Hallo,
omdat ik niet goed weet waar te beginnen wil ik hier even mijn verhaal kwijt.
In januari 2010 zijn wij de ouders geworden van een prachtige dochter.
In mei 2012 besloten we dat het tijd werd voor een brusje. omdat het bij onze dochter erg vlot ging, gingen wij hier nu eigenlijk ook wel van uit... Na 2 cyclussen van 42 dagen kon onze vreugde niet op, we hadden een positieve test in handen, zeer licht, maar positief. HCG laten prikken, 35, volgens huisarts dus erg pril... 2 dagen later was het echter al uit met de vreugde, hevige bloedingen. nieuwe bloedprik bracht de bevestiging, HCG daalde weer...
2 Weken later naar de gyn, baarmoeder was schoon, dus kregen meteen weer groen licht.... Toen half november dan mijn regels weer uitbleven was de verbazing dan ook groot dat de test weer positief was. Bloedprik was super, 698 hcg, zeer positief dus. Omdat ik een eerdere mk had, mocht ik 2 weken later naar de gyn voor een echo, we zagen een kleine kruimel met kloppend hartje, was net 6weken. Kreeg een nieuwe afspraak, 14 dagen later om de evolutie na te gaan. 10 dagen na de echo krijg ik op mijn werk bloedverlies, gyn gebeld, mag meteen gaan, alles blijkt in orde, vruchtje mooi op schema, moet wel een beetje rustig aan doen, de geplande echo mag blijven staan. De ochtend van de echo krijg ik weer een bloeding. maar die middag krijgen we echter weer een mooie echo, vruchtje is dan 8 wkn 1 dag, perfect op schema, afspraak voor de 12 weken echo wordt vastgelegd op 15 januari... We vertellen ons meisje die dag dat ze grote zus gaat worden...
Maandag 7 januari, 11 weken : 1 druppel bloedverlies... Mag diezelfde middag weer gaan... Mijn ventje is werken, dus gaat mijn vader mee naar het ziekenhuis... Wou er iemand bijhebben deze keer... Precies of ik voelde het aan.
de gyn zet het echo apparaat aan, brengt de sonde in ik kijk en meteen draai ik mijn hoofd weg... Ik zag genoeg, kleine kruimel lag zo roerloos stil... 9w3d... Krijg meteen een afspraak voor een curettage, deze gaat door op 9 januari, een dag vol emotie, en dan kom je thuis met zo een ongelooflijk leeg gevoel, je kleine meid moet je gaan vertellen dat de baby er niet komt en zelf zaten we in zak en as.
bij de controle 6 weken later bleek alles schoon en kregen we weer groen licht, ook aan het vruchtje bleek niks aan, gewoon een brute rotstreek van de natuur...
en nu, 6 maanden later wachten we nog steeds... In september staat mijn afspraak bij de gyn vast, om te kijken hoe het nu verder kan, of ze ons kan gaan helpen om ons gezinnetje compleet te maken... Want ook al zijn we dolgelukkig met onze prinses, we zouden haar zo graag een broer of zus schenken...
de uitgerekende datum komt nu dichterbij, en het doet zo een pijn...
Onze kleine kruimel
-
Vlientje
- Berichten: 136
- Lid geworden op: 15 augustus 2012, 17:17
Hey MamavanN,
Van hieruit een dikke knuffel en veel sterkte.
Een kindje moeten afgeven, hoe pril ook, doet altijd pijn. En er zijn zo weinig (eigenlijk geen) woorden die je kunnen troosten. 't Enige dat ik je kan zeggen is dat je je gevoelens moet 'doorleven', het verdriet toelaten. Anders komt dat toch als een boomerang terug in je gezicht terecht (en ja ik weet dat uit ervaring). En ja, als de uitgerekende datum dichterbij komt is dit dan ook vaak een moeilijke periode.
't Is altijd rot als er geen oorzaak gevonden wordt hé. Heb jij PCOS (reden waarom ik het vraag is dat je toch ook lange cycli hebt precies)?
Ik hoop dat de gyn jullie snel een antwoord op al jullie vragen kan geven en dat er zich snel een gezond brusje aandient. Ik duim heel erg voor jullie!
Veel liefs en veel sterkte van hieruit naar jou toe,
Eveline
Van hieruit een dikke knuffel en veel sterkte.
Een kindje moeten afgeven, hoe pril ook, doet altijd pijn. En er zijn zo weinig (eigenlijk geen) woorden die je kunnen troosten. 't Enige dat ik je kan zeggen is dat je je gevoelens moet 'doorleven', het verdriet toelaten. Anders komt dat toch als een boomerang terug in je gezicht terecht (en ja ik weet dat uit ervaring). En ja, als de uitgerekende datum dichterbij komt is dit dan ook vaak een moeilijke periode.
't Is altijd rot als er geen oorzaak gevonden wordt hé. Heb jij PCOS (reden waarom ik het vraag is dat je toch ook lange cycli hebt precies)?
Ik hoop dat de gyn jullie snel een antwoord op al jullie vragen kan geven en dat er zich snel een gezond brusje aandient. Ik duim heel erg voor jullie!
Veel liefs en veel sterkte van hieruit naar jou toe,
Eveline
-
mamavanN
- Berichten: 4
- Lid geworden op: 18 juli 2013, 21:51
Dag Eveline,
Dank je wel voor je antwoord...
Ja het is niet simpel om met dat verdriet om te gaan. Ook al niet omdat je uit de omgeving heel veel 'goedbedoelde', maar soms kwetsende opmerkingen krijgt...
De laatste maanden lijkt mijn cyclus zich te herstellen, 32, 35 en nu 28 dagen... Dus dat is al een 'meevaller' maar daarvoor was het steeds 42 soms zelfs 47 dagen...
Goh, de keren dat ik bij de gynaecoloog was zag alles er heel normaal uit, baarmoeder en eierstokken waren ok, bloed ziet er normaal uit... Ze kan het gewoon niet zeggen waarom het niet meer lukt... Mss zijn het mijn ventje zijn zwemmertjes,.. Dit gaat nu in september ook onderzocht worden, ben blij dat de bal aan het rollen is gegaan... Want word er zo verdrietig van...
Moet wel zeggen dat ik op mijn 16e aan eierstok-cysten ben geopereerd, volgens die gynaecoloog toen zou het een groot vraagteken zijn of ik ooit natuurlijk kindjes zou kunnen krijgen (maar onze dochter is er dus zo, na 2 rondes gekomen), volgens mijn gynaecoloog nu zou dit er nu niks mee te maken hebben...
Is er bij jou ook geen reden gevonden waarom het niet lukt?
Veel liefs
Dank je wel voor je antwoord...
Ja het is niet simpel om met dat verdriet om te gaan. Ook al niet omdat je uit de omgeving heel veel 'goedbedoelde', maar soms kwetsende opmerkingen krijgt...
De laatste maanden lijkt mijn cyclus zich te herstellen, 32, 35 en nu 28 dagen... Dus dat is al een 'meevaller' maar daarvoor was het steeds 42 soms zelfs 47 dagen...
Goh, de keren dat ik bij de gynaecoloog was zag alles er heel normaal uit, baarmoeder en eierstokken waren ok, bloed ziet er normaal uit... Ze kan het gewoon niet zeggen waarom het niet meer lukt... Mss zijn het mijn ventje zijn zwemmertjes,.. Dit gaat nu in september ook onderzocht worden, ben blij dat de bal aan het rollen is gegaan... Want word er zo verdrietig van...
Moet wel zeggen dat ik op mijn 16e aan eierstok-cysten ben geopereerd, volgens die gynaecoloog toen zou het een groot vraagteken zijn of ik ooit natuurlijk kindjes zou kunnen krijgen (maar onze dochter is er dus zo, na 2 rondes gekomen), volgens mijn gynaecoloog nu zou dit er nu niks mee te maken hebben...
Is er bij jou ook geen reden gevonden waarom het niet lukt?
Veel liefs
-
Vlientje
- Berichten: 136
- Lid geworden op: 15 augustus 2012, 17:17
Hey MamavanN,
Wij hebben wat problemen, maar hopen dat die nu van de baan zijn.
- In de zomer van 2010 zijn we gestart en in de 2de ronde raakte ik al zwanger. Op 6 dec 2010 beviel ik na een zwangerschap van 18 weken van een zoontje. Ik wist dat ik een dubbele baarmoeder heb, en dat er daar een tussenschot bij was. De dokters dachten dan ook dat dat tussenschot de boosdoener was en die is in februari 2011 verwijderd.
- Nadien mochten wij opnieuw proberen, maar ik kwam gewicht bij, kreeg maar geen regelmatige cyclus en uiteindelijk werd PCOS vastgesteld.
- Toen zijn we in september 2011 begonnen met clomid, maar dat had geen effect bij mij. Dus hebben ze in januari 2012 een ovariële drilling gedaan. Mijn cyclus was nog niet wow, maar na de vaststelling van isulineresistentie en medicatie ervoor kwam er wel wat meer regelmaat.
7 maand later was ik opnieuw zwanger, maar deze keer liep het opnieuw mis. Op 7 januari 2013 beviel ik van een dochtertje na een zwangerschap van ongeveer 18-19 weken.
- Onderzoek wees uiteindelijk uit dat mijn baarmoederhals openstaat en aan de korte kant is, waardoor infecties makkelijker binnen kunnen en de vliezen verzwakken/breken. Oplossing hiervoor is een cerclage.
- Nu ben ik opnieuw zwanger. Wonder boven wonder ben ik heel snel zwanger geraakt. Momenteel ben ik in mijn 18de week (de gevaarlijke week zoals ik het zelf noem). Ik moet rusten en platliggen en voorlopig doet de cerclage zijn werk.
Dus ja, ik heb wel PCOS, maar die ovariële drilling heeft geholpen, waarschijnlijk samen met mijn medicatie voor insulineresistentie en ik raak wel zwanger. Tussen mijn eerste en mijn tweede zwangerschap zit wel 2 jaar, maar nu tussen mijn tweede en derde zwangerschap zit er maar 2,5 maand, dus het lukt wel.
Probeer van de goedbedoelde (en soms ook kwetsende) opmerkingen je niet te veel aan te trekken. Daarom ook zeg ik dat er weinig of geen woorden zijn die kunnen troosten. De mensen zouden beter gewoon luisteren naar je verhaal en je laten voelen dat ze luisteren.
Ikzelf heb het na de eerste keer heel moeilijk gehad bijvoorbeeld op mijn werk, ik voelde me gemeden alsof ik een enge ziekte had. Nu bij de tweede keer heb ik aan de collega's gevraagd om normaal te doen. En dat heeft wel geholpen.
't Is niet altijd makkelijk, maar je leert wel van je afbijten, maar da's ook met vallen en opstaan.
Als er nu iemand zo'n goedbedoelde en kwetsende opmerking maakt, waar ik niet van gediend ben, durf ik nu wel antwoord geven. Gewoon even lik op stuk, maar op een beleefde manier, maar toch zodat ze weten dat ze met zo'n opmerkingen niet moeten afkomen. En dat voelt dan wel goed.
Ja, onderzoeken: eerlijk gezegd ben ik daar echt wel een voorstander van. 't Is nogal een mallemolen hé, maar dan weet je wat je kan uitsluiten en wat je eventueel kan doen. Ik vind de onzekerheid veel erger.
Goed dus dat je ventje zijn zwemmertjes ook eens onderzocht worden. Heb jij zelf al een eileideronderzoek gehad? Dan weet je onmiddellijk zeker of daar alles ok is. Bij een hysteroscopie kijken ze met een camera'tje binnenin de baarmoeder en kijken ze of er daar afwijkingen zijn.
Veel succes en ik hoop echt dat er niks mis is of als er iets is er iets aan kan gedaan worden en dat jullie binnen een paar maand met goed nieuws afkomen!
Veel liefs,
Eveline
Wij hebben wat problemen, maar hopen dat die nu van de baan zijn.
- In de zomer van 2010 zijn we gestart en in de 2de ronde raakte ik al zwanger. Op 6 dec 2010 beviel ik na een zwangerschap van 18 weken van een zoontje. Ik wist dat ik een dubbele baarmoeder heb, en dat er daar een tussenschot bij was. De dokters dachten dan ook dat dat tussenschot de boosdoener was en die is in februari 2011 verwijderd.
- Nadien mochten wij opnieuw proberen, maar ik kwam gewicht bij, kreeg maar geen regelmatige cyclus en uiteindelijk werd PCOS vastgesteld.
- Toen zijn we in september 2011 begonnen met clomid, maar dat had geen effect bij mij. Dus hebben ze in januari 2012 een ovariële drilling gedaan. Mijn cyclus was nog niet wow, maar na de vaststelling van isulineresistentie en medicatie ervoor kwam er wel wat meer regelmaat.
7 maand later was ik opnieuw zwanger, maar deze keer liep het opnieuw mis. Op 7 januari 2013 beviel ik van een dochtertje na een zwangerschap van ongeveer 18-19 weken.
- Onderzoek wees uiteindelijk uit dat mijn baarmoederhals openstaat en aan de korte kant is, waardoor infecties makkelijker binnen kunnen en de vliezen verzwakken/breken. Oplossing hiervoor is een cerclage.
- Nu ben ik opnieuw zwanger. Wonder boven wonder ben ik heel snel zwanger geraakt. Momenteel ben ik in mijn 18de week (de gevaarlijke week zoals ik het zelf noem). Ik moet rusten en platliggen en voorlopig doet de cerclage zijn werk.
Dus ja, ik heb wel PCOS, maar die ovariële drilling heeft geholpen, waarschijnlijk samen met mijn medicatie voor insulineresistentie en ik raak wel zwanger. Tussen mijn eerste en mijn tweede zwangerschap zit wel 2 jaar, maar nu tussen mijn tweede en derde zwangerschap zit er maar 2,5 maand, dus het lukt wel.
Probeer van de goedbedoelde (en soms ook kwetsende) opmerkingen je niet te veel aan te trekken. Daarom ook zeg ik dat er weinig of geen woorden zijn die kunnen troosten. De mensen zouden beter gewoon luisteren naar je verhaal en je laten voelen dat ze luisteren.
Ikzelf heb het na de eerste keer heel moeilijk gehad bijvoorbeeld op mijn werk, ik voelde me gemeden alsof ik een enge ziekte had. Nu bij de tweede keer heb ik aan de collega's gevraagd om normaal te doen. En dat heeft wel geholpen.
't Is niet altijd makkelijk, maar je leert wel van je afbijten, maar da's ook met vallen en opstaan.
Als er nu iemand zo'n goedbedoelde en kwetsende opmerking maakt, waar ik niet van gediend ben, durf ik nu wel antwoord geven. Gewoon even lik op stuk, maar op een beleefde manier, maar toch zodat ze weten dat ze met zo'n opmerkingen niet moeten afkomen. En dat voelt dan wel goed.
Ja, onderzoeken: eerlijk gezegd ben ik daar echt wel een voorstander van. 't Is nogal een mallemolen hé, maar dan weet je wat je kan uitsluiten en wat je eventueel kan doen. Ik vind de onzekerheid veel erger.
Goed dus dat je ventje zijn zwemmertjes ook eens onderzocht worden. Heb jij zelf al een eileideronderzoek gehad? Dan weet je onmiddellijk zeker of daar alles ok is. Bij een hysteroscopie kijken ze met een camera'tje binnenin de baarmoeder en kijken ze of er daar afwijkingen zijn.
Veel succes en ik hoop echt dat er niks mis is of als er iets is er iets aan kan gedaan worden en dat jullie binnen een paar maand met goed nieuws afkomen!
Veel liefs,
Eveline
-
mamavanN
- Berichten: 4
- Lid geworden op: 18 juli 2013, 21:51
Amai, jullie hebben ook al een hele weg afgelegd... En dan nogwel zo een zware..., dikke knuffel voor jou! Jullie meisje is geboren op de dag dat wij het slechte nieuws kregen. Wel goed dat het zich de tweede keer zo snel hersteld heeft. Dikke proficiat met je zwangerschap.
Ik heb nog verder geen onderzoeken gehad, enkel dat na de 2de mk, waaruit bleek dat hormonaal enzo alles ok is... En het vruchtje dat de tweede keer onderzocht is, maar waar genetisch niks mis mee was. Maar in september gaan ze het dus verder bekijken.
Ja die opmerkingen komen me soms echt de keel uit. Wat ze soms zeggen, het was nog niks (heb wel 3 keer een hartje zien kloppen), je bent nog jong (ja en??? Dus hoef ik geen verdriet te hebben), je moet er niet zo mee bezig zijn (moeilijk als je zo graag een kindje wilt), maar welke me het meest irriteert: zeg, wiedt het nu geen tijd voor een 2de, straks is ze te groot en dan krijgt ge problemen...(net id je het zo voor het kiezen hebt...
Ik probeer ze langs mij neer te leggen, maar word er zooo boos en verdrietig van...
Wij hebben steeds gezegd dat als we geen tweede konden krijgen we zeker niet de medische toer op gingen, dat we dan gelukkig gingen zijn met ons pruts en ons erbij neer gingen leggen... Maar nu willen zowel mijn ventje als ik er alles aan doen om dit waar te maken... Dus ben blij dat hij ook hierin mee wilt gaan, want als je daarin verschilt van mening...
Het zal voor jou ook geen makkelijke periode zijn, nu je weer op die termijn zit... Maar ik duim dat jullie kleintje nog heel lang lekker bij mama blijft...
En ooit word het ons ook gegeven, en wordt onze pruts grote zus. Ze heeft het nu ook nog heel vaak over de baby. Want ik heb haar toen gezegd dat die kwam als ze heeel lang vakantie had, en dat is nu, maar Er komt geen baby... En dar snapt ze nog niet helemaal.
Dikke knuffel
Ik heb nog verder geen onderzoeken gehad, enkel dat na de 2de mk, waaruit bleek dat hormonaal enzo alles ok is... En het vruchtje dat de tweede keer onderzocht is, maar waar genetisch niks mis mee was. Maar in september gaan ze het dus verder bekijken.
Ja die opmerkingen komen me soms echt de keel uit. Wat ze soms zeggen, het was nog niks (heb wel 3 keer een hartje zien kloppen), je bent nog jong (ja en??? Dus hoef ik geen verdriet te hebben), je moet er niet zo mee bezig zijn (moeilijk als je zo graag een kindje wilt), maar welke me het meest irriteert: zeg, wiedt het nu geen tijd voor een 2de, straks is ze te groot en dan krijgt ge problemen...(net id je het zo voor het kiezen hebt...
Ik probeer ze langs mij neer te leggen, maar word er zooo boos en verdrietig van...
Wij hebben steeds gezegd dat als we geen tweede konden krijgen we zeker niet de medische toer op gingen, dat we dan gelukkig gingen zijn met ons pruts en ons erbij neer gingen leggen... Maar nu willen zowel mijn ventje als ik er alles aan doen om dit waar te maken... Dus ben blij dat hij ook hierin mee wilt gaan, want als je daarin verschilt van mening...
Het zal voor jou ook geen makkelijke periode zijn, nu je weer op die termijn zit... Maar ik duim dat jullie kleintje nog heel lang lekker bij mama blijft...
En ooit word het ons ook gegeven, en wordt onze pruts grote zus. Ze heeft het nu ook nog heel vaak over de baby. Want ik heb haar toen gezegd dat die kwam als ze heeel lang vakantie had, en dat is nu, maar Er komt geen baby... En dar snapt ze nog niet helemaal.
Dikke knuffel
-
Vlientje
- Berichten: 136
- Lid geworden op: 15 augustus 2012, 17:17
Hey MamavanN,
Ja, 't is al een lange weg geweest, maar mijn man en ik hebben heel veel aan mekaar. Hij is super!
En wij zijn blij dat we de medische toer van IUI, IVF ofzo niet zijn moeten opgaan. Want echt, ik bewonder de vrouwen die dat doen.
Ja, als jij en je man op dezelfde golflengte zitten, is dat al heel veel waard!
Mijn man en ik hadden toen het zo lang duurde tussen de 1ste en 2de zwangerschap besproken wat we wel en niet wilden van behandeling. Dus 't is goed dat jullie dat ook doen.
Ja, hoe vertel je een kind dat er voorlopig geen baby'tje komt. Ik heb geen idee. Misschien kun je haar uitleggen dat je nog niet weet wanneer er een baby'tje komt, maar dat je het haar zeker zal vertellen als je het wel weet? Zonder dat je er een termijn op plakt, anders telt ze af denk ik. En dan is de ontgoocheling eens zo groot.
Ja, de hatelijke opmerkingen ken ik ook. Je leert er met vallen en opstaan mee omgaan en eigenlijk zijn ze 'bullshit' (sorry voor mijn taalgebruik). Er is hier ook een topicje over die ergerlijke uitspraken onder "Algemeen", zeker de moeite waard om eens te lezen. En dan kan ik er ook wel eens mee lachen.
Ik duim van hieruit mee met jou hoor en hoop dat je niet te lang geduld moet hebben!
Veel liefs,
Eveline
Ja, 't is al een lange weg geweest, maar mijn man en ik hebben heel veel aan mekaar. Hij is super!
En wij zijn blij dat we de medische toer van IUI, IVF ofzo niet zijn moeten opgaan. Want echt, ik bewonder de vrouwen die dat doen.
Ja, als jij en je man op dezelfde golflengte zitten, is dat al heel veel waard!
Mijn man en ik hadden toen het zo lang duurde tussen de 1ste en 2de zwangerschap besproken wat we wel en niet wilden van behandeling. Dus 't is goed dat jullie dat ook doen.
Ja, hoe vertel je een kind dat er voorlopig geen baby'tje komt. Ik heb geen idee. Misschien kun je haar uitleggen dat je nog niet weet wanneer er een baby'tje komt, maar dat je het haar zeker zal vertellen als je het wel weet? Zonder dat je er een termijn op plakt, anders telt ze af denk ik. En dan is de ontgoocheling eens zo groot.
Ja, de hatelijke opmerkingen ken ik ook. Je leert er met vallen en opstaan mee omgaan en eigenlijk zijn ze 'bullshit' (sorry voor mijn taalgebruik). Er is hier ook een topicje over die ergerlijke uitspraken onder "Algemeen", zeker de moeite waard om eens te lezen. En dan kan ik er ook wel eens mee lachen.
Ik duim van hieruit mee met jou hoor en hoop dat je niet te lang geduld moet hebben!
Veel liefs,
Eveline
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 16 gasten