Lotgenoten : selectieve reductie van 3-ling naar 2-ling

[hester]

Ik ben opzoek naar lotgenoten die ook een selectieve reductie hebben laten uitvoeren van een 3-ling naar een 2-ling.

Deze reductie was mijn keus niet. Ik ben teveel onderdruk gezet door het ziekenhuis en mij man. De geneesheer vond me een onwaardige moeder als ik die reductie niet liet uitvoeren.

Nu na 12 jaar heb ik het er elke dag nog zeer moeilijk mee.

Ik ben hierdoor gescheiden, kon het mijn man niet vergeven dat we niet samen hebben kunnen kiezen om dat kindje te houden.

Wat voor mij het ergste is dat ik het kindje wou houden en hij niet, maar ik heb wel moeten tekenen om het te verwijderen en hij niet. (ik leef elke dag met het gevoel van een moordenaar)
Nu na 13j nog, en psychologische hulp helpt niet. (al 6x geprobeerd)

Ik woon nu alleen met mijn 4 kinderen wat me heel goed lukt. Ben een zelfstandige plantrekker.
Het enige probleem is nu.
Ik wil alle touwtjes zelf in handen houden, vertrouw niemand meer.
Gedurende meer dan 2j heb ik een lat-relatie, maar durf nooit meer gaan samenwonen omdat ik dan precies mijn controle verlies over alles.

Wie heeft dit ook meegemaakt?

[sunshine]

Hester, ik ga je een PB sturen. heb een reductie gehad van een drieling naar een eenling...

[leisje]

in deze beperkte anonimiteit van dit forum - en om je te steunen - wil ook ik bekendmaken dat ik een reductie heb ondergaan van een drieling naar een tweeling. De dokter heeft mij ook niet echt voor een keuze gesteld. Hij zei dat het beter was voor de 'embryonale constructie'. Ik heb ook nooit de hartjes van de drie embryo's gehoord. Dat heeft de dokter ook bewust vermeden. Ik heb de reductie ondergaan op 7 weken. Dat maakte het voor mij gemakkelijk om de beslissing te nemen.

Ik heb de beslissing tot reductie samen met mijn man genomen. Wij waren danig onder de indruk van de drielingzwangerschap, en eigenlijk ook van het gegeven dat er nadien nog een tweeling zou zijn. Vanuit medisch oogpunt achtte mijn dokter een drielingzwangerschap te risicovol. Vanuit emotioneel oogpunt voelde ik me niet in staat om - nog! - drie babies verder op te voeden. De beslissing was wat ons betreft dan ook snel genomen. Op donderdag wisten we dat het een drieling zou zijn, op vrijdag was de reductie.

Toen ik wakker werd uit de narcose, heb ik heel hard geweend, daarna is het een tijdje uit mijn aandacht verdwenen. De tweelingzwangerschap verliep goed maar was zwaar. Mijn babies waren lichtgewichtjes bij de geboorte. Dat sterkte me in mijn overtuiging dat ik de juiste belslissing had genomen, omdat ik geen drie gezonde babies op de wereld had kunnen zetten.

Maar ik voel me wel degelijk heel schuldig. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik me afvraag of datderde kindje een jongetje of een meisje zou geweest zijn, en wat voor karaktertje het zou gehad hebben. Laatst vertelde ik het aan vrienden, en ik begon helemaal te schudden en te beven, en moest stoppen met praten. Dat was een heel intense lichamelijke beleving die ik nog nooit eerder had gehad. Ik ben er wel degelijk verdrietig over, maar ik ik denk nog steeds dat het - voor ons geval - de juiste beslissing was.

Ik hoop dat hier geen veroordelende reacties volgen. Het was een persoonlijke keuze die we voor de rest van ons leven meedragen. Maar ik hoop eveneens dat het Hester kan helpen in haar verwerkingsproces. Jet bent geen onmens door de keuze die je gemaakt hebt, of waartegen je je niet verzet hebt.

[hester]

Ik kan ook heel goed begrijpen dat er koppels zijn die het beter vinden om er eentje weg te doen.
Maar ik wist dat ik die reductie niet aankon en ik wou wel voor een mindervalied kindje zorgen indien dit zo zou zijn.
Ik heb nu 2x een gezonde tweeling die op 38 en een halve week zijn geboren omdat ze er voor 39 weken uit moesten.
De 4 kinderen waren tussen de 2kg200 en 2kg400 geboren.
Ik heb echt het gevoel dat die drieling het goed ging stellen.
Maar juist dat eentje wegdoen kon voor mij niet en dat zal zo zijn tot juist voor mijn dood.
Daarom is het belangrijk dat iedereen dit voor zichzelf uitmaakt wat hij wil.
Wij kwamen er als koppel niet uit.

[valentijn]

Jullie zijn moedige dames. Wij hadden voor de behandeling dit reeds met de gyn doorgesproken. Lijkt me beter idee om dit vooraf te doen, danstalenten je minder onder druk en kun je rustig alles afwegen. Gelukkig heb ik nooit in de situatie gestaan maar er werd hier wel vooraf ernstig nagedacht over de impact er van. Want omwille van een complexe eerste zw wou onze gyn zowel 2 als 3 ling reduceren naar een 1 ling. Zeker bij een 2 ling had ik moeite met dit idee. ( nu na mijn tweede zw weet ik dat als het een meerling had geweest dat dit zeker niet goed was gelopen, Maar dat weet je maar nadienhe) Dus ik kan me niet voorstellen hoe je je moet voelen als dit ook effectief moet gebeuren.