Dag lieve mensen allemaal
Het kost me enorm veel moeite om de stap te zetten om mijn verhaal hier te plaatsen, en ik hoop dan ook van harte dat het hier past. Maar als ik alle verhalen hier lees, geeft het mij veel sterkte. En ik hoop hetzelfde te kunnen doen voor al die sterke vrouwen die ik hier al heb mogen 'lezen'.
Op 20 april 2007 ben ik bevallen van onze eerste zoon, Victor. De zwangerschap verliep alles behalve gemakkelijk, omdat ik er de ziekte van Crohn bovenop kreeg. Dit betekent veel krampen. Ik heb 9 maanden met de schrik gezeten dat ik mijn kindje aan het verliezen was, omdat de pijn zo gelijkaardig is aan weeën. Ik dacht al mijn hele leven dat ik ervoor gemaakt was om kinderen op de wereld te zetten, en zag mezelf als een echte mama van een groot gezin. Maar doordat mijn lichaam lelijk toegetakeld was van de Crohn (met allerhande ontstekingen in de darmen), heb ik lang moeten herstellen na de bevalling. De bevalling zelf ging ook erg moeizaam, en Victor was een echte huilbaby. Na enkele maanden borstvoeding geven, kreeg ik ook nog de klierkoorts, en toen ben ik helemaal gecrasht. Mijn droom van 'mama te zijn' viel helemaal aan diggelen.
Niettemin, na enkele jaren leek de situatie weer wat meer in evenwicht, en het werd tijd om terug te proberen voor een tweede kindje. Na een jaar proberen, lukte het eindelijk. Dat was vorige zomer. Tegelijk begonnen we aan de verbouwing van ons droomhuis. Terwijl mijn man zorgde voor de verbouwing, zocht ik beschutting in een appartement van een vriendin, samen met mijn tweejarig zoontje. Ik was moe moe moe, maar in mijn eentje fulltime voor Victor zorgen, en het huishouden beredderen en het papierwerk voor de verbouwingen verzorgen, zorgde ervoor dat ik niet 'kon' rusten. Ik was zo gelukkig om zwanger te zijn, dat ik er niet bij stil stond dat het kon mislopen. Na 10 weken zwangerschap, werd ik geconfronteerd met een drijvend boontje zonder hartslagje. Het was een slag in mijn gezicht. Het gevoel dat jullie misschien allemaal kennen, de grond die vanonder je wegschuift. Daarop volgde een curretage, vervelende gevolgen van de volledige verdoving (weer moeten denken bij het schakelen in de auto vb.), verdriet, boosheid, en tenslotte acceptatie. Maar mijn zus was bijna tegelijkertijd met mij zwanger geworden, en toen haar prachtige kindje geboren werd, ben ik weer serieus 'gecrasht'. Acht maanden na de curretage, werd ik weer zwanger. Ik kon er niet van genieten, hoewel ik stiekem heel trots en blij was. Maar ergens voelde ik dat het niet juist zat. En ik kreeg gelijk. Het was creepy hoe ik aanvoelde dat het niet juist zat. Ook toen de gyn bij het eerst bezoek mijn zorgen afwimpelde door te zeggen dat het nog te vroeg was om een hartslagje te horen, bleef ik bang voor mijn 'moederinstinct'. Ik kreeg gelijk, nog geen twee weken later. Wat bloedverlies met als gevolg weer een curretage, veel meer last van de volledige verdoving, weer verdriet en weer boosheid. Deze keer heb ik me er sneller bij neergelegd, dan wel met een grote portie bitterheid.
Nu wou ik eigenlijk nog niet terug proberen om terug zwanger te worden. Want als je snel na elkaar zwanger wordt, staat dat gelijk aan roofbouw op je lichaam. De hormonen slaan al een jaar aan een stuk op hol, en mijn kilo's vliegen er meteen aan vanaf de tweede streep op de zwangerschapstest. Niet dat ik meer of anders eet. Maar nu kamp ik wel met wat overgewicht. En toch, zoals het leven ons wel vaker onverwachts verrast, ben ik weer zwanger. Nu ben ik ruim 7 weken ver, maar nog geen enkele dag heb ik er ten volle kunnen van genieten. Soms laat ik me verleiden tot doemgedachten 'het zal nu wel weer verkeerd lopen', maar zoals sommige anderen hier op het forum ben ik me er ook van bewust dat dergelijke gedachten ook niet gezond kunnen zijn voor het kindje dat ik draag.
Vorige week bij mijn eerst bezoek aan de gyn was het weer ontzettend spannend. Het hartje klopte, maar het vruchtje was wel veel te klein. Dat zou me moeten geruststellen. Maar ik denk dat de dames die hier vaak komen schrijven en lezen wel begrijpen dat er meer nodig is voor een gerust moederhart.
Ik wil met mijn bericht hoop geven aan iedereen die denkt dat het niet meer zal lukken om terug zwanger te worden. Het is nu ook weer gelukt bij mij, ook al weet ik nog niet hoe het deze keer zal aflopen.
Ik wil ook iedereen troosten die hetzelfde meemaakt of meegemaakt heeft. Ik vertel elke avond aan mijn zoontje dat hij twee engeltjes heeft die over hem waken. Ze zitten als sterren in de sterrenhemel te kijken naar ons. Hij maakte de twee vorige zwangerschappen bewust mee en begreep telkens dat de baby's dood waren. De idee van de engelen pakt dat toch wat mooier in. Zelf praat ik vaak nog met mijn sterretjes. Dan vertel ik hen dat ik hen mis, dat ik hen nog steeds knuffel in mijn gedachten, en dat ik hoop dat ze toch nog goed terecht kunnen.
En ik wil ook iedereen van dat schuldgevoel afhelpen. Het is niet onze fout dat we dit moeten meemaken. Het is wel rot. Maar ik kan me toch niet schuldig voelen voor wat ik allemaal meedraag door de gebeurtenissen van de voorbije jaren? We kunnen ons allemaal toch niet blijven schuldig voelen voor dingen waar we zelf niet voor gekozen hebben! Wie van ons heeft ervoor gekozen om een kindje zo snel terug af te geven? Om het nooit te mogen vasthouden, koesteren, knuffelen, ... Want eigenlijk is dit het enige wat we eigenlijk willen: een kindje om te koesteren, en als het fout loopt, dan kunnen we hier niks aan doen!
Wie heeft gelijkaardige ideeën?
Knuffel voor alle lotgenoten, hou vol.
Lotte
na twee miskramen terug zwanger
-
wolfie
- Berichten: 7
- Lid geworden op: 13 januari 2008, 19:25
Hoi Lotte
Ik heb een kindje van 17 maand dat er gekomen is na enkele moeilijke jaren van wachten en verdriet omdat het bij ons maar niet leek te lukken om zwanger te worden.
Het verlangen naar een 2e kind was al meteen na de geboorte van mijn zoon erg sterk.
2 keer leefde ik wekenlang op wolken en 2 keer na elkaar liep het fout. De 1e keer had ik er geen flauw idee dat er iets fout kon zijn en bleek het hartje op 9 weken niet te kloppen. De 2e keer begon ik op 6 weken te bloeden en liep het na 2 bange weken toch opnieuw fout af.
Het verlangen naar een groot gezin is nog even groot als vroeger, maar de angst dat het opnieuw fout kan aflopen werkt erg verlangend.
Zwanger worden op een natuurlijke manier is bij ons niet mogelijk. Zonder inseminatie en hormonenbehandeling kan het gewoon niet lukken.
We zijn opnieuw gestart met behandeling omdat we het zo graag willen en omdat we echt geloven dat het toch nog een keertje goed kan aflopen. Ik duim voor jou dat het deze keer goed afloopt.
Liefs
Ik kijk enorm uit naar een nieuwe zwangerschap, maar ben enorm bang voor de 1e 3 maanden. I
Ik heb een kindje van 17 maand dat er gekomen is na enkele moeilijke jaren van wachten en verdriet omdat het bij ons maar niet leek te lukken om zwanger te worden.
Het verlangen naar een 2e kind was al meteen na de geboorte van mijn zoon erg sterk.
2 keer leefde ik wekenlang op wolken en 2 keer na elkaar liep het fout. De 1e keer had ik er geen flauw idee dat er iets fout kon zijn en bleek het hartje op 9 weken niet te kloppen. De 2e keer begon ik op 6 weken te bloeden en liep het na 2 bange weken toch opnieuw fout af.
Het verlangen naar een groot gezin is nog even groot als vroeger, maar de angst dat het opnieuw fout kan aflopen werkt erg verlangend.
Zwanger worden op een natuurlijke manier is bij ons niet mogelijk. Zonder inseminatie en hormonenbehandeling kan het gewoon niet lukken.
We zijn opnieuw gestart met behandeling omdat we het zo graag willen en omdat we echt geloven dat het toch nog een keertje goed kan aflopen. Ik duim voor jou dat het deze keer goed afloopt.
Liefs
Ik kijk enorm uit naar een nieuwe zwangerschap, maar ben enorm bang voor de 1e 3 maanden. I
-
lottevt
- Berichten: 5
- Lid geworden op: 25 januari 2010, 18:02
Dag Wolfie
Dankje voor de reactie! Ik ben nog steeds zwanger, maar elke dag beleef ik alsof het weer de laatste zwangere dag is... Die eerste drie maanden zijn voor me een echte HEL! Ik heb ook alle mogelijke ongemakken, maar die neem je er gewoon bij. Elke twee weken mag ik naar de gyn, die me tot nu toe steeds kon geruststellen. Maar ik heb een bloeding gehad, en sindsdien ben ik niet meer goed gerust te stellen.
Het lijkt soms alsof ik verlamd wordt door schrik. Niks in mijn leven telt nog, alleen dat kleine leventje.
Sommige mensen laten uitschijnen dat ik wel gulzig ben, omdat ik zo graag nog een kindje wil. Sommigen begrijpen niet waarom ik niet gewoon genoegen neem met mijn zoontje van 3. Maar telkens er een neefje of nichtje komt spelen, heb ik het gevoel dat mijn gezin pas compleet zal aanvoelen als er een tweede kindje is. Raar hé.
Ik kan me voorstellen dat je de eerste drie maanden ook erg ontziet, omdat ze je zo bang maken. Ik beleef dat op precies dezelfde manier. Maar dan stel ik mezelf voor in de kraamafdeling met mijn kleintje, en probeer ik mezelf er echt van te overtuigen dat het mogelijk is.
Veel succes met de behandeling! Ik hoop echt dat het snel mag lukken, en vooral dat je deze keer meer geluk mag kennen.
Veel liefs
Lotte
Dankje voor de reactie! Ik ben nog steeds zwanger, maar elke dag beleef ik alsof het weer de laatste zwangere dag is... Die eerste drie maanden zijn voor me een echte HEL! Ik heb ook alle mogelijke ongemakken, maar die neem je er gewoon bij. Elke twee weken mag ik naar de gyn, die me tot nu toe steeds kon geruststellen. Maar ik heb een bloeding gehad, en sindsdien ben ik niet meer goed gerust te stellen.
Het lijkt soms alsof ik verlamd wordt door schrik. Niks in mijn leven telt nog, alleen dat kleine leventje.
Sommige mensen laten uitschijnen dat ik wel gulzig ben, omdat ik zo graag nog een kindje wil. Sommigen begrijpen niet waarom ik niet gewoon genoegen neem met mijn zoontje van 3. Maar telkens er een neefje of nichtje komt spelen, heb ik het gevoel dat mijn gezin pas compleet zal aanvoelen als er een tweede kindje is. Raar hé.
Ik kan me voorstellen dat je de eerste drie maanden ook erg ontziet, omdat ze je zo bang maken. Ik beleef dat op precies dezelfde manier. Maar dan stel ik mezelf voor in de kraamafdeling met mijn kleintje, en probeer ik mezelf er echt van te overtuigen dat het mogelijk is.
Veel succes met de behandeling! Ik hoop echt dat het snel mag lukken, en vooral dat je deze keer meer geluk mag kennen.
Veel liefs
Lotte
-
angelina ballerina
- Berichten: 2
- Lid geworden op: 7 november 2010, 16:57
Hé dames,
@Lotte:jouw verhaal klinkt me (jammergenoeg) bekend in de oren.
Ook ik heb dit jaar 2 x een curretage gehad, 2x na elkaar
De eerste was in maart op 9 weken, het duurde dan 5 maand eer ik terug zwanger was (op zich niet lang maar toen wel).
In september waren we terug zwanger, dan terug op 9 weken weer een vruchtje zonder hartactiviteit, weer curretage
Nu ben ik nog 1 week thuis en dan moet ik back to reality, weer gaan werken.
Ik geef natuurlijk de moed niet op maar ik ben nu o zo bang voor wat er gaat volgen.
Ik begrijp jouw schrik, bij mijn laatste zwangerschap was ik eerder nuchter en afstandelijk, ik wou me niet hechten aan het vruchtje ... en terecht.
Nu weer die mallemolen van hoe ziet mijn cyclus eruit? Wanneer valt mijn vruchtbare periode? Dan afwachten of het al dan niet prijs is, gaan we het deze maal kunnen houden?...
Het rare is, ik het al 2 zwangerschappen achter de rug, waar ik een prachtige dochter en een flinke zoon uit heb.
Nu voor ons 3de kindje verloopt alles zo anders, moeilijker.
Nu ja een missed abortion verwacht niemand hé, maar dan 2 x na elkaar al zeker niet.
Dat zei ook iedereen "het zou toch moeten lukken hé" ...
Het geeft me toch wat meer hoop nu ik jouw verhaal heb gelezen.
Ik wens jou een prachtige 40 wekendurige zwangerschap toe met een gezonde baby!!!
Nu gaan we er toch direct weer voor gaan, hopelijk lukt het vlot, we zien wel.
Vele groetjes,
Angelina
@Lotte:jouw verhaal klinkt me (jammergenoeg) bekend in de oren.
Ook ik heb dit jaar 2 x een curretage gehad, 2x na elkaar
De eerste was in maart op 9 weken, het duurde dan 5 maand eer ik terug zwanger was (op zich niet lang maar toen wel).
In september waren we terug zwanger, dan terug op 9 weken weer een vruchtje zonder hartactiviteit, weer curretage
Nu ben ik nog 1 week thuis en dan moet ik back to reality, weer gaan werken.
Ik geef natuurlijk de moed niet op maar ik ben nu o zo bang voor wat er gaat volgen.
Ik begrijp jouw schrik, bij mijn laatste zwangerschap was ik eerder nuchter en afstandelijk, ik wou me niet hechten aan het vruchtje ... en terecht.
Nu weer die mallemolen van hoe ziet mijn cyclus eruit? Wanneer valt mijn vruchtbare periode? Dan afwachten of het al dan niet prijs is, gaan we het deze maal kunnen houden?...
Het rare is, ik het al 2 zwangerschappen achter de rug, waar ik een prachtige dochter en een flinke zoon uit heb.
Nu voor ons 3de kindje verloopt alles zo anders, moeilijker.
Nu ja een missed abortion verwacht niemand hé, maar dan 2 x na elkaar al zeker niet.
Dat zei ook iedereen "het zou toch moeten lukken hé" ...
Het geeft me toch wat meer hoop nu ik jouw verhaal heb gelezen.
Ik wens jou een prachtige 40 wekendurige zwangerschap toe met een gezonde baby!!!
Nu gaan we er toch direct weer voor gaan, hopelijk lukt het vlot, we zien wel.
Vele groetjes,
Angelina
-
Nellie
- Berichten: 38
- Lid geworden op: 3 april 2008, 11:59
Hey dames!
Een tijdje geleden dat ik op het forum schreef. Mijn verhaal kan je lezen onder 'Elize, het mooiste sterretje aan de hemel'.
@ Lotte: Van jou herken ik vooral het moederinstinct, het gevoel dat er iets verkeerd is! Die kilo's zijn er de voorbije jaren ook bijgekomen! (1 jaar behandelingen en 2 zwangerschappen kort op elkaar zorgden daarvoor) Voor 't moment ben ik op regime. Ben al 6kg kwijt, nog 4kg en ik ben weer waar ik startte voor de zwangerschappen! Ik ben ook van plan om Lieke over Elize te vertellen... Nu is ze nog te klein, ze werd vorige maand 1 jaar.
@ Wolfie: Jammer dat jullie niet natuurlijk zwanger kunnen worden! Wat is precies het probleem? Ik herken bij jou de drang naar een 2de kindje! Na de geboorte van Lieke, kozen we ervoor om niets te nemen van anticonceptie, en direct nadat ik met borstvoeding stopte, waren we zwanger van Elize!
@ Angelina: Hoe oud zijn je zoon en dochter al?
Groetjes
Nele
Een tijdje geleden dat ik op het forum schreef. Mijn verhaal kan je lezen onder 'Elize, het mooiste sterretje aan de hemel'.
@ Lotte: Van jou herken ik vooral het moederinstinct, het gevoel dat er iets verkeerd is! Die kilo's zijn er de voorbije jaren ook bijgekomen! (1 jaar behandelingen en 2 zwangerschappen kort op elkaar zorgden daarvoor) Voor 't moment ben ik op regime. Ben al 6kg kwijt, nog 4kg en ik ben weer waar ik startte voor de zwangerschappen! Ik ben ook van plan om Lieke over Elize te vertellen... Nu is ze nog te klein, ze werd vorige maand 1 jaar.
@ Wolfie: Jammer dat jullie niet natuurlijk zwanger kunnen worden! Wat is precies het probleem? Ik herken bij jou de drang naar een 2de kindje! Na de geboorte van Lieke, kozen we ervoor om niets te nemen van anticonceptie, en direct nadat ik met borstvoeding stopte, waren we zwanger van Elize!
@ Angelina: Hoe oud zijn je zoon en dochter al?
Groetjes
Nele
-
Sardientje
- Berichten: 10
- Lid geworden op: 23 april 2011, 16:23
Hallo dames,
@Lotte: Hoe gaat het nu met je? Nog steeds gezond zwanger? Misschien al bevallen? Of toch niet...?
Ik ben bijna hopeloos op zoek naar een beetje hoop...
Ik heb in oktober 2010 mijn eerste miskraam gehad, van ons eerste kindje, daarna in februari 2011 mijn tweede miskraam. 2 keer dus in 5 maanden tijd... Ik heb (wat verschillend is van de andere dames hier) nog geen kindje en dat maakt mij indien mogelijk NOG bezorgder. Zal het ooit wel lukken?????
Wij hebben wel testen laten doen en daar is niets uit gebleken, geen problemen dus, normaal zou alles vlot moeten kunnen verlopen. Maar de angst blijft heel groot...
Ons eerste kindje werd rond 7mei verwacht, die datum komt nu snel dichter en elke dag komt het verdriet meer en meer terug boven...Mijn beste vriendin was ook voor toen uitgerekend en is een paar dagen geleden bevallen dus dat wordt ook een harde confrontatie.
Na mijn eerste miskraam had ik na 26dagen terug mijn maandstonden, ik mocht op controle en we konden er terug aan beginnen. 16 januari wist ik dat ik terug zwanger was. Heel voorzichtig genieten, mij minder hechten maar toch terug verkeerd afgelopen.
Nu kreeg ik na mijn curretage na 30dagen (zoals gewoonlijk) mijn maandstonden. Ik heel tevreden terug naar de gyn om te zien of we weer konden beginnen. Neen was zijn antwoord, nog geen resultaten van de testen (kon wel 8 Ã 10 weken duren!!) en nog te veel bloed in mijn baarmoeder... Ik enorm teleurgesteld terug naar huis terwijl mijn vriend de extra tijd nog goed kon gebruiken. Dus al bij al niet zo erg dan om te wachten.
Maar nu moest ik 3 dagen geleden al mijn maandstonden hebben. Mijn langste cyclus is 32dagen en nu is het al 33dagen en nog geen spoor!!! Ik maak mij zoveel zorgen, ik heb al eens een jaar hormonen moeten slikken, spuiten,... omdat mijn cyclus niet spontaan kwam na de pil. Plots was die terug in orde en nu begint het weer te schommelen... ik mag er niet aan denken dat ik terug aan die pillen moet...
En mijn zus wil in juli voor een tweede kindje gaan wat zoveel druk geeft... ach ik ben bang, ik wil eens goed nieuws van mensen die 2 miskramen na elkaar hadden...
Hebben jullie dat voor mij? please!
Groetjes,
Sardientje
@Lotte: Hoe gaat het nu met je? Nog steeds gezond zwanger? Misschien al bevallen? Of toch niet...?
Ik ben bijna hopeloos op zoek naar een beetje hoop...
Ik heb in oktober 2010 mijn eerste miskraam gehad, van ons eerste kindje, daarna in februari 2011 mijn tweede miskraam. 2 keer dus in 5 maanden tijd... Ik heb (wat verschillend is van de andere dames hier) nog geen kindje en dat maakt mij indien mogelijk NOG bezorgder. Zal het ooit wel lukken?????
Wij hebben wel testen laten doen en daar is niets uit gebleken, geen problemen dus, normaal zou alles vlot moeten kunnen verlopen. Maar de angst blijft heel groot...
Ons eerste kindje werd rond 7mei verwacht, die datum komt nu snel dichter en elke dag komt het verdriet meer en meer terug boven...Mijn beste vriendin was ook voor toen uitgerekend en is een paar dagen geleden bevallen dus dat wordt ook een harde confrontatie.
Na mijn eerste miskraam had ik na 26dagen terug mijn maandstonden, ik mocht op controle en we konden er terug aan beginnen. 16 januari wist ik dat ik terug zwanger was. Heel voorzichtig genieten, mij minder hechten maar toch terug verkeerd afgelopen.
Nu kreeg ik na mijn curretage na 30dagen (zoals gewoonlijk) mijn maandstonden. Ik heel tevreden terug naar de gyn om te zien of we weer konden beginnen. Neen was zijn antwoord, nog geen resultaten van de testen (kon wel 8 Ã 10 weken duren!!) en nog te veel bloed in mijn baarmoeder... Ik enorm teleurgesteld terug naar huis terwijl mijn vriend de extra tijd nog goed kon gebruiken. Dus al bij al niet zo erg dan om te wachten.
Maar nu moest ik 3 dagen geleden al mijn maandstonden hebben. Mijn langste cyclus is 32dagen en nu is het al 33dagen en nog geen spoor!!! Ik maak mij zoveel zorgen, ik heb al eens een jaar hormonen moeten slikken, spuiten,... omdat mijn cyclus niet spontaan kwam na de pil. Plots was die terug in orde en nu begint het weer te schommelen... ik mag er niet aan denken dat ik terug aan die pillen moet...
En mijn zus wil in juli voor een tweede kindje gaan wat zoveel druk geeft... ach ik ben bang, ik wil eens goed nieuws van mensen die 2 miskramen na elkaar hadden...
Hebben jullie dat voor mij? please!
Groetjes,
Sardientje
-
Sardientje
- Berichten: 10
- Lid geworden op: 23 april 2011, 16:23
Hallo dames,
@Lotte: Hoe gaat het nu met je? Nog steeds gezond zwanger? Misschien al bevallen? Of toch niet...?
Ik ben bijna hopeloos op zoek naar een beetje hoop...
Ik heb in oktober 2010 mijn eerste miskraam gehad, van ons eerste kindje, daarna in februari 2011 mijn tweede miskraam. 2 keer dus in 5 maanden tijd... Ik heb (wat verschillend is van de andere dames hier) nog geen kindje en dat maakt mij indien mogelijk NOG bezorgder. Zal het ooit wel lukken?????
Wij hebben wel testen laten doen en daar is niets uit gebleken, geen problemen dus, normaal zou alles vlot moeten kunnen verlopen. Maar de angst blijft heel groot...
Ons eerste kindje werd rond 7mei verwacht, die datum komt nu snel dichter en elke dag komt het verdriet meer en meer terug boven...Mijn beste vriendin was ook voor toen uitgerekend en is een paar dagen geleden bevallen dus dat wordt ook een harde confrontatie.
Na mijn eerste miskraam had ik na 26dagen terug mijn maandstonden, ik mocht op controle en we konden er terug aan beginnen. 16 januari wist ik dat ik terug zwanger was. Heel voorzichtig genieten, mij minder hechten maar toch terug verkeerd afgelopen.
Nu kreeg ik na mijn curretage na 30dagen (zoals gewoonlijk) mijn maandstonden. Ik heel tevreden terug naar de gyn om te zien of we weer konden beginnen. Neen was zijn antwoord, nog geen resultaten van de testen (kon wel 8 Ã 10 weken duren!!) en nog te veel bloed in mijn baarmoeder... Ik enorm teleurgesteld terug naar huis terwijl mijn vriend de extra tijd nog goed kon gebruiken. Dus al bij al niet zo erg dan om te wachten.
Maar nu moest ik 3 dagen geleden al mijn maandstonden hebben. Mijn langste cyclus is 32dagen en nu is het al 33dagen en nog geen spoor!!! Ik maak mij zoveel zorgen, ik heb al eens een jaar hormonen moeten slikken, spuiten,... omdat mijn cyclus niet spontaan kwam na de pil. Plots was die terug in orde en nu begint het weer te schommelen... ik mag er niet aan denken dat ik terug aan die pillen moet...
En mijn zus wil in juli voor een tweede kindje gaan wat zoveel druk geeft... ach ik ben bang, ik wil eens goed nieuws van mensen die 2 miskramen na elkaar hadden...
Hebben jullie dat voor mij? please!
Groetjes,
Sardientje
@Lotte: Hoe gaat het nu met je? Nog steeds gezond zwanger? Misschien al bevallen? Of toch niet...?
Ik ben bijna hopeloos op zoek naar een beetje hoop...
Ik heb in oktober 2010 mijn eerste miskraam gehad, van ons eerste kindje, daarna in februari 2011 mijn tweede miskraam. 2 keer dus in 5 maanden tijd... Ik heb (wat verschillend is van de andere dames hier) nog geen kindje en dat maakt mij indien mogelijk NOG bezorgder. Zal het ooit wel lukken?????
Wij hebben wel testen laten doen en daar is niets uit gebleken, geen problemen dus, normaal zou alles vlot moeten kunnen verlopen. Maar de angst blijft heel groot...
Ons eerste kindje werd rond 7mei verwacht, die datum komt nu snel dichter en elke dag komt het verdriet meer en meer terug boven...Mijn beste vriendin was ook voor toen uitgerekend en is een paar dagen geleden bevallen dus dat wordt ook een harde confrontatie.
Na mijn eerste miskraam had ik na 26dagen terug mijn maandstonden, ik mocht op controle en we konden er terug aan beginnen. 16 januari wist ik dat ik terug zwanger was. Heel voorzichtig genieten, mij minder hechten maar toch terug verkeerd afgelopen.
Nu kreeg ik na mijn curretage na 30dagen (zoals gewoonlijk) mijn maandstonden. Ik heel tevreden terug naar de gyn om te zien of we weer konden beginnen. Neen was zijn antwoord, nog geen resultaten van de testen (kon wel 8 Ã 10 weken duren!!) en nog te veel bloed in mijn baarmoeder... Ik enorm teleurgesteld terug naar huis terwijl mijn vriend de extra tijd nog goed kon gebruiken. Dus al bij al niet zo erg dan om te wachten.
Maar nu moest ik 3 dagen geleden al mijn maandstonden hebben. Mijn langste cyclus is 32dagen en nu is het al 33dagen en nog geen spoor!!! Ik maak mij zoveel zorgen, ik heb al eens een jaar hormonen moeten slikken, spuiten,... omdat mijn cyclus niet spontaan kwam na de pil. Plots was die terug in orde en nu begint het weer te schommelen... ik mag er niet aan denken dat ik terug aan die pillen moet...
En mijn zus wil in juli voor een tweede kindje gaan wat zoveel druk geeft... ach ik ben bang, ik wil eens goed nieuws van mensen die 2 miskramen na elkaar hadden...
Hebben jullie dat voor mij? please!
Groetjes,
Sardientje
-
angelina ballerina
- Berichten: 2
- Lid geworden op: 7 november 2010, 16:57
Hé dames,
Ik wil graag terug reageren en deze keer met positief nieuws
Op 2de kerstdag heb ik ontdekt dat ik terug zwanger was. Blij natuurlijk maar ook tergelijkertijd angstig, bang, onzeker, ...na de 2 miskramen.
Elke week liet ik mijn bloed trekken bij de ha om te zien of mijn hcg was gestegen. Tot 7 weken heb ik dat gedaan, daarna stijgt dit niet zo spectaculair meer.
Om de week ging ik naar de gyn of naar de ha, deze heeft ook een echo-apparaat. Met telkens mijn hart kloppend in de keel zat ik vol spanning in de wachtzaal. Ik zat te wachten tot er slecht nieuws ging komen, (dit om mezelf een beetje te beschermen eigenlijk.
Dit scenario deed ik tot ik de grens van de 12 weken haalde, en het lukte:)
Vanaf week 14 heb ik de knop kunnen omdraaien en kon ik eindelijk van deze nieuwe zwangerschap genieten.
Nu ben ik momenteel 21weken ver, alles is tot hier toe zeer goed verlopen. Deze week krijgen we de uitgebreide echo, ik kijk er enorm naar uit! Soms, heel soms bekruipt het gevoel me van "het zal toch allemaal nog goed zijn?" maar dan voel ik ons meisje bewegen en dan denk ik "ja, het is nog goed"
Ik wil graag met mijn verhaal anderen een hoopvol gevoel geven, dat het kan na 2 miskramen dus ook weer goed komen
Geef de hoop niet op, ook al is dit zeer moeilijk.
Vorig jaar was het echt een slecht jaar voor ons, één met ongeloofelijk veel pijn en verdiet maar dit jaar is het ons jaar, één met vreugde en plezier, ik hoop dit van harte voor iedereen uiteraard!!
grtjs, Angelina x
Ik wil graag terug reageren en deze keer met positief nieuws
Op 2de kerstdag heb ik ontdekt dat ik terug zwanger was. Blij natuurlijk maar ook tergelijkertijd angstig, bang, onzeker, ...na de 2 miskramen.
Elke week liet ik mijn bloed trekken bij de ha om te zien of mijn hcg was gestegen. Tot 7 weken heb ik dat gedaan, daarna stijgt dit niet zo spectaculair meer.
Om de week ging ik naar de gyn of naar de ha, deze heeft ook een echo-apparaat. Met telkens mijn hart kloppend in de keel zat ik vol spanning in de wachtzaal. Ik zat te wachten tot er slecht nieuws ging komen, (dit om mezelf een beetje te beschermen eigenlijk.
Dit scenario deed ik tot ik de grens van de 12 weken haalde, en het lukte:)
Vanaf week 14 heb ik de knop kunnen omdraaien en kon ik eindelijk van deze nieuwe zwangerschap genieten.
Nu ben ik momenteel 21weken ver, alles is tot hier toe zeer goed verlopen. Deze week krijgen we de uitgebreide echo, ik kijk er enorm naar uit! Soms, heel soms bekruipt het gevoel me van "het zal toch allemaal nog goed zijn?" maar dan voel ik ons meisje bewegen en dan denk ik "ja, het is nog goed"
Ik wil graag met mijn verhaal anderen een hoopvol gevoel geven, dat het kan na 2 miskramen dus ook weer goed komen
Geef de hoop niet op, ook al is dit zeer moeilijk.
Vorig jaar was het echt een slecht jaar voor ons, één met ongeloofelijk veel pijn en verdiet maar dit jaar is het ons jaar, één met vreugde en plezier, ik hoop dit van harte voor iedereen uiteraard!!
grtjs, Angelina x
-
Nellie
- Berichten: 38
- Lid geworden op: 3 april 2008, 11:59
ook zwanger
Sardientje
Hier ook positief nieuws! Ik ben 13 weken zwanger...
Mijn 2 miskramen waren niet net na elkaar!
Voor Lieke hadden wij ons eerste miskraam op 7 weken, daartussen een hele goeie zwangerschap van Lieke en nadien een vroeggeboorte van Elize op 26 weken.
De eerste keer hebben we er niet echt bij blijven stil staan, want we waren na 3 inseminaties net gestart met IVF en het was de eerste terugplaatsing, dus we vermoedden al niet dat het direct goed zou gaan.
Nu dus terug zwanger. Elize was een spontane zwangerschap en daar hebben we nu niet meer voor gekozen. Het medisch probleem ligt bij mijn ventje (kopafwijkingen van de zaadjes) en we hebben maar 5% kans dat het spontaan lukt.
Omdat Lieke zo'n super-madam is en het bij Elize fout ging, kozen we weer voor IVF. En oef, na een succesvolle pick-up (17 eitjes, waarvan 6 goed bevrucht) bleef het kleintje direct flink bij mama zitten.
Maar net zoals bij Angelina blijft de schrik! Alhoewel, nu begin ik er ook in te geloven! We hadden een echo op 8 weken en zagen een kloppend hartje, maar dat was het... De weken erna waren zo stresserend! Tot we vorige week op 12 weken een kleintje van 6cm ferm zagen schoppen en zwaaien...
Dus Sardientje, niet wanhopen, na regen komt echt zonneschijn! Jammer dat je nog niet direct terug mag zwanger worden, maar geef je lichaam tijd, misschien toont het zelf aan dat het tijd nodig heeft, zoals je ventje!
Veel succes!
Groetjes, Nele
Hier ook positief nieuws! Ik ben 13 weken zwanger...
Mijn 2 miskramen waren niet net na elkaar!
Voor Lieke hadden wij ons eerste miskraam op 7 weken, daartussen een hele goeie zwangerschap van Lieke en nadien een vroeggeboorte van Elize op 26 weken.
De eerste keer hebben we er niet echt bij blijven stil staan, want we waren na 3 inseminaties net gestart met IVF en het was de eerste terugplaatsing, dus we vermoedden al niet dat het direct goed zou gaan.
Nu dus terug zwanger. Elize was een spontane zwangerschap en daar hebben we nu niet meer voor gekozen. Het medisch probleem ligt bij mijn ventje (kopafwijkingen van de zaadjes) en we hebben maar 5% kans dat het spontaan lukt.
Omdat Lieke zo'n super-madam is en het bij Elize fout ging, kozen we weer voor IVF. En oef, na een succesvolle pick-up (17 eitjes, waarvan 6 goed bevrucht) bleef het kleintje direct flink bij mama zitten.
Maar net zoals bij Angelina blijft de schrik! Alhoewel, nu begin ik er ook in te geloven! We hadden een echo op 8 weken en zagen een kloppend hartje, maar dat was het... De weken erna waren zo stresserend! Tot we vorige week op 12 weken een kleintje van 6cm ferm zagen schoppen en zwaaien...
Dus Sardientje, niet wanhopen, na regen komt echt zonneschijn! Jammer dat je nog niet direct terug mag zwanger worden, maar geef je lichaam tijd, misschien toont het zelf aan dat het tijd nodig heeft, zoals je ventje!
Veel succes!
Groetjes, Nele
-
lottevt
- Berichten: 5
- Lid geworden op: 25 januari 2010, 18:02
Hallo iedereen
Ook ik wil reageren met positief nieuws. Ik ben nog altijd zwanger. Vorig jaar als nu -vandaag dus!- verloor ik bloed en besefte ik dat ik mijn tweede miskraam beleefde. Toen had ik nooit durven dromen of durven geloven dat ik precies een jaar later hoogzwanger zou zijn. Ben uitgerekend voor 16 mei. Het is een hele zware zwangerschap geworden. Ik denk dat je het niet mag onderschatten om terug zwanger te worden na twee miskramen! Ook ik ben elke week op controle gegaan bij gyn of huisarts. En in mijn kopje blijven de vragen en onzekerheden en twijfels hangen. En bij elke echo stokte mijn adem, voelde ik mijn hart kloppen. Maar telkens hoorde ik het hartje kloppen en dan was ik weer gerust (voor een weekje ofzo...) Gelukkig heb ik een gyn die mijn zorgen heel serieus neemt. Hij zegt wel steeds dat ik alles moet laten rusten, maar toch beantwoordt hij mijn duizenden vragen ('is dit normaal?' 'doe ik het goed?').
Binnen een kleine drie weekjes zou ik dus al mama kunnen zijn. En ik verlang er zo enorm naar om een kleintje te kunnen vasthouden. Ik ben zelfs bang dat ik het aan niemand anders in de armen zal kunnen geven. Ik heb ondertussen al zoveel kleintjes rond mij geboren zien worden, waar ik mijn moedergevoelens niet bij kwijt kon. Dit kindje zal wellicht helemaal overspoeld worden...
Maar nog elke dag denk ik aan mijn lieve sterretjes. Enkele weken geleden ben ik oorringen in de vorm van sterretjes gaan kopen. Ik wil mijn kindjes allemaal bij mij in de kraamdagen. Hoe je het ook draait of keert, de kindjes die ik vorig jaar in mijn buik heb gedragen, zijn niet te vervangen met het schatje dat ik nu draag. Ik mis ze nog steeds elke dag. En nog elke dag praat ik met hen en vraag ik me af hoe ze er zouden uitgezien hebben, hoe hun karaktertjes waren, en waarom waarom waarom??? Van veel mensen krijg ik de reactie 'zie je wel dat het uiteindelijk weer goed komt'. En ja, je gloeit wel omdat je weer een kindje zult krijgen. Maar toch zijn mijn sterretjes onvervangbaar.
Niettemin! Blijf er in geloven. Je ziet dat mijn kinderwens wordt vervuld. En ik hoop voor jullie allen dat dit ook het geval zal zijn. Mijn goede raad: Geef jezelf voldoende tijd om te recupereren, geef je sterretjes een mooie plaats in je leven en ik hoop dat je snel een kleintje zult mogen vasthouden.
Veel liefs
lotte
Ook ik wil reageren met positief nieuws. Ik ben nog altijd zwanger. Vorig jaar als nu -vandaag dus!- verloor ik bloed en besefte ik dat ik mijn tweede miskraam beleefde. Toen had ik nooit durven dromen of durven geloven dat ik precies een jaar later hoogzwanger zou zijn. Ben uitgerekend voor 16 mei. Het is een hele zware zwangerschap geworden. Ik denk dat je het niet mag onderschatten om terug zwanger te worden na twee miskramen! Ook ik ben elke week op controle gegaan bij gyn of huisarts. En in mijn kopje blijven de vragen en onzekerheden en twijfels hangen. En bij elke echo stokte mijn adem, voelde ik mijn hart kloppen. Maar telkens hoorde ik het hartje kloppen en dan was ik weer gerust (voor een weekje ofzo...) Gelukkig heb ik een gyn die mijn zorgen heel serieus neemt. Hij zegt wel steeds dat ik alles moet laten rusten, maar toch beantwoordt hij mijn duizenden vragen ('is dit normaal?' 'doe ik het goed?').
Binnen een kleine drie weekjes zou ik dus al mama kunnen zijn. En ik verlang er zo enorm naar om een kleintje te kunnen vasthouden. Ik ben zelfs bang dat ik het aan niemand anders in de armen zal kunnen geven. Ik heb ondertussen al zoveel kleintjes rond mij geboren zien worden, waar ik mijn moedergevoelens niet bij kwijt kon. Dit kindje zal wellicht helemaal overspoeld worden...
Maar nog elke dag denk ik aan mijn lieve sterretjes. Enkele weken geleden ben ik oorringen in de vorm van sterretjes gaan kopen. Ik wil mijn kindjes allemaal bij mij in de kraamdagen. Hoe je het ook draait of keert, de kindjes die ik vorig jaar in mijn buik heb gedragen, zijn niet te vervangen met het schatje dat ik nu draag. Ik mis ze nog steeds elke dag. En nog elke dag praat ik met hen en vraag ik me af hoe ze er zouden uitgezien hebben, hoe hun karaktertjes waren, en waarom waarom waarom??? Van veel mensen krijg ik de reactie 'zie je wel dat het uiteindelijk weer goed komt'. En ja, je gloeit wel omdat je weer een kindje zult krijgen. Maar toch zijn mijn sterretjes onvervangbaar.
Niettemin! Blijf er in geloven. Je ziet dat mijn kinderwens wordt vervuld. En ik hoop voor jullie allen dat dit ook het geval zal zijn. Mijn goede raad: Geef jezelf voldoende tijd om te recupereren, geef je sterretjes een mooie plaats in je leven en ik hoop dat je snel een kleintje zult mogen vasthouden.
Veel liefs
lotte
-
vera10
- Berichten: 127
- Lid geworden op: 5 januari 2011, 10:46
Hallo iedereen,
Het doet me deugd om te horen dat alles nog kan goedkomen na 2 miskramen en te horen dat ik niet de enige ben die er zo hard van afziet...
Mijn man en ik zijn ondertussen reeds een kleine 2 jaar gestopt met de pil. Na een lange weg af te leggen was ik eindelijk zwanger in oktober 2010, maar is jammer genoeg uitgedraaid op een miskraam. Ik heb een curettage gehad in december...
Vorige week kregen we te horen dat we opnieuw zwanger zijn, maar nog geen weekje later ook al het slechte nieuws dat het opnieuw een miskraam zal zijn. De waarde progesteron was veel te laag om het tot een goede zwangerschap te laten komen... Nu is nog nog afwachten of het vruchtje spontaan af zal komen of er een curettage nodig is...
Ik ben er eerlijke gezegd kapot van en maak me enorm veel zorgen naar de toekomst toe! Zal het ooit nog lukken om zwanger te geraken en zal het ooit tot een goed einde komen?
Ik vind het vreselijk om dit te moeten meemaken en daarom doet het me deugd om te lezen dat sommige onder jullie wel na 2 miskramen een goede zwangerschap hebben...
Proficiat hiervoor!
Ik hoop dat ik hier wat steun mag vinden voor de komende harde tijden die er aan zitten te komen want ondertussen lijkt iedereen maar zwanger te geraken alsof het niets voorstelt.... Ik doe echt mijn best om positief te blijven, maar is keimoeilijk en vraagt veel energie...
Dikke knuf Vera
Het doet me deugd om te horen dat alles nog kan goedkomen na 2 miskramen en te horen dat ik niet de enige ben die er zo hard van afziet...
Mijn man en ik zijn ondertussen reeds een kleine 2 jaar gestopt met de pil. Na een lange weg af te leggen was ik eindelijk zwanger in oktober 2010, maar is jammer genoeg uitgedraaid op een miskraam. Ik heb een curettage gehad in december...
Vorige week kregen we te horen dat we opnieuw zwanger zijn, maar nog geen weekje later ook al het slechte nieuws dat het opnieuw een miskraam zal zijn. De waarde progesteron was veel te laag om het tot een goede zwangerschap te laten komen... Nu is nog nog afwachten of het vruchtje spontaan af zal komen of er een curettage nodig is...
Ik ben er eerlijke gezegd kapot van en maak me enorm veel zorgen naar de toekomst toe! Zal het ooit nog lukken om zwanger te geraken en zal het ooit tot een goed einde komen?
Ik vind het vreselijk om dit te moeten meemaken en daarom doet het me deugd om te lezen dat sommige onder jullie wel na 2 miskramen een goede zwangerschap hebben...
Proficiat hiervoor!
Ik hoop dat ik hier wat steun mag vinden voor de komende harde tijden die er aan zitten te komen want ondertussen lijkt iedereen maar zwanger te geraken alsof het niets voorstelt.... Ik doe echt mijn best om positief te blijven, maar is keimoeilijk en vraagt veel energie...
Dikke knuf Vera
-
bernadette
- Berichten: 27
- Lid geworden op: 27 mei 2010, 15:43
Hallo,
Ook ik heb 2 miskramen achter de rug (een op 20 weken, een op 9 weken), na een goede zwangerschap van een zoontje dat nu 3 is. Nu ben ik 18 weken terug zwanger. Ik had er niet echt over nagedacht hoe het zou zijn, maar zoals Lotte en ook de anderen schrijven vind ik het een moeilijke zwangerschap.
Voortdurend ben ik ongerust. Ik leef meer in herinnering aan wat is misgelopen dan in wat er nu is. 'Is dit normaal?' 'Is dat niet net als de vorige keer?',... De gynaecoloog kan mij elke twee weken of zelfs elke week verwachten. Gelukkig is ze begripvol.
Ik kon me herkennen in jullie verhalen en dat deed wel deugd. Meerdere miskramen hebben is een ander, daarom zeker niet minder erg, verhaal dan het IVF-verhaal, dat zich meer afspeelt voor dat de zwangerschap er is (al zijn er hier vrouwen die zelfs beide problemen hebben ondergaan...). De voortdurende ongerustheid tijdens de zwangerschap staat centraal en dat maakt het zwaar.
Maar als ik iemand daarmee moed kan geven: ik heb ondanks 2 miskramen (waarvan een late) ook een super leuk gezond zoontje en hoop ook deze zwangerschap goed uit te dragen.
Groetjes en veel moed!
Ook ik heb 2 miskramen achter de rug (een op 20 weken, een op 9 weken), na een goede zwangerschap van een zoontje dat nu 3 is. Nu ben ik 18 weken terug zwanger. Ik had er niet echt over nagedacht hoe het zou zijn, maar zoals Lotte en ook de anderen schrijven vind ik het een moeilijke zwangerschap.
Voortdurend ben ik ongerust. Ik leef meer in herinnering aan wat is misgelopen dan in wat er nu is. 'Is dit normaal?' 'Is dat niet net als de vorige keer?',... De gynaecoloog kan mij elke twee weken of zelfs elke week verwachten. Gelukkig is ze begripvol.
Ik kon me herkennen in jullie verhalen en dat deed wel deugd. Meerdere miskramen hebben is een ander, daarom zeker niet minder erg, verhaal dan het IVF-verhaal, dat zich meer afspeelt voor dat de zwangerschap er is (al zijn er hier vrouwen die zelfs beide problemen hebben ondergaan...). De voortdurende ongerustheid tijdens de zwangerschap staat centraal en dat maakt het zwaar.
Maar als ik iemand daarmee moed kan geven: ik heb ondanks 2 miskramen (waarvan een late) ook een super leuk gezond zoontje en hoop ook deze zwangerschap goed uit te dragen.
Groetjes en veel moed!
-
Sardientje
- Berichten: 10
- Lid geworden op: 23 april 2011, 16:23
Dag allemaal,
Ik ben blij om zo'n positieve verhalen te lezen, jammer genoeg blijven er ook negatieve komen...
Ik had dus ook twee miskramen kort na elkaar. Daarna besliste de gyn om ons te op vanalles te laten testen. Twee weken geleden (na 8weken) kregen we het verlossende nieuws dat er geen problemen waren, alles was ok! We zouden zonder zorgen terug mogen beginnen. Tot dinsdagavond de telefoon ging en mijn gyn mij vertelde dat hij ons toch allebei nog eens wou zien. Er was toch een probleem...iemand heeft dit niet opgemerkt...
Blijkbaar heeft mijn vriend een gebalanceerde translocatie (twee chromosomen waarvan een stukje afbreekt en van plaats verwisselt). Dit geeft maar een hele kleine kans op een gezond kindje... omdat je telkens die 'afwijking' doorgeeft.
Dus grote kans op nog meer miskramen, afbreken van de zwangerschap aan 16weken na vruchtwaterpunctie of zelfs nog later... pff nog een hele weg voor de boeg, stresserende zwangerschappen...altijd met de schrik, is het wel gezond???
We hebben nu een dringende afspraak in het uz Gent op 14 juni, ja dat noemen ze tegenwoordig dringend...voor meer uitleg en misschien nog meer hoop? Ik las gisteren over pgd, dan moet je ivf hebben maar controleren ze de embryo op genetisch vlak zodat het zeker een gezond spruitje is dat ze terugplaatsen. Dit zou een groot deel van de zorgen tijdens een zwangerschap kunnen wegpakken maar blijft een lange, moeilijke weg.
We hebben het nu heel zwaar en zoeken steun bij elkaar. Ik hoop dat we snel betere vooruitzichten hebben en terug verder kunnen.
X
Ik ben blij om zo'n positieve verhalen te lezen, jammer genoeg blijven er ook negatieve komen...
Ik had dus ook twee miskramen kort na elkaar. Daarna besliste de gyn om ons te op vanalles te laten testen. Twee weken geleden (na 8weken) kregen we het verlossende nieuws dat er geen problemen waren, alles was ok! We zouden zonder zorgen terug mogen beginnen. Tot dinsdagavond de telefoon ging en mijn gyn mij vertelde dat hij ons toch allebei nog eens wou zien. Er was toch een probleem...iemand heeft dit niet opgemerkt...
Blijkbaar heeft mijn vriend een gebalanceerde translocatie (twee chromosomen waarvan een stukje afbreekt en van plaats verwisselt). Dit geeft maar een hele kleine kans op een gezond kindje... omdat je telkens die 'afwijking' doorgeeft.
Dus grote kans op nog meer miskramen, afbreken van de zwangerschap aan 16weken na vruchtwaterpunctie of zelfs nog later... pff nog een hele weg voor de boeg, stresserende zwangerschappen...altijd met de schrik, is het wel gezond???
We hebben nu een dringende afspraak in het uz Gent op 14 juni, ja dat noemen ze tegenwoordig dringend...voor meer uitleg en misschien nog meer hoop? Ik las gisteren over pgd, dan moet je ivf hebben maar controleren ze de embryo op genetisch vlak zodat het zeker een gezond spruitje is dat ze terugplaatsen. Dit zou een groot deel van de zorgen tijdens een zwangerschap kunnen wegpakken maar blijft een lange, moeilijke weg.
We hebben het nu heel zwaar en zoeken steun bij elkaar. Ik hoop dat we snel betere vooruitzichten hebben en terug verder kunnen.
X
-
lullaby
- Berichten: 4
- Lid geworden op: 22 oktober 2010, 22:17
Hallo ,
Jammergenoeg kan ik mezelf ook bij het lijstje voegen na 2 miskramen . We hebben al n flinke dochter van 4 die er gekomen is na hormonenbehandeling , redelijk vlotte zwangerschap gehad , de bavalling was iets minder . Na arbeid van 21u viel de hartslag van onze meid weg en heb ik een spoedkeizersnede gehad , gelukkig was ons poppetje er optijd uit en al snel gezond verklaard . 2 jaar later wilden wij graag een "brusje" voor ons meisje en begon ik opnieuw met een behandeling die na een jaar nog niks had opgeleverd . Dan doorwezen naar fertilitietskliniek en na laparascopie en hysteroscopie bleek dat mijn baarmoeder volledig tegen mijn darmen verkleefd zat en mijn eileiders niet meer doorlaatbaar waren als gevolg van complicaties na de keizersnede . Onze enige optie was ivf , en we leken onder de gelukkigen te vallen want al na de eerste poging was het raak . Al snel had ik een naar voorgevoel dat het zou mislopen en op nieuwjaarsdag bleek het waar te zijn . Ik was toen ong7weken en had veel pijn , naar spoed gereden en na echo zagen ze nog steeds het vruchtzakje zoals op 5 weken met een te klein vruchtje . Ik moest afwachten van de gyn tot de week erop indien ik nog gn spontaan miskraam zou gehad hebben mocht ik terug voor echo , ik heb gn bloeding gehad dus ik mocht terug en er was toen wel een vruchtje te zien en mocht ik nog een weekje wachten want er was gn hartslag . Ondertussen was ik al meer dan 8 weken en bij de vlgnd echo was het vruchtje niet veel meer gegroeid . Ik heb toen moeten kiezen voor curretage want het kwam niet vanzelf . Een echte tegenslag zoals iedereen van ons wel kan begrijpen , je verliest niet alleen je zwangerschap maar ook alle dromen dat je ooit je kindje zou kunnen vasthouden ... Na een pauze zijn we dan aan onze vlgnd poging begonnen , die mislukt is en snel op nieuw poging 3 . Een terugplaatsing van 2 embryotjes ! En al snel voelde ik me zwanger en bleek dit ook zo te zijn . De dokter belde ons met het goede nieuws en hij zei dat mijn waarden erg hoog waren dus dat onze 2 wondertjes blijkbaar allebei bij mama wilden blijven . We konden ons geluk niet op maar toch was ik bang en heel voorzichtig ... Toen ik ong 6 weken was en ik bijna voor ons eerste echotje mochten gaan deed ik een urinetest om er een foto van te maken om de toekomste albums te kleven . Die test was het begin van weer een harde dobber , ze bleek negatief , ik kon het niet geloven en ben als een gek naar het ziekenhuis gereden en toen ik daar aankwam kreeg ik een bloeding nog voor ik bij de dokter was . Alle hoop verdween als sneeuw voor de zon . De dokter had dan een bloedname gedaan om hcg te bepalen maar echo kon niet door de hevige bloeding . Als een zombie ben ik naar huis gereden , waar ik mocht wachten op het telefoontje van de dokter of we nog hoop mochten hebben of niet . Maar hcg was blijkbaar enorm laag dus waren we onze 2 wondertjes ook kwijt . Ik heb het er echt elke dag moeilijk mee , zeker ook omdat ik eigenlijk bijna moest bevallen nu . Die datum komt steeds dichter en ik hoopte echt tegen dan terug zwanger te zijn (en te blijven) maar dat is helaas niet gelukt . Het kan echt opluchten om mijn verhaal hier neer te zetten , wetende dat ik begrepen zal zijn . Ik wens iedereen hier heel veel sterkte toe en een 40 weken durdende zwangerschap en een wolk van een baby . Want daar dromen we allemaal van ... Terwijl we op dit wonder wachten kunnen we onze sterretjes koesteren .
veel sterkte voor iedereen
Jammergenoeg kan ik mezelf ook bij het lijstje voegen na 2 miskramen . We hebben al n flinke dochter van 4 die er gekomen is na hormonenbehandeling , redelijk vlotte zwangerschap gehad , de bavalling was iets minder . Na arbeid van 21u viel de hartslag van onze meid weg en heb ik een spoedkeizersnede gehad , gelukkig was ons poppetje er optijd uit en al snel gezond verklaard . 2 jaar later wilden wij graag een "brusje" voor ons meisje en begon ik opnieuw met een behandeling die na een jaar nog niks had opgeleverd . Dan doorwezen naar fertilitietskliniek en na laparascopie en hysteroscopie bleek dat mijn baarmoeder volledig tegen mijn darmen verkleefd zat en mijn eileiders niet meer doorlaatbaar waren als gevolg van complicaties na de keizersnede . Onze enige optie was ivf , en we leken onder de gelukkigen te vallen want al na de eerste poging was het raak . Al snel had ik een naar voorgevoel dat het zou mislopen en op nieuwjaarsdag bleek het waar te zijn . Ik was toen ong7weken en had veel pijn , naar spoed gereden en na echo zagen ze nog steeds het vruchtzakje zoals op 5 weken met een te klein vruchtje . Ik moest afwachten van de gyn tot de week erop indien ik nog gn spontaan miskraam zou gehad hebben mocht ik terug voor echo , ik heb gn bloeding gehad dus ik mocht terug en er was toen wel een vruchtje te zien en mocht ik nog een weekje wachten want er was gn hartslag . Ondertussen was ik al meer dan 8 weken en bij de vlgnd echo was het vruchtje niet veel meer gegroeid . Ik heb toen moeten kiezen voor curretage want het kwam niet vanzelf . Een echte tegenslag zoals iedereen van ons wel kan begrijpen , je verliest niet alleen je zwangerschap maar ook alle dromen dat je ooit je kindje zou kunnen vasthouden ... Na een pauze zijn we dan aan onze vlgnd poging begonnen , die mislukt is en snel op nieuw poging 3 . Een terugplaatsing van 2 embryotjes ! En al snel voelde ik me zwanger en bleek dit ook zo te zijn . De dokter belde ons met het goede nieuws en hij zei dat mijn waarden erg hoog waren dus dat onze 2 wondertjes blijkbaar allebei bij mama wilden blijven . We konden ons geluk niet op maar toch was ik bang en heel voorzichtig ... Toen ik ong 6 weken was en ik bijna voor ons eerste echotje mochten gaan deed ik een urinetest om er een foto van te maken om de toekomste albums te kleven . Die test was het begin van weer een harde dobber , ze bleek negatief , ik kon het niet geloven en ben als een gek naar het ziekenhuis gereden en toen ik daar aankwam kreeg ik een bloeding nog voor ik bij de dokter was . Alle hoop verdween als sneeuw voor de zon . De dokter had dan een bloedname gedaan om hcg te bepalen maar echo kon niet door de hevige bloeding . Als een zombie ben ik naar huis gereden , waar ik mocht wachten op het telefoontje van de dokter of we nog hoop mochten hebben of niet . Maar hcg was blijkbaar enorm laag dus waren we onze 2 wondertjes ook kwijt . Ik heb het er echt elke dag moeilijk mee , zeker ook omdat ik eigenlijk bijna moest bevallen nu . Die datum komt steeds dichter en ik hoopte echt tegen dan terug zwanger te zijn (en te blijven) maar dat is helaas niet gelukt . Het kan echt opluchten om mijn verhaal hier neer te zetten , wetende dat ik begrepen zal zijn . Ik wens iedereen hier heel veel sterkte toe en een 40 weken durdende zwangerschap en een wolk van een baby . Want daar dromen we allemaal van ... Terwijl we op dit wonder wachten kunnen we onze sterretjes koesteren .
veel sterkte voor iedereen
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 6 gasten