1ste zwangerschap eindigt in curettage

[Shari]

Hallo iedereen,

Ik ben nieuw hier. Ik lees wel al een tijdje mee, maar durfde de stap niet zetten om zelf mijn verhaal te doen.

Wij zijn al een dikke 2 jaar bezig aan kindjes. Na 1,5 jaar proberen, ovulatietesten en 4 pogingen met Clomid kwam er een laparascopie waaruit bleek dat ik een lichte vorm van endometriose heb en dat er een eileider vast hing (endometriose werd weggebrand, maar was al terug na 4 maanden; eileider werd losgemaakt).

Daarna hebben we nog 1 maal met Clomid geprobeerd. Na bijna 2 jaar proberen hebben we onze eerste inseminatiepoging gehad, die negatief was. Onze tweede poging gaf een lichte verhoging van de HCG-waarde, maar die waarde ging na enkele dagen terug omlaag (verdriet, want we hoopten er zo op). Bij onze derde poging bleek ik zwanger... Geluk was van korte duur. Na enkele dagen bleek de HCG-waarde niet goed te stijgen. We hebben iets meer dan 2 weken op een spontane miskraam gewacht terwijl de HCG verder steeg (weken waarin ik bijna gek werd van al die onzekerheid) en woensdagnamiddag werd beslist een curettage uit te voeren uit vrees voor een bbz. De curettage is gisteren gebeurd. Ze hebben het weefsel meteen geanalyseerd en het vruchtje bleek toch in de baarmoeder te zitten. Wij waren echt opgelucht dat die chemo-spuit niet meer nodig was.

Nu weet ik echt niet wat ik moet voelen... Zijn er nog mensen die zo in de knoop zitten/zaten?

[wat is er mis?]

Shari,

Welkom hier, al vind ik het jammer dat ik je hier moet welkom heten. Khad het liever elders gezien.
Maar ja we hbb het niet te kiezen, dat heb ik al genoeg begrepen.

Ik heb drie miskramen nu. En ja je zit id knoop. Je wil verder maar je weet niet hoe. Je hebt verdriet omdat je maar even hebt mogen koesteren wat je zoooo graag wou. Je droom spat in deugen nog voor ze werd gerealiseerd. Hoop w je plots afgenomen en je weet niet hoe je het ooit nog een keer doorkan.
Je wil schreeuwen en roepen, maar je wil ook zwijgen. Je wil dat iedereen het weet, maar je wil ook geen medelijden. Je wil gewoon erkenning. Maar als je schreeuwt, dan vrees je dat alle nieuwsgierigen 'lekker' zich in je leed zll vermaken, al bedoelen ze het vast zo niet. Maar dat wil je niet, dus zwijg je.
Je wil er met iemand over praten, maar je weet niet wat zeggen. Ook niet tegen je partner. En als je een vlammetje opsteekt weet je partner ook niet wat zeggen.
Vragen blijven achter, en vragen waarvan je weet dat ze vast onbeantwoord zll blijven. Het frustrerende aan dit alles. Je vraagt je af of het ooit komt. En ook al zegt iedereen, inclusief de dokters "het is pech; de volgende keer gaat het vast goed" blijft die vraag door je hoofd spoken. Want niemand kan het met 100% zekerheid garanderen.
Dit is hoe het voor mij aanvoelt.

Ween, roep, zwijg, wees boos, ... laat alle gevoelens los. Je zal zien het gaat met ups en downs. En eens je de eerste weken voorbij bent gaat het ff beter om naarmate de uitgerekende datum dichterbij komt het terug moeilijker te hbb. Alles is toegelaten.

Khoop dat je ergens wat steun vindt. Al is het maar hier. Ik hoop dat je hieruit ook wat steun kunt puren!

[Shari]

Hey,

Heel erg bedankt voor je reactie! Dat is inderdaad ook wat ik allemaal voel... alles tegelijkertijd...

Eerst was er gewoon die opluchting dat het "voorbij" was na die twee weken onzekerheid, maar sinds de dag daarna komt er alleen maar verdriet en frustratie en kwaadheid enz. Er zijn enkele mensen op de hoogte, maar de meesten niet omdat ik wat slechte ervaringen heb met ongepaste opmerkingen enz. en dat kan ik nu niet echt aan.

Met mijn partner gaat het nu beter. Hij weet dat hij geen reactie moet geven, dat luisteren volstaat voor mij.

Nog veel succes voor jou! Ik vind het ongelooflijk moedig hoe iedereen hier altijd maar vooruit gaat, maar ja, dat "oergevoel" om mama te worden is wel echt sterk.