De voorbije maanden heb ik hier al veel gelezen en gevolgd maar de site toch bewust een beetje gemeden om toch wat positief te blijven en te denken dat het een volgende keer wél goed zou gaan.
Nu voel ik eigenlijk toch wel de behoefte om mijn verhaal eens kwijt te kunnen en hopelijk in contact te komen met mensen die iets gelijkaardigs hebben meegemaakt en waar alles wel goed is gekomen.
Vorig jaar in september beslisten we om voor een kindje te gaan.. Al heel snel waren we ook zwanger: eind november. Jammer genoeg liep dit begin december al mis. Ik was hier heel erg van geschrokken maar na wat gegoogel kwam ik erachter dat dit zoooo vaak voorkomt en dat het na een spontane mk wel snel terug prijs kan zijn... Dit was inderdaad ook zo.Ik was direct terug zwanger begin januari.
Aangezien ik sukkel met een te hoge bloeddruk, die nu wel echt 'recordhoogtes' bereikte van 18-13 besliste ik naar een meer ervaren gyn te gaan voor advies. Hij nam ook gelijk een echo en zag dat er een veel te dikke nekplooi was, 6mm, en dat er ook rondom het hele lijfje vocht zat. Na meer uitgebreide echo's in het ziekenhuis bleek dat er echt veel mis was en hebben we moeten beslissen om ons kindje te laten weghalen. Na een week kregen we te horen dat er sprake was van een chromosoomafwijking: trisomie 18.
Na twee à drie maanden, begin juni, was ik alweer zwanger. Jammer genoeg liep het hier ook na een dikke week weer fout. De schrik zat er echt al wel van begin af aan dik in. Ik had een voorgevoel dat dit niet goed zou gaan. Volgens de gyn hadden we gewoon al een paar keer écht brute pech gehad en zou het een volgende keer wel goed gaan... We geraakten toch immers wel snel zwanger en een trisomie 18 herhaalt zich normaal gezien niet....
Het heeft me wat moeite gekost maar heb mezelf toch echt vastgehouden aan het feit dat het een volgende keer wel goed zou gaan.
Begin september was ik weer zwanger. Deze keer had ik er echt een goed gevoel bij... Dit zou goed verlopen. Maar ik bleef ook realistisch en wou wel afwachten of het effectief wel goed zou zijn. De eerste weken wou ik dus niet al té blij zijn...
Op zes weken kregen we een echo en het hartje klopte goed, ook op 9 weken een echo en volgens de gyn. zag alles er supergoed uit, konden we op onze beide oren slapen, vanaf nu kon er écht niets meer fout gaan!
Eindelijk was ik gerustgesteld en kon ik mezelf toelaten om écht blij te zijn, euforisch bijna
Die week hebben we ook al wat kleertjes gekocht, een behangpapiertje uitgekozen en gaan kijken in allerlei babywinkels voor een kamertje.
Vorige dinsdag moest ik dan weer op controle voor de nekplooimeting en als die goed was konden we het nu echt iedereen vertellen.
De gyn zei onmiddellijk dat het er niet goed uitzag en dat het hartje gestopt was op tien weken. 1 of 2 dagen nadat hij had gezegd dat er niks meer fout kon gaan dus!
Maandag ben ik gecurretteerd en morgen krijgen we weer een uitslag wat er ditmaal mis was met het kindje.
Ook hebben we nu zelf bloed laten trekken voor chromosoomonderzoek en immunologisch onderzoek.
Ben echt benieuwd wat hieruit zal komen, langs de ene kant hoop ik dat er iets uitkomt dat gemakkelijk op te lossen valt en langs de andere kant is het natuurlijk niet leuk te weten dat we al het vorige hadden kunnen vermijden en nu al een gezond kindje hadden gehad.
Ik vind het echt moeilijk, soms voel ik me goed, denk ik en het volgende moment barst ik echt in tranen uit. Ik voel me echt leeg.
Hopelijk kan ik in contact komen met dames die na zoiets wel gezonde kinderen hebben gekregen, want ik vind het erg moeilijk om positief te blijven en te denken dat het volgende keer wel weer goed zal gaan...
Groetjes