Ik hoop dat dit geen misplaatste vraag is, maar ik geloof dat DVO ook hier hulp kan bieden.
Zelf ben ik mama van een icsi-kindje, dus geen vreemde hier op't forum. Nu is één van mijn beste vriendinnen na 3 jaar eindelijk zwanger geraakt (spontaan) van een tweeling. Jammer genoeg kreeg ik vandaag een smsje met het nieuws dat ze op 19 weken bevallen is van haar zoontjes. Ik heb met haar gebeld en uiteraard is zij helemaal van de kaart. Ik heb gevraagd of ze graag had dat ik langskwam, maar dat zag ze (logisch) nu nog niet zitten. Nu was ik van plan om haar bloemen te sturen om haar een hart onder de riem te steken, maar ik ben bang om iets fout te doen. Daarom wil ik jullie vragen wat ik best wel/niet doe aangezien jullie als sterrenmama's perfect weten waar zij nu doorheen gaat. Alvast bedankt!
een vraag aan sterrenmama's
-
Babs01
- Berichten: 99
- Lid geworden op: 26 juli 2010, 16:31
Lieve Fien,
ten eerste is het al mooi dat je er alleen al aan denkt en attent bent voor hoe je haar het best opvangt. Er zijn weinig mensen die dat doen, er is heel veel onbegrip. Ik heb zelf een miskraam gehad op een dikke 12 weken, heel wat vroeger dan 19 weken dus, maar de gevoelens zijn denk ik wel enigszins vergelijkbaar. Maar ik ben zeker dat er ook nog andere sterremama's zullen reageren, dus dat hoor je nog wel.
Alleszins denk ik echt dat je niet veel mis kan doen met attenties zoals een bloemetje. Het zijn net die woordeloze blijken van medeleven die heel veel betekenen. Dat heb ik zelf gemerkt. Als mensen vanalles beginnen te zeggen, kan er ook veel verkeerd gezegd worden, zonder dat het zo bedoeld is natuurlijk. Met kleine attenties zonder al te veel uitleg, heb je dat niet voor en zal je haar dus zeker niet zo makkelijk kwetsen denk ik. Het hoeft trouwens niet eens een supersjiek boeket te zijn, gewoon iets heel simpels kan al veel doen. Een kaartje met enkele mooie woorden, of zelfs gewoon met een zinnetje dat je aan hen denkt. Een smsje af en toe. Een boeketje bloemen. ...
Ik weet ook niet of ze de kindjes gaat kunnen begraven, maar zelf deed het me ENORM veel toen ik merkte dat iemand van m'n omgeving naar de sterretjesweide was geweest en er een bloemetje had achtergelaten voor ons sterretje, dat gebaar heeft me enorm veel warmte gegeven. Zoiets zou je ook kunnen doen. Ik ben er zeker van dat je vriendin het zou waarderen als je informeert naar die dingen, niet nu direct misschien, maar binnenkort misschien.
Ik zou het ook niet bij 1 keer houden. Stuur bijvoorbeeld nu een boeketje bloemen, en binnen een week (of 2) eens een kaartje, ... Bel haar nog eens op. Als het te moeilijk is, zal ze hopelijk wel niet opnemen. En als ze wel opneemt, geef haar dan ook de ruimte om aan jou te zeggen dat als het te moeilijk is, ze niet met je moet opnemen, maar dat je gewoon af en toe eens zult bellen of zo. De pijn die jouw vriendin nu voelt, gaat nog lang echt heel erg snijden, terwijl veel mensen uit de omgeving al na pakweg een paar weken ervan uitgaan dat het wel stilaan over is. Net dan kan het deugd doen als er mensen zijn die er toch aan denken dat het moeilijk blijft, dat het een gemis is dat nooit overgaat en dat die twee kindjes voor altijd bij haar gezin horen, hoe onzichtbaar ze ook zijn. Het is echt heel belangrijk dat die kindjes niet doodgezwegen worden, want dat is enorm pijnlijk.
Het zijn maar kleine tips, maar ik ben ervan overtuigd dat je voor je vriendin heel veel kan betekenen op die manier, ook al zal ze je dat misschien niet laten merken en zal het misschien lang stil zijn. Verwacht niet dat ze je uitvoerig bedankt of dat ze je sms'jes altijd beantwoordt of dat ze attent is voor jou. Probeer enkel aan haar verdriet te denken en zo mild mogelijk voor haar te zijn. Ze beleeft nu de meest vreselijke periode in haar leven, en op zulke momenten kan je de echte waarde van vriendschap echt wel leren kennen denk ik...
Ik wil wel nog even zeggen dat ik daarnaast zelf ook heel goed snap hoe moeilijk het is voor jou. Ik ben 9 maanden na m'n miskraam ook spontaan zwanger geworden, tegen alle verwachtingen in en na 2 jaar behandelen. Ik had/heb een lotgenootje aan wie ik superveel had. In het begin was dat heel moeilijk, maar we vonden toch een manier, zij het veel minder intensief dan ervoor, om er voor mekaar te zijn. In de zomer was ze, ook na 3 jaar, eindelijk zwanger, en dat was echt ZOOOOO zalig! Maar ze kreeg een miskraam na 11 weken. Ze heeft, heel begrijpelijk, veel afstand genomen omdat het te moeilijk is geworden om me nu te zien/horen. Ik snap dat supergoed, want zou in haar plaats wrsch net hetzelfde doen. Maar nu zit ik ook elke dag aan haar te denken, en voel ik me vreselijk machteloos omdat ik haar op geen enkele manier kan helpen. Ik probeer heel af en toe iets te laten weten, maar tegelijk durf ik dat ook niet goed omdat ze de confrontatie met alleen al m'n naam en de gedachte aan mijn zwangerschap al pijnlijk vindt, wat ik natuurlijk ook begrijp.
Wat ik daarmee wil zeggen, is dat het in theorie misschien allemaal makkelijk te zeggen is dat je een bloemetje of kaartje moet sturen, maar dat elke persoon anders is, en dat het hoe dan ook altijd aftasten blijft. Wat voor de ene helpt, helpt misschien voor de andere niet.
de beste raad die ik je kan geven, is misschien om eerlijk met jezelf te blijven en om je hart te laten spreken. Voel vanbinnen wat jouw hart zegt en probeer daar niet aan te twijfelen. Zoveel kan je echt niet slecht doen, het ergste is immers als je helemaal niks laat weten.
Hopelijk ben je hier iets mee...
Liefs
Babs
xxx
ten eerste is het al mooi dat je er alleen al aan denkt en attent bent voor hoe je haar het best opvangt. Er zijn weinig mensen die dat doen, er is heel veel onbegrip. Ik heb zelf een miskraam gehad op een dikke 12 weken, heel wat vroeger dan 19 weken dus, maar de gevoelens zijn denk ik wel enigszins vergelijkbaar. Maar ik ben zeker dat er ook nog andere sterremama's zullen reageren, dus dat hoor je nog wel.
Alleszins denk ik echt dat je niet veel mis kan doen met attenties zoals een bloemetje. Het zijn net die woordeloze blijken van medeleven die heel veel betekenen. Dat heb ik zelf gemerkt. Als mensen vanalles beginnen te zeggen, kan er ook veel verkeerd gezegd worden, zonder dat het zo bedoeld is natuurlijk. Met kleine attenties zonder al te veel uitleg, heb je dat niet voor en zal je haar dus zeker niet zo makkelijk kwetsen denk ik. Het hoeft trouwens niet eens een supersjiek boeket te zijn, gewoon iets heel simpels kan al veel doen. Een kaartje met enkele mooie woorden, of zelfs gewoon met een zinnetje dat je aan hen denkt. Een smsje af en toe. Een boeketje bloemen. ...
Ik weet ook niet of ze de kindjes gaat kunnen begraven, maar zelf deed het me ENORM veel toen ik merkte dat iemand van m'n omgeving naar de sterretjesweide was geweest en er een bloemetje had achtergelaten voor ons sterretje, dat gebaar heeft me enorm veel warmte gegeven. Zoiets zou je ook kunnen doen. Ik ben er zeker van dat je vriendin het zou waarderen als je informeert naar die dingen, niet nu direct misschien, maar binnenkort misschien.
Ik zou het ook niet bij 1 keer houden. Stuur bijvoorbeeld nu een boeketje bloemen, en binnen een week (of 2) eens een kaartje, ... Bel haar nog eens op. Als het te moeilijk is, zal ze hopelijk wel niet opnemen. En als ze wel opneemt, geef haar dan ook de ruimte om aan jou te zeggen dat als het te moeilijk is, ze niet met je moet opnemen, maar dat je gewoon af en toe eens zult bellen of zo. De pijn die jouw vriendin nu voelt, gaat nog lang echt heel erg snijden, terwijl veel mensen uit de omgeving al na pakweg een paar weken ervan uitgaan dat het wel stilaan over is. Net dan kan het deugd doen als er mensen zijn die er toch aan denken dat het moeilijk blijft, dat het een gemis is dat nooit overgaat en dat die twee kindjes voor altijd bij haar gezin horen, hoe onzichtbaar ze ook zijn. Het is echt heel belangrijk dat die kindjes niet doodgezwegen worden, want dat is enorm pijnlijk.
Het zijn maar kleine tips, maar ik ben ervan overtuigd dat je voor je vriendin heel veel kan betekenen op die manier, ook al zal ze je dat misschien niet laten merken en zal het misschien lang stil zijn. Verwacht niet dat ze je uitvoerig bedankt of dat ze je sms'jes altijd beantwoordt of dat ze attent is voor jou. Probeer enkel aan haar verdriet te denken en zo mild mogelijk voor haar te zijn. Ze beleeft nu de meest vreselijke periode in haar leven, en op zulke momenten kan je de echte waarde van vriendschap echt wel leren kennen denk ik...
Ik wil wel nog even zeggen dat ik daarnaast zelf ook heel goed snap hoe moeilijk het is voor jou. Ik ben 9 maanden na m'n miskraam ook spontaan zwanger geworden, tegen alle verwachtingen in en na 2 jaar behandelen. Ik had/heb een lotgenootje aan wie ik superveel had. In het begin was dat heel moeilijk, maar we vonden toch een manier, zij het veel minder intensief dan ervoor, om er voor mekaar te zijn. In de zomer was ze, ook na 3 jaar, eindelijk zwanger, en dat was echt ZOOOOO zalig! Maar ze kreeg een miskraam na 11 weken. Ze heeft, heel begrijpelijk, veel afstand genomen omdat het te moeilijk is geworden om me nu te zien/horen. Ik snap dat supergoed, want zou in haar plaats wrsch net hetzelfde doen. Maar nu zit ik ook elke dag aan haar te denken, en voel ik me vreselijk machteloos omdat ik haar op geen enkele manier kan helpen. Ik probeer heel af en toe iets te laten weten, maar tegelijk durf ik dat ook niet goed omdat ze de confrontatie met alleen al m'n naam en de gedachte aan mijn zwangerschap al pijnlijk vindt, wat ik natuurlijk ook begrijp.
Wat ik daarmee wil zeggen, is dat het in theorie misschien allemaal makkelijk te zeggen is dat je een bloemetje of kaartje moet sturen, maar dat elke persoon anders is, en dat het hoe dan ook altijd aftasten blijft. Wat voor de ene helpt, helpt misschien voor de andere niet.
de beste raad die ik je kan geven, is misschien om eerlijk met jezelf te blijven en om je hart te laten spreken. Voel vanbinnen wat jouw hart zegt en probeer daar niet aan te twijfelen. Zoveel kan je echt niet slecht doen, het ergste is immers als je helemaal niks laat weten.
Hopelijk ben je hier iets mee...
Liefs
Babs
xxx
-
nogeenkeer
- Berichten: 1443
- Lid geworden op: 6 juli 2011, 11:49
Hoi Fien,
ik ben geen sterrenmama dus geen expert-ter-zake, maar heb wel bij mijn eerste zwangerschap een miskraam gehad op 12 weken waarvan ik compleet van de wereld ben geweest. het deed mij destijds enorm veel deugd om te horen dat andere mensen met mij meeleefden. De smsjses, e-mails en zelfs ook chocola en een bloemetje van een vriendin deded me deugd. Gewoon te weten dat ze aan me dachten terwijl ik het moeilijk had. Ik had het persoonlijk met twee dingen moeilijk ivm reacties en dat is:
- de mensen die niets lieten weten. Op die moment voelde ik me door hen in de steek gelaten. Pas véél later zag ik in dat ze mij gewoon rust wilden gunnen en niet wisten wat zeggen.
- de directe vraag "en hoe gaat het er nu mee?". niets zo lastig als die simpele vraag als het antwoord neen is...
Ik denk niet dat er een "correct" antwoord is, iedereen zal zich ook anders voelen, maar gewoon laten weten dat je er voor haar bent lijkt me alleszins een goei idee.
Groetjes,
nogeenker.
ik ben geen sterrenmama dus geen expert-ter-zake, maar heb wel bij mijn eerste zwangerschap een miskraam gehad op 12 weken waarvan ik compleet van de wereld ben geweest. het deed mij destijds enorm veel deugd om te horen dat andere mensen met mij meeleefden. De smsjses, e-mails en zelfs ook chocola en een bloemetje van een vriendin deded me deugd. Gewoon te weten dat ze aan me dachten terwijl ik het moeilijk had. Ik had het persoonlijk met twee dingen moeilijk ivm reacties en dat is:
- de mensen die niets lieten weten. Op die moment voelde ik me door hen in de steek gelaten. Pas véél later zag ik in dat ze mij gewoon rust wilden gunnen en niet wisten wat zeggen.
- de directe vraag "en hoe gaat het er nu mee?". niets zo lastig als die simpele vraag als het antwoord neen is...
Ik denk niet dat er een "correct" antwoord is, iedereen zal zich ook anders voelen, maar gewoon laten weten dat je er voor haar bent lijkt me alleszins een goei idee.
Groetjes,
nogeenker.
-
Tatjana
- Berichten: 30
- Lid geworden op: 8 november 2011, 12:36
beste Fien,
zelf ben ik ook een sterrenmama
mijn zoontje Remko*(11/10/2011) is daags voor de bevalling overleden in mijn buik na een zwangerschapsduur van 34,5 weken.
het belangrijkste is dat je je vriendin haar wensen accepteert, sommige mensen hebben dit bij mij niet gedaan en dat neem ik hen heel kwalijk, ik vind het wel een goed idee dat je haar een bloemetje wil sturen zo weet ze dat je er wel bent voor haar als zijzelf er klaar voor is.
ze zal het echter wel moeilijk blijven hebben, wij zijn nu bijna een maand verder en het blijft enorm moeilijk om te accepteren het enige dat bij mij gebeterd is dat ik er iets makkelijker over kan praten soms maar ik heb daar dan ook nood aan om af en toe mijn hart eens te kunnen luchte
Grtjs Tatjana
zelf ben ik ook een sterrenmama
mijn zoontje Remko*(11/10/2011) is daags voor de bevalling overleden in mijn buik na een zwangerschapsduur van 34,5 weken.
het belangrijkste is dat je je vriendin haar wensen accepteert, sommige mensen hebben dit bij mij niet gedaan en dat neem ik hen heel kwalijk, ik vind het wel een goed idee dat je haar een bloemetje wil sturen zo weet ze dat je er wel bent voor haar als zijzelf er klaar voor is.
ze zal het echter wel moeilijk blijven hebben, wij zijn nu bijna een maand verder en het blijft enorm moeilijk om te accepteren het enige dat bij mij gebeterd is dat ik er iets makkelijker over kan praten soms maar ik heb daar dan ook nood aan om af en toe mijn hart eens te kunnen luchte
Grtjs Tatjana
-
Fien83
- Berichten: 1627
- Lid geworden op: 3 september 2009, 12:01
Lieve Babs, nogeenkeer en Tatjana: Wat vind ik het jammer dat jullie hier uit ervaring over kunnen spreken. Ik kan me voorstellen dat het gemis effectief blijft verder duren...
Bedankt voor jullie tips. Ik heb haar idd een bloemetje gestuurd en vanochtend kreeg ik een smsje om me te bedanken dus ik denk wel dat ze het apprecieerde. Ik heb haar ook laten weten dat ze altijd mag bellen en dat ik zelf volgende week zal bellen en als ze geen tijd/zin/behoefte heeft in een babbel dat ze dan gewoon niet moet opnemen en dat ik het wel begrijp dan. Net vandaag is dan een andere goede vriendin van ons bevallen... We hebben met ons vriendengroepje afgesproken dat we haar niet gaan lastigvallen ivm de cadeau die we zullen kopen, wij gaan haar deel mee betalen en we zien wel wat er dan gebeurt. Of denken jullie dat het beter is om haar hier wel in te betrekken? Ik vind het zo moeilijk hé... In elk geval hartelijk bedankt voor jullie antwoorden en ik wil jullie nog erg veel sterkte toewensen, want dit verdient niemand!
Bedankt voor jullie tips. Ik heb haar idd een bloemetje gestuurd en vanochtend kreeg ik een smsje om me te bedanken dus ik denk wel dat ze het apprecieerde. Ik heb haar ook laten weten dat ze altijd mag bellen en dat ik zelf volgende week zal bellen en als ze geen tijd/zin/behoefte heeft in een babbel dat ze dan gewoon niet moet opnemen en dat ik het wel begrijp dan. Net vandaag is dan een andere goede vriendin van ons bevallen... We hebben met ons vriendengroepje afgesproken dat we haar niet gaan lastigvallen ivm de cadeau die we zullen kopen, wij gaan haar deel mee betalen en we zien wel wat er dan gebeurt. Of denken jullie dat het beter is om haar hier wel in te betrekken? Ik vind het zo moeilijk hé... In elk geval hartelijk bedankt voor jullie antwoorden en ik wil jullie nog erg veel sterkte toewensen, want dit verdient niemand!
-
Tatjana
- Berichten: 30
- Lid geworden op: 8 november 2011, 12:36
-
kathleenchris
- Berichten: 371
- Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59
Hallo Fien,
Babybezoek is altijd moeilijk, zelfs als je in behandeling zit, en geen sterrenmama bent, dus het is altijd moeilijk. Dat is iets heel moeilijk en ik kan niet echt tips geven om de vraag aan haar te stellen. Maar je kan het misschien wel omgekeerd doen. Een lieve groet, of een symbooltje, een teken van jullie allemaal (met de mama en het baby'tje) geven naar haar toe, met de opmerking dat de deur altijd opstaan ...
Ikzelf heb van bepaalde vriendinnen deze opmerking vaak gekregen, maar iets heeft me altijd tegengehouden om er echt op in te gaan. Soms liet ik zelfs de telefoon rinkelen, maar als ze bleven proberen, wist ik dat ik 'veilig' was bij hen. Achteraf zijn die vriendinnen superhelden geweest ...
Wat je altijd kan doen is een SMS versturen met: knuffel, kus, een mooie sterrenhemel, .... zonder dat je een vraag stelt. Zo weet ze dat ze niet alleen is, maar ze moet niet antwoorden. PS super lief dat je zo bezorgd bent !
kathleen
Babybezoek is altijd moeilijk, zelfs als je in behandeling zit, en geen sterrenmama bent, dus het is altijd moeilijk. Dat is iets heel moeilijk en ik kan niet echt tips geven om de vraag aan haar te stellen. Maar je kan het misschien wel omgekeerd doen. Een lieve groet, of een symbooltje, een teken van jullie allemaal (met de mama en het baby'tje) geven naar haar toe, met de opmerking dat de deur altijd opstaan ...
Ikzelf heb van bepaalde vriendinnen deze opmerking vaak gekregen, maar iets heeft me altijd tegengehouden om er echt op in te gaan. Soms liet ik zelfs de telefoon rinkelen, maar als ze bleven proberen, wist ik dat ik 'veilig' was bij hen. Achteraf zijn die vriendinnen superhelden geweest ...
Wat je altijd kan doen is een SMS versturen met: knuffel, kus, een mooie sterrenhemel, .... zonder dat je een vraag stelt. Zo weet ze dat ze niet alleen is, maar ze moet niet antwoorden. PS super lief dat je zo bezorgd bent !
kathleen
-
sassie2
- Berichten: 1203
- Lid geworden op: 10 mei 2010, 14:41
Ik heb een jaar geleden een miskraam gehad op 8 weken (dus helemaal niet te vergelijken), en wat mij het meeste stoort, is dat er niemand, echt niemand, ooit nog iets van gevraagd heeft. Blijkbaar is er ergens een wet dat je maar 1 week (of neem nog een paar weken) verdriet mag hebben. De dichtste familie (ouders, schoonouders, zus en schoonzus) weten dat we bijna een jaar bezig waren met de behandeling, en ze zouden dus ook moeten weten dat we intussen al weer bijna een jaar bezig zijn, maar niemand vraagt er ooit naar ... Schoonzus is intussen zwanger, en iedereen moet happy zijn, intussen zijn we gestart met IVF, maar ik ga het aan niemand zeggen, niemand is er toch in geïnteresseerd. Dus, als ik je een gouden raad mag geven, ik denk dat het nog belangrijker is om er te staan, als iedereen het zowat vergeten is, als iedereen denkt dat het verdriet voorbij is. Binnen een paar weken, een paar maanden, of zelfs een jaar. Daaraan herken je je echt goede vrienden of familie die echt om je geeft.
-
kathleenchris
- Berichten: 371
- Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 33 gasten