spontane miskraam afwachten, anders curettage...

[lindz]

Dag lieve dames,

Ik ben op dit moment op een spontane miskraam aan het wachten. Zou nu net 12 weken zin maar afgelopen donderdagavond hebben ze vastgesteld dat het vruchtje niet meer leefde, dat was al gestopt op 8 weken!
Op 11 weken is het bloedverlies begonnen, heel lichtjes maar, enkele druppeltjes. De bloeduitslag was op dat moment ook nog in orde, daarom hadden we nog zo'n goede moed en dan uiteindelijk toch dit...
Nu zit ik hier dus te wachten, tot het vruchtje eruit komt. Wat is dit zwaar om dragen! Dinsdag kan ik naar de gyn, dat was de afspraak voor onze eerste echo normaal, maar nu zal het een totaal ander onderzoek worden met misschien een afspraak om donderdag een curettage te laten doen. Ben zo bang en het doet zo'n pijn, had dit nooit verwacht, we hebben immers al een gezonde dochter van 4,5 jaar.
Zij wist ook al van de zwangerschap en stond te popelen om eindelijk grote zus te worden. Haar eerste reactie op het verlies was nogal luchtig maar ondertussen heeft ze toch al een paar keer goed door gehuild. Voel me zo schuldig en zelfs een slechte mama, dit verdriet had ik haar kunnen besparen maar we waren zo blij en ik wilde natuurlijk dat ze voorzichtig was met 'de buik'...
Zwanger worden was geen probleem bij ons dus dat zal wel opnieuw lukken, maar ons eerste kindje zijn we bijna verloren op 33 weken,(door listeria) ze heeft een week lang moeten vechten om bij ons te mogen blijven en dat is haar goddank gelukt, dus ik was ervan overtuigd dat we toen onze portie verdriet, angst en onzekerheid wel hadden gehad. Niet dus!
Genieten van een eventuele volgende zwangerschap, gaat dat nog wel lukken???
Ik moet het hier bovenop ook nog stellen zonder mijn antidepressiva, die heb ik nodig tegen angstaanvallen/scheidingsangst.
Ga ik dat wel kunnen????

Zijn er nog mama's die dit meemaakten?
Na een eerste normale zwangerschap toch een miskraam bij de 2de?
En hoe ga je best om met het verdriet van grote zus?
Alvast bedankt voor eventuele reactie's

[valentijn]

Dag Lindz,

Het is niet gemakkelijk hé,
al de emoties, die verwachtingen die plots zo omslaan. Ik herken mezelf in jou verhaal.
Buiten het feit dat het voor ons niet zo evident is om zwanger. Wij hebben een prachtige dochter van bijna 2.5 jaar die er na een erg gecompliceerde zwangerschap en dito geboorte is gekomen. Daarom had ik mezelf beloofd om echt van mijn volgende zwangerschap te genieten; na zoveel angst moest het nu wel eens goed gaan.

2 miskramen later denk ik daar net iets anders over. Mijn laatste miskraam (juli) gebeurde ook op 11 weken, net als bij jou met licht bloedverlies, maar zonder goede moed. Jammergenoeg kon ook dit niet zonder complicaties verlopen. Maar de emotionele klap is nog veel zwaarder om het te dragen. Ik had/heb zoveel vragen, onzekerheden. Ik hoop nog steeds dat de tijd de pijn wat verzacht.

Ook ik had mijn dochter al verteld over de baby die op komst was. Ok, ze is misschien jong, maar ze had het echt begrepen. Omwille van de complicaties konden we niet anders dan haar uitleggen dat de baby er niet zou komen. Ze lijkt dit ook echt te begrijpen. Soms spreekt ze over de baby "in de wolken" maar ik begin er niet echt zelf over tegen haar.

Beste Lindz, neem je tijd
dikke steunknuffel

[lindz]

Hey Valentijn,

Fijn dat toch iemand reageert, dank je.
Heb een beetje te laat in de gaten gekregen dat dit een site is over vruchtbaarheidsproblemen en aangezien wij die niet hebben hoort mijn verhaal hier eigenlijk niet thuis, sorry daarvoor

Afgelopen dinsdag kreeg ik, net voordat we naar de gyn moesten, enorm veel pijn, onophoudelijk.
Moest nog douchen en dacht dat dat zou verlichten maar het werd nog erger. Zo goed als het ging heb ik me afgedroogd, m'n kleren aangetrokken en met nat haar, op m'n sloffen, naar 't ziekenhuis vertrokken. Tegen dat we aankwamen was de pijn over.
Mijn gyn besloot om me op te nemen en een collega de curettage te laten doen. Ik kon niet meer.
's Morgens had ik nog ontbeten dus ten vroegste konden ze opereren vanaf 15u. Tegen 13u20 stuurde ik mijn man naar huis voor nog wat spullen op te halen. Hij was nog geen 2 minuten weg als ik naar 't wc ging, en daar verloor ik een grote "prop", totaal zonder pijn, zonder iets....
Direct mijn gyn gebeld, zij is komen kijken maar kon niets meer zien. Ze dacht wel dat het een slijmprop was omdat ik geen pijn had gehad. Ik zag er zelf ook totaal niks in
Wat ben ik kwaad op mezelf, ik wist toch dat dat kon gebeuren, waarom heb ik het in godsnaam niet opgevangen??????
De gyn die de curettage heeft gedaan, zei nadien dat er niet veel meer in zat, alleen wat losse flarden van het vruchtje...
Het idee dat mijn Foetie'ke door 't wc is gespoeld, maakt me gek. Maar begin er wel heel klein beetje rust in te vinden, dat ze het niet hebben meegenomen voor onderzoek, nu is er niemand aangekomen...

Wij hebben dan geen vruchtbaarheidsprobleem, maar dat maakt er ons verdriet niet minder op, voor ons komt nu ook een onzekere periode, zal het de volgende keer wél goed gaan???? Zal mijn lieve meid ooit grote zus worden???

Ik wens iedereen hier, enorm veel sterkte, goede moed en liefde toe.

[eva30]

Dag Lindz,

je laatste verhaal klinkt mij ook zeer bekend in de oren! Eind mei heb ik op 9 weken een miskraam gehad na een jaar proberen. ook bij mij is het uiteindelijk 'doorgespoeld'. Had op zaterdag was ik bloed beginnen te verliezen, maar ja je hoort dat zoveel, dus echte paniek was er nog niet en bovendien wist ik dat het niet voldoende groeide (had al inwendige echo gehad), dus nog niet veel paniek. Zondagavond kreeg ik echter heel veel buikpijn en krampen. Op een bepaald ogenblik toen ik voor de zoveelste keer naar het toilet was gegaan, is er toen ook een prop uitgekomen. Dinsdag heb ik toen een curettage gehad en ook net voor ze me kwamen halen, had ik het opnieuw voor. Bij mij blijft dit mij achtervolgen. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik door een hel ga. Hoewel de eerste anderhalve maand het heel goed ging met mij, is het nadien allen bergaf gegaan. Ik hoop voor jou dat je het vlug een plaatsje kan geven en dat je vlug terug goed nieuws hebt.Zelf heb ik deze maand terug positief getest, maar is het enkele dagen terug misgegaan. Ondertussen ben ik testen aan het ondergaan en hoop ik dat ze vlug nieuws hebben of het ons ooit gaat lukken.
nog veel succes!

[valentijn]

lieve eva, wat erg voor je dat het opnieuw misliep. hopelijk krijg je binnenkort wat antwoorden.

lindz het is niet omdat je geen vruchtbaarheidsprobleem hebt dat het verlies van een kindje minder pijn doet. waarom zou jou verhaal hier niet op zijn plaats zijn.
ik herken mezelf ook erg in jou verhaal. Mijn eerste miskraam is eigenlijk spontaan verlopen zonder "grote problemen".
Mijn tweede miskraam in juli liep net iets anders. na een erg pijnlijke kramp en een beetje bloedverlies ben ik naar de gyn gegaan en alhoewel mijn kindje's hartje nog klopte wist ik dat het niet goed ging aflopen. Wat medicatie opgestart maar op dinsdag wist ik dat er niets meer te hopen viel. bloedverlies. Op zaterdag besloten we om tegels voor onze badkamer te gaan kiezen, maar ik merkte dat de bloeding erg hevig werd, bij het uitstappen aan de tegelwinkel voelde ik letterlijk iets uit mij vallen. ik begon gigantisch te bloeden. mijn man heeft mij in 2 minuten afgeleverd op de dichtsbijzijnde spoed (dankzij de gps). Zelf weet ik er niet zo veel meer van. 2 grote bloedproppen verloren in een uur tijd. Het idee dat daar mijn kindje in zat, dat ik het niet heb mogen zien, dat het in de vuilbak is verdwenen, daar heb ik het nog steeds moeilijk mee.
tegen dat ik bij de gyn van wacht kwam was zo goed als alles uit de baarmoeder. Maar ook heel wat bloed uit mij Dan maar medicatie gekregen om weeën op te wekken en de baarmoeder te doen samentrekken zodat ik hopelijk niet moest gecureteerd worden.
pff
Het herstel verloopt ook niet helemaal zoals gehoopt. we zijn bijna drie maand verder. heb nog steeds last van tussentijdse bloeding, menstruatiepijn soms zelfs los van bloedingen en maar geen ovulatie.
Om van het emotionele maar te zwijgen.
maar ja, we blijven vechten, maar soms is het toch niet makkelijk.

[lindz]

Dag Eva,

Wat vreselijk om zoiets opnieuw mee te maken, heb er geen woorden voor!!
Ik hoop heel hard dat de uitslagen van de onderzoeken meevallen en dat jullie snel goed nieuws mogen krijgen!!

Als kind wist ik eigenlijk al dat ik ooit mama wilde worden, heb alleen altijd het idee gehad dat ik onvruchtbaar was (vraag me niet hoe ik daarbij kom maar ik was daar rotsvast van overtuigd).
Goddank is dat niet het geval. Als ik hier al die verhalen lees, dan ga ik toch dubbel zo hard beseffen hoeveel geluk wij al hebben gehad met onze eerste zwangerschap, ondanks dat die ook bijna fout afliep...

@Valentijn: ik ben de dag na mijn curettage met de pil begonnen, voor 1 maand maar, om toch één menstruatie te hebben en daarna mogen we weer proberen. Zou jij dat niet ook kunnen doen? Dan komt er mss terug wat regelmaat in je cyclus?
Ja dat ons vruchtje doorgespoeld is, dat heeft enkele dagen aan me gevreten maar eigenlijk bekijk ik dat nu zo: als het er bij de curettage uit was gehaald, hadden ze 't onderzocht, met naalden in liggen prikken en weet ik wat nog allemaal, om dan ook maar bij het medisch afval te belanden ... Nu is het uit mij gekomen en niemand is eraan gekomen, er is niks mee gebeurd, snap je?
Op die manier lijk ik daar een beetje vrede mee te kunnen krijgen, alhoewel het met momenten nog opspeelt natuurlijk

De komende dagen ga ik op zoek naar een mooi doosje, ga daar alles van ons Foetie'ke in bewaren: de test, echo, tekeningen van grote zus, armband van 't ziekenhuis, dagboek van de afgelopen weekjes, een brief/gedicht en een klein knuffeltje. Zo krijgt ons Foetie'ke toch een plekje in ons huis, letterlijk.
Samen met grote zus gaan we ook nog een wenslantaarn oplaten, daar mag ze een tekening op maken en ik zal er zelf ook wat opschrijven. Denk dat dat een mooie manier is om het af te sluiten.

[lindz]

Dag Eva,

Wat vreselijk om zoiets opnieuw mee te maken, heb er geen woorden voor!!
Ik hoop heel hard dat de uitslagen van de onderzoeken meevallen en dat jullie snel goed nieuws mogen krijgen!!

Als kind wist ik eigenlijk al dat ik ooit mama wilde worden, heb alleen altijd het idee gehad dat ik onvruchtbaar was (vraag me niet hoe ik daarbij kom maar ik was daar rotsvast van overtuigd).
Goddank is dat niet het geval. Als ik hier al die verhalen lees, dan ga ik toch dubbel zo hard beseffen hoeveel geluk wij al hebben gehad met onze eerste zwangerschap, ondanks dat die ook bijna fout afliep...

@Valentijn: ik ben de dag na mijn curettage met de pil begonnen, voor 1 maand maar, om toch één menstruatie te hebben en daarna mogen we weer proberen. Zou jij dat niet ook kunnen doen? Dan komt er mss terug wat regelmaat in je cyclus?
Ja dat ons vruchtje doorgespoeld is, dat heeft enkele dagen aan me gevreten maar eigenlijk bekijk ik dat nu zo: als het er bij de curettage uit was gehaald, hadden ze 't onderzocht, met naalden in liggen prikken en weet ik wat nog allemaal, om dan ook maar bij het medisch afval te belanden ... Nu is het uit mij gekomen en niemand is eraan gekomen, er is niks mee gebeurd, snap je?
Op die manier lijk ik daar een beetje vrede mee te kunnen krijgen, alhoewel het met momenten nog opspeelt natuurlijk

De komende dagen ga ik op zoek naar een mooi doosje, ga daar alles van ons Foetie'ke in bewaren: de test, echo, tekeningen van grote zus, armband van 't ziekenhuis, dagboek van de afgelopen weekjes, een brief/gedicht en een klein knuffeltje. Zo krijgt ons Foetie'ke toch een plekje in ons huis, letterlijk.
Samen met grote zus gaan we ook nog een wenslantaarn oplaten, daar mag ze een tekening op maken en ik zal er zelf ook wat opschrijven. Denk dat dat een mooie manier is om het af te sluiten.

[lindz]

2 weken na miskraam terug gaan werken (speelgoedzaak).
Vorige week, na onterechte opmerkingen van mijn baas, hevige angstaanval gehad op 't werk en rest v/d week ziek gemeld. Antwoord: "Voor zwangerschap heb ik begrip maar dit?! Tja, de man met de witte jas heeft altijd gelijk, daar kan ik niet tegenop. Met alle respect voor wat je hebt meegemaakt maar ik zal volgend jaar toch iemand anders moeten zoeken"


Tijdens m'n zwangerschap iets dergelijks in de krant gelezen en ik dacht direct van "jah, als dit misloopt, ga ik dezelfde weg" en LAP!

Wat een monster ben je dan??? En hij weet ook nog af van mijn medicatie, dat ik het moet stellen zonder antidepressiva, wat het allemaal dubbel zo moeilijk maakt voor mij! "met alle respect"...

[mietje]

@lindz:

Ik denk dat het beter is dat je deze werkgever kwijt ben dan rijk hoor!!Want als hij nu al géén begrip kan tonen voor wat je hebt meegemaakt dan hou ik mijn hart vast voor de toekomst...
Dit is iemand die enkel aan zijn eigen winkel denkt..

Neem de tijd om te herstellen en je weer wat sterker te voelen en dan kan je er wéér met nieuwe goede moed tegenaan hé!

Sterkte

[valentijn]

Lieve lindz,

het is niet makkelijk hé.
Ik ben pas verhuisd van campus, dus allemaal nieuwe collega's. op mijn oude campus wisten slechts een drietal mensen van mijn verlies, ik had wel het gevoel dat ze mij wat krediet gaven als het me wat minder ging. Nu voel ik me enorm eenzaam. Ik kan me dus voorstellen dat als je stuit op totaal onbegrip dat dat nog veel lastiger moet zijn.

Misschien moet je wel kiezen voor een andere werkgever, ook al is dat niet altijd zo simpel.