3x miskraam, geen garanties, geen hoop, geen kind

Maria80
Berichten: 16
Lid geworden op: 24 november 2012, 9:45

3x miskraam, geen garanties, geen hoop, geen kind

Bericht door Maria80 » 24 november 2012, 9:53

Hallo,

ik weet niet goed waar ik moet beginnen, maar ik ben radeloos. Wanhopig, verdrietig, voel me zo machteloos.
Woensdag te horen gekregen dat mijn zwangerschap na 7,5 week weer niet goed is. De 3e keer op rij. Ik heb geen enkel bewijs dat het ooit gaat/kan lukken, want we hebben nog geen kinderen. Ik ben boos, verdrietig, weet gewoon niet meer wat te doen. Heb het idee dat ze in Nederland niet veel voor me kunnen doen. We hebben al een chromosonen onderzoek gehad, waar niks is uitgekomen. Vaak krijg je te horen : "maar je kunt tenminste zwanger worden", "je hebt gewoon pech". Vraag me af of ze dat nog zouden zeggen als ze zelf 3 x op rij de hoop en wanhoop, het verdriet, het intense verdriet hebben gekend. Ik weet niet goed meer wat te doen. We willen ze graag samen een kindje, zijn al zo lang samen en al jaren bezig, maar het lijkt alsof het niet gegund is. Ik vind het heel moeilijk om de moed terug te vinden, om hoop te houden, om vooruit te kijken. Elke keer wordt je zo afgestraft. Niks interesseert me nog.

Falouche
Berichten: 145
Lid geworden op: 15 november 2011, 14:20

Bericht door Falouche » 24 november 2012, 10:44

het is idd erg moeilijk om steeds weer een zwangerschap te verliezen. En de woorden 'dat je al zwanger kunt worden, dus dat dat een goed teken is' doet mij ook altijd erg veel pijn. Watn naar mijn gevoel beginnen mijn problemen pas als ik zwanger ben. Voor anderen loopt het goed, eens ze zwanger zijn geworden, maar voor mij niet. Ik heb wel altijd zeer vroege miskramen, zelfs zo vroeg dat de medische wereld nog neit van zwangerschappen spreekt, want daar moet je ongevoor 6 w zwanger voor zijn.
Bij mij staan ze ook voor een raadsel, want ik heb al alle mogelijk onderzoeken van 2 verschillende fertiliteitscentra gehad in het kader van herhaalde miskramen, maar ze vinden niets. Bij de volgende cyslus starten ze bij mij met experimenteel cortisone bijgeven, omdat ze vermoeden dat er mogelijk een immuniteitsreactie ermee te maken kan hebben. Hopelijk biedt dat uitkomst, want na 7 keer geloof ik er al helemaal niet meer in. En toch wil ik nog altijd zoooooo graag kinderen. Wat voor zin geef ik aan mijn leven als er geen kinderen zouden zijn? Ik heb een hele lieve man, en op zich doe ik mijn werk graag, maar mij nwerk zuigt mij ook leeg. Dat kan ik ook niet volhouden. Ik zou zo graag kidneren hebben, en dan blij ik hetzelfde werk doen, maar dan ga ik wel minder werken. Ik wil er absoluut veel izjn voor mijn kinderen.
Het is moeilijk he, om dat een plaats te geven. veel sterkte.

sterretjes
Berichten: 57
Lid geworden op: 23 augustus 2012, 14:02

Bericht door sterretjes » 24 november 2012, 11:57

Hey Maria,

Het zou ons verhaal kunnen zijn.. Ook ik heb afgelopen woensdag het nieuws gekregen dat onze derde zwangerschap weer slecht liep. Het vruchtje deed het goed op de eerste echo op 6,5 week en twee weken later bleek het hartje gestopt en was het niet meer gegroeid. Derde missed abortion op rij en ook hier nog steeds geen kleintje.
Ik herken wat je schrijft.. De wereld staat opnieuw stil en het ziet er steeds minder goed uit. Zwanger worden is geen probleem maar wat brengt het op? Het hele proces is zo uitputtend en lijkt stilletjes ook alle vreugde weg te zuigen.. En hoe begrijpend de omgeving ook denkt te zijn; het helpt niet als ze zeggen dat je moet proberen niet zo te focussen en dingen te doen om te ontspannen!

Wij gaan nu de stap zetten naar een fertiliteitscentrum en hopen dat ze ons hier meer kunnen begeleiden..

Veel sterkte voor jullie om de komende tijd door te komen! Ik weet hoe moeilijk het is..

Maria80
Berichten: 16
Lid geworden op: 24 november 2012, 9:45

Bericht door Maria80 » 25 november 2012, 11:38

Ik word stil van jullie verhalen. Zo herkenbaar, zo pijnlijk. Je verliest inderdaad de moed. Niks lijkt er meer toe te doen. Alles staat stil.
Ik heb het niet aan veel mensen verteld, maar merk dat ik het niet meer trek. Elke keer maar weer de moed verzamelen en elke keer zo teleurgesteld worden. Ik weet niet meer hoe ik het moet doen.
Denk dat ik het echt een plekje moet gaan geven, hoe weet ik niet. Maar het verdriet is te groot.
Gewoon maar weer doorgaan lukt me niet. Zeker omdat het nu nog "in" me zit en ik wacht op een curretage. Misschien moeten we wel een pauze inlassen, terwijl ik zo graag door wil. Maar ik ga er zelf aan ten onder. De pijn, het verdriet is te groot. Moet ergens weer de moed vinden om door te gaan en ook lichamelijk en geestelijk herstellen. We willen het zo graag, maar er is geen enkele garantie dat het lukt. Daardoor is het extra moeilijk om weer moed te vinden, hoop te hebben....
Jullie ook heel veel sterkte. Denk aan jullie en wens jullie al het geluk van de wereld toe. Hoop dat het voor jullie gaat lukken!

sterretjes
Berichten: 57
Lid geworden op: 23 augustus 2012, 14:02

Bericht door sterretjes » 26 november 2012, 9:29

Het doet zoveel pijn en ik weet dat het enkel erger gaat worden de komende weken.. Nu ben ik nog thuis maar dan komt er weer die dag dat je moet gaan werken en terug alle dagelijkse dingen doen alsof er niets aan de hand is. Ik kan soms zo boos worden dat alles zomaar verder loopt en ik zie hoe anderen hun leven verder kabbelt, terwijl bij ons alles keer op keer in stukken valt.. Niet dat je het een ander zou toewensen, maar het drukt je iedere keer weer op het feit dat wij niet mee kunnen.

En hoe vreselijk deze derde miskraam ook was; ik kan precies alleen maar denken aan de "volgende poging" terwijl ook dit een kindje was hè..

Sorry voor het egoberichtje.. maar hier komen je woorden terecht bij mensen die begrijpen wat dit proces met je doet. Ook hier duimen we mee voor jullie! Misschien wordt 2013 ons jaar hè..

AnTan
Berichten: 1062
Lid geworden op: 5 september 2012, 12:32

Bericht door AnTan » 29 november 2012, 13:37

Ik weet hoe je je voelt, ik voel me net zo. Radeloos. Ook net een 2e miskraam gehad, ik ben ook 31 dus echt pakken tijd is er nu ook weer niet.
Ik kan je niet helpen, alleen maar... Je bent niet alleen, en bij velen gaat het opeens wél goed.
Mij helpt het me op elk vlak te laten testen, om zeker te zijn dat alles goed is. Dat is nog niet gebeurd, we zijn daaraan bezig en sommige dingen moet ik echt aandringen dat ik dat wil... Maar goed, wat moet je anders doen?
Heel veel sterkte!

Maria80
Berichten: 16
Lid geworden op: 24 november 2012, 9:45

Bericht door Maria80 » 3 december 2012, 12:23

Iedereen bedankt voor de lieve woorden, goede wensen en het medeleven. Je voelt je idd zo alleen. Het gevoel is niet te beschrijven. Afgelopen week de curretage gehad, ik wil het graag, wilde af van het zwangere gevoel, terwijl het niet goed was. En nu, nu droom ik weer dat ik zwanger ben, dan het goed is en zo naar is het dan om weer wakker te worden. De afgelopen tijd voelt als een nachtmerrie die maar niet stopt. Het verdriet komt telkens terug. En als er maar hoop is voor de toekomst, dan zou ik het nog een beetje trekken. Maar je hebt geen enkele garantie. De statieken worden eigenlijk steeds slechter. Ik ben 32, droomde van een groot gezin, maar nu is het maar de vraag of er uberhaupt ooit een kindje gaat komen. Die onzekerheid zorgt er voor dat het moeilijk is om door te gaan. Maar we gaan door, hoe dan ook. Tijd tikt voorbij. We hebben ook wel wat onderzoeken gehad, maar haal er weinig hoop uit. Er wordt tot dus ver nog niks gevonden, dus wat moet je dan.

Zou zo graag in de toekomst willen kijken, moed verzamelen en vertrouwen hebben dat het goed komt.

Ik wens jullie ook heel veel sterkte. Moed houden, en mij moeder zegt altijd, achter de wolken schijnt altijd de zon.....

Liefs

sterretjes
Berichten: 57
Lid geworden op: 23 augustus 2012, 14:02

Bericht door sterretjes » 4 december 2012, 21:25

Mooi verwoord Maria!

Na drie miskramen worden de statistieken er inderdaad steeds slechter op en er lijkt momenteel zo weinig perspectief en al helemaal geen garantie op wat we zo graag willen.
Aan de ene kant voel ik zoveel vechtlust en wil ik meteen een soort "strijdplan" opstellen en allerlei onderzoeken/behandelingen beginnen. Op die momenten denk ik erover meteen als het kan weer zwanger te willen raken..nu zelfs al als het zou kunnen. Maar aan de andere kant ben ik zo bang dat ik iedere keer door deze hel moet gaan en ik over zoveel jaar ga beseffen dat ik de mooiste jaren van mijn leven kwijt ben. Want het leven staat nu al zo lang stil en we leven op de golven van hoop/wanhoop. Vrienden zien wordt steeds pijnlijker en ook doorgaan met werk enz. wordt moeilijker en het zegt me ook steeds minder allemaal.

Het voelt inderdaad als een nachtmerrie die maar niet wil stoppen! Maar dan zie ik in gedachten ons kindje en dan komt die hoop weer opzetten.. Ik wens voor ons allemaal dat je mama gelijk heeft en de zon ooit mag opkomen speciaal voor ons!

Maria80
Berichten: 16
Lid geworden op: 24 november 2012, 9:45

Bericht door Maria80 » 5 december 2012, 12:08

Hallo sterretjes,

ik herken me heel erg in je verhaal. Ik wil ook altijd de strijd aan gaan, plannen maken, vooruit denken, liefst 5 stappen vooruit. Liefst gister zwanger dan vandaag.
Maar merk dat ik bang ben. Alles staat nu stil en de pijn en het verdriet is zo groot en zit zo diep, dat ik niet weet hoe ik er mee om moet gaan. Ik trek het gewoon niet, maar ook wil ik zo graag zwanger worden. Men geeft aan dat nu beter is om rust te nemen, te herstellen, pas op de plaats te maken. Misschien is het ook wel goed, ik weet het niet. Het afgelopen jaar was heel pittig, hoop, verdriet, hoop, verdriet. Bikkelen om de dag door te komen. Vele momenten met een trieste waas er over heen. Bijna geen moment geweest dat ik er niet aan dacht.

Ik hoop ook zo dat het allemaal ergens goed voor is geweest en dat jullie en wij kunnen genieten van een lief klein kindje. Iets wat nu onbereikbaar lijkt en nog is, maar misschien is er hoop. Hebben we geluk. Ik hoop het zo.

Pimpajoentje
Berichten: 175
Lid geworden op: 24 januari 2013, 13:51

Bericht door Pimpajoentje » 25 januari 2013, 15:53

Lieve Maria80,

Hoe gaat het ondertussen met je? We zijn nu eind januari 2013, hoe voel je je?
Ik herken mezelf in je situatie, ben nu mijn derde opeenvolgede miskraam (in 8 maanden tijd) aan het hebben. Nog geen kinderen. Volgende week naar de gynaecoloog voor een "wat nu-plan". Maar ik heb zelf geen idee. Ik zit nog in de ontkenningsfase en wil niet aanvaarden dat de natuur hulp nodig heeft. Nu ja, ik wil wel hulp aanvaarden als ik daarna de garantie heb dat het goed gaat.... maar ik ken de statistieken na 3 miskramen ook. Moet ik hopen dat het onderzoek iets uitwijst? Of net hopen dat alles in orde is? Mijn lichaam heeft rust nodig, maar hart staat op breken. Ik hoop dat jij je al iets sterker voelt.

Lieve groetjes,

Maria80
Berichten: 16
Lid geworden op: 24 november 2012, 9:45

Bericht door Maria80 » 25 januari 2013, 16:24

lieve Pimpajoentje,

om heel eerlijk te zijn gaat het momenteel niet zo goed. sinds eind november bijna elke week in het ziekenhuis geweest. voor curretage. voor onderzoek. uiteindelijk bleek dat ik een schotje in de baarmoeder heb. wat de oorzaak van de miskramen kan zijn. maar niets is zeker. er is geen bewijs of onderzoek naar geweest. ik zou een buik kijkoperatie moeten ondergaan om te kijken of t echt een schotje is of dat t 2 baarmoeders zijn..... nadat de 1e operatie niet door kon gaan heb ik vorige week wel de operaties gehad. gelukkig was t 1 baarmoeder en mochten ze t verwijderen. dat id niet geheel gelukt dus medio maart moet ik nog een keer onder het mes. de wond is nu ook nog gaan ontsteken.
het geduld wordt telkens op de proef gesteld. terwijl t geduld al heel lang op is. ik ben blij dat er misschien een oorzaak is gevonden.maar heb t zwaar.iedereen gaat door en ik sta stil en ben verdrietig. misschien dat we over half jaar weer mogen proberen. nog meer geduld nodig. het is pittig maar laat je onderzoeken. dan kun je die oorzaken uitsluiten. dat geeft ook toch een soort rust. het is een lange weg die we moeten doorgaan maar we moeten hoop houden ook al is er geen enkele garantie. mijn moeder zei een tijdje geleden; je doet er iig alles aan. zodat ik me later geen verwijten kan maken. maar zwaar is t wel. veel sterkte en moed gewenst. liefs

Pimpajoentje
Berichten: 175
Lid geworden op: 24 januari 2013, 13:51

Bericht door Pimpajoentje » 25 januari 2013, 16:47

Lieve Maria80,

Mijn god, of het allemaal al niet moeilijk genoeg is, zonder de hele medische mikmak. Ik vind het heel erg voor je, en voor je partner. Het hoofdstuk 'als het niet gaat zoals gepland' lees je niet in zwangerschapsboeken, je gaat ervan uit dat dat niet nodig is, dat het jou niet overkomt.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat met de tijd de wonden helen, maar ik weet goed genoeg dat enkel een positieve zwangerschap de pijn een beetje kan doen vervagen.
Laatst gewijzigd door Pimpajoentje op 8 februari 2013, 15:45, 1 keer totaal gewijzigd.

Elske1980
Berichten: 5
Lid geworden op: 7 januari 2013, 20:08

Bericht door Elske1980 » 27 januari 2013, 20:32

Hallo Maria80,

Ik herken mezelf helemaal in je situatie. Ben ook 32, heb op 6 maanden tijd ook 2 miskramen gehad en 3 jaar geleden ook één. Ook ik heb allerlei onderzoeken laten doen. Er is niets uitgekomen. Mijn omgeving vindt dit positief. Ik was eigenlijk teleurgesteld. Wetende dat wij gewoon opnieuw op natuurlijke manier moeten proberen, terug geconfronteerd worden met al die onzekerheden. Ik weet niet of ik dit nog aan kan... Momenteel ben ik zo gefrustreerd en kwaad... Begin zelf de familie te mijden. Vandaag was er een familiefeest langs mijn man z'n kant. Z'n neef en vriendin verwachten een baby. De tante had op voorhand gebeld om te verwittigen en ik kon het gewoon niet aan om te gaan... Ik ben nu zelfs zo jaloers en kwaad dat ik ze het niet kan gunnen. Ik vind het erg dat ik met deze gevoelens geconfronteerd wordt en weet niet hoe ik mij hierover kan zetten :( In ieder geval doet het voor alle dames hier wel eens deugd om het hart te luchten. Ik zou iedereen zeker een hart onder de riem willen steken en ik hoop van harte dat 2013 voor ons allen een mooi jaar kan worden ! xxx

sterretjes
Berichten: 57
Lid geworden op: 23 augustus 2012, 14:02

Bericht door sterretjes » 27 januari 2013, 22:13

Hoi Maria,

Wij hebben in november gelijkertijd een derde miskraam doorgemaakt en het spijt me te horen dat het ook voor jou een hele lijdensweg lijkt te worden/blijven..

Ons verhaal blijft gelijk lopen precies. Ik heb nog een hele maand (december-begin januari) lopen sukkelen met restweefsel van de miskraam tot uiteindelijk een ingreep nodig bleek. Dit is ondertussen wel gebeurd. Ook bij mij spreken ze van een mogelijk tussenschot in de baarmoeder en er staat een laparoscopie + hysteroscopie gepland om te kijken of ze dit mogelijks kunnen verwijderen. Ze zijn nog niet zeker of het wel een tussenschot is of een echte tweehoornige baarmoeder; in dit laatste geval kunnen ze niet opereren blijkbaar. Verder lopen er nog een aantal testen maar ook hier is het momenteel dus nog maanden wachten geblazen.

Ondertussen krijgt natuurlijk iedereen rondom ons kindjes; ik vind dat ook normaal maar het toont ons voortdurend hoe leeg het bij ons blijft.
Ik hoop nu dat het echt om een tussenschotje gaat en ze ook echt iets kunnen doen hieraan.. Hoe hebben ze dit bij jou eigenlijk vastgesteld?

Ik duim mee dat het in maart goed loopt en jullie nadien kunnen beginnen vooruit denken.. Om je wat moed in te spreken; ik heb al veel verhalen gehoord waarbij vrouwen met herhaalde miskramen na een verwijdering van het tussenschot snel zwanger werden én BLEVEN! Ik hoop dat wij hier beiden deze zomer bij zullen horen ;-)

Veel liefs van een lotgenootje!

Maria80
Berichten: 16
Lid geworden op: 24 november 2012, 9:45

Bericht door Maria80 » 28 januari 2013, 8:41

lieve sterretjes,
ons verhaal is identiek. bij mij wisten ze ook niet of t echt een schotje of idd zo'n 2 hoornige baarmoeder.vond t doodeng en baalde erg toen bleek dat mijn operaties (dezelfde als jij zult moeten onderaan)werden verschoven van 2 naar 14 jan.ik was opgelucht toen idd bleek dat het geopereerd mocht worden omdat t 1 baarmoeder was.Hoop dit ook voor jullie. Dat geeft extra hoop. Al moet ik ook zeggen dat pittig blijft om moed te houden. ik hoop dat jullie en onze kansen vergroot worden.
medio maart halen ze t 2e deel eruit en dan kan hopelijk t echte herstel beginnen. Heel veel sterkte gewenst. Duim voor jullie.
Mijn moeder zei een tijdje geleden: je doet er iig alles aan. dan kun je jezelf nooit verwijten maken. de weg is lang, veels te lang maar we gaan door. De laatste tijd gaat t niet zo goed, ben ik erg emo en weet ik t soms echt niet meer maar ik probeer elke dag weer opnieuw te beginnen en proberen t beter te laten gaan....want wachten is verschrikkelijk maar we hebben geen keus.... veel sterkte. liefs

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 7 gasten