Leah, dood geboren aan 31 weken

[lottevde]

Hallo,

Ik ben nieuw op dit forum en ik weet niet goed hoe ik aan dit bericht moet beginnen.

Een week geleden ben ik mij beginnen zorgen maken omdat ik ons kindje al een hele poos niet meer voelen bewegen had. Midden in de nacht zijn we naar spoed gereden om toch maar even alles te laten controleren. Daar is gebleken dat het hartje van mijn dochter gestopt was, zonder duidelijke oorzaak.

Pas die avond om 20.00 zijn we mogen terug gaan naar het ziekenhuis om de bevalling in te leiden. Dit is ongetwijfeld de langste dag van m'n leven geweest. 24 uur later is Leah geboren, 41 cm en 1,7 kg.

In de materniteit zijn we geweldig opgevangen geweest. We hebben ons meisje nog een hele tijd bij ons mogen houden. Onze ouders en broers en zussen hebben allemaal afscheid kunnen komen nemen.

Nooit gedacht dat ik voor m'n kind een begrafenis zou moeten regelen. Dit is de omgekeerde wereld. Mensen moet je begraven nadat ze een lang en gelukkig leven hebben gehad, niet bij het begin van een mooie toekomst.

Ik ben deze week redelijk goed door gekomen omdat er zo veel te regelen viel. Nu dat alles achter de rug is, blijf ik verweesd en hulpeloos achter.

Ik doorsta zoveel verschillende emoties en ik heb zoveel vragen dat ik geen blijf weet met mezelf. Uitslagen van de autopsie en bloedonderzoeken komen we pas binnen enkele weken te weten. Die onzekerheid is ondraaglijk. Ik heb een fantastische vriend die zich sterk houdt voor ons beiden. HIj heeft zijn eigen manier van verwerken en praten over wat er gebeurd is ligt moeilijk voor hem. OOk omdat hij bang is dat hij mij kwetst of verdriet aan doet, wanneer hij over zijn gevoelens praat. Daarom dat ik graag even hier mijn verhaal kwam doen.

groetjes,
Lotte

[liezeke]

lieve lotte,

eerst en vooral proficiat met de geboorte van je dochtertje en meteen dikke knuffel omdat je haar meteen moest laten gaan. dat is echt 'vurt'. heel wat emoties passeren.
als je wil kan je altijd je verhaal doen op www.metlegehanden.be, een forum van ouders die een kindje zijn verloren.

sterkte meid, we denken aan je,

liesje

[kathleenchris]

Lieve Lotte,

eerst en vooral een dikke proficiat met je dochter Leah. Ze zal altijd bij jullie zijn !
Maar ik wil je vooral een dikke knuffel geven aan de mama en papa !
Het treft me enorm hoe herkenbaar je verhaal is.
Ik ben ondertussen mama van Inke (21.11.2010 na 30 weken) Jelle (05.01.2009 na 20 weken), sneeuwvlokje (22.12.2009 na 8 weken).
De eerste weken na Inke en Jelle waren 'mooi'. Je kan bewust omgaan met je verdriet, je moet vanalles voorbereiden, maar daarna komt de mokerslag en besef je dat je er zelf door moet. Ik beloof je, het lukt wel, maar geeft je vooral veel tijd !!
Een dikke knuffel van ons !

[MA]

Lieve Lotte, ook van mij een hele hele dikke begripvolle knuffel en proficiat met je prachtig mooie kleine meid. Net als Liesje wilde ik je doorverwijzen naar www.metlegehanden.be een website met een afgesloten forum enkel voor ouders die een kindje verloren zijn. Het helpt om daar te merken dat je gevoelens heel herkenbaar zijn...De eerste dagen zijn in zekere zin het 'makkelijkst'...Iedereen heeft nog begrip, je herinnering is nog vers, de gebeurtenissen en al wat je moet regelen houden je bezig. Nadien komt inderdaad de weerbots, de leegte, het besef, stukje bij beetje en ga je- sorry - door een diep dal. Mij heeft het geholpen om dit te weten, en te aanvaarden, als een logische fase, na zo'n groot verlies. Neem je tijd om te rouwen, om afscheid te nemen en om een nieuwe plek voor je dochtertje te vinden, in jullie leven, jullie hart. Laat niemand je vertellen dat je er dan of dan over moet zijn...maar weet dat er een moment komt, dat haar liefde het zal overnemen van het verdriet. Dat je op moeilijke momenten haar kracht voelt, ze je van binnenuit doet glimlachen en terug de mooie kanten van het leven laat zien. In tussentijd, laat de traantjes maar lopen, dat helpt...Dikke knuffel Audrey

[amélise]

Dag mama Lotte,

Ik stel me kort even voor: na 2 jaar behandelingen volgen zijn we eindelijk zwanger. ons geluk kon niet op toen het een tweeling bleek te zijn! Alles verliep (vrij) goed gedurende de hele zwangerschap, de gyn had er steeds het volste vertrouwen in. Tot een bepaalde dag in januari, mijn anders zo actieve kindjes waren heel erg kalm, we werden ongerust en gingen naar het ziekenhuis. Daar bleek dat Louise al gestorven was. Het hartje van Amélie klopte nog, maar zeer zwak. Een spoedkeizesnede volgde. Amélie werd nog gereanimeerd. 16uur lang hebben we nog voor haar mogen zorgen en toen is ze naar haar zus gegaan.

Ik herken veel in jouw verhaal, en ik vind het verschrikkelijk dat er mensen zijn die hetzelfde moeten meemaken dan wij. Ik hoop dat je nog wat antwoorden op je vragen gaat krijgen. Wij hebben enkel wat hypotheses gekregen, geen zwart-wit bewijs.

Er staan jullie waarschijnlijk nog zware weken te wachten. Je moet nu door de pijn en het verdriet, je moet nu rouwen. Later, pas veel later zal je alles kunnen plaatsen. Ikzelf zit ook nog niet in die fase hoor, en mijn meisjes zijn al bijna elf maanden. Wat ik wel al kan zeggen is dat mijn man en ik nu een veel hechter koppel zijn, maar ook dat heeft zijn tijd nodig gehad. En je leert je vrienden kennen...

Wat mij veel geholpen heeft is boeken lezen over het thema. Je vindt enkele titels op de site van "met lege handen". Het boek waar ik het meeste aan gehad heb is "Stille Baby's" van Christine Geerinck-Vercammen (verkrijgbaar bij standaard boekhandel) Het is maar een tip, rouwen is dan ook iets heel persoonlijk. Ik herkende veel in dat boek, voelde mij niet meer zo raar en abnormaal.

Onthoud goed, je kan maar verdriet hebben om iets wat je ook liefhebt. Verdriet is de keerzijde van Liefde.
Sterkte,

mama van Amélie en Louise

[Anneleen]

Lieve Lotte,

Ook ik wil je feliciteren met de geboorte van jullie dochter Leah, een hele bijzondere naam.
Ik vind het ontzettend moedig van je dat je nu reeds de kracht vindt om je verhaal te komen neerschrijven.
Ik hoop dat de woorden van lotgenoten een steun voor je mogen zijn.
Toen ik jullie verhaal las, werd ik ook getroffen door de gelijkenissen met het verhaal van Kathleen en Inke *.
Zoals Liesje en Audrey reeds vertelden, misschien kan je eens een kijkje nemen op de site en het forum van Met lege handen. Ik heb daar ook veel steun en begrip gekregen en voor mij is dat m'n veilig rustig plekje om al m'n gedachtenkronkels neer te pennen, om af en toe m'n emmertje verdriet te laten overlopen. Je wordt er steeds goed opgevangen.

Een hele dikke knuffel en en warme sterrenkus voor Leah;

Anneleen
mama van Tibbe* en Sietse*

[stefanie]

lotte,

ik weet niet hoe het voelt om je beebje te verliezen
moet heel erg zijn want ik krijg al tranen in mijn ogen als ik dit lees

ik kan je enkel van hieruit een een hele dikke knuffel geven en veel sterkte toewensen aan u en je ventje.

XxX
stefanie

[lottevde]

Bedankt voor de lieve reacties.

Het doet deugd te weten dat ik niet de enige ben die dit meemaakt, en langs de andere kant doet het pijn te weten dat andere mensen hetzelfde verdriet moeten doorstaan.

Hoe jullie hier zo moedig mee omgaan vind ik echt bewonderswaardig. Ik hoop mij daar op een dag aan kunnen op te trekken, maar momenteel is het mij allemaal te veel.

lieve groeten,
Lotte

[Lindsey]

Lotte,
ik leef echt met je mee. Heel veel sterkte en een dikke knuffel.
Ikzelf was bij mijn 10de icsi-behandeling zwanger, maar toen ik op 11 weken een echo liet doen klopte het hartje niet meer.
Groetjes en veel goeie moed,Lindsey