Hallo allemaal
ik heb vrijdag een miskraam en curretage gehad. Ik was 10 weken zwanger van een tweeling na mijn derde ICSI-poging. Het zou mijn tweede en derde kindje worden, want ik heb al een dochter uit een eerdere IVF-poging. Hier zijn jaren aan behandeling aan vooraf gegaan. Eindelijke zouden we ons gezinnetje hebben waar we altijd van gedroomd hadden.
Wij waren zo blij dat het nu van de tweede keer al raak was en supergelukkig toen we op 7 weken twee kloppende hartjes hoorden. De gyneacoloog zei dat het er goed uitzag en met nieuwjaar vertelden we het nieuws aan iedereen. Donderdagnacht kreeg ik ineens bloedverlies. Niet veel, maar wel genoeg om een ganse nacht wakker van te liggen. Vrijdag kon de gyne op de echo geen kloppende hartjes meer terugvinden. Onze wereld stortte in.
De fysieke pijn valt goed mee. Ik heb bijna geen bloedverlies, maar ik ben doodmoe en ik voel me leeg. 't Klinkt misschien stom, maar voor ons waren het al twee kindjes, die we nu geen naam kunnen geven, want we weten het geslacht niet eens. We kunnen er geen afscheid van nemen. 6 weken hebben ze in onze gedachten geleefd en nu zijn ze ineens weg... ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan.
Kunnen jullie me zeggen op welke manier jullie afscheid genomen hebben? Hoelang heeft het bij jullie geduurd vooraleer jullie verder konden gaan voor een nieuwe zwangerschap? Hoe zijn jullie omgegaan met de vermoedelijke bevallingsdatum?
Hebben jullie het ook zo moeilijk met andere zwangere vrouwen?
Ik hoop dat ik ooit de moed vind om verder te gaan en dat ik mijn dochtertje een brusje kan geven, maar ik denk dat ik geen moment meer gerust zal zijn, moest ik ooit terug zwanger zijn.
miskraam op 10 weken
-
nogeenkeer
- Berichten: 1443
- Lid geworden op: 6 juli 2011, 11:49
Hoi Janne,
je wereld is ff ingestort hé... ik begrijp maar al te goed hoe je je nu voelt. Ik had het bij mij eerste zwangerschap. Goede echo op 7 weken, na een week of 10 zowat iedereen inelicht (familie,vrienden, collega's) en op 12 weken-echo was er plots niets meer. De wereld stopte toen voor ons ff met draaien. Het heeft lang geduurd eer ik het een plaatsje kon geven, maar ik heb het grote geluk gehad dat ik al heel snel terug zwanger was. Ik moet zeggen dat ik het lastig heb gehad, mijn hele zwangerschap lang bleef er angst dat het zou mislopen, maar het kwam goed. En alsof het zo moest zijn, ben ik bevallen op 19 nov 09, terwijl ik 18 nov 08 te weten kwam dat het was misgelopen was en op 20nov 08 een curettage kreeg. Het was alsof het zo had moeten zijn.
Hoe wij dat een plaatsje hebben gegeven? Op een "kinderlijk naïeve" manier, maar ik geloof er nog steeds in. het was niet onze jongen (want ik dacht dat het een jongen was) die we kwijt waren maar slechts een slecht lichaampje en zodra onze jongen een beter lichaampje vond zou hij wel terugkomen. En zo geschiedde...
Veel sterkte, Janne!
Nogeenkeer.
je wereld is ff ingestort hé... ik begrijp maar al te goed hoe je je nu voelt. Ik had het bij mij eerste zwangerschap. Goede echo op 7 weken, na een week of 10 zowat iedereen inelicht (familie,vrienden, collega's) en op 12 weken-echo was er plots niets meer. De wereld stopte toen voor ons ff met draaien. Het heeft lang geduurd eer ik het een plaatsje kon geven, maar ik heb het grote geluk gehad dat ik al heel snel terug zwanger was. Ik moet zeggen dat ik het lastig heb gehad, mijn hele zwangerschap lang bleef er angst dat het zou mislopen, maar het kwam goed. En alsof het zo moest zijn, ben ik bevallen op 19 nov 09, terwijl ik 18 nov 08 te weten kwam dat het was misgelopen was en op 20nov 08 een curettage kreeg. Het was alsof het zo had moeten zijn.
Hoe wij dat een plaatsje hebben gegeven? Op een "kinderlijk naïeve" manier, maar ik geloof er nog steeds in. het was niet onze jongen (want ik dacht dat het een jongen was) die we kwijt waren maar slechts een slecht lichaampje en zodra onze jongen een beter lichaampje vond zou hij wel terugkomen. En zo geschiedde...
Veel sterkte, Janne!
Nogeenkeer.
-
juffie
- Berichten: 901
- Lid geworden op: 11 mei 2009, 10:10
Hoi Janne,
Eerst en vooral wil ik je veel moed en sterkte wensen met dit vreselijke verlies. Ik kan je pijn tot hier voelen en weet wat je doormaakt. Een mk is zeer zwaar en wordt door de buitenwereld zeer vaak geminimaliseerd.
Ook wij zijn op behandelingen aangewezen. Toen ik na mijn eerste ivf zw was waren wij dan ook dolgelukkig zoveel geluk van de eerste keer zwanger maar op 12 weken sloeg ook hier het noodlot toe. t Is te zeggen op 12w kreeg ik een lichte bloeding en vond de gyn geen hartje, dit zou reeds op 8w gestopt zijn kort na de echo die ik op 7w gehad had en waar alles zo goed was. Ik heb de volgende dag ook direct een curretage gehad. Fysiek had ik weinig pijn maar had het emotioneel zeer zwaar. Ik wilde niet bij de pakken blijven zitten dus na t weekend terug gaan werken om mijn gedachten te verzetten. met gevolg een maand later oververmoeid en met een heleboel onverwerkte emoties 2 weken thuis.Ik wilde opnieuw snel beginnen want ik wilde echt en baby, de cryo tp werden niets maar van de volgende verse ivf was ik opnieuw zwanger. Het zijn 14 helse weken geweest van slaaploosheid en angsten maar er is wel een flinke dochte van gekomen. De vermoedelijke bv datum bleef een hekelpunt maar ik was zeer blij dat ik toen opnieuw zwager was. Een mk is niet te onderschatten zeker als je op bh aangewezen bent want dan weet je dat je niet zomaar de volgende maand terug zwanger bent.
Toen wij voor een brusje gingen is het noodlot hier nog eens toegeslagen, opnieuw een mk maar deze keer veel vroeger al op 6weken, ik had nog geen echo gehad, dit viel in mijn vakantie en ben toen na de curretage ook niet moeten gaan werken. Maar ook hier heb ik emotioneel veel onder geleden. Ondertussen ben ik opnieuw zwanger met alle angsten natuurlijk ik hoop dat de eerste 12 weken snel zullen passeren want ik slaap weer bijna niet en tel van dag tot dag af. Ik heb nog 3 cryo's maar ik weet niet of ik het emotioneel nog aankan als dit weer zou mislopen.
Ik heb de laatste mk iets beter kunnen verwerken omdat we al een dochter hebben.
Ik hoop dat je veel steun vindt bij je partner en er goed over kan praten, dat hielp bij mij wel.
Zwangere vrouwen kon ik de eerste weken ook niet zien.
Ik wens je veel sterkte en moed om eventueel toch opnieuw aan een behandeling te beginnen.
Sterkte en liefs
juffie
Eerst en vooral wil ik je veel moed en sterkte wensen met dit vreselijke verlies. Ik kan je pijn tot hier voelen en weet wat je doormaakt. Een mk is zeer zwaar en wordt door de buitenwereld zeer vaak geminimaliseerd.
Ook wij zijn op behandelingen aangewezen. Toen ik na mijn eerste ivf zw was waren wij dan ook dolgelukkig zoveel geluk van de eerste keer zwanger maar op 12 weken sloeg ook hier het noodlot toe. t Is te zeggen op 12w kreeg ik een lichte bloeding en vond de gyn geen hartje, dit zou reeds op 8w gestopt zijn kort na de echo die ik op 7w gehad had en waar alles zo goed was. Ik heb de volgende dag ook direct een curretage gehad. Fysiek had ik weinig pijn maar had het emotioneel zeer zwaar. Ik wilde niet bij de pakken blijven zitten dus na t weekend terug gaan werken om mijn gedachten te verzetten. met gevolg een maand later oververmoeid en met een heleboel onverwerkte emoties 2 weken thuis.Ik wilde opnieuw snel beginnen want ik wilde echt en baby, de cryo tp werden niets maar van de volgende verse ivf was ik opnieuw zwanger. Het zijn 14 helse weken geweest van slaaploosheid en angsten maar er is wel een flinke dochte van gekomen. De vermoedelijke bv datum bleef een hekelpunt maar ik was zeer blij dat ik toen opnieuw zwager was. Een mk is niet te onderschatten zeker als je op bh aangewezen bent want dan weet je dat je niet zomaar de volgende maand terug zwanger bent.
Toen wij voor een brusje gingen is het noodlot hier nog eens toegeslagen, opnieuw een mk maar deze keer veel vroeger al op 6weken, ik had nog geen echo gehad, dit viel in mijn vakantie en ben toen na de curretage ook niet moeten gaan werken. Maar ook hier heb ik emotioneel veel onder geleden. Ondertussen ben ik opnieuw zwanger met alle angsten natuurlijk ik hoop dat de eerste 12 weken snel zullen passeren want ik slaap weer bijna niet en tel van dag tot dag af. Ik heb nog 3 cryo's maar ik weet niet of ik het emotioneel nog aankan als dit weer zou mislopen.
Ik heb de laatste mk iets beter kunnen verwerken omdat we al een dochter hebben.
Ik hoop dat je veel steun vindt bij je partner en er goed over kan praten, dat hielp bij mij wel.
Zwangere vrouwen kon ik de eerste weken ook niet zien.
Ik wens je veel sterkte en moed om eventueel toch opnieuw aan een behandeling te beginnen.
Sterkte en liefs
juffie
-
valentijn
- Berichten: 559
- Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54
Beste Janne,
Het is vreselijk om je kindje te verliezen. Laat staan om je beide kindjes te verliezen.
Het is zo moeilijk te bevatten hoe je het een plaats geeft. Zelf weet ik ook niet of dat eigenlijk wel kan.
Hier thuis hebben mijn twee sterretjes letterlijk hun plaatsje gekregen. In onze inkom hangt een huwelijksfoto, een foto van mijn dochter toen ze pasgeboren was en twee sterren. twee sterren die mijn man uit hout gesneden heeft en die ik heb geschilderd. Voor ons erg symbolisch voor ons gezin, voor elk ander gewoon een ster.
Daarnaast branden hier elke avond twee kaarsjes.
Zelf heb ik het nog steeds moeilijk met het feit dat mijn kindjes, wat ze voor ons toch echt waren, dat voor anderen niet zijn en nooit zullen. Zeker omdat we nog zogoed als niemand op de hoogte hadden gebracht van mijn zwangerschappen.
zeker nu de vermoedelijke bevallingsdatum nadert. overal hartjes, overal vieren ze de 14 en ik wil deze datum het liefst negeren. we raken hier ook wel door.
heel veel sterkte
Het is vreselijk om je kindje te verliezen. Laat staan om je beide kindjes te verliezen.
Het is zo moeilijk te bevatten hoe je het een plaats geeft. Zelf weet ik ook niet of dat eigenlijk wel kan.
Hier thuis hebben mijn twee sterretjes letterlijk hun plaatsje gekregen. In onze inkom hangt een huwelijksfoto, een foto van mijn dochter toen ze pasgeboren was en twee sterren. twee sterren die mijn man uit hout gesneden heeft en die ik heb geschilderd. Voor ons erg symbolisch voor ons gezin, voor elk ander gewoon een ster.
Daarnaast branden hier elke avond twee kaarsjes.
Zelf heb ik het nog steeds moeilijk met het feit dat mijn kindjes, wat ze voor ons toch echt waren, dat voor anderen niet zijn en nooit zullen. Zeker omdat we nog zogoed als niemand op de hoogte hadden gebracht van mijn zwangerschappen.
zeker nu de vermoedelijke bevallingsdatum nadert. overal hartjes, overal vieren ze de 14 en ik wil deze datum het liefst negeren. we raken hier ook wel door.
heel veel sterkte
-
lynn1209
- Berichten: 477
- Lid geworden op: 4 mei 2009, 22:55
hey Janne,
eerst al een dikke knuffel van hieruit.
Hier is het ondertussen bijna een jaar geleden dat we die positieve test in onze handen hadden. Na 4 jaar proberen 3 ivf pogingen was er een wondertje gebeurd volledig natuurlijk. Op 9 weken is het dan uiteindelijk verkeerd gelopen.
K schrijf er ook nog even bij dat bij mij in de omgeving iedereen het wist dat ik zwanger was wegens mijn werk.
Mijn wereld stortte in. Hoewel ik mezelf zo hard beschermd had tegen een mk en ik nog niet eens durfde geloven dat ik zwanger was, was het een gevoel van volledige ontreddering.
Ikzelf heb veel steun gehad aan mijn moeder (heeft voor mij hetzelfde meegemaakt). Op de moment dat het gebeurde wilde ik alles wegsmijten. K had een zwangerschapsboekje, de creche was al in orde,... Ons mama heeft me toen tegengehouden en alles meegenomen en daar ben ik tot op de dag van vandaag nog altijd dankbaar voor.
Toen de ontreddering wat geweken was, heb ik een mooie doos gemaakt. Hierin heb ik alles gestoken met een mooi gedichtje en af en toe kijk ik er nog eens in.
Die volledige leegte gaat voorbij, de tijd slijt zoals men zegt. K denk er zeker niet meer elke dag aan, maar elke zwangerschapsaankondiging blijft het toch pijn doen. T hadden wij moeten zijn. Het lijkt alsof iedereen zo gemakkelijk zwanger wordt en blijft en wij zijn hier nog steeds met lege handen. Gelukkig is dit altijd maar een kort moment, even herkauwen en dan is het rauwe er ook weer af.
De vermoedelijke bevallingsdatum was de dag van de doop van mijn petekindje. Hij is geboren de week na mijn mk en hoewel het een wrede speling van het lot lijkt, heeft het mij alleen maar geholpen. Dat er op de doop een naast de wensballon van mijn petekindje, ook een extra voor ons sterretje is opgelaten, vind ik nog altijd een heel mooi gebaar. Het was een idee van mijn schoonzus en hoewel de meeste van de toeschouwers de betekenis ervan niet kenden was het voor ons een erkenning dat we niet vergeten wenden. Wat dat is ergens het moeilijkste. Meestal wordt het volledig doodgezwegen door de omgeving want het was toch 'maar' een prille zwangerschap. Maar voor de mensen die het meemaken (zeker na zo'n lange strijd) is het toch iets dat je tekent voor het leven (niet alleen negatief hoor).
Je komt er wel, hoor. In het begin lijkt het allemaal onmogelijk, maar dag per dag, maand per maand en dan tenslotte jaar per jaar, wordt het gemakkelijker; maar k denk niet dat je het ooit vergeet. K denk dat ik altijd zal blijven denken ... wat als, hoe zou het zijn. Maar de zon komt terug, het genieten, het oprecht gelukkig zijn, ... het komt gelukkig wel terug.
Ik weet niet of jouw omgeving er weet van heeft, maar ik ben nog altijd blij dat ik het 'moest' vertellen wegens het werk waardoor ik daarna ook wat speelruimte kreeg. K zou het niet gekunt hebben om door te gaan alsof er niets gebeurd was. K ben wel een prater en k voel dat niet iedereen er even goed mee kan omgaan, maar ik heb het gewoon nodig om er af en toe iets over te zeggen, zelfs nu nog. Mijn ventje daarentegen is iemand die alles opkropt en hoewel hij zich mega sterk gehouden heeft op de moment zelf en de weken daarna, is de slag daarna dubbel zo hard aangekomen.
En wat een volgende zwangerschap met zich meebrengt dat heb ik nog niet mogen ervaren, maar idd zoals je zegt, k denk dat je geen moment meer gerust bent. Daarvoor is er teveel gebeurd. De eerste 12 weken zullen zowiezo een hel zijn en volgens mij zal de rust maar terugkeren op het moment dat het kindje veilig en wel in je armen ligt.
Veel sterkte en nog een tip dat mij erg gehopen heeft is een boek: 'Als je een prille zwangerschap verliest' (even googelen en je vindt hem wel). Hierdoor heb ik ervaren dat mijn gevoelens niet 'onnozel en belachelijk' waren. Een aanrader, ook voor je omgeving.
Groetjes
eerst al een dikke knuffel van hieruit.
Hier is het ondertussen bijna een jaar geleden dat we die positieve test in onze handen hadden. Na 4 jaar proberen 3 ivf pogingen was er een wondertje gebeurd volledig natuurlijk. Op 9 weken is het dan uiteindelijk verkeerd gelopen.
K schrijf er ook nog even bij dat bij mij in de omgeving iedereen het wist dat ik zwanger was wegens mijn werk.
Mijn wereld stortte in. Hoewel ik mezelf zo hard beschermd had tegen een mk en ik nog niet eens durfde geloven dat ik zwanger was, was het een gevoel van volledige ontreddering.
Ikzelf heb veel steun gehad aan mijn moeder (heeft voor mij hetzelfde meegemaakt). Op de moment dat het gebeurde wilde ik alles wegsmijten. K had een zwangerschapsboekje, de creche was al in orde,... Ons mama heeft me toen tegengehouden en alles meegenomen en daar ben ik tot op de dag van vandaag nog altijd dankbaar voor.
Toen de ontreddering wat geweken was, heb ik een mooie doos gemaakt. Hierin heb ik alles gestoken met een mooi gedichtje en af en toe kijk ik er nog eens in.
Die volledige leegte gaat voorbij, de tijd slijt zoals men zegt. K denk er zeker niet meer elke dag aan, maar elke zwangerschapsaankondiging blijft het toch pijn doen. T hadden wij moeten zijn. Het lijkt alsof iedereen zo gemakkelijk zwanger wordt en blijft en wij zijn hier nog steeds met lege handen. Gelukkig is dit altijd maar een kort moment, even herkauwen en dan is het rauwe er ook weer af.
De vermoedelijke bevallingsdatum was de dag van de doop van mijn petekindje. Hij is geboren de week na mijn mk en hoewel het een wrede speling van het lot lijkt, heeft het mij alleen maar geholpen. Dat er op de doop een naast de wensballon van mijn petekindje, ook een extra voor ons sterretje is opgelaten, vind ik nog altijd een heel mooi gebaar. Het was een idee van mijn schoonzus en hoewel de meeste van de toeschouwers de betekenis ervan niet kenden was het voor ons een erkenning dat we niet vergeten wenden. Wat dat is ergens het moeilijkste. Meestal wordt het volledig doodgezwegen door de omgeving want het was toch 'maar' een prille zwangerschap. Maar voor de mensen die het meemaken (zeker na zo'n lange strijd) is het toch iets dat je tekent voor het leven (niet alleen negatief hoor).
Je komt er wel, hoor. In het begin lijkt het allemaal onmogelijk, maar dag per dag, maand per maand en dan tenslotte jaar per jaar, wordt het gemakkelijker; maar k denk niet dat je het ooit vergeet. K denk dat ik altijd zal blijven denken ... wat als, hoe zou het zijn. Maar de zon komt terug, het genieten, het oprecht gelukkig zijn, ... het komt gelukkig wel terug.
Ik weet niet of jouw omgeving er weet van heeft, maar ik ben nog altijd blij dat ik het 'moest' vertellen wegens het werk waardoor ik daarna ook wat speelruimte kreeg. K zou het niet gekunt hebben om door te gaan alsof er niets gebeurd was. K ben wel een prater en k voel dat niet iedereen er even goed mee kan omgaan, maar ik heb het gewoon nodig om er af en toe iets over te zeggen, zelfs nu nog. Mijn ventje daarentegen is iemand die alles opkropt en hoewel hij zich mega sterk gehouden heeft op de moment zelf en de weken daarna, is de slag daarna dubbel zo hard aangekomen.
En wat een volgende zwangerschap met zich meebrengt dat heb ik nog niet mogen ervaren, maar idd zoals je zegt, k denk dat je geen moment meer gerust bent. Daarvoor is er teveel gebeurd. De eerste 12 weken zullen zowiezo een hel zijn en volgens mij zal de rust maar terugkeren op het moment dat het kindje veilig en wel in je armen ligt.
Veel sterkte en nog een tip dat mij erg gehopen heeft is een boek: 'Als je een prille zwangerschap verliest' (even googelen en je vindt hem wel). Hierdoor heb ik ervaren dat mijn gevoelens niet 'onnozel en belachelijk' waren. Een aanrader, ook voor je omgeving.
Groetjes
-
querida
- Berichten: 20
- Lid geworden op: 14 september 2011, 19:36
Janne, ik begrijp je ook heel goed.
Ben op 8 december bevallen van ons eerste zoontje, en dit na een zwangerschap van 17 weken.
Op 6,5 week kreeg ik een felle bloeding en moest ik enkele weken plat liggen, maar op alle echo's die daarop volgden was alles perfect. Toch had ik gedurende de hele eerste trimester regelm bloedingen. De oorzaak is nooit gevonden maar volgens de gynaecologen (meervoud want ik ben ook enkele keren naar spoed gegaan) was dit niets om ongerust over te zijn en waren de echo's steeds goed.
Op het werk wisten ze het al zeer vroeg omdat ik naast het turnen in de lagere school ook zes uur kleuterturnen gaf (gaf want ik heb nu verlof voor die zes uur want dat zag ik nu even niet zitten). Ik vond het heel vervelend dat ik dat zo vroeg moest vertellen want alles leek, na twee jaar en drie maanden proberen, nog zo onwerkelijk.
Op zeventien weken verloor ik een beetje vruchtwater en hebben ze de bevalling in gang gezet. Er zijn geen oorzaken gevonden, geen infecties, alle orgaantjes waren ok...
De eerste weken leef je echt in een roes. Niets lijkt je te interesseren en dan stonden al die feestdagen voor de deur. Ik had aan mijn collega's en vrienden een mailtje gestuurd waarin ik alles had uitgelegd. iedereen wist nl dat ik zwanger was he, ook de kinderen en ouders op school. Gelukkig had ik nog de kerstvakantie dus ik kon in totaal vier weken thuis blijven. Uiteindelijk gaven de feestdagen wel veel afleiding (cadeautjes kopen, bij familie zijn...) Ik heb echt ontzettend veel gehad aan onze ouders en broers en zussen. De familiefeesten met de neven en (zwangere) nichten gingen gelukkig door omstandigheden niet door. Die had ik anders ook wel overgeslaan.
Ben nu sinds twee weken terug aan het werken. Had schrik voor de confrontatie met de kinderen en ouders maar dat viel goed mee. Na drie maanden thuis zitten (en liggen)zijn de laatste twee weken zeer snel voorbij gegaan. En dat is wat ik nu wil, dat de tijd voorbij vliegt...
Vorig weekend zijn we in het klein getrouwd. Hier had ik eerst wat schrik voor want we hadden dat beslist toen ik drie maanden zwanger was en ik zou nu vijf maanden zijn. Maar gelukkig was dit maar met 20 man en met de mensen die er echt voor ons waren. Het was een heel mooie dag en ik heb me écht gelukkig gevoeld.
Heb gisteren voor het eerst mijn regels gehad (na zes weken). Ben ik voor ene keer eens heel blij mij want ik wil zo graag geloven dat ons zoontje voor het plekje in mijn buik heeft klaargemaakt voor een brusje. Momenteel voel ik me vrij optimistisch, maar ik weet zeker dat dit niet zal blijven als ik niet zwanger geraak. Maar nu geloof ik nog in het beste!!
Wij gaan nu tot aan de zomer zelf proberen zwanger te geraken en anders starten we met clomid (zeer onregelm cyclussen, hopelijk is dit nu anders??) en IUI (antistoffen in zaadcellen). Ik trek me op aan de gedachte dat ik zwanger ben geraakt, want hier begon ik op den duur echt aan te twijfelen.
Hoe ik mezelf dus heb kunnen helpen :
- met mooie aandenken : kaart met handen en voetadrukken die een prominente plaats hebben, dekentje war ons zoontje in lag dat nu in ons bed ligt, foto's gemaakt door mijne man en verpleegsters...
- door de vele mailtjes van mijn collega's en omgeving (als reactie op mijn mail zodat ik niet steeds hetzelfde verhaal moest doen). Hier heb ik echt veel aan gehad
- door het van mij af te schrijven op fora
- door de afleiding van de feestdagen en goede start in 2012 (trouw, vaste benoeming op school...)
- door de liefde van mijne man en door te voelen hoe ook mijn familie mee treurt (zou eerste kleinkind zijn bij schoonouders en tweede bij mijn ouders).
ik klink nu heel positief maar zo is het niet altijd hoor. Ik had vaak huilbuien, kon mijn emoties niet in bedwang houden, had nergens zin in... Het is nog maar zes weken geleden maar ik voel dat ik, sinds ik terug ga werken en veel afleiding heb (behalve dan na de eerste dag, pfffffff)het beter gaat.
Een hele dikke knuffel en hopelijk mogen we allemaal wat postiever nieuws krijgen!
Ben op 8 december bevallen van ons eerste zoontje, en dit na een zwangerschap van 17 weken.
Op 6,5 week kreeg ik een felle bloeding en moest ik enkele weken plat liggen, maar op alle echo's die daarop volgden was alles perfect. Toch had ik gedurende de hele eerste trimester regelm bloedingen. De oorzaak is nooit gevonden maar volgens de gynaecologen (meervoud want ik ben ook enkele keren naar spoed gegaan) was dit niets om ongerust over te zijn en waren de echo's steeds goed.
Op het werk wisten ze het al zeer vroeg omdat ik naast het turnen in de lagere school ook zes uur kleuterturnen gaf (gaf want ik heb nu verlof voor die zes uur want dat zag ik nu even niet zitten). Ik vond het heel vervelend dat ik dat zo vroeg moest vertellen want alles leek, na twee jaar en drie maanden proberen, nog zo onwerkelijk.
Op zeventien weken verloor ik een beetje vruchtwater en hebben ze de bevalling in gang gezet. Er zijn geen oorzaken gevonden, geen infecties, alle orgaantjes waren ok...
De eerste weken leef je echt in een roes. Niets lijkt je te interesseren en dan stonden al die feestdagen voor de deur. Ik had aan mijn collega's en vrienden een mailtje gestuurd waarin ik alles had uitgelegd. iedereen wist nl dat ik zwanger was he, ook de kinderen en ouders op school. Gelukkig had ik nog de kerstvakantie dus ik kon in totaal vier weken thuis blijven. Uiteindelijk gaven de feestdagen wel veel afleiding (cadeautjes kopen, bij familie zijn...) Ik heb echt ontzettend veel gehad aan onze ouders en broers en zussen. De familiefeesten met de neven en (zwangere) nichten gingen gelukkig door omstandigheden niet door. Die had ik anders ook wel overgeslaan.
Ben nu sinds twee weken terug aan het werken. Had schrik voor de confrontatie met de kinderen en ouders maar dat viel goed mee. Na drie maanden thuis zitten (en liggen)zijn de laatste twee weken zeer snel voorbij gegaan. En dat is wat ik nu wil, dat de tijd voorbij vliegt...
Vorig weekend zijn we in het klein getrouwd. Hier had ik eerst wat schrik voor want we hadden dat beslist toen ik drie maanden zwanger was en ik zou nu vijf maanden zijn. Maar gelukkig was dit maar met 20 man en met de mensen die er echt voor ons waren. Het was een heel mooie dag en ik heb me écht gelukkig gevoeld.
Heb gisteren voor het eerst mijn regels gehad (na zes weken). Ben ik voor ene keer eens heel blij mij want ik wil zo graag geloven dat ons zoontje voor het plekje in mijn buik heeft klaargemaakt voor een brusje. Momenteel voel ik me vrij optimistisch, maar ik weet zeker dat dit niet zal blijven als ik niet zwanger geraak. Maar nu geloof ik nog in het beste!!
Wij gaan nu tot aan de zomer zelf proberen zwanger te geraken en anders starten we met clomid (zeer onregelm cyclussen, hopelijk is dit nu anders??) en IUI (antistoffen in zaadcellen). Ik trek me op aan de gedachte dat ik zwanger ben geraakt, want hier begon ik op den duur echt aan te twijfelen.
Hoe ik mezelf dus heb kunnen helpen :
- met mooie aandenken : kaart met handen en voetadrukken die een prominente plaats hebben, dekentje war ons zoontje in lag dat nu in ons bed ligt, foto's gemaakt door mijne man en verpleegsters...
- door de vele mailtjes van mijn collega's en omgeving (als reactie op mijn mail zodat ik niet steeds hetzelfde verhaal moest doen). Hier heb ik echt veel aan gehad
- door het van mij af te schrijven op fora
- door de afleiding van de feestdagen en goede start in 2012 (trouw, vaste benoeming op school...)
- door de liefde van mijne man en door te voelen hoe ook mijn familie mee treurt (zou eerste kleinkind zijn bij schoonouders en tweede bij mijn ouders).
ik klink nu heel positief maar zo is het niet altijd hoor. Ik had vaak huilbuien, kon mijn emoties niet in bedwang houden, had nergens zin in... Het is nog maar zes weken geleden maar ik voel dat ik, sinds ik terug ga werken en veel afleiding heb (behalve dan na de eerste dag, pfffffff)het beter gaat.
Een hele dikke knuffel en hopelijk mogen we allemaal wat postiever nieuws krijgen!
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 28 gasten