vroege zwangerschapsvergiftiging (26 weken)

[kim1901]

Hallo

Terwijl ik hier de berichten lees, stromen de tranen over mijn wangen.
Ook ik ben mama geworden, op 19 januari 2012... maar mijn zoontje is dood geboren.
Ik was net 6 maanden zwanger toen ik op 18 januari bij de gynaecoloog op controle ging. Ze vond geen hartslagje meer... Mijn wereld stortte in, kon alleen maar denken "nee nee nee nee nee nee nee..."
Mijn bloeddruk bleek véél te hoog te zijn (onderdruk was met momenten boven de 120, terwijl die blijkbaar maar tussen de 70 en de 90 mag zijn), hield ongelooflijk veel vocht op en had eiwitten in mijn urine. Conclusie: een heel vroege zwangerschapsvergiftiging. Mijn lichaam had mijn kind in de steek gelaten...
Omdat mijn bloeddruk zo hoog was, wilde de gynaecoloog me niet naar huis laten gaan en moest ik me laten opnemen op materniteit. Vreselijk, je hoort er al die pasgeboren kleintjes wenen en je beseft dat je je eigen zoontje nooit zal horen. Mijn man zat op dat moment in Nederland voor zijn werk. Hoe moest ik hem dit vreselijke nieuws vertellen??? Hij is onmiddellijk naar huis kunnen komen, zodat ik niet alleen was. Ook onze beide ouders en een goeie vriendin kwamen langs.
De gynaecoloog kwam in de late namiddag nog een keer langs. Ze hadden besloten om op 19 januari ons kindje te laten geboren worden...
De volgende morgen (19 januari), kreeg ik om 6u s'morgens de eerste tabletjes opgestoken om mijn weeën op te wekken. Rond de middag kreeg ik een epidurale verdoving. Ik kon de lichamelijke en emotionele pijn niet aan, het was te veel. Eens ik die epidurale had, kwam ikzelf ook wat tot rust. Mijn man week geen seconde van mijn zijde, zonder hem had ik dit zeker niet gekund.
Rond 18u15 is mijn water gebroken en om 18u41 is onze prachtige zoon Robbe ter wereld gekomen. Zo mooi maar o zo klein... hij was maar 29cm en woog 485g... Na de bevalling hebben we hem nog bij ons mogen houden. Hij had zo'n mooie handjes en voetjes. Een echt mini-mensje. Hij was alleen véél te klein en te licht. Ik heb hem heel de tijd vastgehouden. Hij leek zo breekbaar, zo fragiel en tegelijk zo sterk. We hebben wat foto's genomen, onder andere een close-up van zijn prachtige voetjes. Mijn kleine lieve, mooie zoontje...
Ik was op dat moment 26 weken zwanger, maar de gynaecoloog vermoedde dat Robbe al enkele dagen overleden was.
De nacht volgend op mijn bevalling was hel. Ik had iets gekregen om makkelijker in te slapen, maar al snel was ik weer wakker. Je hoort baby's wenen, en je hart bloedt. Ook buiten was er veel lawaai. Gelukkig mocht mijn man wel bij mij blijven s'nachts. De volgende dag mochten we rond de middag naar huis. Zo pijnlijk, zo definitief... wij gingen naar huis, maar mijn zoon zou daar blijven en opgehaald worden door de begrafenisondernemer... Mijn moederhart brak.
Van het ziekenhuis kregen we een kaart mee, waarop Robbe zijn hand- en voetafdrukjes stonden, samen met zijn gegevens (naam, geboortedatum en -uur, lengte, gewicht) en op de achterkant een heel mooi (afscheids)tekstje.
Een week er na werd onze zoon in intieme kring gecremeerd. Het was een heel mooie dienst, maar toch voelde het zo fout. Een moeder hoort haar kind niet te begraven! Zijn as staat nu hier thuis.
De weken er na moest ik nog geregeld op controle bij de dokter (bloeddruk was nog niet direct terug ok), op nacontrole bij de gynaecoloog. Zij wist ons nog te vertellen dat er ook een (dikke) bloedklonter gevonden was tussen de navelstreng en de moederkoek, waardoor Robbe waarschijnlijk geen zuurstof en voeding meer doorkreeg... Maar omdat de zwangerschapsvergiftiging zo vroeg in de zwangerschap was, kunnen ze niet met zekerheid zeggen of die bloedklonter daar een gevolg van was of een losstaand feit. Daarom moet ik ook nog op controle bij een gynaecologe gespecialiseerd in risicozwangerschappen en bij de cardioloog.
Ondertussen is lichamelijk alles terug in orde, zouden we binnenkort opnieuw mogen proberen van zwanger te worden. Ik weet ook dat een volgende zwangerschap nooit meer zorgeloos zal zijn, want omdat we nu die vergiftiging hebben gehad, hebben we volgende keer sowieso terug 20 tot 30% kans om een vergiftiging te ontwikkelen. Ik zal dus héél goed opgevolgd moeten worden.

Maar de pijn, de pijn van het gemis, is soms echt ondragelijk. Zoveel verschillende gevoelens gingen en gaan door mij heen: verdriet, kwaadheid, onbegrip, machteloosheid, schuldgevoel... Hoe geef je dat allemaal een plaats?
En iedereen zegt dat ik me niet schuldig mag voelen, want ik kon er niks aan doen. En dat weet ik ook wel, maar soms is dat schuldgevoel er wel, het is tenslotte mijn lichaam dat ons kindje in de steek gelaten heeft! Hoe kan ik mij daar dan niet schuldig over voelen?

Ik weet niet goed wat ik met mijn verhaal wil bereiken, denk dat ik gewoon nood had om het eens te delen. Zo'n vroege zwangerschapsvergiftiging komt maar zelden voor volgens de gynaecoloog. En toch zou ik soms echt zo graag eens met een lotgenote communiceren, weten hoe zij met het verlies omgaan...


Bedankt voor het spreekwoordelijke luisterend oor...

Kim, mama van Robbe*

[NenaF]

Proficiat met de geboorte van je zoontje en tegelijk ook sterkte met je verlies ...

Ookal zitten we in hetzelfde schuitje ik weet niet goed wat ik tegen je moet zeggen, ik kan alleen zeggen dat ik weet waar je doorgaat , dat ik weet hoeveel pijn het doet!

Indien je een plaatsje zoekt om je verhaal van je af te schijven (behalve hier) kan ik je de site www.metlegehanden.be (voor ouders van een overleden baby) zeker en vast aanraden, de mensen daar hebben me er echt door gesleurd !

Dikke knuffel,
Nena (mama van Lucie*)

[kim1901]

Bedankt voor de tip!
Ik kende de site al wel, maar had me nog niet geregistreerd. Bij deze heb ik dat nu wel gedaan en ook daar mijn verhaal gedeeld...

Ook voor jou sterkte met je verlies én proficiat met je dochter.

Knuffel,
Kim, mama van Robbe*