De meesten denken er liever niet te veel over na...
http://actua.canvas.be/category/panorama/
Sommigen maken het ook écht mee.
Liesje
Panorama 12/01
-
Repelsteeltje
- Berichten: 1422
- Lid geworden op: 23 juli 2009, 10:33
-
liezeke
- Berichten: 2798
- Lid geworden op: 14 juli 2009, 7:23
Merci Lyse en Repeltje,
Zo'n sterke madam voel ik me nochtans niet. Integendeel,voel me sindsdien meer 'een vod' (srry voor uitdrukking):), vaak alsof de grond van onder mijn voeten verdwenen is.
Een beetje zoals H. De Coninck omschrijft:
'Ik denk niet dat je er beter van wordt. Misschien word je er menselijker van, maar tegelijk armzaliger. Ja, je herkent het in andere mensen, je herkent de kapotterigheid. Is dat winst? Of is dat de algehele sukkelachtigheid van de solidariteit? De genade om klein te mogen zijn.
Ben zelf vanavond met ons patéke bij gyn, zal het ergens op een 'rustig' moment bekijken dit weekend.
Liesje
Zo'n sterke madam voel ik me nochtans niet. Integendeel,voel me sindsdien meer 'een vod' (srry voor uitdrukking):), vaak alsof de grond van onder mijn voeten verdwenen is.
Een beetje zoals H. De Coninck omschrijft:
'Ik denk niet dat je er beter van wordt. Misschien word je er menselijker van, maar tegelijk armzaliger. Ja, je herkent het in andere mensen, je herkent de kapotterigheid. Is dat winst? Of is dat de algehele sukkelachtigheid van de solidariteit? De genade om klein te mogen zijn.
Ben zelf vanavond met ons patéke bij gyn, zal het ergens op een 'rustig' moment bekijken dit weekend.
Liesje
-
lyse
- Berichten: 1447
- Lid geworden op: 19 juni 2009, 16:59
Ooo, wat mooi gezegd...liezeke schreef: Een beetje zoals H. De Coninck omschrijft:
'Ik denk niet dat je er beter van wordt. Misschien word je er menselijker van, maar tegelijk armzaliger. Ja, je herkent het in andere mensen, je herkent de kapotterigheid. Is dat winst? Of is dat de algehele sukkelachtigheid van de solidariteit? De genade om klein te mogen zijn.
Geniet van patéke bij de gyn vanavond...
-
Vooron
- Berichten: 233
- Lid geworden op: 15 april 2010, 23:33
-
liesje81
- Berichten: 456
- Lid geworden op: 19 mei 2010, 17:12
-
cimoca
- Berichten: 1972
- Lid geworden op: 19 april 2010, 8:40
Hier ook enorm onder de indruk van de reportage. Een mens zou nooit voor zo'n dilemma mogen staan.
Liezeke, wat jijzelf ook denkt en voelt, je bent een verdomd sterke madam. En ik bedoel dit niet als oneliner, ik begrijp goed wat je schreef ( heel mooi gezegd). Je hebt het leven van de donkerste kant leren kennen. ik hoop zo voor jou dat jouw deel achter de rug ligt en dat je nu alleen maar zon op je pad tegenkomt samen met je venteke en patéke en natuurlijk Matéo* die overal met je meegaat.
Vooron, dikke knuffel voor jou. jij staat misschien ( ik blijf nog altijd hopen dat 't niet zo is) voor deze moeilijke keuze. Heel veel sterkte
Cinne
Liezeke, wat jijzelf ook denkt en voelt, je bent een verdomd sterke madam. En ik bedoel dit niet als oneliner, ik begrijp goed wat je schreef ( heel mooi gezegd). Je hebt het leven van de donkerste kant leren kennen. ik hoop zo voor jou dat jouw deel achter de rug ligt en dat je nu alleen maar zon op je pad tegenkomt samen met je venteke en patéke en natuurlijk Matéo* die overal met je meegaat.
Vooron, dikke knuffel voor jou. jij staat misschien ( ik blijf nog altijd hopen dat 't niet zo is) voor deze moeilijke keuze. Heel veel sterkte
Cinne
Laatst gewijzigd door cimoca op 13 januari 2012, 10:05, 1 keer totaal gewijzigd.
-
liezeke
- Berichten: 2798
- Lid geworden op: 14 juli 2009, 7:23
-
liezeke
- Berichten: 2798
- Lid geworden op: 14 juli 2009, 7:23
Da's lief!
Lof gaat eerder uit nr mensen die 'durven' meeleven en luisteren. Niet makkelijk wnt niet echt 'shiny and happy'. De steunende omgeving, zeg maar. Jullie dus... Merci!
@Vooron: Diagnose is gesteld op 17 weken. Zwangerschapsonderbreking tussen 19 en 20 weken. Vurt gevoel, hé...
Denk aan je!
Liesje
Lof gaat eerder uit nr mensen die 'durven' meeleven en luisteren. Niet makkelijk wnt niet echt 'shiny and happy'. De steunende omgeving, zeg maar. Jullie dus... Merci!
@Vooron: Diagnose is gesteld op 17 weken. Zwangerschapsonderbreking tussen 19 en 20 weken. Vurt gevoel, hé...
Denk aan je!
Liesje
-
marb
- Berichten: 485
- Lid geworden op: 25 augustus 2008, 11:53
An Olaerts De Standaard
An Olaerts schreef gisteren volgende column in het Magazine van De Standaard:
DE ONTDEKKING VAN EEN MOEDER
Januari is half weg. Vanaf nu, zegt de etiquette, komen alle nieuwjaarswensen te laat. Het hoeft niet meer en dat is een geluk. Ik ben eraan ontsnapt. Het is voorbij. Dit jaar heb ik aan alle wensen verzaakt. Los van alle kijk-eens-naar-mijn-kinderen-kaarten. De ergernis ontbrak. De stoef sloeg niet aan. De enige bemerking zijn misschien de snotneuzen. Die zou ik voor de foto hebben afgeveegd. Echt waar, sommige wensen zagen eruit alsof ze uit vieze neuzen moesten worden geplukt. Jazeker, daar twinkelde wat. Maar verder niets. Geen prachtig 2012. Ik heb voornemens noch wensen. Wensen zijn verraderlijke verschijnsels. 2011 heeft mij geleerd om ze niet te vertrouwen. Ik durf niet te denken aan het voorjaar en ik ben bang van de zomer. 2012 staat op eBay. Gratis te geef. Want ik ga mijn kind een heel jaar moeten missen. En daarna nog. Voor altijd. Ik ben haar kwijt tot in de eeuwigheid.
Ze leek op haar vader. Die heeft ook zo’n lieve spitsneus. De verpleegster vond dat ze een fijn gezichtje had en lange benen. Maar verder heb ik haar niet zo goed gezien. De dood zat haar erg ruim om het lijf. Mors in utero, zei de dokter. Ster van plexiglas, staat op het kerkhof. Al weet ik niet precies waar, of in welke rij. Nochtans had ik beloofd om naar de begrafenisondernemer te bellen. Hallo meneer, waar heeft u ons dochtertje begraven? Ik kreeg de vraag niet gesteld. Het is een vraag die niet zou mogen bestaan. En intussen is de man het natuurlijk al lang vergeten. Er zit zoveel verdriet in de grond. Geen vanzelfsprekendheid is zo groot als het einde van alles. Raar dat ik daar nooit eerder op heb gelet. Komt ervan als je een verwend mensenkind bent, met veelal voorspoed in het verschiet. Maar sinds een week of tien ligt het klassement hier danig overhoop. Ik kijk naar 2012 door een caleidoscoop, dat ellendige stuk speelgoed. Het uitzicht is altijd anders, maar de scherven blijven dezelfde.
Midas Dekkers heeft het onlangs nog uitgelegd op tv. Het programma heette De Kist en werd gepresenteerd door een reporter die rondreed in een Fiat met een doodskist op het dak, fijnbesnaard gelijk snelbinders. Ach ja, Pietje de Dood is nooit een beleefde jongen geweest. Soit. Aldus sprak Midas Dekkers: Dieren hebben één genade. Ze weten niet dat ze doodgaan. Van de 10 miljoen diersoorten is er maar één soort die het wél weet: de mens. Dat is zijn straf.
Toen ik het hoorde, heb ik stilletjes geknikt, voor de eerste keer in mijn leven. Het besef dat het ophoudt, is het vergif van 2012. Ik ben voortaan niet meer dapper genoeg om te geloven in iets zoals maart. Het wordt maar licht en donker zonder mij. Ik bemoei me niet meer met de dagen. En wee de mens die zich beklaagt over de oppervlakkigheid van de tegenwoordige tijd. Hij mag de diepgang houden. Eén centimeter en de echo slaat al terug in je gezicht.
Het blijft me verbazen hoeveel kanten er aan de dood van een klein meisje zitten. Rode schoentjes achteloos in een etalage. Een beha met vlekken aan de binnenkant, melk voor niemand. Een man die in de tuin staat te staren, mijn man en haar vader. Vakantiefoto’s met de dikke, zorgeloze kont. Het raam van de huisarts waar ik haar hart voor de laatste keer heb horen kloppen. (Bom, bom, bom.) De dekens waar we met zijn drieën onder lagen. De jas die niet meer dicht ging. De brommer waar ik niet meer op mocht. En het spijlenbedje dat we dan maar hebben opgeruimd. Verdriet is een uitgestrekt land met 1001 invalswegen, inbegrepen bermbommen en valluiken.
Goddank dat achter één van de openspringende deurtjes mijn moeder bleek te zitten.
Jarenlang hebben wij elkaar gemist. Per ongeluk. Slordigheid van mijn kant ook. Mijn leven denderde vooruit met de deuren dicht. Dat krijg je daarvan. Maar vorig jaar hield ze mijn hand vast. Ze zei niet veel, wist ook niet wat. En ze kon niks doen. Maar niemand deed het beter dan zij. Misschien was dat de grote winst van 2011, de herontdekking van een moeder. Blijft over: 2012, voor de veiligheid maar even zonder wensen.
En toen was het stil aan de ontbijttafel...
DE ONTDEKKING VAN EEN MOEDER
Januari is half weg. Vanaf nu, zegt de etiquette, komen alle nieuwjaarswensen te laat. Het hoeft niet meer en dat is een geluk. Ik ben eraan ontsnapt. Het is voorbij. Dit jaar heb ik aan alle wensen verzaakt. Los van alle kijk-eens-naar-mijn-kinderen-kaarten. De ergernis ontbrak. De stoef sloeg niet aan. De enige bemerking zijn misschien de snotneuzen. Die zou ik voor de foto hebben afgeveegd. Echt waar, sommige wensen zagen eruit alsof ze uit vieze neuzen moesten worden geplukt. Jazeker, daar twinkelde wat. Maar verder niets. Geen prachtig 2012. Ik heb voornemens noch wensen. Wensen zijn verraderlijke verschijnsels. 2011 heeft mij geleerd om ze niet te vertrouwen. Ik durf niet te denken aan het voorjaar en ik ben bang van de zomer. 2012 staat op eBay. Gratis te geef. Want ik ga mijn kind een heel jaar moeten missen. En daarna nog. Voor altijd. Ik ben haar kwijt tot in de eeuwigheid.
Ze leek op haar vader. Die heeft ook zo’n lieve spitsneus. De verpleegster vond dat ze een fijn gezichtje had en lange benen. Maar verder heb ik haar niet zo goed gezien. De dood zat haar erg ruim om het lijf. Mors in utero, zei de dokter. Ster van plexiglas, staat op het kerkhof. Al weet ik niet precies waar, of in welke rij. Nochtans had ik beloofd om naar de begrafenisondernemer te bellen. Hallo meneer, waar heeft u ons dochtertje begraven? Ik kreeg de vraag niet gesteld. Het is een vraag die niet zou mogen bestaan. En intussen is de man het natuurlijk al lang vergeten. Er zit zoveel verdriet in de grond. Geen vanzelfsprekendheid is zo groot als het einde van alles. Raar dat ik daar nooit eerder op heb gelet. Komt ervan als je een verwend mensenkind bent, met veelal voorspoed in het verschiet. Maar sinds een week of tien ligt het klassement hier danig overhoop. Ik kijk naar 2012 door een caleidoscoop, dat ellendige stuk speelgoed. Het uitzicht is altijd anders, maar de scherven blijven dezelfde.
Midas Dekkers heeft het onlangs nog uitgelegd op tv. Het programma heette De Kist en werd gepresenteerd door een reporter die rondreed in een Fiat met een doodskist op het dak, fijnbesnaard gelijk snelbinders. Ach ja, Pietje de Dood is nooit een beleefde jongen geweest. Soit. Aldus sprak Midas Dekkers: Dieren hebben één genade. Ze weten niet dat ze doodgaan. Van de 10 miljoen diersoorten is er maar één soort die het wél weet: de mens. Dat is zijn straf.
Toen ik het hoorde, heb ik stilletjes geknikt, voor de eerste keer in mijn leven. Het besef dat het ophoudt, is het vergif van 2012. Ik ben voortaan niet meer dapper genoeg om te geloven in iets zoals maart. Het wordt maar licht en donker zonder mij. Ik bemoei me niet meer met de dagen. En wee de mens die zich beklaagt over de oppervlakkigheid van de tegenwoordige tijd. Hij mag de diepgang houden. Eén centimeter en de echo slaat al terug in je gezicht.
Het blijft me verbazen hoeveel kanten er aan de dood van een klein meisje zitten. Rode schoentjes achteloos in een etalage. Een beha met vlekken aan de binnenkant, melk voor niemand. Een man die in de tuin staat te staren, mijn man en haar vader. Vakantiefoto’s met de dikke, zorgeloze kont. Het raam van de huisarts waar ik haar hart voor de laatste keer heb horen kloppen. (Bom, bom, bom.) De dekens waar we met zijn drieën onder lagen. De jas die niet meer dicht ging. De brommer waar ik niet meer op mocht. En het spijlenbedje dat we dan maar hebben opgeruimd. Verdriet is een uitgestrekt land met 1001 invalswegen, inbegrepen bermbommen en valluiken.
Goddank dat achter één van de openspringende deurtjes mijn moeder bleek te zitten.
Jarenlang hebben wij elkaar gemist. Per ongeluk. Slordigheid van mijn kant ook. Mijn leven denderde vooruit met de deuren dicht. Dat krijg je daarvan. Maar vorig jaar hield ze mijn hand vast. Ze zei niet veel, wist ook niet wat. En ze kon niks doen. Maar niemand deed het beter dan zij. Misschien was dat de grote winst van 2011, de herontdekking van een moeder. Blijft over: 2012, voor de veiligheid maar even zonder wensen.
En toen was het stil aan de ontbijttafel...
-
LaBatsa
- Berichten: 784
- Lid geworden op: 1 september 2009, 14:49
Da's straffe kost hoor...
Ik heb de reportage van Panorama ook gezien en ik kan je wel vertellen dat ik regelmatig een traantje heb gelaten. De pijn van die mensen spatte gewoon van het scherm.
Ik ben wel blij dat het taboe hier rond eindelijk verminderd. Ik heb het zelf wel niet meegemaakt (wel 3 keer vroeg misgelopen, maar da's toch niet hetzelfde vind ik), maar door mijn beroep (vroedvrouw) kom ik hier wel regelmatig mee in aanraking. Ook in mijn nabije omgeving werd ik hier al mee geconfronteerd. Mijn nichtje op 20 weken na diagnose van hypoplastisch linker hart, schoonzus en collega na 15 weken wegens trisomie 21. We praten er nog vaak over, ook al is het al een paar jaar geleden, ik merk dat ze daar echt nog behoefte aan hebben en ze zijn blij dat ze het er eens met iemand over kunnen hebben. Ik ben blij dat ik dat tenminste voor hen kan doen.
Ik heb de reportage van Panorama ook gezien en ik kan je wel vertellen dat ik regelmatig een traantje heb gelaten. De pijn van die mensen spatte gewoon van het scherm.
Ik ben wel blij dat het taboe hier rond eindelijk verminderd. Ik heb het zelf wel niet meegemaakt (wel 3 keer vroeg misgelopen, maar da's toch niet hetzelfde vind ik), maar door mijn beroep (vroedvrouw) kom ik hier wel regelmatig mee in aanraking. Ook in mijn nabije omgeving werd ik hier al mee geconfronteerd. Mijn nichtje op 20 weken na diagnose van hypoplastisch linker hart, schoonzus en collega na 15 weken wegens trisomie 21. We praten er nog vaak over, ook al is het al een paar jaar geleden, ik merk dat ze daar echt nog behoefte aan hebben en ze zijn blij dat ze het er eens met iemand over kunnen hebben. Ik ben blij dat ik dat tenminste voor hen kan doen.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 32 gasten