Hebben jullie tips? In de knoop na mijn miskraam

[sophie30]

Hallo lieve meiden,

ik ben Sophie en in januari kwamen we dr na 2 jaar proberen achter dat ik zwanger was.

Helaas bleek dit na 8 weken op de echo dat het hartje niet meer klopte.
Op donderdag hebben we dit nieuws gehoord, op dinsdag heb ik een curretage gehad.

Ik was wel verdrietig maar ook weer niet heel erg, ik wilde het liefst zo snel weer verder met mijn leven.

Ik heb dat gedaan tot begin mei, ik voel me sindsdien helemaal niet goed. Ik werk wel gewoon mar voel me heel onrustig, beetje paniekerig soms, ik kan slecht eten etc en zit niet lekker in mijn vel. Ik probeer het wel echt maar het lijkt alsof mijn lichaam nu een signaal geeft dat ik het nog niet goed verwerkt heb ofzo? Zou dat kunnen en hebben jullie tips voor mij?

Bedankt!! liefs Sophie!

[Fien83]

Hey Sophie,

Eerst en vooral een dikke knuffel omdat je dit moet meemaken. Ik heb een dochtertje van 2 jaar dat er na 2,5 jaar proberen en uiteindelijk ICSI gekomen is. Toen ze 15 maanden was, zijn we onbezonnen terug de MMM ingestapt om cryootjes te laten terugplaatsen. Wonder boven wonder, meteen raak. Ons geluk kon niet op. Op 6 weken miskraam gekregen... Dit kon ik plaatsen, het gebeurt vaak, we hadden het geluk gehad 'gewoon' een cryo terugplaatsing te moeten doen en je weet dat je pech kan hebben. Ik bleef ook gewoon werken en na een paar daagjes verdriet ging het beter met ons.

We deden een nieuwe poging. Zware pick up gehad, maar ook dit keer bleek een embryootje te zijn blijven plakken. Opnieuw konden we ons geluk niet op, maar dit keer met enige reserve. Ik probeerde me sterk te praten door te zeggen dat ik al één keer pech gehad had en dat me dit geen tweede keer zou overkomen. HCG-waarden deden het prima, dus ik maakte me geen zorgen. Op de echo van 7 weken bleek ik zwanger te zijn van een eeneiige tweeling. Even verschieten uiteraard. Eén embryootje deed het perfect, het tweede een stukje minder. Gyn verzekerde ons dat het feit dat embryo 2 het niet zo goed deed, totaal geen implicaties had op embryo 3. Groot was onze verbazing toen we op bijna 10 weken een nieuwe echo lieten doen en beide embryo's geen hartslag meer hadden. Dit hadden we totaal niet verwacht. Gisteren heb ik medicatie gekregen om de miskraam op te wekken en dit is uiteindelijk gebeurd. Na het nieuws voelde ik me totaal leeg, ik vond het zo oneerlijk dat dit ons twee keer moest overkomen, ik begon mezelf af te vragen wat ik fout deed, ik vond op het net dat ik nu een verhoogde kans op mk had omdat het twee maal na elkaar gebeurde,... De gyn heeft me een week thuis geschreven omwille van de mk en het bijbehorende bloedverlies. Papa gaat werken, dochter gaat naar de crèche en ik neem nu bewust me-time. Ik had er echt nood aan. Ik ben zeker dat als ik nu gewoon had blijven werken, ik op de duur ook gecrasht zou zijn. We hebben onverwacht een vakantie geboekt en ik verzet mijn zinnen door hierbij te plannen en te regelen.

Ik kan je geen tips geven, want iedereen verwerkt dit op zijn eigen manier.... Wat ik wel zou doen in jouw geval is naar de huisarts gaan. Je lijf is op en mentaal denk ik dat je ook wat rust kan gebruiken. Ik kan op dit moment de stress van het werk en het gezeur van mijn patiëntjes niet aan...

Veel sterkte meid!

[Softebanana]

Beste sophie,

ikzelf ben na 4 maand zwangerschap mijn kindje verloren. Vorige week in het ziekenhuis om het weg te laten halen. Ik begrijp volledig dat je onrustig bent. Ik denk dat je inderdaad best even tijd neemt om dit te verwerken en het los te laten, misschien vragen aan je huisarts om even thuis te zijn van het werk?
Mijn huisarts heeft ons de tip gegeven een soort afscheidsritueel te doen. Net zoals we een kindje begraven, maar dan minder ingrijpend. Wij zijn op het idee gekomen om een mooie (helium)ballon te kopen en er een kaartje aan te hangen met een gedichtje en de naam van ons kindje; Die zullen we oplaten op het strand (we wonen aan de kust). We wachten hiermee tot de testresultaten binnen zijn daar we graag het geslacht ook wilden weten.
En vanaf dat punt proberen los te laten... De ene keer zal het makkelijker gaan of de andere keer, maar het vraagt tijd.

Groetjes
softebanana

[MmeEva]

Dag Sophie,

In mijn ogen kan het best dat je nu weerslag krijgt van wat je in januari mee gemaakt hebt. Een vroege miskraam wordt door de omgeving vaak gezien als pech en iets wat vaak voorkomt, waardoor we de impact ervan zelf ook gaan onderschatten. Maar die is niet te onderschatten. Vanaf de positieve test, beginnen we ons immers mentaal en fysiek voor te bereiden op de komst van dit babietje. De natuur heeft het zo gemaakt dat het moederinstinct meteen in kickt. Dat kan je niet tegen houden, zelfs niet als je het op de achtergrond duwt.

Ikzelf heb 2 miskramen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap (met spoedoperatie) meegemaakt en ben nu opnieuw 15 weken zwanger. Ik kan je verzekeren dat die geschiedenis zijn impact heeft op mij. Voor ik opnieuw zwanger was, was er de schrik dat het voor ons misschien niet weg gelegd was. Nu ik terug zwanger ben, kan ik niet rustig genieten, maar blijf ik heel de tijd enorm ongerust.

Na die operatie heb ik 2 dagen in het ziekenhuis gelegen met erna nog 3 weken verplichte rust (denk ook wel een beetje om er mentaal bovenop te komen, lichamelijk was ik er na een week al een pak beter aan toe). En die 3 weken had ik echt nodig. De eerste week dat ik terug ging werken, had ik nog regelmatig flash backs en paniekaanvallen waarbij ik ineens in tranen uitbarste.

Denk dat iedereen, hoe sterk ook, tijd nodig heeft om het verlies te verwerken. Natuurlijk verwerkt de ene het anders dan de andere. Er zijn vrouwen die graag meteen terug willen gaan werken omdat thuis zitten hen alleen maar droeviger maakt.

Nog een laatste tip, die mij heel erg heeft geholpen en misschien ook de andere vrouwen die hier op gereageerd hebben kan helpen: een boek van Manu Keirse: omgaan met het verlies van een prille zwangerschap. Geeft een duidelijke uitleg over de lichamelijke mechanismen van een miskraam, maar vergeet daarbij niet de psychische aspecten. Er staan ook getuigenissen in van verschillende vrouwen die er elk op hun eigen manier mee om gaan.

Heel veel sterkte gewenst aan alle vrouwen die hier door moeten.

[wombi]

Hallo,
ik heb ook afscheid moeten nemen na 6 weken zwangerschap. Het was mijn eerste, dus het deed enorm veel pijn omdat mijn kinderwens groot is.
We zijn terug bezig, maar het wilt niet zo goed lukken.
Toch geef ik de moed niet op en blijf ik vechten voor mijn kinderwens.

Toen mijn miskraam gekomen was, heb ik dagen liggen huilen , maar heb het ondertussen een plaats kunnen geven door mijn gevoelens op te schrijven en een engelenbeeldje te zetten, zo weet ik dat mijn kleintje ergens goed zit.
Soms heb ik het nog moeilijk, maar het begint te minderen...

Door erover te praten, kan ik het een plaats geven, al is het soms nog moeilijk. Praten helpt soms wel...

[Ratte]

Hallo,

ik heb geen tips, maar wel een eigen verhaal dat misschien wat kan helpen om de pijn te dragen. Verhalen delen en voelen dat we niet alleen zijn, dat kunnen we hier samen doen.
Mijn vriend en ik hebben al jaren een kinderwens, die onbeantwoord bleef zonder duidelijk aanwijsbare reden. Ik had op mijn 21ste wel een zware ontsteking aan beide eileiders gehad. Nu bleek uit onderzoek dat 1 eileider volledig doorlaatbaar was, en van de andere waren we het niet zeker omdat we het onderzoek vroegtijdig stopten owv te veel pijn. Eerst was ik er niet aan toe om met vruchtbaarheidsbehandelingen te starten omdat ik er zo sterk in geloofde dat het wel zou komen op zijn tijd. Gedurende een jaar volgden we mijn cyclussen op, en die waren heel regelmatig met een mooie eisprong. Maar na enkele jaren spontaan te proberen zwanger te worden, zijn we dan toch overgestapt op behandeling. We startten in dec 2012 met Clomid. Na 1 maand bleek ik al zwanger, maar al heel snel bleek dat het om een bbz ging. Omdat we er vroeg bij waren, kon die met een pil worden weggenomen. De grote vreugde moest dus al snel plaats maken voor groot verdriet. Maar goed, het was nog maar een begin en we geraakten er snel weer bovenop. Ik ging door met de Clomid, die maand na maand wel zwaarder begon te wegen, fysiek vooral. In augustus beslisten we er even mee te stoppen, om dan in sept te starten met IVF. Maar mijn maandstonden bleven uit. Ik was opnieuw zwanger! Vreugde alom. De hcg-waarden stegen ook goed, dus die zat snor. Na een 3-tal weken nam de pijn aan de rechterkant toe, en stegen de waarden niet meer goed. Vermoedelijk opnieuw een bbz. De gynaecoloog stelde voor om een kijkoperatie te doen zodat we ook duidelijkheid kregen over de eileiders. We spraken af dat een eileider die er echt niet goed uit zag, beter kon verwijderd worden om toekomstige behandelingen niet in de weg te staan. Toen ik wakker werd, bleek dat beide eileiders enorm beschadigd waren en dat er een duideliik vruchtje in de rechter eileider zat te groeien. Mijn 2 eileiders werden dus verwijderd. Dat was enerzijds zwaar verschieten. Nu kon ik nooit meer spontaan zwanger worden. Anderzijds was ik ook opgelucht dat er een soort van antwoord was, en dat we weer vooruit konden. Na een rustperiode startten we in nov 2013 met de eerste IVF. In dec had ik een TP van het enig overgebleven embryo van 3 bevruchte eicellen. We hadden er alle vertrouwen in, zeker omdat ik toch al 2x zwanger was geworden. Maar helaas, de dag voor de bloedafname kreeg ik zware bloedingen. De test bevestigde: niet zwanger. Dit was een zware klap, die we niet hadden zien aankomen. We kregen stilaan het gevoel dat we op een rollercoaster zaten, waar we niet meer af konden. Van de hoop naar de blijdschap in de pijn en het verdriet. Telkens opnieuw. Maar we lieten de moed niet zakken. We gingen allebei verder werken en sleurden ons erbovenop. Na een maandje tussen laten, waren we er helemaal klaar voor om opnieuw te starten. Bleek echter dat er een cyste in mijn eierstok zat. Niks ergs, eerder een overblijfsel van de hormoonstimulering. Ik moest de pil nemen, die ervoor kon zorgen dat de cyste sneller zou verdwijnen. Daarna konden we terug starten met IVF. Dit was uiteindelijk april 2014. Het resultaat was niet goed. Geen enkele bevruchte eicel meer op dag 3, dus geen TP. Dit was alweer een zware teleurstelling, en een mogelijkheid waar we nog niet hadden bij stilgestaan. Gaandeweg begonnen we te beseffen waar het allemaal mis kan gaan als je probeert zwanger te worden. Diep vanbinnen zat ik ook met een schuldgevoel, een gevoel dat ik ergens iets fout deed. Ik ging dan ook een zuiveringskuur doen, lette enorm op mijn voeding en liet me begeleiden door acupunctuur en dieptemassage. In juli startten we opnieuw, dit keer met ICSI. Alles ging goed vanaf het toedienen van de hormonen. Ook de PU was te doen deze keer. Het resultaat was het beste tot nu toe. 7 bevruchte eicellen, waarvan nog 2 op dag 5 (toch weer een ontgoocheling dat er maar 2 meer overbleven), die allebei werden teruggeplaatst. Eind juli, op mijn verjaardag:), bleek dat ik zwanger was! We waren door het dolle heen. Mijn intuïtie had me niet in de steek gelaten. Ik had het al van in het begin gevoeld: dit was een goede keer. Al snel kreeg ik wel wat bloedingen, maar de bloedafnames verzekerden ons steeds van mooie stijgingen van het hcg. Ook tijdens onze kampeerreis in augustus verloor ik dagelijks bloed, soms wat meer en roder dan anders. We gingen er opnieuw naar de gyn en lieten bloed prikken. Hcg was dik ok, en op de echo was alvast een vruchtzak te zien. Na 2 weken stopte het bloeden en werd ik dagelijks misselijk in de ochtend. Ik was ook de hele tijd moe. Maar dat vond ik alleen maar fantastisch want het waren tekenen van zwanger zijn. Op 7 weken en 2 dagen mochten we naar onze eerste echo, waar we het hartje zouden horen kloppen. Vol vertrouwen stapten we ernaartoe. Maar toen sloeg het noodlot weer toe: de vruchtzak was perfect, maar het vruchtje was veel te klein. Ik zou een miskraam krijgen. Neen, dit kon niet waar zijn! We waren totaal van de kaart en hadden het gevoel en vooral de wens dat dit een slechte droom was. Maar het was andersom. Het verlangen naar een kindje en alle voorstellingen die we er ons al van hadden gemaakt, bleven een mooie droom. Nu zijn we 3 weken later, heb ik het miskraam (na medicatie) gehad en is mijn baarmoeder zich nog steeds aan het leegmaken. Ik voel me letterlijk ook leeg. Alsof alle hoop en moed uit me is weggevloeid. Werken kan ik momenteel niet. Mijn lichaam moet zich nog helemaal herstellen, en mijn hart bloedt. En toch gaat het leven verder. Het vertrouwen in wat komen zal, is even zoek. Hoe vaak kunnen we nog een tegenslag verwerken? Komt het ooit nog goed? Niemand die het zeggen kan.
Het leven is een mysterie, hoezeer we er ook greep op willen krijgen. Loslaten en aanvaarden is een kunst die ik nog niet beheers. Ik heb tijd nodig, en ruimte, om terug de levensvreugde te vinden en het geloof in mezelf en het leven. Sterkte aan iedereen die hier ook door moet!

[valentijn]

Lieve Sophie, ik herken zo mijn eigen verhaal. Ik kan je geen tips geven alleen een dikke knuffel en mijn verhaal. Na twee jaar proberen waren we pril zwanger en blij. Maar het liep snel mis. Op ongeveer acht weken spontaan mk. We waren er beiden vrij rationeel over. Wat waren we verwonderd toen we na enkele maanden weer zw waren. Wie had dat gedacht. Maar toen liep het goed fout. Na een mooie echo bloedingen beginnen krijgen en uiteindelijk gecompliceerd mk op ongeveer 13 weken.
Toen kreeg ik mijn klop. Toen besefte ik pas wat we hadden verloren. Onze kindjes, onze droom op een groot gezin,... Ik heb het toen moeilijk gehad en hier steun gezocht. We hebben onze sterretjes een duidelijke plaats in huis gegeven. ( twee houten sterretjes die mijn man maakte en ik schilderde hangen naast onze huwelijksfoto en de geboortefoto van onze meisjes. Ik brandde elke dag twee kaarsjes voor mijn sterretjes en eentje voor wie het die dag nodig had. Zo kleine dingetjes. Een sterretje met de datum in onze fotoboek. Dat hielp het voor mij aanvaardbaar te maken.
Ik was niet echt een prater. Het is nu pas dat ik, indien het onderwerp zich aandient, eerlijk antwoord.
Kmoet zeggen dat met de geboorte van ons jongste ( bijna drie jaar later) de confrontatie toch aanwezig was. Zeker omdat ze een weekje vroeger uitgerekend was dan ons grootste sterretje. Ik had dit alles ook met onze sterretjes willen doen. Dus ja, het blijft wel knagen vind ik, maar andersa

[sterretjes]

Lieve Sophie,

Ook ik herken zoveel van wat je schrijft en dus, ook al kom ik hier niet meer zoveel, wil ik toch graag reageren. Ook ik heb geen oplossing, geen echte tips maar wel steun en de boodschap dat je hier helemaal niet alleen in staat.

In't kort mijn verhaal: Op drie jaar tijd heb ik drie miskramen na elkaar gehad, steeds rond 7 à 8 weken en steeds nadat we eerst wel al een kloppend hartje gehoord hadden. Hopen dokters en onderzoeken later, bleek ik een tussenschot in mijn baarmoeder te hebben en een lichte stollingsafwijking. Een operatie om het tussenschot te verwijderen en medicatie later werd ik vorig jaar opnieuw zwanger. De hele geschiedenis heeft me mijn naïviteit en geloof in een goede afloop ontnomen; die 9 maanden zwangerschap waren afzien. Vooral de eerste maanden leefde ik in een constante marteling van hoop en zoveel zorgen (met bloedingen, verplichte rust enz.) maar het volhouden werd beloond.. in februari dit jaar ben ik heel vlot bevallen van een perfect gezond zoontje. Ik hoef je niet vertellen dat plotseling die afgelopen drie jaar een andere betekenis gekregen hebben..ik heb er geen seconde spijt meer van dat we hebben volgehouden en afgezien. En toch voel ik me, terwijl hij boven ligt te dutten, blijvend aangetrokken tot dit forum.. Terwijl ik je verhaal lees, zijn die gevoelens van wanhoop en verdriet opnieuw erg tastbaar en weet ik wat er door je heen moet gaan.

Als ik terug kijk, heeft het blijven praten erover (hier, met vrienden en familie) me enorm geholpen. Ook het boek van Manu Keirse, zoals hierboven al werd gezegd, vond ik een aanrader omdat het zo herkenbaar was. Ook ik heb gezocht naar een symbool in huis voor mijn verloren kindjes en vind het ook belangrijk af en toe terug te denken aan wat had kunnen zijn.. Door mijn zoontje zijn de scherpe randjes er zeker af en ik weet maar al toe goed hoe gelukkig ik me mag prijzen maar toch blijft ook dit specifieke verdriet voor altijd een deeltje van me.

Sophie, ik wens je heel veel moed om de komende tijd tegemoet te treden en hoop met je mee dat je net als wij meer geluk mag hebben in de toekomst!!

Veel liefs!

[Lotje1981]

Ergens blijft het je wel wat achtervolgen allemaal. Toen ik in september 2013 men 2ling moest afgeven op 8 weken had ik het heel moeilijk maar wilde ook verder. Ik werd na de volgende terugplaatsing gelijk weer zwanger. Dolgelukkig vol schrik. Maar eens de 12 weken door kon ik eindelijk echt opgelucht ademhalen. Helaas bleek een aantal weken later dat ons zoontje overleden was in men buik. Met 4 maanden ben ik dan bevallen. Dit alles nu bijna 7 maand geleden. Maar nog steeds kan ik het niet plaatsen. Wij zijn terug gestart met de behandelingen die in mijn ogen nog veel grotere impact hebben dan voorheen. Ik wil dolgraag nog een kind, maar ik heb schrik voor een zwangerschap die weer fout zal lopen.
Wat je eraan moet doen is moeilijk te zeggen. Erover praten zeggen ze ... maar voor de buitenwereld is het na een maand voltooid verleden tijd, dus voel je je vooral eenzaam. Je partner ervaart het meestal anders, waardoor je die ook vaak niet wil "lastig" vallen, maar je moet hoor.

Ik hoop dat je intussen het allemaal wat kunnen plaatsen hebt en hopelijk ook weer zwanger bent.

[Hoper]

Ik zit ook volledig in de knoop na mijn Miskraam.

Wij zijn al bijna 2 jaar aan het proberen en dolgelukkig toen na poging 10 met Clomid en poging 1 met Menopur, de zwangerschapstest eindelijk positief was. Meteen gespannen borsten, reflux, slaapproblemen, alles erop en eraan...
Zelfs allerlei unieke ervaringen zoals sportmanifestaties voor laten vallen, zo gelukkig..

Tot de echo op 8w2d een niet door gegroeid vruchtje liet zien... 4 dagen voor we zouden vertrekken op onze droomvakantie.

Op 8w4d curretage gehad en het vliegtuig in. Ginder weinig last, tenzij van maag en darmen. Terug weer even hard aan het werken als voor het vertrek. Ik werk al zelfstandige, dus thuisblijven is niet echt een optie.

Nu, 3w na alles ben ik super emotioneel, boos op alles en iedereen, ik zoek heel de tijd ruzie met mijn partner, lig in de knoop, heb huilbuien (iets wat ik anders nooit heb)... Ik voel me ellendig en op.
Ik word ook heel vervelend van iedereen die me zegt dat het wel in orde komt. Niemand weet of het wel in orde komt, misschien komt het voor ons wel nooit in orde. Misschien zullen we wel nooit kinderen krijgen. Ik voel me daar ontzettend eenzaam bij.

Mijn partner vind dat ik te veel zelfmedelijden heb. Maar hij moet niet spuiten, niet buikpijn hebben, geen mood swings, etc.... En natuurlijk zijn er veel mensen die het nog erger hebben als wij. Maar er zijn ook zoveel mensen die het op dit vlak zoveel beter hebben als wij.

Jullie verhalen lezen doet me wel deugd. Misschien kunnen mijn frustraties ook voor iemand een steun betekenen.

Laten we met z'n allen maar verder hopen en dromen?

[Michu]

Hallo Hoper,

in de eerste plaats wil ik je sterkte wensen met dit verlies. Een miskraam verwerken is niet niks.
Je frustratie is zeker te begrijpen, maar vergeet niet dat dit voor je partner een verwerkingsproces is net als voor jou. Hij gaat er mss op een heel andere manier mee om. Maar ook hij heeft een kinderwens en was samen met jou zwanger.
Daarnaast is er niet de keuze wie de behandelingen ondergaat. Voor een man kan dit helaas (nog) niet. Het zou voor ons vrouwen alles een heel stuk lichter maken, op alle vlakken
Als ik kijk naar mijn partner, had hij het er moeilijk mee dat ik dat allemaal moest ondergaan met de nodige bijwerkingen. Hij voelde zich machteloos, kon de bijwerkingen van de medicatie en behandelingen niet wegnemen en kon enkel toekijken en er zijn voor mij.

Groetjes, Michu

[iske]

Hoi Hoper

Herken je gevoelens helemaal...ben in shock geweest toen ik het pas hoorde, eerst voelde ik weken niets, geen traan erna bleven de tranen maanden komen, naar het werk, dan flink houden, op de wc huilen bij een nieuwe zwangerschap, maar toch maar doorgaan, van het werk naar huis huilen, ik kon het op den duur allemaal niet meer plaatsen, tot ik op mijn werk een keertje ben beginnen te huilen en niet meer kon stoppen, toen had ik door dat ik me niet meer zo sterk kon voordoen voor de buitenwereld...ook thuis is het zeer moeilijk gegaan ruzies met mijn vriend, mijn mama etc, boos zijn op vreemde zwangeren die staan te roken, die hun zwangerschappen allemaal niet serieus nemen en bij wie het wel goedloopt...Ook dat die hele medische MM, vond ik een hel, al zal ik er weldra terug in gaan stappen...en als vriend lief dan hier zegt dat hij dat wel voor mij wil doen, dan was ik zo boos. Heb hem ook gezegd dat het voor hem maar ff 1x per maand werk is, maar dat ik mijn leven naar die behandelingen moet plannen... Hij ziet niet hoe erg het is om als een kip in een soort van legbatterij geplaatst te worden, waar je een nummer bent en als je afgekeurd bent je maar opnieuw moet aanschuiven om eens een keertje prijs moet hebben. Al die emoties staan voor een man verder af. Ik ben in behandeling bij een psycholoog omdat ik daar mijn gevoelens kan vertellen zonder dat er weer adviezen of ruzies van komen. En dat helpt, iemand die verder van je af staat en alles op een neutrale basis bekijkt. Het helpt mij in ieder geval. In het fertiliteitscentrum hebben ze geen tijd/geld/personeel voor het emotionele stuk dat zo onderschat wordt, maar dat zo zwaar is. Dus mij helpt het wel echt om met haar te gaan praten.

Groetjes