Hallo,
Na 2 jaar proberen om zwanger te worden was het dan in juni 2009 eindelijk zo ver: we waren zwanger!! Ons geluk kon niet op toen de gyn ons vertelde dat er een tweeling op komst was. In het begin van de zwangerschap heb ik wat problemen gehad, maar onze kindjes bleken toen al heel sterk en hebben alles goed doorstaan. Er volgde nog een vruchtwaterpunctie, maar ook deze stelde ons weer gerust. Omdat ik een één-eiige tweeling verwachtte, werd ik op de voet gevolgd door verschillende gynaecologen en kreeg ik om de 2 weken een volledige echo. Altijd was alles OK. Ik was een voorbeeldmoeder, om het met de woorden van de gyn te zeggen.
Tot die bewuste zondag in januari, mijn anders altijd zo actieve meisjes waren die dag wel heel kalm. We werden ongerust en gingen alles toch maar eens laten nakijken in het ziekenhuis. Op de echo bleek dat Louise reeds gestorven was, Amélie haar hartje klopte nog, maar veel te traag. Een spoedkeizersnede volgde. Voor Louise kwam alle hulp te laat. Amélie is gereanimeerd vlak na de geboorte, maar haar hersentjes hadden te veel zuurstoftekort gehad. Na 16uur heeft ze ons verlaten en is ze naar haar zusje gegaan. Een één-eiige tweeling is een band die een mens niet kan breken...
Harde tijden braken aan. Dit hadden wij niet verdiend!! Waarom wer het ons niet gegund, Wat is er precies gebeurd? Vragen waar we nooit een antwoord op zullen krijgen. Het verdriet en het gemis blijft, maar onze kinderwens steekt nu meer dan ooit de kop op. Nu we onze meisjes gezien hebben , zo mooi en zo perfect, zijn we er zeker van: dit is wat we willen! kost wat kost!! Maar tegelijk moet ik er geen tekeningetje bijmaken dat een nieuwe zwangerschap ons wel afschrikt. Wat als het weer misgaat? Daarbij komt dan nog dat het zowieso via IVF moet gaan (PCO en maar 1 eileider)We willen er zo hard voor gaan, maar zijn ook zo bang om weer gekwetst te worden. Zal ik sterk genoeg zijn om de IVF aan te kunnen? Wie zal het zeggen...
Een broertje of zusje voor *Amélie en Louise* !!!???
-
amélise
- Berichten: 232
- Lid geworden op: 30 augustus 2010, 16:36
-
liezeke
- Berichten: 2798
- Lid geworden op: 14 juli 2009, 7:23
liefst mama van amélie en louise,
eerst een vooral proficiat met de geboorte van jullie dochtertjes, jullie zijn ouders geworden van twee vechtertjes. Jammergenoeg ook meteen een dikke knuffel omdat ze sterretjes zijn geworden.
het proces met al de gevoelens erbij die nu volgen zijn ongelooflijk zwaar. als je wil kan je het delen met andere sterremama'tjes op de site www.metlegehanden.be . dit is een gesloten forum voor enkel ouders van sterrekindjes. zo voel je je misschien een beetje minder alleen.
zoen en sterkte,
liesje
eerst een vooral proficiat met de geboorte van jullie dochtertjes, jullie zijn ouders geworden van twee vechtertjes. Jammergenoeg ook meteen een dikke knuffel omdat ze sterretjes zijn geworden.
het proces met al de gevoelens erbij die nu volgen zijn ongelooflijk zwaar. als je wil kan je het delen met andere sterremama'tjes op de site www.metlegehanden.be . dit is een gesloten forum voor enkel ouders van sterrekindjes. zo voel je je misschien een beetje minder alleen.
zoen en sterkte,
liesje
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
Lieve mama van Amélie en Louise,
Ook van mij proficiat met je twee prachtige meisjes en een dikke begripsvolle knuffel. Net als Liesje wilde ik je verwijzen naar Met Lege Handen. Heb daar zelf ook veel aan gehad.
En wat je vraag betreft...geef jezelf eerst tijd om te rouwen en dan komt er een tijd dat je weer verder kan en dat je 't ook aan zal kunnen.... Omdat je 2 schatten je de kracht hiervoor geven, omdat je kinderwens zo groot is....En het loont de moeite.
Sterkte !
Ook van mij proficiat met je twee prachtige meisjes en een dikke begripsvolle knuffel. Net als Liesje wilde ik je verwijzen naar Met Lege Handen. Heb daar zelf ook veel aan gehad.
En wat je vraag betreft...geef jezelf eerst tijd om te rouwen en dan komt er een tijd dat je weer verder kan en dat je 't ook aan zal kunnen.... Omdat je 2 schatten je de kracht hiervoor geven, omdat je kinderwens zo groot is....En het loont de moeite.
Sterkte !
-
kathleenchris
- Berichten: 371
- Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59
Lieve mama van Amélie en Louse,
zolang de wens er is, en zo lang je echt verder wilt gaan, moet je de moed niet opgeven.
Gemakkelijk zal het niet zijn, en een stukje verwerking zal opnieuw plaatsvinden als je opnieuw start. Wij hadden een 'plan' uitgewerkt na ons verlies. Dat 'plan' houdt vooral in dat je wat toeschouwers hebt die jullie steunen (je ei en frustratie kwijt geraken, om niet altijd het ventje lastig te moeten vallen), dat je wat back-up hebt in het ziekenhuis (vragen etc ... ) en vooral een hele goede babbel met jullie gyn. Zowel de ferti gyn als de gewone gyn. Gewoon weten dat je een 'plan' hebt, maakt dat je wat rustiger kan beginnen en dat je altijd mensen hebt waar je op kan steunen. Dat idee al, kan je wat verder helpen.
Veel succes meid met je verdere beslissing, maar vooral een hele dikke knuffel voor jullie Louise en Amélie !!
zolang de wens er is, en zo lang je echt verder wilt gaan, moet je de moed niet opgeven.
Gemakkelijk zal het niet zijn, en een stukje verwerking zal opnieuw plaatsvinden als je opnieuw start. Wij hadden een 'plan' uitgewerkt na ons verlies. Dat 'plan' houdt vooral in dat je wat toeschouwers hebt die jullie steunen (je ei en frustratie kwijt geraken, om niet altijd het ventje lastig te moeten vallen), dat je wat back-up hebt in het ziekenhuis (vragen etc ... ) en vooral een hele goede babbel met jullie gyn. Zowel de ferti gyn als de gewone gyn. Gewoon weten dat je een 'plan' hebt, maakt dat je wat rustiger kan beginnen en dat je altijd mensen hebt waar je op kan steunen. Dat idee al, kan je wat verder helpen.
Veel succes meid met je verdere beslissing, maar vooral een hele dikke knuffel voor jullie Louise en Amélie !!
-
Babs01
- Berichten: 99
- Lid geworden op: 26 juli 2010, 16:31
Lieve mama, mama Amelise zoals je jezelf zo mooi noemt,
wat een hartverscheurend verhaal. Het moet echt een verselijke ervaring zijn. Het is zo moeilijk om te kunnen vatten waarom dit jullie ook nog moest overkomen. Waarom het bij mensen met al die vruchtbaarheidsproblemen dan ook nog eens moet mislopen, dat is zo oneerlijk.
Ik kan goed begrijpen dat je veel angst hebt over je draagkracht, wat je aan kan, wat het gaat geven...
Ik denk dat je alleen maar kan doen zoals de anderen zeggen. Probeer ervoor te gaan, maar zorg dat je mensen hebt waar je terecht kan, een uitlaatklep voor je angsten en emoties. Ikzelf heb een miskraam gehad toen ik 12 weken was, nu 3 maanden geleden. Dat is natuurlijk compleet niet te vergelijken met jouw situatie, dus dat bedoel ik niet. Maar ik vond het emotioneel heel erg zwaar om aan de behandelingen te beginnen, omdat het zo confronterend is met wat je hebt moeten afgeven en wat je niet meer hebt, mist, en vooral met datgene waar je zo naar verlangt. Maar dat betekent niet dat je het niet aan kan! Ikzelf ga sinds een tijdje naar een psycholoog. Niet omdat ik bijvoorbeeld nu al het gevoel heb dat ik het echt niet meer aan kan, maar gewoon ook voor mezelf, om ruimte te hebben om er met iemand over te spreken die er niet midden in zit met mij. Probeer jezelf gewoon tijdens de behandelingen zoveel mogelijk ruimte te geven voor alle emoties die ze teweegbrengen...
Ik kan me waarschijnlijk maar half inbeelden wat je doormaakt, maar leef erg met je mee en wens je enorm veel succes en moed en kracht om ervoor te gaan!
Liefs
Babs
xxx
wat een hartverscheurend verhaal. Het moet echt een verselijke ervaring zijn. Het is zo moeilijk om te kunnen vatten waarom dit jullie ook nog moest overkomen. Waarom het bij mensen met al die vruchtbaarheidsproblemen dan ook nog eens moet mislopen, dat is zo oneerlijk.
Ik kan goed begrijpen dat je veel angst hebt over je draagkracht, wat je aan kan, wat het gaat geven...
Ik denk dat je alleen maar kan doen zoals de anderen zeggen. Probeer ervoor te gaan, maar zorg dat je mensen hebt waar je terecht kan, een uitlaatklep voor je angsten en emoties. Ikzelf heb een miskraam gehad toen ik 12 weken was, nu 3 maanden geleden. Dat is natuurlijk compleet niet te vergelijken met jouw situatie, dus dat bedoel ik niet. Maar ik vond het emotioneel heel erg zwaar om aan de behandelingen te beginnen, omdat het zo confronterend is met wat je hebt moeten afgeven en wat je niet meer hebt, mist, en vooral met datgene waar je zo naar verlangt. Maar dat betekent niet dat je het niet aan kan! Ikzelf ga sinds een tijdje naar een psycholoog. Niet omdat ik bijvoorbeeld nu al het gevoel heb dat ik het echt niet meer aan kan, maar gewoon ook voor mezelf, om ruimte te hebben om er met iemand over te spreken die er niet midden in zit met mij. Probeer jezelf gewoon tijdens de behandelingen zoveel mogelijk ruimte te geven voor alle emoties die ze teweegbrengen...
Ik kan me waarschijnlijk maar half inbeelden wat je doormaakt, maar leef erg met je mee en wens je enorm veel succes en moed en kracht om ervoor te gaan!
Liefs
Babs
xxx
-
amélise
- Berichten: 232
- Lid geworden op: 30 augustus 2010, 16:36
Bedankt allemaal voor het medeleven en de steunbetuigingen.
De site "met lege handen" kende ik al, maar ik wist niet dat daar ook een forum was, ik ben nu al geabonneerd op hun boekje "'t lichtpuntje"
Ik zou natuurlijk heel graag met mijn verdriet en mijn onzekerheden willen aankloppen bij familie, vrienden,... Maar in mijn vriendenkring zijn er heel veel zwanger en/of pas bevallen. Die zitten echt niet op mij te wachten. Velen weten ook gewoon niet wat IVF met een mens doet, wat het precies inhoudt. En mijn familie heeft het heel moeilijk om hier over te praten, vooral over mijn kindjes. En altijd en overal krijg ik hetzelfde advies: als je denkt dat je er nog niet klaar voor bent, dan moet je er nog niet aan beginnen! Alsof ik dat nog niet wist...
Gelukkig heb ik wel enorm veel steun aan mijn ventje, hij heeft het vast niet altijd gemakkelijk met mij. We gaan toch maar eens horen wat de gyn er van denkt, hebben morgen een afspraak. Ik ben eens benieuwd...
De site "met lege handen" kende ik al, maar ik wist niet dat daar ook een forum was, ik ben nu al geabonneerd op hun boekje "'t lichtpuntje"
Ik zou natuurlijk heel graag met mijn verdriet en mijn onzekerheden willen aankloppen bij familie, vrienden,... Maar in mijn vriendenkring zijn er heel veel zwanger en/of pas bevallen. Die zitten echt niet op mij te wachten. Velen weten ook gewoon niet wat IVF met een mens doet, wat het precies inhoudt. En mijn familie heeft het heel moeilijk om hier over te praten, vooral over mijn kindjes. En altijd en overal krijg ik hetzelfde advies: als je denkt dat je er nog niet klaar voor bent, dan moet je er nog niet aan beginnen! Alsof ik dat nog niet wist...
Gelukkig heb ik wel enorm veel steun aan mijn ventje, hij heeft het vast niet altijd gemakkelijk met mij. We gaan toch maar eens horen wat de gyn er van denkt, hebben morgen een afspraak. Ik ben eens benieuwd...
-
Babs01
- Berichten: 99
- Lid geworden op: 26 juli 2010, 16:31
hej Amelise,
veel succes morgen. En het is idd heel dubbel: ben je er klaar voor of niet? Maar gaat er ooit een moment zijn waarop je er echt helemaal klaar voor bent? Eigenlijk weet je dat pas op het moment dat je er terug mee bezig bent denk ik. Er kunnen dan zoveel dingen komen, zowel hoop en positieve dingen, als verdriet en gemis. Maar hoort dat er misschien niet een beetje bij? Ik weet het niet, heb absoluut niet de wijsheid in pacht op dit vlak. Maar als je voelt dat je zin hebt om terug te beginnen, ook al zit je tegelijk vol twijfel, moet je het misschien gewoon doen. Maar luister ook maar eens goed bij je gyn.
En het is idd zo dat mensen niet weten wat die behandelingen met je doen. Ik doe geen ivf, 'enkel' stimulatie, maar daar word ik al gek van soms. Alle onzekerheid, de lange cyclussen die helemaal niet lopen zoals dat bij de doorsneepersoon loopt, de bloednames die nooit lukken omdat ik zo'n lastige aders heb, het wachten, de pilletjes, spuitjes, het geregel op m'n werk, de zwangeren rondom ons, en ga zo maar door. Mensen begrijpen wel dat het niet makkelijk is meestal, maar echt aanvoelen wat je daardoor allemaal doormaakt, dat is waarschijnlijk gewoon te moeilijk. En op zich kan je dat niemand kwalijk nemen denk ik. Ik weet niet of ik het zou snappen als ik het niet zou meemaken. Maar dat maakt het alleen moeilijker omdat je inderdaad zo alleen bent soms.
In mijn vriendenkring wemelt het ook van de zwangeren en pasbevallen mensen, ik schreef het net nog op een ander topic hier: 2 zwangeren voor november,minstens 5 zwangeren voor januari-februari, 3 baby's geboren in augustus, 2 in juli, 1 in juni, 1 in mei, 2 in april, 2 in maart, 2 in februari, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Die mensen zitten inderdaad niet bepaald te wachten op zo'n unhappy verhaal, ook al willen ze er op zich wel zijn. Het enige wat ik dan echter hoor als ik dan wel eens m'n verhaal doe, is dat ik me niet mag opsluiten, of verhalen over andere mensen en welke erge dingen die meegemaakt hebben, enz. Tja...
Eigenlijk is er niks of niemand die kan zeggen of weten wat jij doormaakt en wat jij het best kan of moet doen. Het is gewoon dikke shit, en je moet erdoor, je kan er niet rond. Ik hoop echt dat je de knoop kan doorhakken, dat je iets hebt aan het gesprek met je gyn en dat je je gevoelens kan benoemen en ernaar kan luisteren.
Veel succes alleszins!
Liefs
Babs
xxx
PS sorry dat ik het accentje niet op de e zet in jouw naam. Ik typ meestal op de laptop die mn vriend in amerika gekocht heeft, maar die heeft geen trema, geen e's of a's met accentjes enz, wat best vervelend is soms
veel succes morgen. En het is idd heel dubbel: ben je er klaar voor of niet? Maar gaat er ooit een moment zijn waarop je er echt helemaal klaar voor bent? Eigenlijk weet je dat pas op het moment dat je er terug mee bezig bent denk ik. Er kunnen dan zoveel dingen komen, zowel hoop en positieve dingen, als verdriet en gemis. Maar hoort dat er misschien niet een beetje bij? Ik weet het niet, heb absoluut niet de wijsheid in pacht op dit vlak. Maar als je voelt dat je zin hebt om terug te beginnen, ook al zit je tegelijk vol twijfel, moet je het misschien gewoon doen. Maar luister ook maar eens goed bij je gyn.
En het is idd zo dat mensen niet weten wat die behandelingen met je doen. Ik doe geen ivf, 'enkel' stimulatie, maar daar word ik al gek van soms. Alle onzekerheid, de lange cyclussen die helemaal niet lopen zoals dat bij de doorsneepersoon loopt, de bloednames die nooit lukken omdat ik zo'n lastige aders heb, het wachten, de pilletjes, spuitjes, het geregel op m'n werk, de zwangeren rondom ons, en ga zo maar door. Mensen begrijpen wel dat het niet makkelijk is meestal, maar echt aanvoelen wat je daardoor allemaal doormaakt, dat is waarschijnlijk gewoon te moeilijk. En op zich kan je dat niemand kwalijk nemen denk ik. Ik weet niet of ik het zou snappen als ik het niet zou meemaken. Maar dat maakt het alleen moeilijker omdat je inderdaad zo alleen bent soms.
In mijn vriendenkring wemelt het ook van de zwangeren en pasbevallen mensen, ik schreef het net nog op een ander topic hier: 2 zwangeren voor november,minstens 5 zwangeren voor januari-februari, 3 baby's geboren in augustus, 2 in juli, 1 in juni, 1 in mei, 2 in april, 2 in maart, 2 in februari, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Die mensen zitten inderdaad niet bepaald te wachten op zo'n unhappy verhaal, ook al willen ze er op zich wel zijn. Het enige wat ik dan echter hoor als ik dan wel eens m'n verhaal doe, is dat ik me niet mag opsluiten, of verhalen over andere mensen en welke erge dingen die meegemaakt hebben, enz. Tja...
Eigenlijk is er niks of niemand die kan zeggen of weten wat jij doormaakt en wat jij het best kan of moet doen. Het is gewoon dikke shit, en je moet erdoor, je kan er niet rond. Ik hoop echt dat je de knoop kan doorhakken, dat je iets hebt aan het gesprek met je gyn en dat je je gevoelens kan benoemen en ernaar kan luisteren.
Veel succes alleszins!
Liefs
Babs
xxx
PS sorry dat ik het accentje niet op de e zet in jouw naam. Ik typ meestal op de laptop die mn vriend in amerika gekocht heeft, maar die heeft geen trema, geen e's of a's met accentjes enz, wat best vervelend is soms
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 7 gasten