Niet lang daarna ben ik een relatie begonnen met mijn huidige echtgenoot. Mijn kinderwens was er niet minder om geworden, dus binnen een jaar zijn we beginnen proberen. Ik ging er wel van uit dat het deze keer wat langer zou duren om zwanger te worden, aangezien ik maar 1 eileider meer had. Het duurde uiteindelijk 8 maanden voor ik zwanger werd, maar dat vond ik nog acceptabel gezien mijn situatie. De zwangerschap verliep voorspoedig en in maart 2006 werden we de trotse ouders van een flinke zoon.
Toen hij anderhalf was, besloten we er weer voor te gaan. Deze keer duurde het 10 maanden voor ik zwanger werd. Op 6 weken had ik een eerste echo om een eventuele bbz uit te sluiten. Dat zat gelukkig goed, maar ondanks het feit dat er al hartactiviteit was, was het vruchtje veel te klein. De gynaecoloog probeerde me nog gerust te stellen door te zeggen dat de bevruchting waarschijnlijk later was gebeurd dan ik dacht. Ik wist wel beter, want ik voel altijd zeer precies wanneer ik een eisprong heb, dus ik wist bijna zeker dat er iets fout zat (ik ben vroedvrouw, dus ik heb wel ervaring met zwangerschappen
) Reeds diezelfde dag krijg ik buikpijn en tegen 's avonds een beetje bloedverlies. Het was net het begin van een lang weekend, dus ik besloot gewoon af te wachten. Buiten rusten kan je toch niet veel doen. Helaas werd het bloedverlies steeds erger en ben ik het vruchtje verloren. Ik heb het gezien en ik heb heel bewust afscheid kunnen nemen. Gelukkig had ik geen curetage nodig. Bijna niemand wist dat ik zwanger was, enkel mijn zus was op de hoogte en ik heb het verder ook aan niemand verteld. Natuurlijk wist mijn gyn het en hoewel we samenwerken, is ze zeer discreet, dus mijn collega's op de materniteit wisten het ook niet.
Ik heb dit verlies goed kunnen verwerken. Ik heb een doosje gemaakt met de echo's, de positieve zwangerschapstest en een mooi tekstje, ik bewaar het nog steeds in mijn nachtkastje. Het feit dat we al een kindje hadden, maakt dat je wel verder moet en het zorgt ook voor de nodige afleiding.
Dan nog maar eens herbegonnen... Wat was ik gelukkig dat ik na 6 maanden weer zwanger was, net voor de uitgerekende datum van ons sterretje. Ik ging er echt van uit dat het deze keer wel goed zat, zoveel pech kan een mens toch niet hebben? Helaas wel... Een paar dagen na positieve zwangerschapstest krijg ik plots zeer hevige buikpijn. Met spoed opgenomen met opnieuw een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ook deze keer kon mijn eileider niet gered worden
Ik was er kapot van. En ook deze keer meer over het verlies van mijn enig over gebleven eileider, dan over het verlies van ons kindje. Deze keer was wel iedereen op de hoogte, dat komt er natuurlijk van als je geopereerd wordt in het ziekenhuis waar jij en je man werken.Vanaf nu waren we dus aangewezen op IVF om onze kinderwens te vervullen en amper een paar maanden nadien zaten we al bij de fertiliteitsarts. Ik ben niet iemand die lang stilstaat bij het verleden, gebeurd is gebeurd, niks aan te doen en dus ben ik vol goede moed begonnen aan de behandelingen. Want: ik was toch al 4 keer zwanger geweest en we hadden samen al een kindje, dus dat kon toch geen probleem zijn? Weerom helaas...
Poging 1 leverde maar 3 bevruchte eicellen op (van de 5) en maar 1 embryootje dat van middelmatige kwaliteit was en dat kon teruggeplaatst worden. Ik was dus niet verbaasd dat die poging mislukte.
Poging 2 dan. Meer stimulatie en deze keer 11 eicellen kunnen oogsten. Jammer genoeg werden er maar 4 bevrucht, dat was wel eventjes slikken. Er werden er 2 teruggeplaatst, maar weer zonder succes. De 2 overblijvers konden niet worden ingevroren, dus op naar de volgende poging.
Poging 3, met ICSI deze keer. 10 van de 12 bevrucht, 2 teruggeplaatst, 2 ingevroren, weer niks.
De fertiliteitsarts begon zich nu toch ook vragen te stellen, want hij was er net zoals ik van uit gegaan dat er buiten mijn gebrek aan eileiders geen andere problemen waren. Verdere onderzoeken volgden en daaruit bleek dat mijn man een varicocoele had en dat zou wel eens de reden kunnen zijn voor de slechte kwaliteit van de embryo's. Nu was het zijn beurt om onder het mes te gaan. Operatie geslaagd, maar nu moesten we wel minstens 3 maanden wachten om een nieuwe poging te kunnen ondernemen. Ondertussen werd er nog een poging gedaan met de cryootjes, maar die overleefden de ontdooiing zelfs niet.
En dan eindelijk: poging 4. Een gigantisch succes deze keer: 23 eicellen, 18 bevrucht! 2 werden er teruggeplaatst, 6 ingevroren. Helaas weer niet zwanger. Nu begon ik, ondanks mijn positieve ingesteldheid, toch een beetje de moed te verliezen. Dan maar een poging met de cryootjes, maar daar verwachte ik al helemaal niks van. Deze keer overleefde beide de ontdooiing (tot mijn verrassing), maar toch geloofde ik er niet in. Na de terugplaatsing ben ik zelfs te voet van het UZ Gent naar het station gewandeld, toch een paar kilometers. A ja, mijn man was gaan werken, dus was ik alleen gegaan (en ik heb geen rijbewijs, vandaar) Je ziet, zo hard geloofde ik er dus in (niet dus) Wat was ik dus verbaasd toen ik toch zwanger bleek te zijn! Echt onbezorgd zwanger kan je dan niet meer zijn, maar na 12 weken kreeg ik er toch steeds meer vertrouwen in. En terecht, want nu in februari zijn we de ouders geworden van het meest geweldige meisje dat er bestaat
Maar ik ben ook blij te lezen dat alles goed gekomen is! Zelf heb ik 1bbz en 3 miskramen achter de rug, maar ook één geweldig zoontje dat momenteel zalig ligt te slapen op zijn kamerke. Ik ben er 100% van overtuigd dat het ons nog eens een keer zal lukken. Dat moet en kan en zal gebeuren. Jouw verhaal sterk mijn vertrouwen op dat vlak, dus dank je:)