Eindeloos verdriet

[Pinnemuts]

Lieve allemaal,
Als jullie dit lezen zal het waarschijnlijk zijn omdat jullie een gelijkaardig verhaal meegemaakt hebben.
Voor mij is het de eerste keer dat ik iets op een forum schrijf of lees, maar ik heb de behoefte om mijn verhaal te delen....
We hebben een zoontje van 20 maanden en zo'n 6 maanden geleden dachten we dat de tijd rijp was voor een broertje of een zusje. Midden juni had ik een vroegtijdig miskraam, maar aangezien ik nog maar net gestopt was met de pil en het miskraam zo vroeg kwam heb ik er emotioneel gezien maar een paar daagjes last van gehad.
Dat is nu wel anders.....
Op 10 september ontdekte ik dat we opnieuw zwanger waren. Wat was de vreugde groot. De eerste weken leefden we op een roze wolk tot aan de eerste controle bij de gynaecoloog op 24 september. Volgens mijn berekeningen zou ik dan zo'n 7 weken zwanger zijn. Echter tijdens de controle werd vastgesteld dat het eerder leek alsof het vruchtje slechts 5 weken oud was. Een controle afspraak werd gepland na 2 weken en er diende 2x een hcg waarde geprikt te worden op een week van elkaar... Maar ergens in mijn hart voelde ik dat er iets niet klopte. De volgende dag heb ik in tranen opnieuw naar mijn gyn gebeld en uitgelegd dat ik echt dacht reeds 7 weken ver te zijn en dat er dus wel degelijk al een hartje zichtbaar had moeten zijn! Mijn gyn vond het inderdaad een vervelend verhaal en verplaatsen de afspraak met een week. Na 1 dag volledig van de kaart te zijn geweest, heb ik mijn leven bij elkaar geschraapt en besloten gewoonten weekje te wachten. Mijn zwangerschapshormonen raasden op volle toeren, ik was misselijk, moe, had gespannen borsten en noem maar op. Ook mijn hcg waarden leken goed door te stijgen.
De controle ongeveer 1 week later toonde een duidelijke groei van het vruchtje maar nog steeds geen hartactiviteit. Nog een weekje geduld dan maar... En zo liep ik gedurende enkele weken rond met 1 grote brok stress in mijn buik. Tranen die zich schuilhielden net achter mijn ogen, maar die ik moedig niet naar buiten liet komen. Er was immers nog een kans! Weer een weekje later was er echter nog steeds geen hartactiviteit en leek het verhaal ten einde te zijn. Hoewel ik me nog steeds ontzettend zwanger voelde was er geen enkele hoop meer op een nieuwe baby.. 1 week later stond mijn curettage gepland( 15 oktober) en gedurende die hele week was ik een absoluut wrak... Slapen kon ik niet, eten kon ik niet. De ene huilbui werd gevolgd door de andere. Het was pure horror!
Op 15 oktober ben ik vervolgens het ziekenhuis binnengegaan voor mijn curettage.. Huilend hebben ze mij in slaap gedaan en hysterisch ben ik wakker geworden! Ik heb zo ontzettend veel verdriet en pijn in mijn hart dat ik niet meer weet hoe ik hiermee moet omgaan! Ik geloof echt dat je kan sterven van een gebroken hart, of zo voelt het toch alleszins. En het ergste is dat je hier helemaal alleen in staat! Opgepast, ik heb alle steun en begrip van mijn man, maar dat is niet hetzelfde. Er is niemand die lijkt te verstaan hoe diep de pijn wel zit en iedereen lijkt zo'n miskraam te bagatelliseren... 15-20% van alle zwangerschappen eindigen in een miskraam; beter nu dan na 6 maanden; je wil toch geen gehandicapt kind?... En dat weet ik allemaal wel, maar het verandert niets aan het eindeloze verdriet in mijn hart? Hoe moet je hiermee omgaan. Weet met mezelf geen blijf!! Hoe hebben jullie dit verwerkt? En vooral hoe pak je de angst naar de toekomst toe aan. Er is immers niemand die mij kan garanderen dat het de volgende keer wel zal lukken. Wat als het dan weer mislukt? Ik kan dit miskraam al niet meer aan.....

[Pimpajoentje]

Lieve Pinnemuts,

Ik leef ongelooflijk hard met je mee. Inderdaad, de dames die je verhalen lezen hebben vaak iets gelijkaardigs meegemaakt, ik dus ook. Maar nu gaat het om jou en om jouw verdriet.
Je zou denken dat tijd alle wonden heelt, maar sommige wonden zijn zo diep en zo bruut toegebracht dat ze nooit volledig zullen helen. Tijd kan alleen de pijn verzachten. Hoeveel tijd daarvoor nodig is, kan ik je helaas niet zeggen. Je voelt je vast, opgesloten in je verdriet, je kan geen kant meer op. Op veel begrip van je omgeving kan je vaak niet rekenen, want iemand die het niet heeft meegemaakt (en gelukkig voor hen) kan de juiste woorden niet zeggen. Aan rationele steunbetuigingen heb je helemaal niets.
Ik kan je slechts 1 tip geven, die ik zelf ook van mijn dokter heb gekregen: schrijf een brief aan je mooie engeltje. Zeg tegen hem of haar alles wat je zoveel maanden later had willen zeggen, uit je verdriet, je hoop en je verwachtingen voor je toekomst. Die brief heb ik een half jaar geleden geschreven en koester ik nog steeds op een bijzonder plaatsje.
Een heel dikke knuffel en veel sterkte.

[lotje83]

Dag pinnemuts,

wij hebben ongeveer hetzelfde meegemaakt. Ik dacht op 16 september 9 à 10 weken zwanger te zijn, maar het vruchtje was gestopt met groeien op 6 weken. 20 september hebben we een curettage gehad. De curettage was een dag voor het trouwfeest van vrienden, dus veel mensen zijn op de hoogte. Ik vond het fijn dat diegene die durfden, hun medeleven toonden, maar ik stijgerde zelfs bijna van sommige "troostende woorden": "wees blij dat het deze keer natuurlijk gelukt is (ons zoontje is verwekt via ivf), beter dan een gehandicapt kindje,... Ik had er echt niks aan.

Ik hou me voor dat dit verdriet tijdelijk is. Dat helpt me. Al durf ik er nog niet aan te denken hoe ik een volgende zwangerschap zal beleven.

veel sterkte en liefs

x

[valentijn]

Lieve pinnemuts,
Het is zwaar, zo zwaar. Ook wij hebben tot nu toe 2 keer een zwangerschap moeten afgeven. Zelf had ik het ook erg moeilijk met het feit dat dit verdiet precies niet gerechtvaardigt, precies of het er niet mag zijn. Ik heb het er dan ook erg lang moeilijk mee gehad en als ik eerlijk ben nog steeds. Komt er bij dat eigenlijk niemand van onze mk en fertiproblemen wist. Behalve de uitzonderingen die ik moest vertellen over de mk omwille van praktische redenen ( op werk gebeurd en dochter moest in zh opgehaald worden) . Dus ja de pijn zal zachter worden, maar bij mij is ze nooit weg.
In de eerste fase had ik gelukkig heel veel aan mijn dochter, zij was mijn reddingsboei en we deden die periode heel veel fijne zaken samen ( naar strand, op stap,...) en mij gaf het ook rust om mijn sterretjes zichtbaar in mijn huis aanwezig te laten zijn. ( wij hebben een trouwfoto, foto van de dochter in de hal hangen en ook 2 sterren die mijn man uit hout heeft gesneden en ik heb geschilderd) ook staan er 3 kaarsjes in mijn living. Voor elk sterretje eentje en een voor alle anderen die op dat moment nood hebben aan een beetje hoop of steun.
Ik heb ook het boek van manu keirse het verlies van een prille zwangerschap gekocht. En ben hier beland.
Tot op vandaag, zeker op vandaag ( ben ondertussen 24 weken zwanger) denk ik vaak aan mijn sterretjes. Ons kleintje os uitgerekend 10 dagen voor onze 3de zwangerschap was uitgerekend. Ik heb dus alles opnieuw beleefd met dezelfde tijdsperiode. de vreselijke angst om dit weer te verliezen is er nog steeds. En zorgt er voor dat ik nog steeds niet durf beseffen dat het mss wel goed gaat. Het tekent de rest van je leven.
Vragen als: heb je al een brusje ( aan de oudste dochter) of is het jullie 2de of willen jullie maar eentje? Blijven pijnlijk.
Tijd heelt niet alle wonden, het verzacht de pijn tot op die dag, de dag van het verlies, de uitgerekende datum, je verjaardag die weer eens voorbij gaat zonder babytje in je armen, de aankondiging van de zwangerschap bij anderen. Maar elke keer raak je er weer bovenop, omdat het moet, omdat het niet anders kan, omdat dit verlies een deel uitmaakt van ons leven en ons op een of andere manier vorm geeft.

[Pinnemuts]

Bedankt voor die lieve woorden.
Het stelt me ergens gerust dat ik niet de enige ben die zo rouwt om een miskraam.
Had inderdaad het gevoel.alsof het allemaal niet mocht...
Ik denk inderdaad om ook iets te maken dat me aan deze zwangerschap herinnert zodat als de pijn een beetje is gaan liggen, ik toch niet het gevoel krijg dat mijn sterretje vergeten is...
Maar voorlopig blijven de tranen in alle hevigheid komen....

[Pharailde]

Je verhaal klinkt zo herkenbaar...
Na een jaar proberen was ik zw dankzij clomid en pregnyl. 2weken voor onze trouw. Alles was helemaal perfect. Ik was nog nooit zoooo gelukkig geweest. Ik straalde dubbel die dag.

4 dagen na de trouw had ik mijn eerste echo. Daar bleek er enkel een te klein en leeg vruchtblaasje te zijn. Mijn wereld stortte in. 2 dagen later weer controle, en ik zag het direct: het blaasje was kleiner geowrden, en helemaal verschrompeld. Die avond 2 pillen opgestoken, en mijn droom was officieel gedaan.

ik ben 2 weken een wrak geweest. Maar ook daarna ging het moeilijk. Nu leef ik wel weer, maar verwerkt is het nog niet helemaal....

En ja, andere mensen zouden beter zwijgen. Ze weten er niets van. Ik heb zelfs mogen horen dat mijn lichasm er niet klaar voor was. Of dat ik te veel stress zal gehad hebben.

Nu leef ik elke dag met de angst nooit echt moeder te mogen worden...

Volgende maand ging ik bevallen. Nu gaat enkel een nicht bevallen. En ik ga misschien niet eens zw zijn...

[Softebanana]

Hey Pinnemuts,

ik herken je verhaal, ik werd zwanger door IUI met donor daar mijn ventje onvruchtbaar is en een erfelijke ziekte heeft.
Ik wist al van kleinsaf dat ik mama wilde worden, het was een droom die uitkwam. Na 17weken zwangerschap was de droom voorbij. Die 4maanden die ik ziek en misselijk had doorgebracht waren voor niets geweest. Ook ik hebben ze huilend in slaap gebracht om het kindje weg te halen en ook ik ben hysterisch wakker geworden. De eerste weken dacht ik dat die pijn nooit zou overgaan. mensen zeiden me dat het beter word met de tijd. Hysterisch ben ik niet meer hele dagen, maar elke dag denk ik eraan. Elke dag denk ik hoe ik hier nu normaal met een dikke buik zou zitten, want ons zoontje was uitgerekendop 23 november.
Net zoals bij jou doet het ook bij mij echt fysiek pijn met momenten.
Hoe ik me erdoor sla?
Door slechts 1 cyclus te wachten en weer de behandeling op te starten. Als ik het gevoel heb dat ik terug bezig ben met 'werken voor een kindje' geeft die hoop me wat troost. Ondertussen al 2pogingen na miskraam mislukt. Zit nu in de wachtweken voor de 3de poging. Mijn nicht is bevallen vorige week, op zulke momenten steekt de fysieke pijn van verdriet weer op.
Ik heb geen raad hoe jij er kan doorkomen. Voor mij werkt het feit opnieuw bezig te zijn en te werken. Maar dat is voor iedereen verschillend...

Sterkte!
Groetjes
softebanana

[nogeenkeer]

Hey pinnemuts,

ik ken je verdriet heel erg goed. Ik heb zelf drie miskramen en 1 bbz gehad. En herinner mij nog heel levendig het immense verdriet als je al de verwachtingen en hoop hebt dat er een kindje bij komt en je plots weer terug met lage handen staat en binnen moet voor een curettage...
Ik moet wel zeggen dat het bij ons allemaal goed is uitgedraaid uiteindelijk. Zwangerschap twee en zes waren succesvol en wij hebben twee geweldige zoontjes. Er is geen "gouden regel" om met je verdriet om te gaan, ieder verwerkt zoiets anders. Wat mij erg geholpen heeft is het geloof dat ik niet mijn kindje kwijt was, maar enkel het lichaampje en dat ons beebje zich ff in mijn hart had verschuild tot het een beter lichaampje vond... Maar ook dan is er nog verdriet hoor. En dat slijt, maar zelfs als nadien alles goed uitdraait, blijf je je dat verdriet herinneren en draag je dat mee. Maar ik weet ook: what doesn't kill you makes you stronger. En ik ben des te dankbaarder voor wat ik nu heb. Mijn jongens betekenen alles voor mij en ik denk soms wel dat ik hen liever zie dan mensen die nooit moeite hebben moeten doen, nét omdat ik weet hoe kostbaar zo'n geschenk wel is...

Knuf!