Het is gewoon niet eerlijk!

lynn1209
Berichten: 477
Lid geworden op: 4 mei 2009, 22:55

Het is gewoon niet eerlijk!

Bericht door lynn1209 » 13 maart 2011, 23:27

Na bijna 4 jaar proberen en een hele tijd in het fertiwereldje, hadden we begin februari vanuit het niets een positieve test in handen!
Tijdens de verhuis naar ons nieuwe huis was ik ergens zwanger geraakt. We konden het echt niet geloven. Zo lang proberen, zoveel tp's en dan ineens tussen twee pogingen in, was het prijs.

Een maand later tijdens onze eerste echo (waar we zo lang naar hadden uitgekeken) stortte onze wereld een klein beetje in. Volgens de gyn was ik maar 6 weken zwanger en geen 8. Dat was echt onmogelijk aangezien ik 4 weken voordien al positief getest had en dit werd ook bevestigd op de echo een week later. Het ging niet goed.

Ondertussen is de miskraam een feit. Verdrietig is het juiste woord om te omschrijven wat ik voel, maar ook verschrikkelijk boos. Kunnen we nu niet eens gewoon geluk hebben! Eens aan de juiste kant van de statistieken vallen ... 1 op tien en daar moet ik nu weer juist bij zijn.
Het gaat wel slijten en k weet uit ervaring dat die boosheid een teken is dat het voor mij mentaal de goede kant uitgaat. Tijdens de pogingen ging het ook zo: eerst verdriet, dan boosheid, berusting en daarna duikt de nieuwe moed en hoop weer op.

K wilde het hier gewoon eens van me afschrijven: het is gewoon niet eerlijk!!!! Maar ja, we dat wisten we al langer.
Voila, 't is van mijn lever en het lucht verschrikkelijk op.

Groetjes

He_lena
Berichten: 64
Lid geworden op: 2 juli 2010, 18:28

Bericht door He_lena » 14 maart 2011, 10:51

Hoi Lynn1209,

het is vreselijk oneerlijk dat je droom weer kapot werd geprikt. Ik vind ook dat degene die in 'het wereldje' zitten gespaard moeten blijven van deze beproeving. We moeten al zo veel op onze schouders dragen. Helaas werkt het zo niet. Ik weet hoe hard het is (ik heb eind januari ook een miskraam gehad op 8w), hoe het voelt dat de hele wereld voortdraait behalve jullie.
Het enige dat ik toen wel vond is liever op week 8 dan nog veel later in de zwangerschap of een kindje met heel veel extra zorgen. Begrijp me niet verkeerd, het doet daarom nu niet minder pijn. Maar ooit, ooit staan we daar te stralen met een mooi tonneke van een buik, en ooit ooit geven we dat wondertje haar/zijn eerste kus. Geef de moed niet op meid.
x He_lena

lynn1209
Berichten: 477
Lid geworden op: 4 mei 2009, 22:55

Bericht door lynn1209 » 14 maart 2011, 11:09

Helena,

rationeel bekijk ik het ook zo. Liever vroeg dan laat. Het is de natuur die laat weten dat het niet goed was, maar vandaag haalt spijtig genoeg het emotionele de bovenhand.

Life sucks en t zou ons idd niet mogen overkomen. Die moed die komt wel terug, we hebben al zoveel overleeft, dus dit ook wel. Maar vandaag is ze alvast ver zoek. T is moeilijk. Iedereen is gaan werken en mijn gedachten en emoties werken op volle toeren. Elke dag een beetje beter, zeker?

Groetjes

lyse
Berichten: 1447
Lid geworden op: 19 juni 2009, 16:59

Bericht door lyse » 14 maart 2011, 12:05

Het is inderdaad heel oneerlijk, Lynn. Je krijgt het gevoel dat je nooit eens echt geluk kan of mag hebben. Ik denk dat het gezond is om boos te zijn. Je hoeft niet altijd redelijk, rationeel, begripvol.... te zijn...
IT SUCKS :cry: en meer valt er gewoon niet over te zeggen soms...

Een hele dikke knuffel, meid! :(

Lindsey
Berichten: 124
Lid geworden op: 22 februari 2010, 11:28

Bericht door Lindsey » 14 maart 2011, 12:08

Hallo Lynn,
een dikke knuffel bij dit verlies. Ik heb zelf ook al een hele weg afgelegd en heb ook een miskraam gehad.
Ik heb al 11 behandelingen gehad en 2 pu's in natuurlijke cyclus; Bij mijn 10de behandeling was ik eindelijk zwanger. Mijn 1e echo was goed, bij mijn 2de echo op 11 weken klopte het hartje niet meer. Het moet rond 10 weken gebeurd zijn, ik had niets ondervonden. Ik heb toen een curretage gehad. mijn wereld stortte toen in; het moeilijkste moment in heel mijn icsi-periode. Dit is gebeurd in aug 2009. Ik denk er nog dikwijls aan , maar ik heb me er toch wat kunnen over zetten.Ik troost mij met de gedachte dat er waarschijnlijk iets mis was. Ik ben wel iemand die positief ingesteld is, ik probeer vooruit te kijken.
Maar het is inderdaad zo oneerlijk he. Je vraagt je af waarom moest mij dit nu ook nog overkomen.
Heel veel sterkte en goeie moed.Ook voor jou,Helena.
Groetjes, Lindsey

Babs01
Berichten: 99
Lid geworden op: 26 juli 2010, 16:31

Bericht door Babs01 » 15 maart 2011, 22:06

Lieve Lynn,

je hebt heel groot gelijk: dit is gewoon TOTAAL NIET EERLIJK!!!!! Ik snap je boosheid en zo maar al te goed! En het is goed dat je dat wat van je af kan schrijven!
Ikzelf heb deze zomer in juli ook ons eerste kindje verloren na 12 weken zwangerschap. Het hartje was gestopt met kloppen na exact 12 weken, een kleine week later ben ik ervan bevallen. Ik kon daar ook gewoon echt niet bij: hoe kan het nu dat dit ons moet overkomen??!! Waarom kan dit niet gebeuren bij iemand die met een vingerknip zwanger kan worden? Niet dat je het iemand toewenst, maar het is gewoon wraakroepend dat het dan nog eens moet gebeuren bij mensen bij wie het al zo moeilijk is. Dat is gewoon dikke dikke shit. Een beetje zoals Lyse zegt: it sucks, en helaas valt er vaak niet meer dan dat te zeggen. Hoeveel dingen er tegelijk ook te zeggen zijn. En ja, je kan je proberen te troosten met de gedachte dat het de natuur is, of beter nu dan later, en zo. Maar het blijft wel de hoop en de toekomst waar je al jaren voor vecht, die je nu zo bruusk ontnomen is! Dat is gewoon onverdiend, onjuist, oneerlijk, rot, kk, frustrerend, en meer van dat...
Je zal het elders al wel eens gelezen hebben, maar ik heb veel gehad aan het boek "als je een prille zwangerschap verliest', van onder andere Manu Keirse. Er zijn nog heel wat andere boeken ook denk ik, maar die was wel echt goed, al is het eigenlijk helemaal niet gericht op mensen met vruchtbaarheidsproblemen.

Ikzelf ben nu net ook op miraculeuze wijze zwanger geworden, tussen de behandelingen door. Ik zou nu zo ongeveer 6 weken zijn. Volgende week heb ik de eerste echo, waarvan ik heel erg hoop dat die goed gaat zijn. Ik zeg dat niet om nu felicitaties te krijgen, maar wel om te zeggen dat ik door mijn eerdere miskraam ook nu met vreselijke angsten zit dat het me nog eens gaat overkomen. Dat ook dit te mooi is om waar te zijn. Dat het niet is omdat het 1 keer gebeurt, dat het niet nog eens kan gebeuren. ook ik heb gewoon heel erg het gevoel gekregen dat ik altijd aan de verkeerde kant van de statistiekjes val, en dat maakt vertrouwen in de toekomst ZO moeilijk...
Ik heb trouwens mijn 'belevenissen' van de afgelopen maanden een beetje beschreven op mijn blog: http://lilliepawillie.blogspot.com. Als je zin hebt, mag je daar altijd een kijkje nemen. Misschien zal je rond de miskraam wel wat herkenbare dingen lezen, maar natuurlijk is ieders beleving anders...

Heel veel sterkte alleszins, ook aan de anderen hier die helaas hetzelfde hebben moeten meemaken...

Dikke knuffel
Barbara
xxx

grootgevaarke
Berichten: 4815
Lid geworden op: 15 juli 2008, 14:20

Bericht door grootgevaarke » 16 maart 2011, 11:31

het is bij mij ondertussen 2,5 jaar geleden dat ik miskraam had, maar het doet nog altijd een beetje pijn.
Neem je tijd om afscheid te nemen en te rouwen. De zon zal ooit voor jou ook helder schijnen! Je zal niet blijven uitkomen aan de slechte kant van de statistiek: ik ben er een mooi voorbeeld van: heb ondertussen dochtertje van 14 maand en ben 23 weken zwanger.
HET KAN ECHT! Klote dat het voor sommigen onder ons zo een verdomd lange lijdensweg moet zijn.

lynn1209
Berichten: 477
Lid geworden op: 4 mei 2009, 22:55

Bericht door lynn1209 » 16 maart 2011, 20:59

hey

babs, wat een goed nieuws! Voorzichtige proficiat, want nu weet ik dat je de eerste maanden nooit gerust zult zijn. T zullen zenuwslopende weken worden.

Grootgevaarke, je blijft er volgens mij toch aan terugdenken, he. Zeker als jej e kindje ziet opgroeien, vraag je je toch af hoe het zou geweest zijn mocht je geen mk gehad hebben.

Ergens moeten we er gewoon in blijven geloven, want er zijn toch weinig mensen die na een mk echt met lege handen achterblijven.
Twee maand geleden had ik mijn hand gegeven om te weten dat ik zwanger kon geraken. Bijna 4 jaar zonder enige hcg verhoging of teken van maar een zwangerschap was verschrikkelijk lang en we waren hier zowat de moed aan het verliezen of het ooit wel voor ons weggelegd zou zijn.
Zeker omdat het natuurlijk is geweest en dat ze bij ons niets kunnen vinden wat een zwangerschap in de weg staat, moeten we er gewoon in blijven geloven.

Het hoofdje wordt hier stilletjes iets helderder en we kunnen al weer vooruit kijken. We geven het hier allemaal een beetje tijd. Regelmatig knijpt mijn maag nog samen als ik eraan terugdenk en het doet nog pijn, maar het is niet zo allesoverheersend als in t weekend. K kan er ondertussen over praten zonder in tranen uit te barsten en dat doet ook wel deugd. Stilletjes aan gaan we er wel komen.

Volgende week is het terug werkenweek en dan zal alles wel snel in zijn plooi vallen.

Groetjes en bedankt voor jullie berichtjes. T doet deugd om te weten dat je niet helemaal alleen staat met verdriet en dat het heel normaal is.

mini
Berichten: 152
Lid geworden op: 9 februari 2011, 20:13

Bericht door mini » 16 maart 2011, 21:50

Hoi Lynn,

ik heb 3 weken geleden iets gelijkaardigs meegemaakt: na mijn 7e IUI was ik eindelijk zwanger, maar het is geëindigd in een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Na 2 jaar hadden we eindelijk goei nieuws gekregen, en dan is het zo moeten eindigen. Daar komt nog bij dat mijn rechtereileider weggenomen is...

Ik heb ook dat zelfde gevoel: dit is niet eerlijk! Wij allemaal hier op dit forum moeten al zoveel doorstaan, waarom kan het bij ons dan niet gewoon goed lopen? Aan de andere kant hou ik mij ook wel vast aan de gedachte dat ik weet dat het nu wel kan. Want net zoals bij jullie, is bij ons de oorzaak voor het niet zwanger worden onbekend. Heb jij dat gevoel ook? Hopelijk gaat de volgende keer wel alles goed... Wat is jullie volgende stap?

In ieder geval nog veel sterkte om de komende moeilijke periode door te komen, en veel succes nog met alle behandelingen.

Groetjes mini

lynn1209
Berichten: 477
Lid geworden op: 4 mei 2009, 22:55

Bericht door lynn1209 » 16 maart 2011, 22:11

hey Mini,

idd, het kan, he, dus we moeten gewoon blijven geloven.

Wij gaan alles eerst een beetje laten zakken voor we terug met behandelen beginnen. We hebben een hele weg afgelegd van IUI naar Ivf waarbij de stimulaties heel slecht verliepen (low responder) en we verschillende keren hebben moeten afbreken. Vorige zomer zijn we dan overgestapt naar Jette en daar waren we nu bezig met ISCI in natuurlijke cyclus (zonder hormonen) aangezien ik een sterke cyclus van mezelf heb die alles in t honderd stuurt zodra er hormonen bij komen kijken.
We weten nu dat het natuurlijk kan en we gaan het even tijd geven. K heb in mei een afspraak in Jette gemaakt zodat we, indien we willen, in juli terug kunnen starten in natuurlijke cyclus (of mss terug IUI aangezien het wel kan maar dat is afwachten wat de gyn aanraadt). K denk dat het tegen dan wel terug zal beginnen kriebelen.

K hoop dat het verwerken bij jou een beetje lukt en veel succes!

grootgevaarke
Berichten: 4815
Lid geworden op: 15 juli 2008, 14:20

Bericht door grootgevaarke » 17 maart 2011, 10:38

ik kan jullie allleen maar heel veel succes wensen voor de volgende pogingen en duimen voor een goeie afloop!

11 mei was mijn vermoedelijke bevallingsdatum en nu die dag weer stilaan dichterbij komt, vraag ik me idd wel eens af wat voor een dochter we zouden gehad hebben (we hebben genetisch onderzoek laten doen op het embryo, dus we weten dat het meisje was), een prinsesje of een kwajongen? Blond (zoals ik) of donker (zoals de papa).
Een ding heb ik sindsdien wel afgeleerd: me constant afvragen waarom? Eenvoudig omdat er geen daarom is. Het is zo, niets aan te doen. En uiteindelijk is het toch gelukt (1ste ICSI gelukt en nu totaal onverwacht spontaan zwanger...).
Veel geluk hoor, meiden!

petoetje
Berichten: 18
Lid geworden op: 26 maart 2010, 10:51

Bericht door petoetje » 25 maart 2011, 12:11

hallo iedereen,
ik heb op 16 maart ook een curetage moeten laten doen.
op 9 maart hadden we onze eerste echo(7 weken).
daar zagen ze 2 vruchtzakjes maar geen vruchtjes.
op 15 maart terug controle gehad maar het was helaas niets veranderd. dus ja moest het weggehaald worden.
het doet inderdaad veel pijn en ik ben er emotioneel echt kapot van. ooit zal het wel slijten en beteren. maar we geven ons zelf ook eerst een tijdje rust en als we het zien zitten dan starten we terug. het doet wel goed te lezen dat er mensen zijn waar het nadien toch bij lukt om zwanger te zijn en te blijven. dat geeft toch een beetje moed. aan iedereen heel veel succes voor nieuwe behandelingen en zwangerschappen

Babs01
Berichten: 99
Lid geworden op: 26 juli 2010, 16:31

Bericht door Babs01 » 25 maart 2011, 21:04

Petoetje, dit is echt zooooo rot om te horen. Ik leef heel erg met je mee! En van hieruit geef ik je een stevige virtuele knuffel, want dat verdien je wel. Van zoiets ben je inderdaad gewoon echt emotioneel kapot, ook al verwerkt iedereen op z'n eigen manier. Gun jezelf maar genoeg tijd om dit door te maken...

Lynn, bedankt ook voor je wensen, dat is lief, en zeker omdat ik dat helemaal niet verwacht. Ik had het zelf heel erg moeilijk om anderen geluk te wensen met een zwangerschap omdat dat gewoon zo confronterend is/was. Ik vind het wel knap van jullie dat jullie echt tijd nemen tot mei om rust te krijgen. Ik denk dat het belangrijk is om tijd te nemen, want zelf heb ik dat heel erg onderschat. Ik ben na de miskraam direct met de pil begonnen, om dan na 2 pilcycli direct te kunnen starten. Maar achteraf heb ik daar echt een heel zware weerslag van gehad, en ging het enkele maanden echt van kwaad naar erger met m'n emotionele toestand. Het was wel een mix van vanalles (mislukkingen, schildklier ontregeld wat ook voor stemmingsproblemen zorgt, winter, verdriet, veel nieuwe zwangerschappen, enz) maar toch, soms denk ik dat het beter zou geweest zijn om wat langer te wachten. Maar ja, dat is achteraf he... Ik hoop echt dat de wachtperiode en de rust jullie deugd gaat doen.

Mini, jij hebt ook echt wel een vreselijk verhaal. Dat je een eileider kwijt bent, is toch echt helemaal niet eerlijk zeg, als er al ooit iets eerlijks aan geweest zou kunnen zijn. Dat vind ik echt vreselijk voor jullie. Ik hoop echt dat jullie inderdaad een beetje hoop kunnen blijven zien in die zwangerschap en dat het een volgende keer wel goed mag gaan...

Grootgevaarke, proficiat ook met je zwangerschap nu, dat is heel fijn. Ik herken heel erg wat je zegt van die 'waarom'-vraag. Het is waar, er is geen antwoord, maar toch is het zooooooo moeilijk om de vraag NIET te stellen. Ik blijf toch in zekere zin altijd een beetje zoeken naar een antwoord, al heb ik er doorheen de maanden toch meer rust in kunnen vinden dat er inderdaad geen antwoord zal zijn. Nu maar hopen dat deze zwangerschap goed mag aflopen bij mij...

Allemaal heel veel moed, heel veel succes, en altijd dat sprankeltje hoop dat het ooit beter wordt...

Liefs
Babs
xxx

Mirthe
Berichten: 99
Lid geworden op: 13 augustus 2008, 18:06

Bericht door Mirthe » 29 maart 2011, 17:19

Hallo iedereen,

ik denk dat ik mijn verhaal hier ook kwijt kan...

ik ben namelijk ook erg aan het balen.

Wij zijn 6 jaar geleden gestopt met de pil. Na 4 jaar hebben we een jaar hormonenbehandelingen gedaan. Zonder resultaat. Wel één keer gelukt maar geëindigd in een miskraam. Dat was echt een enorme klap. Na dat jaar hadden men man en ik besloten het allemaal eventjes te laten rusten. Even alles verwerke, op een rijtje zetten en eens nadenken over hoe het nu verder moet. En uiteindelijk in februari spontaan zwanger. Ben dan ook in november 2010 mama geworden van een prachtige dochter. Omdat we graag twee kindjes willen, hadden we besloten na de zwangerschap niet met de pil te starten om niks aan het toeval over te laten. Nu zijn we vier maanden verder en blijk ik terug zwanger te zijn... alleen heeft mijn gynae me vrijdag verteld dat het wss een miskraam gaat zijn, omdat hij bij de echo niks zag. Nu moet ik morgen voor een nieuwe echo en dan maken we gelijk een afspraak voor donderdag een curretage te laten doen. Verschrikkelijk, na alles wat me in die vijf jaar hebben meegemaakt, mag ik een tweede miskraam verwerken. Ik kan me wel optrekken aan men dochtertje maar toch is dit enorm balen hoor. Want we dachten eigenlijk door spontaan zwanger te worden verlost te zijn van de problematiek, maar blijkbaar is men dochter toch een echt wonder...

pppppffffff it really sucks

petoetje
Berichten: 18
Lid geworden op: 26 maart 2010, 10:51

Bericht door petoetje » 30 maart 2011, 10:51

hey mirthe,
wat erg dat je dit twee maal moet meemaken.
ik vind het al zo erg om één miskraam te hebben.
wat we allemaal niet moeten doorstaan, een mens verschiet ervan hoe sterk we moeten zijn.
ik wens je alleszins heel veel sterkte de komende tijd.

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 6 gasten