Hoi iedereen,
Ik start even een nieuw onderwerp want weet even geen blijf met mezelf...
Ben in juni 2009 gestopt met de pil. In augustus 2011 werd ik na meer dan twee jaar eindelijk zwanger (we gingen net starten met IUI, maar dat bleek dus op de valreep niet nodig te zijn). Tussen week 4 en week 14 had ik veel last van bloedingen. Toen die eindelijk stopten, ben ik ons zoontje toch nog verloren na een zwangerschap van 17 weken.
Na deze zwangerschap moesten we het van de fertiliteitsarts de eerste zes maanden zo proberen. In de zomer zouden we dan weer starten met IUI. Maar in juli was de gyn op verlof en in augustus moest ik onder volledige verdoving (wijsheidstanden laten trekken). De gyn raadde ons dan aan om het toch nog een keer zo te proberen, daar de kansen op een innesteling door die narcose kleiner waren. Maar hij verzekerde ons dat, moest ik toch zwanger zijn, die narcose zeker geen kwaad kon.
En ja, het wonder geschiedde en ik werd terug zwanger. Uit voorzorgen moest ik meteen thuis blijven (ben turnjuf bij kleuters en lagere school).
Nu kom ik net van spoed na een kleine bloeding en blijkt het na negen weken terug over en uit te zijn. Als het vrijdag niet is afgekomen dan krijg ik een curretage...
Hoeveel meer kan een mens nog verdragen? Ik weet het wel, er zijn altijd mensen die het nog moeilijker hebben, maar ik word er 33, ben bijna twaalf jaren samen met mijne man en we zijn nu al 3,5 jaar verder en staan weer helemaal bij het begin.
Zie er ook tegenop om terug voor alle kindjes en ouders te staan. Die zijn immers al op de hoogte (mijn vrienden en familie wisten het wel nog niet) en vorig jaar moest ik ook enkele maanden thuis blijven (volledig plat liggen). Ik zie de medelijdende blikken al voor me, pffff
Ik weet even echt niet meer wat denken... En elke keer die stressvolle eerste maanden, wil ik dat nog wel? Neen, maar wil ik een kindje? Zoooo graag.... pfff
?
tweede miskraam en reeds 3,5jaar bezig...
-
querida
- Berichten: 20
- Lid geworden op: 14 september 2011, 19:36
-
sterretjes
- Berichten: 57
- Lid geworden op: 23 augustus 2012, 14:02
Wat sleur jij ook al een hele rugzak mee Querida.. Zo vreselijk; er zijn zo weinig woorden voor!
Op 17 weken je kindje verliezen; ik kan het me gewoonweg niet voorstellen.. en dan deze pech opnieuw..
Ik heb in juni mijn tweede miskraam en curettage gehad en herken het geen blijf weten met jezelf heel fel. Het voelt alsof alle grond weggezakt is onder je voeten en je nergens nog op kan vertrouwen..
Ik hoop dat de curettage je bespaard mag blijven; al heb ik er zelf niet zo'n slechte ervaringen mee. Ik was om eerlijk te zijn beide keren opgelucht dat ik onder volledige verdoving mocht en het nadien ook volledig gedaan was en het verwerken kon beginnen.. Maar dat is iets persoonlijk; voor iedereen anders denk ik.
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd!! En kom hier maar af en toe steun zoeken als je het nodig hebt..
Op 17 weken je kindje verliezen; ik kan het me gewoonweg niet voorstellen.. en dan deze pech opnieuw..
Ik heb in juni mijn tweede miskraam en curettage gehad en herken het geen blijf weten met jezelf heel fel. Het voelt alsof alle grond weggezakt is onder je voeten en je nergens nog op kan vertrouwen..
Ik hoop dat de curettage je bespaard mag blijven; al heb ik er zelf niet zo'n slechte ervaringen mee. Ik was om eerlijk te zijn beide keren opgelucht dat ik onder volledige verdoving mocht en het nadien ook volledig gedaan was en het verwerken kon beginnen.. Maar dat is iets persoonlijk; voor iedereen anders denk ik.
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd!! En kom hier maar af en toe steun zoeken als je het nodig hebt..
-
Falouche
- Berichten: 145
- Lid geworden op: 15 november 2011, 14:20
het is erg moeilijk he allemaal. Ik ben deze zomer voor de 6 e keer een zwangerschap verloren. Ik ben wel nooit zo ver geraakt als jij.
Intussen zijn wij bijna 3 jaar bezig en ik wordt er deze maand nog 36. Onze situatie is niet helemaal vergelijkbaar, maar het komt wel wat in de buurt.
Ikzelf ben intussen ongeveer 2 jaar depressief denk ik, als ik het achteraf bekijk.
Na de eerste 2 miskramen heb ik me nog relatief snel kunnen herpakken (maar ik werd ook snel zwanger (bij mijn 2 e MK waren we 6 maanden bezig), dat maakt wel een verschil met jouw situatie).
Ik wil geen leven zonder kinderen maar het ziet er steeds meer naar uit dat ik toch een leven zonder kinderen zal hebben. Ik kan me niet voorstellen dat ik me daar ooit zal moeten bij neerleggen. IK WIL ECHT GEEN LEVEN ZONDER KINDEREN. Niets heeft nog zin, als blijkt dat ik geen kidneren zal hebben. Ik heb ook het gevoel dat ik niet meer bij de wereld pas, want alles draait om kinderen (praatjes onder collega's, buren, familie, vrienden,....) en dat doet altijd zo'n pijn. Daardoor leef ik nogal geïsoleerd want zodra er nog maar kinderen of zwangeren aan te pas komen, zak ik nog dieper weg. Het beste voor mij momenteel is om deze situaties te ontlopen, maar dat is ook een vlucht uit de werkelijkheid. Maar die werkelijkheid doet zo'n pijn. Het is verschrikkelijk.
Maar hoe hard ook, ik weet dat ik niets aan de situatie zal kunnen veranderen. Mijn man ziet adoptie of pleezorg niet zitten.
Gelukkig kan ik hier wel af en toe mijn gevoelens op papier zetten en ik ga naar een psycholoog, omdat het te erg werd. Ik wil absoluut antidepressiva vermijden, maar als er binnenkort geen beterschap inzit in hoe ik me voel, zal ik het wel moeten doen.
Ik hoop dat je hier wat steun kunt vinden. Heel veel sterkte , meid
Intussen zijn wij bijna 3 jaar bezig en ik wordt er deze maand nog 36. Onze situatie is niet helemaal vergelijkbaar, maar het komt wel wat in de buurt.
Ikzelf ben intussen ongeveer 2 jaar depressief denk ik, als ik het achteraf bekijk.
Na de eerste 2 miskramen heb ik me nog relatief snel kunnen herpakken (maar ik werd ook snel zwanger (bij mijn 2 e MK waren we 6 maanden bezig), dat maakt wel een verschil met jouw situatie).
Ik wil geen leven zonder kinderen maar het ziet er steeds meer naar uit dat ik toch een leven zonder kinderen zal hebben. Ik kan me niet voorstellen dat ik me daar ooit zal moeten bij neerleggen. IK WIL ECHT GEEN LEVEN ZONDER KINDEREN. Niets heeft nog zin, als blijkt dat ik geen kidneren zal hebben. Ik heb ook het gevoel dat ik niet meer bij de wereld pas, want alles draait om kinderen (praatjes onder collega's, buren, familie, vrienden,....) en dat doet altijd zo'n pijn. Daardoor leef ik nogal geïsoleerd want zodra er nog maar kinderen of zwangeren aan te pas komen, zak ik nog dieper weg. Het beste voor mij momenteel is om deze situaties te ontlopen, maar dat is ook een vlucht uit de werkelijkheid. Maar die werkelijkheid doet zo'n pijn. Het is verschrikkelijk.
Maar hoe hard ook, ik weet dat ik niets aan de situatie zal kunnen veranderen. Mijn man ziet adoptie of pleezorg niet zitten.
Gelukkig kan ik hier wel af en toe mijn gevoelens op papier zetten en ik ga naar een psycholoog, omdat het te erg werd. Ik wil absoluut antidepressiva vermijden, maar als er binnenkort geen beterschap inzit in hoe ik me voel, zal ik het wel moeten doen.
Ik hoop dat je hier wat steun kunt vinden. Heel veel sterkte , meid
-
querida
- Berichten: 20
- Lid geworden op: 14 september 2011, 19:36
Falouche en sterretje, dikke knuffel!!!
Een leven zonder kinderen kan ik me ook niet voorstellen. Toch weet ik niet hoe lang het nu weer gaat duren tegen dat ik zwanger ga zijn. De eerste keer was dat meer dan twee jaar, de tweede keer acht maanden.
Amai, zes miskramen... hebben ze een oorzaak gevonden? Zwanger zijn is dan toch echt een hel he, ben zo jaloers op vrouwen die zonder zorgen genieten van hun zwangerschap. Zelf let ik op alle mogelijke dingen en dan loopt het nog fout af.
Afgelopen zomer droomden we ook al wel eens van wat we zouden doen als we zo nog jaren verder moeten sukkelen. We hebben al enkele wereldreizen gemaakt. De laatste was vijf jaar geleden (was 15 maanden). Man, wat verlang ik naar dat zorgeloze leven! Sinds we terug zijn lijken we alleen maar achteruit te gaan. Oud huis gekocht, dakwerker die met al onze centen is gaan lopen na enkele jaren volop sparen (advokaat is er mee bezig maar kans dat we de 13 OOO euro gaan terugzien is klein, ook al zijn we volledig in ons recht), al meer dan drie jaar bezig met onze allergrootste wens, continu leven tussen hoop en wanhoop... Moesten we de mogelijkheden hebben dan vertrokken we vandaag nog op reis om terug ONBEZORGD te kunnen leven. Nu gebeurt alles in functie van, op commando enz... En bij momenten mat dat je zo af he...
Hoe gaat het nu met jullie?
Een leven zonder kinderen kan ik me ook niet voorstellen. Toch weet ik niet hoe lang het nu weer gaat duren tegen dat ik zwanger ga zijn. De eerste keer was dat meer dan twee jaar, de tweede keer acht maanden.
Amai, zes miskramen... hebben ze een oorzaak gevonden? Zwanger zijn is dan toch echt een hel he, ben zo jaloers op vrouwen die zonder zorgen genieten van hun zwangerschap. Zelf let ik op alle mogelijke dingen en dan loopt het nog fout af.
Afgelopen zomer droomden we ook al wel eens van wat we zouden doen als we zo nog jaren verder moeten sukkelen. We hebben al enkele wereldreizen gemaakt. De laatste was vijf jaar geleden (was 15 maanden). Man, wat verlang ik naar dat zorgeloze leven! Sinds we terug zijn lijken we alleen maar achteruit te gaan. Oud huis gekocht, dakwerker die met al onze centen is gaan lopen na enkele jaren volop sparen (advokaat is er mee bezig maar kans dat we de 13 OOO euro gaan terugzien is klein, ook al zijn we volledig in ons recht), al meer dan drie jaar bezig met onze allergrootste wens, continu leven tussen hoop en wanhoop... Moesten we de mogelijkheden hebben dan vertrokken we vandaag nog op reis om terug ONBEZORGD te kunnen leven. Nu gebeurt alles in functie van, op commando enz... En bij momenten mat dat je zo af he...
Hoe gaat het nu met jullie?
-
Falouche
- Berichten: 145
- Lid geworden op: 15 november 2011, 14:20
tja, dat vind ik ook zo erg lastig, dat al die behandelingen ook roet in je vakantieplannen gooien Gezien mijn leeftijd willen we niet echt er lang op uit trekken, omdat we nu voorrang geven aan de behandelingen.
bovendien doen wij stevige wandelvakanties, maar als ik mogelijk zou zwanger zijn, dan wil ik dat niet. Plan dan maar eens op voorhand welke vakantie je zult boeken! de mogelijkheden dat we zowel kunnen gaan wandelen, als dat er genoeg te beleven valt als we niet gaan wandelen zijn intussen een beetje uitgeput.
De geplande vakantie van in augustus heb ik moeten annuleren omdat ik mogelijks een BBZ had. Dat was niet het geval, dus achteraf gezien had ik toch kunnen gaan ipv hier mij te zitten ongerust maken.
maar goed, dat konden we niet weten op het moment zelf. ik ben natuurlijk wel erg blij dat het geen BBZ was en het vruchtje spontaan is afgekomen.
er is geen oorzaak gevonden tot nu toe. de dokter geeft anderzijds ook niet aan dat we er beter mee stoppen of zo. Maar ik twijfel wel wat. Ik heb nog 3 cryo's en die wil ik zeker nog laten terugplaatsen, maar de stimulatiecyclus is voor mij zeer zwaar. omdat ik al wat depressief ben, versterkt de medicatie die ik moet nemen dat nog. het waren verschrikkelijke weken, ook voor mijn man. ik weet niet of ik daar nog eens wil doorgaan. Ik hoop zo dat ik nog eens spontaan zwanger wordt.
en hoe het nu met mij gaat: ik overleef. anders kan ik het niet benoemen. Ik heb wel eens periodes of dagen dat het wat beter gaat, maar een kleine druppel doet me vaak weer helemaal wegzakken. en die kleine druppels komen overal voor (gesprekken over kinderen, zwangeren,jullie zullen het wel kennen). Gisteren vertelde een collega over de verjaardag van haar zoontje. Hij is 2 geworden. Ik was bij mijn eerste zs uitgerekend voor 2 weken na haar,... Een stomme vraag 'hoe is't?' kan al genoeg zijn om me te doen wenen.
Het is echt zo moeilijk om mijn leven compatibel te houden met het leven van mensen rondom mij. Ik hoop dat ik dat ooit nog terug zal kunnen.
Voor jullie ook veel sterkte
bovendien doen wij stevige wandelvakanties, maar als ik mogelijk zou zwanger zijn, dan wil ik dat niet. Plan dan maar eens op voorhand welke vakantie je zult boeken! de mogelijkheden dat we zowel kunnen gaan wandelen, als dat er genoeg te beleven valt als we niet gaan wandelen zijn intussen een beetje uitgeput.
De geplande vakantie van in augustus heb ik moeten annuleren omdat ik mogelijks een BBZ had. Dat was niet het geval, dus achteraf gezien had ik toch kunnen gaan ipv hier mij te zitten ongerust maken.
maar goed, dat konden we niet weten op het moment zelf. ik ben natuurlijk wel erg blij dat het geen BBZ was en het vruchtje spontaan is afgekomen.
er is geen oorzaak gevonden tot nu toe. de dokter geeft anderzijds ook niet aan dat we er beter mee stoppen of zo. Maar ik twijfel wel wat. Ik heb nog 3 cryo's en die wil ik zeker nog laten terugplaatsen, maar de stimulatiecyclus is voor mij zeer zwaar. omdat ik al wat depressief ben, versterkt de medicatie die ik moet nemen dat nog. het waren verschrikkelijke weken, ook voor mijn man. ik weet niet of ik daar nog eens wil doorgaan. Ik hoop zo dat ik nog eens spontaan zwanger wordt.
en hoe het nu met mij gaat: ik overleef. anders kan ik het niet benoemen. Ik heb wel eens periodes of dagen dat het wat beter gaat, maar een kleine druppel doet me vaak weer helemaal wegzakken. en die kleine druppels komen overal voor (gesprekken over kinderen, zwangeren,jullie zullen het wel kennen). Gisteren vertelde een collega over de verjaardag van haar zoontje. Hij is 2 geworden. Ik was bij mijn eerste zs uitgerekend voor 2 weken na haar,... Een stomme vraag 'hoe is't?' kan al genoeg zijn om me te doen wenen.
Het is echt zo moeilijk om mijn leven compatibel te houden met het leven van mensen rondom mij. Ik hoop dat ik dat ooit nog terug zal kunnen.
Voor jullie ook veel sterkte
-
querida
- Berichten: 20
- Lid geworden op: 14 september 2011, 19:36
Heel herkennend. We zouden in augustus eindelijk naar Mallorca gaan (mijn schoonzus woont daar). De laatste jaren waren het voortdurend kampeervakanties in Zeeland owv de prijs (sparen voor ons dak wat nu dus voor niks was). Maar in juli ging onze gyn op verlof en konden we niet starten met IUI. Omdat mijn cyclus heel onregelmatig is en dus erg onvoorspelbaar zijn we niet naar Mallorca kunnen gaan. Achteraf bleek ik een lange cyclus te hebben én konden we weer geen IUI hebben omdat ik onder narcose moest (vier wijsheidstanden laten trekken). We hadden dus in feite wel kunnen gaan, maar dat weet je niet op voorhand. En zo laten we steeds meer dingen schieten.
Morgen heb ik echo en waarsch op vrijdag curretage. Wel, op dezelfde dag hebben vrienden van ons een keizersnede, uitgevoerd door onze gyn. Die werden (hoe kan het ook anders) van de eerste keer zwanger, wij waren op dat moment al 2,5 jaar aan het proberen en zij besloten dan ook maar efkes snel te stoppen met de pil. Oja, en omdat ze zo snel zwanger werd is ze daarna dan toch maar gestopt met roken.... Jaloers? Maar allez nu.... neen serieus, het is allemaal zo oneerlijk. Net als mijn collega die over anderhalve maand bevalt van haar vierde kind, ongepland, maar doordat ze geen anticonceptie gebruikt weet ze dat een ongelukje altijd kan.
Begrijp me niet verkeerd, ik gun het iedereen , echt, eerlijk en oprecht, maar ik gun het toch mensen zoals ons nog het meest. Genoeg is genoeg he...
Zijn er veel mensen uit je omgeving die weten wat je doormaakt?
En wat dat wandelen betreft begrijp ik je ook heel goed. Ben zelf turnleerkracht en heb de laatste twee maanden niks meer gesport uit schrik voor complicaties (vorig jaar maand moeten plat liggen). Ik wandel normaal ook wel best veel, maar als ik zoals nu weer moeilijke momenten heb dan gaat het me echt niet af want tijdens het wandelen word je zo met je eigen gedachten geconfronteerd. De hoopvolle weken wandel ik veel en droom ik lekker weg, in de andere weken rollen de tranen voortdurend over mijn wangen...
Morgen heb ik echo en waarsch op vrijdag curretage. Wel, op dezelfde dag hebben vrienden van ons een keizersnede, uitgevoerd door onze gyn. Die werden (hoe kan het ook anders) van de eerste keer zwanger, wij waren op dat moment al 2,5 jaar aan het proberen en zij besloten dan ook maar efkes snel te stoppen met de pil. Oja, en omdat ze zo snel zwanger werd is ze daarna dan toch maar gestopt met roken.... Jaloers? Maar allez nu.... neen serieus, het is allemaal zo oneerlijk. Net als mijn collega die over anderhalve maand bevalt van haar vierde kind, ongepland, maar doordat ze geen anticonceptie gebruikt weet ze dat een ongelukje altijd kan.
Begrijp me niet verkeerd, ik gun het iedereen , echt, eerlijk en oprecht, maar ik gun het toch mensen zoals ons nog het meest. Genoeg is genoeg he...
Zijn er veel mensen uit je omgeving die weten wat je doormaakt?
En wat dat wandelen betreft begrijp ik je ook heel goed. Ben zelf turnleerkracht en heb de laatste twee maanden niks meer gesport uit schrik voor complicaties (vorig jaar maand moeten plat liggen). Ik wandel normaal ook wel best veel, maar als ik zoals nu weer moeilijke momenten heb dan gaat het me echt niet af want tijdens het wandelen word je zo met je eigen gedachten geconfronteerd. De hoopvolle weken wandel ik veel en droom ik lekker weg, in de andere weken rollen de tranen voortdurend over mijn wangen...
-
sterretjes
- Berichten: 57
- Lid geworden op: 23 augustus 2012, 14:02
Ook hier gaat het niet zo super..al mag ik gewoonweg niet klagen in vergelijking met jullie verhaal.
Wij zijn anderhalf jaar bezig, met twee miskramen in tussentijd. Eerst duurde het lang om zwanger te worden, maar de tweede keer was vrij snel na de eerste curettage. Hoewel anderhalf jaar misschien nog niet zo lang lijkt, voelt het alsof ik plotsklaps veel ouder ben geworden en alle zorgeloosheid en naïeviteit verloren ben.
Wij zijn nu opnieuw aan het proberen om zwanger te worden en wachten ook nog op resultaten van het genetische onderzoek. Uit mijn bloedonderzoek was niks gekomen. Het voelt dan ook zo nutteloos, waarom zou het nu plots wel goed lopen.. Pas na drie miskramen willen ze meer onderzoek doen; het lijkt alsof ik dus gewoon aan het wachten ben tot we aan de statistieken voldoen.. Al besef ik ergens wel dat het ook nog altijd toeval kon zijn en het ook anders kan.
Ik haat hoeveel impact dit krijgt op ons leven.. Vakanties durven we inderdaad niet echt plannen; zeker geen vliegtuigvakanties en dat terwijl we wel veel willen zien van de wereld. Sociale contacten zijn ambetanter in een vriendenkring waarin iedereen volop bevalt en zwanger rondloopt.. Ik heb de neiging me af te zonderen en dit te vermijden, maar weet dat we dan ook helemaal alleen komen te staan dus ik probeer me te forceren om te blijven buiten komen.. Ik haat het ook zo als mijn vrienden, die het wel allemaal weten, me "sterk" noemen want ik voel me helemaal niet zo!
Ik kan ook alleen maar met verwondering de verhalen hier allemaal lezen en blijf mij maar afvragen hoe dit in godsnaam vol te houden valt..
Wij zijn anderhalf jaar bezig, met twee miskramen in tussentijd. Eerst duurde het lang om zwanger te worden, maar de tweede keer was vrij snel na de eerste curettage. Hoewel anderhalf jaar misschien nog niet zo lang lijkt, voelt het alsof ik plotsklaps veel ouder ben geworden en alle zorgeloosheid en naïeviteit verloren ben.
Wij zijn nu opnieuw aan het proberen om zwanger te worden en wachten ook nog op resultaten van het genetische onderzoek. Uit mijn bloedonderzoek was niks gekomen. Het voelt dan ook zo nutteloos, waarom zou het nu plots wel goed lopen.. Pas na drie miskramen willen ze meer onderzoek doen; het lijkt alsof ik dus gewoon aan het wachten ben tot we aan de statistieken voldoen.. Al besef ik ergens wel dat het ook nog altijd toeval kon zijn en het ook anders kan.
Ik haat hoeveel impact dit krijgt op ons leven.. Vakanties durven we inderdaad niet echt plannen; zeker geen vliegtuigvakanties en dat terwijl we wel veel willen zien van de wereld. Sociale contacten zijn ambetanter in een vriendenkring waarin iedereen volop bevalt en zwanger rondloopt.. Ik heb de neiging me af te zonderen en dit te vermijden, maar weet dat we dan ook helemaal alleen komen te staan dus ik probeer me te forceren om te blijven buiten komen.. Ik haat het ook zo als mijn vrienden, die het wel allemaal weten, me "sterk" noemen want ik voel me helemaal niet zo!
Ik kan ook alleen maar met verwondering de verhalen hier allemaal lezen en blijf mij maar afvragen hoe dit in godsnaam vol te houden valt..
-
Falouche
- Berichten: 145
- Lid geworden op: 15 november 2011, 14:20
tja sterk vind ik ook een verkeerd woord. Het is dat we gewoon verplicht zijn om de situatie te dragen zaols ze is. Heeft niets met sterk zijn te maken. Niemand die het zelf meemaakt weet waar wij door moeten. En als ik het moeilijk heb, dan laten ze me vaak met rust en gaan gewoon verder met hun leven. En net dat is wat het nog pijnlijker maakt. Au fond sta je er wel alleen voor om het te dragen.
-
querida
- Berichten: 20
- Lid geworden op: 14 september 2011, 19:36
Ik krijg ook vaak te horen dat ik toch zo sterk ben en hoe ik het volhou, yeah right... ik kan toch niet achteruit lopen? Wat is dat, volhouden? Je kan alleen maar vooruit he, dat kies je niet he...
Het is eigenlijk vooral gekomen door mijn late miskraam van vorig jaar dat ik daar open over werd. Vroeger wisten maar sommige mensen dat we zwanger wouden worden (hoewel iedereen dat wel vermoedde hoor). Maar na die late miskraam vorig jaar heb ik een mail geschreven naar mijn collega's en familie om uit te leggen wat er was gebeurd. Ik was toen trouwens al een tijd thuis van het werk door complicaties. Ik deed dat eigenlijk vooral om niet steeds alles te moeten uitleggen en om misverstanden en "eigen op zichzelf groeiende verhalen" te vermijden. Eigenlijk heeft me dat wel geholpen want je voelt dan echt enorm veel steun. Ik werk ook op een lagere school met bijna uitsluitend medelevende vrouwen, dus dat is wel fijn.
Toen ik zwanger werd durfde ik ook ervoor uit te komen dat het meer dan twee jaar geduurd had. Ik was toen toch zwanger, so what? Maar nu wordt dat ergens wel erg kut. Allez, enerzijds is het fijn dat mensen rekening met je gevoelens houden en je beter begrijpen, maar anderzijds lijkt iedereen over je schouder mee te kijken. Ik voel me nu al verschrikkelijk als ik eraan denk dat ik terug in alle klassen turnen moet gaan geven (want de kinderen weten dat de juf vorig jaar haar kindje heeft verloren en dat ik nu terug zwanger ben/was) en speeltijdbewakingen moet gaan doen waar ook de ouders rondlopen. Ik voel die blikken nu al, zelfs als ze er niet zouden zijn....
Maar soit, voorlopig weet de school het nog niet. Ik moest thuis blijven en er is een vervanger bezig. Ik kom net van de gyn en hij stelde voor om nog een week te wachten en dan eventueel volgende week vrijdag een curretage te doen. Ik ga dan deze week ook nog niet werken. Na de curretage eens zien hoe ik me voel en anders toch nog even thuis blijven. Ik ben echt geen profiteur, ben zelden ziek (één dag in vier jaar tijd) maar nu kan het me even allemaal gestolen worden!!!
Oja en sterretjes, of je nu anderhalf jaar of drie jaar en half wacht, ELKE maand duurt eindeloos! Heb zelf ook bepaalde contacten die me heel moeilijk vallen. Het hangt ook echt af van hoe ik me voel, waar ik in mijn cyclus zit enz of ik dat aankan of niet.
Het is eigenlijk vooral gekomen door mijn late miskraam van vorig jaar dat ik daar open over werd. Vroeger wisten maar sommige mensen dat we zwanger wouden worden (hoewel iedereen dat wel vermoedde hoor). Maar na die late miskraam vorig jaar heb ik een mail geschreven naar mijn collega's en familie om uit te leggen wat er was gebeurd. Ik was toen trouwens al een tijd thuis van het werk door complicaties. Ik deed dat eigenlijk vooral om niet steeds alles te moeten uitleggen en om misverstanden en "eigen op zichzelf groeiende verhalen" te vermijden. Eigenlijk heeft me dat wel geholpen want je voelt dan echt enorm veel steun. Ik werk ook op een lagere school met bijna uitsluitend medelevende vrouwen, dus dat is wel fijn.
Toen ik zwanger werd durfde ik ook ervoor uit te komen dat het meer dan twee jaar geduurd had. Ik was toen toch zwanger, so what? Maar nu wordt dat ergens wel erg kut. Allez, enerzijds is het fijn dat mensen rekening met je gevoelens houden en je beter begrijpen, maar anderzijds lijkt iedereen over je schouder mee te kijken. Ik voel me nu al verschrikkelijk als ik eraan denk dat ik terug in alle klassen turnen moet gaan geven (want de kinderen weten dat de juf vorig jaar haar kindje heeft verloren en dat ik nu terug zwanger ben/was) en speeltijdbewakingen moet gaan doen waar ook de ouders rondlopen. Ik voel die blikken nu al, zelfs als ze er niet zouden zijn....
Maar soit, voorlopig weet de school het nog niet. Ik moest thuis blijven en er is een vervanger bezig. Ik kom net van de gyn en hij stelde voor om nog een week te wachten en dan eventueel volgende week vrijdag een curretage te doen. Ik ga dan deze week ook nog niet werken. Na de curretage eens zien hoe ik me voel en anders toch nog even thuis blijven. Ik ben echt geen profiteur, ben zelden ziek (één dag in vier jaar tijd) maar nu kan het me even allemaal gestolen worden!!!
Oja en sterretjes, of je nu anderhalf jaar of drie jaar en half wacht, ELKE maand duurt eindeloos! Heb zelf ook bepaalde contacten die me heel moeilijk vallen. Het hangt ook echt af van hoe ik me voel, waar ik in mijn cyclus zit enz of ik dat aankan of niet.
-
sterretjes
- Berichten: 57
- Lid geworden op: 23 augustus 2012, 14:02
Inderdaad dat denk ik dan ook.. wat moeten we doen? Veel keuze krijgen we niet hè!
Bij mij op het werk weten ze het ook omdat ik ook vroeg moet stoppen en de laatste keer ook een aantal weken moest platliggen, waarna het toch nog misliep. Toen vond ik het vreselijk, al die mensen die zoiets intiems weten maar eigenlijk ben ik wel blij want er wordt echt veel rekening mee gehouden en mijn collega's begrijpen dan ook dat ik dit jaar minder presteer en meer afgeleid ben.
Ook mijn vrienden weten het. Heeft voor- en nadelen. Ze begrijpen en zijn echt lief; luisteren veel en zijn er ook wel maar inderdaad het echt dragen moet je toch zelf doen. Nadeel is dat ik me soms de zieligaard voel tussen hen en bij hen en hun kindjes/zwangere buiken nog meer geconfronteerd wordt met wat bij mij steeds mislukt..
Zo moeilijk allemaal..
Ik hoop dat we hier allemaal binnenkort anders op kunnen terugkijken!
Bij mij op het werk weten ze het ook omdat ik ook vroeg moet stoppen en de laatste keer ook een aantal weken moest platliggen, waarna het toch nog misliep. Toen vond ik het vreselijk, al die mensen die zoiets intiems weten maar eigenlijk ben ik wel blij want er wordt echt veel rekening mee gehouden en mijn collega's begrijpen dan ook dat ik dit jaar minder presteer en meer afgeleid ben.
Ook mijn vrienden weten het. Heeft voor- en nadelen. Ze begrijpen en zijn echt lief; luisteren veel en zijn er ook wel maar inderdaad het echt dragen moet je toch zelf doen. Nadeel is dat ik me soms de zieligaard voel tussen hen en bij hen en hun kindjes/zwangere buiken nog meer geconfronteerd wordt met wat bij mij steeds mislukt..
Zo moeilijk allemaal..
Ik hoop dat we hier allemaal binnenkort anders op kunnen terugkijken!
-
nogeenkeer
- Berichten: 1443
- Lid geworden op: 6 juli 2011, 11:49
Hey meiden,
ik heb niet zoveel miserie gehad als jullie maar met drie miskramen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarbij ik mijn linkereileider verloor heb ik toch ook alles behalve een vlekkeloos parcours doorgemaakt. Maar...ik heb ook twee gezonde kindjes, een jongen van bijna 3 en hier naast mij een klein ventje van 6 weken, dus ik wil eigenlijk maar zeggen: zelfs mét herhaalde miskramen kán het wel degelijk! Bij mij blijkt het uiteindelijk aan een lichte bloedstollingsafwijking te liggen, ons prinske is er nu gekomen met extra bloedverdunners de eerste 15
weken.
En wat dat geen vakanties en zo betreft, ik heb ook mijn leven "on hold" gezet toen ons prinske maar niet wou komen (kabouter kwam er relatief snel, na "slechts" één miskraam op 12 weken). Hebben er uiteindelijk een kleine twee jaar over gedaan. Twee jaar waarin ik niet dronk, amper uitging, niet naar het buitenland ging, niet ging sporten, kortom eigelijk niet genoot van het leven... Dat was verkeerd van mij, maar als je ervoor staat lijkt dat niet zo hé...
Alleszins veel succes en ik hoop dat er snel een paar wondertjes jullie richting mogen uitkomen!
Groetjes,
nogeenkeer.
ik heb niet zoveel miserie gehad als jullie maar met drie miskramen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarbij ik mijn linkereileider verloor heb ik toch ook alles behalve een vlekkeloos parcours doorgemaakt. Maar...ik heb ook twee gezonde kindjes, een jongen van bijna 3 en hier naast mij een klein ventje van 6 weken, dus ik wil eigenlijk maar zeggen: zelfs mét herhaalde miskramen kán het wel degelijk! Bij mij blijkt het uiteindelijk aan een lichte bloedstollingsafwijking te liggen, ons prinske is er nu gekomen met extra bloedverdunners de eerste 15
weken.
En wat dat geen vakanties en zo betreft, ik heb ook mijn leven "on hold" gezet toen ons prinske maar niet wou komen (kabouter kwam er relatief snel, na "slechts" één miskraam op 12 weken). Hebben er uiteindelijk een kleine twee jaar over gedaan. Twee jaar waarin ik niet dronk, amper uitging, niet naar het buitenland ging, niet ging sporten, kortom eigelijk niet genoot van het leven... Dat was verkeerd van mij, maar als je ervoor staat lijkt dat niet zo hé...
Alleszins veel succes en ik hoop dat er snel een paar wondertjes jullie richting mogen uitkomen!
Groetjes,
nogeenkeer.
-
AnTan
- Berichten: 1062
- Lid geworden op: 5 september 2012, 12:32
Querida,
Ik lees je bericht en ik zou het bijna zelf kunnen geschreven hebben.
Ik wil je zeggen, ik ben net hetzelfde aan het meemaken. Vorige week miskraam gehad, halfjaar geleden ook, en ook al 2.5 jaar aan het proberen.
Enorme kinderwens... al zolang. Maar (wat toch hoort?) op de juiste man gewacht en die leerde ik later kennen dan gedacht.
We moeten ook gewoon 'proberen'... en ik zie dat ook niet zitten. Zou liever opgevolgd worden.
Het is moeilijk... Zeer moeilijk. En velen weten het niet bij mij en wie het wel weet, die reageren niet zoals ik het zou willen.
Ik weet ook, velen hebben het erger, maar goed, dit is OOK erg. Ik ben ook al 31 jaar, bijna 32. En de tijd tikt toch genadeloos verder. Het kan, en het kan goed, maar voor ons voelt dit toch als 'laat' he...
Ik kan me ook geen leven zonder kinderen voorstellen. Eigenlijk wacht ik nu al jaren totdat we een baby hebben... Alsof ik niks anders te doen heb of wil doen.
Het is hard en moeilijk... en zwaar en zo onzeker. We moeten sterk zijn... en kunnen niet anders dan afwachten en zien wat de toekomst ons brengt. Hopelijk geen curretage nodig geweest?
Bij mij 2x niet, was telkens MK in week 6.
Heel veel sterkte,...
Ik lees je bericht en ik zou het bijna zelf kunnen geschreven hebben.
Ik wil je zeggen, ik ben net hetzelfde aan het meemaken. Vorige week miskraam gehad, halfjaar geleden ook, en ook al 2.5 jaar aan het proberen.
Enorme kinderwens... al zolang. Maar (wat toch hoort?) op de juiste man gewacht en die leerde ik later kennen dan gedacht.
We moeten ook gewoon 'proberen'... en ik zie dat ook niet zitten. Zou liever opgevolgd worden.
Het is moeilijk... Zeer moeilijk. En velen weten het niet bij mij en wie het wel weet, die reageren niet zoals ik het zou willen.
Ik weet ook, velen hebben het erger, maar goed, dit is OOK erg. Ik ben ook al 31 jaar, bijna 32. En de tijd tikt toch genadeloos verder. Het kan, en het kan goed, maar voor ons voelt dit toch als 'laat' he...
Ik kan me ook geen leven zonder kinderen voorstellen. Eigenlijk wacht ik nu al jaren totdat we een baby hebben... Alsof ik niks anders te doen heb of wil doen.
Het is hard en moeilijk... en zwaar en zo onzeker. We moeten sterk zijn... en kunnen niet anders dan afwachten en zien wat de toekomst ons brengt. Hopelijk geen curretage nodig geweest?
Bij mij 2x niet, was telkens MK in week 6.
Heel veel sterkte,...
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 19 gasten