Zabbie, ik heb je verhaal gelezen. Ik had er nog nooit van gehoord, maar voor jou om dat ook nog horen, moet echt verschrikkelijk zijn. Alsof je nog niet genoeg hebt meegemaakt... laat ons hopen dat het echt wel goedaardig is en dat je HCG zo snel mogelijk naar 0 daalt!
Zo blijf je ook je grens weer verleggen waarschijnlijk, wellicht kunnen die maanden pauze je nu niet veel meer schelen, zolang het maar snel weer allemaal in orde komt.
En blijf er maar in geloven dat die wens van je nog vervuld wordt hoor!!
Als je hcg terug op 0 staat, is het dan definitief zeker weer goed? Ik duim mee dat het snel naar beneden gaat!!!
Rose, eerst en vooral een dikke knuffel ook voor jou, want het is echt niet makkelijk wat we meemaken he! Ik herken je gevoelens volledig. Het is niet eerlijk en je denkt nooit dat jij dat zult meemaken... En waarom dan? Meestal krijg je hier toch geen antwoord op. Ik ben ondertussen één maandje verder dan jou en geloof me, tijd heelt, ook al gaat het heel traag en heb ik het er nog steeds moeilijk mee, hoor. Soms heel moeilijk. Gisteren had ik weer zo'n dagje, kreeg ik opnieuw een stomme mail van één of andere website, je bent 15 weken zwanger... ik dacht nochtans dat ik me overal weer had uitgeschreven. Dat is zo confronterend en doet gewoon pijn.
Ik tracht mij zoveel mogelijk met andere dingen bezig te houden. De eerste dagen kon ik echt niets doen, op mijn werk, thuis, ik was leeg vanbinnen. Dat begint nu te beteren.
En de angst, daar tracht ik nu niet meer aan te denken, omdat ik voorlopig nog aan het wachten ben om te mogen herbeginnen. Maar als ik opnieuw het geluk zal mogen hebben om zwanger te zijn, denk ik dat ik het zal begeven van angst... ik weet het niet. Het enige wat ik blijf denken, is "we kunnen nu eenmaal niet anders" en "die anderen voor me hebben het ook overleefd", dus daar troost ik mezelf voorlopig mee.
Het heeft mij alvast erdoor getrokken door op het forum te schrijven, dus dat moet je gewoon doen, het helpt echt!
Veel veel sterkte meid!! We komen er wel!
Wie nog miskraam / curettage?
-
nogeenkeer
- Berichten: 1443
- Lid geworden op: 6 juli 2011, 11:49
Dag lotgenootjes,
ikzelf heb al drie miskramen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap achter de rug dus weet zeker en vast hoe jullie je voelen. Ik wil even meegeven hoe ik dat voor mezelf een plaats heb kunnen geven, misschien dat jullie er iets mee zijn.
Na mijn eerste miskraam (op 12 weken, terwijl op 8 weken nog alles goed ging) dacht ik ff dat de wereld ging vergaan. Alle plannen, dromen en zelfs mijn ganse toekomst leek even weg! Na een kleine week hebben mijn man en ik beslist dat het niet onze baby was die weg was, maar dat de baby had beslist dat het lichaampje dat hij had meegekregen niet goed genoeg was en dat hij daarom maar even terug in mijn hart gekropen was tot er zich een beter lichaam zou aandienen. Toen we na enkele maanden terug zwanger waren was dat voor ons dan ook het gevoel van "Oef, hij heeft een beter lichaam gevonden, nu komt het goed". Desondanks heb ik mijn ganse zwangerschap bang gehad dat het nog zou mislopen, maar ik heb toch veel troost gevonden in mijn gedacht dat ons baby'tje, dat baby'tje waar wij zo over gefantaseerd en naar verlangd hadden, niet weg was, enkel even wachtte op een beter lichaampje.
ikzelf heb al drie miskramen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap achter de rug dus weet zeker en vast hoe jullie je voelen. Ik wil even meegeven hoe ik dat voor mezelf een plaats heb kunnen geven, misschien dat jullie er iets mee zijn.
Na mijn eerste miskraam (op 12 weken, terwijl op 8 weken nog alles goed ging) dacht ik ff dat de wereld ging vergaan. Alle plannen, dromen en zelfs mijn ganse toekomst leek even weg! Na een kleine week hebben mijn man en ik beslist dat het niet onze baby was die weg was, maar dat de baby had beslist dat het lichaampje dat hij had meegekregen niet goed genoeg was en dat hij daarom maar even terug in mijn hart gekropen was tot er zich een beter lichaam zou aandienen. Toen we na enkele maanden terug zwanger waren was dat voor ons dan ook het gevoel van "Oef, hij heeft een beter lichaam gevonden, nu komt het goed". Desondanks heb ik mijn ganse zwangerschap bang gehad dat het nog zou mislopen, maar ik heb toch veel troost gevonden in mijn gedacht dat ons baby'tje, dat baby'tje waar wij zo over gefantaseerd en naar verlangd hadden, niet weg was, enkel even wachtte op een beter lichaampje.
-
A'tje
- Berichten: 1
- Lid geworden op: 26 juli 2011, 15:23
Dag allemaal
Onze zomer heeft zich naar aangekondigd. Op 1 juli (7 weken zwanger) schoof ik van de trap. Toen ik naar de gyn ging om me te laten geruststellen, hoorde ik dat het hartje niet klopte. Wat een nachtmerrie! Mijn man en ik hadden ons zo verheugd! Omdat ik eigenlijk gepland had om de eerste week van juli op vakantie te vertrekken, koos ik voor een curettage op 5 juli. Volgens mijn gyn had hij het nodige gedaan. Hij zei dat ik de volgende dag naar Duitsland mocht vertrekken. Voor de zekerheid wachtten we nog tot 8 juli. Ik had weinig of geen last en had zooooveeel zin om mijn gedachten eens te verzetten.
Tijdens de nacht van 8 op 9 juli, onze eerste nacht op de camping, ging alles fout. Ik kreeg verschrikkelijke buikpijn en moest in de vroege uurtjes met de ambulance afgevoerd worden. Blijkbaar was de curettage in België toch niet zo goed verlopen. Ik had een ontsteking van mijn baarmoeder, blaas en darm. Toen de Duitse gyn een echo maakte, zag hij dat mijn baarmoeder nog gevuld was met bloedklonters en resten van de zwangerschap. Daardoor stond mijn hcg ook nog erg hoog. Ik moest cytotec nemen om een bloeding op te wekken, maar dat lukte niet goed.
Op 10 juli werd ik, deze keer in Duitsland, opnieuw gecuretteerd. Verder kreeg ik intraveneus antibiotica toegediend. Toen de ontsteking niet wegging, moest ik ook oraal nog antibiotica innemen. Op 15 juli kreeg ik groen licht om terug naar België te komen.
Tijdens de reis kreeg ik terug meer buikpijn. Deze keer zat de pijn geconcentreerd aan de rechterkant. Ook de volgende dag waren de steken niet weg. Met een klein hartje reden we naar spoed. Daar hoorde ik dat er op de onderzoeken geen gynaecologisch probleem meer te zien was. Ik liet me geruststellen en ging naar huis.
Sinds onze terugreis van een tiental dagen geleden heb ik nog steeds dezelfde stekende pijn. Ik ben al bij verschillende specialisten geweest, heb zelfs onder de CT-scan gelegden. Jammer genoeg is de oorzaak van mijn klachten een raadsel. Volgens de radioloog zou mijn rechterovarium vergroot zijn, maar mijn gyn volgt deze theorie niet. Voor de zekerheid moest ik wel nog eens bloed laten trekken. Morgenvroeg mag ik bellen voor de uitslag. Ik hoop dat mijn hcg-waarde dan ook weer wat gedaald is. De laatste keer stond die nog op 948.
Voorlopig worden mijn klachten afgedaan als "stress". Tch ben ik bang dat er toch nog meer aan de hand zou zijn. Overmorgen heb ik een reisje naar Italië gepland. Het hele verhaal weegt. Thuis vind ik weinig rust. Ik zou echt graag eens op reis gaan om alle misérie achter te laten, maar ben bang dat er dan weer iets mis zou gaan.
En dan nog het emotionele verwerken. Er lijkt maar geen eind aan te komen. Door die aanhoudende pijn, wordt ik elke keer opnieuw geconfronteerd met ons verlies. Volgens mij wordt het afscheid nemen zo nodeloos lang gerokken. Ik durf zelfs nog niet denken aan een volgende keer...
Héhé wat fijn dat ik alles eens kon opschrijven!
Veel goede moed voor jullie allemaal!
Onze zomer heeft zich naar aangekondigd. Op 1 juli (7 weken zwanger) schoof ik van de trap. Toen ik naar de gyn ging om me te laten geruststellen, hoorde ik dat het hartje niet klopte. Wat een nachtmerrie! Mijn man en ik hadden ons zo verheugd! Omdat ik eigenlijk gepland had om de eerste week van juli op vakantie te vertrekken, koos ik voor een curettage op 5 juli. Volgens mijn gyn had hij het nodige gedaan. Hij zei dat ik de volgende dag naar Duitsland mocht vertrekken. Voor de zekerheid wachtten we nog tot 8 juli. Ik had weinig of geen last en had zooooveeel zin om mijn gedachten eens te verzetten.
Tijdens de nacht van 8 op 9 juli, onze eerste nacht op de camping, ging alles fout. Ik kreeg verschrikkelijke buikpijn en moest in de vroege uurtjes met de ambulance afgevoerd worden. Blijkbaar was de curettage in België toch niet zo goed verlopen. Ik had een ontsteking van mijn baarmoeder, blaas en darm. Toen de Duitse gyn een echo maakte, zag hij dat mijn baarmoeder nog gevuld was met bloedklonters en resten van de zwangerschap. Daardoor stond mijn hcg ook nog erg hoog. Ik moest cytotec nemen om een bloeding op te wekken, maar dat lukte niet goed.
Op 10 juli werd ik, deze keer in Duitsland, opnieuw gecuretteerd. Verder kreeg ik intraveneus antibiotica toegediend. Toen de ontsteking niet wegging, moest ik ook oraal nog antibiotica innemen. Op 15 juli kreeg ik groen licht om terug naar België te komen.
Tijdens de reis kreeg ik terug meer buikpijn. Deze keer zat de pijn geconcentreerd aan de rechterkant. Ook de volgende dag waren de steken niet weg. Met een klein hartje reden we naar spoed. Daar hoorde ik dat er op de onderzoeken geen gynaecologisch probleem meer te zien was. Ik liet me geruststellen en ging naar huis.
Sinds onze terugreis van een tiental dagen geleden heb ik nog steeds dezelfde stekende pijn. Ik ben al bij verschillende specialisten geweest, heb zelfs onder de CT-scan gelegden. Jammer genoeg is de oorzaak van mijn klachten een raadsel. Volgens de radioloog zou mijn rechterovarium vergroot zijn, maar mijn gyn volgt deze theorie niet. Voor de zekerheid moest ik wel nog eens bloed laten trekken. Morgenvroeg mag ik bellen voor de uitslag. Ik hoop dat mijn hcg-waarde dan ook weer wat gedaald is. De laatste keer stond die nog op 948.
Voorlopig worden mijn klachten afgedaan als "stress". Tch ben ik bang dat er toch nog meer aan de hand zou zijn. Overmorgen heb ik een reisje naar Italië gepland. Het hele verhaal weegt. Thuis vind ik weinig rust. Ik zou echt graag eens op reis gaan om alle misérie achter te laten, maar ben bang dat er dan weer iets mis zou gaan.
En dan nog het emotionele verwerken. Er lijkt maar geen eind aan te komen. Door die aanhoudende pijn, wordt ik elke keer opnieuw geconfronteerd met ons verlies. Volgens mij wordt het afscheid nemen zo nodeloos lang gerokken. Ik durf zelfs nog niet denken aan een volgende keer...
Héhé wat fijn dat ik alles eens kon opschrijven!
Veel goede moed voor jullie allemaal!
-
superke
- Berichten: 4
- Lid geworden op: 17 oktober 2011, 14:22
hallo iedereen,
Hallo iedereen,ik ben nieuw op deze website.Ik heb op 15 augustus een terugplaatsing gehad.Alles was goed,tot ik op 03oktober terug naar uz jette moest gaan voor een zwangerschapsecho.Daar kregen wij te horen dat het hartje niet meer klopte.Ik heb een miskraam gedaan op 9weken.Ik moest een dag er na 4 cytotectabletten opsteken voor het vruchtje af laten komen.Ik heb dezelfde dag een serieuze bloeding gehad.Op 10 oktober moest ik na de gynecoloog gaan om te zien of alles in orde is.Daar kreeg ik te horen dat er nog veel weefsels in de baarmoeder zit.Ik heb op 13 oktober een curettage gekregen.En alles is orde.Ik heb er nog heel moeilijk mee en ik zit alle dagen te wenen.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 4 gasten