hoe moet ik hier aan beginnen?

valentijn
Berichten: 559
Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54

Bericht door valentijn » 6 september 2011, 19:17

Dag iedereen,

jammergenoeg sta ik niet alleen met mijn gevoelens.
Het spijt me echt voor jullie allemaal en ook een beetje voor mezelf dat we dit moeten beleven.
Ik geef jullie in gedachten allemaal een dikke knuffel.

Maar moet toch ook even een verdrietje kwijt. De dag dat ik mijn prachtige dochter op de wereld mocht zetten, heeft een collega van mij ook een pracht van een zoon gekregen. we lagen op dezelfde dienst, ik heb haar voorgestoken in het verloskwartier.
Nu loopt zij rond met een prachtige bollende buik. Na de trotse aankondiging van haar zwangerschap heb ik mijn eigen verdriet (nogmaals) ingeslikt en proficiat gaan zeggen. Beleefdheidshalve vraag ik "en voor wanneer ist". Antwoord zij "14 februari". Het leek of iemand mij in mijn gezicht sloeg.
Nu mag ik een hele zwangerschap zien evolueren die eigenlijk ook mijn zwangerschap had moeten zijn. Dat is echt zo confronterend.
Lelijk he :oops: zo jaloers zijn

nogeenkeer
Berichten: 1443
Lid geworden op: 6 juli 2011, 11:49

Bericht door nogeenkeer » 7 september 2011, 8:23

Nee hoor Valentijn, da's niet lelijk, da's menselijk... Ik zit met exact hetzelfde gevoel. Een vriendin van mij heeft een zoontje van dezelfde leeftijd als wij en onze twee rakkers zijn echt dikste vriendjes. In januari merkte ik dat ik zwanger was, zou voor september zijn. Eind januari liep het mis en begin februari kondigde net zij aan dat ze zwanger was....voor september... Normaal moet ze binnen een kleine twee weken bevallen en heb al heel dikwijls moeten denken "dat had ik ook kunnen zijn"... Heel pijnlijk om daarmee geconfronteerd te worden!

valentijn
Berichten: 559
Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54

Bericht door valentijn » 13 september 2011, 19:59

Mijn kleine Valentijn

het gevoel
het gevoel dat mijn hart omhelst
nu je weg bent
nu je niet meer bent
nu je nooit zult zijn
valt met geen pennen te beschrijven

de leegte
de leegte die je nalaat
in mijn aderen
in mijn hart
in mijn bestaan
valt niet meer op te vullen

de pijn
de pijn van het besef
dat ik je niet mag noemen
dat ik je niet mag houden
dat ik je niet mag kennen
valt niet te begrijpen

Wat blijft
is het gevoel, de leegte en de pijn
wat blijft
is het gevoel niet zwanger meer te zijn
de leegte in mijn armen
en de pijn van het onnoemelijk eenzaam zijn

eeuwige twijfelaar
Berichten: 5
Lid geworden op: 21 september 2011, 10:37

Bericht door eeuwige twijfelaar » 21 september 2011, 10:48

Dag allemaal,

na even aarzelen heb ik toch ook de weg gevonden naar dit forum ... ik heb net al jullie berichtjes gelezen en leef heel erg met jullie mee en vind steun in het feit van niet alleen te zijn die met al die verwarde gevoelens van pijn, verdriet, ontgoocheling rondloopt.
@ valentijn: wat weet jij het toch telkens weer zo mooi en treffend te formuleren!
Ik moet eerlijk bekennen dat ik vele traantjes gelaten heb bij het lezen van al jullie berichtjes ...
Zelf heb ik weliswaar het geluk van een al een zoontje te hebben, maar ben ik eind augustus ons tweede kindje verloren. Het was nog heelheel pril, amper 5 weken, maar voor mij is het er echt geweest, ons tweede kindje en ik heb echt de band gevoeld, maar helaas ook langzaam die band voelen verdwijnen en naderhand groeide de twijfel, de onrust en onzekerheid. Daardoor ben ik vroeger opnieuw naar de huisarts gestapt voor een nieuwe bloedtest die helaas mijn gevoel en vermoeden bevestigde en een dag later kreeg ik de verwachten bloeding.
Ondanks dat het zo pril is, voelt het voor mij echt als een verlies ... maar net doordat het zo pril was, heb ik het gevoel dat mijn omgeving het nog minder lijktte begrijpen. We zijn nu zo'n drie weken verder en de laatste dagen heb ik het opnieuw echt moeilijk gekregen en voel ik me superemotioneel. het zal ook wel te maken hebben met de golf van recente zwangerschapsaankondigingen alsook met het feit dat men mij dit weekend vroeg of ik misschien zwanger was ...
voorlopig weet ik nog niet hoe het verder moet ... we waren al twee jaar aan het proberen en begin julie lieten we onderzoeken doen maar hebben ze geen mogelijke oorzaak gevonden voor het moeilijk zwanger geraken. Uiteindelijk ben ik dan toch opnieuw spontaan zwager geraakt maar dat heeft dus niet mogen zijn. de afspraak was dat we deze maand contact zouden opnemen met het fertiliteitscentrum om verder te bekijken wat we zouden doen, maar momenteel heb ik daar de moed niet voor ...

vele groetjes en ik duim voor elk van jullie dat er spoedig toch positief nieuws mag komen!

valentijn
Berichten: 559
Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54

Bericht door valentijn » 21 september 2011, 19:09

Lieve eeuwige twijfelaar,

Ik herken mij zo in jou verhaal. Het is niet makkelijk he,
Het miskraam van mijn tweede kindje was ook erg vroeg. Ik was ergens tussen 5 en 7 weken toen het mis liep. Tot het verlies van mijn derde kindje heb ik dat verdriet eigenlijk verdrongen omdat het leek alsof dat door de buitenwereld niet als een verlies werd beschouwd. Maar dat was fout.
zodra je weet/denkt dat je zwanger bent doet het pijn als het fout loopt. nu heb ik evenveel pijn om het verlies van mijn tweede kindje; dus ik kan jou verdriet echt wel begrijpen. Het is niet makkelijk. En al helemaal niet als dat zwanger worden maar niet lukt. Hier is er nog geen sprake van opnieuw proberen, mijn hormonen slaan volledig tilt na mijn laatste miskraam. Ik kijk er naar uit om terug te beginnen, maar tegelijk ben ik zo bang voor het wachten en nog banger voor de ontgoocheling.
Het is ondertussen 2,5 maand geleden dat ik mijn derde kindje verloor. Iedereen die het wist (wat niet veel mensen zijn) lijkt het te zijn vergeten, zelfs mijn man.
Alleen mijn moeder wil er over praten, maar met haar kan ik er niet over praten. Ik wil haar het verdriet niet aandoen om mij ongelukkig te zien, ze heeft zo al zorgen genoeg.
Gelukkig is er een plaatsje hier om even te ventileren, want ik heb het echt nodig.
7 oktober was mijn uitgerekende bevallingsdatum voor mijn tweede kindje, dat komt zo dichtbij en ik ben bang dat ik die dag niet aan zal kunnen.

Pak dat zoontje van jou maar eens dicht bij je en weet dat je niet alleen bent!
Ik heb mijn dochter net zomaar goed verwend met een nieuwe loopfiets, zomaar zonder reden, moet kunnen niet?

eeuwige twijfelaar
Berichten: 5
Lid geworden op: 21 september 2011, 10:37

Bericht door eeuwige twijfelaar » 24 september 2011, 16:14

Lieve Valentijn,

dank voor je begripvolle antwoord. ik vind er echt steun in ... ik heb net jouw 'gedichtjes' nog es opnieuw gelezen want ik vind ze prachtig! Ze weten het echt zo heel treffend te verwoorden.
ik probeerde de afgelopen dagen om bewust tijd te nemen om te rouwen ... het moeilijkste heb ik het met het feit dat ik niets tastbaars heb als herinnering aan ons tweede kindje. voor de buitenwereld (het zijn in feite slechts weinigen die het weten) was het niet meer dan een hoopje cellen en voor de 'wetenschap' al zeker, maar voor mij was het zoveel meer ... zoals al eerder gezegd: voor mij voelt het als het verlies van een kind, wat de buitenwereld/wetenschap er ook over denkt. Misschien voel ik dat nog meer omdat we al zolang aan het proberen waren, omdat we al zovele jaren aan het hopen waren om opnieuw zwanger te geraken, omdat die droom al zolang gekoesterd werd?
Het feit dat er niets tastbaars is, maakt het ook moeilijk om afscheid te kunnen nemen, vind ik.
Toch doet het me wel deugd om er bewust tijd voor te maken nu en mezelf tijd te geven voor alle gevoelens die ik hieromtrent heb ...
ik merk dat ik me nu ook meer focus op mijn zoontje en hem al es extra in de watten durf te leggen. we waren enkele dagen geleden en ik heb toen ook lekker een extra boek gekocht om hem te verwennen...
hij was erbij toen ik het slechte nieuws te horen kreeg en was ozo lief en attent voor me. hij is pas drie jaar, maar probeerde me echt op zijn manier te troosten!!!
Jij hebt het ook al zwaar gehad met twee miskramen die je te verwerkenkreeg ... ik hoop dat je hormoontjes gauw het evenwicht terug vinden en je het lukt om alles een plaatsje te geven. verwen jij ook je dochterje maar es extra ... die loopfietsen zijn super hé!
ik stuur je een steunende en troostende knuffel en zal een extra kaarsje voor je doen branden.
ik denk erover om ons tweede kindje voor onszelf toch een naam te geven ... ik wil op de één of andere manier toch iets vinden om hier in ons huis te plaatsen als herinnering aan haar (ja, naar mijn gevoel was het deze keer een meisje) zodat ik af en toe een kaarsje kan doen branden want ik weet nu al dat het verdriet voor haar nooit over zal gaan, alleen misschien wat milderen ... en ik wil ook niet dat ze doodgezwegen wordt, ook al was het allemaal zo pril... ik denk dat dat me zal helpen, heb ik nu het gevoel.

dikke troostende knuffel!

valentijn
Berichten: 559
Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54

Bericht door valentijn » 25 september 2011, 15:16

Lieve eeuwige twijfelaar,
Ik herken me zo erg in jouw verhaal.
Ik mis erg dat tastbare, de erkenning, als was het maar de naam.
Hier hebben we er voor gekozen om ons gezinnetje een plaats te geven in de hal. Er hangt een foto van mijn man en ik, ééntje van mijn dochter en twee sterren. Mijn man heeft de twee sterren uit hout gesneden, ik heb ze geschilderd. Zo maken onze twee sterretjes deel uit van ons dagelijks bestaan.
Ik brand ook heel trouw mijn twee kaarsjes, elke avond. En een extra kaarsje voor al wie steun nodig heeft.
Ik heb zo erg nood aan iets tastbaar, iets permanent, dat ik al een tweetal maanden in mijn hoofd zit: een kleine tatoeage van mijn sterretjes. Ik ben anders een heel "braaf" meisje. enfin ik bedoel geen piercings, oorbellen, speciale haarkleur,... Maar dat lijkt me zo iets symbolisch. Ik denk er over om het te laten plaatsen op mijn vermoedelijke bevallingsdatum maar ik ben bang dat ik mij dat ga beklagen later. Enfin ik heb nog even tijd voor ik beslis.

Wat ik wou zeggen is dat ik dat verlangen naar iets tastbaar goed begrijp.

Lieve knuffel
Valentijn

eeuwige twijfelaar
Berichten: 5
Lid geworden op: 21 september 2011, 10:37

Bericht door eeuwige twijfelaar » 26 september 2011, 19:30

Lieve Valentijn,

bedankt voor je eerlijke en deugddoende antwoordje ... het troost me dat ik niet de enige ben die het gemis aan iets tastbaars als lastig ervaar.
wat hebben jullie dat knap opgelost met die sterren uit hout gesneden! ik weet zeker dat jouw sterretjes over jullie waken en voor altijd lichtpuntjes zullen zijn!
ik ben ook op de één of andere manier in de richting van ster en licht aan het denken om er hier in huis iets mee te doen ... ik wil het idee nog verder laten groeien...
ik heb het gevoel dat ik jouw idee omtrent een tatoeage begrijp. Op die manier maakt het voor jou echt duidelijk dat jouw sterretjes ook voor altijd bij je zijn hé ...
geef jezelf de kans om het idee verder te laten rijpen en dan zal je wel merken of je het al dan niet zal laten doen!

lieve groetjes!

valentijn
Berichten: 559
Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54

Bericht door valentijn » 6 oktober 2011, 20:18

Misschien is dit niet passend, maar toch. ik waan mij zo gelukkig met mijn prachtige dochter. heel af en toe lijkt het alsof we één zijn.
In de autorit van werk naar onthaalouder had ik een dipje. Het was zo'n drukke week en morgen had mijn dag moeten zijn. Bij de onthaalouder vrolijk gezicht opgezet.
ik kruip met mijn meid in de auto en rij om mijn neefje en nichtje naar school. out of the blue zegt mijn dochter: baby weg e, baby in de wolken. mama beetje triestig. ik ook beetje triestig.
Het was precies of ze voelde dat ik steun nodig had. Het was precies of ze het begreep.

zijn er nog mama's die hier met hun kleine kindjes over spreken of past dat niet. ik weet soms niet goed wat ik hier op moet zeggen. ik wil haar er niet mee belasten. Moet ik zwijgen? Mag ik reageren als zij er over begint? Mag ik er zelf over beginnen. ik weet het niet goed.

nogeenkeer
Berichten: 1443
Lid geworden op: 6 juli 2011, 11:49

Bericht door nogeenkeer » 7 oktober 2011, 8:03

Valentijn, ik kan me indenken dat vandaag een heel moeilijke dag is voor jou. Veel sterkte en geef die dochter maar een paar dikke knuffels vandaag. Precies een lief meiske!
Praten met de kindje(s) over * doe ik niet. Misschien was ons zoontje daar ook nog wat te klein voor, maar ik ben er ook heilig van overtuigd dat het niet ons baby'tje is dat wij kwijt zijn maar slechts een lichaampke en dat die flinke baby al drie keer pech heeft gehad maar nu de vierde keer een superlichaam zal vinden en een geweldig kindje zal worden...
Ieder zijn manier om te verwerken natuurlijk.

eeuwige twijfelaar
Berichten: 5
Lid geworden op: 21 september 2011, 10:37

Bericht door eeuwige twijfelaar » 7 oktober 2011, 16:56

@ Valentijn: speciaal voor jou en speciaal vandaag een dikke steunende knuffel!!! Probeer te genieten van wat er is en hoopvol vooruit te kijken naar wat komen zal, beschermd door je sterretje dat over je waakt!

valentijn
Berichten: 559
Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54

Bericht door valentijn » 7 oktober 2011, 18:03

dank je wel voor alle steun,
dat doet echt deugd.
hard gewerkt vandaag, zelfs geen lunchpauze. nu eindelijk thuis, samen met mijn meisje voor tv.
Laat deze dag maar vlug voorbij zijn.

valentijn
Berichten: 559
Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54

Bericht door valentijn » 8 oktober 2011, 19:18

vandaag via manlief gehoord dat één van onze vrienden hun tweede kindje verwacht. confronterend, voor ons beide.
Nog een kennis van ons moet bevallen van haar eerste deze week, we waren uitgerekend voor dezelfde periode. Ik zie mezelf echt niet in het moederhuis zitten :oops: ik denk niet dat ik dat op ga kunnen brengen. Maar wat moet zei dan denken. ze is toch ook gekomen toen ik in de tijd bevallen ben.
ik ben niet echt de mens die dit aan iedereen vertel, behalve hier dan, maar dat is anders, weten misschien 5 mensen van onze sterretjes.
Moeilijk kiezen tussen steeds maar dat masker van vrolijkheid en die intense pijn. Soms lijk ik er door verscheurd te worden

eeuwige twijfelaar
Berichten: 5
Lid geworden op: 21 september 2011, 10:37

Bericht door eeuwige twijfelaar » 8 oktober 2011, 21:19

Dag Valentijn,

het is inderdaad soms zo verscheurend ... gewoon ook omdat onze gevoelens al zo gemengd zijn. je gunt die anderen echt het geluk van zwanger te zijn en een kindje te krijgen, je wil ook wel hun vreugde delen ... maar tegelijk wordt je eigen verdriet en pijn ook opgerakeld en lijk je dat alles opnieuw te moeten beleven en doorstaan.
ik maak hier de laatste dagen hetzelfde mee: donderdagavond heeft mijn zus me verteld dat ze opnieuw zwanger is. ik ben echt wel superblij voor haar, gewoon omdat ze mijn zus is, maar bovendien was opnieuw zwanger worden ook voor haar niet evident en ik hoop vooral ook dat de zwangerschap goed mag verlopen want bij haar gaat het sowieso om een risicozwangerschap (haar eerste kindje werd op 34 weken geboren) maar langs de andere kant voel ik zelf opnieuw de pijn en het verdriet waarvan ik dacht dat ik er toch al wat over was ... het zorgt er ook voor dat ik dreig mijn herwonnen moed en hoop opnieuw te verliezen.
ze is bovendien uitgerekend voor 21/4 dus we zijn heel even samen zwanger geweest (ik was uitgerekend voor 3/5) ... het is voor haar natuurlijk ook niet gemakkelijk. de avond dat ik het wist van mijn mk, is me hier nog komen troosten, terwijl ze zelf al wist dat ze ook opnieuw zwanger was.

heel duale gevoelens allemaal ... maar we zullen er wel weer uitkomen hé!
bovendien: we kunnen maar proberen van het leven te genieten!, bedenk ik nadat mijn beide ouders vorige week van een ladder gevallen zijn en zij (maar ook wij) enorm veel geluk gehad hebben. Ze zijn beide nog herstellende, maar voor hetzelfde geld hadden ze het niet meer kunnen vertellen.

alle liefs!

LaBatsa
Berichten: 784
Lid geworden op: 1 september 2009, 14:49

Bericht door LaBatsa » 9 oktober 2011, 10:40

Bij mij is het ook 3 keer misgegaan, telkens voor 7 weken. Ik heb wel tastbare herinneringen aan die zwangerschappen. Van mijn 2 buitenbaarmoederlijke zwangerschappen heb ik littekens die mij er aan doen herinneren en van mijn kindje dat ik verloor na een miskraam had ik al een echo. Die heb ik samen met een gedichtje en een gedroogd vergeet-me-nietje in een mooi doosje gestopt en dat bewaar ik in mijn nachtkastje, voor altijd dicht bij mij dus.
En hoewel het nu niet zo lijkt: de pijn betert echt, al heb ik misschien makkelijk praten, want ik heb ondertussen wel een gezonde dochter gekregen.

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 7 gasten