Lucie*

[NenaF]

Omdat ik voorheen het topic van Glenys (over toxoplasmose) 'vervuild' had dacht ik toch ook maar eens hier ons verhaal te doen... (de dames die ook op 'met lege handen' zitten hebben het wellicht al gelezen)

Begin januari 2012 wat de start van een fantastisch nieuw jaar moest worden ging vreselijk mis, ik was 24 weken zwanger en bleek dat ik een toxoplasmoseinfectie had... na een bezoekje in jette en een vruchtwaterpunctie bleek ons probleem niet onoverkomelijk, er was namelijk nauwelijks schade te zien en met de medicatie kon alles goed onder controle gehouden worden! Opluchting natuurlijk, tot een aantal dagen later, een controle echo voor de toxoplasmose, bleek dat onze dochter en hartafwijking had, tetralogie van fallot en voor de zekerheid deden ze nog een extra test op mijn vruchtwater om te zien of de hartafwijking niet van ergens anders zou komen, we waren er redelijk gerust in, de hartafwijking was repareerbaar, en we hadden nu toch al veel pech gehad met ons meisje er zou nu toch niets anders meer bijkomen ...

De diagnose kwam hard, een 22q11 deletie, VCFS(velo-cardio-faciaalsyndroom) en na een consultatie met een dokter in jette zagen we het nog redelijk goed in, maar er moest 1 ding in orde zijn, ze moest een thymus hebben! (zwezerik) Dit zorgde namelijk voor het imuunsysteem, en met de hartkwaal en alle andere 'problemen' was dit toch wel erg belangrijk! Na een MRI werd onze grootste vrees werkelijkheid... geen thymus! En de keuze werd bij ons gelegd, een keuze die niemand zou moeten maken! In Jette was alles in gereedheid gebracht, we kregen een foeticide (god wat haat ik dat woord) en het zou gekasseerd worden als een late miskraam, maar na dit besproken te hebben met onze eigen dokter en megedeeld te hebben met ons eigen ingebeeld afscheid, heeft mijn dokter kunnen regelen dat wij niet naar Jette hoefden te gaan maar hier in oudenaarde konden bevallen, levend, zoals we wouden!

Op 10/2 om 23u50 ben ik dan bevallen na een zwangerschap van 28 weken van een hevige, pittige dame, Lucie, Kicking and screaming kwam ze ter wereld, om dan flinkjes te zijn tot de hele familie aanwezig was! Ze was perfect, je zag er helemaal niets aan, donkere haren van haar vader en de volle lipjes van de mama, de perfecte mengeling van ons beide! Nadat de hele familie hun bemoedigende woordjes en wijsheden had meegedeeld besloot ons Lucie van te vertrekken, om 1u25 11/2 is ze dan rustig ingeslapen, in mijn armen met haar hoofd op mijn linkerboezem, op mijn hart waar ze nu eeuwig zal vertoeven!

[JD]

Lieve meid,

Ik krijg tranen in mijn ogen van jouw verhaal!
Het is zo oneerlijk, niemand zou dit ooit moeten doormaken, maar toch is het jou overkomen.

De kennismaking met en het afscheid van je dochter waren intens, maar ik hoop dat het je ook kracht geeft bij de verwerking van jullie verdriet!

Een dikke knuffel voor jullie en een warme kus voor jullie schat!

[NenaF]

Langs een kant doet het nog meer pijn en beseffen we nog meer wat we missen door het feit dat ze nog even geleefd heeft maar langs de andere kant hebben we zoveel extra herinneringen gekregen, het feit dat ze al aan het stampen was toen ze nog met haar hoofdje vast zat (is in stuit gekomen) dat ze een aantal luide schreeuwtjes gegeven heeft al haar totekes (eendebekjes, geeuwtjes, ...) de snottebellekes en kwijltjes ... het zijn allemaal dingen waar we ons ook aan kunnen vasthouden, met plezier naar kunnen terugdenken! Ik kijk dan ook met plezier terug naar alles, het aftellen naar haar komst sinds we de medicatie kregen (heeft dan ook 3 volle dagen geduurd) mijn zus is er de hele tijd bijgeweest, ze is haar 1e kindje ook verloren dus daar had ik dan ook zoveel aan!

Soit, bedankt voor je knuffel en ik zal de warme kus zeker doorgeven!

[JD]

De gevoelens zullen inderdaad dubbel zijn...

Ik vind het zo moeilijk om iets neer te typen, want ik heb het uiteindelijk zelf nooit meegemaakt en kan dus alleen maar verkeerde dingen zeggen
Maar ik wil je toch uit de grond van mijn hart veel sterkte toewensen!

[NenaF]

Je kan heus niets verkeerd zeggen, ik zou zelf niet eens weten wat ik moet zeggen tegen iemand die hetzelfde meemaakt, ookal heb ik het dan zelf wel meegemaakt! Ik weet zelf niet wat ik nu wil horen ...

[nogeenkeer]

Proficiat met je kleine meid, Nena, ook al heb je ze vééél en véél te vroeg moeten afgeven. Uit wat je schrijft blijkt duidelijk dat jullie erg veel van haar houden en ik ben ervan overtuigd dat kinderen dat voelen. Ze zal voor altijd een plekje hebben in jullie hart. Veel sterkte.

[cimoca]

Nena, allereerst proficiat met de geboorte van je dochtertje. En tegelijkertijd een heel dikke knuffel voor het immense verdriet.

Ik vind het heel straf van jullie dat juliie op je punt gestaan hebben en gevochten hebben voor 't afscheid dat jullie en je dochter verdienden.

Heel veel sterkte.

Cinne

[Sterretje]

NenaF, de tranen staan me hier echt in de ogen. kan me niet inbeelden hoe het moet zijn om dat langverwachte wondertje na zo een hobbelig parcours alsnog te moeten afgeven.

ik vind je heel moedig hoor. en ik vind het heel 'interessant' dat je 'gewoon' bent kunnen bevallen en nog intense momenten hebt kunnen beleven zodat je toch mooi kon afscheid nemen.
snif meid, 't moet hartverscheurend zijn

wat ik ook ontzettend bewonder in je verhaal is dat je toch familie (je zus?) het uitgenodigd om je kleine meid te komen bewonderen. weet niet of ik dat in jouw plaats zou gekund hebben. misschien dat ik zelf ofwel te emotioneel zou zijn, of te egoîstisch. ook dat vind ik ontzettend moedig

veel succes in het verwerkingsproces. ik duim dat je ooit nog eens mama kan worden en dat alles dan vlekkeloos mag verlopen!

[NenaF]

Mijn zus is bij ons gebleven van de eerste medicatie tot het afscheid, de rest van de familie is direct gekomen nadat ze geboren was, mijn ouders en m'n zus haar dochtertje(is m'n zus dan even gaan halen want ze kenden hun weg niet) mijn schoonouders en schoonzus met haar vriend, ze hebben haar allemaal nog levend gezien,gehoord... en dat was wel belangrijk voor ons, familie om dit mooi moment mee te delen, ze keken er namelijk even hard naar uit! (mijn schoonouders hun eerste kleinkind, schoonzus voor de eerste maal tante, mijn ouders hun 3e kleinkind -1e kleinkind ook verloren van mijn zus- mijn zus haar eerste nichtje en men nichtje haar eerste nichtje)

Mijn zus was vooral een grote steun omdat ze ook een kind moest afgeven en ze me herinnerde aan al de dingen die zij niet gekregen heeft, niet heeft kunnen doen! haar zoontje was al overleden in de buik, en wij kregen (na lang aandringen) de kans om onze dochter nog even bewust mee te maken!

even een fototje delen van onze kleine meid:

pas geboren;



Rustig ingeslapen in haar mandje gelegd;



(ik krijg de foto's op mijn scherm niet kleiner hoewel ik ze in photobucket wél kleiner gezet heb, misschien is het niet zo aan de andere kant van de lijn ...)

[nogeenkeer]

mooi hoor, Nena! En heel ontroerend. Ik krijg er zelf tranen van...
Hoop dat jullie heel snel een extra bundeltje geluk gegund is en ditmaal eentje dat jullie jarenlang geluk schenkt. Met zo'n engelbewaarder aan de hemel mag dat geen probleem zijn

[cimoca]

oh Nena, de tranen stromen hier gewoon over mijn wangen.

Zoals Sterretje zegt, ik denk in eerste instantie dat ik ook egoistisch zou zijn en mijn hummeltje voor mezelf zou willen houden. Misschien dat je effectief de steun nodig hebt. In ieder geval ik ben blij voor je dat het verlopen is zodat je het wou ( natuurlijk niet zoals je 't echt wou maar zoiets als the best in worst case scnario )

cinne

[NenaF]

Maar ik heb ze niet afgegeven hoor ze heeft van begin tot eind in mijn armen gelegen (in mijn t-shirt dan nog wel ) ik heb ze heel even aan mijn zus gegeven, ze was toch zo'n steun voor ons maar daar was Lucie niet mee gediend, ze begon enorm te huilen als ze bij mijn zus was dus hebben we ze snel weer in m'n t-shirt gestopt! zelfs mijn vriend heeft ze niet vastgehouden toen ze nog leefde, hij zei dat ze lag waar ze moest zijn, hij heeft ze pas vastgenomen nadat we ze samen aangekleed hadden na het overlijden



hij had het toen enorm moeilijk, het viel hem opeens in wat we gingen missen!

Misschien even ter informatie;

Lucie is dus geboren na 28 weken zwangerschap was 38 cm lang en woog 1kg200 (al een zeer flinke dame volgens de dokter!)

[Sterretje]

goh Nena, wat een mooi, klein volmaakt meisje!
en wetende dat het kindje in andere omstandigheden levensvatbaar zou zijn geweest (mits couveuse).

heb gewoon de hele tijd kippenvel. ik wens jullie ontzettend veel sterkte en steun aan elkaar!

dikke knuf

heb het er verdorie zelf moeilijk mee

[liezeke]

Lieve Nena,

Ken je al vn dit forum en vn MLH.
Wou je nog eens proficiat wensen met je prachtdochter!

Toen ik net bevallen was vn onze Matéo* wou ik hem ook aan iedereen laten zien, over mijn knapperd babbelen... Je bent zo hard mama geworden vn het mooiste kindje op de hele wereld, dat moét gewoon iedereen weten. Kon me niet schelen wat mensen zeiden of deden. Vermoed dat ze me helemaal 'gek' vonden omdat ik zo vol trots praatte over mijn zoontje terwijl hij nog maar net begraven was.
En nog, nog steeds zou ik elke dag willen babbelen over mijn kleine mooie jongen. Heel gek, liefde voor een kind, alsof het alleen maar blijft groeien:)

Lucie*, wat ben je mooi!

Liesje

[DVO pixi]

@Nena...tranen schieten me hier in de ogen...werkelijk prachtige dochter...ze moeten afgeven...zo oneerlijk!!
Kheb het zelf gelukkig nooit hoeven meemaken...kan me er alleen maar een voorstelling van maken hoe hartverscheurend zo een afscheid moet zijn.
dikke knuffel voor jou, je ventje, zusje en alle sterrenmama en -papa's