tijd heb ik echt soms het gevoel dat de pijn misschien helemaal niet overgaat, hoogstens af en toe wat verdwijnt naar de achtergrond. Ik vraag me soms af hoe mensen het doen om er wel mee om te kunnen. De miskraam kan ik enigszins een plekje geven op zich, het heeft zo moeten zijn. Maar niet de miskraam tesamen met dan nu opnieuw al die miserie doormoeten, de emotionele rollercoaster ondergaan, ... Ik vraag me gewoon soms af hoe lang ik dit nog kan volhouden.
Jullie verhalen zijn zo herkenbaar... Soms heb ik alleen de indruk dat anderen er zoveel beter en constructiever mee omgaan dan ik. Dan voel ik me zwak omdat ik niet wat 'flinker' kan zijn, zoals andere mensen.
Ach ja...
die eeuwige vertwijfeling toch...
Sorry voor de misschien wat minder hoopvolle/positieve boodschap. Ik moest het even kwijt...
Liefs
Babs
xxx
ik heb hier nog niet gereageerd, maar had het topic al vaak gezien en al vaak zin om hier eens iets te komen schrijven.
Ik heb op het onderwerp 'eindelijk zwanger, en dan een miskraam' al eens uitgebreid m'n verhaal gedaan. Ik wilde al een hele tijd kinderen, een paar jaar, maar m'n vriend had wat meer tijd nodig. Toen we er uiteindelijk aan begonnen, bleek al snel dat het niet zou lukken. Ik heb PCOS en er loopt vanalles mis in m'n hormoonhuishouding. Na een goed jaar behandelen (eerst clomid, dan menopur) was ik eindelijk zwanger. Ik had een goeie echo op 8 en op 10,5 weken, het hartje klopte, alles zat goed. Ik zou in januari bevallen. Maar toen voor de belangrijke echo van 12 weken ging, bleek dat ons kindje heel kort daarvoor, op exact 12 weken, gestorven was. Ik heb 2,5 dagen in het ziekenhuis gelegen om het te laten geboren worden. Dat is begin juli gebeurd. Daarna is voor mij een heel pijnlijke periode begonnen.
De eerste weken heb ik m'n verdriet heel intens beleefd en ben ik er echt mee bezig geweest op een manier die me veel deugd deed. Daarna ging ik even werken, en dan had ik verlof. Na dat verlof zouden we er terug aan beginnen, wat ook gebeurd is begin september. Ik dacht dat dat me zou helpen om opnieuw hoop te krijgen en vooruit te kunnen denken. Maar ik heb het echt onderschat. Door al die moeite opnieuw te moeten doen, is de pijn in alle hevigheid teruggekomen, en ik heb het nu al 1,5 maand bijzonder moeilijk. Ik heb het gevoel dat ik alle vertrouwen kwijt ben ik de goeie afloop, dat ik ook mama zou kunnen worden, dat ik zwanger zou kunnen zijn, ... Ik heb het moeilijk om positief te zijn, moed te vinden, hoopvol te zijn. Ik heb hoogstens een paar goeie dagen na elkaar, maar dan komt er altijd weer iets waardoor ik totaal uit m'n broze evenwicht ben. Het wemelt van de zwangeren rondom mij. Sinds mijn miskraam zijn er minstens 5 bijgekomen, bovenop de anderen die ofwel net bevallen zijn (3 eind augustus, 2 in juli, ... ) of bijna moeten bevallen (2 in november). Dat confronteert me elke keer zo vreselijk hard dat ik bijna niet weet hoe ik hier ooit door ga geraken. Ik kan nergens meer komen zonder met m'n neus op de feiten gedrukt te worden. Het is vooral daarmee dat ik het zo lastig heb.
Ik hou me recht, ga werken, doe wat ik moet doen, maar voel me o zo moe vanbinnen. Misschien zou ik een rustpauze moeten inlassen, maar dat kan ik niet in m'n hoofd, iets in mij wilt toch doorgaan, ondanks alles. De laatste tijd heb ik echt soms het gevoel dat de pijn misschien helemaal niet overgaat, hoogstens af en toe wat verdwijnt naar de achtergrond. Ik vraag me soms af hoe mensen het doen om er wel mee om te kunnen. De miskraam kan ik enigszins een plekje geven op zich, het heeft zo moeten zijn. Maar niet de miskraam tesamen met dan nu opnieuw al die miserie doormoeten, de emotionele rollercoaster ondergaan, ... Ik vraag me gewoon soms af hoe lang ik dit nog kan volhouden.
Jullie verhalen zijn zo herkenbaar... Soms heb ik alleen de indruk dat anderen er zoveel beter en constructiever mee omgaan dan ik. Dan voel ik me zwak omdat ik niet wat 'flinker' kan zijn, zoals andere mensen.
Ach ja...
die eeuwige vertwijfeling toch...
Sorry voor de misschien wat minder hoopvolle/positieve boodschap. Ik moest het even kwijt...
Liefs
Babs
xxx
-
Lacta
- Berichten: 188
- Lid geworden op: 21 augustus 2010, 13:51
Hai Babs,
Je hoeft je niet te verontschuldigen hoor! We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, dus begrijpen wij als de beste waar je doorheen gaat....
Het is een proces van ups en downs en zeker als het zwanger worden niet 'vanzelf' is gegaan, maar je er echt veel moeite voor hebt moeten doen, is het helemaal zó wrang dat het misgaat.
Ik weet er alles van....helaas....ik zelf ben al sinds begin '96 'bezig' (met korte tussenposes, maar in totaal toch al ruim 11 jaar) en was nu eÃndelijk via IUI zwanger geraakt.
In het begin deed t daardoor extra pijn en vond ik het zó oneerlijk dat ik dan ook nog eens een miskraam moest krijgen....alsof ik nog niet genoeg had meegemaakt op dit vlak. En idd ook zó oneerlijk dat anderen maar 'gewoon' zwanger worden en het daarbij dan ook nog eens goed gaat.
Helaas is dit iets waar we geen invloed op hebben....zo is het leven (ik weet het, dit is een vreselijke dooddoener, maar helaas is het wel zo)
Er zijn een paar dingen die mij er doorheen geholpen hebben (en nog). Dat is vooral het toegeven aan het verdriet....en niet óverheen stappen, maar er echt dóórheen gaan. Dus mezelf de ruimte geven om te huilen, te rouwen. Ik luisterde soms ook naar 2 liedjes die zéér symbolisch zijn en die me ook geholpen hebben! Maar daarnaast mezelf dan op een gegeven moment ook weer 'dwingen' om na die huilbui weer naar t positieve te kijken en de dingen weer op te pakken.
Verder schreef ik ook veel van me af (soms nog)....op forums zoals deze.....maar ook in een dagboekje wat ik was gestart op t moment dat ik wist dat ik zwanger was. Hier heb ik veel in geschreven.....van me af 'geschreeuwd', gedichten en overpeinzingen geschreven enz.
Daarnaast is het zetten van een tattoo (vlinder op mn onderarm) een mooi symbolisch gebaar naar mezelf geweest die me nog steeds heel erg goed doet. Alsof mn kleintje toch nog een beetje bij me is. En er is iig iets moois overgebleven aan mijn 1e zwangerschap.
Maar bovenal is het feit dat ik nu weet dat ik zwanger kán worden voor mij een goede motivatie om verder te gaan! Dat heb ik in de afgelopen (bijna) 15 jaar ten slotte nooit geweten en nu ik het weet, weet ik nóg zekerder dat ik hiervoor wil gaan!! Heb morgen alweer de inseminatie (na 2 maanden en 12 dagen) en het voelt juist goed voor mij om weer verder te gaan en weer bezig te zijn om mn hartewens uit te laten komen.
En natuurlijk is het voor iedereen anders.....ik kan je alleen vertellen wat mij geholpen heeft.
Wat ik wel weet is dat ik er echt sterker door geworden ben. Had zelf verwacht dat ik finaal in zou storten als ik ooit een MK zou krijgen na al die jaren. En natuurlijk heb ik héle diepe en zware momenten gehad (en nog soms wel).....maar ik ben er nog......en het feit dat ik het al weer aandurf om verder te gaan, sterkt me alleen nog maar meer.
Ik heb het maar wel 'mooi' gedaan......en nog zo goed als alleen ook (aangezien mijn relatie ook nog op de klippen is gelopen o.a. door de MK)
Ik zeg het niet snel.....maar ik ben trots op mezelf.....
Ik hoop dat jij ook je manier gaat vinden om ermee om te gaan. Realiseer je dat het feit dat je wel gewoon werkt, je dingen doet én alweer gestart bent, al een heel goed teken is en iets waar je trots op kunt zijn! Je gaat, ondanks je verdriet, niet bij de pakken neer zitten, maar pakt t leven weer op!
Jij komt er wel....!!!
Sterkte!!
x Lacta
Je hoeft je niet te verontschuldigen hoor! We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, dus begrijpen wij als de beste waar je doorheen gaat....
Het is een proces van ups en downs en zeker als het zwanger worden niet 'vanzelf' is gegaan, maar je er echt veel moeite voor hebt moeten doen, is het helemaal zó wrang dat het misgaat.
Ik weet er alles van....helaas....ik zelf ben al sinds begin '96 'bezig' (met korte tussenposes, maar in totaal toch al ruim 11 jaar) en was nu eÃndelijk via IUI zwanger geraakt.
In het begin deed t daardoor extra pijn en vond ik het zó oneerlijk dat ik dan ook nog eens een miskraam moest krijgen....alsof ik nog niet genoeg had meegemaakt op dit vlak. En idd ook zó oneerlijk dat anderen maar 'gewoon' zwanger worden en het daarbij dan ook nog eens goed gaat.
Helaas is dit iets waar we geen invloed op hebben....zo is het leven (ik weet het, dit is een vreselijke dooddoener, maar helaas is het wel zo)
Er zijn een paar dingen die mij er doorheen geholpen hebben (en nog). Dat is vooral het toegeven aan het verdriet....en niet óverheen stappen, maar er echt dóórheen gaan. Dus mezelf de ruimte geven om te huilen, te rouwen. Ik luisterde soms ook naar 2 liedjes die zéér symbolisch zijn en die me ook geholpen hebben! Maar daarnaast mezelf dan op een gegeven moment ook weer 'dwingen' om na die huilbui weer naar t positieve te kijken en de dingen weer op te pakken.
Verder schreef ik ook veel van me af (soms nog)....op forums zoals deze.....maar ook in een dagboekje wat ik was gestart op t moment dat ik wist dat ik zwanger was. Hier heb ik veel in geschreven.....van me af 'geschreeuwd', gedichten en overpeinzingen geschreven enz.
Daarnaast is het zetten van een tattoo (vlinder op mn onderarm) een mooi symbolisch gebaar naar mezelf geweest die me nog steeds heel erg goed doet. Alsof mn kleintje toch nog een beetje bij me is. En er is iig iets moois overgebleven aan mijn 1e zwangerschap.
Maar bovenal is het feit dat ik nu weet dat ik zwanger kán worden voor mij een goede motivatie om verder te gaan! Dat heb ik in de afgelopen (bijna) 15 jaar ten slotte nooit geweten en nu ik het weet, weet ik nóg zekerder dat ik hiervoor wil gaan!! Heb morgen alweer de inseminatie (na 2 maanden en 12 dagen) en het voelt juist goed voor mij om weer verder te gaan en weer bezig te zijn om mn hartewens uit te laten komen.
En natuurlijk is het voor iedereen anders.....ik kan je alleen vertellen wat mij geholpen heeft.
Wat ik wel weet is dat ik er echt sterker door geworden ben. Had zelf verwacht dat ik finaal in zou storten als ik ooit een MK zou krijgen na al die jaren. En natuurlijk heb ik héle diepe en zware momenten gehad (en nog soms wel).....maar ik ben er nog......en het feit dat ik het al weer aandurf om verder te gaan, sterkt me alleen nog maar meer.
Ik heb het maar wel 'mooi' gedaan......en nog zo goed als alleen ook (aangezien mijn relatie ook nog op de klippen is gelopen o.a. door de MK)
Ik zeg het niet snel.....maar ik ben trots op mezelf.....
Ik hoop dat jij ook je manier gaat vinden om ermee om te gaan. Realiseer je dat het feit dat je wel gewoon werkt, je dingen doet én alweer gestart bent, al een heel goed teken is en iets waar je trots op kunt zijn! Je gaat, ondanks je verdriet, niet bij de pakken neer zitten, maar pakt t leven weer op!
Jij komt er wel....!!!
Sterkte!!
x Lacta
-
Lacta
- Berichten: 188
- Lid geworden op: 21 augustus 2010, 13:51
Ik wil je de tekst van een prachtig lied van Blof even laten lezen. Een lied wat ik de afgelopen periode énorm veel gedraaid heb en vooral de laatste 2 zinnen gaven mn hoop.
Hier kun je het lied beluisteren:
http://www.youtube.com/watch?v=TBn3iIAWW08
Alle deuren stonden open
Je kwam eraan
En alles was er klaar voor
We maakten de gebaren die je maakt als iemand welkom is
Zo welkom, dat het bijna pijn doet
De pijn van het er bijna zijn
Zo mooi, je was zo mooi, zo mooi
Je had nog mooier mogen worden maar je kon het niet
En wij blijven altijd op je wachten
Waar ter wereld we ook lopen
Je blijft bestaan
We konden je niet kennen maar we weten wie je bent
En je blijft iemand die welkom was
Zo welkom, dat het altijd pijn doet
De pijn van het er bijna zijn
Zo mooi, je was zo mooi, zo mooi
Je had nog mooier mogen worden maar je kon het niet
En wij blijven altijd op je wachten
Je mooie grote ogen die de wereld zouden zien
Je hield ze stevig dicht
Misschien is het maar beter zo, misschien
Je was zo mooi, zo mooi
Je was zo mooi, zo mooi
Je had nog mooier mogen worden maar je kon het niet
En wij blijven altijd op je wachten
Je was zo mooi
Alle deuren staan nog open
Jij komt eraan
Hier kun je het lied beluisteren:
http://www.youtube.com/watch?v=TBn3iIAWW08
Alle deuren stonden open
Je kwam eraan
En alles was er klaar voor
We maakten de gebaren die je maakt als iemand welkom is
Zo welkom, dat het bijna pijn doet
De pijn van het er bijna zijn
Zo mooi, je was zo mooi, zo mooi
Je had nog mooier mogen worden maar je kon het niet
En wij blijven altijd op je wachten
Waar ter wereld we ook lopen
Je blijft bestaan
We konden je niet kennen maar we weten wie je bent
En je blijft iemand die welkom was
Zo welkom, dat het altijd pijn doet
De pijn van het er bijna zijn
Zo mooi, je was zo mooi, zo mooi
Je had nog mooier mogen worden maar je kon het niet
En wij blijven altijd op je wachten
Je mooie grote ogen die de wereld zouden zien
Je hield ze stevig dicht
Misschien is het maar beter zo, misschien
Je was zo mooi, zo mooi
Je was zo mooi, zo mooi
Je had nog mooier mogen worden maar je kon het niet
En wij blijven altijd op je wachten
Je was zo mooi
Alle deuren staan nog open
Jij komt eraan
-
Babs01
- Berichten: 99
- Lid geworden op: 26 juli 2010, 16:31
Hej Lacta,
het spijt me dat het zo lang geduurd heeft eer ik reageer op je antwoord. Daarom dus nu: bedankt! Ik vind het echt mooi wat je schrijft, en voel me gesteund. Dat liedje is ook echt supermooi. Zo toepasselijk ook. Bedankt, echt!
Hoe gaat het nu met jou? Ik hoop dat de inseminatie wat opgeleverd heeft... Ik duim!
Met mij gaat het wat beter, al is het toch moeilijk gebleven. Ik ben nu aan het wachten, morgen moet ik m'n regels krijgen. Heel erg spannend dus. Maar ik weet niet of ik moet hopen of niet... Eigenlijk zie ik het niet goed zitten, want ik ben echt enorm bang voor de zoveelste teleurstelling en voor het zwarte gat waarin ik ga vallen... Ik word er nu al moedeloos van...
Ik ben ondertussen ook een blog gestart: http://lilliepawillie.blogspot.com. Eigenlijk vooral voor mezelf. Het deed me deugd om mijn verhaal eens helemaal neer te pennen. En ik vind het fijn dat ik daar nu alle dagdagelijkse dingen kan schrijven als ik dat wil. Een soort virtueel dagboek dus, omdat het er maar niet van kwam om in m'n eigen dagboekschriftje veel neer te pennen.
Alleszins nog eens bedankt voor je lieve en warme antwoord.
Een heel dikke knuffel
Babs
xxx
het spijt me dat het zo lang geduurd heeft eer ik reageer op je antwoord. Daarom dus nu: bedankt! Ik vind het echt mooi wat je schrijft, en voel me gesteund. Dat liedje is ook echt supermooi. Zo toepasselijk ook. Bedankt, echt!
Hoe gaat het nu met jou? Ik hoop dat de inseminatie wat opgeleverd heeft... Ik duim!
Met mij gaat het wat beter, al is het toch moeilijk gebleven. Ik ben nu aan het wachten, morgen moet ik m'n regels krijgen. Heel erg spannend dus. Maar ik weet niet of ik moet hopen of niet... Eigenlijk zie ik het niet goed zitten, want ik ben echt enorm bang voor de zoveelste teleurstelling en voor het zwarte gat waarin ik ga vallen... Ik word er nu al moedeloos van...
Ik ben ondertussen ook een blog gestart: http://lilliepawillie.blogspot.com. Eigenlijk vooral voor mezelf. Het deed me deugd om mijn verhaal eens helemaal neer te pennen. En ik vind het fijn dat ik daar nu alle dagdagelijkse dingen kan schrijven als ik dat wil. Een soort virtueel dagboek dus, omdat het er maar niet van kwam om in m'n eigen dagboekschriftje veel neer te pennen.
Alleszins nog eens bedankt voor je lieve en warme antwoord.
Een heel dikke knuffel
Babs
xxx
-
Lacta
- Berichten: 188
- Lid geworden op: 21 augustus 2010, 13:51
Hoi Babs,
Fijn te lezen dat het weer wat beter met je gaat!!
Morgen wordt dus weer een spannende dag voor je, begrijp ik. Wat bedoel je alleen met 'regels'? (ik kom niet uit België, dus wij noemen dat vast anders)
Goed dat het bijhouden van een blog jou zo goed helpt!! Goede zet dus!!
Met mij gaat het wel. Was afgelopen vrijdag weer ongesteld geworden en dat viel me zwaar.....niet alleen omdat de IUI dus niet gelukt was, maar ook kwam t verdriet van de miskraam weer deels terug.
Maar ik red me wel weer hoor....ga vanavond weer beginnen met de hormonen.....op naar de volgende poging.
Veel sterkte morgen!!!
Knuf Lacta
Fijn te lezen dat het weer wat beter met je gaat!!
Morgen wordt dus weer een spannende dag voor je, begrijp ik. Wat bedoel je alleen met 'regels'? (ik kom niet uit België, dus wij noemen dat vast anders)
Goed dat het bijhouden van een blog jou zo goed helpt!! Goede zet dus!!
Met mij gaat het wel. Was afgelopen vrijdag weer ongesteld geworden en dat viel me zwaar.....niet alleen omdat de IUI dus niet gelukt was, maar ook kwam t verdriet van de miskraam weer deels terug.
Maar ik red me wel weer hoor....ga vanavond weer beginnen met de hormonen.....op naar de volgende poging.
Veel sterkte morgen!!!
Knuf Lacta
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 27 gasten