hoi allemaal, ben nieuw op dit forum maar hoop hier toch even mijn hart te luchten want voel me zo rot [:18:]
zal even al kort mijn verhaal schetsen:
2 jaar geleden heeft mijn papa zelfmoord gepleegd en kort daarna bleek ik ineens zwanger te zijn (gebruikte toen nochtans de pil, maar blijkbaar was ik toch zwanger geraakt) ik had toen een hele zware depressie maar echt heel zwaar ik leefde lijk een plant zal ik maar zeggen. was al een heel jaar zware tegenslagen en zat er daarna volledig door [:14:]
dus toen bleek dat ik zwanger was leek het voor mij en mijn vriend de beste oplossing om het kindje te laten weghalen ik zou de zorg voor een kind op dat moment in mijn leven niet aangekund hebben ook wist ik pas op 11 weken dat ik zwanger was en hadden we dus amper tijd om te beslissen. en ook ben ik ervan overtuigd dat een depressie zeer slecht is voor het ongeboren kindje. ik wou zo niet zwanger zijn ik wou genieten van een kind krijgen het plannen er naar verlangen en 2 jaar geleden was dat niet het geval ook zijn wij nog een zeer jong koppen 21 en 22 wonen wel al 3 jaar samen. al de dag na de abortus had ik enorm veel spijt ik was zo boos op mezelf het was fout wat ik had gedaan en ik had er enorm veel verdriet en schuldgevoel.
dus besloten mijn vriend en ik dat vanaf ik terug boven mijn depressie was en ons leven terug normaal verliep en we terug gelukkig waren om dan voor een kindje te gaan want het verlangen was er nu wel. zo gezegd zo gedaan [:1:] na een jaar nu een jaar terug dus was alles terug ok en ben ik gestopt met de pil. en zijn we beginnen klussen maar zonder druk we gaven onszelf de tijd om het zeer rustig aan te doen dus geen berekeningetjes van vruchtbare dagen en eisprong of ovulatie testen gewoon heel relax en leuk [:3:] ik was wel zwanger geworden met de pil dus zonder zou het zeker lukken
niet het geval dus [:2:] dus na een jaar proberen naar de gynaecoloog bleek dat ik pco heb dat is nu een 7 tal weken terug,
dus zoals zovelen hier begonnen met 1ste provera kuur 5 dagen had menstruatie en op dag 3 tot dag 7 clomid dag 11 follikkelmeting en ik had een ei op dag 12 pregnyl inspuiting en daarna konden we beginnen met klussen voor de komende 48 uur [:3:] [:4:] !
van de pregnyl had ik aardig wat zwangerschapssymptomen( moe, humeurig, vaak plassen, gevoelige tepels en gespannen borsten) maar hoopte toch dat ze echt waren ik voelde me ook zo zwanger.. had geen innestelings bloeding en 4 dagen voor mijn maandstonden negatieve test( van DI) dus ik dacht dit is niets .... [:2:] ....volgende keer beter,
maar toen ik 1 dag overtijd was dacht ik toch nog eens testen deze keer een claerbleu test en bleek ik was zwanger 1-2 weken klopte dus precies [:3:] [:4:] [:3:] [:4:] [:3:] [:4:] dolgelukkig was ik maar dan ook dolgelukkig eindelijk had ik mijn kindje. voelt voor mij ook een heel klein beetje als mijn fout goedmaken niet dat ik het alleen daarvoor doe hoor maar toch voelde zooooooooooo goed om terug zwanger te zijn en deze keer zeeeeeeeeeeeer gewenst had ook niet gedacht dat de behandeling zo snel zou werken en ik zo snel zwanger zou zijn had gereken op een 3 a 4 maand maar neee..... ik was zwanger!!!! JOEPIE!!!
alleen was het geluk van korte duur die zelfde avond( gisteren dus) rond 7 uur had ik wat bruin verlies maar daar maakte ik me nog niet zo een zorgen om had al gelezen dat dat vaker voorkomt in de 1ste weken dus even in de war maar nog niet in paniek tot het later op de avond rond 10 uur echt wel helderrood werd en krampjes begon te krijgen dan begon ik me pas echt zorgen te maken het waren lijk zeer lichte maandstonden wat ik had nog geen maandverband wel inlegkruisjes moeten gebruiken en die zijn zo half gevuld met wat bloed en ook klonterig bloed weefsel achtige dingen en slijmpjes ( SORRY voor de uitgebreide beschrijving) deze nacht blijkbaar niet zoveel bloedverlies maar toch wat en vandaag toch ook al enkel inlegkruisjes. [:18:] [:18:] [:18:] deze morgen dan maar gynaecoloog gebeld omdat ik vandaag dus 4 weken en 3 dagen was kan ze door een echo nog niet veel zien en moest ik bloed laten trekken om de HCG waarden te controleren om 5 uur deze namiddag mocht ik al bellen voor uitslag hcg waarden zijn 18 dat is dus wel laag maar niet super abnormaal laag [:7:] gynaecologe durft er haar niet over uitspreken en zegt dat ik moet afwachten en dat het nog alle kanten uitkan. maandag terug bloed laten trekken en hopen dat de Hcg waarden gestegen zijn
pfffffffff maar al, dat wachten is zo een lijdensweg wordt hier echt zot van die hoop dat je toch hebt terwijl ik ergens ook het gevoel heb van dat het niet goed is en dan andere momenten dat ik hoop dat het allemaal nog goedkomt en dat het vb een tweeling is want had 2 follikels die konden springen dus mss is er maar 1 van de 2 afgestorven heb al enkele verhalen zo gelezen....en er zijn wel meer zo verhalen van hevig bloeden lage waarden en toch zwanger dus hoop ik diep vanbinnen dat het bij mij nu ook zo zal zijn , terwijl ik eigenlijk ook wel weet dat ik daar beter niet op hoop...
pffffff ....die twijfel, angst, verdriet, hoop, wachten, teleurstelling, vreugde, extreem gelukkig, angst, terug verdiet, terug hoop... zo een molen waar ik opzit van de ene emotie in de ander ik kom er gek van. heb echt zoveeel respect voor vrouwen die hier al maanden en sommige al jaren met bezig zijn...want dit is zo hard niet zwanger geraken....damn heb het wel wat onderschat hoor emotioneel dit wel niet is want het verlangen is zo groot en iedereen rondom ons lijkt zo gemakkelijk zwanger te worden het lijkt zo vanzelfsprekend terwijl het voor velen niet zo is....
ben nu zo bang ik weet 1 miskraam is nog niet zo een ramp maar het maakt me wel echt bang dat het de volgende keer terug zo zal zijn en mss gaat de clomid en pregnyl kuur niet zo snel aanslaan....enz...maak ik me echt super veel zorgen nu...ga denk ik het hele weekend als een zot kuisen zodat ik mijn gedachten wat kan verzetten en heel veel slapen ook en slapen en hopen dat het snel maandag is dan weet ik op zijn minst iets meer
en sorry dat ik zo aan het zeuren en zagen ben maar ik baal hier echt enorm van voel, met zo rot en ergens voelt het wat als een straf voor die abortus ook al ben ik niet gelovig ofzo toch ergens heb ik het gevoel dat ik niet het recht heb om zwanger te worden zonder problemen omdat ik iets het leven heb ontnomen. voelt echt wat als een straf door de abortus
Hebben ze enige reden kunnen vinden? Ik heb drie miskramen gehad en één bbz maar zit nu ook wel aan de tweede succesvolle zwangerschap, dus kom nog niet in de buurt van jou 11. Als ik je wél een positief verhaal mag meegeven waar je je misschien aan kan optrekken. Mijn ex-collega zijn vrouw heeft ook 10 of 11 vroege miskramen gehad, haar lichaam stootte het vruchtje telkens af. Maar uiteindelijk ging het toch eens goed en hun flinke zoon is in januari 2 geworden.