Hoop doet leven

[Pimpajoentje]

Lieve allemaal,

Ik duim dat 2013 voor iedereen een geluksjaar mag worden. Zet alle wanhoop aan de kant en dat het geluk iedereen mag toelachen!

[Falouche]

pff, verschrikkelijk he.
ik kan jammer genoeg erover meespreken. In het eerste jaar dat wij probeerden zwanger te worden, is het 4 keer misgelopen; latijd erg vroeg. En het is de hel. De eerste keer had ik verdriet, veel verdriet, maar ik kon me snel herpakken, want ik trooste me met de gedacht dat veel mensen dit tegenkomen, volgende keer meer geluk.
Vanaf de tweede keer werd het steeds moeilijker te verwerken, ook omdat dit zo snel op mekaar kwam ern ik o zo graag kinderen wou (en nog altijd wil). Na dat eerste jaar werd ik ineens niet meer zwanger, achteraf gezien wijt ik dat eerder aan de stress en de depressie die ik meemaakte door die miskramen.

Intussen zitten we in de IVF molen en heb ik nog miskramen gehad, en ik moet zeggen dat het me minder doet dan vroeger. Ik ben er precies aan gewoon geworden dat ik miskramen krijg. En ik ben intussen ook uit mijn depressie door start to run. Dat had ik eerder moeten doen, dat had ik nodig, en niet het uren zitten praten met een psycholoog.
Intussen zijn een hele batterij aan testen afgenomen bij mij en mijn man en zijn we een 2e advies gaan vragen in een tweede fertiliteitscentrum, met medeweten van het eerste centrum. We zijn sinds 2 weken terug gestart met het hele proces van de inmiddels 3e poging voor IVF, maar met extra medicatie die experimenteel wordt gegeven in de hoop dat het helpt. Want er is niets abnormaals gevonden bij mij of mijn man.

Ik functioneer nog steeds niet hoe het zou moeten, ik kan het nog altijd niet aan om over zwangeren of baby's te horen praten, ik mijd vrienden en dergelijke dus ik ben er nog lang niet, maar ik probeer gewoon verder te doen en niet teveel stil te staan bij wat ons overkomt. Anders ga ik eraan ten onder, nu kan ik me staande houden.

Het moeilijke is dat je omgeving niet kan inschatten wat dit allemaal betekent voor wie het meemaakt, je krijgt heel vaak reacties die goed bedoeld zijn, maar die bikkelhard kunnen aankomen. Er is erg veel onbegrip en je staat er echt alleen voor. Verwacht niet teveel van je omgeving, ze kunnen niet weten wat ze moeten zeggen om goed te doen.
Ik ben blij dat ik hier af en toe mijn verhaal kwijt kan.
Het is onmenselijk hard.

Een arts uit het fertiliteitscentrum zei me dat 2 miskramen op rij al niet zo dikwijls voorvalt, maar dat het bij 3 keer zeker aangewezn is om verder te onderzoeken. De fertiliteitscentra hebben daar een checklist voor , met oa genetisch onderzoek. Ik merkte wel dat in het ene centrum 1 iets wel gebeurt en in het andere niet, maar goed over het algemeen komt het wel op hetzelfde neer.

Niemand kan je advies geven over het wat en hoe het nu verder moet. Ik denk dat je vooral ook moet kijken naar wat wil jij; wat willen jullie? Hoever gaan we met onderzoeken en behandelen? het zijn vragen die jullie zelf moeten beantwoorden. Voor de een is het zus, de ander zo, maar uiteindelijk moeten jullie kijken naar hoe groot is jullie kinderwens, hoe ver willen julie hierin gaan, hoe groot is jullie draagkracht momenteeln? (wij zijn de behandelingen ook een paar maanden gestopt omdat ik het al zo moeilijk had en niet nog een miskraam aan zou kunnen dat moment).


ik duim dat 2013 je geluksjaar wordt.

[Pimpajoentje]

Aan je verhaal te lezen zijn jij en je partner ook al naar de hel en terug geweest. Ik vind het zo erg voor iedereen die hier door moet.

[Falouche]

ik zal je een persoonlijk bericht sturen

[sterretjes]

Dag lieve meiden,

Afgrijselijk is het inderdaad! Jammer genoeg herken ook ik jullie verhaal. Mei 2011 vol moed en supernaïef begonnen aan onze kinderwens, in 2012 drie zwangerschappen die tussen week 7-8 eindigden in een missed abortion; telkens na een echo met hartactiviteit.

Ik herken wat je schrijft; ook voor mij was het niet zo superdringend maar ondertussen neemt mijn kinderwens bijna mijn hele leven in beslag. Ik sta ermee op en ga ermee slapen en ook al is de laatste miskraam van november geleden, toch lijkt alle grond geregeld onder mijn voeten weg te zakken en weet ik niet meer wat te doen met mezelf.
Het is normaal dat je je verloren voelt! Ik kan je hier moeilijk raad in geven, maar ik heb het wel aan heel wat mensen in mijn omgeving verteld en het helpt me wel dat ik geregeld mijn verhaal mag doen en mensen begrijpen waarom ik het soms zo moeilijk heb of me soms terugtrek. Wel is het zo dat ik me soms toch heel erg alleen voel; anderen begrijpen het nu eenmaal niet en weten soms echt niet hoe ze je kunnen opvangen. Mij helpt het wel mijn verhaal hier te doen.. lotgenoten weten wat het is hè!

Ook mij hebben ze iedere keer gezegd dat het waarschijnlijk pech was en we nog jong waren en heel de zever.. Na twee miskramen hebben we bloedonderzoek en genetisch onderzoek laten doen; hier kwam niets uit. Wel blijk ik een afwijkende baarmoedervorm te hebben (is hartvormig); maar hier ging de gynaecologe nogal licht over tot de derde miskraam.
Nu zijn we op drie verschillende plaatsen ons advies aan het inwinnen en overal doen ze weer iets anders In het UZ Gent zeiden ze duidelijk dat drie miskramen op rij bij iemand onder de 30 bijna nooit toeval is..dus laat je niet afschepen en laat je onderzoeken. Er zijn zoveel mogelijke verklaringen en soms vinden ze wel iets en kunnen ze je wel helpen! Ook wij gaan de volgende keer medicatie krijgen, hoewel ze nog geen duidelijke oorzaak gevonden hebben.

Hoe dit vol houden is een moeilijke vraag.. Ik probeer op dit moment vol te houden door dag per dag te kijken en me niet teveel terug te trekken van vrienden enz. hoe moeilijk en confronterend dat ook is in een vriendenkring vol bevallen/zwangere meisjes. Ook wij hebben momenteel eventjes een pauze om alles op een rij te zetten en de onderzoeken te laten lopen; na de derde miskraam kan ik het eventjes niet meer opbrengen.. Maar dit moeten jullie echt zelf uitzoeken! Wij proberen in elk geval na iedere tegenslag een vakantie/uitstap/citytripje in te plannen zodat we weer iets hebben om naar uit te kijken..

Heel veel liefs in elk geval!!

[Lilly's*mama]

Wij hebben één miskraam gehad op 10 weken in april 2012... Twee maanden later werden we weer zwanger,het leek even kantje boordje en ik ging aan de utrogestan maar alles evolueerde zo goed als maar kon. Erna deed ond meisje het super, dat bleek bij elke echo, tot 22 weken.. In december 2012 is onze dochter Lilly doodgeboren na een zwangerschap van 6 maanden (het verhaal - in twee delen - kan je ook lezen op dit forum).
Ik weet dus niet hoe het is om meerdere miskramen na elkaar te krijgen maar ik weet wel hoe pijnlijk ik het vond toen wij onze miskraam hadden en hoe verschrikkelijk moeilijk het is als je begint te denken dat er misschien wel iets helemaal mis is met je... Ik weet ook hoe het is om een kind te verliezen... En ookal zijn de meningen daarover verdeeld, vanaf het moment dat je dat blauwe streepje ziet begin je te dromen en zie je ook die dromen in het water vallen, daarom beschouw ik een miskraam ook als het verliezen van een kind! Bij deze wens ik jullie veel sterkte! Zo te horen kunnen jullie wel goed bij elkaar terecht en proberen jullie elkaar hierdoor te sleuren en dat is mooi! Veel liefs!

[Pimpajoentje]

Pfff, ik heb echt een rotdag vandaag:-(. Gisterenavond dacht ik nog: yes het is weekend, ik ga lekker eens voor mezelf winkelen en iets leuks doen, maar toen ik opstond voelde ik al meteen zo'n depri gevoel. Ik weet niet waarom, er is gisteren niets speciaals gebeurd, ik ben nog steeds aan het wachten op die verdomde regels zodat ik EINDELIJK die HSG kan laten doen, dus ik zit nog helemaal in een wachtperiode en toch... toch heb ik het vandaag moeilijk. Nog een kleine maand en ik zou bevallen van ons eerste *. Ik zie al enorm op tegen die 21ste maart. Vraag mezelf af of ik dan niet beter verlof neem. Ik weet dat thuiszitten niet gaat helpen, maar een hele dag janken op het werk is nu ook niet meteen alles. De wereld om me heen gaat zo ongelooflijk snel voorbij, ik moet mee, ik kan niet anders, maar mentaal blijf ik gewoon staan waar ik ben terechtgekomen half januari toen het derde * een feit werd. Ik zoek en zoek naar oplossingen, naar verklaringen, maar ik word er alleen maar paranoïde van. Ik begin langzaam het idee te krijgen dat ik gewoon compleet gek ben aan het worden. Zo weinig mensen in mijn omgeving weten wat er gaande is (zus en enkele vrienden), dus ik weet wel dat het mijn eigen fout is dat ik op weinig steun kan rekenen, maar ik krijg het gewoon niet verteld. Schaam ik me? Ben ik bang voor de reacties?
Als ik op al mijn vragen een antwoord wist, dan zat ik natuurlijk niet op dit forum.
Dus conclusie: een rotdag vandaag...

[valentijn]

Lieve pimpajoentje, dikke virtuele knuffel. Der zijn zo van die dagen dat alles er gewoon teveel aan is. Ik ken ze goed genoeg. Zelf heb ik 2* maar ook een dochter van 3.5 jaar . Maar zeker wanneer de geplande geboortedag of de datum van mijn mk er aan komen heb ik het extra moeilijk. Net zoals jij weten erg weinig mensen over ons probleem (ouders en een enkele collega/vriendin) that's it. Soms wou ik dat mijn supportnetwerk groter was. Maar dat werk ik natuurlijk ook in de hand door er niet over te spreken. gelukkig kunnen we hier ons ei een beetje kwijt, al is het maar een virtueel ei.