Opnieuw starten met behandeling

[Rose]

Eind juni na net geen 11 weken zwangerschap heeft ons vruchtje het opgegeven (missed abortion). We hadden vandaag een nieuwe afspraak in Jette en we kunnen starten met onze 5de icsi poging van zodra de regels doorkomen. We zijn tevreden dat we opnieuw kunnen starten, het brengt nieuwe hoop. Maar tegelijk ook zo een angst, gaat het nog eens lukken? en wat als het dan lukt?
Hoe ervaren jullie het opnieuw starten met behandelen?

Iedereen veel succes en sterkte!

xxx Rose

[framboos]

Dag Rose,

Ik herken je gevoel volledig. Eind mei had ik ook een mk (na de derde iui) en vorige maand mocht ik opnieuw herbeginnen. Ik moet zeggen dat ik tijdens die rustperiode eigenlijk echt weer "tot rust" was gekomen, waardoor ik (ook al was ik ergens wel blij dat ik mocht herbeginnen) er ook tegenop zag om weer op die rollercoaster van emoties, hoop en tegenslagen te moeten stappen.

Die ganse maand dacht ik: ik heb liever dat de iui niet lukt, dan dat het wel lukt en ik weer zo lang in onzekerheid leef. Een goeie instelling vind ik dit niet, dus zo denk ik nu niet meer. De iui is mislukt en ondertussen ben ik al aan de volgende bezig. Ik weet (hoop) dat er een dag komt dat we opnieuw zwanger zijn en dan zullen we er door moeten hé door die periode. Omdat we geen keus hebben. Ik weet ook nog niet hoe dat zal zijn... gaan we toch kunnen genieten die eerste drie maand? Ik denk dat we opnieuw dolgelukkig zullen zijn, maar wat terughoudender. Ik zal er zeker rekening mee trachten te houden dat het kan verkeerd lopen, zodat ik mezelf niet verlies, maar ik hoop toch dat ik niet voortdurend in angst zal leven. Je moet denken: we moeten erdoor en het zal ons lukken! Waarschijnlijk zullen we op elk detail gaan letten en met een kloppend hart en een krop in de keel in die wachtzaal zitten. Maar we zullen het gewoon doen!!

Zijn er mensen die kunnen vertellen hoe zij die periode ervaren hebben?

Ik wens je alvast heel veel succes toe en hoop dat het snel weer lukt én goed verloopt voor je! Dikke knuffel, framboosje

[sara 888]

Hey Rose en Framboos, na enkele weken stilte kom ik op mijn kousen voetjes terug ...
Wij hebben elkaar de laatste keer gesproken via dit forum de dag voor mijn curettage. Sommige mensen zeiden toen dat de pijn wel zou slijten... Het lukt hier echt niet.
Mijn leven is gaan stil staan op de dag dat ik zag dat het hartje niet meer klopte. We zijn nu een maand verder. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik zoveel leegte en verdriet voel. We zijn enkele dagen na de ingreep op reis vertrokken. Het deed op zich wel deugd maar terug thuis komen was een gigantische confrontatie.
Ik ben de dagen na het verlof volledig in een zwart gat gevallen. Vechten, elke dag opnieuw, doen alsof het beter gaat (want dat hopen de mensen rondom je), zoeken naar manieren om te overleven. Ik ben stik op. Alles doet pijn, in mijn hoofd en in mijn hart. Wij hebben zo hard gevochten tegen moeder natuur in. Wij hebben alles opgegeven voor die ene droom. Ik had het zo hard willen koesteren. Ik wou het niet afgeven ... Ik bleef hopen dat het en vergissing was. En nu ... Alles is voorbij (behalve de HCG in mijn lijf) Er zijn nieuwe plannen maar ook die zijn niet hoopgevend. Ik heb ondertussen 1x mijn regels gehad. Nu moet ik die nog eens krijgen vooraleer ik aan mijn ontdooi cyclus mag beginnen. d.w.z. dat ik pas in december kan opstarten met een nieuwe ICSI poging.(want ik heb geen hoop op die ingevroren embryo's) Maar dan is het ziekenhuis toe ... Dus is het voor Januari. Mijn lijf heeft het nodig. Dat schreeuwt naar rust MAAR mijn hoofd kan die maanden nix doen niet aan.
Ik type er maar op los ... Sorry voor mijn negativiteit. Misschien zijn jullie wel de enige die het begrijpen ... x dank je wel om het te lezen. x

[valentijn]

Dag Sara888

Ik herken jammergenoeg zoveel van jouw verhaal bij mezelf. Natuurlijk kan ik mijn situatie niet met die van jou vergelijken, maar net als jij lijkt mijn wereld te zijn gestopt na het verlies van mijn 2e sterretje, ondertussen 2,5 maand geleden.
Iedereen doet maar alsof de wereld verder draait of beter de wereld draait maar door en ik blijf ergens alleen achter.
Net als jij ben ik doodop, mijn lijf raakt maar niet gerecupereerd, mijn hoofd zit vol met twijfels en wil alleen maar een kindje, zelfs in mijn slaap achtervolgt mijn wens me, ik wil alleen maar vooruit maar mijn lichaam is nog steeds niet hersteld.
de realiteit is zo confronterend, iedereen rondom mij lijkt zwanger te zijn of te worden zonder moeite, (wat natuurlijk totaal niet rationeel geredeneerd is). En ik ben zo jaloers, wat ik echt haat aan mezelf.
Het is echt niet gemakkelijk. Het werk stapelt op, en het huishouden stapelt op, soms lijkt het of ik verdrink. Soms ben ik boos op mezelf omdat ik me zo negatief voel en daar geen recht op heb maar anderzijds blijf ik de onrealistische hoop koesteren dat alles wel goed komt als ik maar positief blijf.

Ik wens je heel veel sterkte en misschien moeten we hier gewoon even onze negativiteit kunnen loslaten om dan terug ons sterke masker op te plaatsen en voort te doen met het dagdagelijks bestaan.

[nogeenkeer]

Dag Sara, Valentijn,

ik herken jullie verhaal ook maar bij mij is het hoe ik mij voelde eind 2008. Ik was zwanger van ons eerste kindje en 18 november 2008 zagen ze op de 12 weken-echo dat het hartje niet meer klopte. Ik dacht dat ik ter plekke dood ging gaan van verdriet. Op 20 november 2008 kreeg ik een curettage. 1,5 week later ging ik terug werken maar ook bij mij voelde het zo verkeerd dat de wereld bleef draaien terwijl ik zoveel pijn had. Soms stond ik 's nachts op om te gaan kijken naar de foto van de echo op 8 weken of het eerst kruippakje dat we al gekocht hadden. Het ging zover dat ik na een tijdje dacht over dingen die gebeurd waren voor de miskraam in termen van "dat was nog van toen ik gelukkig was"... Niets help en niemand kon mijn helpen. Al ben ik wel erg dankbaar dat mijn vrienden, familile en mijn man er altijd waren als ik moest uithuilen. Zo ging het stilletjes aan weer wat beter. Wat mij er uiteindelijk bovenop heeft geholpen is dat ik in februari 2009 terug zwanger ben geraakt. Ik prijs me gelukkig dat het allemaal zo snel ging want ik zat er volledig door. Uiteindelijk ben ik 19 november 2009 (dus exact één jaar na de miskraam en currettage) bevallen van een flinke zoon, alsof het dan nog eens nét die datum moest zijn. Ik hoop dat het snel beter gaat met jullie!!