herhaald miskraam

[Falouche]

Ik open een nieuw onderwerp, omdat ik het gevoel heb nergens meer bij te horen. Ik wist ook niet goed waar dit onderwerp te openen.
Ik heb in aug voor de 6e keer een prille zs verloren. De 5 eerste keren was dit na een spt zs. Daarna ben ik bijna 1,5 jaar niet meer zw geworden, vandaar eerst IUI en dan IVF. Na de 2e poging eindelijk terug zw, maar het heeft weer niet lang geduurd.
Binnen de week na de NOD wisten we dat het niet goed wat, maar het heeft nog 10 d geduurd voor het vruchtje afgekomen is.
Zijn er nog mensen met herhaalde MK? welke behandelingen zijn bij jullie voorgesteld en gebeurd, en met welk resultaat?
Mijn arts zegt dat er niet veel onderzoeken meer kunnen extra gebeuren, en stelt voor om verder te gaan met de cryo's. Maar ik heb het gevoel dat als ik terug zw wordt, hetzelfde scenario zich zal herhalen. Waarom zou het de volgende keer wel lukken?
Ik vind het ook ontzettend moeilijk om 'gewoon' te functioneren. op het werk vertelt iedereen over de vakantie, maar ik heb geen energie om ernaar te vragen en te luisteren. Ik heb amper energie om mijn werk gedaan te krijgen. Ik voel dat er op die manier een afstand komt tussen mij en de collega's, ik heb nog maar weinig voeling met hen. Als we praten gaat het enkel over het werk of over mijn situatie (waarbij ik gelukkig wel steun van hen ervaar).
Ik heb het gevoel dat als het niet lukt om kinderen te krijgen dat ik een depressieve; niet in anderen geïnteresseerd mens zal blijven. Hoewel ik dit helemaal niet wil, lijkt dit voor mij de enig mogelijk weg voorlopig. Hoe pakken jullie dit aan om jullie leven verder te zetten? Ik wil echt geen leven zonder kinderen, en dat maakt alles zo moeilijk!

[flien]

oh falouche, hoe overleef je het ? 6 keer zo een nieuws te aanhoren. Al heb je natuurlijk echt geen keuze hee.
Ik heb net mijn eerste mk achter de rug. Ik kreeg twee weken ziekteverlof en dat heb ik echt nodig hoor.
De eerste week wou ik echt zelfs niet buiten komen. Slapen lukte niet meer en ik had geen grond meer onder mijn voeten. Na 3 jaar proberen was het eindelijk eens gelukt en dan gaat het op 8 weken weer mis. 3 icsi's waren er nodig om eindelijk eens wat hoop te hebben maar de put was des te dieper.
Ik moet maandag terug gaan werken en zie het niet zitten maarja we zullen wel moeten hee.
Dankzij slaappillen kan ik eindelijk weer slapen maar dat je geen zin hebt om over vakanties ofzo te klappen met collega's kan ik maar al te goed begrijpen. Gans de wereld kan mij ook gestolen worden. Je bent zo bezig met je enige wens. Een wens die voor anderen een fluitje van een cent is maar die voor ons hier een ware nachtmerrie is.
Veel raad of advies kan ik je niet geven over het feit dat je meerdere mk had. Kan je alleen maar wat moed en een hart toesturen.

[sterretjes]

Bij het lezen van je verhaal, word ik stil Falouche. Het zes keer moeten meemaken..

Ook ik kan je niet echt helpen denk ik.. Ik heb het afgelopen jaar twee miskramen achter elkaar gehad, telkens tussen de 7de en 8ste week zwangerschap. Ik herken de gevoelens van verloren lopen, precies geen interesse of energie meer kunnen opbrengen om in anderen hun verhaal mee te gaan/mee te leven. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn dit nog zo vaak mee te maken.

Bij mij hebben ze nu bloedonderzoek gedaan (stollingsonderzoek en genetisch onderzoek van mij en mijn vriend), maar we wachten nog op de resultaten. Als er een stollingsafwijking gevonden wordt, kunnen ze bloedverdunners geven de eerste drie maanden. En de gyn heeft me ook al utrogestan voorgeschreven voor bij een volgende positieve test; dat helpt bij de innesteling de eerste drie maanden.
Meer onderzoeken waren voorlopig nog niet aan de orde volgens de gyn. Ik heb wel al vaak horen spreken van de baxters van Prof. Noens in Gent; dat zou soms helpen bij vrouwen met herhaalde miskramen.. Misschien het proberen waard?

Wat het omgaan met de miskramen betreft, kan ik weinig zeggen.. Je hebt al zoveel meegemaakt! Misschien niet te streng zijn voor jezelf, het is nog zo pril en je mag ook wel een periode van verdriet en boosheid enz. doormaken hè! Ik merk dat het iedere keer na een tijdje stilletjes weer een klein beetje beter gaat en andere dingen weer leuker worden; hoewel je het verdriet natuurlijk wel blijft meedragen..

Ik wens je heel veel moed in elk geval en hoop dat je straks weer stilletjes vooruit durft te denken..

[Falouche]

bedankt voor jullie reacties. Ik merk dat ik het steeds moeilijker krijg, omdat mijn verlof gedaan is en ik terug moet werken. Het is zo zwaar om verder te gaan, ik ben zoooo moe, ik huil zoveel. En het feit dat het de komende maanden erg druk wordt op het werk, zorgt ervoor dat ik me nog slechter voel.
En wat het vooruitdenken betreft, is dat eigenlijk geen goed idee, want positief ziet het er niet uit voor ons.
Ik heb met Gent gebeld en zij raadden me aan om met Prof De Sutter een afspraak te maken, wat ik dan ook gedaan heb.

[valentijn]

Falouche,
ik vind het vreselijk om te horen dat je reeds 6 keer afscheid moest nemen van je sterretjes.
Zelf heb ik in een jaar tijd 2 mk gehad eentje vrij vroeg en eentje op 13/14 weken.
Na mijn tweede mk had ik zo veel moeite om terug aan de slag te gaan. Maar tot op vandaag heb ik moeite op mijn werk. Het lijkt ergens wel of ik er de energie niet meer voor heb om constant de maskerade op te houden.
Hopelijk biedt het je steun dat je niet alleen staat met deze gevoelens (of gelijkaardige gevoelens). Want jammergenoeg is dit het enige wat ik kan doen.

Dikke knuffel

[flien]

maandag voor mij ook weer de eerste werkdag na mijn mk. Ook ik zie er enorm tegenop. Voel mij leeg, alleen en opgeleefd.
Vandaag gesprek gehad met de psychologe van uz gent.
Maar das voor mij niet de juiste persoon vrees ik.
Een jong ding van begin de twintig die haar best doet maar die bij god als jet mij vraagt nog niet weet hoe de wereld draait.
Ik had mijn man verplicht mee te gaan in de hoop zijn ogen open te krijgen en hem te laten inzien dat hij mij moet steunen en niet zo onverschillig van verre moet toegapen. Maar verder dan toegeven dat onze relatie onder deze behandelingen lijdt is hij niet gekomen. Tis mij enkel duidelijker geworden dat ik hier alleen voor sta.
Ik hoop zo voor jullie dat jullie wel steun vinden in jullie relaties. Want 6 keer nen dergelijke klap te boven komen in mijnen allenen, dat kan ik echt wel niet. Dus hele hele hele dikke knuf aan alle anderen.

[sterretjes]

@Falouche: Ik vind het echt verschrikkelijk voor je. Niemand zou zoiets door moeten.. Hopelijk kunnen ze in Gent iets voor je doen! Moet je lang wachten op je afspraak?

@Valentijn: Ik begrijp het. Ik raak na de tweede miskraam ook niet meer echt op gang; zit soms uren wezenloos te prutsen op het werk en alles lijkt gewoon langs me heen te gaan. Ik mag trouwens niet klagen hoor; er is veel begrip van collega's maar uiteindelijk sta je toch maar alleen met dat constant knagende gevoel.. Eigenlijk staat het leven gewoon al meer dan een jaar stil voor ons, maar al de rest loopt wel gewoon verder!

@Flien: Zo jammer dat je er zo alleen voor staat.. Ik herken wel de eenzaamheid binnen een relatie want ik heb soms ook het gevoel dat enkel ik ermee bezig ben, praat en huil en continu dingen opzoek over wat we verder kunnen doen allemaal.. Maar anderzijds, op zijn manier, steunt hij me wel en probeert hij op alle vlakken alles wat lichter te maken voor mij. We zijn natuurlijk nog maar een dik jaar bezig; ik hou mijn hart vast voor wat zo'n lange lijdensweg met ons zou doen.. Ik hoop echt dat er wat meer steun van hem komt voor je want alleen hierdoor moeten maakt het allemaal nog zoveel pijnlijker! Weet dat je verhaal hier altijd welkom is hè..

Dikke knuffel!!

[Falouche]

We hebben bericht gekregen dat we bij Dr De sutter mogen gaan en dat al eind oktober. Terwijl ze aan de tel zeiden dat het ergens begin dec zou worden. Het is nog wel 2 maanden, maar goed, 't is al een maand vroeger dan ik verwachtte.
Het moeilijke is nu wel of we intussen verder gaan met de cryo's, of dat we wachten tot na de cons in Gent. Enerzijds geeft Jette me de indruk dat zij gerust verder willen doen, maar anderzijds vrees ik dat zonder iets extra het bijna geen kans op slagen heeft, ook al word ik terug zwanger.
Moeilijk moeilijk! Want wachte als je volgende maand 36 wordt vind ik ook geen goed idee..
Bedankt dat jullie reageren, het geeft me wel wat steun.

[nogeenkeer]

Falouche, meid, wat een slecht nieuws heb jij al gehad zeg... Hier ook de nodige misgelopen zwangerschappen, maar van de 6 keer die ik zwanger was zijn er wel ook 2 goedgelopen en 9 dagen geleden ben ik bevallen van een tweede zoontje... Ik heb drie keer een miskraam gehad (op 6, 8 en 12 weken) en één buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarbij ze mijn linkereileider hebben moeten verwijderen. Wij hebben ook geëist dat ze alles zouden onderzoeken wat ze konden. Ook al gaven ze een enorm kleine kans dat ze iets zouden vinden, toch bleek ik een lichte stollingsafwijking te hebben. Ze willen niet zeggen dat dit de oorzaak is omdat ze niet significant genoeg is, maar 't is wel een feit dat het deze keer met bloedverdunners (en utrogestan) goed gegaan is, ook al zag het er in het begin weer slecht uit (hcg leek aanvankelijk te laag, maar begon dan plots heel goed te stijgen...). Moest het nog eens zijn misgelopen bij ons hadden wij al voortgedacht wat we gingen doen en wilde ik ook eens informeren achter die baxters van die dokter in Gent, net zoals achter accunpunctuur bij Roosen (geloof dat hij zo heet) in Limburg ergens en een homeopaat in het Antwerpse die een collega van mijn man na twee misgelopen zwangerschappen op 16wkn en 20wkn succesvol begeleid heeft.
't Is extreem frustrerend en ik kan je moeilijk raad geven, ieder moet zijn eigen manier van verwerken daarin vinden. Ik kan je alleen sterkte toewensen en hopen dat je een volgende keer eindelijk eens goed nieuws krijgt!

[sterretjes]

Pff, hier weer een serieuze baaldag.. de eerste weken na een miskraam gaat het precies altijd nog een beetje, maar altijd als ik begin te denken dat het beter gaat krijg ik mijn klop! Gewoon iets horen van een vriendin die eerder ook een miskraam heeft gehad maar nu wel goed zwanger is, kan me blijkbaar volledig naar beneden trekken.. Ik doe niets anders dan snotteren en piekeren de laatste dagen! Die onzekerheid of het ooit wel beter zal gaan is gewoon ondraaglijk en ik ben onze situatie zo verschrikkelijk moe!!

Sorry voor het gezeur, het lijkt alsof dit de enige plaats is waar het kan en waar anderen zich ook (jammer genoeg) in deze uitzichtloze situatie bevinden..


@Falouche, goed dat je er relatief rap terecht kan.. Moeilijke keuze of je zou wachten of niet; wat raden ze aan?

@Nogeenkeer, jouw verhaal geeft wel moed.. Alsof het toch kan opbrengen om hier telkens weer door te moeten! Ik hoop bijna op een stollingsstoornis eigenlijk om eerlijk te zijn, dan kunnen ze tenminste iets geven.. Hoe lang heb je toen moeten wachten op de resultaten van het bloedonderzoek? Bij mij is het nu drie weken geleden gedaan..

[flien]

sterretjes: ksnap nu eens echt wat je bedoelt zie. Vandaag mijn eerste werkdag en iedereen weet hier wel hoe de vork aan de steel zit wat onnodige vragen gelukkig tegengaat maar toch ben ik al twee keer beginnen snotteren.
Als ze al maar vragen hoe dat het is met mij ist al gang.

Normaal duren die bloedonderzoeken een 6-tal weken maar ik heb van sommigen hier op het forum gezien dat ze al vroeger hun resultaten hadden.
Ik hoop dat ze bij mij ook eindelijk eens wat verder gaan onderzoeken (en iets vinden) want na 3 icsi's minderen de terugbetaalde pogingen snel...

[Falouche]

hallo Sterretje en Flien,

het is toch echt wel moeilijk he, waar wij door moeten. Ik had ook de indruk dat het nog redelijk met me ging, maar de laatste 2 weken gaat het echt minder goed met me. Ik ben zoooooo moe altijd, ik kan me niet concetreren, ik vergeet afspraken, geraak met niets vooruit, ...
Ik kan ook om het minste beginnen wenen, al lukt het redelijk om me op mijn werk sterk te houden. Mijn werk is voor mij ook en stuk een goede afleiding die me weer iets in de positieve richting doet evolueren. Zolang de druk maar niet te groot wordt, al zit dat er wel weer aan te komen binnen een paar weken. Maar dat zien we tegen dan wel.

Ik wens jullie veel moed om de draad van het leven terug te kunnen opnemen.

[sterretjes]

Het is inderdaad zo moeilijk..
Ik denk dat het voor mij ook weer moeilijker gaat omdat we nu terug gaan proberen na een korte pauze na de curretage en ik ben alweer bang voor alles wat gaat komen! Vorige keer was ik heel snel zwanger na de curretage; ik ben bang dat het heel moeilijk wordt als het nu anders is of dat het wel lukt maar weer misloopt..
Maar het pauzeren werkt ook niet meer rustgevend dus het wordt stilletjes tijd om er weer voor te gaan!

Flien, die eerste dag werken.. Heb je het wat overleefd? Ik keek er steeds vreselijk tegenop maar het biedt wel afleiding natuurlijk.. Ik hoop dat ze je die onderzoeken willen geven; dat geeft toch weer het gevoel dat je vooruit gaat en niet hopeloos stilstaat hè? Ik heb geen ervaring met ICSI omdat wij dus wel spontaan zwanger raken (alleen niet blijven); maar het lijkt me vreselijk om de terugbetaalde pogingen te zien voorbij gaan.. Hebben ze nog niets gevonden dan voor er met ICSI gestart werd?

Merci voor je woorden Falouche! Ook voor jullie veel moed gewenst!

[flien]

de minuten kruipen hier al de ganse dag ozo traag vooruit...
Nog een kwartje en we zijn er vanaf. Tviel nog mee, maar 2 keer beginnen bleiten, toen collega's vroegen hoe het met me ging. Gelukkig weten de meesten hoe het in elkaar zit en wordt ik behoorlijk stilletjes gelaten. Concentreren lukt moeilijk en niets schuift hier opt werk. Ik voel mij hier een nietsnut en vind geen afleiding. Maar tzal wel beteren zeker.
Misschien zal het beteren als we weer verder doen met behandelen. Al vrees ik ervoor. Het laatste jaar ben ik mijn daguur totaal niet waard. Maar soit, ik kies hier zelf niet voor hee.

[nogeenkeer]

Sterretjes, tegen mij hadden ze ook zes weken gezegd. Toen ik zelf na vier weken al eens informeerde was echter het meeste van de resultaten al binnen! Dus toch de moeite om volgende week al eens te informeren hoor.
Voor jullie allen nog veel goeie moed en hopelijk snel eens een keer goei nieuws!