Hopeloos en immens verdriet

[Annoniem]

Een vijftal jaren geleden begon ik hoopvol aan een fijne toekomst en een gezond huwelijk met een tweetal kinderen. Mijn man is fantastisch en hij is het enige waardoor ik me na al die jaren erdoorheen heb weten worstelen. Namelijk het feit dat ik na vijf jaar getrouwd te zijn al drie miskramen heb meegemaakt. Toen ik trouwde was ik negenentwintig jaar en door omstandigheden zijn we pas een jaar later kunnen beginnen oefenen voor kinderen. Na een viertal maanden proberen was ik zwanger, maar helaas duurde het maar een zevental dagen… Dit was voor ons toch al een reden om eens naar een gynaecoloog te gaan en mij te laten onderzoeken. Van het ene gesprek, ging het naar een specialist. Daarna naar een klein half jaar vol onderzoeken, volgde er een eerste operatie, want ik bleek een baarmoedertussenschot te hebben samen met een hele hoop poliepen. Deze werden verwijdert en alles bleek weer in orde. Hierna volgde er een half jaar inseminaties, allen zonder resultaat… Dan maar over naar IVF, waar ik bij een eerste poging slechts 1 eitje overhield die zich gelukkig wel goed ontwikkelde. Maar bij terugplaatsing bleek ik toch niet zwanger… Op naar een tweede IVF poging dan maar. Nu waren er 8 goede eitjes over die zich goed ontwikkelden. Bij een eerste terugplaatsing werd ik niet zwanger. Bij een tweede terugplaatsing moesten ze al 2 eitjes ontdooien om er 1 goede over te houden. Nu was ik lichtjes zwanger geweest maar na 1 dag overtijd terug ongesteld… Een derde poging dan, drie eitjes moeten ontdooien ditmaal.. opnieuw zonder resultaat… Nu was het even genoeg geweest, al de tegenslagen. Als je een gesprek wou met de psychiater om er over te praten moest je daarvoor speciaal verlof nemen, maar na zoveel verlofdagen te nemen voor al die IVF dingen, ging dat er niet meer vanaf, anders had ik niets meer voor ook eens echt te ontspannen. Bijgevolg nooit geen begeleiding gekregen, alleen mekaar en mijn ouders en een intens en ongekend verdriet. Dan hebben we de moed weer bijeen geraapt en op natuurlijke weg geprobeerd en warempel na een paar maandjes was ik echt zwanger. Ik blij, mijn man blij, alles leek nu in orde te komen. Maar… na 11 dagen bloedverlies… naar de gyneacoloog, geen hartje… curretage… verdriet… Intussen als je ligt te bekomen hoor je, nicht is zwanger, vriendin is zwanger… Ik voel me leeg, oneindig droef, er is niets fijn meer aan het leven, alleen een lange oneindige lijdensweg. Niemand buitenuit om het verdriet mee te kunnen delen behalve mijn man en mijn ouders. Intussen maar weer een nieuwe afspraak in het ziekenhuis gemaakt en een genetische test laten doen. Alles goed.. Uit niets is ooit gebleken dat het niet zou kunnen… Dat is frustrerend en toch geeft het weer hoop. Intussen de alternatieve weg opgegaan. Accupunctuur zou goed zijn. En opnieuw werd ik zwanger.. maar er is niets meer fijn aan zwanger zijn. Elke dag spanning of het nu wel goed gaat. Dag 11 gaat voorbij en geen bloedverlies. Ik begin wat positiever te worden en of je nu wilt of niet, je hoopt toch en bent ergens toch aan het uitkijken naar… Maar dan dag 16, bloedverlies… mijn hart lijkt te stoppen… naar gyneacoloog, hartje klopt nog, eerste keer dat we dit zagen, dus beetje opgelucht. Ik wordt nu korter opgevolgd. Na een week weer op controle. Vol goede moed. Geen hartslag… wereld stort in… Ditmaal lijkt het hopeloos, is het hopeloos om ooit kinderen op de wereld te kunnen zetten. Weer curretage.. Nu neem ik wat meer mensen in vertrouwen en kan ik op een plaats een klein beetje mijn verhaal kwijt. Het is nodig, want ik twijfel aan mezelf, voel me niet goed met wie ik ben, om maar te zwijgen van alle mensen om mij heen die wel zwanger worden, wel kinderen hebben.. Overal word ik eraan herinnert. Ik sluit me op, wil niet meer buiten komen, wil niet meer spreken met de vrienden die wel kinderen krijgen. En dan heb je dat stomme facebook nog. Die is zwanger, die is bevallen, stoef, stoef, in mijn ogen toch. En dan weer verdriet, eindeloos.. Nu ook weer naar het ziekenhuis. Hier trekken ze nu toch weer aan de alarmbel en besluiten ze me nog eens te onderzoeken. Niet alles van dat tussenschot blijkt weg!!! plus ik heb een myoom ontwikkelt. Dat wordt weer geopereerd en ik herstel met moeite, maar alles is weer in orde nu. Ik ben bang, bang voor de toekomst, bang om weer zwanger te worden, bang om te falen, bang om het niet meer aan te kunnen.
Ergens heb ik het al een klein beetje verwerkt, maar iedere maand komt de pijn terug, flakkert ze weer op. Feitelijk ben ik opgelucht als ik gewoon weer mijn regels krijg, want ik sla in paniek bij elke dag dat ik overtijd kan zijn.
Momenteel is iedereen rond me weer zwanger.. maar het lijkt alsof ik in een cocon zit, het raakt me niet meer… of toch?
Na vier en een half jaar te hebben gestreden heb ik eindelijk de moed om dit alles op te schrijven.

[nogeenkeer]

Ik wil je gewoon ff een heel dikke virtuele knuf sturen!!! Ik heb vier zwangerschappen fout zien aflopen (drie miskramen en één buitenbaarmoederlijke zwangerschap) maar heb ook twee kleine wonderkindjes.. Ik herken je verdriet en frustratie ook al zal het nog zo immens veel groter zijn als je al zo lang probeert en niet weet of het überhaupt ooit zal lukken... Hebben ze onderzoek gedaan naar het waarom van de miskramen? Buiten de hsg-echo dan? DNA-onderzoek, bloedstollingstesten enz?

[sterretjes]

Ook ik wil je via de virtuele weg een dikke knuffel geven! Woorden zoeken hiervoor blijft een bijna onmogelijke opdracht, maar anderzijds blijft het belangrijk dat je je verhaal kan doen hè..

Je verhaal klinkt trouwens erg herkenbaar. Ook mijn verhaal is er eentje van drie miskramen de afgelopen 2 jaar, telkens tussen de 6de -8ste week.
Alle onderzoeken zijn gebeurd: genetisch alles oké, qua stolling een lichte afwijking én ook een tussenschotje in de baarmoeder waar ze pas na drie miskramen eindelijk naar wilden kijken. Dit is twee maanden geleden verwijderd en straks heb ik een controle hysteroscopie om te kijken of het wel effectief goed weg en genezen is.

Mij hebben ze gezegd dat het tussenschot waarschijnlijk de boosdoener was maar ook ik blijf zo bang voor de toekomst en heb nog zo weinig vertrouwen in mijn eigen lichaam..

De weg is inderdaad vreselijk, voortdurend geslingerd tussen hoop, wanhoop en tussen blij zijn en dan weer die vreselijke teleurstelling en verdriet. Ik ben blij te lezen dat je zo goed gesteund wordt door je man. Hopelijk vinden jullie samen troost en kracht om het weer verder te proberen..

[Annoniem]

Ze hebben in het ziekenhuis veel testen gedaan, ook het DNA-onderzoek en bloedstolling. Enkel een myoom (ik weet niet of dit er ook zat na mijn tweede miskraam) en een (groot) baarmoedertussenschot had ik. Nadat het tussenschot voor een eerste keer verwijdert was heb ik mijn derde miskraam gekregen op 7 weken. Drie maanden geleden hebben ze opnieuw een stukje van dat tussenschot weggehaald wat er blijkbaar nog zat??? en ook een myoom. Maar je leest zoveel verhalen op internet waar men toch zwanger geraakt ondanks tussenschot en soms (meerdere) myomen. Ik ben nu terug proberen om zwanger te worden, maar ben bang dat het opnieuw fout loopt..

[AnTan]

Het spijt me dat je het zo lastig hebt. Het is een verhaal dat heel veel (de meesten) hier op deze site zelf ook kunnen vertellen.
Ook ik ben 3 jaar ah proberen en met 2 miskramen als gevolg. Iedereen (familie, vrienden, collega's) wordt zwanger.
Het is ondraagbaar, ik weet het. Er is ook geen troost. Blijf gewoon hopen en testen en proberen en ga naar verschillende dokters. Geef niet op. Het is het enige wat je kan doen.
En wat bij mij helpt... Zoek een scenario als plan B als het toch niet lukt. Ga je adopteren, pleegouder zijn, neem je 3 honden, doe een wereldreis... Bedenk, wat als het niet lukt.
Voor mij was dat nodig. Aangezien voor mij persoonlijk kinderen prioritair zijn, belangrijker dan getrouwd te zijn, belangrijker dan een succesvolle job, belangrijker dan geld. Al wat ik ooit wou, al heel mijn leven, is mama worden. En ik zou/zal? er goed in zijn. En ik zal er alles voor doen.
Maar dan lukt het niet... En ergens moet ik dat plaatsen, en tijdens de harde strijd en het gevecht en het hopen... toch inzien dat het altijd ook NIET kan lukken... en dan denken, wat doe ik dan? Probeer met andere dingen bezig te zijn, hoe moeilijk ook. En ga idd niet teveel bij mensen die zwanger zijn of kindjes hebben, het is marteling, voor mij toch. Ik blijf ook thuis en mensen weten van niks, alleen mijn ouders en mijn man. Maar ze denken maar wat ze willen. Wij moeten overleven en volhouden.
Veel veel moed.

[Annoniem]

Dank je AnTan, voor je lieve bericht en de hoop die er toch een beetje uitstraalt.
Het is inderdaad zo, je kan niet blijven bij de pakken zitten en het is dan ook een toekomst met veel vraagtekens.. Proberen zwanger te worden zal daar nog altijd een deel van uitmaken, maar ook dat plan B waar je het over hebt. Erzonder kon ik niet meer 'ademen' of 'gelukkig zijn' met mijn leven en ook ik heb altijd al mama willen worden. Vriendinnen die zwanger zijn wil ik niet verliezen, en ik probeer er me over te zetten dan, maar ik geef toe het kost veeeel energie. Het is momenteel een leven met hoogtes en laagtes en totaal niet wat ik had verwacht.. Maar we moeten er proberen het beste van te maken.. blijven hopen om 'gelukkig' te mogen worden.

[Annoniem]

Bij mij steekt bij het horen dat de zoveelste vriendin weer een kindje gekregen heeft weer tegen.
Je zou blij moeten zijn, maar ik heb het er moeilijk mee.
Er zijn zoveel mensen waar alles probleemloos verloopt, die zich nooit de vraag stellen zou het ooit wel lukken..

Ik was me aan het bedenken, ik heb een te hoge BMI, zou het daar misschien aan liggen?

[valentijn]

Lieve anoniem eerst en vooral een dikke knuffel.
Zelf heb ik 2 mk gehad maar gelukkig ook een dochter.
Misschien heb ik in jou ogen dan ook niet onmiddellijk rechtvan klagen. Maar ook ik weet donders goed hoe het voelt: de confrontatie met zwangeren, de pasgeboren kindjes ( soms het geklaag over hoe vermoeiend), de angst voor nieuwe aankondigingen. Het is niet niets.
Wij zijn ondertussen 4 jaar bezig voor een brusje en ook ik kon troost vinden in plan B. Dat zorgde er voor dat de str

[valentijn]

Dat strijd draaglijk werd. Want een strijd is het en blijft het.
Ik kan alleen maar duimen dat het toch een keer mag lukken en dat je d moed kunt vinden om je eigen weg hier in te vinden

[Annoniem]

Twee maanden geleden een terugplaatsing laten doen.. en na 5 dagen al bloedverlies..

Ik alle hoop alweer opgegeven. Bellen ze me van het ziekenhuis 3 weken later dat bij de bloedname 3 weken eerder ik licht positief testte. Ik blij omdat ik nog steeds overtijd ben. Na nieuwe bloedname blijkt hcg afgenomen en te laag voor zwangerschap. Wat blijkt nu... er zou nog een restje zwangerschapsweefsel achtergebleven zijn waardoor mijn lichaam denkt dat ik zwanger ben, maar ik ben het niet... Als ik volgende week mijn regels nog niet gekregen hebben gaan ze me een spuit zetten waardoor ik 4 maanden niet zwanger mag proberen te worden...

Alsof het nog niet zwaar genoeg was...
Alles blijft tegenzitten

[valentijn]

Pff annoniem, het mag eens ophouden he. Dikke knuffel

[justme83]

Wij zijn ook al 3,5 jaar bezig om zwanger te worden. De 1e icsi was het gelukt maar helaas slecht afgelopen, we hebben een sterrenkindje mijn verhaal kan je lezen bij 'ons klein ventje'. Nu ook aan het proberen voor een brusje. Maar het verloopt niet zoals we het zouden willen... Ondertussen stromen de zwangerschapsaankondigingen en bevallingen ook hier binnen en het steekt enorm!
Annoniem, hoe is het ondertussen bij jou? Je maandstonden al gekregen? Ik hoop op het beste!
Valentijn, wat was jouw plan b? Als ik vragen mag...

[valentijn]

Plan b was drieledig justme. Eerst zouden we ons informeren, degelijk informeren over adoptie. Ik zag dat volledig zitten, maar mijn man stond niet te springen, maar wou zich ook wel informeren vooraleer te beslissen.
Indien dit niets voor ons zou geweest zijn was stap 2 ons informeren over pleegzorg ( wat we vermoedelijk zowiezo ooit zullen doen). Ook hier is mijn enthousiasme groter dan dat van mijn man ( maar het is iets waar we samen al vaak over hebben nagedacht)
En daarenboven zou ik mijn job hebben opgegeven om dagmoeder te worden ( we waren zelfs ons huis al beginnen aan te passen) omdat ik dan een heleboel kindjes zou hebben om groot te brengen en veel liefde te geven. Ook al waren het niet mijn kindjes, ik zou ze veel uren op een dag zien en ze zien groot worden en ze veel liefde kunnen geven.
Voor mij was dit het noodplan om mijn huis en hart met liefde en kindjes te kunnen vullen.
Voor mij waren alle drie deze plannen evenwaardig en zouden ze mijn verlangen hebben kunnen stillen, maar dat zal zeker niet voor iedereen zo zijn. Dat is mijn persoonlijk aanvoelen.

[justme83]

Valentijn, je moet doen waar jezelf en je man zich goed bij voelen. Wel goed dat je zo'n plan B hebt maar hopelijk lukt jullie plan A wel!
Hoever zit je nu met je behandeling?

[Annoniem]

Hoi Justme en Valentijn,

Ik heb intussen mijn regels gekregen en gisteren bloed laten trekken. Deze middag weet ik of het zwangerschapshormoon volledig uit mijn lichaam is of niet.

Ze willen nu toch mijn bloedstollingswaarden controleren dus als deze middag alles goed is mag ik straks weer bloed laten trekken. Van Ombelet moet ik dan ook de pil een maand nemen om daarna met de derde IVF poging te starten.

Ik zie zo een plan B ook heel erg zitten, maar ik kan plan A gewoon nog niet opgeven..

Ook sterkte voor jullie en bedankt voor jullie reacties.