hoe moet ik hier aan beginnen?

[Inas]

Hoi,

Bij mij is het bijna 2 jaar geleden maar ik weet nog heel goed wat ik toen allemaal voelde. En de reden dat ik hier nog reageer zal wel een teken zijn dat het mij nog steeds diep raakt maar het betert wel. Het verdriet slijt en je gaat het inderdaad bekijken zoals de dokters zeggen. Maar dat is niet wat je op dit moment wil horen. Mensen zeggen zomaar wat om je te troosten maar eigenlijk zouden ze beter even luisteren en niks zeggen. De pijn is er en het vraagt gewoon veel tijd om het allemaal te verwerken. Zoek een beetje rust, probeer tijd en plaats te maken voor je verdriet want dat is nodig. Spijtig dat je reacties krijgt zoals je hebt al een dochter. Zij heeft toch niks te maken met jou verdriet om dit kindje hé! Ze bedoelen het allemaal goed maar het is beter om lotgenoten tegen te komen hé! Zij begrijpen wat je doormaakt en ik wens je veel sterkte toe en het zal heus wel beteren daar kan je vanop aan.

[valentijn]

Lieve medemama's,

Het doet deugd om te ervaren dat je niet alleen bent. We zijn het clubje waar niemand bij wil horen, maar die al zijn leden met open armen verwelkomt.

Ondertussen nemen mijn sterrekindjes meer en meer een plaatsje in in mijn leven en in mijn hart. Mijn man heeft in hout een hele mooi ster uitgewerkt, en er komt ook nog een tweede iets kleinere voor ons eerste kindje dat we verloren. Ik ga ze schilderen en ze komen samen met onze trouwfoto en een foto van mijn dochter in de hal te hangen.

ik brand sinds kort ook elke avond 2 kaarsjes zodat mijn kindjes kunnen zien dat ik aan hen denk. Ik vind het zo jammer dat ik hen nooit heb mogen aanraken, zien, kennen.
En er brand ook nog een extra kaarsje voor alle medemama's die het moeilijk hebben of juist goed nieuws verwachten.

Ik voel me ook wat rustiger. Ook al kan ik nu nog met niemand anders dan mijn man en jullie over dit verlies spreken, ergens heb ik het gevoel dat als ik dat wil dat ik dit verlies mag delen met mijn collega's, vrienden, familie,... Het hoeft geen geheim te zijn. Mijn sterrekindjes hebben ook recht van bestaan en ik heb recht op verdriet. dat is iets waar ik eerst niet zo zeker van was. Niets verdwijnt, als je de herinnering bewaart. Dat hoop ik toch.
Ik ben niet meer zo bang voor de reactie van anderen, wie nogal flauw reageert is het ongeluk bespaard geweest om zo iets mee te maken en weet dus ook niet waarover hij/zij spreekt.

Beste mietje, ik duim voor jou op een prachtige zwangerschap met een perfecte kleine spruit als beloning.

Lynn: dank je wel voor de leestip, ik heb al heel wat pagina's gelezen.

[lynn1209]

Valentijn, dat boek heeft mij ook erg geholpen. Je beseft dat die gevoelens niet abnormaal zijn en dat doet wel deugd.
Goed dat je je ondertussen wat beter voelt. De scherpe kantjes gaan van dat verdriet af en dan is het gemakkelijker te dragen. Het wordt elke dag een beetje beter (met een dipje af en toe maar dat is normaal).

Leuk, die sterretjes. De eerste moment wilde ik alles dat me aan de zwangerschap herinnerde weggooien. Ben ik blij dat ons mama mij tegen gehouden heeft. Ondertussen heb ik alles (zwangerschapsboekje, echo, boekje creche, positieve test) in een mooie doos gestopt met een gedichtje erbij op een mooie foto-achtergrond geprint. Het is de bedoeling dat dat hier ook een plaatsje krijgt tussen de foto's (als het hier ooit geverfd geraakt).

Groetjes en een goede week toegewenst.

[valentijn]

Een maand geleden startte de dag zo heel heel anders.
De wereld leek zo veel zachter en zo veel liever.
En ik was zo veel naïever.

pff

[mietje]

Hoi,

Begin augustus heb ik hier ook iets geschreven en ben ik geeindigd met voorzichtig goed nieuws..maar hélaas daar blijft weer niks meer van over! Het is opnieuw gebeurd,heb een 2de miskraam zeg!Mijn voorgevoel zat alwéér niet echt juist en ik ben dus maar vervroegd op controle geweest(was ook op mijn ongemak door een mindere stijging van het hcg..)en ja,de dokter kon héél weinig terug vinden op de echo(6weken)zei dat het opnieuw slecht nieuws was...
Ik blijf wéér achter met vragen,ongeloof,wat is er toch in godsnaam aan de hand binnen mijn lichaam?..
Het kan misschien raar overkomen maar ik heb het minder lastig dan bij de 1ste miskraam..of ik besef het nog niet goed,ik weet het niet...
Ik hoop dat ik toch nog wat antwoorden ga krijgen van de gyneaco eens hij terug uit verlof is,of er verdere onderzoeken moeten gebeuren...
Ben een beetje het noorden kwijt...

[valentijn]

Dag mietje,

Het spijt me om dat triestig nieuws te horen.
Hopelijk kun je wat antwoorden krijgen op je vragen.
mijn kaarsje brand vanavond speciaal voor jou.

[ster]

Dag mietje

Ik herken me in jouw gevoelens. Ook ik was eind juli zwanger. Maar ik had een slecht voorgevoel. En idd, het streepje werd niet dikker een paar dagen later. Ik had geen zin om meteen naar de dokter te lopen voor alweer slecht nieuws, en besloot even rustig aan te doen en af te wachten. Helaas, op 6 weken een miskraam. Ook mijn tweede, zowat exact een jaar na de eerste miskraam.
Ik had ook t gevoel dat ik het nu emotioneel beter kon verwerken dan de eerste keer. Had me er mentaal al op proberen voor te bereiden. Maar nu denk ik dat de slag pas later komt; op 2 weken tijd hebben 6 mensen uit mijn directe omgeving verteld dat ze zwanger zijn. En telkens met dat nieuws te horen, krijg ik het zeer moeilijk en komen de tranen. Het besef van "we hadden samen zwanger kunnen zijn" is zo groot... En dan met een groene glimlach de dames proficiat wensen, doet zo'n pijn vanbinnen. Ze moesten eens weten...
Ik ben wel blij voor hen, maar tegelijk ook zo jaloers. Door hier wat te lezen, ben ik blij dat ik niet de enige ben die zich zo voelt...

Mietje, heel veel sterkte met de verwerking!

[valentijn]

Dag Lynn,
hoe verloopt het wachten?

[lynn1209]

hey valentijn,

t wachten is hier al van verleden week voorbij. Weer negatief. K had niet anders verwacht, ken mijn lichaam veel te goed.
We zijn ondertussen al terug gestart met de tweede poging van de 2for1 in natuurlijke cyclus. De monitoring in Jette deed wel wat moeilijk maar vandaag hebben ze laten weten dat ik toch op echo mocht komen. Ze zijn daar toch niet zo sterk in dossiers lezen, heb ik de indruk. K had me al voorbereid op een gevecht aan telefoon en dat is het ook geworden gisteren, vandaag hebben na bespreking met Dr stoop toch het licht op groen gezet.
T wordt een beetje spannend want mijn ventje is de volgende drie weken maar 1 week thuis (zit voor de rest in het buitenland), maar mijn zo stipt cyclus zal wel braaf blijven en hopelijk wordt het dan tp in t weekend of begin volgende week (past perfect in de agenda ).

Blijven verder doen is het enige dat we kunnen doen, he.

Groetjes

[valentijn]

Het spijt me om dat te horen, maar we duimen opnieuw mee.
Hier is het wachten we op het herstel.
En aangezien ik zo super regelmatig ben (niet dus) zal dat herbeginnen met de hele rompslomp wel nog een tijdje op zich laten wachten.
Geduld zeker, maar weet iemand waar je dat kan kopen?

[valentijn]

Een dipje deze week,

Is het echt zo onnozel om ongelukkig te zijn,
zo belachelijk om na 7 weken het verlies van mijn derde kindje niet vergeten te zijn,

om de enige te zijn die dit kindje niet als een hoopje onafgemaakte cellen ziet maar als mijn kindje dat bezig was om mens te worden,
om de hele dag te denken het zou nog 5 weken zijn en dan had ik voor de tweede keer mama moeten worden,

heb ik geen recht op verdriet omdat ik reeds van een mijn eerste deugniet geniet
heb ik geen recht op verdriet om dat mijn kindje er wettelijk niet eens is
heb ik geen recht op verdriet omdat niemand het ziet omdat ik er niet kan over praten, ik weet het niet
heb ik geen recht op verdriet, ik heb er namelijk veel

heb ik geen recht op vragen, kan ik een derde miskraam dragen
heb ik geen recht op vragen, komt er een dag dat ik dit vierde kindje verwelkomen mag
heb ik geen recht op vragen, kan ik een vierde kindje afstaan en met lege handen verdergaan
heb ik geen recht op vragen, ik heb er namelijk veel

moet ik nu beslissen? kan ik dit geluk missen?
je hebt al een kindje, je moet tevreden zijn.
Niet iedereen heeft dat geluk.
Niet iedereen krijgt zo'n lieve uk.
maar ik wil nog, ik wil nog, ik wil nog,
wil ik nog, wil ik nog, wil ik nog?
Zal het antwoord ooit duidelijk zijn.

pff
zijn jullie soms ook zo in de war

[milla]

Hoi Valentijn,

Zit hier met tranen in de ogen je bericht te lezen, het had ook over mij te gaan.
Ik heb nu 8 ICSI's achter de rug, resultaat: de meest fantastische dochter van de wereld en 3 sterretjes (doodgeboorte van een tweeling op 15 weken en afgelopen mei een miskraam op 10 weken). Eind september heb ik gesprek met gyn.

Heb zoveel vragen: wil ik dit nog allemaal wel, kan ik nog een keer een verlies verwerken?
En langs de andere kant hoop ik uit de grond van mijn hart nog een keer het geluk te mogen meemaken op een fantastisch beebje, een brusje voor mijn grote meid.

Ik weet het echt niet. Vind dit zo vreselijk moeilijk en alleen ventje en ik kunnen die beslissing nemen.

Ik hoop dat het voor jou ook allemaal goed komt en je dromen en wensen mogen uitkomen.

Groetjes, Milla

[wat is er mis?]

Hallo Valentijn en Milla,

Jullie verhaal is wel iets zwaarder als het mijne, maar ik had nu normaal moeten bevallen v mijn tweede ukje. En ja ik denk dan ook "wees toch blij met wat je hebt". Ik heb een pracht ve zoon. En ik ben super blij met hem. Maar ik wil graag toch een tweede. Ik kan nog wel geloven dat het komt en ik ben zelfs zo naïef te geloven dat het deze keer wel goed loopt. Khoop dat toch.

En wat je schrijft is herkenbaar. Heb ik geen recht op verdriet omdat ik al ve deugeniet geniet? heb ik geen recht op vragen, komt er een dag dat ik dit in mijn geval derde (tweede levende) kindje verwelkomen mag?

Iets wat het voor mij wel moeilijk hft gemaakt de laatste dagen is het feit dat een nabij familielid net papa is geworden. Ik wist het vooraf hé dat ze uitgerekend waren voor dezelfde datum als ik. Khad nog zo gezegd als het voor één van de twee slecht afloopt, dan zal het pijn doen. Ja ben ik het dan toch niet zeker die pijn lijdt. En nu moet ik van iedereen aanhoren hoe een mooi kaartje het is, hoe een mooi kindje het is, of ik al op bezoek ben geweest, da familiewieg staat bij hen, hun kindje ligt erin, niet het mijne, de ooievaar is ook verhuisd van hier naar daar, ...
Gisteren ben ik er op bezoek geweest. Ik verschoot van hoe klein zo een pasgeborene is. Kan het me niet herinneren dat mijn zoon ook zo klein is geweest. Tis natuurlijk wel zo, maar hoe zo klein en fragiel. Toen ik hem vast had had ik het wel even moeilijk. Tmoest eigenlijk mijn kindje, maar tvoelde wel niet als mijn kindje. Je hebt niet diezelfde gevoelens als voor een eigen kind. Dat maakt het draaglijk. Toen mijn zoon dichterbij kwam en voorzichtig de beentjes aaide had ik het ook wel even moeilijk. Tzou zo mooi, te mooi, geweest zijn twee lieve schatten bij elkaar.
Maar ik hoop dat die dag komt ...

Ik duim ook voor jullie!

[Sterretje]

Dikke knuf voor alle mama's die deze gevoelens meemaken.

voor jou ook bokje, een extra warme knuffel deze dagen!
xxx

[nogeenkeer]

Hoi Valentijn, Milla, wat is er mis,

ook ik herken mezelf volledig in jullie vragen en frustratie.
Waarom gaat het bij anderen soms zo gemakkelijk?
Waarom is het bij ons al zo vaak foutgelopen? (5 zwangerschappen, 1 fantastische zoon)
Zou het nog kunnen? Zou het nog eens een keer goed kunnen gaan?
Maar het moet! Ik wil me er niet bij neerleggen dat ik "slechts" één geweldig kind heb, ik wil zoooooo graag dat hij grote broer wordt. Het moet, het kan en het zal!

Knuf,
nogeenkeer.