miskraam verwerken.

[astrid20]

Ik was maar 5 maanden aan het proberen en was al zwanger!!
zo gelukkig dat we waren en na 9 weken een miskraam gekregen op 9 september.
Ik ben er nog niet overheen en nu zijn we weer aan het proberen maar ben toch ook bang dat het weer gaat gebeuren.
Het is een roller coaster van emoties en ik wist niet hoeveel vrouwen dit meemaken totdat ik het zelf had meegemaakt.
Al de vrouwen zien er zo sterk uit en vertellen mij gewoon h ja ik heb dat ook meegemaakt en ik betrap mij erop dat ik ook sterk overkom tegenover andere mensen maar de gevoelens zitten heel diep en laten dus echt een groot litteken achter.
Iemand uit de buurt van lier die hier over wilt praten zou ik graag ontmoeten. ben juist van het buitenland terug naar belgie verhuisd en ookal heb ik wel vrienden,die begrijpen het niet echt.

dank je

[AnTan]

Beste Astrid,


Eerlijk en vooral spijt het me te lezen dat je dit hebt meegemaakt.
Je hebt gelijk, zoveel vrouwen maken dit mee, maar dat is helaas geen troost.
Zelf had ik enkele weken geleden een 2e miskraam en dat na jaren proberen.
Ik weet zelf niet goed hoe er echt mee om te gaan, alleen heb ik zeer veel steun gekregen van de mensen hier op het forum. Mensen uit mijn omgeving helpen me niet, ofwel minimaliseren ze het, ofwel durven ze het er niet over hebben, ofwel 'laten ze me gerust',... Gelukkig heb ik veel steun aan mijn man.
Ik heb beslist moest dit nog eens gebeuren dat ik dit aan niemand meer zeg.
Vooral beseffen dat dit blijkbaar heel vaak gebeurt, is het bij 15% van de vrouwen? Ik weet het niet. Meestal is er geen oorzaak.
Het is nog vroeg, maar je moet je ergens troosten met de gedachte dat er vrouwen zijn die moeten bevallen en een dood kindje ter wereld brengen... Dat dacht ik toch altijd zelf...: ik heb dan nog 'geluk'.
Maar goed. Je bent nog jong, 20? Ik ben 31. Dat wil zeggen, je hebt zoveel tijd nog om op je gemak te proberen... Je kan er blijkbaar weinig aan doen, dus je moet gewoon vertrouwen op wat de toekomst brengt.
En kom veel naar het forum, schrijf wat je denkt, wat je voelt, en vraag maar los. De mensen hier helpen je enorm daarmee! Tenslotte kunnen zij alleen weten hoe het écht voelt.
De allergrootste hulp vind ik zelf de mama's die dit meemaakten, die alles hebben doorstaan wat jij zelf hebt doorstaan, maar bij wie het goedkomt. Dat kan je alleen maar hoop geven!
Heel veel sterkte! En laat van je horen! Het zal helpen! Je zal je triestig voelen, maar je zal je niet alleen voelen en begrepen en gesteund.
En hopelijk heb je snel een kleintje in je armen! Je zal het alleen maar nòg liever zien!

[astrid20]

Hey AnTan

Je hebt gelijk na de dagen van niks willen doen en veel wenen ben ik beginnen denken aan mensen die het erger hebben dan mij. Ik was blij te weten dat ik een gezond lichaam heb dat het vruchtje afstoot en ik was blij dat ik maar 9 weken was ipv 6 maand of zo en ik weet dat die mensen nog meer pijn hebben dan ik maar soms voelt het dat mensen erger hebben meegemaakt denken dat wij niets voelen. ik weet ook niet wat de toekomst brengt en hoop dat i het niet meer hoef mee te maken maar het kan voor hetzelfde nog eens 5 keer voorkomen en daar ben ik bang voor. mijn man is ook heel goed voor mij maar mannen rouwen hier toch anders over denk ik. of althans mijn man. iKZelf ben 28 en we waren inderdaad niet lang aan het proberen maar dat wil niet zeggen dat het volgende keer ook snel komt. deonzekerheid is nog het ergste over alles maar aan de andere kant probeer ik het gewoon los te laten en de natuur zijn gang te laten gaan. we kunnen niet alles forceren in het leven. dank je voor je antwoord en ik hoop dat ik door dit forum ook het beter kan verwerken

[AnTan]

Ik weet hoe erg het is hoor. Ik zal nooit zeggen: 'er zijn ergere dingen'... Ik zeg het alleen aan mezelf. Uit plicht. Maar je eigen verdriet is er daarom niet minder om. Het is misschien een kleine troost, dat is alles... Beter nu, dan... Maar al is dat zo, daarom denk je niet zo.
Je staat ook niet elke dag op met 'gelukkig heb ik mijn 2 benen en 2 armen nog'... al héb je dat geluk inderdaad.
De onzekerheid is moordend, ik weet het. En het is moeilijk iemand moed in te spreken, als je zelf (ikzelf dus) niet eens weet wat komt. Ik heb ook geen enkele reden om te geloven dat het de 3e keer wél goed zal gaan. Maar wat ik heb geleerd is... Je kàn niet anders dan afwachten. Blijkbaar kan je niks doen tijdens de weken dat je zwanger bent... om miskraam te voorkomen. En blijkbaar kan je niks doen om sneller zwanger te geraken. Je moet ergens geloven dat het wel vaststaat voor jou, op een bepaalde dag. En dan zal het goed zijn.
Pas op, ik vind het zelf zeer moeilijk zo te denken. Ben eerder iemand die initiatief neemt en de dingen gedaan krijgt dat gewoon alles op zijn beloop laten. Maar je kàn hier niks doen.
Je tijd nemen om te rouwen en niemand je laten zeggen dat het 'maar' dat is. Het is ontzettend erg. Je bent een maand zwanger geweest, misschien zocht je al kinderopvang, misschien kocht je al babyspulletjes, misschien vertelde je het al aan enkelen. Dat is van je afgenomen. Een van de mooiste dingen die er zijn. Dat is niet niks, en dat is voor niemand niks.
Het kan lang duren... Maar je komt hier wel overheen. Je kan niet anders jammer genoeg. Je moet sterk zijn, en geduld hebben (wat ik zelf ook helemaal niet heb). En wees blij dat je niet al 3 jaar aan het proberen was zoals heel veel mensen. Als je na 5 maanden zwanger bent geraakt, kan het heel snel opnieuw lukken (bij sommigen zelfs een maand later!). Zorg alleen dat je klaar bent voor eventueel een volgende teleurstelling... Ik was bij tweede zwangerschap enorm op mijn goede, en zie, was weer miskraam...
Je moet het zo zien... moest je lichaam dat niet afstoten zou je een zeer ziek kindje gehad hebben... En 20% van de vrouwen maakt dit mee... Dat is heel veel. Mijn dokter zegt altijd: vroeger waren mensen gewoon een maand overtijd en wisten ze niet dat ze zwanger waren. Wij gaan testen en naar dokters... en weten het snel.
Ik weet niet of ik je help hoor, ik zit zelf nog met zoveel verdriet en onbegrip en ongeduld en onzekerheid. Maar je bent niet alleen. En het is WEL erg! Het is ontzettend erg... Dus heb maar verdriet en rouw maar zo lang het nodig is. En voor je het weet ben je weer zwanger... Je bent nog jong, er zijn zeker nog 10 jaren om nog makkelijk zwanger te raken en er zijn zoveel middelen die je kunnen helpen moest het niet lukken. Put daar beetje kracht uit.
Heel veel sterkte!!

[astrid20]

Hey

Je hebt me inderdaad wel geholpen en het helpt ook om hier gewoon alles er even uit te laten.
Het is wat je zegt : tegen de natuur kan je niks beginnen.ik ben ook heel ongeduldig en als ik ietsin men hoofd heb dan laat ik het ook gebeuren maar dit is iets waar je niets over kan bepalen en dat is ook zo frustrerend.
Ik hoop voor jou dat het snel goed komt en hoop dat we het beide nooit meer hoeven mee te maken.Het maakt me wel een ander persoon en een sterker persoon.

Nog eens bedankt voor je woorden.
Je begint teveel negatief te denken dan daar moest ik ook iets aan veranderen, Mijn vriend bv werkt samen met een meisje dat nog maar 2 weken in een relatie was en ze was al zwanger terwijl haar vriend nog 2 kinderen had rondlopen van iemand anders en de jongste toen 3 maanden was.Het maakte het ook erger omdat ze in dezelfde maand zwanger was geworden dan mij en vorige maand gingen we dan naar een feestje waar ze ook was dus dat was heel moeilijk voor mij maar dan hou ik me sterk en ben ik gewoon vriendelijk tegen haar.Ik heb dan ook niks tegen haar persoonlijk maar het is gewoon jaloezie en het feit dat het zo oneerlijk is(het is moeilijk toe te geven dat ik jaloers ben op die andere vrouwen terwijl ik gelukkig voor hen moet zijn.)

[nogeenkeer]

Hey Astrid,

ik heb ooit ook in jouw schoenen gestaan. Zwanger geworden op onze huwelijksreis, het leek eerst allemaal vanzelf te gaan. Eerste echo zag er prima uit en dan op 12 weken barstte onze droom plots uiteen, onze beebje was gestorven in mijn buik. Ik ben er kapot van geweest en effectief, je vraagt je af of het dan toch wel OOIT zal lukken. Wie weet is er iets mis... Ik heb mijn man toen zelfs laten beloven dat hij met mij een kindje zou adopteren moest het niet goedkomen. Maar niet veel later was ik terug zwanger en die zwangerschap verliep prima. Mijn oudste zoontje is inmiddels 3 jaar en zorgt hier voor het nodige leven in huis
Nadien heb ik nog heel wat problemen gehad, maar uiteindelijk is er ook een tweede wondertje gekomen, nu een goeie 3 maand geleden.

Belangrijk is om niet te wanhopen en er gewoon terug voor te gaan. Maar dat dat soms gaat met vallen en opstaan weet ik maar al te goed.
Veel sterkte meid!!

Groetjes,
nogeenkeer.

[astrid20]

Eerst wil ik vooral zeggen dat ik nogmaals weet dat er vrouwen zijn die het erger af hebben dan mij en ik probeer daar ook aan te denken maar dat er vrouwen mij berichten sturen om te zeggen dat "mijn probleem niet zo erg is als dat van hun en dat ik maar op zappy forum moet gaan omdat ik hier vrouwen kwets met mijn verhaal(gewoon omdat ik dan toch zwanger kan worden!)"vind ik erover gaan ! ik heb ook de ergste pijn van mijn leven gevoeld in mijn hart en ik hoop dat het voglende keer beter gaat gaan maar het kan ook heel slecht voor mij aflopen dus hoe erg of hoe minder erg.. alle vrouwen hier hebben pijn en zoeken voor steun en om steun te geven!! ik snap dit wel van de vrouw in kwestie maar hierdoor kwetsen ze mij dan weer.

ook wou ik tegen nogeenkeer bedankt zeggen voor je mooie verhaaltje ! het is altijd goed om dat te horen en ikzelf wil dit ook altijd geloven dat het bij mij ook nog komt dus fingers crossed
dat vallen en opstaan heb ik er meer dan voor over en wat jij tegen je vriend zei over adopteren heb ik ook tegen mijn vriend gezegd alleen weet hij niet of hij dit wilt moest het er ooit van komen als we echt geen kinderen kunnen krijgen. wij gaan wel trouwen in maart dus natuurlijk voel ik dat er nog over gesproken moet worden want een leven zonder kind kan ik niet aan denk ik

x

[cimoca]

Astrid,

niemand heeft het recht om je voor te schrijven wat je mag en kan voelen. Jij hebt een miskraam gehad en voor jou is dat een droom die in duigen valt. Je hebt het recht om verdriet te hebben, te rouwen, om serieus in de put te zitten,...

Uiteindelijk weet je puur rationeel ook wel dat er 'ergere dingen' zijn. Maar op dit moment ben jij je kindje, je droom, je toekomst kwijt en da's voor jou nu het ergste wat er is.

Dus uit je gevoelens, voel je down, verontschuldig je niet voor wat je voelt.

Ook ik heb een miskraam gehad. En als je in 't zefde straatje als ' er zijn ergere dingen' denkt dan moet ik toegeven : ik had al twee kindjes. Dus velen vonden het niet zo erg en dat ik maar niet moest zeuren. Maar voor mij was't op dat moment wel heel pijnlijk : ik was 13 weken, een moment waarop je je er niet meer aan verwacht. Trouwens 't was ook mijn kadeeken en 't zou welkom geweest zijn.

De enige die me toen echt geholpen heeft was mijn gyne. Bij de curretage zei ze me : je mag jezelf echt geen verwijten maken, je had niets kunnen doen om dit te voorkomen. en 't feit dat het gebeurt betekent dat er iets mis was met 't vruchtje. en beter nu de natuur dan dat je binnen een paar weken zelf een beslissing moet maken na een punctie.

Houd dit in gedachten en neem je tijd om dit te verwerken.

Cinne

[AnTan]

Wat ik ook nog wou zeggen ivm je reactie naar die vriendin toe...
Het is zeer normaal dat je daar niet tegen kan. Een nicht van mij wil aan kinderen beginnen en is 10 jaar jonger en ik ben zo op mijn goede om opeens te horen: ze is zwanger.
Iedereen met een baby of dikke buik... het maakt me verdrietig. En gebeurt altijd onverwachts. Het betekent gewoon dat je zelf nog niet in orde bent. En dat mag.
Als ik de krant opensla, 'x is zwanger', twee dagen later 'x is zwanger'.
Een troost is, je weet niet altijd wat die mensen hebben doorstaan. Misschien ook heel wat miserie zoals ons. Je weet het niet. Niet iedereen zegt die zaken he.
In alle geval, als wij hopelijk ons kindje hebben... zullen we het alleen maar meer koesteren en nooit vanzelfsprekend vinden.

[astrid20]

dank je wel cimoca dat dacht ik ook al wat ij zei totdat iemand mij verkeerd begreep.
Het gaat ten slotte nog altijd over vrouwen die een kindje willen en dat het niet vanzelfsprekend gaat. voor sommige moeijlijker dan voor andere maar het rouwproces is er nog he !! en daar ben ik nog niet over ! !

ja antan ik weet exact wat je voelt overal in de magaznies en op tv is iedereen zwanger !! het is gewoon zo moeilijk maar ik heb altijd gelooft dat dingen gebeuren voor een reden en voor de moment weet ik niet wat die reden is maar hopelijk komt die snel naar boven.

We hadden hem al een naam gegeven en waren al aan het dromen van een dikke buik en dat gevoel etc. dat is normaal denk ik met je 1ste dat je al na een week dat je zwanger bent namen gaat verzinnen en hoe hij/zij eruit gaat zien ,hhaha bij de 2de en de 3de zal ik wss nog zo zijn... als die er ooit allemaal komen (blijven hopen)

[Falouche]

astrid 20, ik ben verontwaardigd dat mensen je zeggen dat hun probleem erger is dan dat van jou. Jouw gevoelens zijn normaal en het is erg moeilijk, en dat er andere mensen in nog ergere situaties zitten, doet niets af aan hoe jij je voelt.
Het idee dat anderen er nog erger aan toe zijn dan mij, heb ik zelf nooit als een troost of een vorm van zelfrelativering ervaren. Mijn gevoelens zijn er, en ik moet die zelf een palats geven, end at heeft tijd nodig.
Veel sterkte!

[sterretjes]

Hoi Astrid,

Ik kan me hier enkel bij aansluiten. Ieder van ons heeft hier zijn eigen leed te verwerken, anders schreven/lazen we hier niet.. Laat dit de plaats zijn; soms jammer genoeg zelfs de enige plaats zo lijkt het; waar we elkaar begrijpen en elkaar proberen door de moeilijke momenten te sleuren hè!

Bij mijn eerste miskraam stortte mijn wereld ook in.. alle dromen en plannen waren plots weg en ineens ook het vertrouwen in mijn eigen lichaam! Iets wat in gedachten zo mooi en natuurlijk lijkt, wordt plots niet meer zo vanzelfsprekend en blijkt zelfs een erg pijnlijk proces te zijn.. Die dromen/wensen verliezen is echt zo pijnlijk en dan heb je ook echt de tijd en ruimte nodig om te rouwen! En als je het nodig hebt, zijn we hier om dat verdriet samen te delen hè.. wat de toekomst voor jou ook mag brengen!

Veel liefs!

[astrid20]

dank je voor de lieve woorden.
Inderdaad, dit is de enigste plaats waar ik kan zeggen wat ik voel.
Ook ik dacht zo over mijn lichaam,ik ben 27 en ben gezond of dat dacht ik toch... als je een mk hebt dan dnek je direct dat je lichaam dit niet wilt doen terwijl ze zeggen dat je juist wel een gezond lichaam hebt maar dat geloof je dan niet direct

[astrid20]

oh nee !
i k heb even mijn minpunt bereikt
ik dacht als ik er genoeg over praat dan gaat het welmaar tijdens de feestdagen heeft een nichtje me verteld dat ze 3 maanden zwanger is, mijn zus heeft me geinformeerd dat ze ook terug gaan proberen en mijn beste vriendin heeft zojuist gezegd dat ze 6 weken zwanger is dus ik proberen blij te zijn voor iedereen en toen ik gisteren thuis kwam na een visite aan de vriendin die me verteld heeft dat ze zwanger is ben ik ineen gestort,heel de avond liggen wenen en wenen en wenen.. ik had nu al 5 maand zwanger moeten zijn. ik ben echt blij voor hen maar het is zon dubbel gevoel. ik dacht dat ik beter was maar ik heb het gewoon liggen onderdrukken en gisteren is het er dan allemaal uitgekomen.

Ik hoop dat iedereen in 2013 meer geluk heeft en ik wens jullie allemaal gezonde kindjes toe !!

x

[Elske1980]

Hallo Astrid en andere dames,

Ik ben pas nieuw op dit forum en ook een beetje op zoek naar wat steun van lotgenoten.Ik begrijp heel goed dat je een dieptepunt bereikt heb.Laat die tranen maar komen want dan kan gewoon soms opluchten. Ik ween de laatste tijd zelf ook weer dagelijks. Vooral dan als ik alleen ben. Ik kan er met vrij weinig mensen over praten omdat ze gewoon niet weten wat het is... Daarom heb ik ook de stap gezet om op dit forum te komen. Ik ben 32 jaar en heb ondertussen ook al 3 miskramen gehad. De eerste 3 jaar geleden en de laatste 2 vorig jaar (maart en september). Voor mij wordt het steeds pijnlijker, maar kan dit dus niet uiten. De buitenwereld denkt dat alles ok is. Ik heb ook enkele onderzoeken laten doen om te zien of er aanwijsbare redenen zijn waarom ik altijd miskramen krijg. Er werd niets gevonden. Heel mijn omgeving tegen mij : dat is toch goed nieuws ! Dat is idd goed maar het brengt mij geen stap verder. We moeten terug op de natuurlijke wijze proberen en de schrik zit er dik in bij mij. Met als gevolg dat ik nu weer vrees dat het door die stress niet zal lukken om opnieuw zwanger te worden. Ik hoop in ieder geval dat 2013 voor u en mij en alle dames met problemen een beter jaar mag worden. We kennen elkaar niet maar via deze weg wil ik je toch een dikke knuffel sturen als troost.