Pp, wanneer slijt mijn verdriet?

[maartjelouisa]

Wie ben ik?
Wel ik heet Maartje Louisa, ben 30 jaar oud en alweer 1 jaar gelukkig getrouwd met mijn man Marcel. Marcel is even oud als ik. Wij zijn nu 3 jaar bezig om zwanger te worden.

Ik heb 2 miskramen achter de rug. De eerste was na 7 weken zwangerschap. Dit was vooral psychisch zeer moeilijk. Lichamelijk viel eigenlijk wel mee.

De 2e zwangerschap verliep ook niet goed. Eerst door het dolle heen dat je de eerste 3 maanden goed doorkomt. Maar tijdens de eerste echo bleek ik een windei te hebben in plaats van een levensvatbaar vruchtje. Windei is een lege vruchtzak. Onze wereld stortte volledig in. Van het gesprek van de verloskundige heb ik dan ook niet veel mee gekregen. We zouden die dag ook mijn schoonfamilie, schoonzus met vriend en zwager inlichten. Dit hebben we dan ook gedaan, maar dan helaas met slecht nieuws. Het was heel fijn om dit te kunnen delen.

We hebben er samen voor gekozen om mijn lichaam zelf de tijd te gunnen om de miskraam op gang te zetten. 2 dagen na de echo gingen wij een weekendje naar center parcs. En natuurlijk kwam daar de miskraam op gang. Terwijl we staan te wachten in de rij om van het ontbijtbuffet gebruik te kunnen maken, voel ik hele erge krampen en het bloed langs mijn benen lopen. Heel lief kregen we doosjes mee, waarin we wat spullen voor het ontbijt konden doen en toen vlug terug naar het huisje. Van het verdere weekend heb ik niet veel meer gezien dan het bed, de bank en de badkamer.

Eenmaal weer thuis contact genomen met mijn verloskundige. Zij begeleidde ons super. Op haar aanraden een nieuwe echo laten maken om zeker te weten dat alles weg was en goed was. Daarna begon de verwerking. Dit gaat met pieken en dalen. Maar gelukkig raakt het steeds meer naar de achtergrond.

Echter:
10 september is mijn vader jarig. Ik had al begrepen van mam dat mijn broer en zijn vrouw taart hadden geregeld voor de verjaardag. Hmm, als het maar niet is wat ik denk......
Op de verjaardag zijn ze te laat. Het bezoek, familie/vrienden en buren, zijn er al. Eindelijk komen ze binnen. Onmiddellijk neemt mijn broer me apart:
Wij hebben vandaag een echo laten maken want T. is bijna 3 maanden zwanger! En dat willen we pap en mam vandaag vertellen! Vindt je het erg?!!


JAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!
Maar dat kan ik niet zeggen natuurlijk. Dus gedaan alsof ik het super vind dat zijn ouders worden. Vervolgens weer naar binnen. (welgeteld 2 minuten de tijd om dit nieuws te verwerken, een plekje te geven en een houding te vinden. Terwijl ze weten van de miskramen en de laatste is nog niet eens zo heel lang geleden)
Ik kan nog net mijn man Marcel in de oren fluisteren dat ze zwanger zijn en de taart wordt al op tafel gezet.
De reacties van hem en mijn moeder sneden door mij heen. Ooo, wat was ik jaloers!
Maar naar maar iedereen aangeven dat ik oke ben.
Vervolgens worden de vervroegde echofoto's onder mijn neus geschoven en dat was te veel.

Heb me teruggetrokken in de keuken en heb daar een potje staan huilen. Wel lief steun van mijn ouders en Marcel gehad. Maar wat vond ik het oneerlijk.
Weer onder de familie wordt er ook nog even heel leuk vertelt: Ik ben net gestopt met de pil en nu al zwanger! (aaaaaaaaaaaah, ik ben al 3 jaar bezig.)
Ook blijkt mijn jongste broertje het al een maand lang te weten.

Ik voelde me zo ontzettend gekwetst en verdrietig, boos, jaloers, boos op mijn eigen lichaam. Voor al het laatste. Die nacht ook bijzonder weinig geslapen.

Nu een maandje verder:
Ik kan geen telefoongesprek voeren met mijn moeder zonder dat het gaat over het feit dat ze voor het eerst oma wordt. Ook krijg ik heel leuk te horen dat ze het hartje hebben horen kloppen. AAAAAAAAAAAAHHHHHHH, IK WIL OOK!!!

Als ik dan aangeef dat het me pijn doet, dan krijg je de standaard opmerkingen: jouw tijd komt nog wel en je bent nog jong en de meest pijnlijke: je bent wel zwanger geweest, dus je weet dat het kan!
Ja, zwanger zijn is geen probleem, maar het worden en behouden wel!

Elke keer wordt er weer zout in de wonden gestrooid en ik weet niet meer hoe ik het een plaatsje moet geven of er mee om moet gaan.

Inmiddels lopen we bij de gyneacoloog en krijgen we 7 november de uitslag van de eerste test. Dit geeft toch best wel ook een boel spanning mee.

Wie heeft er een tip hoe ik nu met mijn verdriet om moet gaan?

Bedankt voor een luisterend oor.

Maartjelouisa

[nogeenkeer]

Hoi MaartjeLouisa,

wat een lang verhaal seg. Maar het kan alleszins al eens deugd doen om je frustraties van je af te schrijven hé. Zelf zit ik in een beetje een andere situatie als jij - iedereen heeft hier zijn eigen verhaal - maar ik begrijp wel hoe je je voelt.
Ik schets je kort mijn situatie: vlak na onze trouw zwanger geworden, dolgelukkig, eerste echo ok, op 12 weken bleek het te zijn misgelopen. Kapot ben ik ervan geweest, boos, verdrietig, kwaad op alles en iedereen die wel zwanger werd en waar het goed liep, al wat je maar wilt. Een paar maanden later werd ik terug zwanger en daaruit heb ik een geweldig lief kereltje overgehouden. Nadat hij er was wilden we snel een tweede, maar de natuur blijkt ons tegen te werken. Zijn nu 1,5 jaar bezig: twee miskramen en één buitenbaarmoederlijke zwangerschap met verwijdering eileider tot gevolg.
In mijn omgeving is het schering en inslag dat er iemand zwanger is en dit doodleuk komt vertellen. Mijn broer heeft vlak na mijn bbz aangekondigd terug een kleintje te verwachten en begon nadien te klagen dat hij niet zo graag baby'tjes heeft, dat hij hoopt dat het rap groot is. Terwijl er zoveel mensen zijn die alles zouden geven voor zo'n lief, klein baby'tje...
Dus ik ken de frustraties en probeer ze een plaatsje te geven. Toegegeven, het feit dat we intussen een kleintje hebben, maakt dat een pak makkelijker. Na mijn eerste miskraam hebben mijn man en ik samen besloten dat het niet ons kindje was dat we kwijt waren, dat het kleintje gewoon een slecht lichaampje had gevonden en daarom snel terug in mijn hartje gekropen was tot het een beter lichaampje vond. Ik heb hier heel veel troost in gevonden. Maar da's voor iedereen anders en iedereen moet zijn eigen manier van verwerken vinden.
Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal. Alleszins veel sterkte. Gemakkelijk wordt het niet, want je vergeet het nooit, maar met de tijd wordt de pijn wel minder scherp en kan je het wel meer van je afzetten.

Knuf.

[evaernewijck]

Maartjelouisia,

Ik kan geen kinderen krijgen. Ben net als jij 30 en we waren normaal ook degene die voor kleinkinderen moesten zorgen en achterkleinkinderen zijn er ook nog niet. Jaren gezaag aan onze oren wanneer we aan kinderen gingen beginnen. Het heeft dus niet mogen zijn en ik voel me daar schuldig over tov. onze ouders en grootouders. Ik heb nog een jongere broer en mijn man een jongere zus. Op dit moment heb ik mij erbij neergelegd dat we geen kinderen gaan hebben maar ik heb schrik voor het moment dat één van hen zwanger gaat zijn. Ik gun het hen van harte en zij weten alles en ze zijn er zich ook van bewust dat het allemaal niet vanzelfsprekend is dat je kinderen krijgt. Maar toch weet ik nu al dat als ik onze ouders en grootouders bezig ga zien met hun kinderen te verwennen, te spelen ik het terug moeilijk ga hebben. Denk dat er maar één oplossing is en dat is eens goed uithuilen en je emoties zeker niet opkroppen.