Wanneer stopt de pijn???

[Lacta]

Het is nu alweer bijna 6 weken geleden dat ik de miskraam gehad heb (na 14,5 jaar 'proberen'). Na het eerste vreselijke verdriet leek het even een tijdje beter met me te gaan. Maar nu voel ik me vreselijk ellendig.......ben intens vedrietig, eenzaam en zó moe......en weet af en toe écht niet meer hoe ik om moet gaan met die pijn.
Zou nu 15,5 week zijn en dus al een aardig buikje hebben.....maar in plaats daarvan is mn buik leeg..... Mis mn kleintje zoooooo erg!!!!

Heb ook veel vedriet van het feit dat m'n relatie dit niet heeft 'overleefd' en ik dit dus allemaal alleen moet dragen.....doet me verdriet dat we dit niet samen hebben kunnen delen. Voel me zó eenzaam!!

Daarnaast loopt t niet lekker op mn werk. Werk sinds kort op 2 locaties en in 1 groep gaat t echt niet lekker en dat frustreert en houdt me soms zelfs wakker 's nachts.

En aangezien ik alleen woon en niet veel aanloop heb, moet ik hier dus vnl. alleen mee 'dealen'......en ik weet ff écht niet meer hoe ik mn hoofd boven water moet houden......weet even niet om te gaan met de pijn en het verdriet.....Wanneer stopt het????

Sorry voor mn 'geklaag', maar ik moest het even kwijt......

x Lacta

[Noa09]

Hoi Lacta,

Ik kan je niet zeggen wanneer de pijn stopt, echt stoppen doet die pijn niet maar na verloop van tijd ga je jezelf erop betrappen dat je er eventjes niet meer aan gedacht hebt, dat je eventjes heel voorzichtig terug een beetje kan lachen en gelukkig zijn.
Mijn miskraam is intussen bijna 6 maanden geleden en ik dacht dat ik het verwerkt had, maar dat is niet zo.
Het verdriet om wat had kunnen zijn is nog heel erg aanwezig, zeker nu ik dagelijks moet samenwerken met iemand die exact even lang zwanger is als ik nu geweest zou zijn.
Ik hoop dat ik het een beetje ga kunnen loslaten na de uitgerekende datum, maar vergeten kan ik het niet en dat hoeft ook niet.
Wat mij geholpen heeft is een mooi gedichtje opzoeken op het net en dat inkaderen, met een knuffeltje erbij.
In het begin stond dat kadertje hier in de living, later in mijn slaapkamer, en nu staat het gewoon in de kast.
Laat je tranen maar toe als ze komen, je hebt het volste recht te rouwen ook al begrijpt jouw omgeving dat misschien niet goed (niemand in mijn omgeving heeft er ooit echt over gesproken met me, ze leken eerder opgelucht dat ik na de verplichte twee rustcycli verderging).
Neem een lekker warm bad, verwen jezelf af en toe met iets kleins, huil lekker uit bij intrieste nummers, het maakt echt niet uit hoe, als je je maar wat beter gaat voelen.
Veel sterkte!

Noa09

[Lacta]

Dank je Noa!
Wat jij beschrijft probeer ik ook echt te doen.....laat me gevoelens de vrije loop als ze komen, zoek ze soms zelfs bewust op door het draaien van bepaalde liedjes.....heb vorige week een tattoo van een vlinder op mn onderarm laten zetten (zodat er toch iets moois over blijft van deze 1e zwangerschap), waar ik heel vaak naar kijk en waar ik érg blij mee ben......schrijf zaken af en toe van me af en probeer zo lief mogelijk te zijn voor mezelf.

Maar zeker in combinatie met mn werk en mn verbroken relatie is het echt een heel geworstel elke dag weer.....

Herkenbaar wat jij schrijft ook over iemand die ongeveer even ver zwanger is als jij zou zijn. Lijkt me zéér pijnlijk om daar dagelijk mee te werken. Ik heb een buurvrouw die ook net zo ver is als ik zou moeten zijn, maar ben blij dat ik die niet zo vaak zie (moet ook eerlijk zeggen dat ik haar ontloop als ik enigszins de kans heb).

x Lacta

[roisin]

Ja, het gaat niet echt over é... blijft toch hangen, niet elke dag meer... maar het blijft !

Noa09, ik heb ook een collega die op exact dezelfde dag als mij is uitgerekend. Binnenkort is het zo ver en die haren buik wordt maar dikker en dikker. Tja, het leven is soms hard.

Ik herken ook alles wat jullie beschrijven.

[kathleenchris]

Het gaat inderdaad nooit over, maar het is gewoon een stukje van mezelf geworden waardoor het een beter plaatsje kreeg.
Het maakt ons uiteindelijk tot de persoon die we vandaag zijn. Maar op zich zal ik nooit aanvaarden dat we kindjes moesten afstaan !
Dikke knuffel !

[Lacta]

Ik probeer me maar vast te houden aan het feit dat ik nu eíndelijk weet dat ik zwanger kán worden. Na 14,5 jaar proberen, is dat in ieder geval een hele stap voorwaarts.
En nu maar hopen dat mn lichaam nu écht weet hoe het moet en het dus nog een keer gaat lukken....maar dan goed!!!

x Lacta

[klavertje4]

dikke knuffel Lacta!!!

en inderdaad...elk sprankeltje hoop is er eentje!!! pak het vast en laat het niet los!!...ik vind je echt moedig!...

smak
elske

[Lacta]

Dank je Elske!!!

Vind mezelf eigenlijk ook best moedig (zo in mn upje)

x Lacta

[Lacta]

Pfffff ben vedrietig.......mis mn kleintje........mn buik is zo leeg.......

Met mn vriend is het definitief over. Onze opvattingen over de MMM zijn té verschillend en de wijze van communiceren (o.a. hierover) ook. Zo vraagt hij zich af of ik wel door moet gaan, of het (geestelijk en lichamelijk) niet te zwaar voor me is.....zowel de MMM als straks een kindje alleen.
Doet me pijn dat hij zo denkt (al weet ik dat het vnl. bezorgdheid is). Gelukkig weet ik dat andere mensen (ouders, zus, vriendin en dierbare ex) in mn omgeving die me héél goed (mss wel beter) kennen er álle vertrouwen in hebben dat ik het wél kan......dat ik zeker wel sterk genoeg ben.
Maar toch doet t wel pijn dat hij er zo instaat en (in mijn ogen) zo weinig vertrouwen in heeft.

Maar t maakt niet uit.....ik ga ervoor!!!
Ik wil er alles aan doen (binnen t haalbare) om mn droom te verwezenlijken!!! En ik weet dat ik dierbare om me heen heb die me zullen steunen, maar me ook 'in de gaten houden'......dus ik kom er wel.

Moet wel eerlijk toegeven dat ik het alleen zijn érg moeilijk vind!! Juist nu mis ik die arm om me heen, die schouder waar ik op uit kan huilen en soms even op mag steunen. De wetenschap dat er (hoe alles ook uitpakt) iemand is die écht van mij houdt en voor me gaat.....
Iemand waar ik tegen aan mag/kan praten als ik het moeilijk heb, iemand om leuke dingen mee te doen, iemand om mee te genieten.....

Toen ik zwanger was, was 1 van mn mooie gedachten ook.....hoe het verder ook gaat lopen, ik ben vanaf nu nooit meer echt alleen......voel me daarom nu helemaal dubbel, dubbel alleen......de eenzaamheid doet pijn.....

x Lacta

[Noa09]

Lacta,

'Toen ik zwanger was, was 1 van mn mooie gedachten ook.....hoe het verder ook gaat lopen, ik ben vanaf nu nooit meer echt alleen......voel me daarom nu helemaal dubbel, dubbel alleen......de eenzaamheid doet pijn.....'
Ik word hier stil van, want dit is exact hoe ik het ervaar... Ik ontvlucht deze week de hele tijd mijn huis, ik kan dan wel ontkomen aan de stilte maar niet aan de leegte in mijn hart en in mijn buik...

Noa09

[Lacta]

Ja erg hè Noa......

Ik ben heel dubbel.....als ik ergens ben, wil ik naar huis......als ik alleen thuis ben, wil ik gezelschap/weg.
Dus eigenlijk is het nooit goed

x Lacta

[Noa09]

Lacta,

ja hè, als ik weg ben zijn mijn gedachten precies thuis, wel lastig bij momenten, ik weet gewoon niet wat ik wil!
Het komt vast wel weer goed, ik zie nu met een heel klein hartje mijn uitgerekende datum (18/10/10) tegemoet, daar wringt het schoentje...

Noa09

[Lacta]

O Noa, kan me zó goed voorstellen dat t weer even nog moeilijker wordt/is als de uitgerekende datum eraan komt. Bij mij duurt dat nog wel even......en om eerlijk te zijn heb ik (stiekem) de hoop dat ik dan weer zwanger ben.....maar ja, of dat zo is?????

STERKTE!!!

x Lacta

[lottevt]

Hoi Lacta en Noa

Wat jullie schrijven is zo herkenbaar. Mijn zus was vorig jaar op hetzelfde moment zwanger als ik. Ik verloor mijn kindje aan 10 weken, en zij zwangerde heerlijk verder. Een zus kan je haar geluk niet kwalijk nemen, maar vaak heb ik gedacht 'waarom toch?'. En toen ze beviel, was dat ontzettend pijnlijk. Het duurde dan nog een week voordat ik haar kindje mocht vasthouden. Ze was nogal beschermend. Heel vreemd allemaal, maar ik voelde toen mijn eigen engeltje nog nabijer dan ooit voorheen. Nog steeds (na bijna een jaar verder) heb ik het gevoel dat mijn engeltje over mijn jonge nichtje waakt.
Niettemin, zoals jullie ook beschrijven, het gemis gaat nooit voorbij. Ik heb doopsuikertjes gemaakt om het feit te erkennen dat er een kleintje was, want anders lijkt alles voor de buitenwereld gedaan en afgesloten. Maar als mama voel je de leegte, het gemis en niks kan dat opvullen.
Lacta, ik begrijp dat je je nu erg eenzaam moet voelen. Wat jammer dat je er alleen voor staat. Mijn man was bij mijn miskraam amper bij mij. Hij stond dag en nacht in voor de verbouwingen van ons huis. Dus dag en nacht lag ik alleen te huilen in bed of zetel. Ik weet wel dat deze situaties niet te vergelijken zijn, hoor, want ik kon hem wel nog opbellen en als het echt niet meer ging, gaf hij me wel een knuffel. Maar ik voelde me ook ontzettend eenzaam in mijn verdriet. Ik wou gewoon iemand om me heen die me een beetje kon helpen om het verdriet te dragen. Maar ik heb wel beseft dat het ontzettend moeilijk is om zo iemand te vinden, en dat je, jammer genoeg, er alleen voor staat. Want slechts weinigen begrijpen waardoor je gaat. Gelukkig bestaat dit forum nog, en kunnen we elkaar wat moed inspreken. Dus kop op, meid. Alles komt goed. Ik vind het idee van de vlindertatoeage geweldig. Zo draag je je kleintje toch altijd bij je.

Dikke knuffel

Lotte

[Lacta]

Hoi Lotte,

Ook jouw verhaal is zó herkenbaar!!!!

Ik ben ondertussen al bijna 15 jaar aan het 'proberen' zwanger te worden en toen mijn zus ruim 2 jaar geleden zwanger raakte (ook na een lange tijd en via IVF) en het ook nog eens een tweeling bleek te zijn, had ik zoiets van "zij heeft er 2 en ik geen 1" en daar was ik soms zó verdrietig over.
En na de miskraam had ik dat gevoel weer even.
Het verschil met jou Lotte is, dat mijn zus me juist héél erg wil betrekken bij haar kids en ik ben ook de voogd over die 2 schatjes (zij is ook alleen).
Gelukkig kan ik wel genieten van die 2 kanjertjes.

Maar ik wil zooooo graag een eigen kindje!!!!!

x Lacta