Afscheid van Lilly

[Lilly's*mama]

Morgen wordt de zwaarste dag van ons leven...
Na 6 maanden van blijdschap kregen we vorige week te horen dat onze kleine meid het niet zou halen...
De dagen tot nu sluimerden verder...
Morgen zal ons kleine meisje geboren worden, maar gisteren al nam ze afscheid van het leven, in de warmte van mama's buik!
Wij willen ons verhaal delen en hopen zo lotgenoten te vinden om elkaar te steunen en samen 'zin' te vinden in de tijd die komen gaat...

Dinsdag 18/12/2012 - bezoek aan de vroedvrouw:
Na wat al een bewogen zwangerschap was gingen we op geplande consultatie bij de vroedvrouw in Sint-Jan (Brugge), de voorbije weken was de zwangerschap goed verlopen, dus het was een maand geleden dat we op consultatie waren geweest...
Tot 16 weken hadden we af en toe last gehad van bloedingen (innesteling - erna ook een hematoom) en hadden we een tijdje 'platte rust' gekregen, maar onze kleine meid deed het zo goed, en ook de 20-weken echo was perfect geweest!
We waren nu op 25 weken, een mijlpaal, want ook buiten de buik zou ons kleine meisje levensvatbaar zijn!
Toch had ik al enkele weken een raar gevoel...
Het 'trappelen' van ons prinsesje voelde de laatste weken zo anders aan dan in het begin...
Dit was mijn eerste zwangerschap 'met gevoel', dus hoe kan je dan weten wat normaal is en wat niet?
Maar iets in mij zei dat er iets niet klopte...
De vroedvrouw luisterde naar de harttonen en zei dat alles perfect klonk, toch drongen we aan op een extra echo...
De echo die ons leven zou veranderen...
Zij vond dit eigenlijk niet nodig maar stemde er toch mee in.
Na de suikertest konden we terecht bij de assistent voor een echo...
Er was toch wel heel weinig vruchtwater klonk het, dus mijn gevoel was juist geweest!
Nu moesten we kijken naar de oorzaak...
Van 'echo om gerust te stellen' werden we op 5 minuten tijd benoemd tot 'spoedpatient'...
De ene dokter na de andere passeerde de revue en een uur later kregen we het verschrikkelijke nieuws: onze dochter was de laatste 3 weken amper gegroeid en zou ook niet verder groeien in de buik...
Maar wat konden ze doen voor een baby van nog geen 400 gram?!?
Na overleg met de kinderartsen bleek dat onze kleine meid het niet zou halen, noch in de buik, noch erbuiten...
Het nieuws sloeg in als een bom!
Alle blijdschap, dromen, toekomstplannen werden ogenblikkelijk van ons afgenomen!

Woensdag 19/12/2012 tot vrijdag 21/12/2012
Elke dag werden we verwacht in het ziekenhuis, wachtend tot het hartje van onze dochter ermee zou stoppen...
De pijn was ondraaglijk!
Elke dag kon ik haar nog voelen bewegen, maar elke dag was er ook te zien hoe ze steeds minder vruchtwater aanmaakte en daardoor ook minder plaats kreeg in de buik.
De dokters probeerden ons gerust te stellen en verzekerden dat zij hier geen 'pijn' van had...
Maar mijn moederhart had één prioriteit: Ons kleine meisje mocht niet lijden!
Vrijdag spraken we voor het eerst over de mogelijkheid de zwangerschap te onderbreken...
Alweer iets om over na te denken...
Intussen was ook de dag aangebroken waarop we het nieuws aan Lilly's broertjes moesten vertellen (papa heeft al 3 zonen), maar hoe vertel je aan kinderen van 7, 5 en 2 dat hun kleine zusje in de buik nooit zal leven?!?

Het weekend sloop voorbij...
Verschillende gevoelens wisselden elkaar af: verdriet, opstandigheid, berusting, ontkenning, woede, angst en onzekerheid

Maandag 24/12/2012
De dokters legden op onze vraag nog eens heel goed uit, waarom onze dochter niet gered kan worden...
De realiteit was zo hard...
Misschien moesten we een zwangerschapsonderbreking toch maar overwegen voor onze dochter...
Het kon nog weken duren voor haar hartje er vanzelf mee zou stoppen, maar groeien zou ze niet meer doen...
En alles raakte meer en meer achterop!

Dinsdag 25/12/2012 - wat voor andere mensen 'Kerst' was...:
De echo wees uit dat het hartje van ons kleine meisje gestopt was met kloppen...
De avond ervoor voelde ik haar nog bewegen, toen we samen aan tafel zaten...
Haar laatste teken van leven om te laten zien dat zij ook dan bij ons was!
Moesten we nu verdrietig zijn of opgelucht?
Onze kleine meid had gevochten, maar de natuur nam de beslissing die voor ons zo moeilijk was om te nemen...
Ik kreeg medicatie om m'n lichaam voor te bereiden op de bevalling, donderdag zal ons prinsesje geboren worden!

Woensdag 26/12/2012 - de laatste dag met jouw lichaam zo dicht bij mij...

~

Lilly,
dochter van Thomas en Sarah
zusje van Warre, Jobbe en Bouwe

~

Eerste tandje, eerste stapje, eerste liedje, eerste grapje
Zoveel beelden, toekomstdromen, van een meisje dat bij ons zou wonen
Onze wereld stort in, we hadden je zoveel willen geven
Maar er was niet eens een begin…

Jij was te klein voor deze wereld of deze wereld te groot voor jou
Maar ons hart is precies goed want daar is eeuwig een plaatsje voor jou!

Wie zal jou koesteren, wie zal jou wiegen, nu wij hier blijven staan met handen vol pijn
Er moet Iets zijn, groter dan ons leven, dat onze handen en jouw Thuis wil zijn!

De dagen zijn nooit meer hetzelfde voor ons, ze voelen leeg en zijn zo raar
Want wij zijn hier en jij…
jij bent daar…

Het is zo moeilijk, afscheid te nemen maar je blijft in ons voortbestaan
En eens zullen wij je weer omarmen, daar waar je ons voor bent gegaan!

[Anneleen]

lieve Sarah en Thomas,
Ik pink hier tranen weg bij het lezen van jullie bericht. Als sterrenmama kan ik me een beetje voorstellen wat jullie nu doormaken.
Ik zal vandaag en zéker ook morgen een kaarsje branden voor jullie prachtige dochter Lilly.
Koester haar vandaag nog, zo heel dicht bij je, nog voor even ....
Ik bewonder je kracht die uit je bericht spreekt. Zoveel liefde straalt ervan af.
Hoe raar het nu ook klinkt, ik wens je een hele mooie bevalling toe. En hoop dat jullie bijgestaan worden door goeie vroedvrouwen, dat jullie afscheid kunnen nemen van jullie kleine meisje op jullie manier, op jullie tempo .
En als je de dagen, weken, maanden nadien graag met lotgenoten zou praten of schrijven , weet dat je dan steeds van harte welkom bent bij de vereniging 'met lege handen' (www.metlegehanden.be)

Veel liefs en een kus voor Lilly,
Anneleen

[liezeke]

Ook hier een traantje...

Ons zoontje is ook overleden na een zwangerschapsonderbreking, je kan mijn verhaal lezen onder 'moeke zijn, gelukkig en triest tegelijk' onder als een zwangerschap niet eindigt zoals verwacht.

Net als Anneleen kon ik ook terecht met mijn verhaal bij 'met lege handen' maar ook bij cozapo (contactgroep zwangerschapsafbreking na prenataal onderzoek).
Maar neem je tijd nu om samen te zijn met je dochtertje, alvast een dikke proficiat met haar geboorte...

Liesje

[fee]

traantjes bij het lezen van je verhaal ...

Jullie meisje was ongetwijfeld perfect bij haar geboorte.
Zelf ben ik bevallen in St-Jan op 30 weken zwangerschap, en ik ben er van overtuigd dat ze je goed hebben opgevangen en hebben bijgestaan.

Heel veel sterkte om dit groot verlies te verwerken.

[astrid20]

ik leef met jullie mee en ook hier word een kaarsje gebrandt.

Ik heb een mk op 9 weken gehad en dat deed al zoveel pijn, ik weet ook niet wat jullie voelen maar door wa tik heb meegemaakt ken ik daar wel een deel van de pijn van.

Ze zal altijd in jullie hart voortleven.

ik denk aan jullie

[AnTan]

Lieve Sarah,


Ik zie mijn scherm niet, van het wenen... Wat vreselijk wat jullie hebben meegemaakt. Ik heb er geen woorden voor.
Wij hebben veel moeite om zwanger te geraken en om kindje te houden, telkens MK heel pril... Maar telkens dwing ik mij en zeg ik ook aan mensen: het kan zoveel erger...
En dan lees ik jouw verhaal en ik weet niet hoe je je daarover kan zetten. Het moet, maar ik weet hoe bikkelhard het is.

Ik kan je alleen maar ontzettend veel moed toewensen... Neem je tijd om het te verwerken... Het spijt me zo voor jullie.

Veel sterkte!

[maxari]

Heel veel sterkte!

[verieveer]

Lieve Lilly

Je bent een sterke meid en hebt een geweldig gezin die jou koestert.
Het ga je goed, lieverd.




Lieve mama

Jouw verhaal doet erg sterk op het mijne lijken... Je bent niet alleen...
Ik wens je veel sterkte toe en je mag mij altijd een persoonlijke mail sturen indien je dit wenst. (je kan mijn verhaal ook lezen onder "doodgeboorte op 23 weken")
Ik denk aan en bid voor jullie.

[TieLo]

Lieve Sarah, mijn pennevriendinnetje van al zo lang geleden... Wat rot dat ik je hier weer moet tegenkomen...

Toen ik de mooie ontroerende doodsbrief in de bus kreeg, wist ik geen woorden uit te brengen en tranen bungelden over mijn wangen. Ook nu nog krijg ik geen woorden getypt die omschrijven wat ik zeggen wil of die jullie een hart onder de riem kunnen steken...

Weet dat we er voor jullie zijn...

Liefs
Tien

[Lilly's*mama]

Lieve Lilly, lieve prinses van mij



Vandaag is het een maand geleden dat ik je voor de laatste keer voelde bewegen... Een laatste teken van jou waarmee een einde kwam aan je 'leven' in mijn buik. Nog twee dagen heb ik je gedragen nadat je hartje was gestopt. Een maand geleden ben je aan een nieuw leven begonnen, een leven in mijn hart! En daar zal het mooist plekje altijd voor jou bestemd zijn! Want dat heb je verdiend! Je was zo'n vechtertje, al weken leefde je op je eigen reserves. Mama heeft er zoveel spijt van dat haar lichaam je niet kon geven wat je nodig had om verder te groeien... Ik hoop dat je voelde hoeveel liefde wij hier voor je hadden en nog steeds hebben. Het spijt me zo! Je maakte mama altijd zo blij als ze je voelde bewegen, je toverde keer op keer een glimlach op haar gezicht. Je nu niet meer kunnen voelen maakt haar zo leeg! Lieve meid, jij liet me een hele nieuwe wereld zien, een wereld van liefde op het eerste zicht, een wereld vol moederliefde die ik aan jou nog geven wou... Jammer genoeg kunnen we je nooit zien opgroeien, maar ik hoop en weet nu in mijn hart dat dit niet het einde is! Jij maakt me deel van jouw grote geheel en op een dag zie ik je weer! Tot die tijd blijf ik aan je denken!



Veel liefs en een zoen op je kleine neusje!

Mama

[sterretjes]

De liefde voor jullie meisje spreekt uit je verhaal! Wat kan je het sterk verwoorden..

Hier zijn zo weinig woorden voor; onze gedachten zijn bij jou en Lilly vanavond!

Dikke knuffel