reactie mannen

[snolleke]

Hoi allemaal

Graag had ik van jullie gehoord hoe jullie mannen reageren bij het horen van negatief nieuws over mislukking van behandeling/miskraam?

Ikzelf ben mijn miskraam aan het afwachten. Sinds gisteren weet ik definitief dat ons vruchtje het niet zal halen. Het vruchtzakje is leeg en té klein voor de zwangerschapsduur.
Iedereen vraagt aan mij hoe het met me gaat, maar mijn man wordt door de meesten een beetje vergeten. Nochtans ziet hij hier evenveel van af als ik.
Hij moet gaan werken en ik ben thuis om het verdriet te verwerken. Dat is toch oneerlijk. Hij kan zich echt niet concentreren op zijn werk en zit constant te denken aan onze situatie.
Daarbovenop komt dat nog eens dat dit onze 5e poging was en we dus maar 1 terugbetaalde poging meer over hebben. De angst zit er dus goed in dat we mss nooit mama en papa zullen worden.


Hoe voelen jullie partners zich? Hoe reageren zij?

Groetjes
Snolleke

[liezeke]

knuffel snolleke,

ontzettend zware periode waar je doorgaat...
je kan het niet generaliseren maar meestal beleven mannen het op een andere manier dan vrouwen. voor verliesverwerking bestaan jammergenoeg geen succesformules, ieder doet het op zijn manier.
wat ik het meest geleerd en nog steeds leer tijdens ons verwerkingsproces is mild te aanvaarden hoe een ander het verwerkt. er gewoon te zijn en te ondersteunen. dat is helemaal niet makkelijk, aartsmoeilijk zelfs want je komt niet alleen jezelf tegen maar ook je partner tijdens die helletocht. leuk is anders...

maar weet dat het een periode is die voorbijgaat en dat er plaatsen zijn waar jullie beiden echt rauw mogen rouwen...

zoen,

liesje

[Rid]

[liezeke]

rid en snolleke,

vind het heel mooi hoe jullie elk op een andere manier plaats knn maken voor jullie gevoelens.
een ongewenste kinderloosheid, vruchtbaarheidsbehandelingen, angst voor de toekomst, het is allemaal heel overmeesterend en rauw.
neem jullie tijd om het te verwerken. dat mag echt wel (ook al krijg je van de buitenwereld vaak de indruk van niet)...

zoen,

liesje

[Olijfje]

Meidjes,

Vorig jaar december kregen mijn man en ik ook het heugelijke nieuws dat onze vierde ICSI poging gelukt was!!! Ik zie het nog zo voor mij ... mijn man met de positieve test in zijn handen en een smile .... ik zal nooit de glimlach op zijn gezicht vergeten. We waren dolgelukkig ... we zweefden.
Iedereen was super blij voor ons.
Helaas kreeg ik drie weken later bloedverlies ... een miskraam! Mijn wereld stortte in en mijn man vluchtte weg. Hij kon het niet aan om erover te spreken en wilde alleen zijn. Twee dagen later was mijn man terug de oude ... hij had het een voorlopig plaatsje kunnen geven.
Ik heb die twee dagen non-stop zitten huilen, ik had geen idee hoe ik dit ooit te boven ging komen. Ik wilde zwanger blijven, ik wilde mijn kindje niet afgeven.
Toch vond ik de sterkte om door te gaan, om de draad terug op te pikken.
Mijn man en ik hebben het verlies nu een def. plaatsje gegeven en af en toe glippen we er samen eens naar toe, naar ons sterretje aan de hemel...

Snolleke, wij staan ook voor onze laatste poging en het is beangstigend he? (In juni hebben wij nog een poging gewaagd, maar het resultaat was negatief).
Zal de laatste poging DE poging zijn? Wat indien niet?
Omdat de gedachte aan "wat indien niet" ondraaglijk was, hebben wij een lang gesprek gehad met onze gyn en alle mogelijkheden besproken. Hij heeft enkele achterpoortjes laten zien, maar hij is er rotsvast van overtuigd dat wij die niet nodig zullen hebben. Hij gelooft erin dat ICSI zal lukken. Mss moet ik er ook bij vertellen dat mijn eerste drie pogingen een flop waren, verkwanseld zijn door een imcompetente (andere) gyn. De eerste poging van onze nieuwe gyn, met de juiste, aangepaste medicatie, was het raak! Met vijfde poging had ik voor het eerst topembryootjes... maw het resultaat verbetert met elke poging!

Laatst las ik hier op het forum een berichtje van iemand die na 9 verse ICSI pogingen zwanger was van een tweeling. Super toch??? Het kan dus he??
En onze tijd komt eraan ... we mogen alleen niet opgeven!!!

Succes ...

Liefs,
Olijfje

[snolleke]

Rid, bedankt voor je reactie. Ik laat dit zeker en vast aan mijn man lezen. Het zal hem goed doen te voelen dat hij niet de enige man is die het moeilijk heeft om het mislukken van vruchtbaarheidsbehandelingeb en zo'n pril verlies te verwerken.

Liezeke, bedankt voor je medeleven.

Olijfje, mag ik je vragen in welk centrum en bij welke gyn jullie eerst in behandeling waren? En waar jullie nu gaan?
Je spreekt over achterpoortjes, daarin ben ik wel benieuwd naar. Als je hierover liever niet op het forum vertelt, mag je me ook steeds een pb sturen.

Groetjes
Snolleke

[Olijfje]

Snolleke, ik heb je een PB gestuurd

[Liesbetje]

Mijn man ziet er ook van af, maar houdt het meer voor zichzelf. 'Het heeft geen zin om je er druk in te maken en wenen helpt ook niet.' Na een mislukte poging neemt hij me goed vast, we praten er over, maar de dag erna stort hij zich terug op het leven en zijn werk. Hij staat er liever niet te lang bij stil. En ik probeer me dan op te trekken aan zijn kracht. Als ik er over begin, praat hij wel mee hoor, maar hij zal er niet snel zelf over beginnen vertellen.

Ik heb wel het gevoel dat door onze onvruchtbaarheidsproblemen onze relatie nog sterker is geworden dan vroeger. Als we deze MMM samen kunnen doorstaan, kunnen we toch alles aan samen! We zijn een team samen en samen vechten we er voor!

Olijfje,
Hoewel ik binnenkort "nog maar" aan IVF 3 begin, maak ik me soms toch ook zorgen: als het nu niet lukt, zijn wa al halverwege... Ik ben daarom ook heel nieuwsgierig naar die achterpoortjes.
Mag ik ook vragen naar welke gyn je eerst ging?