Hoe neem je afscheid van een draakje ?

[Elze]

Hoe neem je afscheid van een draakje ?

Er was eens heel lang geleden, in een land hier ver vandaan een man en een vrouw die samen een huisje en hun leven hadden opgebouwd. Na enkele jaren vertelde de vrouw aan haar man dat ze erg graag een kind van hem wilde. De man werd bang omdat hij besefte dat hij z’n geheim met haar zou moeten delen als hij haar niet kwijt wilde raken, want ondertussen hield hij zielsveel van haar. Op een avond, waarop ze speciaal voor hem, z’n lievelingskostje had klaargemaakt, vroeg ze waarom hij er al enkele dagen zo somber bijliep. Toen vertelde hij haar het geheim dat hij al jaren met zich meedroeg.

Als kleine jongen was de man vervloekt door een gemene toverheks, die niet kon verdragen dat hij zo gelukkig en vrolijk rondliep. Dat dit kind zo blij en tevreden was, kon een arme, eenzame, slechte oude vrouw niet verdragen. Daarom sprak ze een verschrikkelijke vloek over hem uit. Als volwassen man zou hij enkel een kind kunnen krijgen als hij de vrouw van wie hij hield toverbonen zou opeten die hij eerst gekust had. Maar deze toverbonen lagen natuurlijk niet voor het grijpen, ze lagen verborgen in een ondergronds, koud en donker labyrint van een magische grot. Bovendien werden de bonen bewaakt door een vuurdraak die vrouwen opat en mannen levend verbrandde. Om er zeker van te zijn dat hij ongelukkig zou worden, sprak zij een tweede vloek over hem uit, waardoor hij enkel verliefd zou kunnen worden op een vrouw die graag een kind van hem wilde.
Toen hij haar dit had verteld, begreep ze zijn somberheid en besloot ze om haar verlangen op te sluiten in het kistje in haar hart. Ze hield tenslotte ook erg van hem en wilde niet dat ze elkaar zouden kwijtraken in de zoektocht naar de toverbonen. Ze bewaarde de sleutel van het kistje in de sloop van haar hoofdkussen, zodat hij er niets van zou weten.

Dagen, maanden en jaren gingen voorbij, de vrouw werd nu ook somber en verdrietig, maar ze hield haar mond om haar man te sparen. De man merkte dat zijn vrouw er slechter en slechter aan toe was, maar hij wist niet wat hij moest doen… telkens als hij haar vroeg of er iets was, antwoordde ze dat er niets aan de hand was.

Op een dag, wanneer de vrouw naar het dorp was, begon de man het hele huis te doorzoeken om de bron van haar verdriet te achterhalen. Wanneer hij de kleine sleutel vond in haar kussensloop, probeerde hij deze op elk slot dat in huis te vinden was: de deuren, de kasten, de kluis, het slotje van de doos met zilverbestek… niets paste. Teleurgesteld borg hij terug op in haar hoofdkussen, zodat zijn vrouw niet zou merken dat hij haar geheim gevonden had. Hij wilde haar ook niet nog verdrietiger maken. De volgende nacht, waarop hij weer eens niet kon slapen omdat hij zich suf piekerde, zag hij een roodwarme gloed onder haar deken schijnen. Bezorgd over deze mogelijke nieuwe kwelling, zag hij dat haar hart een rood licht uitstraalde.

Door het lange zwijgen was haar verlangen niet verdwenen, zoals zij gehoopt had, maar was het gegroeid en lag het te smeulen in het kistje. Het slot was al vuurrood van de hitte. Uit angst haar te zien opbranden als een houtspaander, draaide hij de sleutel om in het slot waarbij de sleutel het vlees van zijn vingers verschroeide. Het verlangen barstte uit het kistje en zetten in mum van tijd de hele slaapkamer in lichterlaaie. Haastig maakte hij zijn vrouw wakker en ze konden met z’n tweeën net als tijd het brandende huis verlaten. Maar haar hart stond nog steeds te smeulen.

Hoewel ze hun huis kwijt waren en enkel nog elkaar hadden, waren ze allebei gelukkig. De vrouw diende haar verlangen niet langer te verzwijgen en de man besefte dat het vuur dat hem jarenlang angst inboezemde, minder angstaanjagend leek nu hij samen met zijn geliefde was. Doordat zijn angst van het vuur minderde, begon ook bij hem het idee van een eigen kind te groeien. Ze besloten om samen op pad te gaan, op zoek naar de mysterieuze grot.

Ze zochten samen het hele land af, maar vonden niets. Ondertussen werd de vrouw zieker en zieker van het brandende verlangen in haar hart. Ze bezochten magiërs en wijzen die haar pillen van speciale kruiden en spuitjes van geneeskrachtige aftreksels gaven. Maar deze medicijnen hielpen slechts om het verlangen tijdelijk af te koelen. De man en de vrouw hadden bijna alle hoop opgegeven toen ze in een klein verlaten hutje aan de rand van een dorp een oude wijze man zaten zitten. Hij vertelde hen dat hij vroeger in zijn jonge jaren de weg had gewandeld naar de magische grot. Hij nam hen mee naar een klein paadje dat aan de rand lag van een groot woud.

De tocht was lang en zwaar. De hoop om ooit bij de grot aan te komen was bij de vrouw bijna met haar hart mee opgebrand. Maar toen ze eindelijk bij de grot aankwamen, was haar hoop wel teruggekeerd maar haar lichaam was te uitgeput om haar man te kunnen volgen in zijn moedige zoektocht. Bij een waterbron naast de grot bleef ze wachten, zodat ze haar brandend hart tijdig kon blussen met het koele bronwater.

In de mysterieuze grot daalde de man wel duizend trappen af voor hij in het labyrint aankwam. Ondertussen hield de vuurdraak hem sluw in de gaten en verbaasde zich erover dat hij zo koen en sterk de trap bleef afdalen. De draak zag de hoop om zijn vrouw gelukkig te maken van zijn hoofd afstralen. Bovendien was hij zo vastberaden dat hij de gloeiend hete toortsen langs het pad nauwelijks opmerkte.
Nu moet je weten dat de vuurdraak ook al jaren in het labyrint opgesloten zat en zich daar eenzaam en ongelukkig voelde. Nu ze deze stoere prins, die niet eens bang leek voor vuur, zag besloot ze een sluw plan te beramen. Ze zou één van de vijf magische toverbonen in het labyrint kussen, zodat er misschien niet een kind maar een vuurdraakje in de buik van de vrouw zou groeien. Ze hoopte dat de man zijn vrouw zou verstoten van zodra hij een vuurdraakje in plaats van baby zag wanneer ze bevallen was . Zo zou hij samen met het vuurdraakje terug naar haar komen en dan zou ze niet langer haar dagen eenzaam moeten slijten in het labyrint. Ze haastte zich snel door het labyrint waar zij al eeuwen de weg uit haar hoofd kende en kuste voorzichtig een toverboon.

De man stapte zelfverzekerd verder en stond plots voor de ingang van het labyrint. Een moment twijfelde hij. Zijn angst voor vuur was dan wel verdwenen maar zijn angst voor draken niet. Maar toen hij dacht aan zijn lief vrouwtje dat buiten, brandend op hem zat te wachten vatte hij al snel nieuwe moed. Met een smal krijtje tekende een dunne lijn om de muur in het labyrint, want deze man was niet alleen moedig maar ook nog slim! Hij wist dat als hij onbezonnen het labyrint zou binnenstappen hij waarschijnlijk voor jaren zou verdwalen.

Dagenlang probeerde hij zo een weg te zoeken in het labyrint, moedig maar bang van de dichte mist, die soms verscheen. De mist rook naar de verbrande lucht van vuurdraken. Hij bleef op zijn hoede en na drie dagen zoeken werd zijn geduld beloond. Midden in het labyrint lagen de vijf toverbonen op een schaaltje. Van zodra hij één toverboon van het schaaltje nam, vloog deze in brand waardoor hij onmogelijk nog andere bonen kon meenemen. Zo snel zijn benen hem konden dragen vluchtte hij het labyrint uit en de trappen op. Eenmaal boven was hij moe, uitgedroogd, hongerig maar vooral erg gelukkig toen hij zijn vrouw de toverboon zag opeten. Zijn vrouw was natuurlijk ook dolgelukkig toen ze hem terug zag. Ze had de hele tijd op hem gewacht en had gevreesd voor zijn leven. Beiden waren te gelukkig om zich af te vragen waarom hij de draak helemaal niet was tegengekomen.

Samen keerden ze terug naar het dorp van de oude wijze man en woonden in een stenen huisje. In een houten huis durfden ze niet meer wonen uit angst dat deze opnieuw vlam zou vatten. De vrouw werd opnieuw erg moe, maar nu van de vrucht in haar buik te dragen. Beiden waren gelukkig en tevreden dat ze deze moeilijke weg samen hadden doorstaan en overleefd. Ze dachten na over de toekomst en zagen hoe hun verdere leven er met een kind zou uitzien. De vrouw voelde soms wel een branderig gevoel in haar buik, maar ze dacht dat dit het verlangen was. Dat eens zo groot was, dat nu onmogelijk volledig kon verdwenen zijn. Alles verliep zo goed dat ze haast niet konden wachten om familie en vrienden op de hoogte te brengen van hun goede nieuws.

Enkele weken later, midden in de nacht werd de vrouw wakker van een hevige pijn in haar buik. Toen ze opstond en het licht aandeed, merkte ze dat ze hevig bloedde... Ze raakte in paniek en viel huilend op de grond. Haar man werd wakker van het geluid en kon ook zijn tranen niet bedwingen toen hij zijn vrouw huilend van verdriet op de grond zag liggen. Alle hoop en vreugde was plots veranderd in onmacht en verdriet…
 
Midden in de nacht was de vuurdraak helemaal volgroeit en wilde uit de buik van de vrouw komen. Met haar kleine scherpe klauwtjes had ze zich een weg gezocht tot ze uit het lichaam van de vrouw gekropen was. Al die wondjes waren beginnen bloeden zodat ze bedekt met bloed de wereld was ingekropen. Omdat ze de man en de vrouw niet herkende als haar eigen soort, probeerde ze het slaapkamerraam open te krijgen en vloog stil de nacht in. Op zoek naar…

[Elze]

Lieve iedereen,

Ik was al tijdje van het PGD-forum en ben exact 7 weken dolgelukkig zwanger geweest. Vrijdagnacht is daar veel te vroeg een einde aan gekomen...

Om alle pijn en emoties van me af te schrijven, heb ik dit mooie maar intriestige sprookje geschreven...

Ik heb het hier gezet, zodat iedereen die dit ook heeft moeten meemaken er misschien toch iets aan heeft...hopelijk is het voor anderen ook herkenbaar...

Veel veel liefs,
Elze

[NenaF]

Zo'n overweldigend verhaal, aanvankelijk met een mooi einde maar het mocht niet zijn ...

Veel sterkte met jullie verlies want of het op 7 weken of op 27 (zoals bij ons)of 37 weken moet eindigen, als je er zo naar uitkijkt doet het altijd pijn!

Dikke knuff!

[Nessatje]

Heb dit met ingehouden gelezen... Wat heb je die gevoelens rakend in dit sprookje kunnen zetten...

Bedankt om dit met ons te delen!

Heel veel sterkte !!
xxx