Hcg daalt veel te traag...

[mietje]

Nooit gedacht dat ik hier ook eens wat ging schrijven maar ik ga het toch doen...Op dit moment ben ik zwanger en dit na de 2de IUI als single mama,maar dat verhaal die zo mooi is gestart heeft donderdag een abrupt einde gekregen..Dokter heeft gemerkt dat er géén leven is te bespeuren in het embryo en dat ik me moet voorbereiden op een miskraam...Sedertdien leef ik op automatische piloot,in een roes,kan me met moeite concentreren,alles kan me gestolen worden,verdriet,ongeloof,woede,schuldgevoel,zovele emoties die me overvallen... Ik ben de dag nadien gaan werken,maar hoe ik die dag ben doorgekomen,het is me een raadsel,en toch denk ik dat blijven werken voor mij persoonlijk misschien de beste oplossing is...Het ergste moet eigenlijk nog op me afkomen,het opwekken van de miskraam..Mijn god,daar heb ik echt wel schrik voor...

[bieke01]

veel moed mietje

ik heb vorig jaar een gelijkaardig verhaal meegemaakt (na 5 icsi's eerste keer zwanger - joepie - te traag stijgend hcg - oei wat nu ? - echo - vrees voor buitenbaarmoederlijk - toediening spuit methotrexaat (2x) - miskraam - endometriose 'attack' in mijn buik - spoedopname - curretage en nu al een hele tijd aan de pil om endometriose te onderdrukken)
ik heb het heel moeilijk gehad en het knaagt als ik hoor hoe sommige ouders hun kinderen slecht behandelen
ik heb me erin kunnen berusten dat ik geen bio kids krijgen zal, we zijn gestart met adoptie, we hadden ons goed de vraag gesteld over 'kinderen' en het zwanger zijn was echt niet mijn verlangen, wel het kindjes hebben in ons gezin en opvoeden, maar nu ik kom hier geen reclame maken voor adoptie hoor want ook dit is een ellenlange weg met enorm veel wachten en onzekerheid
ik kom af en toe hier nog eens kijken omdat ik zelf altijd veel steun heb gehad aan het ooievaar-forum
en wens jullie dus echt uit het diepste van mijn hart het beste toe, veel moed !
x

[koekie]

Dag Mietje, ik heb net je verhaal gelezen en wil je heel veel moed en sterkte toewensen. Ik weet uit ervaring dat dit maar magere woorden zijn. Ik hoop dat je niet te lang moet wachten eer ze het opwekken, want dat lijkt me echt verschrikkelijk. Bij mij hebben ze de dag nadat ze gezien hadden dat het fout zat al ingegrepen. Zoek steun bij de mensen die je het nauwst aan het hart liggen, zij zullen (hopelijk) er voor je zijn. Laat je gevoelens de vrije loop, huilen mag, dit is een groot verdriet. Dikke knuffel -x-

Dag Bieke, veel succes met jullie adoptie ! Zijn jullie al ver in de procedure ? (als ik dat vragen mag natuurlijk). Ik weet dat het een ellendig lange weg is, maar wel met een kindje aan het einde, terwijl je met IUI of IVF nooit echt zekerheid hebt. Ik ben best wel benieuwd naar jullie adoptieverhaal, zelf sta ik ook achter adoptie.

Wij zijn momenteel gestart met onze 5de poging IUI. Gisteren hebben we het hele verhaal gekregen over ons kindje dat er helaas niet mag zijn. Het was pijnlijk, maar we hebben veel antwoorden gekregen, wat me een gerust gevoel geeft. Onze kleine ster zit in ons hart.
Liefs, koekie

[bieke01]

veel sterkte koekie bij het verwerken van jullie verlies
het is idd al iets als je antwoorden krijgt op je vragen
zullen ze iets anders doen volgende poging ?
xxx
dikke knuffel
ivm adoptie wij zijn 'geschikt' bevonden in maart door de rechtbank nu wachten om op een wachtlijst te kunnen staan (meeste zijn gesloten momenteel)

[mietje]

Hoi,

Hier de eerste tekenen te merken van de mk
Er is blijkbaar een spontane bloeding op gang gekomen..Ik ga moeten afwachten hoe het verder evolueert,woensdag moet ik terug op consultatie,
tenzij de bloeding nog altijd actief is,och,ik hoop dat dit rap achter de rug is,want het is héél moeilijk om dit te verwerken en te aanvaarden!

[fleur19]

Mietje,
ik leef met je mee in deze bange, frustrerende en machteloze uren.In februari heb ik mijn tweede miskraam gehad.Het doet verdomd pijn niet alleen lichamelijk dat moederinstinct zit er onmiddellijk in hé je wilt je kindje beschermen en je kan het niet.Ik ben toch naar de spoed gegaan toen ik rood bloedverlies gehad heb , ze waren heel vriendelijk , ik dacht eerst dat ze gingen zeggen tja dat is een miskraam hé dan verlies je bloed hé.Ze hebben een echo genomen en toen was er al niets meer van ons vruchtje te zien...

Ik wou dat ik meer kon doen of kon zeggen

Dikke knuffel Fleur!

[koekie]

@ Bieke: proficiat met jullie geschiktheidsvonnis ! weten jullie al uit welk land jullie willen adopteren? Ik duim voor jullie !

@ Mietje: dikke dikke knuffel meid !!! Ik had ook bloedverlies en ben toen naar de spoed gereden. Wat vreselijk dat je zo moet zitten wachten erop. Heel veel sterkte xxx

[bieke01]

@mietje dikke knuffel, er is maar één woord waarmee ik dit kan beschrijven VERSCHRIKKELIJK om mee te maken
knuffel: ik lag letterlijk met mijn knuffel in de zetel onder een plaidje.. te hopen dat ik kon slapen ... (en vaak zei ik: ik wil maar terug wakker komen als ik weer zwanger ben, of neen, als ze mijn kindje in mijn armen komen leggen ... nope dus)

@fleur: veel sterkte nog meisje, het is niet makkelijk maar erover praten/schrijven helpt toch een klein beetje

@koekie: hmpf moeilijke vraag momenteel... graag ethiopie of haiti - maar deze beide kanalen liggen momenteel stil, het is sinds maart dat we wachten op nieuws van het adoptiebureau (t is te zeggen, we worden wel ingelicht over stand van zaken) maar het is dus afwachten tot we mogen gaan op gesprek om ons op de wachtlijst te zetten

[cami]

hallo mietje
hoe zijn de bloedingen verder gegaan en hoe was de consultatie?
Ben gisteren ook naar spoed gereden met buikkrampen, had iets van een 11w moeten zijn, maar op de echo bleek dat het vruchtje al op 6w gestopt was met groeien. Heb dus 5w met een dode embryo in mijn lichaam gezeten. Verder wel nog alle zwangerschapskwaaltjes, vreselijk hoe je lichaam je zo voor gek kan houden!!!! Ze hebben me tabletjes meegegeven die ik gisteravond heb ingebracht. Deze morgen zijn de bloedingen begonnen, heel erg hevig in het begin. Ben gewoon op toilet blijven zitten omdat het er echt uit vloeide! Denk ook dat ik hiermee de vruchtzak ben verloren. MOrgen moet ik naar de gyne om te laten checken of alles "proper" is.
Hoop dat ik hier snel vanaf ben en weer opnieuw kan beginnen en dat ik geen curretage (of meerdere) moet ondergaan...
Weet iemand van jullie hoe het nu verder moet? Hoe lang zou het ongeveer duren eer de hcg waarden helemaal op nul staan en je opnieuw mag beginnen?
liefs

[ellenvd]

Hallo meiden,

Ik ben volledig nieuw hier. Vreselijk om te lezen dat we dit allemaal moeten meemaken... Ikzelf ben vorige week ons kindje verloren na 8 weken zwangerschap. Na 10 jaar kinderwens en allerlei behandeling was ik nu eindelijk zwanger, en nu dit. Ik heb destijds met mijn ex-man 4 jaar geprobeerd zwanger te worden, eerst op natuurlijke wijze maar dat lukte niet, dan de toer van alle onderzoeken opgegaan en het bleekt dat hij 'net' nog niet onvruchtbaar was, icsi was onze enige mogelijkheid, na lang proberen, vele ruzies en ik die het niet meer aankon zijn we uit mekaar gegaan. Enige tijd later leerde ik mijn huidige man kennen. We beslisten vrij snel dat we samen verder wilden en kinderen waren zeer welkom. Het noodlot sloeg toe, we waren een half jaar samen ik ik werd ziek, endometriose in een zeer zware vorm. Ik moest 1,5 jaar op de wachtlijst voor ik een operatie kon krijgen. Na de operatie de nodige herstelperiode en we konden eraan beginnen. 3 maanden kregen we om op natuurlijke wijze zwanger te geraken, endometriose is een chronische ziekte en dus viel er geen tijd te verliezen... Na 3 maanden niet zwanger, dus beslisten ze mijn man te testen. Bleek dat hij een afwijking had, er zitten antistoffen op zijn sperma en dat zorgt dat zwanger worden op natuurlijke wijze heel moeilijk is. We schakelden over op iui, 5 keer zonder succes, daar ging weer een jaar aan verloren. Begin dit jaar stelde de gyneacoloog voor om over te stappen op ivf. We begonnen eraan en... ik was zwanger!! Ik kon het niet geloven, zo gelukkig dat we waren... En nu is het misgegaan, na 8 weken, ik bleek een bloedklonter te hebben in mijn baarmoeder, net achter het vruchtzakje en die heeft onze baby 'verpletterd'. Volgens de gyneacoloog 'brute' pech, het zou niets met de zwangerschap te maken gehad hebben (zijnde het vruchtje), heb gewoon een bloeduitstorting gekregen door gesprongen bloedvaatje of zo en dat is niet meer gestopt met bloeden... Na 10 jaar op deze manier ons kindje verliezen, ik ben er kapot van... 'brute pech', dat doet zo'n pijn om dat te horen.. We hebben nog 2 terugbetaalde pick-ups te goed van het ziekenfonds en dan is het gedaan, heb zo'n angst dat het niet meer gaat lukken...
Ben blij dat ik mijn verhaal hier eens kwijt kan, want die reacties van de mensen in de zin van "volhouden, niet opgeven, binnenkort ben je terug zwanger" kan ik missen als kiespijn. Ik heb voor deze zwangerschap 10 jaar moeten vechten, het zou een mirakel zijn moest het nu zo snel opnieuw lukken...

[cami]

Hallo Ellen
Vreselijk om te lezen jouw verhaal!! Soms is het leven echt niet eerlijk, je vecht er zo hard voor, je gaat door een hel om na jaren wachten, hopen, proberen en door een emotionele rollercoaster toch een sprankeltje hoop te krijgen. En ook nu is het leven je niet goed gezind, het is net of ze een vuil spel met je spelen. Het moet verschrikkelijk zijn om dat mee te maken en heel erg moeilijk om steun te vinden. De andere mensen weten vaak niet wat zeggen en flappen er dan maar iets uit om je moed in te spreken, maar dat heeft het omgekeerde effect. Je hebt er echt geen boodschap aan. Ik heb het meeste aan de mensen die me zeggen dat ik 10keer hetzelfde verhaal mag doen als ik wil, als me dat maar een beetje helpt om het te verwerken.
Ik had wel al heel wat mensen op de hoogte gebracht van mijn zwangerschap en heb me dan ook vandaag "geamuseerd" met elke vriendin te bellen en mijn verhaal te doen, dat zij ook geemotioneerd zijn door mijn verhaal, helpt wel een beetje. Dus in dat opzicht ben ik wel blij dat ik het al verteld heb.
Moeilijke was wel mijn ouders, zou het eerste kleinkind geweest zijn en ze keken er al enorm naar uit.
Heb je al een idee hoe je verder wil/moet/kan? Is er iets dat je een beetje kan kalmeren of troosten?

[Liefje]

ha Ellen, gewoon een dikke knuffel. Het leven is keihard. Ik hoop met heel mijn hart dat je ooit een kindje in je armen mag houden.

[fleur19]

Hallo iedereen,
@Cami, Ellen en Mietje,ik wil jullie een dikke knuffel geven en ik hoop, duim met jullie mee dat er een happy end komt aan jullie verhaal.Maar na zoveel verdriet, onmacht en boosheid is het soms moeilijk om je weer op te laden , om er weer te staan , er weer voor te gaan en weer te durven vertrouwen dat het goed zal gaan.Anderen hebben daar geen moeite mee, ze zijn er rotsvast van overtuigd dat het ooit zal lukken voor ons terwijl je zelf twijfelt.De vele bezoeken aan de dokter zelfs naar het toilet gaan is niet meer onbezonnen,bruinverlies , roodverlies, hoe zit het met mijn slijmvlies ben ik in mijn vruchtbare periode, ons vruchtje heb ik daar ook verloren.Mijn schoonma vind mij een aanstelster omdat ik het erg vind dat ik PCO heb, ze heeft het eens aan haar 'huisarts' gevraagd en die zei dat je daar perfect mee kan leven...Dus ik moet niet klagen en dat ik hormonen moet nemen dat doe ik al mijn hele leven want ik nam de pil en ons 'voorvallekes' dat is de natuur hé
Gisteren ben ik naar de gyneacoloog geweest en daar bleek dat ik niet zwanger was maar dat ik mijn maandstonden ging krijgen.Ik ben volledig gecrasht, heb hem toen ook gevraagd of ik een aanstelster was.Hij zei dat ik deeluitmaak van 15% van mannen en vrouwen die desperaat een kindje willen en waarbij het niet luktIk heb alle recht om te treuren bij iedere cyclus die verkeerd afloopt maar je moet moed hebben en erin geloven Enkel dan kunnen we er met zijn drieën tegen aangaan en toen legde hij zijn arm rond mij.Dat deed zo'n deugd en ik kon me wel vinden in zijn woorden.Dus daarom ga ik mij weer kwetsbaar opstellen en erin geloven
@Bieke, bedankt voor de lieve woorden , ik hoop dat je snel op de wachtlijst komt te staan zodat jullie kunnen beginnen aftellen naar jullie kindje
Dikke knuffel allemaal
Fleur

[ellenvd]

Hoi Cami, Liefje en Fleur,
Bedankt voor jullie lieve woorden. Het doet echt goed om eens reacties te krijgen van mensen die echt weten hoe het voelt, een miskraam, na zo lang wachten. Fleur, ik heb gisteren ook weer zo'n vreselijke reactie gehad, maar wel van mijn eigen moeder... Ze vond, dat ik, na een weekje, mezelf maar eens moest herpakken en normaal beginnen doen. Ik was in haar ogen niet de enige op deze wereld die een miskraam had en die andere mensen gingen ook verder met hun leven. Ja, idd, maar zij weten dat ze nog alle kansen van de wereld hebben door elke maand maar lekker plezier te hebben en zo weer zwanger te worden. Voor ons is dat iets heel anders... je weet dat je weer heel die mallemolen doormoet, basisecho, bloedname, medicijnen nemen, spuitjes zetten, tientalle controles waarvoor je op je werk toch maar weer alles geregeld moet krijgen, afwezigheden op het werk, stress, pijnlijke pick-ups en ga zo maar verder. En zeker de stress omdat je weet dat je nog maar x kansen krijgt en dat het dan voorgoed gedaan is voor je.... Dat is, vind ik, een hele zware boterham, niet iets dat je effe op een week verwerkt en dan weer glimlachend door het leven gaat... Ik ben gisterenavond helemaal ingestort en heb uren liggen huilen in de armen van mijn lieve man. Gelukkig heb ik hem, want mijn ouders, die begrijpen er niks van, en dat doet pijn...

[ellenvd]

@ Cami,

Lieve meid, ik heb ook al die vragen gesteld aan mijn gyneacoloog. Bij mij wou het vruchtje niet afkomen na 2 keer die pilletjes te hebben laten opsteken, heb dan afgelopen weekend nog druppeltjes Methegrin meegekregen omdat ik geen curettage wou (heb al zoveel prullen aan de hand aan mijn baarmoeder en dito operaties dat ik liever heb dat ze eraf blijven indien niet nodig). Gelukkig zagen ze dinsdag dat het toch was afgekomen en de baarmoeder ziet er goed uit.

Ik heb nu de pil voorgeschreven gekregen van dinsdag tem de 20ste, dan een stopweek, een bloeding waarschijnlijk en herbegin ik de 27ste weer met de pil. De 30ste heb ik weer een echo en als die goed is mag ik eind juni weer opstarten voor een nieuwe poging. Heb dan 23 juni basisecho en bloedname (waar hcg dan op 0 moet staan). Ze gaan het bij mij dus een beetje kunstmatig beïnvloeden met die pil. Ik heb dus weer een houvast, datum, om naartoe te leven. Tenminste als alles verloopt zoals zij het willen natuurlijk. Ik hoop dus ook voor jou dat je snel een antwoord krijgt op je vragen, en dat je ook weer snel opnieuw kan beginnen. Ik weet dat dit vreselijk is, het wachten en de onzekerheid, helemaal niet leuk. Maar ben wel blij dat ik hier met lotgenootjes erover kan babbelen en dat ik hier niet ga horen van " volhouden, binnenkort ben je weer zwanger" . Want wij weten dat dat allemaal zo simpel niet is... helaas. Sterkte lieve meid en tot hoors!