Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

[limoengirl]

Hallo iedereen,

In augustus kwam mijn vriend met het fijne nieuws dat hij er klaar voor was om aan een gezinnetje te beginnen, ik natuurlijk heeel gelukkig en meteen gestopt met mijn nuva ring. Begin oktober had ik wat last van krampen maar dacht dat dit van mijn menstruaties zou zijn want moest ze in die periode doorkrijgen, had trouwens al een paar zw-testjes gedaan (je weet hoe dat gaat) en die waren negatief. Op een gegeven moment kreeg ik een korte bloeding, maar vondt er niets vreemd aan omdat ik ze nooit lang heb. De dag nadien kreeg ik weer enorme krampen, waardoor mijn zus zei dat ik toch beter maar naar de dokter ging want mss dat het een blaasontsteking was (moest ook veel plassen). Dokter had ons meteen doorgestuurd naar spoed omdat er iets niet juist was. Na een aantal uren wachten en bloed genomen te hebben kregen we de uitslag dat we zwanger waren. We waren zo gelukkig maar dat was spijtig genoeg van korte duur. De gynaecoloog kon geen vruchtje vinden maar ze gaf ons toch veel goede hoop. Na een nachtje ziekenhuis was mijn hcg waarde heel goed gestegen dus de gyn. heel content. Enkele weken bloed laten trekken en telkens steeg hcg goed. Gyn. gaf ons zo'n geruststellend gevoel dat we dan toch besloten hadden het tegen ouders en zussen/broers te melden. 2 weken later kregen we het slechte nieuws dat ik geopereerd moest worden, het drong alleen allemaal niet zo goed door toen. Ik mocht normaalgezien dezelfde dag nog naar huis, maar toen ik wakker werd lag ik in ander bed en voelde dat er iets niet juist was. werd om 9u 's morgens geopereerd en ben pas om 15u te weten gekomen dat ze een eierstok hebben verwijderd waar het vruchtje in groeide. Het drong nog altijd niet bij me door en reageerde heel luchtig en de verwerking ging heel goed totdat mijn schoonzus 2 weken na mijn operatie is komen melden dat ze in verwachting is. Mijn wereld storte letterlijk in! Wist niet en nog altijd niet hoe ik er mee om moet gaan. Zij met alle geluk van de wereld en ik die met niets achterbliift. Ook iedereen die alsmaar zeggen van het komt wel goed en je moet geduld hebben ... na de operatie loopt niets meer van een leien dakje, Krijg nu al paar maanden geen eisprong meer of dan ben ik 12 dagen overtijd en krijg ik alle symptomen van zwangerschap maar krijg ik weer het deksel op mijn neus met negatieve bloedtesten wat het allemaal nog maar erger maakt. Het doet mij ook vaak zeer om iedereen gelukkig te zien voor haar (mijn schoonzus) en dat van mij al lang vergeten zijn. Ik weet dat dit fout is en haar geluk niet in de weg wil staan, maar dat gevoel is er nu eenmaal. Een gevoel waar ik heel gaag van af wil.
Zo dit is zo een beetje mijn verhaal dat ik graag kwijt wou.

Sorry dat het zo lang is,
groetjes limoengirl

[nogeenkeer]

Hey Limoengirl,

je verhaal klinkt bekend. Ik heb - naast drie miskramen - ook een bbz gehad. We waren aan het proberen voor ons tweede kindje en op een bepaald moment was ik zeker dat ik zwanger was. Ik kreeg echter een dag later mijn regels. Had me er verder geen vragen bijgesteld en me er dan ook gewoon bij neergelegd dat ik niet zwanger was. Twee weken later kreeg ik ongelooflijk pijnlijke buikkrampen, kon het niet houden van de pijn. Ik plaste ook bloed, dus wist dat er iets grondig fout zat. Mijn man is met mij naar de spoed gereden waar ik twee uur later hoorde dat ik toch zwanger was, zo'n 6 weken maar dat het vruchtje vermoedelijk in mijn eileider zat en ik dringend geopereerd moest worden. Ik mocht absoluut niet naar huis (had dat gevraagd, om ff te kalmeren en het te kunnen bevatten) want dan zou ik mogelijk doodbloeden...
Ze hebben me dan effectief onmiddellijk geopereerd en ook bij mij is er een eileider weg. Mentaal vond ik dit niet zo geweldig zwaar omdat ik nooit gedacht had dat ik zwanger was, dus het was geen droom die aan diggelen sloeg. Fysiek heb ik er wel twee weken van moeten recupereren. Het goede nieuws is dat één eileider hebben niet wil zeggen dat je nu maar half zo veel kans hebt om zwanger te worden, maar wel zo'n 75 à 80%. De andere eileider neemt immers voor een deel die functionaliteit mee over!
Ik kan me wel indenken dat het voor jou héél confronterend was om te horen dat je zus zwanger was en daar wel alles goed ging... Je moet proberen het positieve te zien: je bent snel zwanger geraakt dus naar alle waarschijnlijkheid komt hetwel snel terug voor mekaar. 't Is niet altijd makkelijk meid, maar kom hier gerust je hart uitstorten als dat nodig is!!

Knuf,
nogeenkeer.