Miskraam na KI

[vera10]

Hallo iedereen,

Wie heeft ervaring met kunstmatige inseminatie en jammer genoeg ook met een miskraam?

Ik ben een 1,5 jaar geleden stopt met de pil en in augustus zijn we gestart met kunstmatige inseminatie. Na de 2e poging zwanger en het geluk kon niet meer op!
Maar jammer genoeg heb ik op 13 weken een miskraam gehad...Een harde klap in ons gezicht en het besef dat je terug van nul moet beginnen... De moed is soms ver te zoeken en de schrik dat dit ons ooit nog eens zou kunnen overkomen is enorm...
In december heb ik een curettage gehad en deze maand moet ik de pil nemen. In februari mogen we opnieuw met de inseminatie beginnen... Alles duurt zo verschrikkelijk lang en de dagen kruipen voorbij...Overal worden mensen zwanger of bevallen ze en de vraag ' waarom ik niet?' blijft constant door mijn hoofd spoken... Het is zo'n harde wereld en zo oneerlijk...

Heeft iemand hetzelfde als mij meegemaakt?

Veel moed iedereen!

Greetz*

Vera

[josie]

Hey Vera,

Ik heb ook in december een curretage gehad, was zwanger van eerste IVF poging maar bij tweede echo op 8 weken bleek dat het hartje gestopt was... Moet nu nog eind deze maand op controle bij gewone gyn en pas daarna terug naar fertiliteit, schat dus ook dat het februari of zelfs maart zal zijn eer ik weer verder kan... In het begin had ik het daar moeilijk mee, maar de laatste dagen ben ik eerlijk gezegd blij met de rust, moet nu geen medicatie nemen en toen ik besefte dat het van september geleden is dat ik nog eens medicatie-vrij ben geweest...
Ik weet dus ongeveer wat je doormaakt... Maar eigenlijk zie ik veel positieve noten in je verhaal, zwanger van de 2e inseminatie, dat kunnen er weinig zeggen. Er is nu het bewijs dat je zwanger kan worden, dat alles werkt zoals het moet. Een miskraam overkomt zeer veel vrouwen, da's gewoon brute pech. Maar je bent zwanger geweest, zelfs zonder IVF, al na de tweede poging, dus alle tekens zijn er dat het volgende keer wél goedkomt. Sterkte!

[vera10]

Dag Josie,


Het is inderdaad niet leuk dat er zoveel medicatie aan te pas komt.Ikzelf moet ook telkens Clomid en Pregnyl nemen en daar zie ik ook tegenop... het blijven hormonen en dat is allesbehalve gezond voor het lichaam he...
Ik weet dat het bij ons een kwestie van tijd is. Ik besef dat ik kan zwanger geraken en KI bij ons de juiste techniek hiervoor is. Maar dat geldt evengoed voor jou hé! Je bent zwanger geraakt via IVF en weet dus ook dat dit werkt voor jou! Waarschijnlijk komt er bij IVF veel meer bij kijken dan bij KI, maar het is het resultaat dat telt he... Dus ook kop op he!
Zaterdag ben ik begonnen met de pil, dus verwacht mijn maandstonden eind van het maand en dan normaalgezien in februari opnieuw een eerste inseminatie... Ikzelf ben niet op controle moeten gaan bij de gynae na de curretage? Ik moest gewoon mijn maandstonden afwachten en dan een maand de pil nemen en dan de procedure opnieuw opstarten...
Hebben jullie ook eerst via KI geprobeerd? Of direct via IVF? Veel pogingen nodig gehad? Ik ben in behandeling bij dkr. Deceleer in Gent en ben heel tevreden...Waar ben jij ergens in behandeling?
greetz*

[Babs01]

Hoi Vera,


ik heb ook iets vergelijkbaars als jou meegemaakt. Na een jaar behandelingen was ik zwanger na de eerste poging met menopur. Ik had 2 goeie echo's en dacht dat het dan wel goed zou lopen, maar helaas... Bij de volgende echo begin juli 2010 bleek ons kindje gestorven te zijn na 12 weken. Dat was echt een slag in ons gezicht. Na al die moeite... Want het is niet omdat je geen IVF doet dat het niet zwaar is. Ik ben ook begonnen met clomid en nu al een tijdje menopur, en dat heeft volgens mij bijna een even grote impact op je (emotioneel/relationeel/sociaal/...) leven dan IVF/ICSI, al besef ik natuurlijk heel goed dat die dingen echt wel ingrijpender zijn.

Alleszins, ik vond de miskraam een vreselijke ervaring. Ik zou trouwens volgende week bevallen zijn...
Ik heb na de miskraam 2 maanden de pil genomen en ben in september terug begonnen. Ik ben nu in de wachtweken van de derde poging. Ik moet zeggen dat de behandelingen me veel zwaarder vallen. Het lijkt alsof alle zekerheden weggevallen zijn, dat ik geen vertrouwen meer kan hebben in een goede afloop. Dat ik dan inderdaad al eens zwanger ben geraakt, daar koop ik niks mee want ik zit nog altijd zonder kind en zonder de zekerheid dat ik ooit wel een zwangerschap kan voldragen. En ondertussen is er een heuse babyboom aan de gang, wat het zoooooveel zwaarder maakt. Het lijkt alsof iedereen rondom mij nu aan kinderen begonnen is, en dat het bij hen ook allemaal heel makkelijk lukt, daar wordt zelfs over 'opgeschept'. En iedereen vergeet dat wij eigenlijk ook een kindje hebben gekregen, dat (in ons geval dan toch) begraven is en dat voor altijd een plekje in ons hart heeft.
Ik weet rationeel heel goed dat er geen reden is, maar zelfs nu, meer dan een half jaar na onze miskraam, blijft de waarom-vraag me achtervolgen en kan ik het moeilijk loslaten dat er geen reden is. Ik heb het moeilijk om te aanvaarden dat dit ons is overkomen, terwijl iedereen rondom ons zo zorgeloos door het leven kan lopen.

Mijn verhaal kan je trouwens ook lezen op mijn blog: http://lilliepawillie.blogspot.com
Ook elders hier op het forum heb ik mijn verhaal eens neergeschreven. Er zijn alleszins veel mensen die dit ook meegemaakt hebben, al is dat een zeer schrale troost...

k herken ook wel wat Josie zegt: wat rust kan echt wel veel deugd doen. Dat heb ik zelf gemerkt. Ik had het nodig om te weten wanneer ik terug kon beginnen en wilde dat zo snel mogelijk. Maar achteraf bekeken is het allemaal zo snel gegaan en voel ik nu heel vaak dat ik daardoor eigenlijk weinig tijd heb gehad om tenminste een klein beetje te verwerken wat er is gebeurd. Want het moeilijkste komt maar achteraf, als iedereen vergeten is wat er is gebeurd, als de wereld weer draait en als iedereen rondom je zwanger wordt, enz. Ik heb na twee pogingen (in september en oktober) 6-7 weken rust gehad, om dan met duphaston te beginnen zodat we nu terug konden starten. Ik vond dat op voorhand vreselijk moeilijk om te beslissen, maar achteraf bekeken heeft dat me echt wel deugd gedaan.
Je moet vooral luisteren naar jezelf. Als je wilt beginnen, doe dat dan, maar loop jezelf niet voorbij...

Ik hoop dat jullie snel terug zwanger mogen worden, want eigenlijk denk ik dat de pijn maar echt kan veranderen door een levend kindje te kunnen krijgen. De behandelingen en de onzekerheden gaan echt niet weggaan vrees ik, al hoop ik voor jou van wel. Maar de pijn gaat wel zachter worden doorheen de tijd, dat is toch misschien al een kleine troost...

Ben je ook bevallen van je kindje of hebben ze een curretage gedaan?

Ik wens jullie heel erg veel moed en sterkte toe!

Dikke knuffel

Barbara
xxx

[vera10]

Hallo,


Iedereeen zit blijkbaar met zijn eigen verhaal en zijn eigen problemen.... Ik moet zeggen dat ik er ook vaak bij stil sta dat een miskraam betekent dat je zwanger kan worden, maar niet per se dat je een zwangerschap kan voldragen... Of heb ik het verkeerd voor?
Niettemin denk ik dat de kans statistisch klein is dat je zwanger kan geraken, maar die niet kan voldragen... Zekerheid heb je nooit, maar ik heb nog nooit mensen horen zeggen dat ze kunnen zwanger geraken maar die niet kunnen voldragen... Ik denk dat iedereen die een miskraam heeft gehad wel die bezorgdheid heeft en velen van hen zijn nu wel goed zwanger of hebben al een kindje... Het is normaal dat die schrik er is, maar positief blijven is de boodschap...Niet altijd even gemakkelijk, met al die mensen rondom ons die gemakkelijk zwanger worden, maar sowieso brengt een goed humeur minder stress teweeg en dat is ook al een goed begin voor het opnieuw zwanger geraken
Ik heb het iedere dag moelijkom positief te blijven, maar probeer het toch te doen. Binnenkort beginnen we ieder aan een nieuw schema KI of IVF en dat is toch ook al iets voor naar uit te kijken...
Ik duim alvast voor iedereen!

grtjs