2 miskramen

Plaats reactie
Patricia
Berichten: 5
Lid geworden op: 8 augustus 2011, 11:42

2 miskramen

Bericht door Patricia » 8 augustus 2011, 11:55

Hoi,

Ik ben Patricia, word binnen een maandje 28 jaar en ben mama van J, ons zoontje van 2,5 jaar oud. Ik ben de helft van een lesbisch koppel en werd van J zwanger na eiceldonatie (donor is mijn vrouw). We deden dit niet vanwege onvruchtbaarheid, maar vanwege een erfelijke geestelijke ziekte in de familie die ikzelf niet heb, maar wel kan doorgeven. En omdat het ons heel fijn leek dat ik zwanger zou van mijn vrouw haar kindje. Indertijd was ik van de eerste keer zwanger en had een probleemloze zwangerschap. toen we in april 2010 terug begonnen voor een tweede, waren we er dus nogal gerust in dat we vlug weer mama en moeke zouden worden. Maar een maand later bleek géén van onze 11 cryo's de invriezing/ontdooiing overleefd te hebben. We moesten opnieuw op de wachtlijst voor een nieuwe punctie, maar moesten eerst nog goedkeuring krijgen. Eiceldonatie is intussel in de meeste ziekenhuizen strenger gereglementeerd, dus moest ook eerst nog verslag van de psychiater van mijn broer hebben enzo om ons verzoek tot eiceldonatie te motiveren. Enfin, in november 2010 konden we er dan weer voor gaan, maar bleken mijn vrouw haar eicellen niet voldoende te groeien (ze hadden de dosis verlaagd tegenover bij J omdat ze toen een overstimulatie had gehad). Poging afgebroken. Een maand later opnieuw begonnen, maar de dokter/vv waren vergeten dat het labo net dicht was rond de kerstperiode, wanneer de punctie zou moeten doorgaan. Poging opnieuw afgebroken. De 3de poging (eigenlijk 4de, als we die van de cryo's meetellen) gestart in januari en in februari punctie gehad. We hadden uiteindelijk 19 embryo's, waarvan er 1 werd teruggeplaatst en 18 ingevroren werden. Ik was meteen zwanger, maar kreeg een miskraam op 5 weken en 5 dagen. Ik kon het vruchtje opvangen en begraven, maar had het toch heel moeilijk met het miskraam. Een miskraam overkomt toch enkel anderen?! Enfin, twee maanden later kreeg ik een terugplaatsing van 2 cryo's. Weer was ik zwanger, maar ook dit eindigde op 5 weken en 4 dagen met een miskraam. Dit keer het vruchtje (of vruchtjes?) niet kunnen opvangen en in het ziekenhuis niet meteen bij onze gewone gyn terecht gekund en de gyn die we hadden liet ons even in onduidelijkheid, en dan ga je zo erg hopen en is de klap eens zo zwaar. Dit was midden juni. We laten nu testen doen, en in augustus heb ik een hysteroscopie (ik had een zware bevalling met complicaties en de kans bestaat dat er dus iets is 'achtergebleven' of niet is zoals het zou moeten zijn in mijn baarmoeder). En intussen wachten we en wachten we en ik word er gek van. Op het werk wordt de ene collega na de andere zwanger, vriendinnen in onze vriendengroep worden zwanger, en die zwangeren vragen ons dan soms of er bij ons geen tweede komt. Tja. Iedereen zegt mij dat ik 'chance' heb dat het altijd zo vroeg in de zwangerschap gebeurt en dat het dan maar goed is, want dat er wel iets zal misgeweest zijn met het kindje. Maar moet ik mij daar nu echt door getroost voelen? Schoonmoeder vroeg vorige week of ik er nu nog altijd niet over ben. Huh? Het onbegrip is groot en de confrontaties met zwangere vrouwen worden mij echt teveel. Hoe doe je dat, een miskraam verwerken? Met de bijkomende angsten: gaat het ooit nog lukken? Hoeveel miskramen gaan wij nog moeten doorstaan?
Dit is een langere tekst geworden dan bedoeld... proficiat voor degenen die tot het einde geraakt zijn :?

valentijn
Berichten: 559
Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54

Bericht door valentijn » 8 augustus 2011, 18:48

Beste Patricia,

Het is niet gemakkelijk he. Vooral het onbegrip van de omgeving kan een zware last zijn bovenop je verdriet. Mensen kunnen zo bot zijn. Het is niet omdat je je kindje vroeg verliest dat het niet erg is. 14 dagen geleden zat ik echt diep, maar nu besef ik dat je recht hebt op verdriet als je een prille zwangerschap verliest. Je hoopt zo op die droom en die wordt dan afgepakt, waarom zou je niet mogen rouwen. En iedereen doet dit op zijn manier. Voor mij helpt het om mijn sterrekindjes een zichtbare plaats in ons leven te geven.

Ikzelf heb een dochter van 2 die na 3 jaar proberen en een erg gecompliceerde zwangerschap met spannende bevalling het licht in mijn leven is.
Net als jij heb ik ook 2 miskramen achter de rug, in februari op 5 tot 7 weken en nu half juli op 11 weken.
zwanger raken is bij ons helemaal geen evidentie. zwangere vrouwen, de gesprekken op het werk, het is allemaal zo kwetsend. In mijn geval zijn ook erg weinig mensen op de hoogte en "kunnen" ze dus ook geen rekening met me houden.
Geduld hebben is zo moeilijk. Hopelijk brengen de onderzoeken voor jou wat antwoorden met zich mee.
Ik herken bij jou ook erg de dubbele gevoelens rond het zwanger worden en blijven. Maar misschien is het nu wel even belangrijk om eerst de nodige zorg aan jezelf te geven.


veel sterkte

bernadette
Berichten: 27
Lid geworden op: 27 mei 2010, 15:43

Bericht door bernadette » 9 augustus 2011, 15:44

Hallo,
Moest een gelijkaardig, voorlopig positief, verhaal je kunnen steunen: bij mij is het ook een beetje zo gegaan. Mijn partner is een man dus echt hetzelfde is het niet. Maar na een vlotte zwangerschap heb ik een zoontje dat nu 3 jaar is. Daarna heb ik ook 2 miskramen gehad (waarvan de eerste helaas pas op 20 weken). De genetische onderzoeken hebben nooit iets uitgewezen. Daarna zat mn cyclus in de knoop omwille van cystes op de eierstokken (PCO) en raakte ik dus niet zwanger. Na 3 hormonenkuren (clomid) is het dan toch gelukt en nu ben ik 33 weken zwanger. Alles gaat goed, al ben ik geen geruste zwangere meer. Met de tijd die passeerde leerde ik de miskramen wel een plaatsje geven, al blijft het moeilijk te vatten. Maar de beste troost zal toch nog altijd een gezond babytje zijn binnenkort. Vol moed en geloof doorgaan, zou ik je dus aanraden! Groetjes.

Patricia
Berichten: 5
Lid geworden op: 8 augustus 2011, 11:42

Bericht door Patricia » 11 augustus 2011, 14:02

Bedankt voor jullie lieve woorden, en Bernadette, voor het bemoedigende verhaal! Op de duur zou je echt gaan geloven dat een baby'tje voor ons gewoon niet meer meant to be is.

bernadette
Berichten: 27
Lid geworden op: 27 mei 2010, 15:43

Bericht door bernadette » 11 augustus 2011, 15:24

Ja, zo'n gevoel krijg je wel... Maar moest je mijne nu voelen stampen zou je toch van gedacht veranderen, denk ik :-)
Mijn gynaecoloog was ook overtuigd dat het opnieuw ging lukken: 'jij gaat nog een tweede babytje in je handen hebben'. Ik denk dat ze ervan uitgaan dat als het een keer lukt, een tweede ook zal lukken.

mietje
Berichten: 521
Lid geworden op: 30 juli 2010, 12:32

Bericht door mietje » 13 augustus 2011, 13:14

Hoi Dames,
Hier ook een droevig verhaal :( ,besloten om alléén voor de kinderwens te gaan met KID behandeling,na de nodige goedkeuring gestart in februari dit jaar,1ste poging -,maart 2de poging +,maar een miskraam op 9 weken,dan 2 maand gewacht voor lichamelijke en psychische rust,met véél goede moed terug gestart,3de poging opnieuw zwanger,maar hélaas ook terug afgebroken op 6 weken! :(
Waar ik me wat zorgen over maak is mijn leeftijd,37worden,dokter had me nochtans verwittigd dat het wat "moeilijker"kon zijn,maar ja je denkt toch dat dit wel zal meevallen hé..
Persoonlijk was het verdriet bij de 1ste miskraam groter dan nu,ja dat mag raar klinken,maar het is zo,ik ben wel opnieuw zwaar teleurgesteld,maar ik weet dat ik dit ook zal moeten kunnen plaatsen!De mensen rondom je heen zeggen dat ze het begrijpen maar sorry dit kan je enkel doen als je het jammer genoeg zelf hebt moeten meemaken!

Blijven geloven in de toekomtst dames! :D

Patricia
Berichten: 5
Lid geworden op: 8 augustus 2011, 11:42

Bericht door Patricia » 22 augustus 2011, 10:34

Mietje, bij mij is het andersom. Dat eerste miskraam was moeilijk, maar kon ik achteraf wel plaatsen: het was 1 miskraam, dat overkomt zoveel vrouwen en ik kon het vruchtje opvangen en begraven. Bij mijn 2de miskraam heb ik het vruchtje gemist en was er plots dat besef: misschien komt er helemaal geen 2de kindje... .
Bernadette: dat blijven ze ons in het UZ Gent ook zeggen, dat wij nog een kindje gaan krijgen, dat het ons zal lukken. Onze eerste is er meteen en zonder problemen gekomen en dat is voor hen blijkbaar een reden om er in te geloven. Geniet van je zwangerschap, ben erg blij voor jou dat het dit keer wél goed loopt en vind het erg lief dat je dit met mij gedeeld hebt, want verhalen als de jouwe doen mij geloven dat er hoop is :)

LaBatsa
Berichten: 784
Lid geworden op: 1 september 2009, 14:49

Bericht door LaBatsa » 22 augustus 2011, 22:30

Blijven geloven en volhouden hoor dames! 't Is jammer om te moeten zeggen, maar sommige onder ons hebben gewoon wat meer pech dan andere.
Ik zelf heb 1 miskraam en 2 buitenbaarmoederlijke zwangerschappen gehad waarbij mijn eileiders zijn verwijderd, waardoor we nadien op ivf aangewezen waren. Gelukkig hadden we al een zoontje, we wisten dus dat het kon en ik heb daar dan ook geen moment aan getwijfeld. Na terugplaatsing van een cryootje uit poging 4 ben ik zwanger geworden en sinds 6 maanden hebben we een prachtige dochter!

Patricia
Berichten: 5
Lid geworden op: 8 augustus 2011, 11:42

Bericht door Patricia » 26 augustus 2011, 13:35

Uit de onderzoeken in het UZ Gent is gebleken dat ik een trage schildklier heb en ook mijn ANF-waarde (iets met antistoffen) was verhoogd. Dat samen met mijn duidelijke symptomen van trage schildklier en 2 recente miskramen was voor prof De Sutter voldoende om mij op schildkliermedicatie te zetten en ze sprak ook om bij de innesteling iets bij te geven (Prednison?). Ze klonk vrij optimistisch, zonder dingen te willen beloven. Ze gaan me nog bellen voor een nieuwe afspraak om nog eens bloed te laten prikken voor schildklierwaarden en dan hopelijk weer gauw starten, dit keer met betere kansen...

mietje
Berichten: 521
Lid geworden op: 30 juli 2010, 12:32

Bericht door mietje » 28 augustus 2011, 9:57

Hey Patricia,

Zijn ze in het Uz zelf met bijkomende onderzoeken gestart of heb jij daar nog verder op aangedrongen na je 2de miskraam?
Ik ben nog aan het afwachten op mijn eerstvolgende ms na de 2de miskraam(11/08),kga dan pas eens langsgaan bij de gyneaco en vragen wat er verder nog méér kan gebeuren van onderzoeken..k'ga ook eens vragen of ze mij wat kunnen bijgeven bij een nieuwe zwangerschap,bij de innesteling dan.
maar voorlopig blijft het afwachten,en dat geduldig zijn is niet mijn beste eigenschap.. :)
Groetjes

Patricia
Berichten: 5
Lid geworden op: 8 augustus 2011, 11:42

Bericht door Patricia » 29 augustus 2011, 11:19

Ze hebben dat zelf voorgesteld. We zijn daar intussen al van in april 2010 in behandeling voor een 2de kindje en ze zien daar ook wel dat het intussen erg zwaar begint te worden voor ons. Standaard doen ze dat pas vanaf 3 miskramen. Als je dat aan je gyn vraagt na 2 miskramen, zal die daar denk ik geen problemen van maken hoor. Ik vond het eerst een beetje zinloos en vooral verlenging van de wachttijd (de karyotypering duurt een maand of 2, 3), maar nu ze wel daadwerkelijk een mogelijke oorzaak gevonden hebben, ben ik wel blij dat we de onderzoeken hebben laten doen.

Patricia1983
Berichten: 2
Lid geworden op: 6 mei 2016, 11:30

Re: 2 miskramen

Bericht door Patricia1983 » 19 mei 2016, 15:27

Hier ben ik na enkele jaren weer, met een licht veranderde gebruikersnaam. Omdat mensen ook vaak op zoek gaan naar miskraamverhalen die positief eindigen, wil ik ook hier wel laten weten hoe onze weg verder ging.

Na het 2de miskraam werden er dus genetische en bloedonderzoeken gedaan. Genetisch bleek alles ok, maar in mijn bloed werden toch enkele afwijkende waarden gevonden, oa ANF +3 en vertraagde schildklier. Ik kreeg medicatie en een nieuwe TP van 2 cryo's in september. Die poging mislukte. De maand erna weer 2 cryo's. Dit werd een chemische zwangerschap, HCG ging niet hoger dan 12, maar daalde ook maar na enkele weken weer onder 0. In december de zoveelste poging. Weer 2 cryo's. Ik was weer zwanger, maar kreeg op dezelfde dag als 2 keer ervoor een hele erge bloeding (op 5 weken en 4 dagen als ik het me goed herinner). Intussen wist ik wel wat een miskraam was... veel bloed, warm en koud tegelijk, hoofdpijn. Maar bovenal, veel verdriet. De dag erna stond sowieso mijn eerste (vroege, om me gerust te stellen hadden we die vroeg gepland) echo gepland en tot onze grote verrassing was er toch 1 kloppend hartje te zien. Vermoedelijk had ik een miskraam van 1 vruchtje de dag ervoor... samen met dit vruchtje zagen we echter ook een grote bloedklonter. Ik hield platte rust en een week later klopte het hartje nog steeds. Verder platte rust, maar een week later bleek ook dit 'kindje' het niet gehaald te hebben.

We waren gestart in april 2010 met de ontdooiing van 11 embryo's die dit allemaal niet overleefden en intussen was het februari 2012 en nog steeds geen 2de kindje in zicht. De artsen en iedereen in onze omgeving vroeg ons intussen of we er niet beter mee ophielden. Ik was mentaal een wrak, fysiek ook al betere tijden gekend door de vele hormonen, oa toch op 2 jaar 12 kg bijgekomen... . We namen ons voor nog 1 poging te doen. Ik ging me inlezen over herhaalde miskramen en besloot enkele voorzorgsmaatregelen te nemen bij de laatste poging. Bovenop de schildkliermedicatie en de prednisolon nam ik een hoog gedoseerd vitamine B complex, aangezien mijn B12 aan de lage kant was, en ook een hogere B6 beter is om miskramen te voorkomen. Ik verdubbelde mijn Utrogestan en stak ipv om de 8u om de 4u een bolletje op. En ik nam na de laatste tp platte rust tot ik ongeveer 2 maanden ver was. Met een kleuter in huis niet evident, maar ik zou alles op alles zetten voor die laatste poging. En ja hoor. Intussen is onze tweeling 3,5 en hebben wij dus 3 kerngezonde, lieve jongens. Wij die op het laatste dachten dat we het voor altijd bij 1 kindje zouden moeten houden. Zelfs na vele miskramen is er dus vaak nog hoop...

HappySnoopy
Berichten: 175
Lid geworden op: 3 mei 2016, 21:05

Re: 2 miskramen

Bericht door HappySnoopy » 20 mei 2016, 20:00

Ben blij om hier wat ervaringen te lezen. Zelf op 1 mei een derde miskraam gehad en nog geen enkele keer een zwangerschap voldragen. Ik weet dat mijn leeftijd een verhoogde kans geeft op miskramen, maar volgens de gynaecoloog lang niet zoveel als ik overal lees. Hij zegt dat ik bij elke zwangerschap 75% kans heb om zwanger te blijven. 1 keer deed pijn, maar wel heel mooi afscheid genomen. Ik had het ook gevoeld dat het fout ging. Tweede keer veel vertrouwen want met 8-weken echo nog steeds super zwanger gevoel. Helaas al een week gestopt met groeien. Gekozen voor curettage. Maar, verschrikkelijke ervaring. 3de zwangerschap heel veel gemengde gevoelens. Goede 8-weken echo. Twijfels bleven, uitkijken naar het moment dat ik mijn kindje kon voelen en zeker wist dat het goed ging. 11 weken zwanger plots licht bloedverlies en 15u later was het voorbij. Mijn kindje was vermoedelijk al een week of twee gestorven. Twee keer voelde als pech, drie keer voelt gewoon erg oneerlijk. Gelukkig ben ik goed omringd. Ik kan erg open zijn bij toch een twintigtal mensen (huisarts, psycholoog, vrienden, collega's, vroedvrouwen). Mensen die beseffen dat ze niet kunnen voelen wat ik voel, die mijn verdriet niet minimaliseren, vroedvrouwen aan wie ik 10 keer dezelfde vragen kan stellen ook al is er geen antwoord, mensen die 1 miskraam kregen en daarna gezonde kindjes en die zelf aangeven dat ze nooit zullen kunnen voelen wat het is om drie miskramen te krijgen. En toch, het blijft ongelooflijk zwaar om te verwerken. Momenteel gewoon doodop en toch weet ik dat ik ook hiervan herstel. Ik voel me ook absoluut niet kinderloos want ik heb mijn drie kindjes met veel liefde ontvangen. De vroedvrouw heeft me vandaag gerustgesteld dat mijn kindje niet in nood was, dat het in mijn geborgenheid zachtjes is heengegaan. Ze heeft er vertrouwen in dat ik nog een zwangerschap zal voldragen.
Oeps, ik wilde alleen maar op het eerste berichtje reageren (weet de naam niet meer): een miskraam is 'echt'' een groot verlies waar je verdriet om mag hebben zolang je het nodig hebt.

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten